Εργα αποκατάστασης 1,4 δισ. ευρώ στη Θεσσαλία ανακοίνωσε από το βήμα ημερίδας ο υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών Νίκος Ταχιάος. Η ανάθεσή τους θα ξεκινήσει το καλοκαίρι, δηλαδή σχεδόν έναν χρόνο μετά τις πλημμύρες, που έχουν αφήσει ανοιχτές πληγές στον λαό της περιοχής. Σαν αριθμός, τα 1,4 δισ. ακούγονται πολλά. Τι αφορούν όμως; Τα 470 εκατ. ευρώ αφορούν έργα στη σιδηροδρομική υποδομή και πιο συγκεκριμένα στο δίκτυο από Λαμία μέχρι Λάρισα και από Παλιοφάρσαλο μέχρι Καλαμπάκα. Αλλα 900 εκατ. θα δοθούν για την «αποκατάσταση των οδικών υποδομών» σε δήμους που υπέστησαν συντριπτικές καταστροφές και σε ορισμένα σημεία παραμένουν αποκομμένες ακόμα και σήμερα. Δηλαδή, παρά το γεγονός ότι κοντεύει να συμπληρωθεί ένας χρόνος, τα έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης και προστασίας παραμένουν «εκτός κάδρου», ενώ για άλλες επείγουσες ανάγκες, όπως η αποκατάσταση του τρένου και των δρόμων, χρειάστηκαν τόσοι μήνες για να βρεθούν τα χρήματα, χωρίς κανένας να ξέρει αν και πότε θα ολοκληρωθούν τα έργα. Γιατί; Επειδή, όπως ομολόγησε και ο υφυπουργός, όταν πρόκειται για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού, «οι πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι, παρότι οι καταστροφές από τα καιρικά φαινόμενα είναι τεράστιες και οι πληγές δεν μπορούν να επουλωθούν από τη μια στιγμή στην άλλη, παρότι οι κάτοικοι το επιθυμούν και το περιμένουν». Βέβαια, όταν πρόκειται για τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, το «έργο» αλλάζει και το κράτος γίνεται ξαφνικά ευκίνητο και γαλαντόμο. Πώς λοιπόν να μην τρέμει το φυλλοκάρδι του λαού της Θεσσαλίας με κάθε πρόγνωση για βροχή, όπως έγινε την περασμένη Παρασκευή;

Αυξάνεται ο αριθμός των συμβάσεων ορισμένου χρόνου στη Γερμανία, ως μια ακόμη ένδειξη επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου και των συνθηκών εργασίας στην ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία της Ευρώπης. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 3,24 εκατ. εργαζόμενοι (από 3,13 εκατ. το 2021) ή το 8,7% επί του συνόλου είχαν σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου το 2022. Σε αυτούς προστίθενται και άλλες επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, όπως η μερική απασχόληση, τα mini jobs, ενώ σχεδόν το 20% των εργαζομένων πλήρους απασχόλησης είναι χαμηλόμισθοι. Οι νεότεροι μεταξύ 25 και 34 πλήττονται ιδιαίτερα από τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Στο μεταξύ, οι περισσότερες τέτοιες συμβάσεις (58%) δεν έχουν «αντικειμενική βάση», που σημαίνει ότι οι εργοδότες καλύπτουν «πάγιες» ανάγκες με εργαζόμενους που έχουν ημερομηνία λήξης, επειδή τους κοστίζουν λιγότερο. Σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία, μια σύμβαση ορισμένου χρόνου έως και 24 μηνών είναι δυνατή χωρίς «αντικειμενική αιτία», ενώ οι συμβάσεις μικρότερης διάρκειας μπορούν να παραταθούν έως και τρεις φορές μέχρι αυτήν τη μέγιστη περίοδο. Στον ιδιωτικό τομέα, το ποσοστό τέτοιων συμβάσεων είναι 74,2% επί των συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Στις δημόσιες υπηρεσίες, περισσότερες από 1 στις 3 συμβάσεις ορισμένου χρόνου είναι «αβάσιμες», ενώ σε ιδρύματα, ενώσεις κ.λπ., το ποσοστό αυξήθηκε από 35,2% το 2021 σε 47%. Αυτή λοιπόν είναι η «κανονικότητα» της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας, που τη ζουν οι εργαζόμενοι και στη χώρα μας, με την ευελιξία να καλπάζει. Αυτές είναι όμως και οι «καλές ευρωπαϊκές πρακτικές», που διαφημίζουν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, καλώντας τον λαό να τους ψηφίσει για ...«να γίνουμε Ευρώπη».

Τη μεγάλη ανησυχία των εργαζομένων στην Πολιτική Αεροπορία για τον κίνδυνο να ζήσουμε τα «Τέμπη του αέρα», αν δεν υπάρξουν άμεσα μέτρα από το κράτος, επιβεβαιώνουν τα στοιχεία από τη διερεύνηση σοβαρών περιστατικών που σχετίζονται με την ασφάλεια των πτήσεων στις ΗΠΑ. Για παράδειγμα, η πρόεδρος του ομοσπονδιακού Συμβουλίου Ασφάλειας Μεταφορών, καταθέτοντας σε επιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας, ομολόγησε ότι «οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας υποχρεούνται σε υπερωρίες (...) Αυτό οδηγεί σε κόπωση και απόσπαση της προσοχής (...) όλα καταλήγουν στο πρόβλημα της έλλειψης προσωπικού». Αλλά και ο πρόεδρος της Εθνικής Ενωσης Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας δήλωσε ότι «σε πολλά αεροδρόμια οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν 6 μέρες τη βδομάδα, 10 ώρες τη μέρα», ενώ υπολογίζονται ότι είναι «περίπου 3.600 λιγότεροι από τους 14.000 που απαιτούνται». Ενδεικτικά, το προσωπικό στον τερματικό σταθμό της Νέας Υόρκης είναι μόλις το 54% του συνιστώμενου... Δημοσίευμα του «Ρόιτερς» αναφέρει επίσης ότι πολλά ατυχήματα στο έδαφος οφείλονται «σε ελλείψεις ηλεκτρονικών συστημάτων, που είναι διαθέσιμα από τη δεκαετία του 1980...». Οπως το εξελιγμένο σύστημα SURF-A (Surface-Alert), το οποίο όμως απορρίφθηκε το 2021, επειδή - σύμφωνα με έκθεση - «βασική ανησυχία ήταν το κόστος» και επειδή «τίποτα δεν μπορεί να ενεργοποιήσει μια τέτοια επένδυση, απλά (γιατί) δεν εντοπίζεται θέμα κινδύνου ή όφελος άξιο να ακολουθήσει (κανείς)...», όπως δήλωναν εκπρόσωποι των αεροπορικών εταιρειών. Ο κυνισμός τους δεν είναι τίποτα λιγότερο από αναγγελία ενός προδιαγεγραμμένου εγκλήματος, με ηθικό και φυσικό αυτουργό το κέρδος...