Σήμερα, στο τετρασέλιδο για τη ΝΕΟΛΑΙΑ μπορούμε να διαβάσουμε:
-- Συνέντευξη με τον Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Θοδωρή Χιώνη. Με ποια κριτήρια πρέπει να σταθούν οι νέοι μπροστά στις εκλογές της 25ης του Γενάρη.
-- Αρθρο: Μια ματιά στο έργο του Μπ. Μπρεχτ «Η ζωή του Γαλιλαίου» και στο ρόλο του επιστήμονα και του διανοούμενου στην κοινωνία, με αφορμή την επέτειο θανάτου του Γαλιλαίου Γαλιλέι.
-- Συνέντευξη για την άσχημη κατάσταση που επικρατεί στον τομέα του Αθλητισμού για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
-- Προτάσεις για βιβλίο και cd.
-- Εκπτωτικά κουπόνια για θεατρικές παραστάσεις.
Συνέντευξη με τον Θοδωρή Χιώνη, Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ
Η συνέντευξη έχει ως εξής:
-- Ποιο είναι το κάλεσμα που απευθύνει η ΚΝΕ στους νέους. Με ποιο κριτήριο πρέπει να σταθούν μπροστά στην κάλπη;
-- Κατ' αρχήν, είμαστε η πρώτη γενιά που ζούμε ήδη χειρότερα από ό,τι έζησε η γενιά των γονιών μας. Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό, να συνηθίζουμε δηλαδή στα λίγα. Οι νέοι και οι νέες, που αντιμετωπίζουν το φαύλο κύκλο της ανεργίας και της ψευτοδουλειάς, που προσπαθούν να μορφωθούν, να σπουδάσουν, ή να μάθουν μια τέχνη με τεράστιες δυσκολίες και αβέβαιο μέλλον, τα νέα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν τόσες δυσκολίες για να σταθούν στα πόδια τους, χρειάζεται, να σκεφτούν. Δεν έχουν κανένα συμφέρον από τα κόμματα της ΕΕ, από τις δυνάμεις που τσακώνονται για το ποιος θα είναι «χαλίφης» στη θέση του «χαλίφη» στο σημερινό σάπιο σύστημα, που βασανίζει τους πολλούς για να «ταΐζει» τους λίγους. Για όλους εμάς, που δεν έχουμε εξασφαλισμένο μέλλον, αλλά έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας, υπάρχει μια επιλογή που μας ταιριάζει: Να πάρουμε τη ζωή και το μέλλον στα χέρια μας, να μην τα χαρίσουμε σε κανέναν, να παλέψουμε. Να απαιτήσουμε ό,τι χάθηκε τα προηγούμενα χρόνια, βάζοντας στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες μας. Να συναντηθούμε στην κάλπη και στον αγώνα, δυναμώνοντας το ΚΚΕ, τη σταθερή δύναμη αντίστασης, διεκδίκησης κι ελπίδας για μια καλύτερη, ανώτερη ζωή.
-- Σε καμία περίπτωση. Η ΝΔ εγγυάται τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος και της ΕΕ, του δρόμου, δηλαδή, που μας έφερε ως εδώ που μας έφερε. Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής τις ζει πολύ πιο έντονα σήμερα η νεολαία, όπως για παράδειγμα την «ασφάλεια» των προγραμμάτων ολιγόμηνης και κακοπληρωμένης απασχόλησης που επιδοτούνται από την ΕΕ για να εξασφαλίζουν τα αφεντικά φθηνούς εργαζόμενους, ή τη «σταθερότητα» στις ουρές του ΟΑΕΔ.
