Πέμπτη 8 Γενάρη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ: Δεσμευμένοι στο κεφάλαιο και την ΕΕ

Με αφορμή και τις διάφορες τοποθετήσεις αξιωματούχων της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, κυβερνητικών παραγόντων των ισχυρότερων κρατών - μελών της ΕΕ, καθώς και δημοσιεύματα του διεθνούς αστικού Τύπου, εντείνεται μια συζήτηση για τις δεσμεύσεις που έχουν ή δεν έχουν και για τις δεσμεύσεις που θα τηρήσουν ή δε θα τηρήσουν οι βασικοί διεκδικητές της αστικής διακυβέρνησης στην Ελλάδα. Σε αυτό το πλαίσιο, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τη βοήθεια των διαφόρων εγχώριων αστικών επιτελείων, σε ένα ακόμα επεισόδιο της τεχνητής πόλωσης που επιχειρούν να στήσουν, για να κρύψουν τη στρατηγική τους σύγκλιση στα ζητούμενα του κεφαλαίου, σηκώνουν τους τόνους, οι μεν για τον ΣΥΡΙΖΑ που «δε θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της χώρας και θα τινάξει τις θυσίες των Ελλήνων στον αέρα», οι δε για «τις δεσμεύσεις της υπόδουλης κυβέρνησης Σαμαρά για νέα μέτρα, όπως αυτές αποκαλύπτονται στο "mail Χαρδούβελη" προς την τρόικα».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, τόσο η ΝΔ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να κρύψουν ότι και οι δυο τους είναι δεσμευμένοι στο κεφάλαιο και την ΕΕ, στην αντιλαϊκή στρατηγική που επιτάσσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Η... εμπειρία του «παλιού» και η... ταχύτατη προσαρμογή του «επίδοξου»

Για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δε χρειάζεται να πούμε πολλά: Η πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις τους όλα τα προηγούμενα χρόνια, πρώτα χωριστά και από το 2012 ως συγκυβέρνηση, καθιστά φως φανάρι τη δέσμευσή τους στην υπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Για λογαριασμό των μονοπωλίων, για να γίνει ακόμα πιο φθηνό το εργατικό δυναμικό, προώθησαν τις περιβόητες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που περιγράφονταν στα ντοκουμέντα της ΕΕ πολύ πριν από την κρίση, με μειώσεις μισθών, διεύρυνση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ιδιωτικοποιήσεις, ανατροπές στο Ασφαλιστικό, αντιδραστικά μέτρα στην Υγεία, στην Παιδεία και την Πρόνοια. Απέναντι στα μονοπώλια δεσμεύονται και σήμερα όταν συνεχώς τονίζουν την «ανάγκη συνέχισης των μεταρρυθμίσεων, ακόμα και αν δεν μας τις ζητήσουν».


Και σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, η ταχύτατη προσαρμογή του στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, ως ένα κόμμα που βρίσκεται ένα βήμα από την ανάληψη του τιμονιού στην αστική διακυβέρνηση, κάνει όλο και πιο καθαρές τις δεσμεύσεις του απέναντι στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Βάζει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του κάτω από τον ταξικό, αντιλαϊκό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, η οποία ανεξαρτήτως «μείγματος» διαχείρισης έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Οχι μόνο δίνει διαπιστευτήρια όπου σταθεί και όπου βρεθεί στους δανειστές, στην ΕΕ, στις «αγορές» ότι δε θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, αλλά προσπαθεί κιόλας να τους πείσει ότι μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά τους.

Στόχος τους να κάνουν «τη ζωή ευκολότερη» στο κεφάλαιο...

Σε αυτήν την κατεύθυνση, στο περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» με το πλήθος των δεσμεύσεων για τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας του εγχώριου κεφαλαίου, στα ταξίδια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στο Σίτι του Λονδίνου για να «εξηγήσουν» σε αυτούς που κάποτε αποκαλούσαν... «αρπακτικά» ότι η κυβέρνησή τους θα διαμορφώσει «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον», στις συνεχείς διαβεβαιώσεις Τσίπρα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθεί «εντός του ευρωπαϊκού θεσμικού πλαισίου», δηλαδή εντός των αντιλαϊκών Συνθηκών της ΕΕ, των μόνιμων μηχανισμών επιτήρησης και των μνημονίων διαρκείας, ήρθε χτες να προστεθεί και η εξίσου χαρακτηριστική συνέντευξη του Γ. Σταθάκη στους «Financial Times».

Πίσω από τις φανφάρες περί «σύγκρουσης με τους ολιγάρχες», η συνέντευξη Σταθάκη ήταν αποκαλυπτική για τις δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο κεφάλαιο: «Θέλουμε να κάνουμε τη ζωή ευκολότερη στους επιχειρηματίες, να βοηθήσουμε στην άρση γραφειοκρατικών προβλημάτων για τα οποία παραπονιούνται», σημειώνει χαρακτηριστικά, για να προσθέσει παρακάτω τα γνωστά περί των «υγιών επιχειρηματιών» που θα στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ: «Αν συρρικνωθεί ο ρόλος των ολιγαρχών στην οικονομία, θα υπάρχει περισσότερος χώρος για να αναδυθούν ανταγωνιστικές επιχειρήσεις». Δέσμευση για ξαναμοίρασμα της πίτας προς όφελος των «ανταγωνιστικών επιχειρήσεων» λοιπόν, των επιχειρηματικών ομίλων που ψάχνουν νέα πεδία κερδοφόρας επένδυσης των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων τους...

Εξίσου αποκαλυπτική, άλλωστε, είναι και η... φάμπρικα με τα non-paper του ΣΥΡΙΖΑ και τα πρωτοσέλιδα της «Αυγής» σχετικά με τις διάφορες τοποθετήσεις εκπροσώπων ιμπεριαλιστικών οργανισμών και αξιωματούχων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Με αξιοζήλευτη... κοπτοραπτική η Κουμουνδούρου προβάλλει με ζήλο τις αναφορές ότι δεν υπάρχει περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αλλά όλως τυχαίως κάνουν γαργάρα το κοινό σημείο όλων των παραπάνω τοποθετήσεων: Το γεγονός ότι «θα πρέπει να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις και να γίνουν σεβαστές οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος».

Ετσι και χτες, περίοπτη θέση στο απογευματινό non paper του ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν οι δηλώσεις του σοσιαλδημοκράτη Επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, ότι «δεν τίθεται ερώτημα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ», αλλά φυσικά απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο ότι στις ίδιες δηλώσεις, ο Π. Μοσκοβισί αναφέρει ότι «ένα χρέος δεν γίνεται να διαγραφεί, υπάρχει και πρέπει να εξοφληθεί», ότι η ολοκλήρωση του τρέχοντος «προγράμματος στήριξης» προϋποθέτει νέες μεταρρυθμίσεις για «μια πιο ανταγωνιστική οικονομία», ότι «η τρόικα η οποία έπαιξε έναν χρήσιμο ρόλο, χωρίς τον οποίο η Ελλάδα θα υπέφερε ακόμη περισσότερο» και θα πρέπει και τώρα η εποπτεία να διατηρηθεί, αλλά με έναν πιο «αποστασιοποιημένο» τρόπο...


Γ. Ε.

Το «δεν θα ζήσουμε με ψίχουλα» να εκφραστεί και στην κάλπη

Για να μπορεί ο λαός, οι εργαζόμενοι να πάρουν ανάσα στη σημερινή κατάσταση, το ελάχιστο που μπορεί να γίνει είναι η ανάκτηση όσων έχασαν την περίοδο της κρίσης, η ελάφρυνση από τα βάρη που τους φόρτωσε το κεφάλαιο. Χρειάζεται να ξηλωθεί όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που ενισχύθηκε ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Τίποτα λιγότερο απ' αυτό.

Είναι δεδομένο ότι η ΝΔ δεσμεύεται όχι μόνο ότι θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο που «περπάτησε» τα 2,5 τελευταία χρόνια, αλλά ότι θα συνεχίζει να φορτώνει το λαό με νέα βάρη. Ενδιαφέρον έχει, όμως, το πώς στέκεται ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη λαϊκή απαίτηση για ανάκτηση των απωλειών. Καταρχήν, πρέπει να σημειώσουμε σε ποια ζητήματα δεν δεσμεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δεσμεύεται, λοιπόν, ότι θα ξηλώσει το σύνολο του αντιλαϊκού πλαισίου, όπως έχει ενισχυθεί ιδιαίτερα με την πολιτική των μνημονίων. Εχει βγάλει απ' τα λεγόμενά του ακόμα και τις αναφορές στην κατάργηση των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης.

Αντίθετα, σημειώνει ότι επιδιώκει την επαναδιαπραγμάτευση και όχι την ακύρωσή τους, ενώ στελέχη του έχουν δηλώσει ανοιχτά πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόγραμμα αποκατάστασης των απωλειών για την επόμενη τετραετία». Δηλαδή, «ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι». Στο ερώτημα τι θα κάνει για την αποκατάσταση των εργατικών - λαϊκών εισοδημάτων, παραπέμπει στο περίφημο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ας δούμε πού δεσμεύεται μ' αυτό το Πρόγραμμα.

Τι μπαίνει στη ζυγαριά;


Αν βάλει κανείς σε μια ζυγαριά τις δεσμεύσεις του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης που αφορούν το κεφάλαιο και εκείνες που απευθύνονται στο λαό, είναι σαν να ζυγίζει σίδερο με βαμβάκι. Για τους βιομήχανους και τις άλλες μερίδες της πλουτοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ό,τι και όλα τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν προηγουμένως στην Ελλάδα.

Μάλιστα, σε ό,τι αφορά τις προτάσεις του για τη «θεσμική και δημοκρατική ανασυγκρότηση του κράτους», επικαιροποιεί τις εξαγγελίες για «κράτος στρατηγείο» του Κ. Σημίτη, για «επανίδρυση του κράτους» του Κ. Καραμανλή και για «διαφάνεια παντού» του Γ. Παπανδρέου.

Μ' αυτές τις προτάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται στο κεφάλαιο και όχι στο λαό. Τους επιχειρηματικούς ομίλους προσπαθεί να πείσει ότι έρχεται να βάλει τάξη στον κρατικό μηχανισμό, με αστικούς εκσυγχρονισμούς που και οι ίδιοι οι καπιταλιστές ζητάνε εδώ και δεκαετίες. Αλλωστε, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι κεφαλαιοκράτες κάνουν τις δουλειές τους «στο φως της μέρας» και κλέβουν «νόμιμα» τον ιδρώτα των εργαζομένων.

Τα χιλιοειπωμένα περί «διαφάνειας» και «πάταξης της διαφθοράς», από τη μια είναι στάχτη στα μάτια του λαού για το πού πραγματικά οφείλονται τα βάσανα στη ζωή του και από την άλλη δεσμεύσεις στο κεφάλαιο ότι το κράτος, ως συλλογικός εκφραστής των συμφερόντων του, θα μοιράζει χωρίς διακρίσεις την πίτα των προνομίων, των κονδυλίων και των επιδοτήσεων.

Κατά τ' άλλα, να τι υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ στους επιχειρηματικούς ομίλους με το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: Επιδοτήσεις των επιχειρήσεων για την πρόσληψη εργατικού δυναμικού, μείωση του ενεργειακού κόστους, διευκολύνσεις σε ό,τι αφορά δάνεια και χρέη, το κράτος να λειτουργεί ως εργαλείο αναπτυξιακού σχεδιασμού και ως αρωγός του πραγματικού επενδυτή, του «υγιούς» επιχειρηματία, διοχέτευση πόρων στη λεγόμενη «πραγματική οικονομία», θεσμοθέτηση ισχυρών φορολογικών κινήτρων για τα πρώτα χρόνια λειτουργίας των ελληνικών νεοφυών επιχειρήσεων, απλοποίηση αδειοδότησης και λειτουργίας επιχειρήσεων, ρύθμιση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, ρυθμίσεις για ενίσχυση του ανταγωνισμού, καταπολέμηση καρτέλ και μείωση των τιμών, δημόσιες επενδύσεις, ως ατμομηχανή για τον ιδιωτικό τομέα.

Τα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να βρίσκονται (και βρίσκονται) στο πρόγραμμα οποιουδήποτε αστικού κόμματος έχει κυβερνήσει ή διεκδικεί τη διακυβέρνηση. Η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι στις προτάσεις του για το χρέος και τα δημοσιονομικά του κράτους, ως παράγοντες για την ανάταξη της οικονομίας, βαραίνει κάπως περισσότερο η λογική της επεκτατικής διαχείρισης, παρά της περιοριστικής, αν και δεσμεύεται για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» και «δημοσιονομική σταθερότητα». Με απλά λόγια, η εναντίωση στη λιτότητα αφορά τους πόρους προς το κεφάλαιο και όχι τις παροχές προς τους εργαζόμενους.

Θυμίζουμε ότι και ο Ολάντ έγινε Πρόεδρος της Γαλλίας με σύνθημα το «τέλος της λιτότητας». Με το καλημέρα, όμως, ανακοίνωσε περικοπές 50 δισ. ευρώ στις δημόσιες δαπάνες, εστιασμένες σε παροχές που είχαν να κάνουν με τη στοιχειώδη κάλυψη των λαϊκών αναγκών.

Αυτό που κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τι σημαίνουν οι δεσμεύσεις του προς το κεφάλαιο. Από πού θα βρει τους πόρους για να στηρίξει την πραγματική οικονομία, ποιος θα πληρώσει τη ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων των επιχειρηματιών, ποιος θα πληρώσει τις «δημόσιες επενδύσεις», ποιος θα πληρώσει τις επιδοτήσεις στο κεφάλαιο για νέες θέσεις εργασίας, τα κίνητρα για επενδύσεις, την ενίσχυση του ανταγωνισμού; Μην το ψάχνουν πολύ οι εργαζόμενοι και ας κοιτάξουν στον καθρέφτη για να δουν ποιος πραγματικά θα πληρώσει.

Ζωή μια από τα ίδια;

Δηλαδή, το βάρος αυτών που υπόσχεται στο κεφάλαιο δεν έχει να κάνει με το «λίγα - πολλά», έχει να κάνει με το χαρακτήρα τους. Για να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του στους επιχειρηματικούς ομίλους (μόνο τις φανερές, γιατί προφανώς υπάρχουν και κρυφές, τι συζητούσε άραγε στα διάφορα διεθνή φόρουμ και σε συναντήσεις;) προϋπόθεση είναι η διατήρηση, αν όχι η ενίσχυση του σημερινού αντιλαϊκού - αντεργατικού πλαισίου. Ο,τι λοιπόν και να τάζει στους εργαζόμενους μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι φτερό στον άνεμο. Εχει όμως ενδιαφέρον να δούμε και τις συγκεκριμένες προτάσεις του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται τη «στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων», με την επαναφορά της 13ης σύνταξης σε όσους παίρνουν κάτω από 700 ευρώ. Σύμφωνα με όσα λέει, το μέτρο αυτό αφορά 1.162.920 συνταξιούχους και κοστολογείται στα 543.055.600 ευρώ ετησίως. Μια απλή διαίρεση δείχνει ότι οι «τυχεροί» που με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα πάρουν τη 13η σύνταξη, θα γίνουν πλουσιότεροι κατά 467 ευρώ το χρόνο ή κατά 1,28 ευρώ τη μέρα!

Οι υπόλοιποι 1.493.935 συνταξιούχοι, που τους έχουν πετσοκόψει τις συντάξεις, αλλά συνεχίζουν να παίρνουν πάνω από 700 ευρώ, δεν έχουν να περιμένουν ούτε κι αυτά τα ψίχουλα από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζουμε ότι το 2014, η συγκυβέρνηση προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι των περικοπών στους συνταξιούχους, δίνοντας 500 ευρώ εφάπαξ σ' εκείνους με τα χαμηλότερα εισοδήματα, στο πλαίσιο του «κοινωνικού μερίσματος». Συγκυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ διαγκωνίζονται στο ποιος μπορεί καλύτερα να διαχειριστεί την ακραία φτώχεια.

Ενα ακόμα παράδειγμα: Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, από το 2009 μέχρι το 2013, έχουν χάσει πάνω από πέντε μισθούς: 2 μισθούς έχασαν από τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόματα άδειας (13ος και 14ος μισθός), ένα μισθό από την περικοπή όλων των επιδομάτων, δύο μισθούς από τη μείωση του αφορολόγητου από 12.000 σε 5.000 ευρώ, ένα μισθό από τα έκτακτα χαράτσια, το 1% υπέρ του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων, 2% υπέρ του ΕΚΑΣ, 1% έκτακτη εισφορά για όσους είχαν εισόδημα μέχρι 20.000 ευρώ και 2% για όσους είχαν εισόδημα πάνω από 20.000 ευρώ.

Οι περικοπές αυτές μείωσαν τη μισθολογική δαπάνη του κράτους κατά 8,75 δισ. ευρώ από το 2009 μέχρι το 2013, για να ισοσκελιστούν οι προϋπολογισμοί, όπως υπόσχεται να κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνέπειες για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο ήταν πρωτόγνωρες. Χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά γονάτισαν στην κυριολεξία, ιδιαίτερα αν προσθέσει κανείς τις 25.000 διαθεσιμότητες και τις 11.000 απολύσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, ενώ εκκρεμούν κι άλλες.

Για όλους αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δε δεσμεύεται να αποκαταστήσει τους μισθούς στα επίπεδα πριν τα μνημόνια, όχι μόνο δεν υπόσχεται να ανακαλέσει τις χιλιάδες απολύσεις, αλλά δεν δεσμεύεται καν να επαναφέρει τον 13ο και 14ο μισθό, ως το ελάχιστο μέτρο ανακούφισης των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Εδώ υπάρχει και μια ακόμα πλευρά, που έχει να κάνει με το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα. Οταν οι κυβερνήσεις της περασμένης πενταετίας ψήφιζαν μέτρα που ισοπέδωναν τους μισθούς και τα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ, στη ΔΟΕ, στην ΑΔΕΔΥ και αλλού, έβαζαν ζήτημα για «πολιτική απεργία διαρκείας» ενάντια στα μέτρα.

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ καιροφυλακτεί να κυβερνήσει, αρνούνται να υιοθετήσουν την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ για τη διεκδίκηση όλων των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο από την εφαρμογή των εφαρμοστικών νόμων! Αντ' αυτού, λένε πως τα συνδικαλιστικά τους όργανα έχουν ψηφισμένο πλαίσιο διεκδικήσεων, το οποίο, όλως τυχαίως, σχεδόν ταυτίζεται με το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ... Ο νέος εργοδοτικός 0 κυβερνητικός συνδικαλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Δεν θα ζήσουμε με ψίχουλα!

Το σύνθημα που ανέδειξε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με το πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη, «δεν θα ζήσουμε με ψίχουλα», διατηρεί αυτούσια την επικαιρότητά του. Το σύνθημα αυτό πρέπει να απευθύνουν οι εργαζόμενοι και μπροστά στις εκλογές, σε όλα τα κόμματα που θέλουν να τους συμβιβάσουν με τη διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας, που προσπαθούν να τους πείσουν ότι είναι μάταιο να διεκδικούν την ανάκτηση τουλάχιστον των απωλειών που είχαν το διάστημα της κρίσης.

Αν ο λαός συμβιβαστεί μ' αυτή τη λογική, αν τους πει με την ψήφο του ότι του φτάνουν τα ψίχουλα για να ζήσει την οικογένειά του, η επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη και με δική του ευθύνη.

Για να βρεθεί σε καλύτερη θέση, χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ. Χρειάζεται κίνημα ταξικά προσανατολισμένο, λαϊκή συμμαχία, που θα παλεύει για την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων και του λαού, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, σε σύγκρουση με τα μονοπώλια, την ΕΕ και την πολιτική των κομμάτων τους. Πίσω από αυτή τη γραμμή, ο λαός θα συνεχίσει να μετράει ήττες, ανεξάρτητα από το ποιος και με ποιους θα κυβερνήσει την επόμενη μέρα.

Οι φαρμακοβιομήχανοι, το BADMINTON ο ΣΥΡΙΖΑ και η «αλλαγή»

Στις 18/11/2014 πραγματοποιήθηκε στο BADMINTON η εκδήλωση της Πανελλήνιας Ενωσης Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ), με τίτλο «Ελληνικό φάρμακο, η λύση για την υγεία, την κοινωνία, την ανάπτυξη». Σε αυτήν την εκδήλωση, οι εγχώριοι φαρμακοβιομήχανοι παρουσίασαν «ένα κοινωνικό συμβόλαιο, που θα δεσμεύει την Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία σε συγκεκριμένες ενέργειες και δράσεις κοινωνικού, οικονομικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα με την προϋπόθεση ότι θα προχωρήσουν άμεσα οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο χώρο του φαρμάκου».

Τα αιτήματά τους είναι ξεκάθαρα και κοστολογημένα: Να καλύψουν το 70% των φαρμάκων στην αγορά και το 50% στα δημόσια νοσοκομεία, να τιμολογηθούν τα σκευάσματά τους επαρκώς, να καταργηθούν τα λεγόμενα «rebate» και «clawback».

Οι «πατριώτες» φαρμακοβιομήχανοι έστειλαν για άλλη μια φορά το μήνυμα για στήριξη των επιχειρήσεών τους σε πολλούς αποδέκτες: Στην κυβέρνηση, που παραβρέθηκε στην εκδήλωση διά του υπουργού Υγείας. Στα πολιτικά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ που έστειλαν εκεί τους εκπροσώπους τους. Στους 2.500 εργαζόμενους, που υποχρεώθηκαν να παραβρεθούν στην εκδήλωση, ως μέρος της εργασίας τους και να χειροκροτούν τους εργοδότες τους υπό το άγρυπνο βλέμμα των προϊσταμένων.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους, είναι πάγια τακτική των επιχειρηματιών - όχι μόνο στο Φάρμακο - να προσπαθούν να τους πείσουν ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των εργοδοτών τους. Εχουν επεξεργασμένο σχέδιο παρέμβασης στη συνείδηση των εργαζομένων, προκειμένου να τους βάλουν κάτω από τη σημαία των εργοδοτικών αιτημάτων, να τους κάνουν μέρος των ανταγωνισμών που ξεσπούν μεταξύ τμημάτων της πλουτοκρατίας. Να τους χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των απαιτήσεών τους, της απόσπασης περισσότερων προνομίων.


Αυτό το σχέδιο επεκτείνεται και στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα με πρωτοβουλίες, φιλανθρωπίες και άλλες παρεμβάσεις, που καλλιεργούν την πλαστή εικόνα ότι με ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους μπορούν να επιλυθούν κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτό της ανεργίας, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κ.ο.κ. Λένε δηλαδή ότι αυτοί που δημιουργούν τα προβλήματα για το λαό, είναι οι μόνοι που μπορούν να τα λύσουν!

Αποκαλυπτικές τοποθετήσεις

Σε αυτό το πνεύμα, ορισμένες τοποθετήσεις των ντόπιων φαρμακοβιομηχάνων στο BADMINTON ήταν αποκαλυπτικές: «Το δίπολο εργοδότης - εργαζόμενος έχει γίνει πλέον ελληνική επιχείρηση - ξένα λόμπι...», είπε ανάμεσα στα άλλα ο Δ. Δέμος (DEMO), ενώ ο Δ. Γιαννακόπουλος (ΒΙΑΝΕΞ) «σάλπισε» αλλαγή στην κυβερνητική διαχείριση, λέγοντας: «Δεν συμβαδίζουν οι αξίες και οι στόχοι μας με αυτούς της σημερινής κυβέρνησης που οδηγεί τους πολίτες στην εξαθλίωση. Ερχεται, όμως, η ώρα της αλλαγής...».

Το παζλ συμπληρώθηκε με τις τοποθετήσεις του υπουργού Υγείας και του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Μπασκόζου, υπεύθυνου για την Υγεία από την ΠΓ, που παραβρέθηκε μαζί με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο Π. Κουρουμπλή. Παρά τις επιμέρους διαφωνίες που διατύπωσαν, έδωσαν και οι δύο τα διαπιστευτήριά τους στους φαρμακοβιομήχανους και πρόσφεραν εγγυήσεις για στήριξη των συμφερόντων τους.

Ο υπουργός Υγείας μίλησε για «ελεύθερη αλλά υπερβολικά ρυθμισμένη αγορά φαρμάκου στην Ελλάδα», για «εναρμόνιση της πολιτικής με τα συμφέροντα της φαρμακοβιομηχανίας», διαβεβαίωσε για την τακτοποίηση των οφειλών του Δημοσίου προς τους φαρμακοβιομήχανους, ενώ δεσμεύτηκε πως στόχος της κυβέρνησης είναι η κατάργηση του clawback.

Ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για στήριξη της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας, με όρους φορολογικής ισότητας, για αναβάθμιση του ρόλου του ΕΟΦ, εξέφρασε ευχές για τη διασφάλιση των εργασιακών δικαιώματα και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, όπως και για ικανοποίηση των αναγκών στη φαρμακευτική περίθαλψη. Οπως προκύπτει από την ομιλία του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει ως διά μαγείας τους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας και θα ικανοποιήσει τη δίψα των φαρμακοβιομηχάνων για μεγαλύτερη κερδοφορία, ταυτόχρονα με τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων του κλάδου και τις ανάγκες του λαού στη φαρμακευτική περίθαλψη!

Αξίζει να αναφέρουμε ότι φαρμακοβιομήχανοι - κυβέρνηση - ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή όλοι όσοι πήραν το λόγο, εξέφρασαν για άλλη μια φορά τη συμφωνία τους με τα λεγόμενα «θεραπευτικά πρωτόκολλα». Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια μιλά για ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και από την άλλη συμφωνεί εξαρχής με τους περιορισμούς που θέτουν τα λεγόμενα «θεραπευτικά πρωτόκολλα».

Εξόφθαλμη στήριξη

Με αυτά και με τα άλλα, η εικόνα που διαμορφώθηκε τελικά στο BADMINTON ήταν η εξής: Οι ντόπιοι φαρμακοβιομήχανοι απαιτούσαν να στηριχτούν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, για να θωρακίσουν την κερδοφορία τους και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ανταγωνισμού που οξύνεται μεταξύ των κεφαλαίων, ελληνικών και πολυεθνικών, στο Φάρμακο. Πρόσφατα, μάλιστα, διατύπωσαν ένα ακόμα αίτημα: Να παράγονται όλα τα γενόσημα που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά σε εργοστάσια εντός της χώρας. Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά τους, έδωσαν εξετάσεις για το ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα αυτά τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στον κλάδο του φαρμάκου έχουν επιδοθεί στον «αγώνα» στήριξης της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας εδώ και καιρό. Μαζί με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ και με την παρουσία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, οργάνωσαν, πριν από δύο χρόνια, συνδιάσκεψη με αυτό το θέμα. Τις απαιτήσεις της εργοδοσίας προσπαθούν να τις «μπολιάσουν» στο κίνημα των εργαζομένων, να υιοθετηθούν από τους εργαζόμενους ως αιτήματα πάλης οι αξιώσεις των αφεντικών! Τους σπρώχνουν, δηλαδή, σε πάλη κάτω από ξένες σημαίες.

Η λογική της διαχείρισης και της συνεργασίας με τους φαρμακοβιομήχανους, που σπέρνουν αυτές οι δυνάμεις στο κίνημα, αναδεικνύεται περίλαμπρα και στον τρόπο που μεθόδευσαν τις εξελίξεις στο Επικουρικό Ταμείο του κλάδου. Με τη στήριξη των φαρμακοβιομηχάνων, που χρηματοδότησαν την αντίστοιχη αναλογιστική μελέτη, το μετέτρεψαν σε επαγγελματικό - ΝΠΙΔ, εφαρμόζοντας πιστά τον αντιασφαλιστικό εφαρμοστικό νόμο του 2ου μνημονίου.

Η γνώμη των εργαζομένων - ασφαλισμένων τους περίσσευε, δεν τη ζήτησαν ποτέ. Ισα ίσα, παρέκαμψαν όλες τις συλλογικές διαδικασίες και τις αντίθετες με αυτή την εξέλιξη αποφάσεις των εργαζομένων. Τους έφταναν η αγαστή συνεργασία τους με την κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας και η εργοδοτική στήριξη.

Στους εργοδότες κατέφυγαν και στις εκλογές για την ανάδειξη ΔΣ στο Επαγγελματικό Ταμείο, προκειμένου να «πείσουν» τους εργαζόμενους - ασφαλισμένους να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που ποτέ δεν επέλεξαν. Οι ίδιοι οι εργοδότες «καλούσαν» τον κόσμο να ψηφίσει και μέσα από τα γραφεία προσωπικού διανέμονταν τα ψηφοδέλτια!

Αντάμα ενάντια στους εργαζόμενους

Ας πάμε, όμως, στο διά ταύτα των αποτελεσμάτων που είχε όλα αυτά τα χρόνια η πολιτική στήριξης των επιχειρήσεων, αφενός για τους εργαζόμενους του κλάδου και αφετέρου για το λαό που χρειάζεται το φάρμακο:

Οι εργαζόμενοι του κλάδου μετράνε απώλειες, τη μια μετά την άλλη. Απώλειες από το Επαγγελματικό Ταμείο, που «έκοψε» παροχές (όπως κατασκηνώσεις και χαμηλότοκα δάνεια) και μείωσε τις συντάξεις. Απώλειες από την άρνηση των φαρμακοβιομηχάνων να υπογράψουν την κλαδική ΣΣΕ. Εδώ, ντόπιοι και ξένοι επιχειρηματίες, «πατριώτες» και πολυεθνικές («λόμπι», κατά τον Δ. Δέμο) έχουν ενιαία στάση, που εκφράζεται από το ΣΦΕΕ, όπου όλοι συντονίζονται. Στην καλύτερη περίπτωση, οι μισθοί και τα μεροκάματα των εργαζομένων βρίσκονται στα επίπεδα του 2009, βάσει της τελευταίας υπογεγραμμένης ΣΣΕ.

Από κει και πέρα, ντόπιες και πολυεθνικές επιχειρήσεις εξαπολύουν την επίθεση των ατομικών συμβάσεων με μειώσεις μισθών και των αναδιαρθρώσεων, με απολύσεις εργαζομένων. Τα παραδείγματα είναι πολλά: ΦΑΜΑΡ, ΚΛΕΒΑ, ΚΑΝΑ, ΦΑΡΜΑΣΕΡΒ - ΛΙΛΛΥ, ΓΚΛΑΞΟ, ΣΑΝΤΟΖ και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Παρά τους ανταγωνισμούς τους, οι επιχειρηματίες του φαρμάκου βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία, όταν αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Οπως ξεχνούν και το διαχωρισμό «ελληνική» - πολυεθνική επιχείρηση, όταν «κλείνουν» μεταξύ τους συνεργασίες που προάγουν τα συμφέροντα και τα κέρδη τους (βλέπε ΒΙΑΝΕΞ - ΛΙΛΛΥ, ΦΑΜΑΡ - ΓΚΛΑΞΟ, ΦΑΡΜΑΤΕΝ - ΝΟΒΑΡΤΙΣ).

Οσο για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών στο φάρμακο, η θέση των βιομηχάνων, άρα και των φαρμακοβιομηχάνων, όπως διατυπώνεται μέσω του ΣΕΒ, είναι σαφής: Μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», δημοσιονομική πειθαρχία, επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό, με ενίσχυση της επαγγελματικής και ιδιωτικής Ασφάλισης. Με απλά λόγια, αντιασφαλιστική επιδρομή και ισοπέδωση της Κοινωνικής Ασφάλισης και φυσικά περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του λαού.

