Στο σημερινό 4σέλιδο «Νεολαία» μπορούμε να βρούμε:
Οι Κομμουνιστικές Νεολαίες που υπογράφουν την Κοινή Ανακοίνωση είναι:
Κομμουνιστική Νεολαία Αυστρίας
Σοσιαλιστική Γερμανική Εργατική Νεολαία
Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας
Νέοι Σοσιαλιστές Κροατίας
Ενιαία Δημοκρατική Οργάνωση Νεολαίας - Κύπρος
Κολεκτίβες Νέων Κομμουνιστών - Ισπανία
Ενωση Κομμουνιστικής Νεολαίας Ισπανίας
Κομμουνιστική Νεολαία Καταλονίας
Μέτωπο Κομμουνιστικής Νεολαίας - Ιταλία
Κίνημα Κομμουνιστικής Νεολαίας Ολλανδίας
Αριστερό Μέτωπο Νεολαίας (Νεολαία του Ουγγρικού Εργατικού Κόμματος)
Επαναστατική Κομμουνιστική Νεολαία Ρωσίας - Μπολσεβίκοι
Ενωση Νέων Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας - Σερβία
Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας - Τσεχία
Κομμουνιστική Νεολαία - Τουρκία
Αποσπάσματα από την ομιλία του Αρη Ευαγγελίδη, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, και από την Κοινή Ανακοίνωση των Νεολαιών της Συνάντησης
Την ΚΝΕ εκπροσώπησαν στη Συνάντηση ο Αρης Ευαγγελίδης, μέλος του Γραφείου του ΚΣ, και ο Νίκος Ζαχαρόπουλος, μέλος του ΚΣ και υπεύθυνος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων του ΚΣ.
Στην ομιλία του στη Συνάντηση, ο Αρης Ευαγγελίδης αναφέρθηκε αναλυτικά στην ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, επισημαίνοντας: «Για να υπηρετήσουν τους σκοπούς τους δεν διστάζουν να εξαπολύουν επιθέσεις, να διχοτομούν χώρες, να δημιουργούν και να αξιοποιούν δολοφονικές/σκοταδιστικές οργανώσεις, όπως το ISIS, για κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, όπως γίνεται τώρα στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή. Οι αστικές τάξεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Τουρκίας, των αραβικών κρατών και των μοναρχιών του Κόλπου παίζουν με τη φωτιά μιας γενίκευσης του πολέμου. Ανταγωνίζονται με τη Ρωσία, και με τα όπλα πλέον, για το πώς θα γίνει η μοιρασιά του πλούτου της Ενέργειας, ποια δίκτυα μεταφοράς θα συγκροτηθούν, με ποιους ενδιάμεσους σταθμούς και προορισμούς, ποια ιμπεριαλιστική δύναμη θα κυριαρχήσει τελικά οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά στην περιοχή».
Πρόσθεσε ακόμα: «Οι ίδιοι που στο εσωτερικό κάθε χώρας μάς καλούν σε "συναίνεση", να μην αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας, μας καλούν δηλαδή στην υποταγή στους εκμεταλλευτές για να δεχτούμε να ζούμε σαν σκλάβοι, στη συνέχεια μας λένε ότι μπροστά στις διεθνείς εξελίξεις και στα διάφορα ενδεχόμενα πρέπει να εξασφαλιστεί η "εθνική ενότητα". "Εθνική ενότητα", όμως, δεν μπορεί να υπάρξει σε μία ταξική κοινωνία, ούτε σε συνθήκες ειρήνης ούτε σε συνθήκες πολέμου. "Εθνική ενότητα", με άλλα λόγια, σημαίνει υπεράσπιση των συμφερόντων της ντόπιας αστικής τάξης. Ο λαός και η νεολαία δεν έχουν κανένα συμφέρον να χύσουν το αίμα τους για τα κέρδη των ντόπιων και των ξένων επιχειρηματικών ομίλων». Επισήμανε δε ότι στον ίδιο δρόμο βαδίζει και η λεγόμενη «αριστερή κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που όχι μόνο δεν πήρε κανένα μέτρο ανακούφισης του λαού και της νεολαίας από τα βάρβαρα μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά υπέγραψε το 3ο βάρβαρο μνημόνιο, ενώ συνεχίζει και εντείνει την εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
Στο κλείσιμο της ομιλίας του τόνισε ότι «η πορεία της ταξικής πάλης θα καθοριστεί σε μεγάλο βαθμό από την ισχυροποίηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και την έκφραση που αυτό θα έχει σε κάθε χώρα. Θα καθοριστεί από την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, από το δυνάμωμα της σοσιαλιστικής προοπτικής στην καθημερινή πάλη της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα από τις νέες γενιές, από τη νέα βάρδια της. Αυτό αφορά και τις Κομμουνιστικές Νεολαίες, που αναλαμβάνουμε σοβαρό μερίδιο ευθύνης. Η ιστορική πείρα αναδεικνύει ως βασικό πρόβλημα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος την έλλειψη ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής ετοιμασίας των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ώστε να οδηγήσουν σε επαναστατικές συνθήκες την εργατική - λαϊκή εξέγερση, στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας. Η ολόπλευρη αυτή προετοιμασία πρέπει να έχει προηγηθεί σε μη επαναστατικές συνθήκες και προϋποθέτει ότι δεν πρέπει να αποσπάται ο τρέχων οικονομικός και πολιτικός αγώνας, είτε σε συνθήκες ανόδου είτε υποχώρησης του κινήματος, από το κύριο επαναστατικό πολιτικό καθήκον, την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας».
Ξεκινώντας από τη διαπίστωση ότι «η κατάσταση της νεολαίας στις χώρες μας εξακολουθεί να επιδεινώνεται υπό το βάρος της ενιαίας πολιτικής του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεών τους», οι Νεολαίες που υπογράφουν την Κοινή Ανακοίνωση δηλώνουν μεταξύ άλλων πως «εχθρός μας είναι το καπιταλιστικό σύστημα, η εξουσία των μονοπωλίων», και σημειώνουν:
«Η ΕΕ καθώς και οι προωθούμενες συμφωνίες ανταποκρίνονται στην ανάγκη δημιουργίας μεγαλύτερων αγορών, χωρίς φραγμούς και εμπόδια για τη δράση των μονοπωλίων. Παρουσιάζονται στους νέους ως επιτεύγματα και ευκαιρίες για ένα ειρηνικό μέλλον ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας. Η ελευθερία μετακίνησης μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών δεν έχει να κάνει με αυτά, αλλά με την πλήρη ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου, τη χρήση της μετανάστευσης ως μέσου για να εξασφαλίσει το κεφάλαιο το απαραίτητο φτηνό εργατικό δυναμικό, να ενισχύει τη διάσπαση μεταξύ των εργατών. Κάθε καπιταλιστικό κράτος διαχωρίζει τους μετανάστες σε χρήσιμους και περιττούς, έχει τον έλεγχο για να επιτρέπει την ιθαγένεια. Ως Κομμουνιστικές Νεολαίες απορρίπτουμε αυτήν τη λογική, απορρίπτουμε τις περικοπές στα δικαιώματα του ασύλου, απορρίπτουμε την κατασταλτική μεταναστευτική πολιτική».
Οι Νεολαίες εκτιμούν ότι η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει στα πρόθυρα ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, και υπογραμμίζουν: «Το μέλλον της νεολαίας δεν μπορεί να είναι μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Παλεύουμε ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, μέχρι την τελική συντριβή τους. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και συμμετέχουμε στα λαϊκά κινήματα παλεύοντας ενάντια στην κατασκευή νέων στρατιωτικών βάσεων, απαιτώντας να σταματήσουν οι στρατιωτικές δαπάνες που αφορούν ιμπεριαλιστικές ενέργειες».
Διαβεβαιώνοντας ξεκάθαρα ότι «ο αγώνας μας έχει ως στόχο την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας», προσθέτουν: «Δεν παραβλέπουμε ότι σήμερα η αστική τάξη επεκτείνει την ιδεολογική της επίθεση ενάντια στη μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων. Η νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες ασφαλώς έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία. Η συκοφαντική εκστρατεία που διεξάγεται ενάντια στο σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε, η προσπάθεια εξίσωσής του με το ναζισμό - φασισμό και η δημιουργία της κατηγορίας του ολοκληρωτισμού (που είναι λάθος από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς), ο αντικομμουνισμός και η προσπάθεια να απαγορευτούν Κομμουνιστικά Κόμματα, Κομμουνιστικές Νεολαίες και κομμουνιστικά σύμβολα, έχουν στόχο να μεταδώσουν στη νέα γενιά μια παραμορφωμένη εικόνα του σοσιαλισμού».
Στον αντίποδα των παραπάνω, οι Κομμουνιστικές Νεολαίες δηλώνουν:
«Κοιτάζουμε προς το μέλλον με αισιοδοξία, πεπεισμένοι ότι η γενιά μας θα είναι γενιά μεγάλων εξεγέρσεων και κοινωνικών επαναστάσεων. Προετοιμαζόμαστε σε όλα τα επίπεδα και οργανώνουμε δραστηριότητες για να γιορτάσουμε τα 100χρονα της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 2017, δείχνοντας στη νεολαία την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, ότι η κοινωνία για την οποία παλεύουμε είχε πραγματοποιηθεί και ότι μπορούμε να την κατακτήσουμε ξανά. Δηλώνουμε από εδώ, από τη Ρώμη, τη διάθεσή μας να συνεχίσουμε να δουλεύουμε προς μια κοινή πορεία, δουλεύοντας για την ισχυροποίηση των δεσμών μας, επεκτείνοντας τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη και τον κοινό μας αγώνα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».
MotionTeam |
Στην έννοια της «αντισταθμιστικής εκπαίδευσης» στα σχολεία υπάγονται η ενισχυτική διδασκαλία των μαθητών Γυμνασίου (εν μέρει και του Δημοτικού), η πρόσθετη διδακτική στήριξη των μαθητών όλων των τύπων Λυκείου. Ενιαίος σκοπός τους είναι, όπως αναφέρεται, «η μείωση της μαθητικής διαρροής και η βελτίωση των επιδόσεων των μαθητών».
Η σχεδόν εικοσάχρονη εφαρμογή τους δεν οδήγησε, βέβαια, στην εξάλειψη των ανισοτήτων, ενώ σήμερα ακόμα και αυτές οι στοιχειώδεις παρεμβάσεις περιορίστηκαν. Στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα, σταδιακά αυτές οι παρεμβάσεις μειώθηκαν και τελικά εξαφανίστηκαν, παρ' όλες τις διακηρύξεις και τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο.
Μία άλλη πολυδιαφημισμένη παρέμβαση στην κατεύθυνση της «στήριξης» των «μειονεκτούντων» και αντιμετώπισης του «κοινωνικού αποκλεισμού» είναι οι Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας (ΖΕΠ), με προγράμματα που εφαρμόζονται σε σχολεία περιοχών «με χαμηλό συνολικό εκπαιδευτικό δείκτη, υψηλή σχολική διαρροή και χαμηλή πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, καθώς και χαμηλούς κοινωνικοοικονομικούς δείκτες, όπως χαμηλό συνθετικό δείκτη ευημερίας και ανάπτυξης και υψηλό δείκτη κινδύνου φτώχειας». Ωστόσο, το μέτρο που σε χώρες της ΕΕ μετρά ήδη δύο δεκαετίες, σήμερα αμφισβητείται και από τους ίδιους τους υποστηρικτές του λόγω των αποτελεσμάτων που (δεν) έδειξε. Ο ίδιος ο ΟΟΣΑ, στην έκθεσή του με τίτλο «Ισότητα και ποιότητα στην Εκπαίδευση: Υποστηρίζοντας τους μειονεκτούντες μαθητές» (2012), διαπίστωνε πως στη Γαλλία όπου οι ΖΕΠ περιέλαβαν το 15% των μαθητών Δημοτικών και Γυμνασίων σε περισσότερες από 800 περιοχές, οι επιπλέον πόροι είχαν πολύ μικρή επίδραση στην ακαδημαϊκή απόδοση, η ποιότητα των εκπαιδευτικών μειώθηκε, η οικονομική σύνθεση των σχολείων των ΖΕΠ έγινε χειρότερη και η φοίτηση σε αυτά οδήγησε σε στιγματισμό.
Η αστική διαχείριση του προβλήματος της σχολικής διαρροής, τόσο σε εθνικό όσο και σε επίπεδο ΕΕ (οι χώρες της οποίας έχουν δεσμευτεί να μειώσουν το ποσοστό της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου στο 10% μέχρι το 2020), με τις διάφορες μορφές που πήρε, δεν έχει εξαλείψει τα φαινόμενα των ανισοτήτων στην Εκπαίδευση. Αυτό δεν οφείλεται στη μη εύρυθμη και οργανωμένη εισαγωγή των μέτρων, αλλά στο αντικειμενικό γεγονός ότι δεν μπορεί το αστικό κράτος που εξυπηρετεί την ταξική εκμετάλλευση, η οποία παράγει την ανισότητα, να την αμβλύνει με τέτοιες παρεμβάσεις. Το σχολείο στον καπιταλισμό ουσιαστικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναπαράγει την κοινωνική κατηγοριοποίηση και ταξική διαστρωμάτωση.
Οι όποιες παρεμβάσεις, άλλωστε, είναι ενταγμένες στη συνολική στρατηγική της δια βίου εκπαίδευσης, για τη σύνδεση της Εκπαίδευσης με τις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής. «Η διεθνής εμπειρία από την αντιμετώπιση της "σχολικής αποτυχίας", η οποία ακόμα και με τα αστικά κριτήρια είναι συζητήσιμο αν έχει αποδώσει (π.χ. Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας, αντισταθμιστικά μέτρα, με προσανατολισμό κυρίως στην πρόωρη κατάρτιση κ.τ.λ.), αποδεικνύει ότι αξιοποιείται το πρόβλημα που - η ίδια η καπιταλιστική κοινωνία τροφοδοτεί και το αστικό σχολείο αναπαράγει - για να σπρώξει στην απόκτηση δεξιοτήτων, στην παραγωγή του φτηνού εργατικού δυναμικού, στη διαφοροποίηση του σχολείου, στη συμμετοχή των επιχειρήσεων στη λειτουργία και τον προσανατολισμό του», σημειώνεται στο κείμενο για το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο.
Αλλωστε, η αστική στρατηγική για την Παιδεία καθόλου δε δεσμεύεται από την αρχή για παροχή εκπαίδευσης ισότιμα σε όλα τα παιδιά, με την ίδια διάρκεια και περιεχόμενο σπουδών, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τα επιτεύγματα της εποχής μας.
«Το πρόβλημα της "πρόωρης εγκατάλειψης δομών Εκπαίδευσης και Κατάρτισης" επίσης τίθεται ως μετρήσιμος στόχος προς αντιμετώπιση στα κείμενα των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Εξ ου και η αστική διαχείριση του προβλήματος με τη στρατηγική της "δια βίου μάθησης". Μέσω αυτής "εξασφαλίζεται μεγαλύτερη ευελιξία στην είσοδο και έξοδο σε εκπαιδευτικές δομές, οι όποιες ελλείψεις μπορούν να καλυφθούν εκ των υστέρων και ενδεχομένως το πρόβλημα της εγκατάλειψης του σχολείου, ακόμα και της υποχρεωτικής βαθμίδας, να μην έχει σήμερα - και πολύ περισσότερο να μην έχει στο μέλλον - την ίδια σημασία και βαρύτητα», διαπιστώνει το Τμήμα Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ σε άλλο σημείο της πρότασης για το 12χρονο Σχολείο.
Ο πυρήνας των ανισοτήτων, περιφερειακών, εκπαιδευτικών και άλλων, μπορεί να εξαλειφθεί μόνο με μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής. Αυτό δεν σημαίνει πως το ΚΚΕ είναι αντίθετο στις παρεμβάσεις που προσφέρουν ανακούφιση στα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σήμερα. Μέσα στη Βουλή, σε συνδικαλιστικό επίπεδο, μέσα από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που υλοποιούνται με πρωτοβουλία του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, παλεύει για την παροχή μέτρων στήριξης των παιδιών που έχουν συνολικά ανάγκη, για τους χιλιάδες μαθητές που π.χ. έχουν ανάγκη στήριξης και βοήθειας γιατί οι γονείς τους δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στα δυσβάστακτα έξοδα των φροντιστηρίων ενόψει και των πανελλαδικών εξετάσεων.
Ειδική αναφορά γίνεται και στις θέσεις για το 12χρονο Σχολείο, όπου υπογραμμίζεται πως «το εργατικό κράτος έχει υποχρέωση να παρέχει δωρεάν εκπαίδευση σε όλους, μέσα από όμοιες συνθήκες στα αποκλειστικά κρατικά σχολεία. Λαμβάνει σειρά από μέτρα αντισταθμιστικού χαρακτήρα, για να αντιμετωπίσει τις ανισότητες και τις διαφορετικές αφετηρίες που θα συνεχίσουν να υπάρχουν για ένα μεγάλο διάστημα και θα επιδρούν στις συνθήκες ζωής και μόρφωσης».
Για παράδειγμα, μεταξύ των βασικών κριτηρίων τα οποία πρέπει σύμφωνα με το Τμήμα Παιδείας να πληρεί η διαδικασία πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση, καταγράφεται το «να σχεδιάζει θετικές διακρίσεις υπέρ των νέων από τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά».
Επίσης, προβλέπεται ότι «το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο έχει διευρυμένη ημερήσια λειτουργία, η οποία διασφαλίζει την ολοκλήρωση της μορφωτικής, διαπαιδαγωγητικής εργασίας του (π.χ. μελέτη στο σχολείο, επίλυση ασκήσεων κ.ά.), ενώ εντός του δημιουργούνται δομές αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου». Η ολοκλήρωση της μορφωτικής εργασίας στο σχολείο δεν είναι απλά απελευθέρωση χρόνου για τη λαϊκή οικογένεια. Αφορά επίσης το γεγονός ότι έτσι αντιμετωπίζεται στην πράξη η κατηγοριοποίηση που πολλές φορές προκύπτει από τις διαφορετικές μορφωτικές «αποσκευές» κάθε οικογένειας.
Αυτή η ιστορική πείρα, άλλωστε, καταγράφεται σε όλη την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπου για παράδειγμα το ποσοστό των φοιτητών με εργατική και αγροτική προέλευση έφτασε το 50% έως και 60%.
Το περιεχόμενο και η προετοιμασία της εκδήλωσης Οργανώσεων της ΟΠ Μακεδονίας της ΚΝΕ για την ανεργία, την Κυριακή 6 Μάρτη. Μιλάει στον «Ριζοσπάστη» η Δ. Χατζή, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ
Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Χρήστος Κυγιάκης, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και Γραμματέας της ΟΠ Κεντρικής Μακεδονίας. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει επίσης προβολή βίντεο που ετοιμάζουν μέλη και φίλοι της ΚΝΕ για την ανεργία, μουσικό αφιέρωμα στο ελληνικό και ξένο εργατικό τραγούδι από το συγκρότημα της ΚΝΕ και θεατρικό δρώμενο εμπνευσμένο από συνεντεύξεις ανέργων για δουλειά. Στο χώρο θα εκτίθεται οπτικό υλικό από τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ σχετικά με την ανεργία, αλλά και συνολικά τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων.
Για το περιεχόμενο της εκδήλωσης και την πείρα που προκύπτει από τη μέχρι τώρα δουλειά των Οργανώσεων της ΚΝΕ για την προπαγάνδιση της εκδήλωσης, ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με την Δήμητρα Χατζή, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ. Παραθέτουμε παρακάτω τη συζήτηση:
-- Τι επιδιώκετε να προβάλλετε μέσα από τη συγκεκριμένη εκδήλωση;
-- Η εκδήλωση της ΟΠ Κεντρικής Μακεδονίας εντάσσεται στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων που αναπτύσσουμε μπροστά στα 100 χρόνια από την ίδρυση του Κόμματος. Μέσα από αυτήν, επιδιώκουμε να έρθουμε σε επαφή με νέους ανέργους και νέους εργαζόμενους, να κουβεντιάσουμε μαζί τους για τα αίτια της ανεργίας. Να απαντήσουμε στα διάφορα ιδεολογήματα που σπέρνει το σύστημα με στόχο να πείσει τους νέους ότι για την ανεργία φταίει οποιοσδήποτε άλλος εκτός από το ίδιο το σύστημα! Γι' αυτό, μας λένε ότι η ανεργία είναι «μάστιγα» της εποχής, ότι φταίει η κρίση, τα λαμόγια κ.λπ. Θέλουμε να προβάλουμε ότι υπήρχε χώρα χωρίς ανεργία, την ανάγκη της σύγχρονης πάλης και οργάνωσης νέων εργαζόμενων και ανέργων, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς ανεργία και φτώχεια, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Η εκδήλωση της ΟΠ πραγματοποιείται σε σύνθετες συνθήκες, στο πλαίσιο της διαρκούς επίθεσης στο βιοτικό επίπεδο του λαού από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την ΕΕ, το ΔΝΤ, με ταυτόχρονη ένταση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης σε βάρος των λαών της περιοχής. Για αυτούς τους λόγους έχει και η ιδιαίτερη σημασία η επιτυχία της.
-- Οι Οργανώσεις της ΚΝΕ βρίσκονται στη μάχη για την επιτυχία της εκδήλωσης. Ποια είναι η μέχρι τώρα πείρα; Υπάρχει ανταπόκριση;
-- Τα μέλη και οι φίλοι της Οργάνωσης έχουν ριχτεί στη μάχη για την επιτυχία της εκδήλωσης. Πραγματοποιούνται περιοδείες και εξορμήσεις σε ΟΑΕΔ, σε εργατικές λαϊκές συνοικίες, όπως ο Εύοσμος, η Τούμπα, η Ξηροκρήνη, όπου ερχόμαστε σε επαφή με ανέργους της περιοχής. Παράλληλα, απευθυνόμαστε και σε νέους εργαζόμενους, που ζουν με το φόβο της ανεργίας, δουλεύουν ανασφάλιστοι, με πετσοκομμένα δικαιώματα. Ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της ΚΝΕ, φαίνεται ότι αγανακτεί με την κατάσταση, ψάχνει λύση και προοπτική. Πολλοί από αυτούς συμμετείχαν στην πρόσφατη απεργιακή μάχη στις 4 Φλεβάρη, φαίνεται ότι η επιτυχία της απεργίας έχει δώσει κουράγιο σε έναν κόσμο, που βλέπει ότι «κάτι κινείται». Συζητάμε παράλληλα για την ανάγκη κλιμάκωσης του αγώνα, συνέχειας στην πάλη, οργάνωσης των νέων ανέργων στις Επιτροπές Ανέργων στις γειτονιές, των εργαζομένων στα σωματεία τους, την ανάγκη συλλογικής διεκδίκησης και ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε κατεύθυνση ρήξης με τα μονοπώλια και την πολιτική τους.
-- Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι η ανεργία στην Ελλάδα φτάνει στο 24,6% και στους νέους στο 48,6%. Τελικά, η κρίση δεν έχει καμία σχέση με την ανεργία; Πώς δημιουργούνται αυτές οι στρατιές ανέργων;
-- Σε συνθήκες κρίσης υπάρχει πράγματι αύξηση της ανεργίας, αυτό το βιώνουμε καθημερινά. Ανεργοι όμως υπήρχαν και όταν ο καπιταλισμός στην Ελλάδα ήταν σε φάση ανάπτυξης. Η ανεργία είναι στο DNA του συστήματος, καθώς το σύστημα αυτό καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, με πρώτη από όλες την εργατική δύναμη, προκειμένου να συνεχίσει να βγάζει κέρδη. Οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές που έχουν όλο τον πλούτο στα χέρια τους, για να επικρατήσουν στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, αυξάνουν την παραγωγικότητα της εργασίας, εισάγοντας νέες τεχνολογίες στην παραγωγή, αξιοποιώντας τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό για το κυνήγι του κέρδους και όχι για να εξυπηρετήσουν τις λαϊκές ανάγκες. Την ίδια στιγμή, εκτοπίζουν μέρος της «ζωντανής εργασίας» από την παραγωγή, γεγονός που οδηγεί χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία και άλλους τόσους στις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, στην κακοπληρωμένη δουλειά. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πλαίσιο έρευνας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας, που οργανώθηκε σε 15 χώρες, τις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικά, όπου βρίσκουν και αναμένεται να βρουν πιο άμεση εφαρμογή οι νέες τεχνολογίες, προέκυψε ότι έως το 2020 αναμένεται να χαθούν 7,1 εκατομμύρια θέσεις εργασίας! Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι οι άνεργοι αποτελούν πολύτιμη «εφεδρεία» στο σύστημα, ώστε να συμπιέζονται εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, να μειώνονται οι απαιτήσεις, να υπάρχει συμβιβασμός.
-- Κατά καιρούς ανακοινώνονται διάφορα προγράμματα voucher για νέους ανέργους. Είναι τελικά αυτά τα προγράμματα λύση;
-- Ενα συμπέρασμα που προκύπτει από την ίδια την πείρα των ανέργων είναι ότι η λύση στο πρόβλημά τους δεν είναι τα λεγόμενα «προγράμματα» που ουσιαστικά ανακυκλώνουν την ανεργία. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο κόσμος αυτός σε σύντομο χρόνο καταλήγει και πάλι άνεργος, ενώ και όσο διαρκεί το πρόγραμμα μιλάμε για κακοπληρωμένη δουλειά, χωρίς κανένα δικαίωμα. Εξάλλου, τόσα χρόνια που λειτουργούν αυτά τα προγράμματα η ανεργία όχι μόνο δεν μειώθηκε, ίσα - ίσα διογκώθηκε. Από την στιγμή που κίνητρο της παραγωγής είναι το κέρδος των μονοπωλίων δεν μπορεί να δοθεί μόνιμη και οριστική λύση για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
-- Κάποιοι νέοι σήμερα επιλέγουν τη λύση της φυγής στο εξωτερικό, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Για κάποιους φαντάζει παράδεισος η μετανάστευση σε χώρες όπως η Γερμανία...
-- Για τον νέο στην Ελλάδα που σήμερα δεν έχει δουλειά και προβληματίζεται για το μέλλον του, η μετανάστευσή του στο εξωτερικό δεν αποτελεί λύση. Και εκεί θα έχει να περάσει μεγάλο Γολγοθά. Η Αυστραλία, η Σουηδία και οι άλλοι «επίγειοι παράδεισοι», όπως παρουσιάζονται, δεν είναι η Γη της Επαγγελίας. Εκεί ο Ελληνας εργάτης (αν καταφέρει να βρει δουλειά) θα είναι θύμα «διπλής» καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, όπως αντίστοιχα είναι οι μετανάστες εργάτες που έρχονται στην Ελλάδα. Ηδη δεν είναι ένα και δύο τα παραδείγματα μεταναστών που επιστρέφουν πίσω άπραγοι... Από την άλλη, πρέπει να εξετάσουμε και ποιες είναι οι συνθήκες δουλειάς σε αυτές τις χώρες. Για παράδειγμα, στη Γερμανία, που από πολλούς θεωρείται χώρα - πρότυπο του καπιταλισμού, ενώ η ανεργία (6,5%) είναι μικρότερη από το μέσο όρο της ΕΕ, σήμερα το 35% του εργατικού δυναμικού δουλεύει για μικρότερο μισθό από αυτόν που προβλέπουν οι Συλλογικές Συμβάσεις, ενώ 8 εκατομμύρια νέοι δουλεύουν με τα λεγόμενα mini-jobs, δηλαδή για 400 ευρώ το μήνα.
-- Τελικά ποια μπορεί να είναι η λύση του προβλήματος;
-- Πραγματική απάντηση στην ανεργία είναι το γκρέμισμα του συστήματος που τη γεννάει. Η αντικατάστασή του με έναν ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Απάντηση είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός. Αυτό που χρειάζεται είναι άλλη οργάνωση της οικονομίας σε μία κοινωνία όπου θα έχει καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Να έχουμε εμείς που παράγουμε όλο τον πλούτο, τα κλειδιά της οικονομίας και να μπορούμε να σχεδιάσουμε την παραγωγή προς όφελός μας. Μέσω του κεντρικού σχεδιασμού να τεθούν στην υπηρεσία του ανθρώπου οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας, να σχεδιάζεται τι και πόσο θα παραχθεί και πώς θα κατανεμηθεί. Κάθε νέος να μπορεί να έχει μόνιμη και σταθερή δουλειά στο αντικείμενο και την ειδικότητα που σπούδασε, από την ώρα που επιλέγει επάγγελμα ή ειδίκευση. Εχει γνωρίσει η ανθρωπότητα μια τέτοια κοινωνία που κατάργησε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, που απέδειξε περίτρανα την ανωτερότητά του! Τη στιγμή που στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες η ανεργία ζούσε και βασίλευε στη Σοβιετική Ενωση είχε καταργηθεί από το 1932!
Με αφορμή τη Σύνοδο Υπουργών Παιδείας στις 24 Φλεβάρη
Το ποιες είναι αυτές οι προκλήσεις που τίθενται από τους υπουργούς Παιδείας και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για λογαριασμό των μονοπωλίων περιγράφονται στα κείμενα που αποτέλεσαν τη βάση συζήτησης στη Σύνοδο Υπουργών της 24ης Φλεβάρη, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Η στήριξη των ταλέντων και δεξιοτήτων δίνει ώθηση στην καινοτομία και την ανταγωνιστικότητα και προσφέρει μια στέρεη βάση για υψηλή παραγωγικότητα. Είναι, επίσης, ο καλύτερος τρόπος να μειωθούν η ανεργία, η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Αυτό γίνεται όλο και πιο σημαντικό καθώς η ευρωπαϊκή οικονομία αντιμετωπίζει προκλήσεις, που είναι μακροπρόθεσμες και δομικές. Βλέπουμε τάσεις που μεταμορφώνουν τις οικονομίες και κοινωνίες μας (...) Νέα επιχειρηματικά μοντέλα και ευκαιρίες για επιχειρηματικότητα αναδύονται καθώς και καινοτόμες μορφές εργασίας».
Στην παραπάνω παράγραφο ουσιαστικά η ΕΕ συνοψίζει μία βασική αρχή, που καθοδηγεί και τις μεταρρυθμίσεις στα εκπαιδευτικά συστήματα: Τη σύνδεση της Εκπαίδευσης με τις εξελίξεις στην οικονομία, με δεδομένο ότι η δύναμη της ανθρώπινης εργασίας αποτελεί τη βασική παραγωγική δύναμη και η προετοιμασία της αποτελεί αποστολή, μεταξύ των άλλων, των διαφόρων βαθμίδων του εκπαιδευτικού συστήματος. Στις σημερινές συνθήκες, με προτεραιότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων την άμεση ανάκαμψη και τη μακροπρόθεσμη κερδοφορία, η σύνδεση αυτή γίνεται πιο επιτακτική, και σε αυτήν την κατεύθυνση επαναλαμβάνεται ότι πρέπει να συνδεθεί ακόμα πιο στενά η Εκπαίδευση με τους στόχους του κεφαλαίου.
Η ΕΕ δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει την αναγκαιότητα αναδιαρθρώσεων προκειμένου να απαντήσει σε υπαρκτά προβλήματα, από την πλευρά της αστικής τάξης, και όσο προχωρούν οι αναδιαρθρώσεις χειροτερεύουν οι όροι μάθησης, μένουν πίσω οι πραγματικές λαϊκές ανάγκες.
Με κεντρικό πυρήνα τη συζήτηση για την «κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη και την πάταξη του αποκλεισμού στην ΕΕ μέσω της Εκπαίδευσης», το «διά ταύτα» της συζήτησης μεταξύ των υπουργών Παιδείας συνοψίζεται στο ότι τα προγράμματα σπουδών και οι μέθοδοι διδασκαλίας πρέπει να επικεντρωθούν σε ευρύτερες δεξιότητες που απαιτούνται για τις δουλειές του μέλλοντος και την κοινωνία γενικότερα. Σημειώνεται πως προκειμένου να μειωθεί το «χάσμα δεξιοτήτων», τα εκπαιδευτικά ιδρύματα πρέπει να εμπλακούν ενεργά σε συνεργασίες με τις επιχειρήσεις και άλλους σχετικούς παράγοντες. Οτι τα κράτη - μέλη πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειές τους στο να εντοπίζουν και να αξιοποιούν πλήρως τις δεξιότητες και τα προσόντα των τωρινών και μελλοντικών γενεών. Με τον όρο «χάσμα δεξιοτήτων» περιγράφεται η αναντιστοιχία των προσόντων που έχουν οι εργαζόμενοι - απασχολήσιμοι με αυτά που ζητά η αγορά για συγκεκριμένες θέσεις εργασίας, ενώ συχνά γίνεται αναφορά σε έρευνα που δείχνει πως το 39% των εργοδοτών δηλώνουν ότι δεν μπορούν να βρουν εργαζόμενους με τις κατάλληλες δεξιότητες τη στιγμή που είναι εκατομμύρια οι μακροχρόνια άνεργοι στην ΕΕ. Αυτό είναι ένα ζήτημα που ανακινείται διαρκώς καθώς πέρα από την αντικειμενική καθυστέρηση των εκπαιδευτικών συστημάτων να προσαρμόζονται στις τρέχουσες ανάγκες των επιχειρήσεων σε εργαζόμενους, υπάρχει και η αντικειμενική αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος να προβλέψει τις ανάγκες αφού αυτές καθορίζονται από το κυνήγι του κέρδους, τον ανταγωνισμό, προκαλώντας χάος και αναρχία στην παραγωγή.
Στο πλαίσιο αυτό και ενόψει της πρωτοβουλίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τίτλο «Νέα ατζέντα για τις δεξιότητες», στη Σύνοδο Υπουργών επισημάνθηκε πως 20% των Ευρωπαίων έχουν έλλειψη σε βασικές δεξιότητες ανάγνωσης και μαθηματικών και 40% δεν έχουν ψηφιακές δεξιότητες. Αυτό υπογραμμίστηκε από τους Ευρωπαίους επιτρόπους Παιδείας και Εργασίας ιδιαίτερα, καθώς συνδέεται με τις αλλαγές στην παραγωγή, όπως π.χ. με το γεγονός πως όλο και περισσότερες εργασίες γίνονται μέσω μηχανημάτων και ηλεκτρονικών υπολογιστών. Στο ίδιο πλαίσιο, η έμφαση που δίνεται στη διά βίου μάθηση αντιστοιχεί στην ανάγκη να βγαίνουν από το εκπαιδευτικό σύστημα εργαζόμενοι ικανοί για περισσότερες από μία λειτουργίες, έτοιμοι να ανταποκριθούν στις αλλαγές στην παραγωγική διαδικασία.
Μεταξύ άλλων σημειώθηκε πως οι Ευρωπαίοι χρειάζονται τις σωστές δεξιότητες για να είναι απασχολήσιμοι, με τον επίτροπο Παιδείας της ΕΕ να επισημαίνει την ανάγκη να επικεντρωθούν οι παρεμβάσεις ιδιαίτερα στη διδασκαλία της επιχειρηματικότητας και των ψηφιακών δεξιοτήτων, να γίνει η Ανώτατη Εκπαίδευση πιο συναφής με την αγορά εργασίας.
Η νέα ατζέντα για τις δεξιότητες, η οποία αναμένεται το Μάη, θα επικεντρωθεί, όπως είπε στη συνέντευξη Τύπου η επίτροπος για θέματα Απασχόλησης, στην ανάπτυξη του επιπέδου εκπαίδευσης, στην αύξηση της ποιότητας και ελκυστικότητας της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης και στο να γίνουν συγκρίσιμες οι δεξιότητες μεταξύ χωρών, στο πλαίσιο της ανάγκης για κινητικότητα των εργαζομένων. «Για να επιτύχουμε θέλουμε συνέργειες εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, επιχειρήσεων και άλλων φορέων», σημείωσε μεταξύ άλλων.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η εξασφάλιση της απασχόλησης για την οποία κόπτεται η ΕΕ σημαίνει απασχόληση με τους όρους που η ίδια έχει θέσει μέσα από τα αντεργατικά μέτρα τα οποία έχουν επιταχυνθεί και στη χώρα μας. Η ενιαία πολιτική για τη σύνδεση της Εκπαίδευσης με τις ανάγκες των επιχειρήσεων σημαίνει, ανάμεσα σ' άλλα, και την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, τη δραστική μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την προώθηση ελαστικής, μερικής απασχόλησης με διάφορες μορφές (αυτές είναι οι «καινοτόμες» μορφές εργασίας που λέει το κείμενο), όλα όσα αξιώνει και εφαρμόζει η ΕΕ. Οι απόφοιτοι που θα παράγει η Εκπαίδευση αυτή θα είναι «συμβατοί» με τη στρατηγική της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας σε βάθος χρόνου και την προσαρμογή των εργατικών μισθών και μεροκάματων στα πολύ χαμηλά επίπεδα που διαμορφώνονται στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Αντίστοιχα, η ιδιαίτερη αναφορά που γίνεται στην ενσωμάτωση των μεταναστών και το πώς η Εκπαίδευση θα συμβάλει σε αυτή, με δεδομένες τις εξελίξεις στο Προσφυγικό, συνδέεται με τις πολιτικές για τη νομιμοποίηση των δουλεμπορικών γραφείων και την αξιοποίηση των μεταναστών ως φτηνής εργατικής δύναμης και μοχλού πίεσης για συνολική μείωση μισθών και μεροκάματων.
Ενα μέρος της Συνόδου της περασμένης Τετάρτης αφιερώθηκε σε συζήτηση στη βάση της διακήρυξης του Παρισιού (Μάρτης 2015), η οποία αφορά την «προώθηση της ιδιότητας του πολίτη και των κοινών αξιών της ελευθερίας, της ανοχής, ενάντια στις διακρίσεις, μέσω της Εκπαίδευσης». Η συγκεκριμένη διακήρυξη αφορά σε μεγάλο βαθμό το ζήτημα της διαχείρισης - και στο χώρο της Εκπαίδευσης - των συνεπειών του ιμπεριαλιστικού πολέμου που προκαλεί καραβάνια προσφύγων και μετακινήσεις στις χώρες της ΕΕ. Ωστόσο, αφορά και τη γενικότερη ιδεολογική παρέμβαση στις συνειδήσεις της νεολαίας με την καλλιέργεια της «ευρωπαϊκής ιδέας» μέσα από το σχολείο, μια σταθερή γραμμή που συνδέεται με τις συνολικές επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι η ιδεολογική προετοιμασία των μελλοντικών εργαζομένων, ώστε αυτοί να ενσωματώνονται, να αφομοιώνουν από μικρή ηλικία τις «αξίες» και τα «ιδανικά» του συστήματος, τις πολιτικές που το υπηρετούν και τις οποίες εκφράζει η ΕΕ.