Στη σημερινή ενότητα «Διεθνή και Οικονομία», ο «Ριζοσπάστης» καταγράφει την επόμενη μέρα του διαγωνισμού για την πώληση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, που βρίσκει τους εργαζόμενους «στον αέρα» και τα μονοπώλια σε θέση μάχης για έναν νέο γύρο ανταγωνισμών. Δημοσιεύουμε επίσης ένα ρεπορτάζ για τις σχέσεις Ινδίας - ΕΕ, υπό το φως των ανταγωνισμών τους με την Κίνα.

Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά

Την ίδια ώρα, τέτοιες «στρατηγικές» υποδομές μπαίνουν στο επίκεντρο σκληρών ανταγωνισμών επιχειρηματικών ομίλων και ιμπεριαλιστικών κέντρων, παρασέρνοντας τον λαό στη δίνη των ανταγωνισμών αυτών, στο πλαίσιο της επιδίωξης της αστικής τάξης να αναβαθμίσει τον ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή προωθώντας τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό.

Την περασμένη Τετάρτη ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός της κυβέρνησης για τα Ναυπηγεία, με την εταιρεία «Forest Grove», που ανήκει στον όμιλο του εφοπλιστή Γ. Προκοπίου, να πλειοδοτεί.

Μέχρι και την τελευταία ώρα οι επικρατέστεροι να κερδίσουν τον διαγωνισμό ήταν ο όμιλος του εφοπλιστή Θ. Πριόβολου και η εταιρεία ΟΝΕΧ, που προωθούν οι Αμερικανοί και έχει ήδη αγοράσει τα Ναυπηγεία Νεωρίου Σύρου. Οι δύο αυτοί όμιλοι συμμετείχαν στον προηγούμενο διαγωνισμό, ο οποίος είχε κηρυχθεί «άγονος» λόγω του χαμηλού τιμήματος.

Ενα επιπλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα των σφοδρών και επικίνδυνων για τον λαό ανταγωνισμών που εξελίσσονται γύρω από τα Ναυπηγεία είναι ότι οι Αμερικανοί έχουν δηλώσει σε όλους τους τόνους πως οι υποδομές αυτές δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να βρεθούν σε χέρια κινεζικών ή ρωσικών συμφερόντων, ενώ αντίστοιχες αποφάσεις για την «ανθεκτικότητα» των «στρατηγικών υποδομών» έχουν πάρει ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, η συμφωνία που υπεγράφη το 2010 μεταξύ της τότε συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προβλέπει ότι το στρατιωτικό τμήμα των Ναυπηγείων δεν επιτρέπεται να παραχωρηθεί σε χώρα που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ.

Ο όρος αυτός μάλιστα συμφωνήθηκε και ως προϋπόθεση για την απαλλαγή από το ευρω-πρόστιμο των 600 εκατ. ευρώ, που είχε επιβληθεί στο κράτος για ενισχύσεις που είχαν δοθεί το 1996 στο ναυπηγείο.

Η εταιρία του Προκοπίου πλειοδότησε και στους δύο διαγωνισμούς.

• Ο ένας έγινε από τον ειδικό εκκαθαριστή και αφορούσε το τμήμα που περιέχει το κυρίως μέρος του ναυπηγείου, όπως και αυτό όπου εκτελούνται τα προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού.
• Ο δεύτερος από την Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου (ΕΤΑΔ), στην οποία είχαν περιέλθει 350 στρέμματα του ναυπηγείου συν η μόνιμη δεξαμενή Νο 5.

Πρόκειται για μεγάλο μονοπωλιακό όμιλο, με σχεδόν 120 πλοία (δεξαμενόπλοια, «αεράδικα» και φορτηγά). Το τίμημα που προσέφερε και για τους δύο διαγωνισμούς ήταν 62,5 εκατ. ευρώ.

Ο συγκεκριμένος όμιλος συνεργάζεται στενά με την «Gazprom» και τη «Yamal LNG», οι οποίες έχουν ναυλώσει και τα περισσότερα από τα δεξαμενόπλοια που διαθέτει, ενώ στην Κίνα εξελίσσεται αυτήν την περίοδο ένα μεγάλο ναυπηγικό πρόγραμμα του ομίλου. Σε κινεζικά ναυπηγεία έχει «χτιστεί» και το μεγαλύτερο μέρος του στόλου του.