Η πείρα, επομένως, των εργαζομένων στο Φάρμακο και συνολικά του λαού, αλλά και η ξεκάθαρη τοποθέτηση της μεγαλοεργοδοσίας κάνουν φτερό στον άνεμο τις αυταπάτες που σκορπάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Επιβεβαιώνεται ότι είναι ασυμβίβαστα τα συμφέροντα της εργοδοσίας και των εργαζομένων, ότι είναι ασυμβίβαστη η επιχειρηματικότητα με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Από αυτή τη σκοπιά, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το φάρμακο και τη φαρμακοβιομηχανία, αλλά και η πρακτική των δυνάμεών του στο συνδικαλιστικό κίνημα του κλάδου είναι στοιχεία ενδεικτικά για το ποια «αλλαγή» ευαγγελίζεται αν κυβερνήσει και για το αν η διαχείριση που υπόσχεται έχει κάποια σχέση με τα συμφέροντα του εργαζόμενου και βιοπαλαιστή. Οι εργαζόμενοι πρέπει να προβληματιστούν σοβαρά από το γεγονός ότι οι ίδιοι οι φαρμακοβιομήχανοι και άλλα τμήματα του κεφαλαίου προσδοκούν αυτή την αλλαγή και την διατυμπανίζουν μάλιστα δημόσια.

Το δικό μας «γήπεδο»

Οι άνθρωποι της βιοπάλης δεν έχουν κανένα λόγο να εμπλέκονται με τις προσδοκίες και τα σχέδια των εκμεταλλευτών τους, ούτε με τους ανταγωνισμούς και τα ψευτοδιλήμματα των κομμάτων που θέλουν να διαχειριστούν τις υποθέσεις του κεφαλαίου.

Το δικό μας «γήπεδο» είναι αλλού κι εκεί πρέπει να «παίξουμε». Στην οργάνωση της πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών. Για την ανάκτηση των απωλειών από μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, φοροχαράτσια. Για ΣΣΕ αντίστοιχες των αναγκών, για δημόσια και δωρεάν Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, για δημόσια και δωρεάν πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς προϋποθέσεις. Για κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία και το Φάρμακο.

Στους αγώνες με αυτόν τον προσανατολισμό συγκεντρώνουμε δυνάμεις για την πραγματική διέξοδο, που δεν είναι άλλη από την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, μιας νέας οικονομίας, με τα μέσα παραγωγής στα χέρια των εργαζομένων και του λαού, όχι των καπιταλιστών, όπου η παραγωγή και η ανάπτυξη θα σχεδιάζονται με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Σε μια τέτοια κοινωνία, η Υγεία, το Φάρμακο, η Παιδεία θα είναι πραγματικά κοινωνικά αγαθά, δημόσια και δωρεάν για όλους.


Γιώτα ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ
Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ...
Οι ... «αδοκίμαστοι»

Μπροστά στην εκλογική αναμέτρηση της 25ης του Γενάρη, τα ψεύτικα διλήμματα που μπαίνουν στο λαό για να ψαρέψουν την ψήφο του είναι πολλά και διάφορα. Τα περισσότερα από αυτά ο λαός τα έχει βρει μπροστά του τις τελευταίες δεκαετίες πολλές φορές, πριν από εκλογές και έχει κληθεί να απαντήσει. Πόσες φορές έχει μπει σε αυτήν τη λογική ο λαός; Βέβαια, στη συνέχεια όχι μόνο δεν έχει δει άσπρη μέρα, αλλά η ζωή του χειροτέρεψε δραματικά. Ας πούμε για παράδειγμα: Σήμερα σαν ζήτημα που μπαίνει ως κριτήριο ψήφου είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που δεν έχει δοκιμαστεί, δεν έχει κυβερνήσει. Και άρα κάτι έστω και λίγο καλύτερο έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από μια τέτοια κυβέρνηση... Είναι όμως έτσι;

Κατ' αρχήν, η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ έχει δοκιμαστεί πολλές φορές στο παρελθόν. Η πολιτική που λέει: θα διαπραγματευτώ μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και μηχανισμούς είναι μια πολιτική που έχει υλοποιηθεί και έχει φέρει πολλά δεινά στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Το να λες: αποδέχομαι όλο το αντεργατικό, αντιλαϊκό θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την παραδοχή ότι η πολιτική σου είναι στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των αναγκών του κεφαλαίου. Είναι τελικά μια παραδοχή, μια βάση πάνω στην οποία έχουν χτιστεί, τις τελευταίες δεκαετίες, οικοδομήματα που έχουν βυθίσει το λαό στην απόγνωση και τη δυστυχία. Και οι εργατικές οικογένειες το έχουν ξαναδεί το έργο...

