Motion Team

Από τη συγκέντρωση της Παρασκευής που ματαίωσε τις εκλογές στο ΑΠΘ

Εχει, λοιπόν, ιδιαίτερη σημασία η ματαίωση των εκλογών στα τέσσερα ιδρύματα. Πόσο μάλλον που το υπουργείο Παιδείας έχει χρησιμοποιήσει και χρησιμοποιεί διάφορα όπλα του προκειμένου να επιβάλει την εφαρμογή του. Διόρισε τις εφορευτικές επιτροπές όταν έγινε ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει συναίνεση στα ιδρύματα για να τις ορίσουν με τις διαδικασίες που προέβλεπε ο νόμος. Επιπλέον, χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί την κρατική χρηματοδότηση προς τα ιδρύματα, είτε ως απειλή και εκβιασμό (ότι θα την κόψει εντελώς αν δεν προχωρήσουν οι διαδικασίες) είτε ως ...δωροδοκία (δίνοντας ένα πολύ μικρό μέρος της προς τα ιδρύματα, ένα δωδεκατημόριο(!) του έτους, προκειμένου οι πρυτάνεις να δώσουν τους εκλογικούς καταλόγους που απαιτούνταν για τις εκλογές). Την ίδια στιγμή, είχε προχωρήσει και σε κατ' ιδίαν επαφές, διαβουλεύσεις και πιέσεις προς ξεχωριστά ιδρύματα και πανεπιστημιακούς παράγοντες, ενώ υπερπρόβαλε το γεγονός ότι έγιναν τελικά οι εκλογές σε κάποια περιφερειακά ΤΕΙ, που δε φτάνουν σε αριθμό τα δάχτυλα του ενός χεριού.

Ολα αυτά φανερώνουν κατ' αρχήν ότι ο νόμος δεν έχει εντός των ιδρυμάτων την υποτιθέμενη ευρεία συναίνεση που εμφάνισε κατά την ψηφοφορία του στη Βουλή. Οι φωνές υπεράσπισης του νόμου και της εφαρμογής του, που προσεκτικά επιλέγονται και υπερπροβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης, είναι προφανές ότι δεν εκφράζουν την πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας των ιδρυμάτων.

Με αφορμή δε τη ματαίωση των εκλογών στα τέσσερα ιδρύματα, αυτές οι μεμονωμένες φωνές πανεπιστημιακών, μαζί και το υπουργείο Παιδείας, η ΔΗΜΑΡ και η παράταξη του ΠΑΣΟΚ στην ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ προχώρησαν σε εξόφθαλμες συκοφαντίες κατά των κινητοποιήσεων πανεπιστημιακών, εργαζομένων και φοιτητών, ανασύροντας την καραμέλα περί μειοψηφιών. Αυτά αναπαρήγαγαν στην πλειοψηφία τους και τα μέσα ενημέρωσης, χωρίς να κάνουν καν τον κόπο να αναζητήσουν τις αποφάσεις των πλειοψηφιών των συλλογικών οργάνων των ιδρυμάτων που λένε για μη εφαρμογή του νόμου στην πράξη. Κάποιοι δε έφτασαν στο σημείο να συνδέσουν την εκτεταμένη προβοκάτσια που στήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, την περασμένη Κυριακή, με τις συγκεντρώσεις πανεπιστημιακών, εργαζομένων και φοιτητών στα ιδρύματα, θυμίζοντας διαρκώς ότι το άσυλο πια έχει καταργηθεί...

Ειδικά στην περίπτωση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, προχτές Παρασκευή, ημέρα που είχαν οριστεί οι επαναληπτικές εκλογές και τελικά ματαιώθηκαν, ο Ενιαίος Σύλλογος πανεπιστημιακών του ιδρύματος είχε αποφασίσει 24ωρη απεργία και ο σύλλογος των εργαζομένων είχε πολύωρη στάση εργασίας με απόφαση να ματαιώσουν τις εκλογές. Ανάλογες συλλογικές αποφάσεις είχαν και φοιτητικοί σύλλογοι του ιδρύματος. Για ποιες μειοψηφίες, λοιπόν, μιλάνε; Να, γιατί έχει σημασία ο αγώνας να δίνεται με αποφάσεις συλλογικών οργάνων και με την ίδια την ενδυνάμωση των συλλόγων.

Κι ακριβώς επειδή δεν πρόκειται για μειοψηφίες, αλλά για αποφάσεις συλλογικών οργάνων, η εισαγγελία στη Θεσσαλονίκη άνοιξε το δρόμο για συνδικαλιστικές διώξεις, ζητώντας τα ονόματα των εκλεγμένων στα ΔΣ των συνδικαλιστικών οργάνων, με αφορμή, λέει, την κινητοποίηση που είχαν κάνει στις 8 Φλεβάρη στη συνεδρίαση της εφορευτικής επιτροπής των εκλογών...

Πρέπει να βγουν συμπεράσματα και από το πώς αξιοποιήθηκαν από το μαύρο μπλοκ των υποστηρικτών του νόμου οι κινήσεις, «από τα πάνω» και «απ' έξω από τα ιδρύματα», μπλοκαρίσματος, χωρίς συλλογικές αποφάσεις. Κινήσεις που όχι μόνο δίνουν πατήματα συκοφάντησης αυτού του αγώνα, αλλά και κινούνται υπονομευτικά για την ίδια τη συλλογική οργάνωση των πανεπιστημιακών και των φοιτητών μέσα στα ιδρύματα. Το χτύπημα στη συλλογική οργάνωση πανεπιστημιακών και φοιτητών, όμως, μόνο το μαύρο μπλοκ της κυβέρνησης και των υποστηρικτών του νόμου μπορεί να ωφελήσει.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, η επιτυχία που είχαν οι μαζικές κινητοποιήσεις αποκτά ιδιαίτερη σημασία και πρέπει να μετουσιωθεί σε πείρα για τη συνέχιση του αγώνα ενάντια στο νόμο - πλαίσιο.

Η συνέχεια, λοιπόν, του αγώνα ενάντια στο νόμο - πλαίσιο είναι μπροστά μας. Οπως καλεί το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών: «Με αποφάσεις ΔΣ και Γενικών Συνελεύσεων, οργανωμένα, μπλοκάρουμε τη συμμετοχή των φοιτητών στα άθλια ενιαία ψηφοδέλτια. Το ίδιο καλούμε να κάνουν και οι σύλλογοι καθηγητών και εργαζομένων. Ο νέος νόμος - πλαίσιο δε θα εφαρμοστεί, οι εκλογές για τα Συμβούλια Διοίκησης θα μείνουν στα χαρτιά. Κανένας φοιτητής και καθηγητής να μην πάρει μέρος».

Στον σημερινό «Ρ» φιλοξενούνται απόψεις ανθρώπων που βίωσαν το πρόβλημα των ναρκωτικών στις οικογένειές τους και έδωσαν νικηφόρα μάχη οι ίδιοι και τα παιδιά τους για μια ζωή μακριά από τις ουσίες και την εξάρτηση, αλλά και επιστημόνων που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις συνέπειες που θα έχει η «αποποινικοποίηση» στο σύνολο της κοινωνίας.

Motion Team

«Η αποποινικοποίηση δεν είναι πανάκεια όπως παρουσιάζεται από πολλούς υπέρμαχους. Το πώς συνδέεται η αποποινικοποίηση με την ελκυστικότητα της ουσίας είναι λίγο ένα μύθευμα. Αντίστοιχη κίνηση έγινε για το αλκοόλ στις ΗΠΑ. Με την αποποινικοποίηση απενοχοποιήθηκε η χρήση και σήμερα υπολογίζουν 20 εκατ. εξαρτημένους από το αλκοόλ.

Από την άλλη πλευρά πρέπει να υπάρχει εξορθολογισμός των ποινών. Ο έμπορος θα πρέπει να τιμωρείται αυστηρά, ο χρήστης όχι.

Περνάμε λάθος μηνύματα και αυτό σε μια παιδαγωγική διάσταση είναι πολύ επικίνδυνο.

Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα με τη χρήση κάνναβης. Μαθαίνουν στον έφηβο μια συμπεριφορά, κάτι που δε συμβαίνει ντε και καλά με το αλκοόλ. Μαθαίνει ότι κάνοντας χρήση μιας ουσίας φτιάχνεις κεφάλι, μαστουρώνεις και αυτό είναι μια συμπεριφορά που ανοίγει μια πόρτα σε πιο επικίνδυνους δρόμους και σε μεγαλύτερα ρίσκα.

Ενδεχόμενη αποποινικοποίηση της χρήσης θα φέρει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θέλει να πετύχει».

«Απροστάτευτη πλέον η ελληνική οικογένεια. Φτώχεια, μιζέρια, εξαθλίωση, ανεργία και μια νεολαία χωρίς μέλλον, χωρίς καμιά προοπτική, χωρίς όνειρα. Η κοινωνική περιθωριοποίηση και η καθολική ήττα της ελπίδας σ' ένα βάρβαρο καπιταλιστικό γίγνεσθαι που το μόνο που θέλει να παρέχει είναι ένα ναρκωνομοσχέδιο που θα απενεργοποιήσει εντελώς κάθε σκέψη και μόνο για μια άλλη μορφή ζωής, χωρίς ψευδαισθήσεις και εφιάλτες, χωρίς ταλαιπωρία προς εξασφάλιση της ναρκωδόσης.

Εδώ παρεμβαίνει το "κοινωνικό κράτος" με την περίσσια ...ευαισθησία του. Η ελεγχόμενη χρήση και το "δημοκρατικό δικαίωμα" στη διάθεση της ψυχής και του σώματος του ευάλωτου ατόμου ακόμη και στον αφανισμό του. Μια θεωρία χρόνων που αναμασούσε η εκάστοτε κεντρική εξουσία με συμπαραστάτες τα αστικά κόμματα και τους δήθεν εκσυγχρονιστές (βλέπε ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι Πράσινοι κτλ). Η στιγμή που διάλεξαν πιστεύουν πως είναι η κατάλληλη να περάσουν αυτό το νόμο-έκτρωμα. Ενα νομοσχέδιο με καλλιέργεια ινδικής κάνναβης και δήθεν ατιμωρησία, αφού πρόκειται για ιδία χρήση, παρότι γνωρίζουμε όλοι πως η παραβατικότητα από τη χρήση στην κατάχρηση δεν έχει όριο, αφού πρόκειται για πολυτοξικομανία σε μεγάλο ποσοστό.

Κανείς δε θέλει να φυλακίζονται οι χρήστες, αντιθέτως ο νόμος να λειτουργεί ως μέτρο άσκησης πίεσης και να παραπέμπονται σε προγράμματα απεξάρτησης. Παρότι αποδεδειγμένα τα προγράμματα απεξάρτησης στοιχίζουν οικονομικά λιγότερο και έχουν πραγματικά αποτελέσματα, ενώ η υποκατάσταση συντηρεί και διαιωνίζει, η υποχρηματοδότηση των "στεγνών" προγραμμάτων και το άνοιγμα της ναρκωυποταγής όπως - όπως αποδεικνύει πως το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και η χειραγώγηση της νεολαίας το ζητούμενο.

Με την ελεγχόμενη χρήση και τη συντήρηση χιλιάδων νέων στο συνεχιζόμενο σκοτάδι και την απραξία, χωρίς απαίτηση για ζωή, χωρίς διεκδικήσεις, τελικά χιλιάδες οικογένειες βιώνουν τη στοχοποίηση των παιδιών τους από την "ανίατη ασθένεια" που γνωμάτευσαν αυτοί που αποφάσισαν ότι θα τους διασφαλίσουν διά βίου τη δόση τους. Και επειδή είναι γνωστό πως με τα υποκατάστατα δε σταματά και η ταυτόχρονη χρήση διαφόρων άλλων ναρκωτικών ουσιών, συνθετικών και μη, το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη οδυνηρότερο για τους τοξικοεξαρτημένους, ενώ η πιάτσα θα συνεχίζει να ανθεί.

Οπως βλέπουμε, η πρόληψη μαζί με τη δημόσια και δωρεάν Υγεία πάει περίπατο, αφού δόθηκε χώρος σε ιδιώτες. Μπορεί να μην έχουμε σπίτι, χρήματα, εργασία, πολιτισμό, όμως ναρκωτικά όσα θέλουμε. Γι' αυτό καμιά αναμονή στα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους. Η λογική του "τελείωσαν όλα" δεν έχει θέση σε μας. Είμαστε πολλοί και θα το ανατρέψουμε».

«Με αφορμή την κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου "Κώδικας Ναρκωτικών" το οποίο προβλέπει την νομιμοποίηση της χρήσης, κατοχής και προμήθειας ναρκωτικών ουσιών καθώς και την παράδοση της πρόληψης, θεραπείας και επανένταξης στους ιδιώτες, όλοι εμείς οι γονείς των εξαρτημένων και απεξαρτημένων παιδιών νιώθουμε την υποχρέωση να καταδικάσουμε και να εναντιωθούμε σε αυτό το ανήθικο σχέδιο της κυβέρνησης και των υποστηρικτών της που σαν στόχο έχει να βγουν στο περιθώριο τα παιδιά μας, να παραιτηθούν από κάθε διεκδίκηση για μια άλλη ζωή με αξίες και οράματα.

Τα ναρκωτικά θα κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στα παιδιά μας, ο καθένας θα είναι ελεύθερος να κερνάει τα παιδιά μας το θάνατο ανενόχλητος, αφού κάποιος για να χαρακτηριστεί μεγαλέμπορος θα πρέπει, λέει, να αποδεικνύεται ότι έχει κέρδος από πώληση ναρκωτικών πάνω από πενήντα χιλιάδες ευρώ. Αναρωτιόμαστε τι σημαίνει να λέει ο νόμος ότι με τη χρήση ναρκωτικών τα δεκαπεντάχρονα παιδιά μας ασκούν το δικαίωμα στην αυτοπροσβολή; Είναι ανήθικο να παρουσιάζουν τα ναρκωτικά περίπου ως δικαίωμα των παιδιών μας, όταν συγχρόνως τους έχουν στερήσει το δικαίωμα στη δουλειά, στη μόρφωση, στην ψυχαγωγία.

Εμπειρία θα πει γνώση από πείρα. Και εμείς οι γονείς διαθέτουμε την εμπειρία που ζήσαμε στο πετσί μας με τα παιδιά μας να βρίσκονται στα ναρκωτικά και ξέρουμε πολύ καλά ότι η χρήση όπως και η εξάρτηση δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε ελεύθερη επιλογή. Είναι ανελεύθερη επιλογή και κατάλυση κάθε ελευθερίας. Γιατί είδαμε τα ίδια μας τα παιδιά να έχουν στο επίκεντρο της ζωής του την ουσία, θυσιάζοντας στο βωμό της όλες τις ανθρώπινες πλευρές τους. Είναι στρέβλωση του κοινωνικού περιεχομένου κάθε μορφής "δικαιώματος". Λένε ότι θα αντιμετωπιστεί το παράνομο εμπόριο, η αποποινικοποίηση θα μειώσει τη χρήση. Η περιέργεια και η μίμηση μπορεί να είναι σημαντικοί παράγοντες για να δοκιμάσουν τα παιδιά μας ναρκωτικά, αλλά δεν είναι επαρκείς για να οδηγήσουν στη χρήση.

Εμείς οι γονείς ξέρουμε πολύ καλά ότι τα δικά μας παιδιά στράφηκαν στα ναρκωτικά για να ξεφύγουν από τη σημερινή κοινωνία και τα αδιέξοδά της, για να υποκαταστήσουν βασικές τους ανάγκες και επίσης ξέρουμε πολύ καλά ότι η ανοχή και ο συμβιβασμός με ναρκωτικά δημιουργεί στάση ζωής που οδηγεί στη μοιρολατρία, στην απάθεια και στην υποταγή.

Τα ναρκωτικά είναι παράνομα γιατί είναι επικίνδυνα, δεν είναι επικίνδυνα γιατί είναι παράνομα. Οπως και τα παιδιά μας δεν είναι άρρωστοι, όπως τους θέλουν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ, ΛΑ.Ο.Σ. και γι' αυτό παίρνουν ναρκωτικά. Τους έσπρωξε το ίδιο το σύστημα σε ένα δρόμο ολισθηρό, που έχασαν τη ζωή τους, την αξιοπρέπειά τους, τους συγγενείς και τους φίλους.

Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας. Να εκφράσουμε και να καταδικάσουμε αυτό το άθλιο νομοσχέδιο και τα κόμματα που το υποστηρίζουν. Είναι ώρα να παλέψουμε για μια κοινωνία που τα παιδιά μας θα έχουν δικαίωμα στην μόρφωση, στη δουλειά, στην ψυχαγωγία».

«Σε συνθήκες βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Σε συνθήκες άγχους, ανασφάλειας και φοβίας των πολιτών, η κυβέρνηση της χώρας επέλεξε να προωθήσει για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή το νέο Κώδικα "Ναρκωτικών", τώρα.

Χρησιμοποιώντας μάλιστα έναν όρο καταχρηστικό και αδόκιμο, εφόσον ελάχιστες από τις ουσίες που εντάσσονται σε αυτόν τον γενικό ορισμό, προκαλούν συμπτώματα, στα οποία αυτός παραπέμπει και μάλιστα όχι σε όλους τους χρήστες τους. Αντίθετα ο όρος ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ, θα αντιπροσώπευε την πραγματική εικόνα του κοινωνικού αυτού φαινομένου.

Σημαντικό είναι επίσης το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και επιστημονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο προωθείται ο Κώδικας αυτός και το οποίο επηρεάζει την όλη φιλοσοφία του.

Καταβάλλεται προσπάθεια αναγωγής της εξάρτησης σε βιολογική ασθένεια και μάλιστα την ονοματίζουν σαν "Χρόνια Υποτροπιάζουσα Εγκεφαλική Νόσο".

Προωθείται η μαζική αύξηση της χορήγησης υποκατάστατων και όχι σε συνθήκες υψηλών προδιαγραφών ή απεξαρτητικού προσανατολισμού.

Αποκρύπτεται τόσο το ότι η χορήγηση υποκατάστατων ανταποκρίνεται μόνο στις ανάγκες των εξαρτημένων από τα οπιούχα - προβαλλόμενη ως πανάκεια αντιμετώπισης των εξαρτήσεων - όσο και το ότι τα μέλη των προγραμμάτων συντήρησης θα παραμένουν "νόμιμα εξαρτημένα" για όλη τους τη ζωή.

Εξισώνεται έναντι του νόμου και της κοινωνικής κριτικής, το πέρασμα από την παράνομη χρήση "φυσικής" ηρωίνης στη νόμιμη χρήση ενός υποκατάστατού της, με την προσπάθεια απεξάρτησης χωρίς τη χρήση ουσιών.

Επιτρέπεται η ιδιωτικοποίηση (άρα και η εμπορευματοποίηση) της πρωτογενούς πρόληψης, της "θεραπείας", της κοινωνικής ενσωμάτωσης των εξαρτημένων, ενώ ταυτόχρονα συρρικνώνεται η χρηματοδότηση των προγραμμάτων "ελεύθερων ουσιών" και δεν προβάλλεται ο ιδιαίτερος ρόλος των υπαρχόντων Κέντρων Πρωτογενούς Πρόληψης.

Και τελικά προωθείται η αποποινικοποίηση της χρήσης, η ελεύθερη δημόσια τέλεσή της από εξαρτημένα άτομα και η νόμιμη καλλιέργεια για προσωπική ικανοποίηση, ενώ εσκεμμένα συγχέεται η ποινικοποίηση της χρήσης με τη φυλάκιση των εξαρτημένων, οι οποίοι έχουν ανάγκη ύπαρξης "θεραπευτικών" προγραμμάτων και όχι σωφρονιστικών καταστημάτων.

Σε ένα τέτοιο τοπίο λογικά θα προκύψει, αφ' ενός μία αυξημένη ανοχή των πολιτών έναντι της χρήσης και αφ' ετέρου θα οδηγηθούμε στην απενοχοποίησή της. Και αν η αποποινικοποίηση της χρήσης αποτελεί νομική πρακτική, η απενοχοποίησή της ως άρρηκτα συνδεδεμένη με το κοινωνικό αξιακό σύστημα, το υπονομεύει».