Από τους ανταγωνιστές για την εξαγορά των ναυπηγείων, ο Θ. Πριόβολος πλειοδότησε σε έναν τρίτο, μικρότερο διαγωνισμό, που αφορούσε τον κινητό εξοπλισμό της δεξαμενής Νο 5. Πρόκειται για περίπου 5 γερανούς ανυψωτικής ικανότητας 100 τόνων ο καθένας, 4 γερανογέφυρες ανυψωτικής ικανότητας 20 τόνων η καθεμία και άλλα σημαντικά ναυπηγικά μηχανήματα και εργαλεία.

Σε ό,τι αφορά τους σημερινούς ιδιοκτήτες του ναυπηγείου, το γερμανικό μονοπώλιο «ThyssenKrupp» και το αραβικό «Privinvest - ADM»,υπολογίζεται ότι μέχρι και το 2013 είχαν εισπράξει πάνω από 2,5 δισ. ευρώ από τα προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού.

Από το 2015 και ανά τρίμηνο, πρώτα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τώρα της ΝΔ τούς μπουκώνουν με νέα πακέτα για την ολοκλήρωση των προγραμμάτων. Μόνο η κυβέρνηση της ΝΔ από τον περασμένο Μάη, δηλαδή μέσα σε περίπου έναν χρόνο, έχει προσφέρει στους ομίλους 85.825.000 ευρώ.

Η ολοκλήρωση του διαγωνισμού συνοδεύτηκε με πανηγυρισμούς από τον πρωθυπουργό, υπουργούς και το Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιά.

Χαρακτηριστικά, ο Κυρ. Μητσοτάκης ανέφερε σε ανάρτησή του ότι «δύο χρόνια από την ημέρα που οι πολίτες μάς έδωσαν την εντολή να πάμε τη χώρα μπροστά, κάνουμε πράξη το σύνθημά μας για περισσότερες δουλειές και ανάπτυξη για όλους».

Οι εργαζόμενοι βέβαια και ο λαός έχουν πικρή πείρα από τα κυβερνητικά και επιχειρηματικά πανηγύρια κάθε φορά που ολοκληρώνεται ένας νέος γύρος ιδιωτικοποίησης των ναυπηγείων, έχοντας πληρώσει πανάκριβα τη «νύφη» όλων αυτών των «χρυσών ντιλ» και των ανταγωνισμών, τα «πήγαινε - έλα» από το κράτος στον ιδιώτη και πάλι στο κράτος.

Αλλωστε, και στον τωρινό πλειοδοτικό διαγωνισμό για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων των εναπομεινάντων εργαζομένων, ούτε βέβαια για την καταβολή των 180 εκατ. ευρώ δεδουλευμένων που τους οφείλονται από τους νυν ιδιοκτήτες - επενδυτές και το κράτος.

Επιπλέον, ο υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας, όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, σε τηλεδιάσκεψη που είχε μαζί τους έκανε παραπάνω από σαφές ότι θα απολυθούν.

Θα γίνει «καταγγελία της σύμβασης», τους είπε ορθά - κοφτά, γιατί αυτό απαιτούν οι επενδυτές, οι οποίοι θέλουν να παραλάβουν το ναυπηγείο «καθαρό» από κάθε εργασιακό και συνδικαλιστικό δικαίωμα, όπως ακριβώς έγινε και μετά το «χρυσό ντιλ» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με την ΟΝΕΧ, στην οποία παρέδωσε τα Ναυπηγεία Νεωρίου Σύρου, διαδικασία που ολοκλήρωσε η κυβέρνηση της ΝΔ.

Η ΟΝΕΧ μετέτρεψε όλους τους εργαζόμενους σε εργολαβικούς, που πληρώνονται με την ώρα και παίρνουν ψίχουλα. Παρ' όλα αυτά ο υπουργός Ανάπτυξης Αδ. Γεωργιάδης, στις πανηγυρικές δηλώσεις του για τον διαγωνισμό των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, δεν δίστασε να χαιρετίσει και την «επιτυχή ολοκλήρωση της εξυγιάνσεως» των Ναυπηγείων Σύρου, «τα οποία έκτοτε δουλεύουν εξαιρετικά» και αποτελούν συνεπώς παράδειγμα προς μίμηση...

Αντίστοιχα και στα Ναυπηγεία Ελευσίνας παίζονται «χοντρά παιχνίδια» με ομήρους τους εργαζόμενους. Η ΟΝΕΧ, την οποία η κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ εμφάνιζαν ως ...«σωτηρία», φαίνεται πως «παγώνει» τη διαδικασία, θέλοντας να πετύχει πιο συμφέρουσα συναλλαγή.

