1964 Τη διχοτόμηση της Κύπρου ανακοινώνει ότι προκρίνει ως μοναδική διέξοδο από την κρίση η Βρετανία. H Μόσχα δηλώνει ότι δε θα αδιαφορήσει σε περίπτωση τουρκικής εισβολής στο νησί.

1964 Τη σφαγή χιλιάδων Τούτσι από Χούτου στη Ρουάντα καταγγέλλουν ιεραπόστολοι, που επιστρέφουν από την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών της Κεντρικής Αφρικής.

1984 Ο Ρίγκαν ανακοινώνει την απόσυρση των Αμερικανών πεζοναυτών από το Λίβανο. Μέχρι τις 26 του μήνα θα έχουν απομακρυνθεί, επίσης, το βρετανικό και το ιταλικό εκστρατευτικό σώμα.

1986 Υπό συνθήκες βίας, με τριάντα και πλέον νεκρούς και τεράστιας κλίμακας νοθεία, διεξάγονται οι προεδρικές εκλογές στις Φιλιππίνες, όπου ο δικτάτορας Φερδινάνδος Μάρκος βρίσκεται αντιμέτωπος με την υποψήφια της αντιπολίτευσης Κορασόν Ακίνο, χήρα του δολοφονηθέντος αντικαθεστωτικού ηγέτη Μπενίνο Ακίνο. Οταν καθίσταται προφανές ότι παρά τη νοθεία η Κορασόν Ακίνο θα νικήσει, ο Μάρκος επιχειρεί να ακυρώσει τις εκλογές.

Οταν ο καθηγητής κ. Σημίτης ανέβαινε το 1996 στα προεκλογικά μπαλκόνια και αποκαλούσε... «χοντρό», τον τότε αρχηγό της ΝΔ, τον Μ. Εβερτ, ο «σύμβουλος επικοινωνίας» του ήταν ο κ. Πανταγιάς...

Οταν ο πρωθυπουργός Σημίτης ανέβαινε στο βήμα της Βουλής, μετά τα Ιμια, και αναφωνούσε εκείνο το αμίμητο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», ο «σύμβουλος επικοινωνίας» του ήταν ο κ. Πανταγιάς...

Οταν ο πρωθυπουργός πήγαινε στην Εδεσσα, το Φλεβάρη του 2002 και κατηγορούσε όσους του ασκούσαν κριτική για «εκτροπή» (!), επισείοντας κίνδυνο «δικτατορίας» (!!), ο «σύμβουλος επικοινωνίας» του ήταν ο κ.Πανταγιάς...

Οταν τα ΜΜΕ έκαναν και (κάνουν) «γαργάρα» τα «κατορθώματα» της κυβέρνησης, όταν το σύστημα της διαπλοκής μεταξύ πολιτικής εξουσίας - ΜΜΕ «έπνιγε» (και «πνίγει») όσα δεν αρέσουν στο Μαξίμου, όταν τα κυβερνητικά «χαλκεία» (όρος του Πάγκαλου) δούλευαν στο φουλ, όταν όλη η φιλοσοφία της αλαζονείας των μεταλλαγμένων «σοσιαλιστών» επενδυόταν με σκηνοθετικά «τρικ» αποπροσανατολισμού, όταν ήρθαν στο φως ακόμα και «μαύρες λίστες» ενοχλητικών προς την κυβέρνηση δημοσιογράφων, ο «σύμβουλος επικοινωνίας» του κ.Σημίτη ήταν ο κ. Πανταγιάς...

Προχτές, που ο πρωθυπουργός έφτασε στο σημείο να... απαγγέλλει τα «άπαντα» του δικτάτορα Παπαδόπουλου στη Βουλή, ο «σύμβουλος επικοινωνίας» του ήταν ο κ.Πανταγιάς...

Πρόκειται για τον κύριο (ο Πανταγιάς) που πρώτος αυτός μας πληροφόρησε (μετά ακολούθησε ο Ανάν) ότι στην Κύπρο πρέπει να υπάρξει «συνομοσπονδία»...

Είναι ο κύριος (ο Πανταγιάς) που 7 χρόνια τώρα αναδείχτηκε σε έναν εκ των πρωτοπόρων της «εκσυγχρονιστικής»... παρλαπιπολογίας, καλώντας μας κατά καιρούς να αποταθούμε «στο σκληρό πυρήνα της ψυχής μας, αρδεύοντας από τον αναπαλλοτρίωτο εαυτό μας» (αυτά έγραφε ο τρισμέγιστος στις 29/10/2002 στην «Ελευθεροτυπία»)...

Είναι ο κύριος (ο Πανταγιάς), ο οποίος σε βιογραφικό σημείωμα που έγραψε ο ίδιος για τον... ίδιο, αυτοσυστήνεται λέγοντας ότι το επώνυμό του αποτελεί ανασύνθεση της ευχής «Πάντα γεια» (σ.σ.: ο ίδιος το γράφει, δεν κάνουμε πλάκα).