Αλλωστε, η καπιταλιστική ανάκαμψη, την οποία διαφημίζει η ΝΔ αλλά και άλλες δυνάμεις, όταν και όποτε έρθει θα πατήσει ακριβώς πάνω στα συντρίμμια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Τα πράγματα, δηλαδή, δε θα καλυτερέψουν, στο πλαίσιο της οικονομίας του συστήματος που έφερε την κρίση και τη λαϊκή χρεοκοπία. Με την όποια ανάκαμψη δε θα πάψουν τα σχολεία να είναι πανάκριβα εξεταστικά κέντρα για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Δε θα πάψει η τεχνική εκπαίδευση να αξιοποιείται για να γενικευτεί η μαθητεία στην τσάμπα δουλειά. Στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ θα συνεχίζεται να υλοποιείται η αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ, μετατρέποντας την πλειοψηφία των φοιτητών σε «πελάτες», στερώντας τους την ολόπλευρη επιστημονική μόρφωση και ειδίκευση. Η ανεργία θα συνεχίσει να είναι στο κόκκινο, αφού και οι όποιες επενδύσεις, γίνονται αποκλειστικά με κριτήριο την κερδοφορία του κεφαλαίου, με ελάχιστες θέσεις εργασίας χωρίς δικαιώματα και με μισθούς πείνας. Αλλωστε, στον καπιταλισμό οι επενδύσεις που πάνε για τον εκσυγχρονισμό επιχειρήσεων και εξοπλισμού δημιουργούν και νέους άνεργους, γιατί απαιτείται λιγότερη ζωντανή εργασία. Ακόμα και τα αστικά επιτελεία, όπως το Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, αυτό τους ανησυχεί, η ανάπτυξη χωρίς αύξηση της απασχόλησης, όπως λένε.
-- Μια ενδεχόμενη κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εγγυηθεί ένα καλύτερο μέλλον για τη νέα γενιά;
-- Οχι, γιατί καμία δύναμη που έχει δεσμεύσεις απέναντι στους εκμεταλλευτές και στην ΕΕ δεν μπορεί να εγγυηθεί ένα καλύτερο μέλλον στη νεολαία. Τέτοιο κόμμα είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, που από το 2012 μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει ένα μεγάλο ταξίδι προσαρμογών από το Τέξας, στα αμερικανικά ινστιτούτα, στη λέσχη Μπίλτερμπεργκ της Ιταλίας, το Σίτι του Λονδίνου, στα συνέδρια του ΣΕΒ, για να πείσει ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τα συμφέροντα επιχειρηματικών ομίλων. Ακόμα και κάποια συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ που ακούγονταν ριζοσπαστικά πριν δύο χρόνια έχουν πάει περίπατο. Τα «σκισίματα του μνημονίου» και των εφαρμοστικών νόμων έχουν γίνει επαναδιαπραγμάτευση στα θεσμικά πλαίσια της ΕΕ και «έντιμος συμβιβασμός» με τους εταίρους. Εχουν γίνει διαπιστευτήρια σε παράγοντες της ΕΕ στις ΗΠΑ, στις «αγορές». Σε αυτούς δίνει εξετάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ και τις περνάει. Εκεί κατέθεσε το ποσοστό του και όχι στους αγώνες για να μπουν εμπόδια στην κυβερνητική πολιτική. Οι αυταπάτες και η αναμονή που καλλιέργησε ευνούχισαν διαθέσεις, αγωνιστικές διεργασίες. Οδήγησαν στην υποχώρηση του κινήματος.
Αυτά δεν είναι τυχαία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται το αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ, που σημαίνει: Μνημόνια διαρκείας για όλους τους λαούς των κρατών - μελών της, ανεξάρτητα από το χρώμα της κυβέρνησης, το ύψος των ελλειμμάτων, το αν έχουν τρόικα ή όχι. Αναγνωρίζει το χρέος, όπως και η ΝΔ και καλεί το λαό και τη νεολαία να το πληρώσουν, αν και δεν το χρωστάνε, υποθηκεύοντας το μέλλον της νέας γενιάς. Ανταγωνίζεται με τη ΝΔ για το ποιος θα υπηρετήσει από κυβερνητικό πόστο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννάει ανεργία, φτώχεια και εκμετάλλευση. Ο «καβγάς» του με τη ΝΔ είναι για το ποιος έχει καλύτερο γιατροσόφι για να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία. Η παραγωγική ανασυγκρότηση όμως που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και η καπιταλιστική ανάκαμψη που υπόσχεται η ΝΔ περνάει μόνο μέσα από το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Σωτήρες υπάρχουν στα παραμύθια αλλά όχι στην πραγματική ζωή.
-- Νεότευκτα κόμματα που ζητούν την ψήφο του λαού και της νεολαίας και που παρουσιάζονται ως «άφθαρτα» μπορούν να αποτελέσουν διέξοδο για τους νέους;
-- Το παλιό έχει παρουσιαστεί σαν «νέο» πολλές φορές. Οσοι στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα, τα δεσμά της ΕΕ και τη συμμετοχή της χώρας σε αυτή δεν είναι άφθαρτοι, οι θέσεις τους δεν είναι κάτι «νέο», είναι παλιές και δοκιμασμένες με άσχημες συνέπειες για τις λαϊκές οικογένειες. Νέο είναι το περιτύλιγμα. Φτιάχνονται κόμματα μιας χρήσης ή και πολλαπλής χρήσης με ρόλο «τσόντας» σε οποιοδήποτε αυριανό κυβερνητικό σχήμα, είτε με τη ΝΔ, είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε και με οποιονδήποτε άλλον. Γίνονται πλυντήριο στελεχών του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος αυτού που οι ίδιοι λέγανε «παλαιοκομματικό καθεστώς». Το νέο, το πρωτοπόρο κρίνεται από το ποιο κόμμα σήμερα παλεύει για τις σύγχρονες ανάγκες της νεολαίας, για να ζήσουμε με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της παραγωγής και της επιστήμης κι όχι με βάση το τι θα περισσεύει από το φαγοπότι των καπιταλιστών, στέλνοντας το σάπιο σύστημά τους στον αγύριστο. Το πραγματικά νέο το εκφράζει και το επιδιώκει το ΚΚΕ, εκεί βρίσκεται και η διέξοδος για τους νέους.
-- Τι λέτε στους νέους που απηυδισμένοι από την κατάσταση επιλέγουν την αποχή από τις εκλογές;
-- Εχουν δίκιο να αηδιάζουν από την μπόχα που αναδίδει το σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Γι' αυτό και να πράξουν έξυπνα και εύστοχα. Αυτό σημαίνει να μη χαριστούν, να μη χαρίσουν ούτε την ψήφο τους. Το εκμεταλλευτικό σύστημα θέλει να έχει νέους ανθρώπους άμεσα του χεριού του, να στηρίζουν τα κόμματα και τις κυβερνήσεις του. Εάν αυτό δε συμβαίνει, τους θέλει στην άκρη, να απέχουν, να μη γίνονται εμπόδιο. Ενώ μπορούμε, δυναμώνοντας το ΚΚΕ, να βάλουμε εμείς εμπόδια σε όσους μας μαυρίζουν τη ζωή. Γιατί το ΚΚΕ δεσμεύεται μόνο απ' τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και δεν έχει εξαρτήσεις και δεσμεύσεις με επιχειρηματίες, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Δεν έχει νταλαβέρια με τους δανειστές και τους μεγιστάνες του πλούτου. Γι' αυτό δεν μπαίνει στο κάδρο της εξαγοράς, της σαπίλας του αστικού πολιτικού συστήματος. Η ψήφος στο ΚΚΕ θα μείνει στο ΚΚΕ, δε μεταλλάσσεται την επόμενη μέρα. Δε θα γίνει «παζάρι» για υπουργικές καρέκλες.
-- Τελικά, γιατί οι νέοι άνθρωποι να επιλέξουν το ΚΚΕ στις ερχόμενες εκλογές;
-- Γιατί, την επόμενη μέρα από τις εκλογές θα είναι εδώ όλοι οι παράγοντες που επιδεινώνουν τη ζωή μας, τα δεσμά της ΕΕ, οι απαιτήσεις των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, το χρέος, τα μνημόνια διαρκείας. Με αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση που θα προκύψει δεν θα ικανοποιήσει ούτε τις σύγχρονες ανάγκες μας, αλλά ούτε θα φέρει πίσω ό,τι έστω χάθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Αλλωστε, αυτό το σύστημα δεν παίρνει από τα διάφορα γιατροσόφια που προτείνουν όσοι θέλουν να το υπηρετήσουν. Γι' αυτό σήμερα χρειαζόμαστε μια δυνατή λαϊκή αντιπολίτευση που οργανώνει την αντίσταση και την αντεπίθεση, με ένα πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ, ώστε και από καλύτερη θέση να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη δουλειά, στη μόρφωση, στη ζωή.
Το ΚΚΕ θα είναι μαζί μας, δίπλα στη νεολαία την επόμενη μέρα. Αποτελεί τη δύναμη που χωρίς ταλαντεύσεις και υποχωρήσεις βρίσκεται μέσα στη φωτιά της μάχης, παλεύει με συνέπεια για το δίκιο και τα δικαιώματά μας, για να οργανωθεί η αλληλεγγύη, η λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση για τη συνολική ανατροπή. Για να ανοίξει τελικά ο δρόμος στη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο και να πάρει ο εργαζόμενος λαός τη ζωή στα δικά του χέρια. Με την εργατική - λαϊκή εξουσία, την κυβέρνηση που θα δημιουργήσει και που το ΚΚΕ θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Για την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους για το οποίο δεν έχουμε καμία ευθύνη, την κοινωνικοποίηση του πλούτου, ώστε ο λαός να έχει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του για να ικανοποιηθούν επιτέλους οι κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες. Εκεί υπάρχει ελπίδα και μέλλον για τη νεολαία.
Οι λιχούδηδες δουλεύουν για τους κοιλαράδες: Φτιάχνουν γλυκά και μαζεύουν φρούτα, ενώ κρυφό τους όνειρο είναι να φάνε τούρτα. Οι κοιλαράδες κάνουν τα πάντα για να μεγαλώνει η κοιλιά τους. Και οι μέρες κυλάνε μονότονα, ώσπου οι προετοιμασίες για τα γενέθλια της χαζοβιόλας πριγκίπισσας οδηγούν σε μια μεγάλη μάχη με... απρόσμενες ανατροπές!
Η βάση του CD στηρίζεται στο κουιντέτο του Αλέκου Βρέτου στο οποίο παίζει ούτι. Η Ελένη Βασιλειάδη παίζει κανονάκι, μπάσο ο Δημήτρης Χριστόπουλος και τύμπανα ο Δημήτρης Κλωνής. Πιάνο παίζει ο Δημήτρης Σεβδαλής.
Τις μουσικές τους δυνάμεις ένωσαν με το κουιντέτο και οι Χάρης Λαμπράκης (νάι), Βαγγέλης Παρασκευαΐδης (βιμπράφωνο) και Κώστας Μερετάκης (κρουστά).
Το άλμπουμ είναι μια απόδειξη του τι μπορεί να επιτευχθεί, όταν οι μουσικοί λατρεύουν να παίζουν μουσική. Λυρικές μελωδίες και αιχμηρά αρμονικά μονοπάτια δημιουργούν διαφορετικά συναισθήματα στον ακροατή για κάθε κομμάτι αυτού του CD.
Οι έντονες διαμάχες, που διεξάγονταν γύρω από τις αντιλήψεις για τον κόσμο, αντανακλούν το σπαρτάρισμα μιας νέας ιστορικής εποχής. Εχει αρχίσει πλέον να παρουσιάζεται ως ενεργό ένα νέο ιστορικό υποκείμενο, η αστική τάξη. Η ανάπτυξη της επιστήμης συνάδει με τις απαιτήσεις της νέας εποχής.
Μέχρι τότε, ήταν αδιαμφισβήτητο το αριστοτελικό κοσμολογικό μοντέλο, που ήθελε τη Γη σφαιρική και ευρισκόμενη στο κέντρο του κόσμου. Το μοντέλο αυτό, που στο διάβα των χρόνων τελειοποιήθηκε με τη μορφή του πτολεμαϊκού γεωκεντρικού συστήματος, ήταν συμβατό με τις θέσεις της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, που είχε ενεργό και αποφασιστικό πολιτικό ρόλο σε όλη την περίοδο της φεουδαρχίας. Κι αυτό γιατί η Γη θεωρούνταν ότι περιβάλλεται από ομόκεντρες κρυστάλλινες σφαίρες, οι οποίες ήταν άφθαρτες, αιώνιες και περιστρέφονταν πάνω από τον έναστρο ουρανό που βλέπουμε τη νύχτα. Ετσι, η φθορά που κυριαρχεί στον κόσμο της εμπειρίας δεν άγγιζε την άφθαρτη τελειότητα του Θεού. Η εκκλησία, ως αποκλειστικός ερμηνευτής της αλήθειας των λόγων του Θεού, συνεπικουρούμενη από τους πιστούς της φιλοσόφους στη μελέτη της φύσης, ήταν ο κριτής κάθε πνευματικής δημιουργίας. Οποιος αμφισβητούσε το κύρος και τις διδαχές της, ερχόταν αντιμέτωπος με την φοβερή Ιερά Εξέταση και συχνά κατέληγε στην πυρά.
Το 1543 δημοσιεύεται το έργο του Κοπέρνικου «Περί των Περιφορών των Ουρανίων Σφαιρών». Η Γη παραμερίζεται από το κέντρο του κόσμου, τη θέση της καταλαμβάνει ο Ηλιος, με τη Γη να περιστρέφεται γύρω του. Ο Γαλιλαίος, με το έργο του «Διάλογος περί των δύο συστημάτων» (ενν. το πτολεμαϊκό και το κοπερνίκειο) δίνει τελειωτικό χτύπημα στο χρεοκοπημένο πλέον μοντέλο.
Προλογίζοντας το βιβλίου του Κοπέρνικου, ο φίλος του Αντρέας Οσιάντερ, μιλώντας για τις επιστημονικές αιτιάσεις που τίθενται, λέει: «Δεν είναι ανάγκη οι υποθέσεις αυτές να είναι αληθείς. Δεν είναι ανάγκη καν να είναι αληθοφανείς. Το μόνο που χρειάζεται είναι το αποτέλεσμα του υπολογισμού στον οποίον καταλήγουν να συμφωνεί με τις παρατηρήσεις». Σκοπός του ήταν να μετριάσει την αναμενόμενη οργίλη αντίδραση της εκκλησίας. Αναδεικνύεται ότι η τομή που αντικειμενικά επέρχεται μέσα από τέτοια κολοσσιαίας σημασίας έργα, προκύπτει από τα ίδια τα πράγματα, ανεξάρτητα ακόμα και από τις προθέσεις αυτών των διανοητών. Τέτοια είναι και η περίπτωση του Γαλιλαίου.
Το επίδικο στη δίκη του δεν ήταν τόσο η αποδοχή ή όχι του κοπερνίκειου συστήματος, αλλά το ποιος δικαιούται να διατυπώνει θέσεις που εγείρουν αξιώσεις αλήθειας για τον κόσμο. Στο υπόβαθρο, υπέβοσκε η διαπάλη του ορμητικά αναδυόμενου νέου με τη λυσσώδη αντίδραση του παλιού.
Ο Γαλιλαίος δεν επιδίωξε τη σύγκρουση με την εκκλησία. Ισα - ίσα, σε όλη του τη διαδρομή πορεύτηκε μέσα από συμβιβασμούς, υπό την αιγίδα ισχυρών παραγόντων της εποχής, αποζητούσε ακόμα και την εύνοια των πιο υψηλόβαθμων κύκλων της εκκλησίας. Δε θέλησε να συγκρουστεί ούτε την ύστατη στιγμή, για να υπερασπιστεί το έργο και το δίκιο του. Το περίφημο «και όμως, κινείται» που του αποδίδεται, δεν είναι κραυγή ηρωισμού, αλλά μάλλον απόδειξη τραγικότητας.
Ο Μπρεχτ αξιοποιεί το παράδειγμα του Γαλιλαίου για να μιλήσει για τα ηθικά ζητήματα που απορρέουν από την επιστημονική πρόοδο στα πλαίσια της εκάστοτε κοινωνίας. Πρόκειται για ζητήματα, τα οποία παραμένουν επίκαιρα.
Σε σημειώσεις του για το έργο «Η ζωή του Γαλιλαίου» (1938), γράφει: «Η αστική τάξη απομονώνει την επιστήμη στη συνείδηση του επιστήμονα, την παρουσιάζει σαν αυτάρκη νησίδα, για να μπορέσει πρακτικά να τη συνδέει με τη δική της πολιτική, τη δική της οικονομία, τη δική της ιδεολογία. Ο στόχος του ερευνητή είναι μια "καθαρή" έρευνα, το προϊόν της έρευνας είναι λιγότερο καθαρό. Ο τύπος Ε=mc2είναι προορισμένος για την αιωνιότητα, δεν συνδέεται με τίποτε. Ετσι, άλλοι μπορούν ν' αναλάβουν τις συνδέσεις: η πόλη Χιροσίμα έγινε ξαφνικά βραχύβια».
Για τον Μπρεχτ, ο Γαλιλαίος δεν είναι ήρωας. Στο πρόσωπό του βλέπει τον μεγάλο, παθιασμένο με την έρευνά του επιστήμονα, ο οποίος «επινόησε την επαναστατική θεωρία, χωρίς όμως να τη βάλει σε εφαρμογή», αφού την αποκήρυξε μπροστά στο δικαστήριο.
