ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κυνική προτροπή

Παπαγεωργίου Βασίλης

Απ' τη σύναξη των μεγαλοκαρχαριών στο Νταβός η Γερμανίδα καγκελάριος, Α. Μέρκελ, πρότεινε στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου τη δημιουργία προσωρινών θέσεων εργασίας ώστε να αποφύγουν την πολιτική αστάθεια, ώσπου οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις να επιτρέψουν μια μείωση της ανεργίας. Δήλωσε: «Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Αν το ποσοστό ανεργίας στην Ισπανία είναι από 50 έως 60% στους νέους, ή στην Πορτογαλία, ή την Ελλάδα, ίσως ευθύνη μας είναι να λάβουμε μέτρα για τη δημιουργία προσωρινών θέσεων εργασίας». Και πρόσθεσε πως η εμπειρία της Γερμανίας δείχνει ότι θα πρέπει «να περιμένουμε 2 έως 3 χρόνια ή και 4 πριν αυτές οι μεταρρυθμίσεις αποδώσουν καρπούς στις ευρωπαϊκές χώρες όπου εφαρμόζονται (...) Πρέπει λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε τη διορία αυτή με τον καλύτερο τρόπο για να αποφευχθεί μια κλιμάκωση της πολιτικής κατάστασης που απειλεί να δημιουργήσει μια νέα αστάθεια».

Ομολογεί ουσιαστικά το φόβο που τους κατατρέχει απέναντι στους λαούς, μπροστά στο ενδεχόμενο η λαϊκή οργή να μετουσιωθεί σε πάλη ταξική που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Και υποδεικνύει στους πολιτικούς εκπροσώπους των μονοπωλίων να προχωρήσουν στη διανομή «ασπιρίνων» για μια επώδυνη για τους λαούς και ανίατη στον καπιταλισμό ασθένεια, όπως αυτή της ανεργίας. Προσωρινές θέσεις απασχόλησης, με μισθούς - ψίχουλα, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, προκειμένου να κερδηθεί χρόνος ώστε να εφαρμοστούν οι αντιδραστικές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις δίχως να διακινδυνεύσουν απ' τη λαϊκή πάλη. Η Α. Μέρκελ, μάλιστα, ομολογεί ότι η τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, κύρια εργατικής δύναμης, που συντελείται στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης, είναι αδύνατον να αποκατασταθεί στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης. Γι' αυτό μιλάει για «μια μείωση της ανεργίας»...

Μόνοι τους δείχνουν στους λαούς το δρόμο. Η οργανωμένη, με περιεχόμενο ταξικό και αντίστοιχη προοπτική, εργατική - λαϊκή πάλη είναι ο μόνος τρόπος, το μόνο όπλο που διαθέτουν οι εργαζόμενοι όχι μόνο για να ανακουφιστούν στο σήμερα αλλά και για να ανοίξουν το δρόμο προς μια κοινωνία όπου το ζητούμενο θα είναι η λαϊκή ευημερία και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών.

Ποιοι «θυμήθηκαν» τους χαλυβουργούς...

«Δε θα τους αφήσουμε να μετατρέψουν σε "Χαλυβουργία" τα δικαιώματα που ματώσαμε τα προηγούμενα χρόνια για να τα έχουν σήμερα οι εργαζόμενοι του κλάδου». Αυτά τα λόγια ανήκουν σε συνδικαλιστές. Συγκεκριμένα ανήκουν στο καθαιρεμένο προεδρείο της Ομοσπονδίας Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας, που άλλοτε «χαιρέτιζε» τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών που συγκλόνισε τους εργαζόμενους κάθε κλάδου, εντός κι εκτός των συνόρων της Ελλάδας.

Οι ίδιοι συνδικαλιστές επιχειρούν να ποινικοποιήσουν τη συνδικαλιστική δράση, στέλνοντας στα δικαστήρια την πλειοψηφία της ΟΣΝΙΕ (Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία και Αγωνιστική Συνδικαλιστική Κίνηση Υγειονομικών), όχι επειδή δέχτηκαν κάποια προσωπική επίθεση, αλλά κριτική με επιχειρήματα στο πεδίο της συνδικαλιστικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.

