Ο πόλεμος κάνει φανερό ότι απαιτείται άλλο επίπεδο ιδεολογικής και οργανωτικής παρέμβασης από μια οργάνωση επαναστατών, που θα πρέπει να αντεπεξέλθει σε καθήκοντα που γενιές ολόκληρες κομμουνιστών δεν είχαν μπροστά τους.

Εχουμε εκτιμήσει ότι έχουμε μετρήσει βήματα σε δείκτες της δουλειάς μας. Εχουμε δοκιμάσει νέες μορφές παρέμβασης, τόσο κινηματικά όσο και κομματικά. Ο,τι κάνουμε, όταν το κάνουμε καλά, αφήνει το αποτύπωμά του. Κάνουμε πολλά, ο κόσμος μας παρακολουθεί, μας εκτιμάει. Γιατί όμως δεν προχωράει όπως θα θέλαμε η στρατολογία και η οικοδόμηση στους χώρους δουλειάς; Γιατί παραμένουμε πίσω στη ζύμωση του Προγράμματός μας πλατιά στον λαό;

Συνθήματα όπως «Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» και «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό», οι παρεμβάσεις στο κίνημα και μέσα από τα όργανα του αστικού κράτους, βοηθάνε, είναι αφορμές για να ανοίξει η συζήτηση στην κατεύθυνση που θέλουμε.

Είναι όμως μόνο οι αφορμές. Δεν είναι η ολοκληρωμένη συζήτηση. Η παρέμβαση αυτή υπάρχει κίνδυνος να μένει στο σύνθημα. Θεωρώ ότι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο κόσμος στον οποίο απευθυνόμαστε, εκ των προτέρων δεν αντιλαμβάνεται τα συνθήματά μας όπως εμείς τα έχουμε στο μυαλό μας. Αυθόρμητα, τα αντιλαμβάνεται από τη σκοπιά της διαχείρισης, της αλλαγής μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Δεν έχει καν στο μυαλό του τι είναι ο καπιταλισμός, πόσο μάλλον να τον ανατρέψει. Π.χ. το σύνθημα «τα κέρδη ή οι ζωές» το καταλαβαίνει ως «κάποια λαμόγια που κερδίζουν στις πλάτες μας». Το «κράτος των μονοπωλίων» ως «το κράτος των καρτέλ που δεν ελέγχει κανένας». Σε αυτό βέβαια επιδρά και η δουλειά του αντιπάλου, αλλά επιδρά σε ένα ήδη διαμορφωμένο, αντικειμενικό έδαφος. Απαιτεί λοιπόν την παρέμβαση των κομμουνιστών για να αναλυθεί, να εξηγηθεί το σύνθημα. Αν δεν γίνει αυτό, υπάρχει κίνδυνος άθελά μας να ρίχνουμε κι εμείς νερό στον μύλο του ρεφορμισμού.

Επίσης οι Θέσεις λένε πως βασικοί θεσμοί του αστικού συστήματος δέχονται αμφισβήτηση, π.χ. η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Αυτό δεν σημαίνει όμως αυθόρμητη συμφωνία με τον θεσμό της λαϊκής Δικαιοσύνης και την εκλογή αντιπροσώπων από τους χώρους δουλειάς. Δεν υπάρχουν αυτά στα μυαλά του κόσμου γενικά. Ο λαός δεν θέλει την αβεβαιότητα. Θα ψάχνει μέσα στον καπιταλισμό τη λύση. Θα φωνάζει με όλη του τη δύναμη ότι θέλει δικαιοσύνη και ένα σοβαρό κράτος να τον κυβερνά. Η παρέμβαση, λοιπόν, των κομμουνιστών με το Πρόγραμμά τους είναι σήμερα επίκαιρη και αναγκαία.

Λέμε ότι η αντικαπιταλιστική - επαναστατική συνείδηση δεν γεννιέται αυθόρμητα στην εργατική τάξη. Εχει σημασία αυτό. Σε όσες πορείες και απεργίες και να πάρει μέρος ένας εργαζόμενος, μια νέα μητέρα, όσες ομιλίες του εργατικού στελέχους και να ακούσει, δεν φτάνει για να καταλάβει ότι ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα και ότι μπορεί και πρέπει να ανατραπεί. Ισως να το υιοθετεί απλά ως σύνθημα, όμως δεν θα μπαίνει ο ίδιος στον στρατό των επαναστατών. Αυτό το βλέπουμε και στην πράξη, με δεκάδες «αιώνιους οπαδούς» του Κόμματος. Η διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης είναι καθήκον των κομμουνιστών. Με σχέδιο, με οργάνωση και πρωτοβουλία. Λέμε ότι στα σωματεία πρέπει να γίνει πιο καθαρό το «τάξη ενάντια σε τάξη». Πάλι όμως δεν φτάνει το σύνθημα. Στα Γιάννενα έχουμε το πρωτοβάθμιο σωματείο στο εργοστάσιο «Ζαγόρι». Οι εργάτες το έφτιαξαν και το στηρίζουν. Συμμετέχουν μαζικά σε απεργίες, με τα μπροστά και τα πίσω τους. Ακόμα και όταν επικαλούνται την ταξική πάλη, σημαίνει αυτό ότι αντιλαμβάνονται πως πρέπει αυτή να φτάσει μέχρι την πάλη για την εξουσία; Μαζί με την επίθεση της εργοδοσίας συνυπάρχει και το αντικειμενικό γεγονός ότι το κεφάλαιο είναι αυτό που τους βάζει στην παραγωγή, τους «δίνει μεροκάματο». Αρα, ο «ρεαλισμός» των μεταρρυθμίσεων, το «να βρούμε μια χρυσή τομή που θα μας καλύπτει όλους», πάντα θα υποβόσκει.

Οι συνθήκες είναι εύφορες για το φούντωμα του ρεφορμισμού. Πάντα θα τον βρίσκουμε μπροστά μας, γιατί όσο η καπιταλιστική οικονομία θα ζορίζεται τόσο θα γεννά το αίτημα για «αλλαγές», και από τον λαό και από τους ίδιους τους καπιταλιστές. Υπάρχει η πίεση, που μπαίνει στις Θέσεις, ότι «αυτά που λέτε δεν γίνονται», «απέτυχαν». Αυτά συνυπάρχουν και με το «καλά όλα αυτά, αλλά τι θα κάνουμε τώρα;», δηλαδή πίεση για άμεσες λύσεις. Και με αυτήν τη μορφή εμφανίζεται ο ρεφορμισμός στον περίγυρό μας. Δηλαδή απόψεις όπως «Συμφωνώ με τον σοσιαλισμό, υπερασπίζομαι την ΕΣΣΔ, το ΚΚΕ, θα έρθω στην εκδήλωση, αλλά μέχρι να γίνουν αυτά πρέπει τώρα να βρούμε λύση». Αυτό πιέζει και τις δυνάμεις μας στο κίνημα, τους συνδικαλιστές μας. Η πίεση αυτή δεν εμφανίζεται πάντα με το ζήτημα της κυβέρνησης. Εμφανίζεται και αλλιώς: Με την ανάθεση, με την πίεση προς τους εκλεγμένους μας να τους λύσουν το πρόβλημα άμεσα κ.λπ. Οταν το πρόβλημα δεν θα λύνεται (και αυτό θα είναι η πλειοψηφία των περιπτώσεων) θα απογοητεύονται, θα κάνουν πίσω. Αν οι δυνάμεις μας και οι οπαδοί μας περιμένουν εύκολες, γρήγορες νίκες χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων, τουλάχιστον του πιο μαχητικού τους κομματιού, θα απογοητευτούν, θα πουν «τελικά και το σωματείο δεν μπορεί να κάνει και πολλά».

Απαιτείται λοιπόν συγκεκριμένη, οργανωμένη και λεπτομερής ιδεολογική - πολιτική πάλη. Αν αυτή η δουλειά δεν οργανωθεί στο επίπεδο των ΚΟΒ, δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα. Να το σκεφτούμε και αλλιώς: Αν οι ΚΟΒ μας δεν σχεδιάζουν, συζητούν, δρουν με επίκεντρο τη ζύμωση του Προγράμματός μας, τότε με τι κριτήριο δρουν; Μια τέτοια δουλειά δεν είναι εύκολη. Η καθημερινότητα πιέζει για το άμεσο, για το πρόβλημα, για τη γρήγορη λύση. Τελικά, όμως, αυτό που μένει στον λαό θα είναι η αντικαπιταλιστική ζύμωση. Αυτό θα αντέχει στις διάφορες φάσεις και στα διάφορα κόλπα των αστών. Τα υπόλοιπα θα παρέρχονται.

Η Ιστορία έχει δείξει άλλωστε πως στις στιγμές της επαναστατικής κατάστασης, τότε που οι μάζες είναι σε κίνηση, το παιχνίδι κρίνεται στις λεπτομέρειες αλλά και στα «μεγάλα μεγέθη». Τότε στα μυαλά του λαού κυριαρχούν ερωτήματα όπως «Ποιον να εμπιστευτώ για να με οδηγήσει; Με ποιον να συμμαχήσω; Ποιος είναι ο εχθρός μου; Σε ποιον να δώσω την εξουσία;». Η μάχη που δίνουμε σήμερα είναι κομμάτι αυτής της διαπάλης. Δεν περιμένουμε τη μέρα «Χ». Η μάχη αυτή στη συνείδηση του κόσμου έχει ήδη ξεκινήσει, και πρέπει να τη δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το 22ο Συνέδριο.

Με το παρόν θέλω να φωτίσω ορισμένες πλευρές από την πείρα μας σχετικά με τις σχολές οπαδών, αφού η συγκεκριμένη μαζική δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος αποτελεί παράγοντα διεύρυνσης και ισχυροποίησης των πολιτικών μας δεσμών, συμβάλλει καταλυτικά στην οικοδόμηση, βελτιώνει τη συγκρότηση και λειτουργία των Οργανώσεων.

