Ως ευεργέτης επιχειρεί να πλασαριστεί η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας παρουσιάζοντας την απόφαση να χρησιμοποιούν μειωμένο εισιτήριο οι πρωτοετείς φοιτητές που δεν έχουν εγγραφεί στις σχολές τους, επιδεικνύοντας τη Βεβαίωση Επιτυχίας. Η συγκεκριμένη παραχώρηση σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δείγμα κυβερνητικής ...μεγαλοψυχίας. Είναι αποτέλεσμα των επανειλημμένων μαζικών και πιεστικών κινητοποιήσεων που έγιναν το προηγούμενο διάστημα με πρωτοβουλία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, φοιτητικών/σπουδαστικών συλλόγων και επιτροπών αγώνα που συσπειρώνονται σ' αυτό.

Την ίδια ώρα που γίνονταν αυτές οι κινητοποιήσεις, η κυβέρνηση και η κυβερνητική προπαγάνδα κρατούσαν «ομήρους» τους πρωτοετείς προκειμένου να τους αξιοποιούν ως μέσο πίεσης απέναντι στην απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων. Ας μην παρουσιάζεται, λοιπόν, ως ευεργέτης τώρα η κυβέρνηση. Απλά αποδεικνύει ότι από την αρχή κρατούσε το «μαχαίρι και το πεπόνι» και μπορούσε να λύσει μια σειρά προβλήματα για τους πρωτοετείς, δεν το έκανε όμως για να πιέζει τα ιδρύματα και τους εργαζόμενους...

Η πάθηση της παχυσαρκίας -πέρα από έκφραση της κακής διατροφής- αποτελεί πια και εφόδιο των εργοδοτών για να χτυπήσουν «τα ατομικά και εργασιακά δικαιώματα» με πρακτικές που «συνιστούν άμεση διάκριση και στιγματισμό των παχυσάρκων ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας» επισήμαναν χτες γιατροί στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου.

Στις ΗΠΑ, και τελευταία στην Ευρώπη, όπως ανέφεραν οι γιατροί, οι εργοδότες χρησιμοποιούν «τιμωρίες» για τους παχύσαρκους υπαλλήλους, που δεν προσπαθούν να χάσουν σωματικό βάρος και «κίνητρα» για εκείνους τους υπαλλήλους που διατηρούν το σωματικό βάρος σε «υγιή» επίπεδα. Στις ΗΠΑ το 27% των εργοδοτών χρησιμοποιεί το «κίνητρο» των «καλύτερων ασφαλιστικών πακέτων» και το 12% των εργοδοτών την «τιμωρία» της αύξησης του «ασφαλιστικού κόστους».

Η πρακτική αυτή, υπογράμμισαν οι γιατροί, απλουστεύει και υποτιμά μια νόσο σε πρόβλημα συμπεριφοράς, χρησιμοποιεί το βάρος και το δείκτη μάζας σώματος ως μοναδικό κριτήριο υγείας, κάνει διακρίσεις που θίγουν, κυρίως, τις μειονότητες και στιγματίζει ακόμα περισσότερο τους παχύσαρκους.

Ολα αυτά, που επισημαίνουν οι γιατροί, δεν έχουν καμία σημασία, όταν δεν υπηρετούν το κεφάλαιο. Απλά και οι πρακτικές αυτές των εργοδοτών επιβεβαιώνουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα με τη ζούγκλα της αγοράς, όπου κυριαρχεί ο θεός του κέρδους.

