Παπαγεωργίου Βασίλης

Μια νέα έρευνα, που πραγματοποιήθηκε με αφορμή τα 60 χρόνια απ' το θάνατο του σοβιετικού ηγέτη, και μοναδικού ίσως που έχει δεχτεί τόνους λάσπης - παρεμπιπτόντως και μιας και μιλήσαμε για λασπολόγους, το ΑΠΕ αναφέρεται σε «δικτάτορα» και σε «καθεστώς τρομοκρατίας και αυθαιρεσιών», που «σημαδεύτηκε με την εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων» - δείχνει ότι οι μισοί Ρώσοι εκτιμούν πως έπαιξε θετικό ρόλο. Μόλις 10% των ερωτηθέντων απάντησε ότι ο ρόλος του ήταν «αναμφισβήτητα αρνητικός» κι ένα 22% «μάλλον αρνητικός».

Η εφημερίδα «Rossiiskaia Gazeta» γράφει: «Εξήντα χρόνια έχουν περάσει, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτή η εποχή παραμένει χαραγμένη στη συνείδησή μας και στο υποσυνείδητό μας»... Γιατί άραγε; Επειδή, όπως διατείνονται, εξόντωσε και εκτόπισε εκατομμύρια ανθρώπους; Προφανώς και όχι. Οι άνθρωποι του μόχθου δε νοσταλγούν ένα καθεστώς αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας, αλλά ένα σύστημα που είχε τους ίδιους και τις ανάγκες τους στο επίκεντρο, που εξάλειψε προβλήματα που στον καπιταλισμό διαρκώς διογκώνονται και που, ενώ τα έκανε όλα αυτά, συνέβαλε τα μέγιστα στη συντριβή του ναζισμού.

Αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Εχει ανεξίτηλα χαραχτεί και στην Ιστορία και στη μνήμη των λαών που έζησαν στο σοσιαλισμό και πολλών άλλων που ευεργετήθηκαν απ' την ύπαρξή του.

Το τμήμα εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση, με αφορμή τη συνάντηση Σαμαρά - Ερντογάν, για να δηλώσει τη στενοχώρια του που οι σχέσεις των δύο χωρών «δεν προσδιορίζονται από διακρατικές συμφωνίες που θέτουν τις βάσεις για την επωφελή και αμοιβαία στήριξη των δύο λαών. Αντίθετα, μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι αλλά και πολυεθνικές εταιρείες εξετάζουν τη μετατροπή μεγάλων περιοχών στις δύο χώρες σε ζώνες ειδικής οικονομικής εκμετάλλευσης»...

Σε ό,τι αφορά στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ συστήνει στην κυβέρνηση «να γνωρίζει και να επικαλείται το διεθνές δίκαιο και ιδιαίτερα τη συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 που αποτελεί τη μοναδική βάση διαπραγμάτευσης για να εξασφαλιστεί η σταθερότητα και η ειρήνη στην περιοχή».

Τέλος, συμπληρώνει πως οι δύο χώρες πρέπει να σταματήσουν τις σπατάλες για οπλικά συστήματα που τους επιβάλλει η «νατοϊκή ομπρέλα» που «είναι η βάση συνεκμετάλλευσης των δύο λαών προς όφελος των ευρωατλαντιστών», κάτι που βρίσκει τον ΣΥΡΙΖΑ «κατηγορηματικά αντίθετο», να «παλεύει για την ειρήνη, τη σταθερότητα, το διεθνές δίκαιο να αποτελούν τη βάση συνανάπτυξης των λαών της περιοχής».

Αυτά βρήκε να πει ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τίποτα για την ταμπακιέρα. Τίποτα, για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή που φέρουν τη σφραγίδα του οξύτατου ανταγωνισμού μονοπωλιακών ομίλων για τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τίποτα, για το ρόλο των αστικών τάξεων των δύο κρατών για λογαριασμό των οποίων συνήφθησαν οι συμφωνίες. Τίποτα, για το γεγονός ότι αυτές προετοιμάζουν το έδαφος για τις πιο ουσιαστικές συμφωνίες συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και με διαπραγμάτευση επί των κυριαρχικών δικαιωμάτων στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ.

