Τη στιγμή που οι μικροί μαθητές άφηναν την ομορφιά τους για πάντα ανάμνηση σ' αυτό τον σκληρό κόσμο, ο πρωθυπουργός χτύπησε πάλι. Δεν έχει αφήσει καμία περιοχή του επιστητού που να μην κάνει το μαργαριτάρι του. Στο λόγο του, μετά την τραγωδία, είπε πως θα πρέπει να προστεθούν περισσότερες κάμερες στους δρόμους και ν' αυξηθεί η αστυνόμευση. Ιδού η πεμπτουσία της λογικής: Κάμερες για να καταγράφουν τη στιγμή της σύγκρουσης και μπάτσοι μετά για να τιμωρούν.

Η ψύχωση του πρωθυπουργού με τις κάμερες μαρτυρεί πόσο μακριά είναι από κάθε πράξη που έχει σχέση με την καθημερινότητα. Οι υπουργοί του, ενώ εδώ πατούν και εκεί βρίσκονται, μπροστά του αποκτούν την ισορροπία του κόλακα.

Μην μπορώντας, ωστόσο, να κατανοήσει το χάλι που ξεπηδάει από παντού, ο κατά φαντασίαν υγιής πρωθυπουργός προσλαμβάνει αυτή την κατάσταση ως αρρώστια του κοινωνικού σώματος. Αν μπορούσε, θα μας έβαζε στην εντατική.

Η λατρεία της κάμερας έλκει την καταγωγή της από τη «μία, αγία και καθολική» υπηρεσία που στήθηκε από τους κυνηγούς κεφαλών του εμφυλίου πολέμου. Χάρη σ' αυτή την αποτρόπαια εκκλησία του αίματος, που την εμπλουτίζουν - με την ευλογία ξένων δυνάμεων - με κάθε τρόπο και την ανανεώνουν συστηματικά, φτάνει στα χέρια του πρωθυπουργού η κάμερα. Ο,τι είναι το δισκοπότηρο για τον παπά, είναι η κάμερα για τον Καραμανλή.

Είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμά του να είναι καμερομανής. Με μια μικρή, λεπτή, λεπτότατη διαφορά: να μην είμαστε εμείς μέσα στο κάδρο του, τόσο για λόγους αισθητικής όσο και για το λεγόμενο «ευαίσθητο των προσωπικών δεδομένων».