Από την πλευρά της κυβέρνησης γίνεται λόγος για «ειδική εκκαθάριση», ανεβάζοντας τα χρέη του ναυπηγείου στα 400 εκατ. ευρώ. Την περασμένη Τρίτη, που οι εργαζόμενοι με διαδήλωση στη Βουλή και στο Μέγαρο Μαξίμου απαίτησαν την καταβολή των δεδουλευμένων, να διασφαλιστούν οι ΣΣΕ και οι θέσεις εργασίας, η κυβέρνηση «απάντησε» με ΜΑΤ και χημικά.

Πέρα από το γεωπολιτικό βάρος, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, όπως και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, έχουν γίνει «μαγνήτης» ανταγωνισμών λόγω και της εκτίναξης από την κυβέρνηση των κονδυλίων για τις πολεμικές δαπάνες στον κρατικό προϋπολογισμό, από τα 530 εκατ. στα περίπου 2,5 δισ. ευρώ.

Σε εξέλιξη βρίσκονται και διεργασίες για το πού τελικά θα καταλήξουν και με τι όρους οι νέες φρεγάτες που θα προμηθευτεί το Πολεμικό Ναυτικό, άμεσα συνδεδεμένες με τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην Ανατ. Μεσόγειο. Το συγκεκριμένο εξοπλιστικό πρόγραμμα ξεπερνά τα 5 δισ. ευρώ.

Παρά το πλιάτσικο από τους κάθε λογής επενδυτές και την πολιτική όλων των αστικών κυβερνήσεων, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έχουν μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες και θα μπορούσαν κάτω από άλλους όρους και συνθήκες, με κοινωνική ιδιοκτησία και εργατικό έλεγχο, να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην αμυντική θωράκιση της χώρας, αλλά και στη δημιουργία προϋποθέσεων που απαιτούνται για την κάλυψη ευρύτερων λαϊκών αναγκών.

Εντελώς ενδεικτικά, πέρα από τις επισκευές και τους εκσυγχρονισμούς φρεγατών του ΠΝ, υποβρυχίων, κανονιοφόρων, συνοδευτικών πλοίων (πετρελαιοφόρα, ναρκαλιευτικά, μεταφοράς προσωπικού), έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και νέες κατασκευές, υψηλών προδιαγραφών και επιδόσεων, με καινοτόμα χαρακτηριστικά και δυνατότητες.

Στη Τζακάρτα ο Ζ. Μπορέλ συναντήθηκε και με τον Ινδονήσιο υπουργό Αμυνας Prabowo Subianto, μεταφέροντας την ετοιμότητα της ΕΕ «να επεκτείνει τη συνεργασία της με την περιφερειακή αρχιτεκτονική ασφαλείας που έχει επίκεντρο την ASEAN, καταρχάς στον τομέα της θαλάσσιας ασφάλειας», μετά και την πρόσκληση που έλαβε για πρώτη φορά το 2020 προκειμένου να παρακολουθήσει συνάντηση υπουργών Αμυνας της ASEAN.

Σημειωτέον, στο όνομα της «θαλάσσιας ασφάλειας» στη Νοτιοανατολική Ασία και σε όλη την περιοχή ξετυλίγονται σφοδροί στρατιωτικοί και γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, με στόχο την «αντιμετώπιση» της ραγδαίας ενίσχυσης της Κίνας, που υπερασπίζεται τα δικά της σχέδια, διευρύνοντας στρατιωτικές υποδομές, διατηρώντας μεγάλες αξιώσεις στη Νότια Κινεζική Θάλασσα (όπου έχει πολύχρονες εδαφικές διαφορές με πολλά μέλη της ASEAN) και επενδύοντας στις στενές οικονομικές σχέσεις με όλα τα κράτη της περιοχής.

Η ASEAN εξελίσσεται αντικειμενικά σε καθοριστικό παράγοντα για τις ισορροπίες στην περιοχή, εξ ου και ΗΠΑ - ΕΕ προτάσσουν τη συνεργασία μαζί της, με στόχο να αυξήσουν τον ρόλο τους σε μια περιοχή κρίσιμη και για την «αντιμετώπιση» της Κίνας.

Αντίστοιχες κινήσεις βέβαια κάνει και το Πεκίνο, με πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη συνάντηση που διοργάνωσε στις 7 Ιούνη ο Κινέζος ΥΠΕΞ φιλοξενώντας τους ομολόγους του από τις χώρες της ASEAN, με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την καθιέρωση του μεταξύ τους διαλόγου.

Για τη «θαλάσσια ασφάλεια» στην ευρύτερη περιοχή η ΕΕ ξεκίνησε διάλογο και με την Ινδία, εκφράζοντας μάλιστα «ανυπομονησία για μια ενισχυμένη συνεργασία μεταξύ του ινδικού Πολεμικού Ναυτικού και της EUNAVFOR Atalanta» (ναυτική αποστολή της ΕΕ έξω από το Κέρας της Αφρικής).

Επιπλέον, στη Σύνοδο Κορυφής της 8ης Μάη Βρυξέλλες και Νέο Δελχί εξέφρασαν επιθυμία «για περαιτέρω ενίσχυση του διαλόγου στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας, συμπεριλαμβανομένων κοινών πρωτοβουλιών και διερευνητικών διαπραγματεύσεων για ένα πλαίσιο συμφωνίας εταιρικής σχέσης». Στο Κοινό Ανακοινωθέν, ΕΕ και Ινδία δεν παραλείπουν να εκφράσουν την κοινή τους «ανησυχία» αλλά και τη «δέσμευσή» τους «για έναν ελεύθερο, ανοιχτό, χωρίς αποκλεισμούς και βασισμένο σε κανόνες χώρο του Ινδο-Ειρηνικού», με «ελευθερία ναυσιπλοΐας και πτήσεων» και «ανεμπόδιστο, έννομο εμπόριο».

Από την πρόσφατη επίσκεψη Μπορέλ στην Τζακάρτα και την έδρα της ASEAN

Η επίσκεψη Μπορέλ στη Νοτιοανατολική Ασία - και στη χώρα που εκτιμάται ότι έχει από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στον «αναπτυσσόμενο κόσμο» αυτήν τη στιγμή, περίπου 5%, ενώ για την ASEAN συνολικά αναμένεται ρυθμός ανάπτυξης 6% - έγινε κάποιες βδομάδες αφότου το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ ενέκρινε τα «Συμπεράσματα για τη στρατηγική της ΕΕ για τη συνεργασία στον Ινδο-Ειρηνικό».

Τα «Συμπεράσματα» καλούν σε «ενίσχυση της στρατηγικής επικέντρωσης, παρουσίας και δράσης» της λυκοσυμμαχίας σε αυτή την «περιοχή πρωταρχικής στρατηγικής σημασίας για τα συμφέροντα της ΕΕ», ενώ επισημαίνουν ότι «η τρέχουσα δυναμική στον Ινδο-Ειρηνικό έχει προκαλέσει έντονο γεωπολιτικό ανταγωνισμό» με εξελίξεις σε διάφορους τομείς, που «απειλούν όλο και περισσότερο τη σταθερότητα και την ασφάλεια της περιοχής και πέραν αυτής, επηρεάζοντας άμεσα τα συμφέροντα της ΕΕ».

Στη διάρκεια της επίσκεψής του στην Τζακάρτα, ο Μπορέλ μιλώντας σε εκδήλωση του Κέντρου για τις Διεθνείς και Στρατηγικές Μελέτες (CSIS) αναφέρθηκε πιο αναλυτικά στη σημασία που έχει η περιοχή για τα ευρωενωσιακά μονοπώλια. Οπως είπε, το 40% του ξένου εμπορίου της ΕΕ διέρχεται από τη Νότια Κινεζική Θάλασσα. Ο Ινδο-Ειρηνικός συνολικά «είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος προορισμός για τις εξαγωγές της ΕΕ» και «στεγάζει 4 από τους 10 κορυφαίους εμπορικούς εταίρους της ΕΕ».

Χαρακτηριστικό είναι ότι στην ίδια περιοχή σήμερα - με επίκεντρο βέβαια τη ραγδαία άνοδο της Κίνας και τον ενισχυμένο ρόλο της Ινδίας - αντιστοιχούν το 60% του παγκόσμιου παραγόμενου ΑΕΠ και τα 2/3 της παγκόσμιας ανάπτυξης.

Παράλληλα, ενδεικτικό της όξυνσης του ανταγωνισμού είναι ότι το μερίδιο της περιοχής στις παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκε από 20% το 2009 σε 28% το 2019.

«Εν μέσω όλου αυτού του δυναμισμού», σχολίασε ο Μπορέλ, «η αστάθεια στην περιοχή αποτελεί ολοένα και μεγαλύτερη πρόκληση», ενώ δεν παρέλειψε να παρατηρήσει ότι «ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας εντείνεται».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι Βρυξέλλες ιεραρχούν σημαντικά και την αναβάθμιση της συνεργασίας τους με την Ινδία. Στις 8 Μάη οι δύο πλευρές πραγματοποίησαν διαδικτυακά Σύνοδο Κορυφής, στην οποία μάλιστα από την πλευρά της ΕΕ συμμετείχαν για πρώτη φορά και οι επικεφαλής των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της Ενωσης, πέρα από τους επικεφαλής της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Με δεδομένο το οικονομικό - στρατιωτικό - γεωγραφικό της μέγεθος, η Ινδία εξελίσσεται σε έναν δυνητικά καθοριστικό «εταίρο» στην προσπάθεια των εκπροσώπων των ευρωενωσιακών μονοπωλίων να διασφαλίσουν τις γεωπολιτικές και επενδυτικές τους φιλοδοξίες, ενώ συνολικά το ευρωατλαντικό μπλοκ δίνει έμφαση στην ενίσχυση της συνεργασίας με την Ινδία, ως ένα «αντίβαρο» στη μεγάλη ενίσχυση της Κίνας.

Η Σύνοδος Κορυφής μεταξύ άλλων αποφάσισε την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για τη σύναψη Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου (FTA) που ξεκίνησαν το 2007, αλλά ανεστάλησαν το 2013 «εξαιτίας ενός χάσματος στο επίπεδο φιλοδοξίας μεταξύ των δύο», όπως εξηγούσε τότε η ΕΕ. Οπως τονίστηκε μάλιστα σε πρόσφατη εκδήλωση «δεξαμενών σκέψεων» των δύο πλευρών για την αξιολόγηση της Συνόδου, «με το "πάγωμα" της επενδυτικής συμφωνίας ΕΕ - Κίνας, η επανάληψη των εμπορικών διαπραγματεύσεων μεταξύ ΕΕ και Ινδίας πρέπει να εξεταστεί ως ένα σχέδιο με γεω-οικονομικό χαρακτήρα...».

Ακόμα, ΕΕ και Ινδία ενέκριναν την «Εταιρική Σχέση Συνδεσιμότητας» (EU - India Connectivity Partnership). Στόχος της είναι - όπως αναφέρει σχετική ανακοίνωση - «μια διαφανής, χωρίς αποκλεισμούς και βασισμένη σε κανόνες συνδεσιμότητα μεταξύ της ΕΕ και της Ινδίας και με τρίτες χώρες και περιοχές (συμπεριλαμβανομένης της Αφρικής, της Κεντρικής Ασίας και του Ινδικού - Ειρηνικού)».

Η «Εταιρική Σχέση Συνδεσιμότητας» Ινδίας - ΕΕ αφορά την «Ψηφιακή Συνδεσιμότητα», την «Ενεργειακή Συνδεσιμότητα», τη «Συνδεσιμότητα στις Μεταφορές», για τη διάνοιξη και τον έλεγχο δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, κεφαλαίων και προϊόντων, που θα ενώνουν Ανατολή και Δύση, σε μια γεωγραφική περιοχή που τα τελευταία χρόνια «φουντώνουν» ανταγωνιστικά σχέδια επενδύσεων, με πιο χαρακτηριστικούς τους κινεζικούς «Δρόμους του Μεταξιού».

Καθόλου τυχαία η Ινδία είναι σήμερα η 2η χώρα (μετά την Ιαπωνία) με την οποία η ΕΕ έχει συνάψει «Εταιρική Σχέση Συνδεσιμότητας».

Παράλληλα, σε κοινό τους άρθρο στο «Politico» (7/5), οι πρωθυπουργοί Ινδίας και Πορτογαλίας (που είχε το πρώτο εξάμηνο του 2021 την προεδρία της ΕΕ) Ν. Μόντι και Αντ. Κόστα σημείωσαν μεταξύ άλλων για τις προοπτικές που ανοίγει η διμερής συνεργασία: «Ο ρόλος της Ινδίας ως μεγάλου παίκτη σε παγκόσμιο αλλά και περιφερειακό επίπεδο αναμένεται να επεκταθεί τα επόμενα χρόνια και μια ενισχυμένη εταιρική σχέση θα προσέφερε στην Ευρώπη μια ευκαιρία για να διαφοροποιήσει τις σχέσεις της σε μια στρατηγικής σημασίας περιοχή του πλανήτη».

