Εχω περάσει από όλα τα μετερίζια του αγώνα, είμαι 95 χρόνων και άρρωστος, και δε γνωρίζω αν θα βρίσκομαι στη ζωή στο επόμενο Συνέδριο, προκειμένου να τα πούμε ξανά.

Για την επαναστατική στρατηγική (Θέση 44):

Καταρχήν, σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της χώρας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το Κόμμα υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα του λαού πρέπει να ηγηθεί αυτού του αγώνα. Εξοπλισμένο με επαναστατική στρατηγική θα μπορέσει να ανταποκριθεί και να νικήσει. Και εδώ πρέπει να σταθούμε για λίγο σχετικά με την υλοποίηση της επαναστατικής στρατηγικής που αναφέρει και η θέση.

Καταρχήν, στα Κομμουνιστικά Κόμματα υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα, αν όμως σε αυτά δεν υπάρχει επαναστατική στρατηγική είναι άχρηστα, προκειμένου να εκπληρώσουν την αποστολή τους.

Καλό είναι να δούμε μια θέση του Λένιν που λέει ότι αν βρεθεί σε επαναστατική κατάσταση η χώρα, δεν μπορείς να κάνεις επανάσταση χωρίς στη χώρα να υπάρχει πανεθνική κρίση.

Πάντως, μέσα στην πορεία των πολέμων και της αποσταθεροποίησης της αστικής τάξης μπορεί να διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση και να αδυνατίσει κάποιος κρίκος της αλυσίδας του καπιταλισμού και να διευκολύνει την επανάσταση. Τώρα, για τα παραπάνω μπορεί να γίνουν και με αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, έχουμε παραδείγματα την Εθνική Αντίσταση και τον Φιντέλ Κάστρο, αρκεί να υπάρχει πανεθνική κρίση.

Κι εδώ τώρα ερχόμαστε στα λόγια του Λένιν σχετικά με την επαναστατική κατάσταση. Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες με αυτό το μεγάλο πρόβλημα της επανάστασης ότι μπορείς να νικήσεις πολύ εύκολα χωρίς προεπαναστατική προετοιμασία, χωρίς ικανό υποκειμενικό παράγοντα και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Κόμμα δεν πρέπει να χτυπήσει πάλι στο μαχαίρι γροθιά. Πάντως, εμείς δεν θα κρύβουμε ότι το Κόμμα μας ήταν, είναι και θα είναι επαναστατικό, κομμουνιστικής ιδεολογίας και ταξικής πάλης και θα ετοιμάσει την επανάσταση όποτε θα χρειαστεί. Και νομίζω ότι έχει αποχτήσει από τους αγώνες μεγάλη πείρα και από την Ιστορία και αποφεύγοντας τα λάθη της. Και εδώ καλό είναι να εξειδικεύσουμε, όσο βέβαια μπορούμε, τι ακριβώς πρέπει να κάνει το Κόμμα σε περίπτωση γενικευμένου πολέμου, ακόμα και μεμονωμένου, έχοντας και τις ενώσεις που είναι συγκροτημένα.

Πάντως, είναι πολλά πράγματα που μπορεί να βρεθείς σε αδιέξοδο, να μη γνωρίζεις τι να κάνεις. Εδώ θα αναφέρουμε ορισμένες σκέψεις, είναι μεγάλο το πρόβλημα. Βλέπω σαν πρώτο και κύριο να μη συμμαχήσει και να μη συνεργαστεί καθόλου με αστικές κυβερνήσεις που έχουν στόχο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δεύτερον χρειάζεται κάποιος ρυθμιστικός ρόλος για συνεργασία με κόμματα αντιιμπεριαλιστικά του εξωτερικού, ακόμα και του εσωτερικού, αν βέβαια υπάρχουν.

Πάντως, το Κόμμα βρίσκεται σε ανάκαμψη από το πισωγύρισμα των ανατροπών και τη λυσσασμένη επίθεση του οπορτουνισμού. Με τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο και θα ανταποκριθεί ακόμα περισσότερο στις σημερινές δύσκολες εξελίξεις, πρέπει να είμαστε πάντα αισιόδοξοι. Το μέλλον όσο δύσκολο και να είναι θα είναι σίγουρα δικό μας. Είτε το θέλουν είτε όχι, περνάμε από την προϊστορία στην ιστορία, που θα είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, η αταξική κοινωνία.

Και κάποια προοπτική για τον 21ο αιώνα που θα είναι σίγουρα επαναστατικός. Ο καπιταλισμός περνάει τη χειρότερη κρίση, δείχνει ξεκάθαρα ότι έφαγε το ψωμί του, τα φαινόμενα που παρατηρούνται, υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, ανισόμετρη ανάπτυξη, διάλυση των ενώσεων, βαρβαρότητα, πόλεμοι, φτώχεια, πείνα. Οι Θέσεις μαρτυρούν ότι 3,5 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο μόνο από πείνα και πρέπει να ξέρουμε ότι ο όγκος παραγωγής τροφίμων έχει δυνατότητα να θρέψει άλλο μισό πληθυσμό της Γης, φανταστείτε πού βρισκόμαστε.

Και λίγα για τους ξέφρενους εξοπλισμούς. Οι ΗΠΑ διαθέτουν για στρατιωτικές δαπάνες 600 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο - αυτό από τις Θέσεις - το εργατικό δυναμικό της υπερβαίνει το 50% σε πολεμική παραγωγή, η διάθεση των όπλων γίνεται και στων δύο, συμμάχων και αντιπάλων. Προ μηνών ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε ότι αμερικανικά σύγχρονα όπλα κατευθύνονται σε κάτι οργανώσεις στη Συρία και από εκεί στους τζιχαντιστές.

Θέσεις 77-78: Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Καταρχήν, ο ρόλος του Κόμματος στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι να ανταποκριθεί απόλυτα στα καθήκοντά του, να βρίσκεται πάντα στην πρωτοπορία και με επαναστατική στρατηγική για την ανασύνταξή του. Και εδώ θα τονίσουμε προκαταβολικά, χωρίς κανένα ίχνος υποτίμησης, θα αναφερθεί κάποια καλόπιστη κριτική. Δεν χωράει αμφιβολία ότι το Κόμμα πρωτοστατεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Από την Αθήνα ξεκίνησαν οι συνδιασκέψεις και συνεχίζονται και σε άλλες πόλεις, τώρα κάτω από το βάρος των ανατροπών συνεχίζει βασανιστικά για την ανασυγκρότησή του.

Σύντροφοι, στην ενότητα και συνεργασία των κομμάτων δεσπόζει πάντα η αυτοτέλεια, το Κόμμα την τηρεί πολύ αυστηρά. Η αυτοτέλεια είναι απαραίτητη για την ενότητα των κομμάτων, όχι όμως στο όνομά της να χάνεται τελείως η κριτική, μαζί και η ενημέρωση, αυτά τα δύο πάνε μαζί. Εδώ το Κόμμα τις έχει ξεχάσει τελείως, ιδιαίτερα στις χώρες που Κομμουνιστικά Κόμματα είναι στην εξουσία, Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα, που αυτές οι χώρες έχουν μεγάλη ευθύνη για τα χάλια του κομμουνιστικού κινήματος. Εδώ το Κόμμα σταθερά προσηλωμένο στον προλεταριακό διεθνισμό εκπληρώνει το επαναστατικό του καθήκον, παρά τις δυσκολίες του διεθνούς συσχετισμού.

Θα αρχίσω από την Κίνα, η οποία είναι, όπως γνωρίζουμε, το πολυπληθέστερο κράτος στον κόσμο, είναι οικονομικά πλησίον των ΗΠΑ. Πιθανόν σε κοντινό διάστημα να πάρει και την πρώτη θέση, κατά τους αναλυτές. Το ΑΕΠ της Αμερικής συνεχώς μειώνεται. Πάντως, δεν γνωρίζουμε πώς λειτουργεί κοινωνικώς αυτό το κράτος. Ο Τύπος ο δικός μας δεν μας ενημερώνει για κάποια θέματα, όπως: Το μεικτό σύστημα έχει λύσει το πρόβλημα 600 εκατομμυρίων λαού; Δεύτερον, υπάρχει τίτλος ιδιοκτησίας στον Κινέζο πολίτη εργαζόμενο; Το κράτος παραχωρεί δωρεάν σπίτι για 70 χρόνια και όταν λήξει επιστρέφεται πάλι στο κράτος; Τώρα, τι να υποθέσουμε είναι κάποια «σοσιαλιστικά» μέτρα; Θα το μάθουμε και λέω να μάθουμε λίγα από τον κινέζικο «σοσιαλ-καπιταλισμό». Πάντως, εδώ πρέπει να κατανοηθεί ότι ο σοσιαλισμός νικάει και εδραιώνεται καλύτερα από οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες και να θυμίσω και τούτο: Ενα ένα τα θυμάμαι διαχρονικά από την Ιστορία, ο Γκας Χολ, μαρξιστής πρόεδρος του ΚΚ Αμερικής, και ο Χότζα της Αλβανίας, μικρά κόμματα, είχαν ανοίξει μέτωπο κατά του ΚΚ Κίνας σχετικά με την απόκλισή του.

Και κάτι θεωρητικό από τον Σι Τζινπίνγκ. Ο μαρξισμός δεν είναι το τέλος της αλήθειας, ανοίγει ένα δρόμο για την αλήθεια.

Οσα ανέφερα για τα πιο πάνω δεν είναι καμιά ορμήνια, που θα έλεγε και ο Χαρίλαος, το Κόμμα έχει επιτελείο δυνατό και τα γνωρίζει όλα.

