Μπαγιάτικοι «πανηγυρισμοί» | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Μπαγιάτικοι «πανηγυρισμοί»

Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση επιστρέφει πανηγυρίζοντας από τις Βρυξέλλες. Αφορμή, αυτή τη φορά, η απόφαση των «είκοσι πέντε» με την οποία η Τουρκία καλείται να εκπληρώσει κάποιες συμβατικές υποχρεώσεις προκειμένου να συνεχιστούν αδιατάρακτα οι διαπραγματεύσεις για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Θα μπορούσαμε να πούμε: «Μια από τα ίδια». Ομως, στην πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερα. Γιατί αυτές τις υποχρεώσεις τις έχει αναλάβει η Τουρκία εδώ και χρόνια και όμως σε κάθε κρίσιμο στάδιο οι υποχρεώσεις παρακάμπτονται και η Αγκυρα συνεχίζει κανονικά το δρόμο της. Και το ενδιαφέρον είναι ότι αυτές οι «παρακάμψεις» γίνονται με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης. Η οποία επιμένει ότι η «ευρωπαϊκή προοπτική» θα οδηγήσει την κυβέρνηση της Αγκυρας σε μια άλλη θεώρηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και του Κυπριακού.

Προς το παρόν, οι «είκοσι πέντε» συνεχίζουν να διαπραγματεύονται με μια χώρα (την Τουρκία), η οποία κατέχει τμήμα μιας χώρας- μέλους της ΕΕ, επιμένει στην άρνησή της να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ προβάλλει διαρκώς νέες αξιώσεις στο Αιγαίο.

Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις Ευρωπαϊκής Ενωσης- Τουρκίας διαμορφώνονται κάθε φορά σε συνάρτηση με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και στο πλαίσιο των μεταξύ τους ανταγωνισμών. Ετσι, οι «συνεταίροι» στην ΕΕ δε θα διστάσουν να «θυσιάσουν» ακόμη και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου. Εξάλλου, το έχουν αποδείξει αφού είναι γνωστό ότι εντάσσουν Κύπρο και Αιγαίο στα διαπραγματεύσιμα ανταλλάγματα για μια «συνολική διευθέτηση» στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ευρασίας. «Διευθέτηση» στην οποία η Τουρκία έχει να παίξει σοβαρό ρόλο.

Από την απόφαση και αυτής της Συνόδου Κορυφής γίνεται φανερό ότι τα συμφέροντα των λαών της περιοχής, του ελληνικού, του τουρκικού και του κυπριακού, βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική και τις επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μια πολιτική που οξύνει τους ανταγωνισμούς, ευνοεί την κατάλυση των αρχών του διεθνούς δικαίου, συντηρεί την αντιπαράθεση για να την ελέγχει, αποθεώνει το κέρδος του κεφαλαίου και ωθεί στην εξαθλίωση τους εργαζόμενους.

Βεβαίως, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι η Σύνοδος Κορυφής συζήτησε και το θέμα του «ευρωσυντάγματος», η επικύρωση του οποίου πελαγοδρομεί μεταξύ της λαϊκής κατακραυγής (Γαλλία, Ολλανδία, κ.ά.) και των έντονων αντιθέσεων μεταξύ των «μεγάλων δυνάμεων» της ΕΕ. Παρ' όλα αυτά οι «είκοσι πέντε» έδειξαν ότι αγνοούν προκλητικά τις διαθέσεις των λαών και αφήνουν να εννοηθεί ότι το «ευρωσύνταγμα» θα περάσει «διά πυρός και σιδήρου».

Τα συμφέροντα των λαών βρίσκονται στον αντίποδα αυτής της πολιτικής. Η ισότιμη συνεργασία, ο αμοιβαίος σεβασμός των δικαιωμάτων και η αλληλεγγύη είναι το μέλλον των λαών και αυτό απαιτεί την πάλη τους κατά των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και των σχεδίων του κεφαλαίου σε κάθε χώρα και συνολικά. Δηλαδή, πάλη κατά των θεμελίων της ΕΕ.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