Διανύουμε μια περίοδο που το πολιτικό κύρος του ΚΚΕ είναι ανεβασμένο, αντανακλώντας διεργασίες που η υλική τους βάση βρίσκεται στην κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ταυτόχρονα στην πρωτοπόρα παρέμβασή μας, δηλαδή στο πώς εξελίσσεται η ταξική πάλη. Το θετικό κλίμα δεν παραμερίζει την ανάγκη να βαθαίνει η ιδεολογικοπολιτική δουλειά, η στέρεη συμφωνία, να συζητάμε δηλαδή με όρους συστράτευσης έχοντας ως βάση την επαναστατική στρατηγική του Κόμματος. Ο συνδυασμός «λειψής κοινωνικής πείρας» και φαινομένων υποχώρησης από αυτήν τη δουλειά σε ορισμένες κομματικές δυνάμεις λειτουργεί ως αίτια «χαλαρής επαφής», δεν συμβάλλει στην περαιτέρω ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Επιβεβαιώνεται πολλές φορές ότι φίλοι και οπαδοί που μάχονται χρόνια στο πλευρό του Κόμματος αγνοούν βασικές πλευρές της πολιτικής του πρότασης ή και δοσμένες έννοιες, π.χ. τι είναι ιμπεριαλισμός, επειδή δεν κουβεντιάζουμε μαζί τους, γεγονός που οδηγεί σε δυσκολία να τους κινητοποιήσουμε, σε αμορφία στην αξιοποίησή τους.

Η συζήτηση για το Πρόγραμμα του Κόμματος (χαρακτήρας εποχής - επανάστασης, κινητήριες δυνάμεις, σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση, συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας) δεν αφορά μια συζήτηση που γίνεται μόνο υπό το πρίσμα της διαπίστωσης των αγεφύρωτων αντιθέσεων του καπιταλισμού. Δεν υποτιμούνται οι όποιες διεργασίες θέτουν στο στόχαστρο την καπιταλιστική σαπίλα και φρίκη που βιώνουν η εργατική τάξη και ο λαός, αλλά σήμερα στη βάση αυτής της αγανάκτησης συζητιέται ευρύτερα από εργαζόμενους ότι «δεν πάει άλλο».

Το κύριο θέμα είναι «προς τα πού πρέπει να πάει». Η παρέμβαση θέτοντας στο επίκεντρο το ζήτημα «από ποιον - για ποιον» είναι μια συμπυκνωμένη ζύμωση, που πρέπει να διεξάγεται και με οργανωμένους - συστηματικούς όρους. Είναι παρέμβαση που αφορά την ιστορική πείρα, την πορεία αποκατάστασης της επαναστατικής στρατηγικής του Κόμματος, τη βαρβαρότητα της αστικής τάξης και του κράτους της, ανεξαρτήτως προσαρμογών και μείγματος πολιτικής, που φωτίζει πλευρές της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας όχι μόνο ως ιστορικής αναγκαιότητας, αλλά ως δυνάμει άμεσης πραγματικότητας. Τέτοια δουλειά είναι αντικειμενικό ότι δεν εξαντλείται στο πλαίσιο συζήτησης στο διάλειμμα της δουλειάς ή στη γραμμή παραγωγής, στον πάγκο του εργαστηρίου, ακόμα και σε μια σύσκεψη.

Οι σχολές οπαδών ως μορφή (συλλογικό σύστημα, ύλη μαθημάτων, όροι διεξαγωγής) έρχονται να υπηρετήσουν αυτό το περιεχόμενο και ακριβώς γι' αυτό είναι επιτυχημένες, οδηγούν σε άνοδο της μαχητικής συμπόρευσης, βοηθούν στο να σπάνε αυταπάτες, να κατανοούν πρωτοπόροι αγωνιστές τι παλεύουμε, να πείθονται. Πρέπει να επιδιώξουμε τη γενίκευση της λειτουργίας τέτοιων σχολών σε επίπεδο ΤΕ ή και σε μερικότερο επίπεδο, αν αυτό εξυπηρετεί ζητήματα διάταξης - προγραμματισμού.

Εξίσου ουσιαστικό είναι ότι μέσα από τη λειτουργία της σχολής οι οπαδοί μας εκπαιδεύονται στη συλλογικότητα, αφού, παρ' όλη την ανομοιομορφία στη σύνθεση, η μικρή αυτή κολλεκτίβα δένεται, ανταλλάζει γνώμες, προβληματισμό. Ωριμάζει η ενιαία αντίληψη, ταυτόχρονα με παράλληλες πρωτοβουλίες που πρέπει να παίρνουμε (επίσκεψη στη «Σύγχρονη Εποχή», προβολή θεματικής ταινίας, εκδήλωση, θέατρο) και πυροδοτούν περαιτέρω ενδιαφέρον.

Οι σχολές επιδρούν ουσιαστικά στη συγκρότηση της ίδιας της Οργάνωσης, καθώς αναδεικνύονται δάσκαλοι, «νοικοκυρεύουμε» αδυναμίες βοηθητικών επιτροπών, λόγω διάταξης βελτιώνεται η τριβή με την κοσμοθεωρία μας, προσπαθούμε να εκλαϊκεύσουμε ζητήματα, αναδεικνύουμε ποια είναι η μεγάλη αξία της οργανωμένης πάλης, γινόμαστε ικανότεροι στο βασικό καθήκον της απόσπασης δυνάμεων σε μη επαναστατικές συνθήκες.

