Η μια δημοσκόπηση διαδέχεται την άλλη. Ο λαός βομβαρδίζεται με διάφορα σενάρια για εκλογές και με φόντο την οικονομική κρίση. Τα αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία διαμορφώνουν κλίμα χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων, με μοναδικό στόχο να θωρακίσουν το δικομματικό σύστημα εναλλαγής στην κυβέρνηση. Διαχρονικά και ιστορικά αποδεδειγμένα, η άρχουσα τάξη μπροστά στην εμφάνιση των κυκλικών οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού καλεί σε γενικό «συναγερμό» και συσπειρώνει όλες τις δυνάμεις της για να την αντιμετωπίσει σε βάρος της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Σ' αυτή την επιχείρηση πρώτα ήρθαν οι δηλώσεις των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου, οι οποίοι σε όλους τους τόνους υπογραμμίζουν την ...ανάγκη της ύπαρξης «ισχυρών κυβερνήσεων» που θα βγάλουν δήθεν τη χώρα από τα οικονομικά αδιέξοδα. Ακολουθούν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, που καλούν τους αστούς πολιτικούς να επιβάλλουν στο λαό λογική «κοινωνικής συναίνεσης» για να ξεπεραστεί η κρίση. Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί (έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος) του συστήματος παρακολουθούν και καταγράφουν τις συγκεκριμένες «προτάσεις», δημιουργούν ένα κλίμα «τρομολαγνείας» για το λαό αναπαράγοντάς τες, προκειμένου να συμβάλουν στη χειραγώγηση του λαού στο δικομματισμό.

Προβάλλοντας το ερώτημα «ποιο κόμμα μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα την κρίση», επιχειρούν να εγκλωβίσουν το λαό, σε συνθήκες μάλιστα όξυνσης των προβλημάτων του, στη «μέγκενη» της δικομματικής εναλλαγής. Από τη μια πλευρά παρουσιάζεται ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, που ανέλαβαν αμέσως νομοθετικό έργο για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας και από την άλλη προβάλλονται οι δήθεν «εναλλακτικές λύσεις» που πλασάρει το ΠΑΣΟΚ για να ενισχυθεί η «πραγματική οικονομία». Το «δίλημμα», λοιπόν, με έντεχνο τρόπο στήθηκε και έρχεται για να βοηθήσει τους εταίρους του δικομματισμού στην προσπάθεια ανάκτησης των απωλειών τους.

Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί, κρύβοντας ότι τα πομπώδη σχέδια των «σωτήρων» του λαού δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δέσμη κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων, έτσι όπως αυτές υπαγορεύονται από τα ευρωενωσιακά κέντρα, και αποτελούν ένα δικομματικό διαγωνισμό για το ποιος έχει την καλύτερη πολιτική ενίσχυσης των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, προσπαθούν να εξωθήσουν τους εργαζόμενους στην επιλογή καλύτερου «διαχειριστή». Σπρώχνοντας, λοιπόν, στο περιθώριο τα πραγματικά προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων, επιδιώκουν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την αναζήτηση πολιτικής λύσης τους με βάση τα συμφέροντά τους. Συνθέτοντας, λοιπόν το κατάλληλο περιβάλλον, η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της δημιουργούν το γόνιμο έδαφος για να συνεχίσει ακάθεκτα να εφαρμόζεται η αντιλαϊκή πολιτική τους, ειδικά σε περίοδο που ετοιμάζονται στο όνομα της «αντιμετώπισης της κρίσης» να περάσουν πλήθος σκληρών και αντιδραστικών μέτρων που θα χτυπήσουν βάναυσα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να χάσουν και άλλο χρόνο περιμένοντας, από τους εταίρους του δικομματισμού και τους υπόλοιπους ευρωλάγνους απολογητές του συστήματος, λύσεις μέσα από «γιατροσόφια» που δεν αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο τα δικά τους προβλήματα. Η εργατική τάξη, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι πρέπει να αναζητήσουν τη λύση μέσα από το δυνάμωμα των κοινών ταξικών αγώνων τους. Σφυρηλατώντας τη δική τους συμμαχία και ενισχύοντας την κοινή τους δράση μέσα από ένα δικό τους Μέτωπο πάλης, με στόχο την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος. Προϋπόθεση του οποίου είναι να απεγκλωβιστούν μαζικά από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και να ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ.