Οι παρεμβάσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα από κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες για να μη διευρυνθεί η κρίση, που εμφανίστηκε στο χρηματοπιστωτικό τομέα, έχουν ένα και μόνο σκοπό. Να προστατέψουν τα υπερκέρδη των τραπεζών και άλλων τμημάτων της οικονομικής ολιγαρχίας. Με κρατικοποιήσεις τραπεζικών ομίλων που καταρρέουν, με συνεχή ενίσχυση της ρευστότητας των αγορών και με συντονισμένα - ακόμα και διεθνώς - μέτρα, επιδιώκουν να συντηρήσουν την κρίση στα όρια που εκδηλώνεται σήμερα, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν, σ' αυτή τη φάση, την εμφάνιση οικονομικής κρίσης με τα τυπικά χαρακτηριστικά της, κυρίως με τη ραγδαία πτώση της παραγωγικής δραστηριότητας, με ό,τι αλυσιδωτές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις μπορεί να έχει.

Οι θιασώτες του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά και οι απολογητές των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, προσπαθούν ο καθένας από την πλευρά του να δώσουν τις δικές τους ερμηνείες για ό,τι συμβαίνει. Οι κυβερνώντες της ΝΔ, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση, δικαιολογούν την αντιλαϊκή πολιτική των «μεταρρυθμίσεων» και αξιώνουν υποταγή των εργαζομένων, απειλώντας ότι μπορεί να έρθουν τα χειρότερα. Κάποιοι από το χώρο του ΠΑΣΟΚ μιλούν για αρρυθμίες που προήλθαν από κακούς χειρισμούς, κακών διοικούντων, οι οποίοι κακώς υπέκυψαν στις Σειρήνες του υπερβολικού υπερκέρδους. Και κάποιοι άλλοι, από τον ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ, ανακάλυψαν πανωλεθρία του «νεοφιλελευθερισμού», αναφερόμενοι στον Μπους και τον Μπράουν, που προχώρησαν σε κρατικοποιήσεις χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Δε χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι παρεμβάσεις που γίνονται το τελευταίο διάστημα αποτελούν κλασικές ρυθμίσεις κρατικομονοπωλιακού χαρακτήρα, είναι η άμεση επέμβαση του κράτους των μονοπωλίων, που προσφέρει σανίδα σωτηρίας σε επιχειρηματικούς ομίλους που κινδυνεύουν, προσφέροντας ταυτόχρονα στους υπόλοιπους συνθήκες συνέχισης της κερδοφορίας τους. Λόγος γίνεται για παρέμβαση, η οποία, ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου και τη φάση ανάπτυξης του συστήματος, παίρνει διάφορες μορφές. Σε προηγούμενους οικονομικούς κύκλους ο στόχος επιτυγχανόταν με τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών και χωρίς την άμεση συμβολή του δημοσίου στη διατήρηση της ρευστότητας των αγορών. Τώρα, στην περίπτωση των ΗΠΑ, γίνεται με κινήσεις διαφορετικής μορφής, οι οποίες, ωστόσο, διατηρούν στο ακέραιο την ουσία και το περιεχόμενό τους, το οποίο κατατείνει σε ένα: Στην, πρόσκαιρη, επιβράδυνση του οικονομικού κύκλου και στη μετάθεση των συνεπειών από το ξέσπασμα μιας κρίσης για αργότερα.

Η εναλλαγή των μορφών με τις οποίες το κράτος στηρίζει την πλουτοκρατία δεν είναι φαινόμενο που πρωτοεμφανίζεται στις μέρες μας, όπως, επίσης, στο παρελθόν έχουν τη ρίζα τους οι παρεμβάσεις του κράτους για την «καθυστέρηση» των οικονομικών κρίσεων. Παρεμβάσεις, ωστόσο, που, όπως επιβεβαιώνεται και ιστορικά, μπορεί να δίνουν κάποια «παράταση», τελικά όμως δεν είναι σε θέση να αποτρέψουν την κρίση. Μια κρίση που, ανεξάρτητα από τις φλυαρίες που μπορεί να ακούγονται, αποβαίνει πάντα σε βάρος των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα επίκαιρο να συνειδητοποιηθεί ότι ο μόνος δρόμος που έχουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι και οι νέες, οι αυτοαπασχολούμενοι στην πόλη, για να απαλλαγούν από τα δεινά που προκαλεί ο καπιταλισμός, είτε στη φάση της ανάπτυξης, είτε στη φάση της ύφεσης και της κρίσης, είναι ο δρόμος της αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης και πάλης για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και της εξουσίας των καπιταλιστών.