Η επιτυχία μιας σχολής σχετίζεται και με πρακτικά - οργανωτικά μέτρα λειτουργίας, όπως η έγκαιρη συλλογική συζήτηση και προετοιμασία στα όργανα και στις ΚΟΒ, η εξασφάλιση βασικής υποδομής που υποστηρίζει τη διεξαγωγή, η συνδυασμένη παρακολούθηση ενός μαθητή από την ομάδα της σχολής μαζί με την ΚΟΒ που τον γνωρίζει, αλληλοτροφοδοτώντας τη στήριξη και ωρίμανσή του.

Οι Οργανώσεις πρέπει να προσανατολιστούν ώστε μόνιμα να αναδεικνύονται φίλοι που θα παρακολουθούν τα μαθήματα, να ξεπεράσουμε «στεγανά» που βάζουν φρένο στην απεύθυνση για συμμετοχή, με ευθύνη της ΚΟΒ για τον ποιον προτείνει, αλλά και αντίστοιχη ευθύνη κόντρα σε υποκειμενισμούς. Στη συγκεκριμένη δουλειά αντανακλώνται συνολικότερες δυνατότητες και αδυναμίες από τη λειτουργία μιας ΚΟΒ, από τη δράση στον χώρο ευθύνης, και μπορούμε να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα, ώστε τα καθοδηγητικά όργανα να βοηθούν συγκεκριμένα. Οπως αναδείχθηκε παραπάνω, μια σχολή συζητά για «όλου το κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι», άρα απαιτείται συνέχεια της δουλειάς πριν και μετά από αυτή, με πολύμορφη παρέμβαση, με τον πολιτισμό, την ψυχαγωγία, τον πολιτικό δεσμό οικονομικής ενίσχυσης.

Η σχολή οπαδών δεν είναι προαπαιτούμενο για τη στρατολογία, ούτε μπορεί να υποκαταστήσει τις ΚΟΒ και τα κομματικά μέλη γι' αυτήν την οργανική με τους σκοπούς μας δουλειά. Είναι καθήκον των ΚΟΒ η ιεράρχηση, ο σχεδιασμός, ο έλεγχος της πολιτικής ισχυροποίησης των δεσμών μας, πρωταρχικά καθοδηγητική ευθύνη των ΤΕ και των ΤΓ.

Η αποστροφή προς τη μελέτη ιδιαίτερα τέτοιου περιεχομένου, οι αντιλήψεις «εγώ δεν έχω μάθει να διαβάζω», «αυτά δεν είναι για εμένα», δεν διαμορφώνονται αυθόρμητα, δεν επαφίενται στο αν κάποιος «το έχει ή δεν το έχει με το διάβασμα», αλλά διαμορφώνονται από τους όρους ζωής της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό. Η αστική τάξη θέλει την εργατική στο περιθώριο, τόσο μορφωμένη ώστε να μπορεί να παράγει υπεραξία, να αναπληρώνει τη χαμένη εργατική δύναμη και «να ξανακυλήσει την επόμενη μέρα το νερό στο ίδιο αυλάκι». Πρωτίστως επηρεάζεται ένα τμήμα βιομηχανικού προλεταριάτου που μπορεί η τριβή του με το βιβλίο να εξαντλείται στα όρια ενός βασικού επιπέδου ή/και να συνυπάρχει με λειτουργικό αναλφαβητισμό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας βιομηχανικός εργάτης είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως, αλλά αναδεικνύει τη δική μας καθοδηγητική ευθύνη για προσανατολισμένη βοήθεια ώστε συλλογικά και από καλύτερη θέση να ατσαλώνεται ιδεολογικοπολιτικά, να απαρνιέται προσωπικά στοιχεία οπισθοχώρησης, γενικεύοντας την εμπειρία από τη βιοπάλη και τον αγώνα και μεταβάλλοντάς τη σε παράγοντα δύναμης και αντοχής.

Χρειάζεται λοιπόν ιδιαίτερη φροντίδα, πρακτική στήριξη σε φίλους και σε συντρόφους μας που συμμετέχουν στα οργανωμένα συστήματα. Κυρίως όμως είναι δουλειά που απαιτεί καθοδήγηση στη βάση ότι η συμμετοχή στη σχολή, το διάβασμα, η μελέτη της μαρξιστικής - λενινιστικής κοσμοθεωρίας, η αφομοίωση των σύγχρονων επεξεργασιών και του επαναστατικού Προγράμματος του ΚΚΕ είναι πράξεις ανατρεπτικές, πραγματικής αμφισβήτησης, που στοχεύουν στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος και στόχο έχουν να βρεθεί η εργατική τάξη στο προσκήνιο της κοινωνικής εξέλιξης, οικοδομώντας τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο αποτελεί ένα «γενναίο» κείμενο, που θέτει ανοιχτά, χωρίς κανένα πνεύμα ωραιοποίησης, ουσιαστικά ζητήματα πάνω στα οποία χρειάζεται να εστιάσει και να δουλέψει το Κόμμα σε όλη την κλίμακά του, από την ΚΕ μέχρι την ΚΟΒ. Στο επίκεντρο τίθεται το εξής: «Κρίσιμο ζήτημα είναι ο συνδυασμός του επαναστατικού Προγράμματός μας με την καθημερινή επαναστατική δράση, σε όλους τους τομείς, σε κάθε κρίκο της καθοδηγητικής δουλειάς», θέμα που οφείλουμε να απαντήσουμε στη ζωή, άμεσα. Θέλω να σταθώ σε αυτό το βασικό ζήτημα, επιδιώκοντας να το εμπλουτίσω μέσα από μια ορισμένη πείρα από τη δράση της Κομματικής Οργάνωσης Θεσσαλίας.