Συμφωνώ απόλυτα με το στρατηγικό στόχο του Κόμματος για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και μάλιστα θεωρώ ότι όσο πιο γρήγορα επιτευχθεί αυτός ο στόχος, τόσο το καλύτερο. Διαφωνώ όμως με τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος για το 20ό Συνέδριο, γιατί δεν ενδυναμώνουν το Κόμμα και τον στρατηγικό στόχο μας τον απομακρύνουν στο άγνωστο, αβέβαιο και αόριστο μέλλον.

Οι Θέσεις αυτές είναι επί της ουσίας ίδιες με τις Θέσεις του προηγούμενου 19ου Συνεδρίου του Κόμματος. Από το 19ο Συνέδριο μέχρι σήμερα έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Συνεπώς δοκιμάστηκαν στη ζωή και σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να τις κρίνουμε, εκ του αποτελέσματός τους, με συγκρίσιμους και μετρήσιμους δείκτες.

Τα εκλογικά ποσοστά είναι, επί της ουσίας, ένα σημαντικό κριτήριο του βαθμού συνειδητοποίησης. Γι' αυτό έχει αξία να δούμε τις ψήφους και τα ποσοστά που πήρε το Κόμμα σε έξι εκλογικές αναμετρήσεις που διεξήχθησαν το μεσοδιάστημα ανάμεσα στο 19ο και 20ό Συνέδριο. Μέσα σ' αυτό το διάστημα, πραγματοποιήθηκαν δύο βουλευτικές εκλογές όπου τα ποσοστά του Κόμματος ήταν 5,45% και 5,54%, ένα δημοψήφισμα όπου τα ποσοστά μας δεν ανιχνεύονται, ευρωεκλογές με 6,1%, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Στη Θέση 80 του Κόμματος, προβάλλονται ως επιτυχία αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα, όταν αυτά είναι σημαντικά κατώτερα, ως ποσοστά αλλά κύρια σε αριθμό ψήφων από τα αποτελέσματα των όμοιων αντίστοιχων, προ κρίσης, εκλογών. Αν όμως σε καιρό μη κρίσης του καπιταλισμού, άρα μεγαλύτερης δυνατότητάς του για ενσωμάτωση και χειραγώγηση των μαζών και επομένως μικρότερης εμβέλειας της κομματικής μας παρέμβασης, η εκλογική δύναμη του Κόμματος ήταν μέχρι και σχεδόν διπλάσια από εκείνη που έχει τώρα, σε καιρό κρίσης και αποκάλυψης της απροκάλυπτης βαρβαρότητας του καπιταλισμού, τότε ασφαλώς πρέπει να δούμε γιατί οι μάζες δεν προσελκύονται από τις θέσεις μας. Το γεγονός ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια, όχι μόνο χάσαμε δυνάμεις, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι των αστικών κομμάτων που εγκατέλειψαν τα κόμματά τους, προτίμησαν άλλα αστικά κόμματα ή αποκόμματα και όχι το δικό μας, θα πρεπε να μας ανησυχεί για το κύρος των θέσεών μας που δεν τους ελκύουν.

Στο συνδικαλιστικό κίνημα, η θέση μας για την ανασύνταξή του, που προβάλλεται εδώ και 18 χρόνια, από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, τι απέφερε; Στη Θέση 51 διαπιστώνεται ότι μόλις το 25% του εργατικού δυναμικού είναι συνδικαλισμένο και ότι «η πραγματική κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη». Αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση την εξηγεί το Κόμμα στη Θέση 51 με τη φράση: «Ενας από τους λόγους είναι η παρέμβαση της εργοδοσίας και του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού». Ενας άλλος λόγος όμως που δεν λένε οι Θέσεις, είναι ασφαλώς και η ίδια η θέση μας για την ανασύνταξη. Οφείλουμε δηλαδή να απαντήσουμε με γενναία αυτοκριτική σε ένα βασικό ερώτημα: Γιατί το περιεχόμενο αυτής της ανασύνταξης, όπως πρακτικά εκφράστηκε από την κομματική και συνδικαλιστική μας δράση όλα αυτά τα χρόνια, δεν έπεισε και όχι μόνο δεν προσελκύει τους χιλιάδες που απογοητεύονται από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και χάνει δυνάμεις; Ούτε βέβαια βοηθά τους μερικότερους και γενικότερους στόχους μας η αυτοϊκανοποίηση που περιέχεται στη Θέση 51 με τη φράση «κρατήσαμε τις δυνάμεις μας», όταν, στο τελευταίο 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, το Μάρτη του 2016, πήραμε, για το ΔΣ, 10 έδρες, όσες δηλαδή είχαμε και το 1998. Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι η παράταξή μας σ' αυτό το συνέδριο έχασε 11 ψήφους της εργατικής τάξης, δηλαδή 11.000 φυσικά μέλη, σε σχέση με το προηγούμενο 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το Μάρτη του 2013; Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι μέσα σε μια πρωτοφανή αντεργατική λαίλαπα, όπου χιλιάδες εργάτες εγκατέλειψαν τις παρατάξεις των κομμάτων τους που τους εξαθλίωσαν με τις βάρβαρες αντεργατικές πολιτικές τους, δεν συστρατεύτηκαν συνδικαλιστικά με τους κομμουνιστές; Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι ο παλιός και νέος εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός διατηρεί, αθροιστικά σήμερα, ατόφιες τις δυνάμεις του; (στο ΔΣ της ΓΣΕΕ, το 1998 είχε αθροιστικά 35 έδρες. 35 έχει και τώρα!!!).

