Στις 12 του Δεκέμβρη, οι δρόμοι πρέπει να στενάξουν από την αποφασιστικότητα των εργαζομένων να περιφρουρήσουν, αλλά ακόμα και να διεκδικήσουν την αξία και κυρίως την υπεραξία της ίδιας τους της ζωής.

Η τάξη των εργαζομένων δεν έχει άλλο δώρο γιορτινό να προσφέρει στους γέρους και σ' αυτούς που θα γεράσουν, στους νέους που δε βρίσκουν πέτρα για να στύψουν, στα παιδιά που γεννιούνται χρωστώντας την ίδια τους τη γέννα σ' αφεντικά και τραπεζίτες και δεν κοτάνε να κλάψουν, μην κι ανεβεί το χρέος ως την κούνια και τα πνίξει. Μόνο στράτευση σ' έναν αγώνα αταλάντευτο, καθημερινό. Μόνο την αισιόδοξη απάντηση των κινητοποιήσεων, των απεργιών, της απειθαρχίας και της ανυπακοής, της ξεκάθαρης πολιτικής επιλογής για αντίσταση και ανατροπή του συσχετισμού δύναμης που επιβάλλει την αντιλαϊκή πολιτική.

Αυτοί θα συνεδριάζουν για να ξυρίσουν τους Αϊ - Βασίληδες και να φτιάξουν αναλώσιμα από τα γένια τους. Θα τα μοσχοπουλήσουν στην αγορά των αφελών, των απολίτικων, των υπεράνω, των καταναλωτών, των βολεμένων. Η κυρίαρχη τάξη όταν περνάει κρίση μείωσης κερδών, βγάζει τα δόντια του μαύρου φασισμού γυαλισμένα με την καλύτερη οδοντόκρεμα και πλούσιο αφρό ψεμάτων, απάτης και πολιτικής νομιμοφάνειας.

Τρέμει μόνο το λαϊκό σεισμό. Αυτόν που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε οι διατεταγμένοι καταστολείς, ούτε οι προσχωρήσαντες σε άθλιους ψευτοδιαλόγους. Είναι εκείνες οι στιγμές, που βυθίζουν την οικονομική αφρόκρεμα στο ίζημα, στο βούρκο του φόβου τους. Είναι τα κλυδωνισμένα χρηματιστήριά τους και τα ληγμένα αξιόγραφά τους που αναφλέγονται, όταν το μόνο ιστορικό υποκείμενο που αλλάζει το ρου της ανθρωπότητας, ο λαός, αναλαμβάνει το ρόλο του και διεκδικεί την εξουσία.