Το «μέτωπο των πλημμυρών» ήταν μια πρωτόγνωρη και σύνθετη συνθήκη όπου κληθήκαμε να δράσουμε και αυτά σε συνδυασμό με καθοδηγητικά ζητήματα, εμπόδια, δυσκολίες που συναντήσαμε και συναντάμε και δουλεύουμε για να αντιμετωπίσουμε.

Σε αυτήν την πολύ απαιτητική κατάσταση βρέθηκε η Κομματική Οργάνωση τον Οκτώβρη του 2023 με το ξέσπασμα της καταιγίδας «Daniel» και τις καταστροφές που προκάλεσε, στο έδαφος των τεράστιων ελλείψεων στην αντιπλημμυρική προστασία και θωράκιση, στη διαχείριση υδάτινων πόρων, στην πολιτική προστασία. Η δράση της Κομματικής Οργάνωσης δεν ήταν δεδομένη. Οι απαιτήσεις από τα καθοδηγητικά όργανα και τις ΚΟΒ ήταν μεγάλες, σε συνθήκες πρωτόγνωρες, που δεν υπήρχε αφομοιωμένη πείρα για τη δράση μας σε αυτές.

Η Κομματική Οργάνωση προσπάθησε να μπει μπροστά, να οργανώσει ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, να καθοδηγήσει τη δράση μέσα από τους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για τη συγκρότηση ομάδων για την οργάνωση αντιπλημμυρικής προστασίας στις γειτονιές και στα χωριά που πλημμύριζαν, για την οργάνωση της αλληλεγγύης, της συγκέντρωσης και διανομής βοήθειας, τη στήριξη στην προσπάθεια απαντλήσεων και καθαρισμού κατοικιών.

Ξεδιπλώνοντας ένα σχέδιο μαχητικής δράσης και διεκδίκησης μέσα από τα σωματεία και τους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, με το Εργατικό Κέντρο Λάρισας μπροστά, σε κοινή δράση με τους φορείς αυτοαπασχολούμενων και βιοπαλαιστών αγροτών, διαμορφώνοντας επιτροπές πλημμυροπαθών σε πολλές γειτονιές και χωριά της περιοχής.

Δεν μείναμε όμως μόνο σε αυτό. Προσπαθήσαμε την ίδια στιγμή - και όχι αργότερα - να οξύνουμε την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με άξονα τις προτεραιότητες του αστικού σχεδιασμού στην περιοχή προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων και των ΝΑΤΟικών πολεμικών σχεδιασμών, κόντρα στις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, να διαμορφώσουμε γραμμή πάλης. Τα παραπάνω εξελίχθηκαν φυσικά όχι με ιδανικό τρόπο, αλλά στο έδαφος δυσκολιών, αδυναμιών, λαθεμένων προσεγγίσεων που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε, σε συνθήκες που μεγάλο τμήμα των κομματικών δυνάμεων αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπιζε ο λαός της Θεσσαλίας, ως αποτέλεσμα των πλημμυρών.

Ενα ζήτημα που προκύπτει καθοδηγητικά είναι η προσέγγιση και ο προσανατολισμός τελικά της κομματικής δράσης. Το καθήκον του Κόμματος σε μια τέτοια συνθήκη. Η δράση μας οφείλει να κινείται σε μια προσπάθεια οργάνωσης μαχητικής ιδεολογικής - πολιτικής αντιπαράθεσης και δράσης, με την ΚΟΒ οργανωτή της πάλης στον χώρο ευθύνης της. Εκεί οφείλουν να εστιάζουν την καθοδηγητική προσπάθεια, δουλειά και δράση τους τα καθοδηγητικά όργανα.

Σε αντιπαράθεση με τη λογική που βλέπει την παρέμβαση του Κόμματος κατά βάση μέσα από τις κεντρικές παρεμβάσεις ή τοποθετήσεις και την αντιπαράθεση μέσα από τα όργανα Τοπικής Διοίκησης ή άλλα θεσμικά όργανα κ.ά. Λογική που οδηγεί στο να αντιμετωπίζεται με αποσπασματικότητα η δράση του Κόμματος, η οργάνωση αλληλεγγύης, η παρέμβαση στα εργατικά σωματεία. Το ουσιαστικό θέμα εδώ είναι ότι η παρέμβαση στα όργανα της Τοπικής Διοίκησης ή σε άλλα θεσμικά όργανα, οι κεντρικές παρεμβάσεις του Κόμματος, έρχονται να τροφοδοτήσουν και να τροφοδοτηθούν από τη δράση του Κόμματος, τα καθοδηγητικά όργανα, την ΚΟΒ, στην προσπάθεια οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης, κάτω, την οικοδόμηση του Κόμματος.

