Η σύνοδος των υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ, που έγινε στις Βρυξέλλες, πρόσθεσε άλλο ένα βαγόνι στο τρένο των αντεργατικών μέτρων που έχει τροχιοδρομήσει η Ευρωένωση και αναπτύσσει όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα στις ράγες της Στρατηγικής της Λισαβόνας. Και σε αυτή τη σύνοδο επιβεβαιώθηκε ο ενεργός ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης, όπως και των υπόλοιπων εθνικών κυβερνήσεων, στην υιοθέτηση και προώθηση παραπέρα των αντιδραστικών επιλογών. Η ενίσχυση στην αγορά εργασίας της λεγόμενης φλεξικιούριτι (ευελφάλεια) δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια να σαρωθούν και τα ελάχιστα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα και οι εργαζόμενοι της ΕΕ να παραδοθούν «γυμνοί» στους νόμους της αγοράς και στις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, με την απειλή της «γήρανσης του πληθυσμού» τα ευρωενωσιακά όργανα με σχέδιο προωθούν νέες ανατροπές και περικοπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα.

Εννοείται ότι στο στόχαστρο θα βρεθούν άμεσα και οι Ελληνες εργαζόμενοι. Οι αναφορές στη χώρα μας, των δύο σχετικών εκθέσεων της Κομισιόν που ενέκριναν οι υπουργοί Απασχόλησης, είναι η απαραίτητη εκρηκτική ύλη, για να μπει μπουρλότο στο Ασφαλιστικό και στην αγορά εργασίας. Οι διαπιστώσεις περί δήθεν υψηλών συνταξιοδοτικών δαπανών που κάνει η χώρα μας και πως είμαστε στις χώρες «υψηλού κινδύνου» σε σχέση με τα δημοσιονομικά, είναι η πιο έγκυρη ομολογία ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η «σταθεροποίηση» των συντάξεων στα σημερινά εξευτελιστικά επίπεδα είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Η δήλωση, μάλιστα, του υπουργού Απασχόλησης ότι θα ακολουθήσει η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση όλων των εποχών στην Κοινωνική Ασφάλιση δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνειών για το τι θέλει η κυβέρνηση, τι επιδιώκει και τι σχεδιάζει μαζί με τους υπόλοιπους εταίρους στην ΕΕ. Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, η αναγγελία του ίδιου υπουργού, περί αξιοπρεπούς κατώτατης σύνταξης μετά το 2008, είναι τουλάχιστον πρόκληση. Γιατί όταν η κεντρική πολιτική τους αποδομεί και γκρεμίζει ένα ένα τα εργατικά ασφαλιστικά δικαιώματα, όταν ρίχνει στον Καιάδα όλη την εργατική τάξη, εργαζόμενους και συνταξιούχους, είναι προκλητικό τουλάχιστον να υπόσχεσαι κάποια ψίχουλα και να τα βαφτίζεις «αξιοπρέπεια».

Τα σήματα που έρχονται από τις Βρυξέλλες κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, την οργάνωση και τη συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από τα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ. Τα συλλαλητήρια στις 8 του Μάρτη και η πανελλαδική απεργία στις 29 του ίδιου μήνα δείχνουν προς ποια κατεύθυνση πρέπει να οργανωθεί αυτή η πάλη. Η συμμετοχή και η κινητοποίηση όλων των εργαζομένων είναι χρέος και καθήκον. Γιατί μόνο η αντίσταση και ο αγώνας μπορούν να σταθούν εμπόδια στα αντεργατικά σχέδια κυβέρνησης και ΕΕ. Μόνο η εναντίωση στην πολιτική της πλουτοκρατίας, στα κόμματά της και στην ΕΕ και ο ταξικός πόλεμος ενάντια στον ευρωμονόδρομο, μέχρι την οριστική ανατροπή αυτής της εξουσίας, μπορούν να βγάλουν τους εργάτες από το φαύλο και αντεργατικό κύκλο αυτής της πολιτικής.