Πέμπτη 8 Γενάρη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στο σημερινό τετρασέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία» μπορείτε να διαβάσετε:

  • Αρθρο για τις εκλογές: Το «δεν θα ζήσουμε με ψίχουλα» να εκφραστεί και στην κάλπη.
  • Εργα κατασκευής του Μετρό στη Θεσσαλονίκη: Οι εργαζόμενοι και ο λαός συνεχίζουν να πληρώνουν το μάρμαρο.
  • Αρθρο: Οι φαρμακοβιομήχανοι, το BADMINTON, ο ΣΥΡΙΖΑ και η «αλλαγή».
Το «δεν θα ζήσουμε με ψίχουλα» να εκφραστεί και στην κάλπη

Για να μπορεί ο λαός, οι εργαζόμενοι να πάρουν ανάσα στη σημερινή κατάσταση, το ελάχιστο που μπορεί να γίνει είναι η ανάκτηση όσων έχασαν την περίοδο της κρίσης, η ελάφρυνση από τα βάρη που τους φόρτωσε το κεφάλαιο. Χρειάζεται να ξηλωθεί όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που ενισχύθηκε ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Τίποτα λιγότερο απ' αυτό.

Είναι δεδομένο ότι η ΝΔ δεσμεύεται όχι μόνο ότι θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο που «περπάτησε» τα 2,5 τελευταία χρόνια, αλλά ότι θα συνεχίζει να φορτώνει το λαό με νέα βάρη. Ενδιαφέρον έχει, όμως, το πώς στέκεται ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη λαϊκή απαίτηση για ανάκτηση των απωλειών. Καταρχήν, πρέπει να σημειώσουμε σε ποια ζητήματα δεν δεσμεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δεσμεύεται, λοιπόν, ότι θα ξηλώσει το σύνολο του αντιλαϊκού πλαισίου, όπως έχει ενισχυθεί ιδιαίτερα με την πολιτική των μνημονίων. Εχει βγάλει απ' τα λεγόμενά του ακόμα και τις αναφορές στην κατάργηση των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης.

Αντίθετα, σημειώνει ότι επιδιώκει την επαναδιαπραγμάτευση και όχι την ακύρωσή τους, ενώ στελέχη του έχουν δηλώσει ανοιχτά πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόγραμμα αποκατάστασης των απωλειών για την επόμενη τετραετία». Δηλαδή, «ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι». Στο ερώτημα τι θα κάνει για την αποκατάσταση των εργατικών - λαϊκών εισοδημάτων, παραπέμπει στο περίφημο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ας δούμε πού δεσμεύεται μ' αυτό το Πρόγραμμα.

Τι μπαίνει στη ζυγαριά;


Αν βάλει κανείς σε μια ζυγαριά τις δεσμεύσεις του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης που αφορούν το κεφάλαιο και εκείνες που απευθύνονται στο λαό, είναι σαν να ζυγίζει σίδερο με βαμβάκι. Για τους βιομήχανους και τις άλλες μερίδες της πλουτοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ό,τι και όλα τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν προηγουμένως στην Ελλάδα.

Μάλιστα, σε ό,τι αφορά τις προτάσεις του για τη «θεσμική και δημοκρατική ανασυγκρότηση του κράτους», επικαιροποιεί τις εξαγγελίες για «κράτος στρατηγείο» του Κ. Σημίτη, για «επανίδρυση του κράτους» του Κ. Καραμανλή και για «διαφάνεια παντού» του Γ. Παπανδρέου.

Μ' αυτές τις προτάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται στο κεφάλαιο και όχι στο λαό. Τους επιχειρηματικούς ομίλους προσπαθεί να πείσει ότι έρχεται να βάλει τάξη στον κρατικό μηχανισμό, με αστικούς εκσυγχρονισμούς που και οι ίδιοι οι καπιταλιστές ζητάνε εδώ και δεκαετίες. Αλλωστε, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι κεφαλαιοκράτες κάνουν τις δουλειές τους «στο φως της μέρας» και κλέβουν «νόμιμα» τον ιδρώτα των εργαζομένων.

Τα χιλιοειπωμένα περί «διαφάνειας» και «πάταξης της διαφθοράς», από τη μια είναι στάχτη στα μάτια του λαού για το πού πραγματικά οφείλονται τα βάσανα στη ζωή του και από την άλλη δεσμεύσεις στο κεφάλαιο ότι το κράτος, ως συλλογικός εκφραστής των συμφερόντων του, θα μοιράζει χωρίς διακρίσεις την πίτα των προνομίων, των κονδυλίων και των επιδοτήσεων.

Κατά τ' άλλα, να τι υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ στους επιχειρηματικούς ομίλους με το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: Επιδοτήσεις των επιχειρήσεων για την πρόσληψη εργατικού δυναμικού, μείωση του ενεργειακού κόστους, διευκολύνσεις σε ό,τι αφορά δάνεια και χρέη, το κράτος να λειτουργεί ως εργαλείο αναπτυξιακού σχεδιασμού και ως αρωγός του πραγματικού επενδυτή, του «υγιούς» επιχειρηματία, διοχέτευση πόρων στη λεγόμενη «πραγματική οικονομία», θεσμοθέτηση ισχυρών φορολογικών κινήτρων για τα πρώτα χρόνια λειτουργίας των ελληνικών νεοφυών επιχειρήσεων, απλοποίηση αδειοδότησης και λειτουργίας επιχειρήσεων, ρύθμιση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, ρυθμίσεις για ενίσχυση του ανταγωνισμού, καταπολέμηση καρτέλ και μείωση των τιμών, δημόσιες επενδύσεις, ως ατμομηχανή για τον ιδιωτικό τομέα.

Τα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να βρίσκονται (και βρίσκονται) στο πρόγραμμα οποιουδήποτε αστικού κόμματος έχει κυβερνήσει ή διεκδικεί τη διακυβέρνηση. Η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι στις προτάσεις του για το χρέος και τα δημοσιονομικά του κράτους, ως παράγοντες για την ανάταξη της οικονομίας, βαραίνει κάπως περισσότερο η λογική της επεκτατικής διαχείρισης, παρά της περιοριστικής, αν και δεσμεύεται για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» και «δημοσιονομική σταθερότητα». Με απλά λόγια, η εναντίωση στη λιτότητα αφορά τους πόρους προς το κεφάλαιο και όχι τις παροχές προς τους εργαζόμενους.

Θυμίζουμε ότι και ο Ολάντ έγινε Πρόεδρος της Γαλλίας με σύνθημα το «τέλος της λιτότητας». Με το καλημέρα, όμως, ανακοίνωσε περικοπές 50 δισ. ευρώ στις δημόσιες δαπάνες, εστιασμένες σε παροχές που είχαν να κάνουν με τη στοιχειώδη κάλυψη των λαϊκών αναγκών.

Αυτό που κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τι σημαίνουν οι δεσμεύσεις του προς το κεφάλαιο. Από πού θα βρει τους πόρους για να στηρίξει την πραγματική οικονομία, ποιος θα πληρώσει τη ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων των επιχειρηματιών, ποιος θα πληρώσει τις «δημόσιες επενδύσεις», ποιος θα πληρώσει τις επιδοτήσεις στο κεφάλαιο για νέες θέσεις εργασίας, τα κίνητρα για επενδύσεις, την ενίσχυση του ανταγωνισμού; Μην το ψάχνουν πολύ οι εργαζόμενοι και ας κοιτάξουν στον καθρέφτη για να δουν ποιος πραγματικά θα πληρώσει.

Ζωή μια από τα ίδια;

Δηλαδή, το βάρος αυτών που υπόσχεται στο κεφάλαιο δεν έχει να κάνει με το «λίγα - πολλά», έχει να κάνει με το χαρακτήρα τους. Για να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του στους επιχειρηματικούς ομίλους (μόνο τις φανερές, γιατί προφανώς υπάρχουν και κρυφές, τι συζητούσε άραγε στα διάφορα διεθνή φόρουμ και σε συναντήσεις;) προϋπόθεση είναι η διατήρηση, αν όχι η ενίσχυση του σημερινού αντιλαϊκού - αντεργατικού πλαισίου. Ο,τι λοιπόν και να τάζει στους εργαζόμενους μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι φτερό στον άνεμο. Εχει όμως ενδιαφέρον να δούμε και τις συγκεκριμένες προτάσεις του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται τη «στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων», με την επαναφορά της 13ης σύνταξης σε όσους παίρνουν κάτω από 700 ευρώ. Σύμφωνα με όσα λέει, το μέτρο αυτό αφορά 1.162.920 συνταξιούχους και κοστολογείται στα 543.055.600 ευρώ ετησίως. Μια απλή διαίρεση δείχνει ότι οι «τυχεροί» που με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα πάρουν τη 13η σύνταξη, θα γίνουν πλουσιότεροι κατά 467 ευρώ το χρόνο ή κατά 1,28 ευρώ τη μέρα!

Οι υπόλοιποι 1.493.935 συνταξιούχοι, που τους έχουν πετσοκόψει τις συντάξεις, αλλά συνεχίζουν να παίρνουν πάνω από 700 ευρώ, δεν έχουν να περιμένουν ούτε κι αυτά τα ψίχουλα από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζουμε ότι το 2014, η συγκυβέρνηση προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι των περικοπών στους συνταξιούχους, δίνοντας 500 ευρώ εφάπαξ σ' εκείνους με τα χαμηλότερα εισοδήματα, στο πλαίσιο του «κοινωνικού μερίσματος». Συγκυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ διαγκωνίζονται στο ποιος μπορεί καλύτερα να διαχειριστεί την ακραία φτώχεια.

Ενα ακόμα παράδειγμα: Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, από το 2009 μέχρι το 2013, έχουν χάσει πάνω από πέντε μισθούς: 2 μισθούς έχασαν από τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόματα άδειας (13ος και 14ος μισθός), ένα μισθό από την περικοπή όλων των επιδομάτων, δύο μισθούς από τη μείωση του αφορολόγητου από 12.000 σε 5.000 ευρώ, ένα μισθό από τα έκτακτα χαράτσια, το 1% υπέρ του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων, 2% υπέρ του ΕΚΑΣ, 1% έκτακτη εισφορά για όσους είχαν εισόδημα μέχρι 20.000 ευρώ και 2% για όσους είχαν εισόδημα πάνω από 20.000 ευρώ.

Οι περικοπές αυτές μείωσαν τη μισθολογική δαπάνη του κράτους κατά 8,75 δισ. ευρώ από το 2009 μέχρι το 2013, για να ισοσκελιστούν οι προϋπολογισμοί, όπως υπόσχεται να κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνέπειες για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο ήταν πρωτόγνωρες. Χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά γονάτισαν στην κυριολεξία, ιδιαίτερα αν προσθέσει κανείς τις 25.000 διαθεσιμότητες και τις 11.000 απολύσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, ενώ εκκρεμούν κι άλλες.

Για όλους αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δε δεσμεύεται να αποκαταστήσει τους μισθούς στα επίπεδα πριν τα μνημόνια, όχι μόνο δεν υπόσχεται να ανακαλέσει τις χιλιάδες απολύσεις, αλλά δεν δεσμεύεται καν να επαναφέρει τον 13ο και 14ο μισθό, ως το ελάχιστο μέτρο ανακούφισης των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Εδώ υπάρχει και μια ακόμα πλευρά, που έχει να κάνει με το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα. Οταν οι κυβερνήσεις της περασμένης πενταετίας ψήφιζαν μέτρα που ισοπέδωναν τους μισθούς και τα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στην ΟΛΜΕ, στη ΔΟΕ, στην ΑΔΕΔΥ και αλλού, έβαζαν ζήτημα για «πολιτική απεργία διαρκείας» ενάντια στα μέτρα.

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ καιροφυλακτεί να κυβερνήσει, αρνούνται να υιοθετήσουν την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ για τη διεκδίκηση όλων των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο από την εφαρμογή των εφαρμοστικών νόμων! Αντ' αυτού, λένε πως τα συνδικαλιστικά τους όργανα έχουν ψηφισμένο πλαίσιο διεκδικήσεων, το οποίο, όλως τυχαίως, σχεδόν ταυτίζεται με το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ... Ο νέος εργοδοτικός 0 κυβερνητικός συνδικαλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Δεν θα ζήσουμε με ψίχουλα!

Το σύνθημα που ανέδειξε το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με το πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη, «δεν θα ζήσουμε με ψίχουλα», διατηρεί αυτούσια την επικαιρότητά του. Το σύνθημα αυτό πρέπει να απευθύνουν οι εργαζόμενοι και μπροστά στις εκλογές, σε όλα τα κόμματα που θέλουν να τους συμβιβάσουν με τη διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας, που προσπαθούν να τους πείσουν ότι είναι μάταιο να διεκδικούν την ανάκτηση τουλάχιστον των απωλειών που είχαν το διάστημα της κρίσης.

Αν ο λαός συμβιβαστεί μ' αυτή τη λογική, αν τους πει με την ψήφο του ότι του φτάνουν τα ψίχουλα για να ζήσει την οικογένειά του, η επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη και με δική του ευθύνη.

Για να βρεθεί σε καλύτερη θέση, χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ. Χρειάζεται κίνημα ταξικά προσανατολισμένο, λαϊκή συμμαχία, που θα παλεύει για την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων και του λαού, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, σε σύγκρουση με τα μονοπώλια, την ΕΕ και την πολιτική των κομμάτων τους. Πίσω από αυτή τη γραμμή, ο λαός θα συνεχίσει να μετράει ήττες, ανεξάρτητα από το ποιος και με ποιους θα κυβερνήσει την επόμενη μέρα.

Το ιστορικό του έργου

Η ιστορία του έργου ξεκινά το 1976, όταν ο τότε νομάρχης Θεσσαλονίκης ενέταξε κονδύλια του προϋπολογισμού σε κωδικό «Μετρό Θεσσαλονίκης». Στα μέσα της επόμενης δεκαετίας, ο τότε δήμαρχος Σ. Κούβελας επιχείρησε να ξεκινήσει την κατασκευή του Μετρό, αφήνοντας για «αναμνηστικό» στην πόλη τη γνωστή «τρύπα του Κούβελα». Λίγα χρόνια μετά, το ΥΠΕΧΩΔΕ προχώρησε στη δημοπράτηση του έργου με τη μέθοδο της σύμβασης παραχώρησης.

Το 1994 η κοινοπραξία «Μακεδονικό Μετρό» ήρθε σε διαπραγμάτευση με το δημόσιο για να αναλάβει την κατασκευή και λειτουργία του έργου για 25 χρόνια. Τελικά, το ΥΠΕΧΩΔΕ έκρινε ότι δεν τηρούνται οι όροι του διαγωνισμού και κήρυξε έκπτωτη την κοινοπραξία. Ακολούθησαν οι διαπραγματεύσεις με την επιλαχούσα κοινοπραξία «Θεσσαλονίκη Μετρό» και η σύμβαση παραχώρησης κυρώθηκε το 1999 από τη Βουλή. Ο παραχωρησιούχος ζήτησε τη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και άλλων τραπεζών. Το 2000 η ΕΤΕπ εξέφρασε αμφιβολίες και ξεκίνησε νέο παζάρι μεταξύ δημοσίου, παραχωρησιούχου, Κομισιόν και τραπεζών.

Το 2003, το ΥΠΕΧΩΔΕ ακύρωσε τη σύμβαση παραχώρησης και ανακοίνωσε την επαναδημοπράτηση του έργου ως δημόσιου, με ενδεικτικό προϋπολογισμό 1,2 δισ. ευρώ και με χρηματοδότηση του κράτους και της Κομισιόν. Προκήρυξε νέο διαγωνισμό το 2004, και το 2005 αναδείχθηκε ανάδοχος η κοινοπραξία ΑΕΓΕΚ, «Impregilo», «Ansaldo», «Seli» και «Ansaldobreda» (AIASA).

Η σύμβαση κατασκευής υπογράφηκε τον Απρίλη του 2006 και προβλεπόταν χρόνος περάτωσης το 2012, με προϋπολογισμό περίπου 1 δισ. ευρώ. Η κατασκευή του έργου ξεκίνησε τον Ιούνη του 2006, με πρώιμη μελέτη και με το σύστημα «μελέτη - κατασκευή». Δηλαδή, δεν υπήρχε οριστική μελέτη την οποία θα υποχρεούνταν να εφαρμόσει η ανάδοχος κοινοπραξία. Στην πορεία υλοποίησης του έργου, αναδείχθηκαν μια σειρά προβλήματα από λάθος χωροθετήσεις πάνω σε υπόγεια ρήγματα, υπόγεια υδατορέματα, από καθυστερήσεις στις απαλλοτριώσεις, κ.λπ.

Παράταση μέχρι το 2016

Το 2012 συμφωνήθηκε 4ετής παράταση, και ολοκλήρωση του έργου το 2016. Από το 2006 μέχρι και σήμερα, έχει ολοκληρωθεί το 42% του έργου και έχουν απορροφηθεί 450 εκ. ευρώ. Για τις αρχαιολογικές εργασίες είχε προβλεφθεί αρχικά ποσό 15 εκ. ευρώ, έχουν δαπανηθεί 80 εκ. και έχει εγκριθεί επιπλέον χρηματοδότηση 25 εκ. καθώς δεν έχουν ολοκληρωθεί.