Αλλά και η θέση μας για τις λαϊκές επιτροπές μήπως επιβεβαιώθηκε; Στη Θέση 63 διαβάζουμε: «Η πείρα των Λαϊκών Επιτροπών είναι θετική σε ορισμένες περιπτώσεις και πρέπει να μελετηθεί καλύτερα...». Μα σε ένα Συνέδριο του Κόμματος δεν ξεπερνάς ένα τέτοιο θέμα με εκτίμηση για ορισμένες μόνο περιπτώσεις, αλλά για το σύνολο, ως δομή, ως σύνθεση, ως περιεχόμενο. Δηλαδή γιατί αποφεύγουμε να πούμε ότι αυτές οι επιτροπές με το στένεμα, το κλείσιμο και τη λειτουργία τους ως μεταφορείς των κομματικών θέσεων, αποδείχθηκε λαθεμένη θέση, ώστε να ψάξουμε να βρούμε το σωστό αντίδοτό τους; Τέτοιες θέσεις για τέτοια κορυφαία ζητήματα, από τα οποία κρίνεται και η κατάκτηση του στρατηγικού στόχου μας, δεν υπηρετούν τον στόχο.

Ούτε βέβαια υπηρετούν αυτόν το στόχο και οι θέσεις μας για έξοδο από την ΕΕ και από το ΝΑΤΟ, μόνο με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, καθώς και η θέση μας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Σήμερα, ύστερα και από τις κραυγαλέες αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές που επιβάλλει η ΕΕ, έχει γίνει πεποίθηση ότι αυτός ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός του κεφαλαίου πρέπει, το συντομότερο, να εκλείψει και να αποδεσμευτούμε απ' αυτόν. Θα μπορούσαμε συνεπώς να ηγηθούμε ως κόμμα σε ένα μέτωπο με στόχο την άμεση αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ και από το ΝΑΤΟ. Το ερώτημα επομένως που ανακύπτει είναι γιατί το Κόμμα δεν το θέλει αυτό το μέτωπο όπου και ο στόχος του, αν επιτευχθεί, αδυνατίζει έναν κατά κύριο λόγο οικονομικοπολιτικό και έναν στρατιωτικό ιμπεριαλιστικό οργανισμό του κεφαλαίου, αλλά ταυτόχρονα, μέσα σε αυτό το μέτωπο, με τη συμβολή των κομμουνιστών, θα ωριμάζει ευρύτερα, σε μεγαλύτερες μάζες και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού; Οι αιτιάσεις που προβάλλονται από το Κόμμα ότι την αποδέσμευση από την ΕΕ την θέλουν και κάποιες αστικές δυνάμεις ή ότι και μετά την αποδέσμευση θα υπάρχει πάλι καπιταλισμός ή ότι μια τέτοια ενέργεια βλάπτει τον τελικό στόχο του σοσιαλισμού γιατί θα οδηγήσει σε λογικές των σταδίων, είναι και αντιδιαλεκτικές, αλλά και αδικούν το ίδιο το Κόμμα και τα στελέχη και μέλη του, θεωρώντας τα ως μη ικανά να δράσουν σε ένα τέτοιο μέτωπο με βάση τον στρατηγικό στόχο του Κόμματος.

Οσον αφορά τέλος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η σχετική Θέση δημιουργεί πολλά ερωτηματικά που, λόγω έλλειψης χώρου, δεν μπορώ να αναπτύξω.

Προχωρεί ο διάλογος για τις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου. Ωστόσο, η συζήτηση ενίοτε μετατοπίζεται από τις Θέσεις και πάει σε ζητήματα που φάνταζαν λυμένα για τους κομμουνιστές. Για συντομία θα αναφερθώ επιγραμματικά.

Ποια η συνεισφορά του Προγράμματος του 19ου Συνεδρίου;

Α) Προσδιόρισε για άλλη μια φορά το χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικής.

1) Σωστά, αφού η επανάσταση είναι κοινωνική διαδικασία ανατροπής μιας τάξης από μια άλλη ώστε να οικοδομήσει τη δική της εξουσία, με δικό της διοικητικό μηχανισμό και σχέσεις παραγωγής. Δεν είναι απλώς μια μαζική εξέγερση και κατάληψη κυβερνητικών κτιρίων. Kαι εφόσον το κράτος είναι όργανο δικτατορίας μίας (και μόνο μίας) τάξης πάνω στην άλλη, μπορούν να υπάρξουν μεταβατικά στάδια προς το σοσιαλισμό; ΟΧΙ.

2) Το αστικό κράτος είναι όργανο της αστικής τάξης και εμπλέκεται ενεργητικά στην αναπαραγωγή του καπιταλισμού, όχι μόνο με μέσα καταστολής αλλά και με παρέμβαση στην οικονομία. Το κοινοβούλιο είναι θεσμός (ένας από τους πολλούς) του αστικού κράτους. Επομένως, αν οι εκλογές διαμορφώσουν φιλολαϊκή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα αλλάξει η φύση του αστικού κράτους; ΟΧΙ, θα συνεχίσει να υπηρετεί τους αστούς παρά τις προθέσεις των κυβερνώντων.

3) Επομένως, μπορεί να υπάρξει μεταβατική κυβέρνηση προς το σοσιαλισμό με βάση το κοινοβούλιο; ΟΧΙ.

4) Σωστά το ΚΚΕ αρνήθηκε τη διερευνητική εντολή το 2012; ΝΑΙ, για να μη διαμορφώσει κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

5) Σωστά απάλειψε το 19ο Συνέδριο την παράγραφο του προηγούμενου Προγράμματος περί πιθανότητας κυβέρνησης του ΑΑΔΜ (όχι του ΚΚΕ) με βάση το κοινοβούλιο; ΝΑΙ.

6) Τότε, γιατί το ΚΚΕ παίρνει μέρος στις εκλογές; Επειδή οι εκλογές και το κοινοβούλιο παραμένουν ένα μέσο δημόσιας προβολής (όχι το μοναδικό, και όχι το κύριο) των θέσεών του.

7) Και πώς θα γίνει το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό; Με μορφές οργάνωσης που θα προκύψουν από την αυτενέργεια της εργατικής τάξης, έξω από τους θεσμούς του αστικού κράτους, και με τους κομμουνιστές πρωτοπόρους μέσα σε αυτές. Αυτές θα αναπτυχθούν μέσα στον καπιταλισμό, θα συγκρουστούν με το αστικό κράτος και θα το αντικαταστήσουν ως η νέα εργατική εξουσία. Μόνο έτσι.

Β) Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Μια απλή στρατιωτική επέμβαση; ΟΧΙ, είναι ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός στη φάση διεθνοποίησης του κεφαλαίου.

1) Επομένως, γιατί κάποιοι επιμένουν ότι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι πλατιά, ενώ η πάλη ενάντια στα μονοπώλια (την ουσία του πρώτου) είναι στενή;

2) Εφόσον ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι πόλεμος δύο καπιταλιστικών χωρών για τον έλεγχο των αγορών, έχει σημασία ποια επιτίθεται πρώτη; ΟΧΙ, ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και για τις δύο. Επομένως, γιατί κάποιοι δέχονται τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα ενός επιθετικού πολέμου και αμφιβάλλουν για το χαρακτήρα ενός αμυντικού;

3) Τελικά, είμαστε διεθνιστές ή πατριώτες; Είμαστε και τα δύο, ενοποιώντας τα με ταξικό εργατικό περιεχόμενο. Επομένως, γιατί να είμαστε λιγότερο πατριώτες επειδή δεν δεχόμαστε τις ψευτιές του αστικού πατριωτισμού περί «υπεράσπισης της πατρίδας (τους)»; (βλ. των καπιταλιστικών κερδών).

Γ) Τι είναι η Λαϊκή Συμμαχία; Η κοινωνική σχέση της εργατικής τάξης με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, ώστε να συγκεντρωθούν δυνάμεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

1) Τι ήταν το ΑΑΔΜ; Το ίδιο. Γιατί άλλαξε όνομα; Για να αποσαφηνιστεί ο ταξικός του χαρακτήρας και να μη συγχέεται με τα μέτωπα πάλης. Επομένως, γιατί κάποιοι επιμένουν στη θεωρία της «αλλαγής στρατηγικής» μετά το 19ο Συνέδριο λόγω αλλαγής ονόματος;

2) Η Λαϊκή Συμμαχία απαξιώνει ζητήματα δημοκρατίας; ΟΧΙ, απλώς δεν υπάρχει αταξική δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι μία από τις δύο πλευρές της εξουσίας και σημαίνει ελευθερία κινήσεων της άρχουσας τάξης. Η άλλη είναι η δικτατορία και σημαίνει περιορισμό της καταπιεζόμενης τάξης, ανεξάρτητα αν γίνονται εκλογές ή όχι. Επομένως, γιατί κάποιοι επιμένουν στη θεωρία της «απαξίωσης» λόγω της απάλειψης του Δ (Δημοκρατικό) από το όνομα;

3) Οπότε, συγκαλυμμένη κοινοβουλευτική και ανοιχτή φασιστική ή στρατιωτική δικτατορία είναι οι δύο μορφές της αστικής εξουσίας. Γιατί η Λαϊκή Συμμαχία να ισχύει στην πρώτη περίπτωση και όχι στη δεύτερη;

4) Γιατί κάποιοι επιμένουν στον αφορισμό της Συμφωνίας της Βάρκιζας (σωστά), αλλά ξεχνούν τις Συμφωνίες της Καζέρτας και του Λιβάνου; Μήπως επειδή οι δύο τελευταίες προετοίμασαν το έδαφος για την πρώτη; Και επειδή θέλουν να συνδυάσουν τη δουλειά στο κίνημα με αυταπάτες για τμήματα της αστικής τάξης και δυνατότητες λύσης εκ των άνω;

Δ) Τι είναι το Κόμμα Νέου Τύπου; Το λενινιστικό Κόμμα της εργατικής τάξης με επαναστατική στρατηγική και τακτική. Η τακτική είναι η ευέλικτη εφαρμογή της επαναστατικής στρατηγικής ανάλογα με τις συνθήκες, όχι για να υποταχθεί σε αυτές αλλά για να τις αλλάξει.

1) Τι είναι το Κόμμα Παντός Καιρού; Ενα σύνθημα ζύμωσης ώστε το ελληνικό Κόμμα Νέου Τύπου, το ΚΚΕ, να είναι έτοιμο να μεταβάλει την τακτική του ανάλογα με τις στροφές της ταξικής πάλης.

2) Υπάρχει αντίθεση μεταξύ των δύο όρων; Προφανώς ΟΧΙ. Ο δεύτερος υποτάσσεται στον πρώτο. Από πού κι ως πού κάποιοι ανακάλυψαν «συνωμοσία» για μετατροπή του επαναστατικού Κόμματος Νέου Τύπου σε «οπορτουνιστικό» Κόμμα Παντός Καιρού που αλλάζει τη στρατηγική του ανάλογα με τις συνθήκες; Μήπως γιατί χρειάζονται μια δικαιολογία για να καταψηφίσουν τις Θέσεις; Και επειδή έχουν βαθύτερες διαφωνίες που δεν ομολογούν; Και για να μπάσουν «δαιμόνια καινά» αλλά και κενά περιεχομένου, ώστε να σπείρουν σύγχυση στις γραμμές μας;

3) Πώς γίνεται κανείς μέλος του επαναστατικού Κόμματος; Πρωτίστως αποδέχεται το Πρόγραμμά του. Και αν είναι ήδη μέλος αλλά διαφωνεί δηλωμένα με το Πρόγραμμα και παραμένει μέλος, ελπίζοντας ότι το Πρόγραμμα θα αλλάξει; Ποια πρέπει να είναι τότε η στάση του Κόμματος απέναντί του; Και αν εκείνος μου κάνει την «παραχώρηση» να μη με θεωρεί εχθρό του επειδή εγώ υπερψήφισα τις Θέσεις ενώ εκείνος καταψήφισε, εγώ δε θα του κάνω την παραχώρηση να μη χαρακτηρίσω την ιδεολογικοπολιτική του συγκρότηση ως επισφαλή.

Γιατί αναφέρθηκα στις παραπάνω αναμφισβήτητες (όπως νόμιζα) αλήθειες; Γιατί αφορούν ζητήματα που μπαίνουν και ξαναμπαίνουν. Ενίοτε νομίζω πως βρίσκομαι στον προσυνεδριακό του 19ου και όχι του 20ού Συνεδρίου. Και παλιότερα, στις πρώτες εκτιμήσεις λίγο μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Η ζωή όμως προχώρησε, μαζί και το Κόμμα.

Τελικά, γιατί συναντάμε δυσκολίες στην προώθηση του επαναστατικού μας Προγράμματος στις μάζες; Επειδή τους επηρεάζει τόσο πολύ η αστική ιδεολογία; `Η επειδή ένα μεγάλο μέρος του Κόμματος δεν καθοδηγείται από το Πρόγραμμα, αλλά από τις λαθεμένες αντιλήψεις του παρελθόντος;

Καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου μας. Και καλή επιτυχία στην ενιαία υλοποίηση των αποφάσεών του από όλους. Εξάλλου, το Καταστατικό μας έχει προνοήσει και για τα μέτρα περιφρούρησής του.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Θέλω να σταθώ στο ζήτημα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, έτσι όπως εκφράζεται αυτό το καθήκον στους χώρους της νεολαίας και συγκεκριμένα στα ΤΕΙ, στη σχέση Κόμματος - κινήματος καθώς και στο ζήτημα του πολιτισμού.