* * *

Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται ως «αδοκίμαστος» έχει διατυπώσει πολύ συγκεκριμένες δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο. Μιλά για ευνοϊκές ρυθμίσεις ώστε να προσελκύσει επενδύσεις. Μιλά για μέτρα που θα βοηθήσουν στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Μιλά για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Τι είναι όλα αυτά; Μήπως θα ευνοηθεί σε τίποτα ο λαός από όλα αυτά; Μα, για να γίνουν πράξη τα παραπάνω θα πρέπει να διατηρηθούν μέχρι κεραίας όσα αντιλαϊκά μέτρα έχουν παρθεί και αφορούν ορίζοντα 20ετίας, αλλά πολύ περισσότερο να υπάρξουν και άλλα. Που θα παίρνονται, αφού αυτά προβλέπουν τα μνημόνια διαρκείας, η Στρατηγική «Ευρώπη 2020», το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο, τα «δίπτυχα» και τα «εξάπτυχα» πακέτα μέτρων που κατεδαφίζουν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, λεηλατούν το λαϊκό εισόδημα, για να διασφαλίσουν την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, το «Σύμφωνο του ευρώ». Ολα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τα αμφισβητεί, αλλά δίνει και όρκους πίστης... Και την ίδια στιγμή, ξεκαθαρίζει για λόγους προεκλογικής σκοπιμότητας ότι «δεν θα παρθεί κανένα νέο μέτρο», αλλά δε λέει «γρι» για όσα ήδη ισχύουν...

Ας πάμε, όμως, και παραπέρα: Αλήθεια, υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ που μπαίνουν τώρα στα ψηφοδέλτια (ή διαπραγματεύονται να μπουν) ως «σύμμαχες δυνάμεις» δεν έχουν δοκιμαστεί; Τι ήταν η κ. Τζάκρη πριν από μερικά χρόνια; Δεν ήταν υφυπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Γ. Α. Παπανδρέου; Δεν άσκησε συγκεκριμένη πολιτική; Δεν ψήφισε με χέρια και με πόδια όποιο μνημόνιο κυκλοφορούσε στη Βουλή; Τι ήταν ο κ. Βουδούρης ή ο κ. Μιχελογιαννάκης; Δεν ήταν εκείνοι που ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο;

* * *

Αλήθεια, πιστεύει κάποιος ότι δεν έχει δοκιμαστεί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ; Τι συμβαίνει εδώ και τέσσερις μήνες στην Περιφέρεια Αττικής όπου διοικεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

-- Ο προϋπολογισμός που κατέθεσε είναι ίδιος με αυτόν του «μνημονιακού» Σγουρού, γι' αυτό και τον ψήφισε άλλωστε ο ίδιος, όπως τον ψήφισαν ή τον αποδέχτηκαν «σκληροπυρηνικοί» νεοφιλελεύθεροι, όπως ο Τζήμερος. Ο προϋπολογισμός, που λέει «πειθαρχία» στη συνέχεια της «μνημονιακής» πολιτικής στην Περιφέρεια με τα μεγαλύτερα ποσοστά φτώχειας και ανεργίας στη χώρα, που δίνει ψίχουλα για την προστασία από τις πλημμύρες και πακτωλό εκατομμυρίων ευρώ στους καπιταλιστές.

-- Υπάρχουν και άλλα θέματα όπου έχει δώσει αντίστοιχα δείγματα γραφής, όπως σε αυτό της μεταφοράς μαθητών που ακόμα περιμένουν να βρεθεί λύση και να πάνε στα σχολειά τους. Εκεί δε δοκιμάζεται μια συγκεκριμένη πολιτική; Και, μάλιστα, γι' αυτό το θέμα τα στελέχη της διοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησαν εσχάτως και τη λογική της «καμένης γης», υποστηρίζοντας ότι παρέλαβαν μια κατάσταση που δεν τους επιτρέπει να κάνουν κάτι για να λύσουν το πρόβλημα, για να πάνε οι μαθητές στο σχολείο τους με λεωφορεία... Ηδη, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προαναγγέλλουν την «καμένη γη» και στο πεδίο της οικονομίας, των εργασιακών, του Ασφαλιστικού κ.λπ. κ.λπ. Πόσες φορές τα έχει ζήσει ο λαός μας όλα αυτά;

-- Αν πάμε λίγο πιο πίσω, θα βρούμε πολλά ακόμα. Ισως το βασικότερο. Οταν, το 1992 ψηφίζοντας τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στην ελληνική Βουλή, ο ΣΥΝ είχε τοποθετηθεί ως εξής: «Επιλέγουμε την πορεία προς την Ενωμένη Ευρώπη και θέλουμε να συμβάλουμε στη συνειδητή αποδοχή της από την κοινή γνώμη». Το τι ακολούθησε μετά από αυτήν την επιλογή το ζει σήμερα ο λαός μας.

-- Οπως ότι στην Τοπική Διοίκηση εφαρμόστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του '90 η μερική απασχόληση στους δήμους, τα «Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης», με βάση τα οποία δεν εφαρμόζονταν οι κλαδικές Συμβάσεις Εργασίας, και πρωτοστάτησαν σε αυτό οι τότε εκπρόσωποι του ΣΥΝ. Που άνοιξαν το δρόμο για να έρθουν αργότερα στους δήμους τα stage, τα 5μηνα, τα δίμηνα, η κοινωφελής εργασία...

-- Τέλος, καλά θα κάνουν όσοι έχουν αμφιβολίες ή πιστεύουν ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δοκιμαστεί να ρωτήσουν τα 50.000.000 κακοπληρωμένων εργαζομένων σε φαστφουντάδικα, μεταποίηση, βαριές βιομηχανίες, Ενέργεια, υπηρεσίες, τα εκατομμύρια άστεγους και φτωχούς, που σιτίζονται με κουπόνια από διάφορους ...φιλάνθρωπους στις ΗΠΑ. Εκεί όπου εφαρμόζεται το ίδιο μοντέλο διαχείρισης που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «φιλολαϊκό»...

Είπε κανείς ότι δεν έχει δοκιμαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ;


Κ. Πασ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