Στο έργο, ο Γαλιλαίος, καταδικασμένος πια, συνομιλώντας με τον μαθητή του Σάρτι, παρουσιάζεται να ανατρέχει αυτοκριτικά στη διαδρομή του. Στο απόσπασμα που παραθέτουμε, ο Μπρεχτ, μέσα από ένα μονόλογο του Γαλιλαίου, μιλά για το σκοπό της επιστήμης και το νόημα της επιστημονικής προόδου:
ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ: (...) Αγαπητέ μου Σάρτι, και στην παρούσα μου κατάσταση αισθάνομαι ακόμη ικανός να σας κάνω μερικές υποδείξεις για το τι ενδιαφέρει την επιστήμη, στην οποία έχετε αφιερωθεί. Στις ελεύθερες ώρες μου, κι έχω πολλές, μελέτησα την περίπτωσή μου και σκέφτηκα πώς θα την κρίνει ο κόσμος της επιστήμης, στον οποίον εγώ πια δεν συγκαταλέγομαι. Ακόμα κι ένας έμπορος μαλλιού πρέπει να ενδιαφέρεται, πέρα από το ν' αγοράσει φτηνά και να πουλά ακριβά, επίσης και για την ανεμπόδιστη διεξαγωγή του εμπορίου του μαλλιού.
Η παρακολούθηση της επιστήμης, μου φαίνεται, σε σχέση με αυτό, πως απαιτεί ιδιαίτερη γενναιότητα.
Ασχολείται με τη γνώση, που κερδίζεται από την αμφιβολία. Να κερδίσει γνώση πάν' από όλα για όλους, νοιάζεται, να γεννήσει την αμφιβολία σ' όλους. Ομως το μεγάλο μέρος του πληθυσμού κρατιέται από τους πρίγκιπες, τους γαιοκτήμονες και τους ιερωμένους μέσα σε μια μαργαριταρένια ομίχλη δεισιδαιμονίας και αρχαίων λόγων που αποκρύπτει τις μηχανορραφίες των ανθρώπων.
Η δυστυχία των πολλών είναι παλιά σαν τα βουνά και την παρουσιάζουν από άμβωνος και από καθ' έδρας, για ακατάλυτη σαν τα βουνά. Η καινούρια μας τέχνη της αμφιβολίας γοήτεψε το μεγάλο κοινό.
Μας πήρε το τηλεσκόπιο από τα χέρια και το κατεύθυνε πάνω στους βασανιστές του. Αυτοί οι ιδιοτελείς και βίαιοι άνθρωποι, που εκμεταλλεύθηκαν λαίμαργα τους καρπούς της επιστήμης, ένιωσαν να κατευθύνεται ταυτόχρονα το ψυχρό μάτι της επιστήμης και πάνω στη χιλιόχρονη μα τεχνητή δυστυχία, που θα μπορούσε ολοφάνερα να παραμεριστεί, αν παραμεριστούν αυτοί. Μας πλημμύρισαν με απειλές και δελεασμούς που δεν μπορούν να τους αντισταθούν οι αδύναμες ψυχές.
Ομως, μπορούμε να αρνηθούμε τον εαυτό μας στο πλήθος και εντούτοις να παραμείνουμε επιστήμονες; Αποκτήσαμε κάποια εποπτεία πάνω στις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων, όμως έξω από κάθε υπολογισμό είναι ακόμα οι κινήσεις των Κυρίαρχων πάνω στους λαούς.
Ο αγώνας για την εκτίμηση του ουρανού κερδήθηκε με την αμφιβολία. Με την πίστη, ο αγώνας της Ρωμαίας νοικοκυράς για γάλα θα 'ναι και πάλι χαμένος. Η επιστήμη έχει να κάνει και με τους δύο αγώνες.
Μια ανθρωπότητα, που σκοντάφτει πάνω σε αυτήν τη μαργαριταρένια ομίχλη δεισιδαιμονίας και αρχαίων λόγων, που είναι πέρα για πέρα άμαθη για να ξεδιπλώσει τις δικές της δυνάμεις, δεν θα είναι ικανή για να ξεδιπλώσει τις δυνάμεις της φύσης που της αποκαλύπτονται.
Για ποιο σκοπό εργαζόσαστε; Θεωρώ πως ο μοναδικός σκοπός της επιστήμης έγκειται στο ξελάφρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης από το μόχθο.
Οταν επιστήμονες τρομοκρατημένοι από ιδιοτελείς δυνάμεις αρκούνται να συγκεντρώνουν γνώσεις χάριν της γνώσεως, μπορεί η επιστήμη να καταντήσει σακάτης και οι καινούριες σας μηχανές να σημάνουν μονάχα καινούριες δυστυχίες.
Μπορεί να ανακαλύψετε με τον καιρό όλα όσα είναι δυνατόν να ανακαλυφθούν και η πρόοδός σας θα είναι μονάχα μια πορεία απομάκρυνσης από την ανθρωπότητα. Το χάσμα ανάμεσα σε σας και σε αυτήν θα είναι τόσο μεγάλο, που η κραυγή του θριάμβου σας για μια καινούρια κατάκτηση να δεχτεί σαν απάντηση μια παγκόσμια κραυγή φρίκης.
Είχα σαν επιστήμονας μια μοναδική δυνατότητα. Στην εποχή μου κατάκτησε η αστρονομία τις αγορές. Κάτω από αυτές τις εντελώς ξεχωριστές συνθήκες, η σταθερότητα ενός άντρα θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλα τραντάγματα. Αν είχα αντισταθεί θα μπορούσαν οι φυσικοί επιστήμονες να φτάσουν σε κάτι ανάλογο με τον όρκο του Ιπποκράτη, των γιατρών, στην πανηγυρική υπόσχεση να χρησιμοποιούν τη γνώση τους μονάχα για το καλό της ανθρωπότητας!
Οπως είναι τώρα, το πιο πολύ που μπορεί κανείς να ελπίζει, είναι ένα γένος εφευρετικών νάνων, πρόθυμων να εκμισθώνονται για τα πάντα. Εφτασα ακόμα στην πεποίθηση πως ποτέ δε βρέθηκα σε πραγματικό κίνδυνο. Για μερικά χρόνια ήμουνα το ίδιο ισχυρός όσο και η εξουσία. Και παράδωσα τη γνώση μου στους δυνάστες, να τη χρησιμοποιήσουν, να μην τη χρησιμοποιήσουν, να της κάνουν κακή χρήση εντελώς σύμφωνα με το πώς υπηρετούσε τους σκοπούς τους.
Για την κατάσταση στον αθλητισμό των ΑμΕΑ μιλάει στον «Ριζοσπάστη» ο πρόεδρος του Αθλητικού Σωματείου «Κεραυνός», Νίκος Δαπόλας
Sportidea |
Γι' αυτά τα θέματα μιλά στον «Ριζοσπάστη» ο πρόεδρος του Αθλητικού Σωματείου Ατόμων με Αναπηρία, Νίκος Δαπόλας, που αποκαλύπτει τη στυγνή πραγματικότητα και τις διαχρονικές ευθύνες των αρμοδίων.
-- Ποια είναι η κατάσταση σήμερα στον τομέα της άθλησης στα ειδικά σχολεία;
-- Καταρχήν θα πρέπει να μιλήσουμε σε γενικό επίπεδο και να πούμε ότι η κατάσταση για τα ειδικά σχολεία θα πρέπει να χαρακτηριστεί τραγική. Τα περισσότερα απ' αυτά δεν υφίστανται πλέον, ενώ όποια έχουν απομείνει υπολειτουργούν μεγαλώνοντας το πρόβλημα. Το τι πραγματικά επικρατεί φαίνεται στο πρόσφατο παράδειγμα με την επιχορήγηση του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΠ), που το πρωί εγκρίθηκε η χρηματοδότηση και το απόγευμα μπλοκαρίστηκαν τα χρήματα λόγω οφειλών για τον ΕΝΦΙΑ.
-- Τι συνέπειες έχει η συγκεκριμένη κατάσταση;
-- Το πρόβλημα, πέρα απ' τις συνέπειες στα άτομα με αναπηρία σε μια σειρά σημαντικούς τομείς, όπως η μόρφωση, η άθληση που σε πολλές περιπτώσεις έχει και θεραπευτικό ρόλο, εγκυμονεί και μια σειρά άλλων κινδύνων. Οπως, για παράδειγμα, η πλήρης ιδιωτικοποίηση του συγκεκριμένου χώρου αφού το τελευταίο διάστημα υπάρχουν αρκετά περιστατικά όπως, για παράδειγμα, το άνοιγμα του δρόμου για τη δημιουργία ιδιωτικών ειδικών σχολείων. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα διάφορες ΜΚΟ αναλαμβάνουν πρωτεύοντα ρόλο.
-- Πόσο σημαντική είναι η άθληση στα άτομα με αναπηρίες;
-- Ο αθλητισμός στα άτομα με αναπηρία έχει έναν ιδιαίτερο ρόλο και στην ίδια την πάθηση αλλά και στην ψυχολογία του ατόμου. Καταρχήν αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία ώστε ένα άτομο με αναπηρία να βγει απ' το σπίτι του. Επίσης η άθληση αποτελεί μια σημαντική αγωγή ώστε να μειωθούν οι συνέπειες της αναπηρίας. Σε έναν άλλο τομέα συμβάλλει στην κοινωνικοποίηση του ατόμου και λειτουργεί ευεργετικά για την ψυχολογία του.