Κατά την εξέλιξη της μάχης υπήρξε μεγάλη η πίεση να διαμορφωθεί το «δικό μας σχέδιο» για την αντιπλημμυρική θωράκιση της Θεσσαλίας, που να είναι ταυτόχρονα και «ρεαλιστικό», δηλαδή υλοποιήσιμο σήμερα, στο έδαφος του συστήματος, αλλά και «φιλολαϊκό», μπαίνοντας σε μια λεπτομερή συζήτηση για το «ποια έργα πρέπει να γίνουν» και ποια όχι. Οπως συμβαίνει πάντα, η πίεση για άμεση (και δήθεν σχετικά εύκολη) λύση, που στο διά ταύτα της όμως μπορεί να αποπροσανατολίσει και καταλήγει τελικά σε μια διαφορετική τεχνοκρατική διαχείριση της κατάστασης. Αντίθετα η παρέμβασή μας και η αντίληψή μας πρέπει να θέτει πρώτα απ' όλα τα συνολικά κριτήρια και τις προϋποθέσεις για έναν αντιπλημμυρικό σχεδιασμό με βάση τις λαϊκές ανάγκες, να θέτει την αντίθεση ανάμεσα στις τεχνικές δυνατότητες και τις λαϊκές - κοινωνικές ανάγκες από τη μια και από την άλλη στο κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, που είναι εμπόδιο, και μέσα από αυτήν την οπτική - και όχι ανάποδα - να τοποθετούμαστε και για συγκεκριμένα έργα και παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν. Τελικά, να αναδεικνύεται ότι χωρίς ανατροπές στο επίπεδο της κοινωνίας και της οικονομίας είναι αδύνατο να λυθεί ένα τόσο σύνθετο ζήτημα όπως αυτό της διαχείρισης των υδάτινων πόρων.

Το ζητούμενο είναι η δουλειά των καθοδηγητικών οργάνων και κατ' επέκταση των ΚΟΒ να κινείται σε κατεύθυνση της τεκμηριωμένης στρατηγικής αντιπαράθεσης με τον σχεδιασμό του αντιπάλου και οργάνωσης μαχητικής δράσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Ενα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιπλημμυρικής προστασίας για να καταρτιστεί και να υλοποιηθεί απαιτεί τελικά Επιστημονικό Κεντρικό Σχεδιασμό στο έδαφος της εργατικής εξουσίας, που θα οργανώσει τη διαχείριση υδάτινων πόρων με γνώμονα την αντιπλημμυρική προστασία του λαού, την υδροδότηση του λαού, την άρδευση και ύδρευση της αγροτικής παραγωγής και τη στήριξη των βιοπαλαιστών αγροτών, την προστασία του περιβάλλοντος.

Η ημερίδα για το νερό την οποία οργάνωσε η Επιτροπή Περιοχής Θεσσαλίας μαζί με το Τμήμα Περιβάλλοντος συνέβαλε καθοριστικά στο να απαντηθούν στρατηγικά ζητήματα, να δουλευτούν πιο βαθιά και σε ευρύτερες δυνάμεις.

Παράλληλα, η ικανότητα και δυνατότητα κατακτήσεων με βάση τις διεκδικήσεις τους, από μέρους του εργατικού - λαϊκού κινήματος, των φορέων των βιοπαλαιστών αγροτών, των επιτροπών πλημμυροπαθών, απαιτεί μαχητική δράση και διεκδίκηση και ταυτόχρονα την υιοθέτηση θέσεων και γραμμής πάλης σε αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς κυβέρνησης - Περιφέρειας - δήμων - κεφαλαίου. Κάναμε προσπάθεια να μπει στο στόχαστρο το αστικό κράτος, που και αυτό έδωσε τη δική του μάχη, ανοίγοντας μέτωπο στις προσπάθειες συγκρότησης αγωνιστικών επιτροπών πλημμυροπαθών με κάθε τρόπο.

Η παραπάνω προσπάθεια είναι πολύ απαιτητική για τα καθοδηγητικά όργανα, αφορά τελικά το να γινόμαστε ικανότεροι να δουλεύουμε με το Πρόγραμμα του Κόμματος στο εργατικό - λαϊκό κίνημα στο έδαφος των οξυμένων προβλημάτων σε συνθήκες κλιμάκωσης ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αφορά την επεξεργασία ιδεολογικής - πολιτικής αντιπαράθεσης, διαπάλης με τους αστικούς σχεδιασμούς, την επεξεργασία αιτημάτων και διεκδικήσεων που να απαντούν στα οξυμένα προβλήματα της εργατικής τάξης και του λαού της περιοχής. Παράλληλα, αφορά την προσπάθεια ο παραπάνω σχεδιασμός να γίνεται αντικείμενο συζήτησης, επεξεργασίας, οργάνωσης στο επίπεδο της ΚΟΒ, να γίνεται πλούσια συζήτηση για τη γραμμή, εξοπλισμός με επιχειρήματα, σχέδιο δράσης, επιδιώκοντας να μετατρέπεται σε καταμερισμό δουλειάς για κάθε κομματικό μέλος. Αφορά στη συζήτηση στα καθοδηγητικά όργανα και στις ΚΟΒ, επιδιώκοντας συλλογικά να αντλούνται και να ενιαιοποιούνται συμπεράσματα, να μετατρέπονται σε εφόδια για τη συνέχεια της δουλειάς της Οργάνωσης.

