Οι εννιά στις δέκα απεργίες που φτάνουν στα δικαστήρια, μετά από προσφυγές των εργοδοτών, κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές. Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγούν τα στοιχεία που αφορούν υποθέσεις, οι οποίες εκδικάστηκαν στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών από το 1999 μέχρι σήμερα (τα παρουσίασε χτες ο «Ρ»). Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το δικαίωμα στην απεργία βρίσκεται όλο και πιο δραστικά στο στόχαστρο των εκάστοτε κυβερνήσεων, της εργοδοσίας και των μηχανισμών τους.

Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου συμβαδίζει με την πολιτική του αυταρχισμού της έντασης της κρατικής βίας και της φαλκίδευσης των στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων, μαζί και της απεργίας. Η εφαρμογή της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής έχει την ανάγκη και προϋποθέτει τη λήψη μέτρων προς αυτήν την κατεύθυνση. Μέρος αυτών των μέτρων είναι και η ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων και η αξιοποίηση του μηχανισμού της Δικαιοσύνης. Πρόσφατη είναι η τελευταία αντιδραστική αλλαγή στην ελληνική νομοθεσία που επιβάλλει πλέον να κρίνονται με ταχείες διαδικασίες από τα Εφετεία και εκείνες οι ελάχιστες πρωτόδικες αποφάσεις που δεν υιοθετούν τις απαιτήσεις εργοδοσίας και κυβέρνησης και δεν κηρύσσουν παράνομη την απεργία.

Η αστική Δικαιοσύνη δεν είναι ούτε τυφλή, ούτε ανεξάρτητη. Είναι ταξική. Σε μια ταξικά διαρθρωμένη κοινωνία δεν μπορεί να γίνει σοβαρός λόγος για ανεξαρτησία του δικαστικού συστήματος, για απονομή δικαιοσύνης. Η δικαστική εξουσία είναι τμήμα της ενιαίας κρατικής εξουσίας. Αποφασίζει στο πλαίσιο του συγκεκριμένου δικαίου που δημιουργεί η κυρίαρχη τάξη της πλουτοκρατίας για την υπεράσπιση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. Ενώ ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας της, «καθορίζει» σε πολύ μεγάλο βαθμό και τους δικαστές και τη συμπεριφορά τους. «Το δικαστήριο των αστών πάντοτε ήταν και παραμένει όργανο της κυρίαρχης αστικής τάξης και εκλεπτυσμένο εργαλείο καταπίεσης και καταστολής της εκμεταλλεύτριας τάξης», έγραφε ο Λένιν στο έργο του «Κράτος και Επανάσταση».

Το δικαίωμα στην απεργία και γενικότερα η ελευθερία της συνδικαλιστικής δράσης είναι θεμελιώδεις κατακτήσεις των εργαζομένων. Τις πέτυχαν με σκληρούς και αιματηρούς αγώνες. Είναι βασικά όπλα για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, στον αγώνα τους για την κοινωνική τους απελευθέρωση. Είναι γεγονός ότι οι κατακτήσεις αυτές συνοδεύτηκαν πάντοτε από περιορισμούς που αποτυπώνονται στο Σύνταγμα και σε νόμους. Γενική κατεύθυνση της ανάπτυξης του δικαίου των αστικών κρατών είναι το δυνάμωμα της διωκτικής, κατασταλτικής του λειτουργίας ενάντια στον αγώνα των εργαζομένων, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε στιγμές όξυνσης της ταξικής πάλης αναιρείται και αυτή ακόμη η καθιερωμένη νομιμότητα.

Ουσιαστική και πλήρης κατοχύρωση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και του δικαιώματος στην απεργία και γενικότερα των λαϊκών ελευθεριών, δεν μπορεί να υπάρξει, αν δε γίνουν βαθιές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αλλαγές, που μόνο η λαϊκή εξουσία μπορεί να επιβάλλει. Κανένας νόμος, καμία εξουσία ούτε σταμάτησε, ούτε πρόκειται να σταματήσει τη δράση των εργαζομένων, επειδή το ταξικό κίνημα ποτέ δεν πειθάρχησε στην πολιτική και τους νόμους της πλουτοκρατίας και των κυβερνήσεών της. Αυτή είναι η απάντηση. Και όσο πιο πολλοί εργαζόμενοι δίνουν καθημερινά με τους αγώνες τους αυτήν την απάντηση, τόσο θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις, θα ανοίγει ο δρόμος για την τελική έφοδο.