-- Σε ποια κατάσταση βρίσκονται σήμερα οι χώροι για την πραγματοποίηση του ειδικού αθλητισμού;
-- Παρά τις μεγαλοστομίες και τα όσα ακούστηκαν στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας το 2004, όχι μόνο δεν έγινε τίποτα αλλά θα 'λεγε κανείς ότι η κατάσταση πήγε χρόνια πίσω. Πέρα από το πρόβλημα στα ειδικά σχολεία το ίδιο και μεγαλύτερο είναι και στις αθλητικές εγκαταστάσεις που και αυτές είναι ανύπαρκτες ή σε άθλια κατάσταση εκεί όπου υπάρχουν, έχοντας ελλείψεις σε βασικές προϋποθέσεις, όπως π.χ. τα απαραίτητα προστατευτικά που θα πρέπει να υπάρχουν.
-- Ο ρόλος της Ομοσπονδίας ποιος είναι;
-- Η Ομοσπονδία για τον Αθλητισμό των ΑμΕΑ δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Δίνοντας βάρος μόνο στον πρωταθλητισμό και στις διεθνείς επιτυχίες έχει αφήσει τα σωματεία και τους αθλητές στη μοίρα τους. Από την άλλη οι όποιες επιτυχίες έρχονται σε διεθνές επίπεδο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι συνδέονται άμεσα και με το τι χορηγίες έχει κάποιος αθλητής και πόσο έχει λύσει τα προβλήματα.
-- Ποια είναι η πραγματικότητα στα σωματεία σήμερα;
-- Τα σωματεία βρίσκονται χρόνια τώρα στο σημείο μηδέν και όποια κρατιούνται όρθια το κάνουν χάρη στις προσωπικές παρεμβάσεις κάποιων ατόμων. Δεν υπάρχει καμία μέριμνα από την πολιτεία, ενώ το οικονομικό είναι απ' τις κύριες αιτίες που τα οδηγούν στην αφάνεια. Ακόμα και όποιες επιχορηγήσεις δίνονται αυτές περνάνε από σαράντα κύματα ή χάνονται στο δρόμο. Πρόσφατο παράδειγμα για το τι συμβαίνει αποτελεί αυτό που αφορά κάποιο ποσό που έχει επιχορηγηθεί και δεν μπορούμε να το λάβουμε εδώ και καιρό αφού το τμήμα ελέγχου της ΓΓΑ βρίσκεται υπό μετακόμιση και δεν μπορεί να ελέγξει τα φορολογικά των σωματείων.
-- Ποιες είναι οι ευθύνες της πολιτείας για τη σημερινή κατάσταση;
-- Πριν αναφερθώ στις ευθύνες θα αναφέρω ένα περιστατικό. Οταν ήρθε στο σύλλογό μας ένα παιδί με πρόβλημα όρασης από τη Βουλγαρία έμεινε έκπληκτο όταν διαπίστωσε ότι στο Κέντρο Αποκατάστασης Τυφλών δεν υπήρχε ούτε γήπεδο για άθληση αυτών των ατόμων. Μάλιστα, μας είπε χαρακτηριστικά ότι εδώ ουσιαστικά μας απαγορεύουν να βγούμε έξω. Εντούτοις, στις σοσιαλιστικές χώρες κάτι τέτοιες συνθήκες ήταν αδιανόητο να υπάρχουν. Χώρια την πληθώρα ειδικών σχολείων δεν υπήρχε περίπτωση κάποιο από αυτά να μην έχει χώρους άθλησης. Εμείς ως Σύλλογος ένα από τα διαχρονικά αιτήματα που βάζουμε είναι η δημιουργία δημόσιου χαρακτήρα Αθλητικών Κέντρων που θα έχουν ως μέλημα την πραγματοποίηση της άθλησης των ατόμων με αναπηρία αλλά και θα συμβάλλουν και σε άλλους τομείς, όπως οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις κ.τ.λ.
Τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα στη χώρα μας δεν είναι αποτέλεσμα των τελευταίων ετών ή της οικονομικής κρίσης. Αντίθετα, είναι τα διαχρονικά αποτελέσματα όλων των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια και καμιά απ' αυτές δεν έδωσε βάση σε αυτόν τον τομέα. Είναι το ίδιο το σύστημα που ουσιαστικά περιθωριοποιεί τα άτομα με αναπηρία.