Συμφωνώ με τις Θέσεις, θεωρώ ότι εκφράζουν βήματα στη συλλογική σκέψη του Κόμματος για το πώς το ΚΚΕ θα είναι έτοιμο να αντεπεξέλθει σε κάθε καμπή της ταξικής πάλης.

Με μεγαλύτερη σαφήνεια τοποθετείται η προετοιμασία του Κόμματος και του υποκειμενικού παράγοντα στο «τώρα» ως στρατηγικής σημασίας ζήτημα για να αντεπεξέλθει στην αποστολή του, όχι μόνο σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης αλλά και σε στιγμές έντονων αναταραχών και πιέσεων, να μην τα διπλώσει, να μην εξοντωθεί.

Μπαίνει στο προσκήνιο ότι πρέπει να μας απασχολήσει η διαμόρφωση κομματικών μελών - δηλαδή και των ίδιων μας των εαυτών - και Κομματικών Οργανώσεων ικανών να διαδίδουν την επαναστατική γραμμή του ΚΚΕ, αποτελώντας ταυτόχρονα παράδειγμα δράσης ανιδιοτελούς, με χαρακτηριστικά αυτοθυσίας.

Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η ΚΕ δεν υποτιμά τα βήματα που έχουμε κατακτήσει, είναι το κείμενο αυτό καθεαυτό. Αν δεν είχαν γίνει τα βασανιστικά βήματα στην πορεία κατάκτησης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του ΚΚΕ, δεν θα μπορούσαμε σήμερα με τρόπο συγκεκριμένο και προωθητικό να θέσουμε την ανάγκη άλματος σχετικά με την απόκτηση πιο βαθιάς και ανώτερης επαναστατικής συγκρότησης των Οργανώσεων.

Κατά τη γνώμη μου, στοιχείο που ξεχωρίζει στο 2ο Κεφάλαιο των Θέσεων είναι ο επιμερισμός ευθυνών και «βημάτων» που πρέπει να γίνουν σε κάθε καθοδηγητικό «κρίκο» του Κόμματος.

Ομως, με βάση τα κουσούρια που κουβαλάει ο καθένας μας, υπάρχει ο κίνδυνος να διαβάζουμε το κείμενο και να πιστεύουμε πως μιλά για οποιονδήποτε άλλο πέρα από εμάς, την Οργάνωσή μας ή τον τομέα ευθύνης μας.

Ορισμένα ζητήματα που ήθελα να σταθώ με βάση και την όποια πείρα έχω από την εμπλοκή μου σε αρθρογραφία, παρακολούθηση ομιλιών, άρθρων, ανακοινώσεων στο «902.gr» τώρα και στον «Οδηγητή» παλιότερα:

Πρώτον: Η δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος δεν ταυτίζεται με την προβολή των θέσεών μας για επίκαιρα ζητήματα - ενδεικτικά αναφέρω - διάφορες «ημερίδες» και υλικά που εκδίδουμε για κάθε τι απαραίτητο ώστε να σταθούμε στον απαιτητικό ιδεολογικοπολιτικό αγώνα.

Ομως, κατά τη γνώμη μου, σε ορισμένες περιπτώσεις, αντί με «αιχμή» την κάθε επεξεργασία να γίνεται δουλειά για την ανάγκη του «δρόμου της ανατροπής» και του σοσιαλισμού, για τις νομοτέλειες της επαναστατικής πάλης, αρκούμαστε στο να αναπτύσσεται μια «αίσθηση» πως το ΚΚΕ «έχει καλές θέσεις για όλα τα ζητήματα», «έχει σοβαρό και τεκμηριωμένο λόγο», χωρίς να καταλήγει στο πώς θα γίνουν αυτές πραγματικότητα.

Μία επιπλέον «όψη» του ζητήματος είναι ότι ορισμένες φορές το συνολικό αποτύπωμα των δράσεων και των πρωτοβουλιών μας μπορεί να είναι το «χρειάζεται αγώνας», μπορεί να είναι η αποκάλυψη της καπιταλιστικής φρίκης, το πρωτόβουλο πνεύμα στο να δημιουργούνται «στιγμιότυπα σύγκρουσης». Ομως αν αυτά μένουν μόνο ως γενικές επικλήσεις ή μια «συνθηματολογία», τελικά δεν οδηγούν στο να πείθουμε περισσότερους να συμπορευτούν με το επαναστατικό Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Δεύτερον: Σχετικά με ορισμένα θέματα αναφορών μας στις εξελίξεις με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Πρέπει να κάνουμε γρήγορα άλματα στο κατά πόσο προβάλλουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως δυνατότητα ο λαός να βγει στο προσκήνιο, ως συμπύκνωση κλονισμών, που απαιτεί μαχητική αντιπαράθεση με το καπιταλιστικό σύστημα, και όχι αποκλειστικά ως έναν όλεθρο, μια «καταστροφή που μας απειλεί», που «θα πεθάνουμε όλοι» και που τελικά μπορεί να ενισχύει τάσεις παθητικότητας ή παραίτησης στη συνείδηση.