... και γιατί

Αυτοί, λοιπόν, θυμήθηκαν πριν από λίγες μέρες τη «Χαλυβουργία». Οχι, πλέον, για να «χαιρετίσουν», αλλά για να «μουτζώσουν». Για να πουν εμμέσως στους εργαζόμενους του κλάδου της Ιδιωτικής Υγείας πως κι εκεί που οι εργαζόμενοι αγωνίζονται, δεν πετυχαίνουν τίποτε. Πως οι απεργοί, οι αγωνιστές και οι συνεπείς με το ρόλο τους συνδικαλιστές μετατρέπουν τους χώρους δουλειάς σε κάτεργα. Η κυβέρνηση και οι εργοδότες κατεδαφίζουν τα δικαιώματα που οι εργαζόμενοι μάτωσαν για να κατακτήσουν. Κι αν οι χαλυβουργοί έχασαν - προσωρινά - μια μάχη, ωστόσο την έδωσαν παλικαρίσια και με το κεφάλι ψηλά, αφήνοντας πολύτιμη παρακαταθήκη στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Ας δούμε τώρα, τι παρέδωσαν αμαχητί, κρυφά από τους εργαζόμενους στους κλινικάρχες οι κύριοι αυτοί που αποτελούσαν μέχρι και το περασμένο καλοκαίρι το προεδρείο της ΟΣΝΙΕ. Υπέγραψαν με τους εργοδότες μια κλαδική ΣΣΕ, η οποία: Μειώνει τους μισθούς πάνω από 15%. Αυξάνει το ωράριο εργασίας στα μικροβιολογικά και ακτινολογικά εργαστήρια. Καταργεί επιδόματα (νοσοκομειακό, γάμου, τροφοκατοικίας, οθόνης, χειρουργείου κ.ά.). Μειώνει τους μισθούς των νεοπροσλαμβανόμενων. Καταργεί ειδικές άδειες (ΜΕΘ - ΜΤΝ - χειρουργεία).

Ετσι εξηγείται, γιατί «καίγονται» να μιλήσουν για το «χαμένο αγώνα» των χαλυβουργών. Για να έχουν άλλοθι στο ξεπούλημα εργασιακών δικαιωμάτων που έκαναν στην εργοδοσία.

Απόρριψη της αξιολόγησης

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα το Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, κάνοντας ένα ακόμα βήμα στην προώθηση αυτής της διαδικασίας. Αν και στο ΠΔ γίνεται προσπάθεια να προσδιοριστεί, με αυστηρά «εκπαιδευτικούς» όρους, αυτή η διαδικασία, δεν πρέπει να ξεγελαστεί κανένας ότι έχει κάτι να ωφεληθεί η εκπαίδευση από την αξιολόγηση. Εξάλλου, το ΠΔ δεν είναι η πρώτη πράξη του έργου. Εχουν προηγηθεί μια σειρά αντιδραστικοί νόμοι που περιγράφουν τους στόχους και το πλαίσιο της όλης διαδικασίας, που δεν αφήνουν αμφιβολίες για το τι θα υπηρετεί.

Σε μια ταξική κοινωνία, η εκπαίδευση είναι ταξική και αποτελεί μηχανισμό αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Στη χώρα μας, το σχολείο βρίσκεται σε τροχιά αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, ακριβώς για να υπηρετεί καλύτερα αυτό το σκοπό. Και η αξιολόγηση είναι βασικό εργαλείο, είναι κομμάτι αυτών των αναδιαρθρώσεων. Ως μέρος των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων δεν μπορεί να φέρει τίποτα θετικό ούτε στους εκπαιδευτικούς ούτε στη μόρφωση των παιδιών του λαού.

Η αξιολόγηση δεν είναι ουδέτερη από το περιβάλλον όπου διενεργείται. Σ' ένα σχολείο που γίνεται πιο αντιδραστικό για να υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί παρά να κρίνεται με αυτό το πνεύμα. Θα αξιολογείται, δηλαδή, με βάση τους στόχους αυτού του αντιδραστικού σχολείου. Να, λοιπόν, γιατί η αξιολόγηση, εκτός από μέρος των αναδιαρθρώσεων είναι και εργαλείο ταχύτερης επιβολής τους: Γιατί με το φόβο της αξιολόγησης, ο εκπαιδευτικός θα αυτολογοκρίνεται, θα προσαρμόζεται ώστε ο ίδιος να γίνει στυλοβάτης του νέου αντιδραστικού σχολείου. Κι αυτά δεν είναι μόνο λογικά συμπεράσματα. Είναι επιβεβαιωμένα αποτελέσματα από τις χώρες όπου πολύ νωρίτερα εφαρμόστηκε η αξιολόγηση και έγινε μοχλός για την κατηγοριοποίηση των σχολείων, για την ανατροπή του ρόλου του εκπαιδευτικού και το τσάκισμα των εργασιακών του σχέσεων.

Ηδη σήμερα η εκπαίδευση «πάσχει» και δε φταίει ο εκπαιδευτικός γι' αυτό. Για παράδειγμα, όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολούνται με τα της Παιδείας γνωρίζουν ότι η πλειοψηφία των σχολικών βιβλίων είναι άθλια. Ομως, ο εκπαιδευτικός αναγκαστικά με αυτά τα άθλια βιβλία κάνει μάθημα. Πώς θα κρίνεται, λοιπόν, ο εκπαιδευτικός σε σχέση με τη χρήση των βιβλίων; Αλλο παράδειγμα: Βρισκόμαστε στη μέση της σχολικής χρονιάς και οι ελλείψεις εκπαιδευτικών στα σχολεία είναι περισσότερες από ποτέ, αλλά διορισμοί δε γίνονται και προωθούνται συγχωνεύσεις τμημάτων, υπερωρίες εκπαιδευτικών και άλλα τέτοια. Πώς θα κρίνεται ο εκπαιδευτικός μέσα σε αυτήν την κατάσταση; Επειτα υπάρχει και το άλλο: Η μόρφωση του κάθε εκπαιδευτικού δεν είναι ατομική δική του υπόθεση. Μορφώνεται μέσα στα δημόσια πανεπιστήμια και θεωρητικά, με το πτυχίο του πρέπει να είναι ικανός να σταθεί και να παίξει ολοκληρωμένα το ρόλο του μέσα στην τάξη. Αν αυτό δε συμβαίνει στην πράξη, αν π.χ. ο μαθηματικός κι ο φυσικός δεν έχουν διδαχτεί Παιδαγωγική φταίνε οι ίδιοι; Οταν δεν υπάρχει ολοκληρωμένο σύστημα δημόσιας επιμόρφωσης για όλους τους εκπαιδευτικούς φταίνε οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί που... δεν εξελίσσονται;

Πολλά ακόμα μπορεί να πει κανείς, η ουσία όμως είναι μία: Χρειάζεται αποφασιστική αντίσταση στην αξιολόγηση, απόρριψη του ΠΔ και πάλη για την κατάργηση όλων των προηγούμενων νόμων της αξιολόγησης.

Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ

«Ολα καλά - όλα ανθηρά»...

Γρηγοριάδης Κώστας

Κάποιος θα τις χαρακτήριζε ξεροκεφαλιά, άλλος «εμμονές», άλλος πείσμα... Δεν είναι όμως έτσι. Είναι αποδείξεις της συνειδητής στάσης, με την οποία οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού υπονομεύουν την ισχυροποίηση των εργατικών αγώνων. Για την ακρίβεια, υπονομεύουν την ίδια την πραγματοποίηση αγώνων.

Ο λόγος για τα διαρκή εμπόδια που, με διάφορους τρόπους, βάζουν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στην ενιαία αγωνιστική δράση και συστράτευση των εργαζομένων, ενάντια στο σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Ενάντια στη λογική του «ασχολούμαι μόνο με ό,τι στενά συμβαίνει στον κλάδο μου».

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί π.χ. η επιλογή της πλειοψηφίας του ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Μαγνησίας (ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ) να καταψηφίσουν την πρόταση του Συνδικάτου Μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας» για συμμετοχή του συλλόγου στην κινητοποίηση που έκαναν δεκάδες πρωτοβάθμια συνδικάτα ενάντια στη φορομπηχτική πολιτική της συγκυβέρνησης και της ΕΕ.

Φαίνεται πως, κατά τη γνώμη των συγκεκριμένων δυνάμεων, δε συντρέχει κανένας λόγος να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι στη φοροκαταιγίδα. Σε μια περίοδο που η αντεργατική θύελλα εντείνεται διαρκώς, κάποιοι λένε στους εργάτες «όλα καλά - όλα ανθηρά», παρασέρνουν τους εργάτες στην αδράνεια, στην ηττοπάθεια, στην υποταγή...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για τα «μάτια» των ιμπεριαλιστών

Γρηγοριάδης Κώστας

Μπορεί να βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά δεν ξεχνούν τη βολική για το δίπολο ψευτοαντιπαράθεση, ούτε πολύ περισσότερο την αποστολή τους ως δυνάμει διαχειριστές της καπιταλιστικής εξουσίας. Η Ρ. Δούρου, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που συνοδεύει τον Αλ. Τσίπρα στις ΗΠΑ, μεταξύ Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ΔΝΤ βρήκε λίγο χρόνο να αρθρογραφήσει σε ελληνική ιστοσελίδα (matrix24.gr) για να γράψει τι; Οτι: «Η επίσκεψη της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ έχει ταράξει πολλούς στην Ελλάδα (...) Οπως για παράδειγμα ο κ. Κεδίκογλου»...

Με μεγαλοψυχία, όμως, του βρίσκει ελαφρυντικά. Δεν είναι - λέει - στις ΗΠΑ για να διαπιστώσει με τα μάτια του «το μεγάλο ενδιαφέρον με το οποίο γίνεται δεκτός ο Αλέξης Τσίπρας κατά τις επισκέψεις του» (...) «την πλημμυρίδα των ερωτήσεων που δέχθηκε, μετά από τη διάλεξή του σε ένα από τα σημαντικότερα think tank παγκοσμίως (...) ήταν τόσες που θα χρειάζονταν δύο μέρες για να απαντηθούν όλες».

Και με αβροφροσύνη, σε ανταπόδοση της θερμής υποδοχής, γράφει για τις ΗΠΑ: «Η απάντηση που έδωσαν στην οικονομική κρίση, αποδεικνύεται πιο κοντά στην κοινωνία από ό,τι εκείνη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (...) που δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο στην εξαθλίωση των κοινωνιών» (...) «στην ομιλία της ορκωμοσίας του ο Μπάρακ Ομπάμα έδωσε το στίγμα της δεύτερης θητείας του: έμφαση στα κοινωνικά δικαιώματα, στην ισότητα, στην προστασία των αδύναμων, των παιδιών, των γυναικών, των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων (...) τόνισε ότι θα εργαστεί για την κοινωνική ασφάλιση και τα προγράμματα Medicaid, Medicare. Σκιαγράφησε την πορεία που επιθυμεί να ακολουθήσει - μια πορεία στον αστερισμό του Μάρτιν Λούθηρ Κινγκ και των προοδευτικών αρχών και αξιών της φιλελεύθερης πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος» (...) «Σπάνια οι δύο πλευρές του Ατλαντικού μοιάζουν τόσο μακριά η μια από την άλλη όσο σήμερα...»!

Αναμενόμενο μεν, θλιβερό δε! Να ακκίζονται ενώπιον των ιμπεριαλιστών και να τους κολακεύουν, για να γίνουν αρεστοί στην τάξη που ορέγονται από κυβερνητικό πόστο να εκπροσωπήσουν. Να διαφημίζουν φόρα παρτίδα την πλήρη ενσωμάτωσή τους σε ένα σύστημα που κάθε πόρος του αναδίνει βρωμιά και δυσωδία. Να διαστρεβλώνουν εξόφθαλμα την πραγματικότητα των εκατομμυρίων Αμερικανών αστέγων, πεινασμένων, εξαθλιωμένων για να πείσουν το λαό ότι υπάρχει μείγμα αστικής διαχείρισης που υπερασπίζεται τα συμφέροντά του.

Στο στόχαστρο το δικαίωμα στην απεργία

«Οι εργαζόμενοι στις μεταφορές - όπως και στη δημόσια Υγεία, στην καθαριότητα, στην Εκπαίδευση - έχουν, αυτή ειδικά την περίοδο, το μειονέκτημα, λόγω λειτουργήματος, να μην μπορούν να απεργήσουν»! Αυτή τη «σύσταση»... κάνει στους χιλιάδες εργαζομένων των παραπάνω κλάδων ο Π. Μανταίος διά του χρονογραφήματός του στο προχτεσινό φύλλο της «Εφημερίδας των συντακτών». Τι λέει ο συντάκτης στους χιλιάδες εργαζόμενους (και όχι μόνο...) στους παραπάνω κλάδους, που βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται, κατακτήσεις και δικαιώματα να τσαλαπατιούνται; Λέει ευθέως: «Σκάσε και σκύψε το κεφάλι», λόγω «λειτουργήματος». «Σκάσε» και αποδέξου την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, των δικαιωμάτων σου, το πλήθος των αντεργατικών κυβερνητικών μέτρων, τα φοροχαράτσια, κ.λπ., γιατί η περίοδος είναι δύσκολη. Η παραπάνω «σύσταση» γίνεται με αφορμή τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα μέσα σταθερής τροχιάς. Μιλούν για «λειτούργημα» και όχι για δουλειά των εργαζομένων που τους κόβονται οι μισθοί. Μιλούν για «λειτούργημα», που το κατασκευάζουν ως άλλοθι ενάντια στην απεργία.

Ανάλογα επιχειρήματα δεν αξιοποιούσαν οι προηγούμενες αλλά και η τωρινή κυβέρνηση όταν απεργούσαν οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία; Δεν αναπαρήγαν από το πρωί μέχρι το βράδυ στις εφημερίδες, δεν έλεγαν στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις ότι «πλήττεται ο τουρισμός»; Ανάλογα δεν ήταν και τα επιχειρήματα στις απεργίες των ναυτεργατών; Με την ίδια θέρμη δεν εμφανίζονταν ξαφνικά να θυμούνται το δικαίωμα των νησιωτών που αποκόπτονται εξαιτίας της απεργίας από τη στεριά; Για τα ευπαθή προϊόντα που χαλάνε; Ακόμα ακόμα για πλήγμα του κέντρου της Αθήνας δεν έκαναν λόγο κυβέρνηση, ΜΜΕ και οι δορυφόροι τους σε κάθε πανεργατική απεργία; Για τον εννιάμηνο απεργιακό αγώνα των χαλυβουργών μήπως δεν έλεγαν ότι τέτοιες κινητοποιήσεις «κλείνουν τις επιχειρήσεις στη χώρα»;

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να απεργήσει στη χώρα; Κανείς! Τέτοιο κλίμα διαμορφώνει η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ. Δημοσιεύματα περί «ακατανόητων απεργιών», όπως του συγκεκριμένου συντάκτη, βάζουν «βούτυρο στο ψωμί» της μαύρης κυβερνητικής προπαγάνδας, που στοχεύει ευθέως στο δικαίωμα των εργαζομένων να απεργήσουν και να διεκδικήσουν το δίκιο τους.

