Είναι τέτοια η απομόνωση της κυβέρνησης, που προσπαθεί από κάπου να πιαστεί. Ανασύρει το χαρτί της προβοκάτσιας, τους εισαγγελείς και την καταστολή για να σπείρει φόβο και καταστολή. «Θερίζει» όμως μαζικό περιφρουρημένο αγώνα. Προβάλλει το δίλημμα «κατάληψη και χαμένη εξεταστική» ή αποδοχή του νομοσχεδίου, και οι φοιτητές απαντούν με συνέχιση του αγώνα! Είναι φανερό ότι η μαζική νεανική αγωνιστική αδιαλλαξία είναι αυτή που καίει τα χαρτιά της κυβέρνησης και εγγυάται την αποτελεσματικότητα του αγώνα.

Και είναι τέτοια γιατί έχει το δίκιο με το μέρος της!

Δεν υπάρχει ούτε ένας συλλογικός φορέας στον χώρο της Εκπαίδευσης που να μην στηρίζει το αίτημα να μην κατατεθεί το άδικο νομοσχέδιο!

Οι ίδιες οι δημοσκοπήσεις μιλάνε για το 70% των φοιτητών που είναι αρνητικοί στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, ενώ κι εκεί που στον γενικό πληθυσμό φαίνεται να κυριαρχεί οριακά το «ναι», η απόλυτη διαφωνία είναι πιο ισχυρή από την απόλυτη συμφωνία.

Φυσικά πρόκειται για ένα ρευστό τοπίο, στο οποίο παρεμβαίνουμε με την πολιτική μας, με τα επιχειρήματά μας, με την πρωτοπόρα δράση μας, προκειμένου να γίνει διακριτά και σταθερά πλειοψηφικό το ρεύμα εναντίωσης με το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, διεκδικώντας σύγχρονη και αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Ανώτατη Εκπαίδευση.

Αρα πρέπει να θέσουμε επί τάπητος ένα βασικό ερώτημα: Γιατί το φέρνει η κυβέρνηση;

Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα προφανώς και δεν αφορά τα παιδιά της αστικής τάξης, που ούτως ή άλλως κάνουν εκπαιδευτικό τουρισμό και η αξία του πτυχίου τους μετριέται με την οικονομική και πολιτική εμβέλεια των οικογενειών τους.

Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα είναι το αναγκαίο κομμάτι στο παζλ της λειτουργίας των δημόσιων ΑΕΙ με όρους ακόμα πιο επιχειρηματικούς, που θα παρέχουν πτυχία πλήρως αποσυνδεδεμένα με το επάγγελμα σε ένα τοπίο τμημάτων και σχολών πολλών ταχυτήτων, όπου θα συμπιέζονται τα δικαιώματα όλων προς τα κάτω. Δεν είναι τυχαία απ' αυτήν την άποψη η προσπάθεια της κυβέρνησης να φέρει προς επικύρωση τη Σύμβαση της Λισαβόνας, όπου ξεκάθαρα η Ανώτατη Εκπαίδευση προσδιορίζεται ως σπουδές αναγνωρισμένες (!) σε μεταδευτεροβάθμιο επίπεδο. Με απλά λόγια; Και τα κολέγια θα είναι ακαδημαϊκά αναγνωρισμένα!

Οταν ο υπουργός Παιδείας λοιπόν κάνει βίντεο Tik-Tok για να μας πείσει ότι δίνει χρήματα για τα δημόσια ΑΕΙ, οι χιλιάδες φοιτήτριες και φοιτητές ξέρουν γιατί το ζουν. Πουθενά και ποτέ δεν είδαν τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης να κατευθύνονται στην ικανοποίηση των αναγκών τους. Το περίφημο 1 δισ. ευρώ, το οποίο διαφημίζει η κυβέρνηση, αφορά την ενίσχυση της διασύνδεσης των ιδρυμάτων με τις επιχειρήσεις. Ούτε ένα ευρώ δεν πάει για σίτιση, μόνιμους καθηγητές, δωρεάν στέγαση, αναβάθμιση προγραμμάτων σπουδών και υποδομών των ιδρυμάτων που χρησιμοποιούν οι φοιτητές(βλέπε ακόμα «Ριζοσπάστης» 5-7/1/2024 σελ. 10-11, «Η αλήθεια απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα» και «Ριζοσπάστης» 12/1/2024 σελ. 12 «Να πού πάει η "ενίσχυση" των δημόσιων ΑΕΙ»).

Οι εξελίξεις αυτές δεν μπορούν να αποσπαστούν επίσης από μια διαχρονική στρατηγική της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της στην Ελλάδα: Να μαζικοποιηθεί η στροφή των νέων των λαϊκών στρωμάτων προς τις δομές κατάρτισης και να συνδεθεί στενότερα, δηλαδή χωρίς δικαιώματα, με τις «ανάγκες της αγοράς». Συνδέεται δηλαδή με τη συζήτηση περί εθνικού απολυτηρίου και επί της ουσίας τριπλών πανελλαδικών εξετάσεων στο Λύκειο, ενώ ήδη υπάρχουν οι διάφοροι ταξικοί κόφτες για την πρόσβαση στα πανεπιστήμια, την ίδια στιγμή που η εισαγωγή στα ιδιωτικά θα κρίνεται από το πορτοφόλι της οικογένειας. Κι έτσι η αδικία γίνεται νόμος, ενώ η αριστεία άλλο ένα παραμύθι που ξεθώριασε...

Το εύφλεκτο υλικό που πυροδοτεί την αγωνιστικά εκφρασμένη μαζική δυσαρέσκεια βρίσκεται στις αλλεπάλληλες καθημερινές αποδείξεις της αντιδραστικότητας ενός συστήματος που ζει και αναπνέει από την εκμετάλλευση του ανθρώπου και τις ωδίνες που προκαλεί στους πολλούς.

Οι νέοι που παίρνουν μέρος στις συνελεύσεις όταν γυρνάνε στο κρύο - και αυτόν τον χειμώνα - σπίτι τους, έρχονται αντιμέτωποι με πολλαπλάσια άγχη, αδιέξοδα και ακυρώσεις της προσωπικότητάς τους. Ξέρουν καλά τι θα πει ταξική πολιτική. Την βιώνουν στο εισόδημα που τελειώνει πολύ πιο νωρίς απ' ό,τι πέρσι, που και πάλι δεν έφτανε. Την ένιωσαν στο πετσί τους με το έγκλημα στα Τέμπη, που ήταν η πιο τρανή απόδειξη ότι το σύνθημα «οι ζωές μας ή τα κέρδη τους» έγινε φωνή των πολλών γιατί είχε γίνει βίωμα. Οπως βίωμα έγινε η κραυγή ενάντια στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού από το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ με την απόλυτη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η γενιά, που τα ίδια τα αστικά επιτελεία παραδέχονται πως θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της, έχει ήδη δει τα οράματα της αστικής τάξης να ξεθωριάζουν μπροστά στα μάτια της. Πάει πολύ, λοιπόν, οι διάφοροι κονδυλοφόροι να κάνουν μαθήματα «ευπρεπούς διεκδίκησης» στη νέα γενιά, που έχει ζήσει τα πάντα, αλλά «τα πάντα δικαιούται» και να βγάζουν το κομπιουτεράκι της συμμετοχής, ενώ οι Γενικές Συνελεύσεις μετράνε δεκάδες χιλιάδες, όταν η ίδια η κυβέρνηση έχει ψηφιστεί από το 20% του εκλογικού σώματος!

Οι δυνάμεις της ΚΝΕ και του Κόμματος μαζί με εκατοντάδες φίλες και φίλους έχουν πρωτοστατήσει στην ενημέρωση, στη διαφώτιση και στην οργάνωση των αγώνων. Οι νέοι βλέπουν δίπλα τους το ΚΚΕ. Χωρίς «ναι μεν αλλά», όπως αυτά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, που υπηρέτησαν ως κυβερνήσεις την πολιτική της ΕΕ και συνδιαμόρφωσαν το νομοθετικό πλαίσιο που «απαγορεύει» τους αγώνες, το ΚΚΕ λέει καθαρά, οι αγώνες είναι δίκαιοι και γι' αυτό είναι νόμιμοι! Γιατί το δίκιο είναι ο ισχυρότερος «νόμος» κόντρα στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας.

Αυτή η πείρα που μας έχει φέρει μέχρι εδώ είναι ανάγκη να μελετηθεί συλλογικά και να αφομοιωθεί, για να γίνουμε πιο ικανοί στην προσπάθεια για την ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος, στο περιεχόμενο της πάλης του και στα βήματα συμπόρευσης με το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, που τα συνθήματα και η κατεύθυνση της πάλης που παλεύουν οι δυνάμεις της ΚΝΕ κυριαρχούν, έχει σημασία να φωτίσουμε μια κρίσιμη πλευρά:

Την άνοδο της ικανότητάς μας να επικοινωνούμε με ευρύτερες μάζες της νεολαίας που μπαίνουν σε αγωνιστική κίνηση και ενώ κουβαλούν - όπως είναι λογικό - την επίδραση της κυρίαρχης ιδεολογίας, βλέπουν ταυτόχρονα τα τρωτά της σημεία στην ίδια τους τη ζωή. Αυτό είναι το αντικειμενικό έδαφος για να κερδίσουμε με τη δράση μας και τις θέσεις μας την εμπιστοσύνη τους, να επενδύσουμε πολιτικά στον ριζοσπαστισμό που αναπτύσσεται, να χτίσουμε πιο στέρεους δεσμούς συμφωνίας με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι οι υποδομές στο κίνημα, με την έννοια των θετικών συσχετισμών στα όργανά του, στους συλλόγους φοιτητών, είναι κρίσιμη παράμετρος στο να οργανώνονται από καλύτερες θέσεις οι αγώνες, οι διεκδικήσεις. Δεν χωρά αμφιβολία φυσικά ότι αυτή η επίμονη και επίπονη καθημερινή δράση με επίκεντρο τις μαζικές διαδικασίες, την προετοιμασία και την παρουσία για τις Γενικές Συνελεύσεις, για τα συλλαλητήρια, για τις καταλήψεις, θέτει επί τάπητος την ανάγκη να σκεφτούμε παραπέρα το πώς θα γίνουν πιο ουσιαστικοί αυτοί οι θετικοί συσχετισμοί, που πρώτα απ' όλα εκφράζουν και αποτυπώνουν διεργασίες στη συνείδηση.

Ετσι θα γίνουμε ακόμα πιο ικανοί και στο να διαμορφώνουμε διαθέσεις και όχι απλά να τις μετράμε. Φυσικά, η διαμόρφωση διαθέσεων έχει και αντικειμενικό χαρακτήρα. Ομως και η πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών δημιουργεί αντικειμενικό έδαφος. Η πρωτοπόρα σκέψη, όταν συναντιέται με μάζες, γίνεται υλική δύναμη.

Γι' αυτό, στο επίκεντρο των προσπαθειών μας θέτουμε τη βελτίωση της λειτουργίας και της δράσης των συλλόγων, την άνοδο της συμμετοχής των φοιτητών στις διαδικασίες τους, τη δημιουργία δομών μέσα στο φοιτητικό κίνημα που θα διευκολύνουν και θα υπηρετούν τις διεκδικήσεις για το σύνολο των σύγχρονων αναγκών τους.

Αυτά τα στοιχεία τόσο της ανάγκης να δυναμώνει η οργάνωση, η συλλογική συζήτηση και δράση, οι υποδομές στο κίνημα, είναι δεμένα και αλληλοτροφοδοτούμενα με το περιεχόμενο, με την προβολή του δίκιου, των πραγματικών σημερινών δυνατοτήτων και αναγκών.

Γιατί η ικανοποίηση του λογικού και αυτονόητου, τα πτυχία να έχουν αξία, δηλαδή να εξασφαλίζουν εργασία στο αντικείμενο σπουδών με δικαιώματα, εκ των πραγμάτων συγκρούεται με μια από τις πιο βασικές και αντιδραστικές πλευρές της στρατηγικής της Μπολόνια: Τη μετατροπή του πτυχίου σε ένα προσόν ανάμεσα σε άλλα, στο πλαίσιο των κατηγοριοποιημένων σπουδών και πτυχίων. Και σε αυτό συμφωνούν όλα τα κόμματα εκτός του ΚΚΕ.

Γιατί η ικανοποίηση του λογικού και αυτονόητου, οι σπουδές να είναι αποκλειστικά δημόσιες αλλά και δωρεάν, εκ των πραγμάτων συγκρούεται με το εμπορευματοποιημένο δημόσιο πανεπιστήμιο που αντιμετωπίζει ως πελάτες τους φοιτητές, που χρυσοπληρώνουν από πιστοποιήσεις και μεταπτυχιακά, έως και νοίκια, αναλώσιμα, μεταφορές κ.ά. Και σε αυτό συμφωνούν όλα τα κόμματα εκτός του ΚΚΕ.

Γιατί η ικανοποίηση του λογικού και αυτονόητου, οι σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες εξελίξεις της κάθε επιστήμης, με προγράμματα σπουδών που έχουν επιστημονική συγκρότηση, αλλά και σύγχρονες υποδομές που υπηρετούν αυτήν τη διαδικασία, εκ των πραγμάτων έρχονται σε σύγκρουση με την πολιτική που μετρά δεξιότητες που είναι χρήσιμες για το κεφάλαιο. Και αυτό είναι το «ιερό δισκοπότηρο» όλων των αστικών κομμάτων και μόνο το ΚΚΕ το αντιπαλεύει.

Η πρόταση του ΚΚΕ είναι η μόνη που δεν έχει δοκιμαστεί, ενώ όλες οι παραλλαγές της αστικής στρατηγικής για τα πανεπιστήμια είναι ο δρόμος που βαδίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, και όχι μόνο δεν έχει λύσει τα μεγάλα προβλήματα των νέων που σπουδάζουν, τις μορφωτικές ανάγκες των φοιτητών, αλλά αντίθετα τα οξύνει.

Η πρόταση του ΚΚΕ μπορεί να κερδίσει ακόμα περισσότερες και περισσότερους. Είναι η μοναδικά σύγχρονη και δίκαιη, γιατί θέτει ως στόχο την άνοδο της ευημερίας των πολλών και γι' αυτό θέτει στο επίκεντρο την αξιοποίηση των γνώσεων και των ικανοτήτων τους.