Ανασύνταξη δεν σημαίνει μόνο αύξηση του ποσοστού της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων που συμμετέχουν στο κίνημα. Κυρίως έχει να κάνει με το περιεχόμενο που παίρνει κάθε φορά ο αγώνας, το πώς συνδέεται το μεμονωμένο κάθε φορά πρόβλημα με την αιτία που δημιουργεί όλα τα προβλήματα, το καπιταλιστικό σύστημα, το πώς αποκτά δηλαδή κάθε αγωνιστική διεργασία αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά. Δεν είναι πάντα εύκολο να δουλεύουμε σε αυτήν την κατεύθυνση, ειδικά μέσα στην καθημερινότητα, που προκύπτουν ένα σωρό ζητήματα σε επίπεδο συλλόγου που πρέπει άμεσα να λύσεις.

Πρέπει, λοιπόν, να γίνουμε πιο ικανοί στο σύνολο του δυναμικού μας, στο να ξεσηκώνουμε αγωνιστικό κλίμα πατώντας στο πιο μικρό και φαινομενικά ασήμαντο πρόβλημα, να δίνουμε μάχη με τον συμβιβασμό και τη μοιρολατρία, ειδικά στους χώρους της νεολαίας που κυριαρχεί ο συμβιβασμός και οι μειωμένες απαιτήσεις, η λογική του «έτσι είναι τα πράγματα, δεν αλλάζει τίποτα». Χρειάζεται να γίνει συνείδηση όλων ότι έχει ανέβει η απαίτηση, έχει γίνει πιο σύνθετο το να απαντήσεις ζητήματα προκειμένου να κινητοποιήσεις ακόμα και στα πλαίσια του συλλόγου. Φαίνεται πως βοηθάει να φέρνεις παραδείγματα από αγωνιστικούς συλλόγους, πώς διεκδίκησαν και κατάφεραν ένα σωρό κατακτήσεις αλλά και με βάση την πείρα συνολικά του εργατικού κινήματος (π.χ. η κατάκτηση του οκτάωρου). Ολα αυτά δεν είναι υπόθεση μόνο του ενός συντρόφου που μπορεί να είναι εκλεγμένος στο ΔΣ της σχολής του ή σε κάποια επιτροπή αγώνα. Προφανώς αυτός πρέπει να πρωτοστατεί, αλλά συνολικά οι κομμουνιστές μέσα στο χώρο πρέπει να ξεχωρίζουν ως αγωνιστές.

Οταν λοιπόν λέμε σωστά ότι το Κόμμα καθοδηγεί το κίνημα, εννοούμε ότι μέσα από τα μέλη του Κόμματος ζυμώνεται η κατεύθυνση και η γραμμή πάλης στις διάφορες δομές. Είναι ανάγκη όμως να υπάρξει πιο ουσιαστική μέριμνα από τα ίδια τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ για το πώς καθοδηγούμε το κίνημα, πώς δουλεύουμε στην κατεύθυνση ανασύνταξης, πώς το εντάσσουμε στο σχεδιασμό μας. Για παράδειγμα, πρέπει τα όργανα να συνεδριάζουν πριν από κάποια αγωνιστική διεργασία που ετοιμάζεται (από μια γενική συνέλευση μέχρι μια απεργιακή μάχη) και να συζητάνε για τη γραμμή και τα επιχειρήματα, τις αιχμές που θέλουμε να βάλουμε κάθε φορά, ανάλογα και με τον κάθε χώρο και τις αντιλήψεις που κυριαρχούν.

Τέλος, όσον αφορά το ζήτημα του πολιτισμού, ως Κόμμα έχουμε υπεροχή, έχουν γίνει πολλά βήματα στην αναβάθμισή του, από το καλλιτεχνικό πρόγραμμα στο κεντρικό Φεστιβάλ μέχρι και διάφορες εκδηλώσεις που κάνουμε κατά καιρούς που είναι πολύ προσεγμένες. Επίσης, θετική είναι η προσπάθεια που γίνεται για τη μελέτη σοβιετικών συνθετών, κομμουνιστών ποιητών κ.ά. Θεωρώ όμως ότι πολλές φορές υποτιμούνται αυτές οι επεξεργασίες του Κόμματος στο όνομα τού έχουμε πολλά να κάνουμε. Στην πραγματικότητα, όμως ένας κομμουνιστής δεν γίνεται να μην ασχολείται με τη μουσική, το θέατρο, την ποίηση. Αλλωστε, πώς αλλιώς θα περιγράψεις με απλότητα το πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα, από την «τραμπάλα» του Μπρεχτ, ή πώς καλύτερα θα νιώσεις την αισιοδοξία που υπήρχε στη μάχη του Λένινγκραντ αν δεν ακούσεις την 7η Συμφωνία του Σοστακόβιτς; Τέτοιους καλλιτέχνες γεννάει η ιδεολογία μας και η πίστη στο μεγάλο καθήκον που θα φέρουμε εις πέρας.

Θα ήθελα να κάνω κάποιες σκέψεις, όσο είναι δυνατόν πιο συνοπτικά, που κατά τη γνώμη μου θα συνέβαλαν στη βελτίωση της δράσης και της λειτουργίας του Κόμματός μας και την αύξηση της πολιτικής επιρροής του στα λαϊκά στρώματα .

1. Δεν πρέπει να αφήσουμε αναξιοποίητο το κοινωνικό περιεχόμενο του χριστιανισμού.

Να τον αντιμετωπίσουμε ως ιστορικό κοινωνικό φαινόμενο, αξιοποιώντας τις πηγές μας και τη σχετική βιβλιογραφία, απομονώνοντας και κριτικάροντας το μεταφυσικό του περιεχόμενο. Να αποκαλύψουμε την υποκριτική διαχρονικά στάση της κάθε φορά ηγετικής εκκλησιαστικής ομάδας που αξιοποιεί το μεταφυσικό του περιεχόμενο στην κατεύθυνση στήριξης των εκμεταλλευτικών συστημάτων.

2. Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της εξάρτησης, ειδικά στη νεολαία, με μεγαλύτερη προσοχή και σοβαρότητα.

Η ηλεκτρονική εξάρτηση (διαδίκτυο, κινητά, τηλεόραση κ.λπ.) προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά από ό,τι υπολογίζουμε σε βάθος χρόνου και σε όλα τα επίπεδα (τρόπου σκέψης, γνώσης, απώλεια δημιουργικού χρόνου, ατομισμού, ψυχολογικά προβλήματα). Υπάρχουν οι σχετικές έρευνες.

Η επίδραση ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία και διαμορφώνει συνειδήσεις που είναι δύσκολο να τις αλλάξεις, στην πορεία, σε επαναστατική κατεύθυνση και να τις μπολιάσεις με τις αξίες της συλλογικότητας, της δημιουργίας, της αγωνιστικότητας.

Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με όρους κινήματος, με την παράλληλη πρόταση ενός άλλου τρόπου ζωής. Εχουμε κάνει αρκετά βήματα τελευταία στην κατεύθυνση αυτή. Για παράδειγμα να προτείνουμε μία μέρα απαλλαγμένη από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντικαθιστώντας τον χρόνο αυτό με μία άλλη δημιουργική δραστηριότητα.

3. Να απευθυνθούμε στους γονείς, πρώτα στον περίγυρό μας, ως προς τον τρόπο ανατροφής των παιδιών (σεμινάρια ειδικών, ανταλλαγή εμπειριών), ώστε να διαμορφώσουμε, όσο είναι δυνατόν, ψυχικά υγιείς χαρακτήρες, συγκροτημένα άτομα. Να δουλέψουμε σε βάθος χρόνου.

4. Να επιμένουμε στη συλλογική λήψη των αποφάσεων και την ουσιαστική δημοκρατική λειτουργία των Οργανώσεων. Θα μας κάνει πιο αποτελεσματικούς.

5. Να αξιοποιηθούν περισσότερο οι όποιες δυνάμεις έχουμε στην περιφέρεια, τόσο στον πολιτιστικό όσο και στον επιστημονικό και κοινωνικό τομέα.

6. Να βελτιώσουμε τη γλώσσα μας στα κομματικά έντυπα και στις ομιλίες, ειδικά στον «Ριζοσπάστη», ώστε να γίνει πιο κατανοητή από έναν κόσμο που μας εκτιμά αλλά, ορισμένες φορές, δεν μας καταλαβαίνει.

7. Να δώσουμε το πραγματικό νόημα στον πατριωτισμό.

Πατριωτισμός χωρίς λαϊκή πλειοψηφία χειραφετημένη από τους κεφαλαιοκράτες δεν μπορεί να υπάρξει. Οι εργαζόμενοι μέσω της δουλειάς είναι δεμένοι με τα εργοστάσια, τη γη κ.λπ.

Εξαπατά το λαό όποιος επικαλείται τον πατριωτισμό που εμπεριέχει και τους κεφαλαιοκράτες.

8. Το Κόμμα χρειάζεται να δημιουργήσει ένα επιτελείο ιστορικών που θα είναι πιο στενά δεμένο με την καθοδήγηση, θα αντλεί, θα επεξεργάζεται και θα τροφοδοτεί με «ιστορικά » επιχειρήματα την κομματική ηγεσία που θα απαντά καίρια στα επιχειρήματα των πολιτικών και ιδεολογικών αντιπάλων.