Προαποφασισμένα τα μέτρα

Σε νέο αποπροσανατολιστικό πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στα κόμματα της αστικής διαχείρισης επιδιώκεται να αναχθεί το θέμα με τα «μαγειρεμένα» στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Το ζήτημα έρχεται για δεύτερη φορά στην επιφάνεια, αφού είχε προηγηθεί το 2011 η σύσταση εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή, όπου αναζητήθηκαν ποινικές ευθύνες των Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου, χωρίς τελικά να τους αποδοθούν. Σήμερα, ο νέος επικοινωνιακός κουρνιαχτός που σηκώνεται έχει μοναδικό στόχο τον αποπροσανατολισμό του λαού μπροστά στη νέα βάρβαρη επέλαση που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το έλλειμμα του 2009, που είχε εμφανιστεί αναθεωρημένο στο 15,4%, είτε ήταν «τεχνητά διογκωμένο» είτε όχι, αποτέλεσε το φύλλο συκής της αστικής προπαγάνδας για να εκβιαστούν τα λαϊκά στρώματα και να μην αντιδράσουν στην επιβολή των προαποφασισμένων σκληρών μέτρων.

Στις 7 Οκτώβρη 2009 - τρεις μέρες μετά τις εκλογές - ο Γ. Παπανδρέου στη διάρκεια του τότε Υπουργικού Συμβουλίου και πριν δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία του ελλείμματος, κάλεσε τους υπουργούς να προχωρήσουν σε «πλήρη καταγραφή της κατάστασης που παραλαμβάνουν», ξεκαθάρισε ότι θα «υπάρξουν δύσκολες αποφάσεις» και «άμεσα μέτρα». Στα τέλη Οκτώβρη - χωρίς ακόμα να έχει καταγραφεί το ύψος του ελλείμματος - η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε στην κατάρτιση «σταθεροποιητικού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής», που παρουσίασε στην πρώτη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, περιγράφοντας τα σκληρά μέτρα λιτότητας που ακολούθησαν. Στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 7/02/2010, οι Ευρωπαίοι εταίροι σε πλήρη σύμπνοια στο κείμενο των συμπερασμάτων τους σημείωναν: «Οι χώρες - μέλη της ΕΕ πρέπει να έχουν αξιόπιστες εθνικές πολιτικές, ευθυγραμμισμένες με τους συμφωνημένους κανόνες. Εχουν κοινή ευθύνη για την οικονομική και δημοσιονομική σταθερότητα της Ευρωζώνης».

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήδη από το Μάρτη του 2010 προχώρησε σε ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, μειώσεις μισθών, συντάξεων, δρομολόγησε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, πρόσθετους φόρους, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και στα επιδόματα. Υλοποιούσε στρατηγικές επιλογές της ΕΕ προκειμένου να πληρώσει ο λαός τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης που ήδη είχε ξεσπάσει και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας. Η έλευση της τρόικας και η υπογραφή του πρώτου μνημονίου, το Μάη του 2010, επιτάχυναν τους ρυθμούς της προώθησης των μέτρων και της σφαγής του λαού. «Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών που εφαρμόζουμε ήταν στο πρόγραμμά μας», είχε ομολογήσει κυνικά ο Γ. Παπανδρέου το Γενάρη του 2011 με ομιλία του σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόστηκαν στη χώρα όλο το προηγούμενο διάστημα και κατά κύματα προωθούνται και σήμερα, επεκτάθηκαν την ίδια περίοδο και σε καπιταλιστικά κράτη με πολύ μικρότερο έλλειμμα από αυτό της Ελλάδας. Αυτό φανερώνει ότι οι αστικές στατιστικές χρησιμοποιούνται για να νομιμοποιούν οι κυβερνήσεις τις αντεργατικές πολιτικές.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στις αντιπαραθέσεις των αστικών κομμάτων. Η κρίση είναι προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης, των συσσωρευμένων κεφαλαίων και τα ελλείμματα και τα χρέη τα προκάλεσε ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής που προσφέρει φοροαπαλλαγές και κρατικές ενισχύσεις στα μονοπώλια για να αυγατίζουν τα κέρδη τους. Οι εργαζόμενοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι η αντεργατική καταιγίδα θα συνεχιστεί - ανεξάρτητα από το ύψος των ελλειμμάτων που σήμερα είναι εμφανώς μικρότερα - γιατί όσο βαθαίνει η κρίση τόσο πιο λυσσαλέα θα είναι η επίθεση της πλουτοκρατίας και των αστικών κομμάτων εναντίον τους.