Ενα «αγκάθι» που τους πονάει και δε σταματούν λεπτό να προσπαθούν να το βγάλουν, είναι για κάποιους η κυριακάτικη αργία. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που η κυβέρνηση αναμόχλευε το θέμα, υποστηρίζοντας ότι στις άλλες χώρες της Ευρώπης τα καταστήματα ανοίγουν τις Κυριακές και πάνε οι τουρίστες να αφήσουν λεφτά, ενώ κλείνουν αργά το βράδυ, για να διευκολυνθούν οι πελάτες τους. Δε χρειάζονται πολλά για να καταρριφθεί η σχετική «παραφιλολογία». Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με το που πέφτει η νύχτα δεν μπορείς να βρεις ούτε καφετέρια καλά καλά να πιεις μια πορτοκαλάδα. Και όποιος τριγυρνά τη νύχτα, θεωρείται αυτομάτως ύποπτος, περιθωριακός, ή τουρίστας στον οποίο δε δίνεται και μεγάλη σημασία εκείνη την ώρα. Καθόλου δεδομένη δεν είναι η λειτουργία της Κυριακής, ακόμη και για τα εμπορικά κέντρα. Αλλά ακόμη κι αλλιώς να ήταν τα πράγματα, τι έγινε; Γιατί πρέπει να ακολουθήσουμε το ευρωπαϊκό μοντέλο;

Οι μεγάλοι του εμπορίου - τα μεγαθήρια που έφτασαν ή έρχονται - οσμίζονται χρήμα. Με την οικονομική ευρωστία τους, τη διαφημιστική δυνατότητα και το πλήθος των προϊόντων που πουλάνε, θεωρούν σίγουρο το κέρδος. Ναι, αυτοί θα έχουν πελάτες τις Κυριακές. Και θα μπορέσουν κατά πάσα πιθανότητα να στερήσουν ακόμη περισσότερη πελατεία από τους μεμονωμένους μικρούς ή μεσαίους εμπόρους της Αθήνας, καθώς στα μεγάλα καταστήματα μπορούν να συνδυαστούν τα ψώνια της Κυριακής με τη βόλτα της Κυριακής. Οι μεγαλέμποροι κινούν και τα κυβερνητικά «νήματα» κάθε τρεις και λίγο, όπως έκανε πρόσφατα ο ΣΕΛΠΕ (πολυκαταστήματα) που έθεσε πάλι ζήτημα κατάργησης της κυριακάτικης αργίας. Για άλλη μια φορά, προσπαθούν να βγάλουν το «αγκάθι». Και καθόλου δεν τους ενοχλεί, αντίθετα, τους διευκολύνει η θέση του Εμπορικού Συλλόγου της Αθήνας που λέει «ναι» στη λειτουργία της Κυριακής, αλλά κατόπιν μελέτης, θεσμοθετημένου διαλόγου και για επιλεγμένες Κυριακές.

Αλλά η αργία της Κυριακής σημαίνει πολλά πράγματα. Ξεκούραση για τον εργαζόμενο και μια μέρα γι' αυτόν να την κάνει ό,τι θέλει. Από το να παίξει με τα παιδιά του που δεν έχουν σχολείο, μέχρι να πάει επίσκεψη σε συγγενείς και φίλους που επίσης κάθονται. Η κυριακάτικη αργία είναι πολιτισμός στην απολίτιστη καπιταλιστική κοινωνία, που «στύβει» τους εργαζόμενους και τους στερεί όσα απαιτεί η ανθρώπινη ύπαρξη. Γι' αυτό η συγκεκριμένη αργία δεν αποτιμάται σε χρήμα, έχει ανώτερη κοινωνική αξία. Το ξέρουν καλά όλοι εκείνοι που τη χάνουν.

Η αργία της Κυριακής έχει αξία για τον εμποροϋπάλληλο, ακόμη μεγαλύτερη τώρα που το ωράριο έγινε «λάστιχο» και φτάνεις να δουλεύεις όλη μέρα, αλλά έχει αξία και για τον μικρό έμπορο, τον επαγγελματία, τον βιοτέχνη. Γιατί κι αυτός έχει οικογένεια, γιατί κι αυτός κουράζεται, γιατί κι αυτός θέλει να ζήσει σαν άνθρωπος. Μα και να μην ήθελε, πώς θα πληρώσει τα φώτα, την επιπλέον αμοιβή, πώς θα στηρίξει τη λειτουργία του καταστήματός του; Λείπει χρόνος για ψώνια ή τα λεφτά; Η απάντηση είναι δεδομένη, ιδίως αυτές τις εποχές που η ακρίβεια ταυτίζεται με την ασυδοσία. Και πάλι άδειο θα μείνει το μικρομάγαζο, ή και το μεμονωμένο «μεγαλομάγαζο». Ο εργαζόμενος και ο μικροέμπορος έχουν κοινό συμφέρον στη νομοθετική κατοχύρωση και ενίσχυση της αργίας της Κυριακής, στην αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων, στη γενικότερη μείωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων.