Η επόμενη μέρα είναι προχτές. Σωστή η επισήμανση από τη σκοπιά της αστικής τάξης που νιώθει τόση σιγουριά ώστε να μην κρύβει λόγια. Το έκαναν καθαρό και τα ελληνοαμερικάνικα και άλλα επιμελητήρια ότι μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επεξεργάστηκαν από προχτές την πολιτική για την επόμενη μέρα: για να αντιμετωπιστεί η καπιταλιστική κρίση κάποιοι πρέπει να χάσουν κι αυτοί δεν μπορεί να είναι άλλοι από τους μόνους παραγωγούς του πλούτου, την εργατική τάξη, τα φτωχομεσαία εργαζόμενα λαϊκά στρώματα. Για να αυξηθούν τα κέρδη πρέπει να μειωθεί η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Για να γίνει αυτό υπάρχουν πολλά εργαλεία, όλα μαζί ονομάζονται «αναδιαρθρώσεις» και είναι σε βάρος όλων των τομέων της ζωής των εργαζομένων, είτε είναι το μεροκάματο, είτε η υγεία, είτε η παιδεία, είτε η πρόνοια. Κάθε περικοπή κοινωνικών δαπανών που αντικαθίσταται με πληρωμή του κόστους από τον εργάτη ισοδυναμεί με μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης, αυξάνει την κλεμμένη υπεραξία, ενισχύει τα κέρδη.

Η αστική τάξη επιδιώκει οι εργάτες να πειστούν να πληρώσουν εθελοντικά το κόστος της καπιταλιστικής κρίσης. Γι' αυτό προσπαθεί να αυξήσει την τρομοκρατία για την επόμενη μέρα, ώστε να περνά ως αυτονόητο ότι το κόστος θα πληρωθεί συμφωνούν δε συμφωνούν οι εργάτες. Ετσι παρουσιάζει από τώρα και ως οσιομάρτυρες τους πολιτικούς υπαλλήλους της που θα αναλάβουν να πληρώσουν το πολιτικό κόστος για τα αντιλαϊκά μέτρα που θα αποφασίσουν. Πρόκειται για πλήρη διαστροφή της πραγματικότητας. Οι μόνοι που χάνουν σ' όλη αυτή τη διαδικασία που επαναλαμβάνεται τακτικά πυκνά συχνά είναι οι εργάτες. Και για να χάνουν οι εργάτες βάζουν στο κίνημα τύπους σαν τον Πρωτόπαπα που πρωτοστάτησε στη νομοθέτηση των ενοικιαζόμενων εργατών, τύπους σαν τον Κοντάκη που πρωτοστάτησε στο πέρασμα των ναυπηγείων στην Τισέν, τύπους σαν τον Πολυζωγόπουλο που εκπαίδευσαν εκατομμύρια εργατών να θεωρούν πως το καλό του αφεντικού είναι καλό για τον εργάτη.

Η επιμονή στην ερώτηση «πού θα βρείτε τα λεφτά», που απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ, είναι ένα στήσιμο, μια παραπλάνηση. Για να θεωρηθεί δεδομένο το όριο κίνησης των εξελίξεων εντός των τειχών του συστήματος. Το ΠΑΣΟΚ εύκολα απαντά με διάφορα λογιστικά «θα κόψω απ' το λάδι θα βάλω στο ξύδι» κι ο εργάτης μένει με τη βεβαιότητα ότι πράγματι δεν υπάρχουν περιθώρια για κάτι άλλο, αυτοί οι καλοί άνθρωποι, οι πολιτικοί των δύο κομμάτων της αστικής τάξης, κάνουν ό,τι μπορούν για να μοιραστεί η πίτα πιο δίκαια. Ακόμα χειρότερα, άνθρωποι που ματώνουν καθημερινά, με έναν πενιχρό μισθό, για το κέρδος του καπιταλιστή, φτάνουν να πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν κι άλλες θυσίες γιατί ακριβώς χωρίς αφεντικά τι θα κάνουμε;

Κι όμως, είναι τόσο μπαγιάτικο όλο αυτό το σκηνικό που κάτω από κανονικές συνθήκες δεν μπορείς να πλησιάσεις στην μπόχα του πόσο μάλλον να το χάψεις.

Δεν μπορείς να κόψεις την ελπίδα, έτσι ζει ο άνθρωπος. Κάποιος όμως πρέπει να του πει ότι μπορεί να ζήσει χωρίς χαμοζωή. Οτι το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν είναι παντοδύναμες. Οτι είναι καλό να μην υπάρχει κυβερνητική αυτοδυναμία κι απέναντι στην όποια ανίσχυρη κυβέρνηση να είναι ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που θα παλεύει εδώ και τώρα αν όχι για το σοσιαλισμό, τουλάχιστον για απλά πράγματα που μπορούν να γίνουν σήμερα, γιατί πλούτος υπάρχει. Να έχουν τα σχολεία δάσκαλο, ειδικά στην ειδική αγωγή, να έχουν τα γιατρεία γιατρό και νοσηλευτές, να μην πληρώνεται ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και να αυξηθεί στο 45% ο φόρος στις μεγάλες επιχειρήσεις (απαντάνε σ' αυτό ότι θα πάρουν τα κεφάλαιά τους και θα φύγουν, η εμπειρία δείχνει το αντίθετο, μένουν εδώ και συνεχίζουν να κερδίζουν με τζάμπα κρατικό χρήμα).

Η επόμενη μέρα είναι πράγματι προχτές. Οχι μόνο από τη σκοπιά της αστικής τάξης αλλά κι απ' τα δεινά των εργατών. Και σ' αυτήν την επόμενη μέρα αυτό που μετράει είναι η δύναμη στο λαϊκό κίνημα. Μια κυρία από το ΠΑΣΟΚ που φώναζε χτες έξω από την «Ασπίς», «τι δουλειά έχει εδώ το ΚΚΕ», έκανε τη δουλειά της. Εγνοια της, πώς θα διασφαλίσει ότι οι διαδηλώσεις δε θα συνεχιστούν, ότι το θέμα θα λυθεί κάπως με το γνωστό τρόπο του ΠΑΣΟΚ, ένα ρουσφέτι εδώ, μια υπόσχεση εκεί. Οτι ακριβώς αυτήν την ώρα της κρίσης το μυαλό των υπαλλήλων δε θα πάρει στροφή έτσι που να σκεφτεί ότι τα δικά τους δεινά πάνε πακέτο με τον ανταγωνισμό των καπιταλιστών, έναν ανταγωνισμό που εξελίσσεται στην πλάτη του συνόλου της εργατικής τάξης, που χρόνια τώρα εκπαιδεύεται να βλέπει στην ιδιωτική ασφάλιση τη σωτηρία, μια σωτηρία που όμως αφορά μόνο τα καπιταλιστικά κέρδη.

Στα 10 μερόνυχτα που έμειναν δε θα πειστούν όλοι να αλλάξουν ρότα, πολλοί όμως μπορούν να πειστούν ότι αξίζει να δώσουν δύναμη στη δύναμή τους, στο ΚΚΕ, έτσι που να αυξάνεται ο φόβος των καπιταλιστών. Αυτό είναι μια πραγματικά ελπιδοφόρα προοπτική.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΤΩΡΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙΤΕ ΤΟ ΚΚΕ εγγύηση για τη λαϊκή προοπτική

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σύγκρουση για την οικονομία

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΕΡΙΞΕ ΤΟ ΓΑΝΤΙ στον Γιώργο για 2η τηλεμαχία

ΤΟ ΒΗΜΑ: Ο διάλογος έδειξε τον νικητή των εκλογών

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ο πρωθυπουργός κατεδάφισε τον λαϊκιστή

ΕΘΝΟΣ: ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ βολή για Καραμανλή

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: ΓΙΩΡΓΟ, ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ ΕΧΕΙΣ

ΤΑ ΝΕΑ: Καθαρή νίκη Γιώργου στο τετ α τετ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Παράσταση ήττας από Καραμανλή

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κέρδη και ζημιές στην τηλεμαχία

ΑΥΓΗ: Γυμνοί οι πρίγκιπες

Ο ΛΟΓΟΣ: ΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ έπεισαν τους οπαδούς τους

ΑΥΡΙΑΝΗ: Η ΧΩΡΑ ΠΑΕΙ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΓΙΑ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ

«Τη "χάρτα" των αντιλαϊκών - αντιδραστικών αξιώσεών τους, για την έξοδο των επιχειρήσεών τους από την καπιταλιστική κρίση και τη διασφάλιση της κερδοφορίας τους τα επόμενα χρόνια, παρουσίασαν χτες οι εκπρόσωποι των πέντε διμερών εμποροβιομηχανικών επιμελητηρίων (...) η συγκεκριμένη "μελέτη" (...) στηρίχτηκε στις προτάσεις που κατέθεσαν πέντε πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σε συναντήσεις που είχαν διοργανώσει τα παραπάνω Επιμελητήρια. "Πήραμε τις προτάσεις των πολιτικών και τις εμπλουτίσαμε με τη δική μας εμπειρία", είπε ο Γ. Στουρνάρας, ένας από τους συντάκτες της σχετικής έκδοσης και στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (...) απαιτούν την επιβολή των αξιώσεών τους με αιχμή του δόρατος τις εργασιακές σχέσεις, τη φορολογία και το ασφαλιστικό, την παιδεία, τη δημόσια διοίκηση, το περιβάλλον, τη ναυτιλία, την αγροτική παραγωγή» (το θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

«Το βασικό ενδιαφέρον του Προέδρου Ομπάμα και των άλλων ηγετών των χωρών της G20 που συναντώνται στο Πίτσμπουργκ δεν αφορά την ανεργία και την κοινωνική αθλιότητα, αλλά τα περιθώρια κέρδους και τη μετοχική αξία των μεγάλων τραπεζών και επιχειρήσεων (...) τα μέτρα ασφαλείας που έχουν ληφθεί στο Πίτσμπουργκ είναι δρακόντεια. Δεν είναι η απάντηση σε μια πραγματική απειλή, αλλά προϊόν του φόβου εκείνων που ευθύνονται γι΄ αυτήν την κρίση (...) Επί δύο δεκαετίες, οι άνθρωποι που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των ανεπτυγμένων χωρών επέμεναν ότι το δυσβάσταχτο χρέος των χωρών του τρίτου κόσμου δεν ήταν δυνατόν να αναληφθεί από ένα ειδικό ταμείο, επειδή αυτό θα πρόδιδε τις απαραβίαστες αρχές της παγκοσμιοποίησης. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι χρειάστηκαν μόλις δύο εβδομάδες για να εγκαταλείψουν αυτές τις αρχές και να αναθέσουν σε ειδικές τράπεζες τα δικά τους χρέη, που είναι πολύ μεγαλύτερα από το χρέος του τρίτου κόσμου. Οι εικόνες από το Πίτσμπουργκ θυμίζουν στρατιωτικό νόμο. Τόσο μεγάλος είναι ο φόβος. Κι η πολιτική οργή, που μπορεί να τις φέρει πιο κοντά μας» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ)

ΠΟΙΑΝΟΥ ΑΝΑΓΚΗ; «Η νέα κυβέρνηση θα κινηθεί από τις πρώτες ημέρες εν μέσω συμπληγάδων. Θα βρεθεί αντιμέτωπη με δύσκολες και σύνθετες καταστάσεις που απαιτούν λύσεις ανάγκης (...) είναι αυτά θέματα και προβλήματα όχι των 100 ημερών αλλά των πρώτων δέκα» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).

«ΕΠΩΔΥΝΕΣ» ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ: «Tο αύριο για την οικονομία είναι προχθές και η επόμενη κυβέρνηση (όποια και αν είναι αυτή) δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση αν δεν πει από τώρα την αλήθεια (...) τα "λουκέτα" των ημερών κρύβουν ανθρώπινα δράματα και χρέος όλων είναι να βρουν λύσεις τώρα όσο επώδυνες και αν είναι. O παράδεισος που μας υπόσχονται μπορεί να περιμένει» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΤΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ: «Η τηλεόραση επισημαίνουν οι Μάουερ και Ράινεμαν θέλει μόνο ατάκες (...) σε όλες τις έρευνές τους όποτε ζήτησαν από τηλεθεατές να τους πουν μια, έστω, σημαντική πολιτική άποψη που άκουσαν σε ένα δελτίο ειδήσεων ή σε ένα τηλεοπτικό ντιμπέιτ το 89% αυτών δεν θυμόταν τίποτα. Αυτό, σημειώστε, συνέβη λίγα λεπτά μετά την ολοκλήρωση των εκπομπών. Συγκράτησαν μόνο ατάκες, γκριμάτσες, λάθη και ενδυματολογικά στοιχεία. Επειτα πήγαν και ψήφισαν» (ο Χρ. Μιχαηλίδης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).