Διευκρινίζουμε ότι το «φαινόμενο» Πανταγιά δεν ενδείκνυται για περιπτωσιολογική προσέγγιση. Απλώς - στην περίπτωσή του - αποτυπώνεται επακριβώς το ύφος και ήθος της φιλαυτίας και της προκλητικότητας μιας σάπιας πολιτικής κάστας, που, εντούτοις, έχει στρατιά από «Πανταγιάδες» στις τάξεις της.

Ο Πανταγιάς, αυτό οι άνθρωποι του Τύπου το γνωρίσαμε και του το αναγνωρίζουμε, είναι ένα «χαρακτηριστικό» δείγμα αυτής της κάστας. Κατόπιν τούτου, έχει δίκιο που καταστεναχωρήθηκε ο πρωθυπουργός από την (αναγκαστική) παραίτηση (καθ' ότι μαζεύτηκαν πάρα πολλά, βλέπετε...) του συμβούλου και υπεύθυνου του Γραφείου Τύπου του επί επταετία (σ.σ.: ποιοι μας κυβερνούν!).

Οσο για τα καθ' ημάς ...έχασε η Βενετιά βελόνι, «πάντα γεια» και «άντε γεια»...

Συμφώνησε ότι το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» είναι ένα ...εθνικιστικό (!) σύνθημα, το οποίο, βέβαια, το φώναξε κάποια στιγμή στη ζωή της, αλλά τώρα ...ωρίμασε κι αν το ξανακούσετε από το στόμα της να της βάλετε πιπέρι στη γλώσσα... Πολύ θα ενοχληθεί, δε, αν το σύνθημα αυτό ακουστεί στις 15 του Φλεβάρη στην αντιπολεμική διαδήλωση στο Σύνταγμα...

***

Αυτή είναι η εξομολόγηση στην οποία προέβη προχτές η κ. Δαμανάκη στην κρατική τηλεόραση, όπου και εκπροσώπησε τον «αριστερό» εαυτό της (και πολύ πρέπει να χάρηκε ο πρέσβης κ. Μίλερ με τον «αριστερό» εαυτό της κ. Δαμανάκη)...

***

Αν και το «πολίτικαλ κορέκτ», που διαπνέει το «είναι» των ανανηψάντων «αριστερών» μας, λογικά θα ήταν μια ασήμαντη και κακότεχνη γελοιογραφία, εντούτοις, στον κόσμο της γελοιότητας, οι ασημαντότητες, οι κακοτεχνίες και τα λαϊκιστικά «μπουρδολογήματα» καμώνονται τα «αριστουργήματα», και συνεπώς κάθε τρεις και λίγο πρέπει να ερμηνεύεις το αυτονόητο.

Είναι αυτονόητο, λοιπόν (τι να κάνουμε που ο «κοσμοπολιτισμός» ορισμένων δεν μπορεί να το αντιληφθεί;) ότι το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», δεν αφορά ούτε τον Τζέφερσον ούτε τον Ουάσιγκτον, ούτε κανέναν από τους συντάκτες της διακήρυξης της ανεξαρτησίας των ΗΠΑ από τη βρετανική κατοχή, όπως, επίσης, το «Γιάνκις γκόου χομ», στους τοίχους της Αργεντινής και της Βενεζουέλας, δεν απευθύνεται στους Αμερικανούς τουρίστες...

***

Είναι αυτονόητο ότι το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», δεν αφορά ούτε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ούτε τον Χεμινγουέι, ούτε την Αντζελα Ντέιβις, ούτε τους χιλιάδες των διαδηλωτών κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, ούτε τους χιλιάδες που - τώρα κ. Δαμανάκη - διαδηλώνουν κατά του πολέμου στο Ιράκ.

Το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» δεν απευθύνεται στα εκατομμύρια του αμερικανικού λαού που ζουν στη φτώχεια, είναι ανασφάλιστοι, άνεργοι και από τους πιο στυγνά εκμεταλλευόμενους εργαζόμενους του κόσμου.

***

Το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» (και το γνωρίζουν οι πάντες) αφορά εκείνους τους Αμερικάνους που διατάζουν, βομβαρδίζουν, δολοφονούν, αλλά κάποιοι τους προσκυνούν... Και είναι το μοναδικό σύνθημα που μπορεί να αποδώσει με πληρότητα ακριβώς αυτό: Οτι εκείνοι οι Αμερικάνοι που βομβαρδίζουν (όσο κι αν τους προσκυνούν όσοι τους προσκυνούν) είναι φονιάδες.

Επομένως, το μοναδικό που θα συστήναμε στην κ. Δαμανάκη για να αποφύγει τον ήχο από το τόσο ενοχλητικό - γι' αυτήν - σύνθημα, είναι στις 15 Φλεβάρη, όταν η Αθήνα θα δονείται από το «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», να κλείσει τα αυτιά της...

«Αποδείξεις» του... Κόλιν