Τρίτον: Για την προβολή της Ιστορίας του ΚΚΕ μπορούν να γίνουν βήματα στο πώς θα αποτυπώνουμε ότι δεν ήταν απλά μια διαδρομή με ηρωικά ματωμένα ίχνη ανθρώπων μιας ανώτερης ηθικής, που τους αντιμετώπισε σκληρά και άδικα το αστικό κράτος. Αλλά κυρίως ότι άντεξαν γιατί ήταν παιδιά του ΚΚΕ, της εποχής τους και των αγώνων του λαού, πιστοί στην επαναστατική προοπτική. Οτι υπέστησαν τη βαρβαρότητα γιατί επέλεξαν και ένοπλα να αμφισβητήσουν την αστική εξουσία.

Δύο τελευταία ζητήματα:

Κατά τη γνώμη μου απαιτεί πιο αυστηρή εξέταση η δουλειά μας για ανάπτυξη δεσμών με κόσμο που μας ενδιαφέρει κοινωνικοταξικά και δεν «συγκινείται» από τον «δικαιωματισμό». Υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα νέων ανθρώπων εργατικής - λαϊκής καταγωγής που δεν το βρίσκεις στα πανεπιστήμια, που χρειάζεται πιο επίμονα να εξετάζουμε αν βρίσκεται στο επίκεντρο της δουλειάς μας και τις απαιτήσεις που έχει μια τέτοια παρέμβαση, τη διαπάλη με δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε τέτοιο κόσμο και αντιλήψεις που αναπαράγονται από το σύστημα. Γι' αυτό π.χ. χρειάζεται συνολικά στη δουλειά μας και στην προπαγάνδα να μη μένουμε σε γενικές αναφορές για το «δίκαιο» και το «άδικο», την «καταπίεση», το «σύστημα», αλλά να εξηγούμε επίμονα τον ταξικό τους χαρακτήρα.

Τέλος, σωστά κατά τη γνώμη μου εντοπίζονται ορισμένα θέματα που αφορούν την αποστράτευση και άλλα ζητήματα ξένα με την έννοια της κομμουνιστικής σεμνότητας, της θέλησης για δράση που θα υποτάσσει σε κάθε πλευρά και στιγμή το άτομο στο Κόμμα και στους σκοπούς του.

Με κάθε αφορμή, στην πράξη τελικά εκφράζεται η πίστη ή όχι στη δυνατότητα νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οτι η αφοσίωση σε αυτήν την υπόθεση γίνεται από τη σκοπιά όχι κάποιας προσμονής για ένα θολό ευτυχισμένο μέλλον, αλλά της συλλογικής και κοπιαστικής δουλειάς σήμερα ως του κύριου παράγοντα ευτυχίας της ζωής μας.

Σε ζητήματα αποστράτευσης επιδρούν επίσης χαρακτηριστικά της περιόδου όσον αφορά τις δυνατότητες σε ορισμένους κλάδους της οικονομίας όπου κάποιοι θα μπορούσαν να βγάλουν περισσότερα χρήματα, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί μια αντίληψη «βολέματος», κόντρα στο ότι τα μέλη του ΚΚΕ και τη δουλειά τους, και τη στάση τους σε αυτήν, στην τελική με βάση τους σκοπούς του Κόμματος την επιλέγουν.

Επίσης, σε πυκνό χρόνο αρκετοί νέοι ή και μεγαλύτερης ηλικίας σύντροφοι ζούμε μόνιμα «έκτακτες» καταστάσεις, με βασική τους πολέμους και τον κίνδυνο γενίκευσής τους. Αυτό ορισμένες φορές αντί να συσπειρώνει, να γίνεται αντιληπτό ως πρόκληση για δράση σε πιο απαιτητικές συνθήκες, δημιουργεί μια αίσθηση «ό,τι ζήσουμε όσο προλαβαίνουμε». «Να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου, να ζήσω όμορφες στιγμές με τα παιδιά μου». Μάλιστα, αυτό τελικά τίθεται απλά ως εμπόδιο στην αύξηση της προσφοράς στο Κόμμα, γιατί τα παραπάνω είτε δεν να μπορούν γίνουν λόγω καπιταλισμού και όχι λόγω του ΚΚΕ, είτε σε τελική ανάλυση τα κάνουμε όλοι.

Με τα παραπάνω σχετίζεται η συνειδητή πειθαρχία στην υλοποίηση των αποφάσεων της ΚΕ, των αρχών συγκρότησης και λειτουργίας μας. Το ΚΚΕ δεν λειτουργεί με «διοικητισμό», όμως δημοκρατικός συγκεντρωτισμός σημαίνει ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο και οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές.

Πιστεύω πως με αιχμή την ειλικρινή, συντροφική αλλά και αυστηρή κριτική πρέπει να καταπολεμηθεί - αρχικά αναφέροντάς το έστω και ως πρόβλημα - ό,τι εκφράζει υιοθέτηση ενός αστικού τρόπου σκέψης και ζωής μέσα στο Κόμμα. Το «είμαι εγώ, η οικογένειά μου, η μουσική που ακούω, οι επιλογές μου, οι διακοπές μου, η δουλειά μου, οι σεξουαλικές επιλογές μου» και κάτι διαφορετικό είναι το Κόμμα.