«Το σίγουρο είναι πως για να κάνεις καλή δημοσιογραφία δε χρειάζεται ανώτερη ευφυΐα, τουλάχιστον εγώ δεν την έχω. Το πρώτο που χρειάζεται είναι η επιμονή, το πείσμα. Πρέπει να καταλάβεις ότι το καλό ρεπορτάζ είναι και πλήξη: πρέπει να είσαι εκεί, να περιμένεις, να μένεις συγκεντρωμένος, να κοιτάζεις τα πάντα με μεγάλη επιμέλεια, να ακούς προσεκτικά και να αναζητάς πάντα το νόημα αυτού που βλέπεις. Και να χτυπάς, να χτυπάς συνεχώς πόρτες» (ο Ντέιβιντ Ρέμνικ του «New Yorker»/ TA NEA).

«Το πιο άγριο για την Πάρνηθα ήρθε την επομένη. Πιο καταστροφικά κι από τη φωτιά που έκαψε τα δύο τρία του δρυμού, ήταν τα λόγια που ακούγονταν σε κάθε κανάλι και σταθμό, τα γεμάτα μοιρολατρία. Σαν να ήθελαν να αντλήσουν οι άνθρωποι όχι νερό για να τη σβήσουν τη φωτιά, δεν την είχαν καν πλησιάσει όλοι αυτοί, αλλά λέξεις, λέξεις όλο και πιο εντυπωσιακές, μοιραίες και τρανταχτές, απελπισμένες και τραγικές, που απέκλειαν το μέλλον (...) άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι μια φορά στη ζωή τους είχαν ανέβει στην Πάρνηθα, αν είχαν περπατήσει στα μονοπάτια της, αν είχαν αφεθεί για λίγο στην αγριάδα και τη γοητεία της, στους ανησυχητικούς ψιθύρους της, αν είχαν σωπάσει για δέκα λεπτά, όσα χρειάζονται για να ξεθαρρέψουν τα άγρια ζώα και να ελπίζουν ότι ίσως τα δουν να περνάνε» (η Α. Δαμιανίδη στα ΝΕΑ).