«Το ποσοστό των νέων ανέργων είναι σχεδόν τριπλάσιο, αγγίζοντας το 33% σε σύγκριση με αυτό των άλλων ηλικιακών ομάδων (...) Οι ίδιοι οι νέοι πιστεύουν ότι ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο δε βρίσκουν εργασία είναι ότι οι διαθέσιμες ευκαιρίες είναι περιορισμένες. Αποδίδουν δηλαδή το υψηλό ποσοστό ανεργίας που τους πλήττει στο συνολικό ποσοστό ανεργίας (...) Οι επιχειρήσεις από την πλευρά τους επιρρίπτουν ευθύνες στην αναντιστοιχία που παρατηρείται ανάμεσα στις συγκεκριμένες δεξιότητες που αναζητούν και σε εκείνες που τους παρέχει το υφιστάμενο εκπαιδευτικό σύστημα. Οι επιχειρήσεις επιθυμούν να προσλαμβάνουν νέους εξοικειωμένους με τις νέες τεχνολογίες, καλές βασικές γνώσεις του αντικειμένου τους, καθώς και ικανότητα να εφαρμόζουν νέες γνώσεις» (το ρεπορτάζ για την Ελλάδα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Τα παιδιά "στρατολογούνται" από μεσάζοντες στα φτωχά χωριά της χώρας, οι οποίοι υπόσχονται στις οικογένειές τους 20-30 ευρώ ώστε να τα πάρουν μαζί τους και να τους μάθουν μια εργασία. "Απαξ και φύγουν από το σπίτι, οι οικογένειες χάνουν κάθε επαφή" (...) Οι βιοτεχνίες υφασμάτων κατακλύζονται από ανήλικα αγόρια και κορίτσια που καλούνται να χειριστούν βελόνες για "λεπτοδουλειές" εκεί που κανένα χέρι ενηλίκου δεν μπορεί να εργαστεί. Οι συνθήκες αθλιότητας και πολλές φορές κακοποίησης μετατρέπουν την εργασία σε απάνθρωπο καταναγκασμό» (το ρεπορτάζ για την Ινδία στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).