Ειδικότερα, έχει υλοποιηθεί το 55% του έργου πολιτικού μηχανικού, το 75% των σηράγγων και περίπου το 80% των αρχαιολογικών ανασκαφών. Κανείς πλέον δεν πείθεται πως βασική ευθύνη για τις καθυστερήσεις του έργου - όπως επικαλούνταν συχνά η ανάδοχος - αποτελούν οι αρχαιολογικές εργασίες, που διακόπτονταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα όλη αυτήν την περίοδο, με διάφορες προφάσεις και για την εξεύρεση κονδυλίων με συμπληρωματικές συμβάσεις.

Στο μεταξύ, όλα αυτά τα χρόνια, η κατασκευή του έργου εξελίχθηκε μέσα από διαρκείς εκβιασμούς της αναδόχου για πρόσθετα ποσά, που το κράτος έσπευδε να αποδώσει. Συνολικά, η κατασκευάστρια κοινοπραξία του έργου έχει καταθέσει περισσότερες από 70 ενστάσεις και προβάλλει οικονομικές διεκδικήσεις περίπου 500 εκ. ευρώ, πέραν του αρχικού προϋπολογισμού. Και ενώ η πείρα από το σύστημα «μελέτη - κατασκευή» έχει αποδειχθεί οδυνηρή, η επέκταση Νοτιοανατολικά προς Καλαμαριά προχωρά με τον ίδιο τρόπο. Ανάδοχος του έργου που έχει ενταχθεί στο ΕΣΠΑ και δανειοδοτείται από την ΕΤΕπ, με συνολικό προϋπολογισμό 518 εκ., είναι η εταιρεία ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ.

Οι τελευταίες εξελίξεις

Πριν από λίγες μέρες, το Διαιτητικό Δικαστήριο, στο οποίο είχε προσφύγει η ανάδοχος AIASA, έκρινε ότι έχει το δικαίωμα να εγκαταλείψει αμέσως το έργο χωρίς να εκπέσουν οι εγγυητικές της. Στη συνέχεια, η ανάδοχος κατέθεσε αίτηση διάλυσης της σύμβασης και η ΑΕΓΕΚ που είχε προσλάβει τους εργαζόμενους για λογαριασμό της κοινοπραξίας, ζήτησε διαβούλευση για μαζικές απολύσεις των περίπου 300 εργαζομένων που απασχολούνται στον κατασκευαστικό τομέα.

Οι εργαζόμενοι εκτιμούν ότι η βιασύνη της κοινοπραξίας να τους απολύσει, ενώ ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί αν θα παραμείνει ή θα αποχωρήσει από την κατασκευή του Μετρό, συνδέεται με την επιδίωξή της να αλλάξει τις εργασιακές σχέσεις, ώστε, αν τελικά παραμείνει, να συνεχίσει τις εργασίες με ακόμη φτηνότερους εργαζόμενους.

Η «Αττικό Μετρό», στις 31 Δεκέμβρη, απέρριψε την αίτηση διάλυσης της σύμβασης που κατέθεσε η κατασκευάστρια κοινοπραξία του έργου. Μετά την απόρριψη του αιτήματός της, η κοινοπραξία, μπορεί εντός 15 ημερών να καταθέσει ένσταση στην προϊσταμένη αρχή, δηλαδή στην «Αττικό Μετρό ΑΕ» και αυτή με τη σειρά της έχει χρονικό περιθώριο δύο μηνών να λάβει απόφαση και να απαντήσει επί της ένστασης, εφ' όσον υποβληθεί. Σύμφωνα με πληροφορίες, πρόθεση της «Αττικό Μετρό» είναι να παραμείνει ο ανάδοχος στο έργο.

ΕΡΓΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Οι εργαζόμενοι και ο λαός συνεχίζουν να πληρώνουν το μάρμαρο

Καθυστερήσεις, εκτόξευση του κόστους, τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων και λουκέτα στα εμπορικά καταστήματα

Το Φλεβάρη του 2009, ένας 50χρονος εργάτης συνεθλίβη κάτω από εξάρτημα γερανού, στο εργοτάξιο του Σιδηροδρομικού Σταθμού

Motion Team

Το Φλεβάρη του 2009, ένας 50χρονος εργάτης συνεθλίβη κάτω από εξάρτημα γερανού, στο εργοτάξιο του Σιδηροδρομικού Σταθμού
Τις επόμενες μέρες, αναμένονται εξελίξεις στην πορεία υλοποίησης του έργου του Μετρό Θεσσαλονίκης, καθώς η «Αττικό Μετρό» απέρριψε «για ουσιαστικούς και νομικούς λόγους» την αίτηση διάλυσης της σύμβασης που κατέθεσε η κατασκευάστρια κοινοπραξία του έργου και την καλεί «να συνεχίσει τις εργασίες όπως επιβάλλεται από το νόμο». Παράλληλα, ενημερώνει ότι «καταβάλλει προσπάθειες για τη διευθέτηση όλων των εκκρεμών θεμάτων και ειδικά αυτών που οφείλονται στην παρέλευση της οριακής προθεσμίας του έργου».

Ανεξάρτητα από το πώς θα συνεχιστεί το πολύπαθο έργο, από τη μέχρι τώρα πορεία επιβεβαιώνεται ότι το κυνήγι του κέρδους από τα κατασκευαστικά μεγαθήρια είναι παράγοντας που υπονομεύει τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες. Στην περίπτωση του Μετρό της Θεσσαλονίκης, ο χρόνος κατασκευής του έργου επιμηκύνθηκε σε όφελος των κατασκευαστών, το κόστος εκτινάχθηκε στα ύψη, τα δικαιώματα των εργαζομένων στο έργο ισοπεδώθηκαν κυριολεκτικά.

Επιπλέον, στην πόλη προέκυψαν σημαντικές επιπτώσεις σε εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που οδηγήθηκαν στο κλείσιμο ή απειλούνται με λουκέτο, εξαιτίας της καθυστέρησης της κατασκευής του Μετρό και των εργοταξίων κατά μήκος των κεντρικών δρόμων. Κι όπως ο λαός πληρώνει ακριβά την κατασκευή του έργου, έτσι θα κληθεί να χρυσοπληρώσει και τη χρήση του, όταν ολοκληρωθεί.

«Θηλιά» σε εργαζόμενους και μικρούς ΕΒΕ

Από εκδήλωση σε εργοτάξιο του Μετρό, με ομιλητή στέλεχος της ΠΣΟ

MotionTeam

Από εκδήλωση σε εργοτάξιο του Μετρό, με ομιλητή στέλεχος της ΠΣΟ
Το Μετρό χρησιμοποιήθηκε ως «πιλότος» για τη γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας συνολικά στις κατασκευές. Η κατασκευάστρια κοινοπραξία έδωσε τμήματα των εργασιών σε υπεργολάβους. Ολα αυτά τα χρόνια, οι εκατοντάδες εργαζόμενοι που απασχολούνταν τόσο στις αρχαιολογικές εργασίες, όσο και στο κατασκευαστικό τμήμα του έργου, δέχτηκαν σκληρή επίθεση στα δικαιώματά τους, απολύσεις, μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, αναγκαστικές άδειες χωρίς αποδοχές, πολύμηνες καθυστερήσεις στις πληρωμές, κατάργηση ειδικοτήτων, παράταση του ημερήσιου χρόνου εργασίας κατά μισή ώρα (ο χρόνος του διαλείμματος).

Επιπλέον, στα έργα του Μετρό, εξαιτίας της έλλειψης μέτρων ασφαλείας, σημειώθηκαν σοβαρά εργατικά ατυχήματα. Το Φλεβάρη του 2009 ένας 50χρονος εργάτης σκοτώθηκε, όταν συνεθλίβη κάτω από εξάρτημα γερανού, στο εργοτάξιο του Σιδηροδρομικού Σταθμού. Επιπλέον, σύμφωνα με όσα κατάφεραν να γίνουν γνωστά, από τύχη δε θρηνήσαμε θύματα όταν:

  • Τον Σεπτέμβρη του 2007, στο εργοτάξιο στο Σιδηροδρομικό Σταθμό τρύπησε αγωγός φυσικού αερίου από τρυπάνι εδάφους.
  • Τον Απρίλη του 2008 μία υδροφρέζα (γεωτρητικό μηχάνημα) περίπου 18 μέτρων ύψους και 120 τόνων βάρους, έγειρε επικίνδυνα προς το έδαφος στο εργοτάξιο του Μετρό στο Πανεπιστήμιο.
  • Τον Ιούλη του 2008, στο εργοτάξιο της Αγίας Σοφίας κατέρρευσε τοιχίο μήκους 25 μέτρων μέσα σε τάφρο βάθους 2 μέτρων, όπου πριν από πέντε λεπτά δούλευαν 10 εργαζόμενοι.
  • Το Μάρτη του 2012, αποκαλύφθηκε ότι περισσότεροι από 100 εργαζόμενοι εργάζονταν εκτεθειμένοι στον υδράργυρο που εντοπίστηκε στο εργοτάξιο στο σταθμό Βενιζέλου.

Το κόστος του έργου εκτοξεύτηκε και μαζί οι καθυστερήσεις στην παράδοσή του

Motion Team

Το κόστος του έργου εκτοξεύτηκε και μαζί οι καθυστερήσεις στην παράδοσή του
Οι καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση του έργου έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην πόλη, όχι μόνο στη συγκοινωνία, λόγω των κυκλοφοριακών παρεμβάσεων και των μετώπων των εργοταξίων, αλλά και στους μικροεπαγγελματίες που έχουν τα καταστήματά τους εκατέρωθεν των έργων των σταθμών του Μετρό.

Πολλοί από τους καταστηματάρχες που έτυχε να βρεθούν στη διαδρομή που χαράχτηκε για το Μετρό, αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο μια ώρα γρηγορότερα. Τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην πρόσβαση στα καταστήματά τους ήρθαν να επιδεινώσουν την ήδη δεινή θέση των μικρών και αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ που ταυτόχρονα χτυπιούνται από τα καταστήματα των πολυεθνικών, την κρίση και τα μέτρα των κυβερνήσεων του κεφαλαίου.

Ιδιαίτερα οξυμένο ήταν το πρόβλημα στην Οδό Δελφών, στο τμήμα που ο δρόμος έκλεισε για πάνω από ένα χρόνο. Και ενώ για χρόνια, όσοι πλήττονταν από τα έργα κατασκευής του Μετρό διεκδικούσαν μέτρα ανακούφισης, αποζημιώσεις, απαλλαγή από φόρους και τέλη, οι κυβερνήσεις επιδίδονταν σε έναν διαρκή εμπαιγμό σε βάρος τους. Μόλις τον Ιούλη του 2014, η κυβέρνηση εξήγγειλε ως μέτρο στήριξης την ένταξή τους σε κάποια προγράμματα του ΟΑΕΔ!

Αναγκαία και επίκαιρη η θέση του ΚΚΕ

Από την πείρα της κατασκευής του Μετρό στη Θεσσαλονίκη, αποδεικνύεται ότι η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, στην οποία εντάσσεται και η ανάθεση των δημόσιων έργων σε ιδιώτες εργολάβους, δε θέλει και δεν μπορεί να εξασφαλίσει την κατασκευή τους χωρίς εκτίναξη του κόστους, χωρίς τεράστιες καθυστερήσεις, χωρίς να μπαίνει σε κίνδυνο η εργασία και τα δικαιώματα των εργαζομένων σ' αυτά.

Ενα έργο αναγκαίο για το λαό, υποτάσσεται στο κυνήγι του κέρδους από τα κατασκευαστικά μεγαθήρια
Ενα έργο αναγκαίο για το λαό, υποτάσσεται στο κυνήγι του κέρδους από τα κατασκευαστικά μεγαθήρια
Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται η επικαιρότητα της πρότασης του ΚΚΕ για τη δημιουργία δημόσιου φορέα κατασκευών, που θα σχεδιάζει, θα επιβλέπει και θα υλοποιεί το κάθε έργο, με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ, από την αρχή είχε ζητήσει η κατασκευή του Μετρό να γίνει εξ ολοκλήρου με κρατική επίβλεψη, μέριμνα και δαπάνη, να διασφαλισθεί το σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο έργο, αλλά και η δωρεάν και ασφαλής μεταφορά για το σύνολο του πληθυσμού.

Από εδώ προκύπτει η ανάγκη για δημιουργία δημόσιου φορέα κατασκευών, που μέσα από κεντρικό σχεδιασμό, θα ιεραρχεί και θα σχεδιάζει όλα τα μεγάλα έργα υποδομής για τη βελτίωση και την προστασία της ζωής του εργαζόμενου λαού, όπως προτείνει το ΚΚΕ.

Σήμερα, με αφορμή και τις τελευταίες εξελίξεις, η Κομματική Οργάνωση Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους στο Μετρό της Θεσσαλονίκης να μην αναγνωρίσουν και να μη δεχτούν καμία απόλυση, να απαιτήσουν να γίνουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες για την ταχεία ολοκλήρωση του έργου, χωρίς επιβάρυνση του προϋπολογισμού του, με πλήρη δικαιώματα των εργαζομένων, με ευθύνη του κράτους.

Προειδοποιεί ότι αυτό που μεθοδεύεται είναι η συνέχιση του έργου από τους ίδιους και νέους «εθνικούς» εργολάβους, που εκβιάζουν για περισσότερα κονδύλια και κέρδη, απαλλασσόμενοι πρώτα απ' όλα από τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους.

Ξεκαθαρίζει ότι το ΜΕΤΡΟ, αν και όποτε κατασκευαστεί, «θα το πληρώσουν "χρυσάφι" οι εργαζόμενοι στο έργο και οι κάτοικοι της πόλης που θα κληθούν με υψηλή τιμή εισιτηρίου, με φόρους τοπικούς ή γενικούς να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο τους κατασκευαστικούς ομίλους, καθώς το κόστος θα εκτοξευτεί ακόμα περισσότερο».

«Για μια ακόμη φορά, μέσα και από το παράδειγμα του Μετρό, δικαιώνεται η αναγκαία, ώριμη και επίκαιρη πρόταση του ΚΚΕ, για Ενιαίο Κρατικό Φορέα Κατασκευών στο πλαίσιο ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης και με την εξουσία στα χέρια των παραγωγών του πλούτου. Προϋπόθεση είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού και η σύγκρουση με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, κυβερνήσεις και κόμματα που εκπροσωπούν αυτά, και την Ευρωπαϊκή Ενωση που τα στηρίζει», καταλήγει, ανάμεσα σε άλλα, η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Οι φαρμακοβιομήχανοι, το BADMINTON ο ΣΥΡΙΖΑ και η «αλλαγή»

Στις 18/11/2014 πραγματοποιήθηκε στο BADMINTON η εκδήλωση της Πανελλήνιας Ενωσης Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ), με τίτλο «Ελληνικό φάρμακο, η λύση για την υγεία, την κοινωνία, την ανάπτυξη». Σε αυτήν την εκδήλωση, οι εγχώριοι φαρμακοβιομήχανοι παρουσίασαν «ένα κοινωνικό συμβόλαιο, που θα δεσμεύει την Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία σε συγκεκριμένες ενέργειες και δράσεις κοινωνικού, οικονομικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα με την προϋπόθεση ότι θα προχωρήσουν άμεσα οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο χώρο του φαρμάκου».

Τα αιτήματά τους είναι ξεκάθαρα και κοστολογημένα: Να καλύψουν το 70% των φαρμάκων στην αγορά και το 50% στα δημόσια νοσοκομεία, να τιμολογηθούν τα σκευάσματά τους επαρκώς, να καταργηθούν τα λεγόμενα «rebate» και «clawback».

Οι «πατριώτες» φαρμακοβιομήχανοι έστειλαν για άλλη μια φορά το μήνυμα για στήριξη των επιχειρήσεών τους σε πολλούς αποδέκτες: Στην κυβέρνηση, που παραβρέθηκε στην εκδήλωση διά του υπουργού Υγείας. Στα πολιτικά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ που έστειλαν εκεί τους εκπροσώπους τους. Στους 2.500 εργαζόμενους, που υποχρεώθηκαν να παραβρεθούν στην εκδήλωση, ως μέρος της εργασίας τους και να χειροκροτούν τους εργοδότες τους υπό το άγρυπνο βλέμμα των προϊσταμένων.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους, είναι πάγια τακτική των επιχειρηματιών - όχι μόνο στο Φάρμακο - να προσπαθούν να τους πείσουν ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των εργοδοτών τους. Εχουν επεξεργασμένο σχέδιο παρέμβασης στη συνείδηση των εργαζομένων, προκειμένου να τους βάλουν κάτω από τη σημαία των εργοδοτικών αιτημάτων, να τους κάνουν μέρος των ανταγωνισμών που ξεσπούν μεταξύ τμημάτων της πλουτοκρατίας. Να τους χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των απαιτήσεών τους, της απόσπασης περισσότερων προνομίων.


Αυτό το σχέδιο επεκτείνεται και στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα με πρωτοβουλίες, φιλανθρωπίες και άλλες παρεμβάσεις, που καλλιεργούν την πλαστή εικόνα ότι με ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους μπορούν να επιλυθούν κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτό της ανεργίας, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης κ.ο.κ. Λένε δηλαδή ότι αυτοί που δημιουργούν τα προβλήματα για το λαό, είναι οι μόνοι που μπορούν να τα λύσουν!

Αποκαλυπτικές τοποθετήσεις

Σε αυτό το πνεύμα, ορισμένες τοποθετήσεις των ντόπιων φαρμακοβιομηχάνων στο BADMINTON ήταν αποκαλυπτικές: «Το δίπολο εργοδότης - εργαζόμενος έχει γίνει πλέον ελληνική επιχείρηση - ξένα λόμπι...», είπε ανάμεσα στα άλλα ο Δ. Δέμος (DEMO), ενώ ο Δ. Γιαννακόπουλος (ΒΙΑΝΕΞ) «σάλπισε» αλλαγή στην κυβερνητική διαχείριση, λέγοντας: «Δεν συμβαδίζουν οι αξίες και οι στόχοι μας με αυτούς της σημερινής κυβέρνησης που οδηγεί τους πολίτες στην εξαθλίωση. Ερχεται, όμως, η ώρα της αλλαγής...».

Το παζλ συμπληρώθηκε με τις τοποθετήσεις του υπουργού Υγείας και του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Μπασκόζου, υπεύθυνου για την Υγεία από την ΠΓ, που παραβρέθηκε μαζί με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο Π. Κουρουμπλή. Παρά τις επιμέρους διαφωνίες που διατύπωσαν, έδωσαν και οι δύο τα διαπιστευτήριά τους στους φαρμακοβιομήχανους και πρόσφεραν εγγυήσεις για στήριξη των συμφερόντων τους.

Ο υπουργός Υγείας μίλησε για «ελεύθερη αλλά υπερβολικά ρυθμισμένη αγορά φαρμάκου στην Ελλάδα», για «εναρμόνιση της πολιτικής με τα συμφέροντα της φαρμακοβιομηχανίας», διαβεβαίωσε για την τακτοποίηση των οφειλών του Δημοσίου προς τους φαρμακοβιομήχανους, ενώ δεσμεύτηκε πως στόχος της κυβέρνησης είναι η κατάργηση του clawback.

Ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για στήριξη της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας, με όρους φορολογικής ισότητας, για αναβάθμιση του ρόλου του ΕΟΦ, εξέφρασε ευχές για τη διασφάλιση των εργασιακών δικαιώματα και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, όπως και για ικανοποίηση των αναγκών στη φαρμακευτική περίθαλψη. Οπως προκύπτει από την ομιλία του, ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει ως διά μαγείας τους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας και θα ικανοποιήσει τη δίψα των φαρμακοβιομηχάνων για μεγαλύτερη κερδοφορία, ταυτόχρονα με τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων του κλάδου και τις ανάγκες του λαού στη φαρμακευτική περίθαλψη!

Αξίζει να αναφέρουμε ότι φαρμακοβιομήχανοι - κυβέρνηση - ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή όλοι όσοι πήραν το λόγο, εξέφρασαν για άλλη μια φορά τη συμφωνία τους με τα λεγόμενα «θεραπευτικά πρωτόκολλα». Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια μιλά για ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και από την άλλη συμφωνεί εξαρχής με τους περιορισμούς που θέτουν τα λεγόμενα «θεραπευτικά πρωτόκολλα».

Εξόφθαλμη στήριξη

Με αυτά και με τα άλλα, η εικόνα που διαμορφώθηκε τελικά στο BADMINTON ήταν η εξής: Οι ντόπιοι φαρμακοβιομήχανοι απαιτούσαν να στηριχτούν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, για να θωρακίσουν την κερδοφορία τους και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ανταγωνισμού που οξύνεται μεταξύ των κεφαλαίων, ελληνικών και πολυεθνικών, στο Φάρμακο. Πρόσφατα, μάλιστα, διατύπωσαν ένα ακόμα αίτημα: Να παράγονται όλα τα γενόσημα που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά σε εργοστάσια εντός της χώρας. Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά τους, έδωσαν εξετάσεις για το ποιος θα εξυπηρετήσει καλύτερα αυτά τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στον κλάδο του φαρμάκου έχουν επιδοθεί στον «αγώνα» στήριξης της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας εδώ και καιρό. Μαζί με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ και με την παρουσία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, οργάνωσαν, πριν από δύο χρόνια, συνδιάσκεψη με αυτό το θέμα. Τις απαιτήσεις της εργοδοσίας προσπαθούν να τις «μπολιάσουν» στο κίνημα των εργαζομένων, να υιοθετηθούν από τους εργαζόμενους ως αιτήματα πάλης οι αξιώσεις των αφεντικών! Τους σπρώχνουν, δηλαδή, σε πάλη κάτω από ξένες σημαίες.

Η λογική της διαχείρισης και της συνεργασίας με τους φαρμακοβιομήχανους, που σπέρνουν αυτές οι δυνάμεις στο κίνημα, αναδεικνύεται περίλαμπρα και στον τρόπο που μεθόδευσαν τις εξελίξεις στο Επικουρικό Ταμείο του κλάδου. Με τη στήριξη των φαρμακοβιομηχάνων, που χρηματοδότησαν την αντίστοιχη αναλογιστική μελέτη, το μετέτρεψαν σε επαγγελματικό - ΝΠΙΔ, εφαρμόζοντας πιστά τον αντιασφαλιστικό εφαρμοστικό νόμο του 2ου μνημονίου.

Η γνώμη των εργαζομένων - ασφαλισμένων τους περίσσευε, δεν τη ζήτησαν ποτέ. Ισα ίσα, παρέκαμψαν όλες τις συλλογικές διαδικασίες και τις αντίθετες με αυτή την εξέλιξη αποφάσεις των εργαζομένων. Τους έφταναν η αγαστή συνεργασία τους με την κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας και η εργοδοτική στήριξη.

Στους εργοδότες κατέφυγαν και στις εκλογές για την ανάδειξη ΔΣ στο Επαγγελματικό Ταμείο, προκειμένου να «πείσουν» τους εργαζόμενους - ασφαλισμένους να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που ποτέ δεν επέλεξαν. Οι ίδιοι οι εργοδότες «καλούσαν» τον κόσμο να ψηφίσει και μέσα από τα γραφεία προσωπικού διανέμονταν τα ψηφοδέλτια!

Αντάμα ενάντια στους εργαζόμενους

Ας πάμε, όμως, στο διά ταύτα των αποτελεσμάτων που είχε όλα αυτά τα χρόνια η πολιτική στήριξης των επιχειρήσεων, αφενός για τους εργαζόμενους του κλάδου και αφετέρου για το λαό που χρειάζεται το φάρμακο:

Οι εργαζόμενοι του κλάδου μετράνε απώλειες, τη μια μετά την άλλη. Απώλειες από το Επαγγελματικό Ταμείο, που «έκοψε» παροχές (όπως κατασκηνώσεις και χαμηλότοκα δάνεια) και μείωσε τις συντάξεις. Απώλειες από την άρνηση των φαρμακοβιομηχάνων να υπογράψουν την κλαδική ΣΣΕ. Εδώ, ντόπιοι και ξένοι επιχειρηματίες, «πατριώτες» και πολυεθνικές («λόμπι», κατά τον Δ. Δέμο) έχουν ενιαία στάση, που εκφράζεται από το ΣΦΕΕ, όπου όλοι συντονίζονται. Στην καλύτερη περίπτωση, οι μισθοί και τα μεροκάματα των εργαζομένων βρίσκονται στα επίπεδα του 2009, βάσει της τελευταίας υπογεγραμμένης ΣΣΕ.

Από κει και πέρα, ντόπιες και πολυεθνικές επιχειρήσεις εξαπολύουν την επίθεση των ατομικών συμβάσεων με μειώσεις μισθών και των αναδιαρθρώσεων, με απολύσεις εργαζομένων. Τα παραδείγματα είναι πολλά: ΦΑΜΑΡ, ΚΛΕΒΑ, ΚΑΝΑ, ΦΑΡΜΑΣΕΡΒ - ΛΙΛΛΥ, ΓΚΛΑΞΟ, ΣΑΝΤΟΖ και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Παρά τους ανταγωνισμούς τους, οι επιχειρηματίες του φαρμάκου βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία, όταν αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Οπως ξεχνούν και το διαχωρισμό «ελληνική» - πολυεθνική επιχείρηση, όταν «κλείνουν» μεταξύ τους συνεργασίες που προάγουν τα συμφέροντα και τα κέρδη τους (βλέπε ΒΙΑΝΕΞ - ΛΙΛΛΥ, ΦΑΜΑΡ - ΓΚΛΑΞΟ, ΦΑΡΜΑΤΕΝ - ΝΟΒΑΡΤΙΣ).

Οσο για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών στο φάρμακο, η θέση των βιομηχάνων, άρα και των φαρμακοβιομηχάνων, όπως διατυπώνεται μέσω του ΣΕΒ, είναι σαφής: Μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», δημοσιονομική πειθαρχία, επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό, με ενίσχυση της επαγγελματικής και ιδιωτικής Ασφάλισης. Με απλά λόγια, αντιασφαλιστική επιδρομή και ισοπέδωση της Κοινωνικής Ασφάλισης και φυσικά περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του λαού.

Η πείρα, επομένως, των εργαζομένων στο Φάρμακο και συνολικά του λαού, αλλά και η ξεκάθαρη τοποθέτηση της μεγαλοεργοδοσίας κάνουν φτερό στον άνεμο τις αυταπάτες που σκορπάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Επιβεβαιώνεται ότι είναι ασυμβίβαστα τα συμφέροντα της εργοδοσίας και των εργαζομένων, ότι είναι ασυμβίβαστη η επιχειρηματικότητα με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Από αυτή τη σκοπιά, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για το φάρμακο και τη φαρμακοβιομηχανία, αλλά και η πρακτική των δυνάμεών του στο συνδικαλιστικό κίνημα του κλάδου είναι στοιχεία ενδεικτικά για το ποια «αλλαγή» ευαγγελίζεται αν κυβερνήσει και για το αν η διαχείριση που υπόσχεται έχει κάποια σχέση με τα συμφέροντα του εργαζόμενου και βιοπαλαιστή. Οι εργαζόμενοι πρέπει να προβληματιστούν σοβαρά από το γεγονός ότι οι ίδιοι οι φαρμακοβιομήχανοι και άλλα τμήματα του κεφαλαίου προσδοκούν αυτή την αλλαγή και την διατυμπανίζουν μάλιστα δημόσια.

Το δικό μας «γήπεδο»

Οι άνθρωποι της βιοπάλης δεν έχουν κανένα λόγο να εμπλέκονται με τις προσδοκίες και τα σχέδια των εκμεταλλευτών τους, ούτε με τους ανταγωνισμούς και τα ψευτοδιλήμματα των κομμάτων που θέλουν να διαχειριστούν τις υποθέσεις του κεφαλαίου.

Το δικό μας «γήπεδο» είναι αλλού κι εκεί πρέπει να «παίξουμε». Στην οργάνωση της πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών. Για την ανάκτηση των απωλειών από μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, φοροχαράτσια. Για ΣΣΕ αντίστοιχες των αναγκών, για δημόσια και δωρεάν Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, για δημόσια και δωρεάν πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς προϋποθέσεις. Για κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία και το Φάρμακο.

Στους αγώνες με αυτόν τον προσανατολισμό συγκεντρώνουμε δυνάμεις για την πραγματική διέξοδο, που δεν είναι άλλη από την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, μιας νέας οικονομίας, με τα μέσα παραγωγής στα χέρια των εργαζομένων και του λαού, όχι των καπιταλιστών, όπου η παραγωγή και η ανάπτυξη θα σχεδιάζονται με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Σε μια τέτοια κοινωνία, η Υγεία, το Φάρμακο, η Παιδεία θα είναι πραγματικά κοινωνικά αγαθά, δημόσια και δωρεάν για όλους.


Γιώτα ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ
Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