Σημειωτέον ότι το εμπόριο μεταξύ ΕΕ και Ινδίας αυξήθηκε κατά 72% την τελευταία 10ετία, ενώ η ΕΕ είναι πλέον ο μεγαλύτερος ξένος επενδυτής στην Ινδία, καθώς το σχετικό μερίδιο υπερδιπλασιάστηκε την τελευταία 10ετία, από το 8% στο 18%.

Το ενδιαφέρον για την Ινδία μεγαλώνουν και οι εκτιμήσεις ότι με βάση τη γοργή ανάπτυξη της βιομηχανίας της, οι ενεργειακές ανάγκες της τα επόμενα χρόνια θα εκτοξευτούν.

Σε σημείωμα της Κομισιόν για τη «νέα Εταιρική Σχέση Συνδεσιμότητας» εξηγείται ότι «αποσκοπεί στη συγκέντρωση πόρων, κανόνων και εμπειρογνωμοσύνης για την εξυπηρέτηση των αναγκών της επόμενης γενιάς βιώσιμων και ποιοτικών υποδομών». Ετσι, στον τομέα της Ενέργειας και της «πράσινης ανάπτυξης» θα προκριθούν μπίζνες που «θα συμπληρώνουν τις δημόσιες και ιδιωτικές δραστηριότητες για τις πλωτές φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις, τα υπεράκτια αιολικά πάρκα και την αποθήκευση Ενέργειας». Ακόμα, σε ό,τι αφορά την ψηφιακή συνδεσιμότητα, αναφέρονται τα παραδείγματα των συνδέσεων «μέσω υποβρύχιων καλωδίων και δορυφορικών δικτύων, καθώς και η προώθηση ταχείας και αποδοτικής τεχνολογίας 5G βάσει παγκόσμιων προτύπων». Βασική κατεύθυνση θα είναι ακόμα στις Μεταφορές η διαδικασία «απανθρακοποίησης» και «ψηφιοποίησης» των δικτύων και μέσων μεταφοράς, ενώ εξετάζεται η ενίσχυση της συνεργασίας ειδικά στις αερομεταφορές, αλλά και νέες επενδύσεις σε μετρό, όπως και στον ναυτιλιακό κλάδο.

Δημοσιεύματα που φιλοξένησε ο ευρωπαϊκός Τύπος μετά τη Σύνοδο ξεχώριζαν τα πεδία κερδοφορίας που υπάρχουν στους κλάδους της τσιμεντοβιομηχανίας και της σιδηροβιομηχανίας στην Ινδία, όχι μόνο από την πλευρά της μεγάλης βάσης παραγωγής (κοντά μάλιστα σε περιοχές γοργά αναπτυσσόμενες, όπως η Νοτιοανατολική Ασία), αλλά και από την πλευρά των περιθωρίων που ανοίγει η ολική ανανέωση υποδομών και μορφών Ενέργειας.

Ακόμα, πολλοί ξεχωρίζουν τα περιθώρια που «ανοίγει» το μεγάλο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, για αξιοποίηση και επέκταση των σιδηροδρομικών εμπορευματικών μεταφορών και «ως συστατικό στοιχείο μιας βαθιάς απαλλαγής από τον άνθρακα».

Τέλος, πολλοί στέκονται στα μεγάλα περιθώρια που προσφέρει η «φτηνή παραγωγή ηλιακής ενέργειας» στην Ινδία. Θυμίζουμε ότι τον Δεκέμβρη του 2015, Ινδία και Γαλλία είχαν πρωτοστατήσει στη δημιουργία της «Διεθνούς Ηλιακής Συμμαχίας». Τότε είχε ξεχωρίσει το ενδιαφέρον κολοσσών όπως και η ινδική «Tata Power», ενώ γινόταν συζήτηση για τη μεγάλη ηλιοφάνεια που έχει η Ινδία (μέχρι και 300 μέρες το χρόνο). Ακόμα, προθυμία για να συμβάλουν συνολικά στην «αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών» είχαν εκφράσει από τότε στελέχη εταιρειών όπως οι «Τοτάλ», «Αρέβα», «Ρεξέλ», «Βεόλια» (από τις μεγαλύτερες εταιρείες διεθνώς στην παροχή «υδάτινων υπηρεσιών», διαχείριση υδάτινων πόρων κ.τ.λ.) και άλλων ακόμα κολοσσών όπως οι «Αλστομ» (Μέταλλο και Μεταφορές), «Βινσί» (Κατασκευές), «Σανοφί» (φαρμακοβιομηχανία), αλλά και των γνωστών «Καρφούρ», «Κρεντίτ Αγκρικόλ», «Ντανόν», «Μισελέν» κ.τ.λ.