Οχι ότι περιμέναμε το τμήμα εξωτερικής πολιτικής να μας διαφωτίσει. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους ότι σ' αυτό το πλαίσιο θα κινηθεί, σεβόμενος τα ιερά και όσια του κεφαλαίου, την εξουσία του οποίου θέλει να διαχειριστεί. Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στις ΗΠΑ, οι Αμερικανοί συνομιλητές του φέρεται πως θέλησαν να μάθουν από πρώτο χέρι τη θέση του για το ΝΑΤΟ, αλλά και για τον τρόπο λειτουργίας της βάσης της Σούδας, που γι' αυτούς είναι στρατηγικής σημασίας. Η απάντηση που έλαβαν είναι ότι, παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές, δεν υπάρχει πρόθεση απεμπόλησης των δικαιωμάτων που απορρέουν για τη χώρα μας από την Ατλαντική Συμμαχία!

Στο ίδιο ταξίδι, άλλωστε, ο Αλ. Τσίπρας είχε δεσμευτεί για «συνέχεια και συνέπεια στην εξωτερική πολιτική ώστε να συμβάλει στη σταθερότητα»... Ετσι είναι, οι μπίζνες ευδοκιμούν και αποδίδουν τα μέγιστα στο σταθερό περιβάλλον, το πνιγηρό για τους λαούς και τα δικαιώματά τους.

Γρηγοριάδης Κώστας

Με το ίδιο ύφος και περισσή σπουδή, όσο και... λεβεντιά, δηλώνουν ότι οι επενδύσεις, ειδικά σε θέματα ενέργειας και ορυκτού πλούτου, είναι ζητήματα «εθνικά» και δεν χωρά σ' αυτά δεύτερη γνώμη!

Κι όλα αυτά, σε απλά... ελληνικά, σημαίνουν ότι η συγκυβέρνηση διεκδικεί το... εθνικό δικαίωμα να μοιράσει στον κάθε ενεργειακό κολοσσό ό,τι του «γυαλίσει» και σε τιμή ευκαιρίας. Και όποιος μιλήσει ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, θα καθίσταται αυτομάτως... αντεθνικό στοιχείο.

Μα τα «εγκλήματα» αυτών των τύπων ξεπερνούν και τα ευτελή τιμήματα, όσο και τον αυταρχικό κατήφορο. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο οι εκχωρήσεις «μπιρ- παρά».

Είναι ότι στερούν τη δυνατότητα στο λαό να χτίσει δομές που θα στηρίξουν διαχρονικά τις πιο βασικές και θεμελιώδεις ανάγκες του πληθυσμού. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να το κάνει. Δρα για το κέρδος.

Είναι ότι κόβουν το δικαίωμα σε μια πραγματική ανάπτυξη, που θα αποδίδει αυτό που πρέπει σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο σ' αυτή τη χώρα. Ο καπιταλισμός ούτε αυτό μπορεί να κάνει. Δρα για το κέρδος.

Γι' αυτό και το «έγκλημα» των καπιταλιστών ξεπερνά τις δοσοληψίες και καθίσταται διαρκές, εξακολουθητικό και ασυγχώρητο...

Να γιατί χρειάζεται αντικαπιταλιστικός, αντιμονοπωλιακός αγώνας.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γρηγοριάδης Κώστας

Το πόσο έχουν εκτοξευτεί τα εταιρικά κέρδη σε επίπεδα ρεκόρ όταν τα εργατικά εισοδήματα υποχωρούν συνεχώς είναι ενδεικτικό από τα στοιχεία που παραθέτουν οι αναλυτές και αναφέρουν ότι: «Τα εταιρικά κέρδη στις ΗΠΑ ως ποσοστό του συνολικού εθνικού εισοδήματος ανήλθαν στο 14,2% το γ' τρίμηνο του 2012, το υψηλότερο μερίδιο που έχει καταγραφεί ποτέ από το 1950. Τα εταιρικά κέρδη έχουν αυξηθεί κατά 20,1% σε ετήσια βάση από το τέλος του 2008, αλλά το διαθέσιμο ενισχύθηκε μόλις 1,45% σε ετήσια βάση κατά την ίδια περίοδο (προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό). Την ίδια ώρα το ποσοστό του εισοδήματος που πήγε στους εργαζόμενους υποχωρεί στο 61,7%, κοντά στα χαμηλότερα επίπεδα από το 1966».

Αλλος αναλυτής αποκαλύπτει, την ίδια στιγμή, ότι «παρά την αναιμική ανάπτυξη τα εταιρικά κέρδη εκτοξεύτηκαν, κυρίως λόγω της δραματικής μείωσης θέσεων εργασίας και τις μειώσεις μισθών που σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση της εργασίας κράτησαν ψηλά την παραγωγικότητα και τα εταιρικά κέρδη ως ποσοστό του παραγόμενου προϊόντος» και συμπληρώνει: «Δεν έχει υπάρξει τέτοια περίοδος από τη δεκαετία του '50 που αυτή η τάση ήταν τόσο έντονη».

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο αναλυτής δηλώνει ότι την ώρα που ο Αμερικανός εργαζόμενος βιώνει σκληρά στο πετσί του την κρίση οι εταιρείες κάνουν πάρτι. Αυτή είναι η ανάπτυξη για την οποία η τρικομματική συγκυβέρνηση ευαγγελίζεται ότι παλεύει να πετύχει. Ανάπτυξη με ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων για το ποια θα πετύχει να έχει την πιο φτηνή εργατική δύναμη για να αυξήσει την κερδοφορία της. Ανάπτυξη από την οποία το μόνο που έχουν να κερδίσουν οι εργαζόμενοι είναι ένα ξεροκόμματο, για το οποίο μάλιστα θα παρακαλάνε.

Δεν προκαλεί εντύπωση αναφορά των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής στην ιστοσελίδα τους στον Χαρίλαο Φλωράκη ως «συμμορίτη σφαγέα του Ελληνικού Λαού, καπετάν Γιώτη». Πειθήνιο όργανο του καπιταλισμού που τη γέννησε και τη θρέφει, πλευρά του όντας (προς το πιο ωμό στον καταμερισμό ρόλων που έχουν οι αστοί μεταξύ τους) θα προπαγανδίσει πιο χυδαία μια σειρά δικών τους «ιστορικών προσεγγίσεων». Και πώς αλλιώς να προσεγγίσει έναν λαϊκό ηγέτη, μπροστάρη του ΚΚΕ, ένα νεοναζιστικό μόρφωμα που ζητά νέες επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για εφοπλιστές, φαρμακοβιομήχανους και μεγαλοξενοδόχους; Τι άλλο να πει, όταν επιτίθεται με ρόπαλα και μαχαίρια σε αγωνιζόμενους μαθητές και εργάτες που απεργούν ενάντια στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα κυβέρνησης, τρόικας, ΕΕ; Πώς να σταθεί απέναντί του, απέναντι στο ταξικό εργατικό κίνημα συνολικά, μια δράκα τραμπούκων που περιδιαβαίνει χώρους εργασίας τάζοντας στη μεγαλοεργοδοσία ότι θα της προμηθεύσει εργάτες με 18 ευρώ μεροκάματο, δίχως ασφάλιση; Που τάζει σε ξένα μονοπώλια τον ορυκτό πλούτο της χώρας; Τι άλλο θα μπορούσε να πει ένα τσιράκι του συστήματος, που αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο τσάκισμα του εργατικού, του λαϊκού κινήματος ως προστάτης των καπιταλιστών, από τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό;

Να μετατρέψει τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη σε εργασιακό γκέτο, όπως κατάντησε και το Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων, την προβλήτα ΙΙ του ΟΛΠ, επιδιώκει το κινεζικό μονοπώλιο της COSCO. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του ναυτιλιακού Τύπου, η COSCO, για να πείσει την κυβέρνηση να της δοθεί το πλειοψηφικό πακέτο του ΟΛΠ, «δίνει λύσεις και σε ένα από τα μεγάλα αγκάθια» που είναι η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Δεσμεύεται, όπως αναφέρουν, να κάνει μεγάλες επενδύσεις. Ομως, προϋπόθεση, βέβαια, γι' αυτό είναι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν τσάμπα με σκυμμένο το κεφάλι.

Ζητούμενο, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, είναι «η διαφορά τελικού κόστους σε σχέση με την Τουρκία, η οποία υπολογίζεται στο 35% την περίοδο αυτή», «και η αρνητική φήμη που έχει αποκτήσει η ναυπηγοεπισκευή στην Ελλάδα σε σχέση με τις απεργίες των εργαζομένων στον κλάδο». Επομένως, βασικό για τις «επενδύσεις» της COSCO είναι να ισοπεδωθούν τα μεροκάματα στη Ζώνη και να φτάσουν αυτά της Κίνας και «να έχει λυθεί το ζήτημα της εργασιακής ειρήνης στο Πέραμα»!