Η αισιοδοξία ότι η κρίση στην Ευρωζώνη φτάνει στο τέλος της είναι λανθασμένη, σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο των «Financial Times». Ταυτόχρονα, οι οίκοι «Ernst & Young» και «Price Waterhouse Coopers» σχετικά με τα «κόκκινα δάνεια» στην Ευρωζώνη, δηλαδή για αυτά που έχουν πάψει να αποπληρώνονται στις τράπεζες, εκτιμούν τα εξής: Το ύψος των δανείων αυτών στην Ευρωζώνη φτάνει τα 940 δισ. ευρώ και είναι αυξημένο κατά 120 δισ. σε σχέση με πέρυσι. Η «Price Waterhouse Coopers», το υπολογίζει για ολόκληρη την ΕΕ στο 1,2 τρισ. ευρώ, ποσό διπλάσιο σε σύγκριση με το αντίστοιχο προ τετραετίας. Και λένε ότι αργά ή γρήγορα οι τράπεζες θα αναγκαστούν να τα διαγράψουν από τα χαρτοφυλάκιά τους και στη συνέχεια να ζητήσουν (όπως πάντα) νέα βοήθεια από το κράτος. Βεβαίως, μέρος των «κόκκινων δανείων» αποτελούν χρέη των λαϊκών νοικοκυριών, αλλά το μεγαλύτερο μέρος τους είναι δάνεια επιχειρήσεων. Και οι επιχειρήσεις λόγω κρίσης δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν. Η παραπάνω εικόνα δείχνει ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση συνεχίζεται, ενώ η καταστροφή κεφαλαίου δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Αυτό σημαίνει η διαγραφή από τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών των «κόκκινων δανείων», δηλαδή καταστροφή κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, οι άνεργοι είναι 19,2 εκατομμύρια στην Ευρωζώνη και 26,7 εκατ. σε όλη την ΕΕ. Ακόμη 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ή το 24% του συνολικού πληθυσμού των «28» (ο ένας στους τέσσερις...) βρίσκονται ήδη ή κινδυνεύουν άμεσα να βρεθούν σε καθεστώς φτώχειας. Εδώ η καταστροφική δράση της κρίσης είναι αμείλικτη. Τι σημαίνουν όλ' αυτά; Οτι ακόμη και αν έρθει ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως προβλέπουν επιτελεία της ΕΕ, αυτή θα είναι αναιμική και πάντως δεν πρόκειται να αναστρέψει την πορεία πτώχευσης των λαών. Φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό, δεν μπορεί να υπάρξει. Για τους εργαζόμενους είναι μονόδρομος η αντεπίθεση και η ρήξη με το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Μια λαθροχειρία και μια σκόπιμη συγκάλυψη. Η λαθροχειρία είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας πλήρωσε για τα ελλείμματα και τα χρέη και όχι ο λαός. Η απάτη σε όλο της το μεγαλείο. Και αυτό λέγεται, ενημέρωση, αποκάλυψη της αλήθειας και πολλά άλλα τέτοια φληναφήματα της αστικής δημοσιογραφίας. Και η σκόπιμη συγκάλυψη είναι στο γεγονός ότι τα ελλείμματα δε δημιουργήθηκαν από τις παροχές του αστικού κράτους στο λαό, αλλά από την πολύμορφη ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών για να κάνουν επενδύσεις, ή για δημόσιες επενδύσεις σε όφελός τους, μέσω των «αναπτυξιακών τους νόμων», μέσω των νόμων επιδότησής τους για μεταφορά επιχειρήσεων στο εξωτερικό, μέσω των νόμων για τις φοροαπαλλαγές τους κ.λπ. Μόλις προχτές ο υφυπουργός ανάπτυξης είπε στη Βουλή ότι οι θυγατρικές της «Βιοχάλκο» πήραν κρατική επιδότηση σχεδόν 31 εκατομμύρια ευρώ για επενδύσεις. Αστική δημοσιογραφία το μεγαλείο σου...

«Ο Σαμαράς έχει και άλλοτε συναντήσει την Μέρκελ. Πάντοτε αποδέχεται το ρόλο του υπάκουου ή και του μεταμελημένου μαθητή. Σε προηγούμενη συνάντησή τους στο Βερολίνο, ο Σαμαράς είχε ζητήσει συγγνώμη για το "αντιμνημονιακό" παρελθόν του, με τη γνωστή φράση "ουδείς αναμάρτητος". Και σε κατοπινή συνάντηση είχε προστρέξει λαχανιασμένος στο νεύμα της καγκελαρίου». Αυτά γράφει η χτεσινή «Αυγή». Για να πει τι; Οτι ο Σαμαράς και η ΝΔ ήταν σαν τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν «αντιμνημονιακοί», δηλαδή τότε είχαν φιλολαϊκή πολιτική, που τώρα δεν μπορούν να έχουν επειδή είναι «μνημονιακοί»; Και είναι φιλολαϊκός ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ; Να γιατί λέμε ότι το δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» είναι κάλπικο. Και τότε και τώρα η ΝΔ ήταν και είναι κόμμα του κεφαλαίου. Το κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να κρύψει ότι και ο «αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ επίσης για τη σωτηρία του κεφαλαίου νοιάζεται. Ετσι αυτοαποκαλύπτεται ρίχνοντας τη μάσκα του φιλολαϊκού...

Στο πετσί τους βιώνουν τα λαϊκά στρώματα τις βαριές συνέπειες από την καπιταλιστική κρίση στην Ιταλία, πράγμα που επιβεβαιώνεται και από στοιχεία του Ινστιτούτου Στατιστικής της Ιταλίας σε ό,τι αφορά τα ποσοστά φτώχειας. Σύμφωνα με το Istat, από το 2007 μέχρι το 2012 ο αριθμός των Ιταλών που ζουν σε κατάσταση «απόλυτης ένδειας» διπλασιάστηκε από 2,4 εκατομμύρια στα 4,8 εκατομμύρια ανθρώπους. Σχεδόν το 50% των φτωχών ζει στην Κάτω Ιταλία, ενώ το 20% είναι παιδιά και έφηβοι. Επίσης, τα στοιχεία αναφέρουν πως το 65% των ιταλικών νοικοκυριών έχει περιορίσει τις αγορές του λόγω της οικονομικής κρίσης. Τα ίδια στοιχεία μιλάνε, σε ό,τι αφορά τη φετινή χρονιά, για συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 1,8%. Αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα της ΕΕ χωρίς μνημόνιο και τρόικα. Ομως, η αντιλαϊκή πολιτική προχωράει κανονικότατα ώστε το κεφάλαιο να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες από την κρίση ρίχνοντας τα βάρη στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αλλη μια απτή απόδειξη ότι δεν στέκει η αντιμνημονιακή ρητορεία που χρησιμοποιούν στη χώρα μας αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις για να «πλασάρουν» άλλο μείγμα διαχείρισης του ίδιου καπιταλιστικού συστήματος, που είναι η πραγματική μήτρα των προβλημάτων των εργαζομένων.