Η παροιμία «εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι», ταιριάζει «γάντι» στην περίπτωση της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» (ΟΑ). Χρόνια τώρα οι εκάστοτε κυβερνώντες και από κοντά τα αστικά μέσα ενημέρωσης, «βομβαρδίζουν» τον ελληνικό λαό με τον ισχυρισμό ότι το κράτος δήθεν έχει πληρώσει 1 τρισεκατομμύριο δραχμές για την ΟΑ. Και ότι αν δεν ιδιωτικοποιηθεί η ΟΑ, θα συνεχίσει να επιβαρύνεται ο Ελληνας φορολογούμενος για τη λειτουργία μιας «ζημιογόνας» εταιρίας. Ολοι αυτοί οι ισχυρισμοί, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το προπαγανδιστικό προκάλυμμα, προκειμένου να συγκαλυφτεί ένα ακόμα πολιτικό έγκλημα διαρκείας, που διαπράττεται χρόνια τώρα με τη συνεργασία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ελληνικών κυβερνήσεων.

Αυτοί οι ισχυρισμοί προβάλλονται για να δικαιολογηθεί στα μάτια του ελληνικού λαού, το επιχειρούμενο ξεπούλημα μιας ακόμα εταιρίας στρατηγικής σημασίας, όπως είναι η ΟΑ, με βαρύτατες συνέπειες για τους εργαζόμενους και τους επιβάτες. Για να γίνει κατανοητή η συμπαιγνία ελληνικών κυβερνήσεων και Βρυξελλών, αρκεί να επισημανθεί ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μελέτης της ΟΑ, οι οφειλές του κράτους προς την εταιρία, έως τις 31 Δεκεμβρίου 1992, δηλαδή λίγους μήνες πριν υποβληθεί προς έγκριση στην ΕΕ το πρώτο «πρόγραμμα εξυγίανσης», ανέρχονταν σε 580 δισ. δρχ.!

Από εκεί και πέρα και με πρόσχημα καταγγελίες που έκαναν στην ΕΕ ανταγωνίστριες προς την ΟΑ εταιρία, αρχίζει το «γαϊτανάκι», που συνεχίζεται έως σήμερα, με τις καταδικαστικές αποφάσεις των Βρυξελλών και την απαίτηση να επιστρέψει η ΟΑ, «επιδοτήσεις» ύψους από 250 έως 400 εκατ. ευρώ που υποτίθεται ότι έλαβε από το κράτος! Ομως, το κράτος είναι αυτό που οφείλει στην εταιρία ακόμα και σήμερα τεράστια ποσά. Κάτι, άλλωστε, που είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί δημόσια η Λογιόλα Ντε Παλάθιο, προκάτοχος του Ζακ Μπαρό, σημερινού αρμόδιου επιτρόπου της ΕΕ για τις μεταφορές και «δημόσιου κατηγόρου» της ΟΑ. Η κ. Ντε Παλάθιο, λοιπόν, απαντώντας σε παρέμβαση ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, στις 15 Γενάρη 2003, είχε δηλώσει εγγράφως ότι αν υπάρχει κάποιο χρέος, αυτό είναι το «τεράστιο χρέος του ελληνικού δημοσίου προς την ΟΑ».

Εν κατακλείδι, η κατευθυντήρια πολιτική - όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων - τουλάχιστον, από το 1990 και εντεύθεν, ήταν να συρρικνωθεί και απαξιωθεί η εταιρία, να «σαρωθούν» εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα και τελικά η ΟΑ να ξεπουληθεί στους ιδιώτες, όπως απαιτεί το διευθυντήριο των Βρυξελλών. Ανεξάρτητα, πάντως, από την κατάληξη της ΟΑ, όσο οι αερομεταφορές αποτελούν ένα ακόμα «πεδίο» κερδοσκοπίας κρατικών ή μη κρατικών αεροπορικών εταιριών, δεν έχει σημασία, μόνο δυσοίωνες μπορεί να είναι οι προβλέψεις για το μέλλον των εναέριων μεταφορών.

Μοναδική λύση είναι οι αερομεταφορές να ανήκουν σε Ενιαίο Δημόσιο Φορέα Μεταφορών του Δημοσίου, αλλά σε καθεστώς λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, με αναβαθμισμένες ασφαλείς και φθηνές υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών.