Αύριο πάλι απ' την αρχή, ξύπνημα πριν τα χαράματα για να φτάσουν μέχρι τον τόπο του σκλαβοπάζαρου, όπου θα περάσει με το αυτοκίνητο ο εργολάβος, για να τους φορτώσει, αφού έχει διαλέξει τα πιο φθηνά «εργαλεία».

Ξεκίνησε από μια λαβωμένη πατρίδα για να γλιτώσει απ' το χαμό. Ισως έχασε ένα παιδί σε ένα βομβαρδισμό «έξυπνων» όπλων, ίσως ο άντρας της θαλασσοπνίγηκε στη διαδρομή για τη «σωτήρια» Δύση, ίσως να ψάχνει δρόμο να φύγει απ' την Ελλάδα. Ισως οι μοναδικές αναμνήσεις της να είναι η καταιγίδα και το στρίμωγμα στη βάρκα στη μέση του πελάγους, το ξύλο και οι βρισιές του δουλέμπορου, η σειρήνα πριν τον επόμενο βομβαρδισμό, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο εκτοπισμός, τα χιλιάδες βήματα κάτω απ' τον ήλιο και τη βροχή, πάνω σε λάσπες και πέτρες. Εκλαψε τόσο πολύ γι' αυτά, τα δάκρυά της στέρεψαν. Δεν είναι, άλλωστε, καιρός για δάκρυα, δεν προλαβαίνει.

Οι μετανάστες της πλατείας φοβήθηκαν πολύ με όσα άκουγαν. Ηταν και τα «νέα» μέτρα της κυβέρνησης. Αναρωτιόνταν τι είναι αυτά τα στρατόπεδα που λένε. Είχαν ακούσει και για τη «μηδενική ανοχή στη λαθρομετανάστευση». Το μέλλον τους αβέβαιο, ο φόβος τους μεγαλώνει. Γύρισαν τα μάτια προς τους μικρούς μετανάστες. Ακόμα κλωτσούσαν εκείνο το κουτί αναψυκτικού. Στο παιχνίδι, όμως, συμμετείχαν κι άλλα δύο παιδιά. Δεν ήταν μετανάστες. Τα βρίσκανε μια χαρά μεταξύ τους. Με τέτοιες εικόνες τα πρόσωπά τους άλλαζαν όψη. Μέχρι και οι έντονες γραμμές στο πρόσωπο της γυναίκας χαλάρωσαν. Και χαμογέλασε...