Τούτο το ξημέρωμα στάθηκα μπροστά στην ιστορία και την κοίταξα βαθιά στα μάτια. «Παραμέρισε από μπροστά μου, φλύαρε κι ονειροπαρμένε γραφιά - είπε - να προσπεράσω. Κοίταξε πίσω τι ακολουθούν, κοίταξε καλά και θα γνωρίσεις, συντρόφια αγωνιστές και μπροστάρηδες. Δικοί σου άνθρωποι».
Σαν να 'χε δίκιο... Ενα μονότονο μουρμουρητό χειμάρρου. Υστερα γίνεται βουή, καζάνι που κοχλάζει. Δεν έχει καλοξημερώσει και το βάθος του ορίζοντα είναι μουντό και ακαθόριστο. Μιλιούνια έξω από φάμπρικες κι από γιαπιά, μιλιούνια μέσα απ' τα καλντερίμια των στενοσόκακων και πέρα απ' τα χωράφια στρατιές ξωμάχων.
Η μέρα λιάζεται. Αγέρι δροσερό απ' το βοριά. Αγέρι με κόκκινες μυρουδιές παπαρούνας, λεβάντας και πικροδάφνης. Κακοτράχαλοι δρόμοι, οι άμαξες λικνίζονται, τ' άλογα χλιμιντρίζουν. Το πλήθος πυκνώνει, μέσα στον τόσο σπαραγμό του, παρασέρνει με ορμή χαλασμού τον πόνο, την αδικία και την εκμετάλλευση. Αφήνει το πάθος του να ξεχειλίσει. Ζυγώνουν στην πόρτα του σαραγιού. Πρόσωπα σκυθρωπά και κουρασμένα, χέρια ροζιασμένα. Κασκέτα και τραγιάσκες. Αλατζαδένιες πουκαμίσες, σφιχτοδεμένες στο λαιμό και ντρίλινα γελέκα. Κρατάνε αξίνες, δρεπάνια και ρόπαλα. Μαντιλοδεμένες χωριάτισσες μ' άγριο ανυπόταχτο βλέμμα. Εργάτες με φτυάρια και γκασμάδες. Μάνες με φούστες μακριές με το 'να παιδί στην αγκαλιά και τ' άλλο στο χέρι. Λαός φτωχοντυμένος κι ανήμπορος. Με δαυλούς και φανάρια την άλλη πλευρά του φεγγαριού να φωτίσουν. Βαδίζουν αργά. Βαριά βασανισμένα βήματα. Η οργή αβγαταίνει. Κυκλώνουν το σεράι. Πάνω στις πεζούλες, πλάι στα κάγκελα κρεμασμένοι. Μουσική από βαθύσκιωτα λαρύγγια.
Ενας αντρακλαράς - μέχρι κει πάνω - ξεπετιέται. Λεβέντης, δυνατός και μετρημένος. Το πείσμα, η όψη κι αγωνιστική του διάθεση δε μαρτυρούν τα 84 του χρόνια. Κρατά μια μαγκούρα και στηρίζει τα δυο του χέρια. Ξεσκονίζει το γείσο της τραγιάσκας του. Σκύβει στη γης κι αδράχνει κόκκινο λουλούδι. Το φορά στο πέτο. Μια γυναίκα δυνατή σαν άλογο, ροδοκόκκινη σαν καμπίσιο αγριολούλουδο. Αντικρίζει κατάματα τον άντρα σκύβοντας ελαφρά το κεφάλι..!
«...Γεννήθηκε μέσα από την αχλύ πολύβοου θρύλου. Βγήκε μέσα από ένα ανεμοστρόβιλο με σπιρούνια στα πόδια και φτερά στις ράχες. Κυνήγησε τον άνεμο, διαλύοντάς τον σε μικρά ασημένια πετράδια. Καβαλίκεψε ένα άτι κι έφτασε στον τόπο μας. Πρωί πριν το λιοχάραμα. Μέσα από ένα υγρό άσπρο σύννεφο. Κοίταξε κατάματα τη μάνα και τον κοίταξε συνεπαρμένη έτσι πανώριος κι όμορφος, έτσι λεβέντης μέσα από τη φοβερή του όψη. Κι ύστερα τρέξαμε ξοπίσω ακολουθώντας τον...».
Εκείνος μίλησε... Γένηκα κιόλας 84 χρονώ. Πώς περάσανε τα χρόνια... Μήτε που το 'νιωσα. Κι ας πέρασα μπόρες και καταιγίδες κι ο τροχός κύλησε στο αυλάκι ποδοπατώντας χιλιάδες πτώματα. Φτωχούς και κολασμένους. Κι όμως, μια ρυτίδα γηρατειών δε σημάδεψαν στο πρόσωπό μου οι σκληροί αγώνες, οι παρανομίες, οι στερήσεις, οι κακουχίες και η κοινωνική ανισότητα. Προχωρούσα πάντα μπροστά. Δεν κιότεψα, δεν πρόδωσα, δεν πούλησα την ψυχή μου στο διάβολο σαν άλλος Φάουστ. Ο μόχθος κι ο αγώνας για έναν κόσμο καλύτερο, για ένα μέλλον καλύτερο με κράτησαν και με κρατάνε για πάντα νέο..!
ΚΚΕ.
Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ
Feeds
