Εχω περάσει από όλα τα μετερίζια του αγώνα, είμαι 95 χρόνων και άρρωστος, και δε γνωρίζω αν θα βρίσκομαι στη ζωή στο επόμενο Συνέδριο, προκειμένου να τα πούμε ξανά.

Για την επαναστατική στρατηγική (Θέση 44):

Καταρχήν, σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της χώρας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το Κόμμα υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα του λαού πρέπει να ηγηθεί αυτού του αγώνα. Εξοπλισμένο με επαναστατική στρατηγική θα μπορέσει να ανταποκριθεί και να νικήσει. Και εδώ πρέπει να σταθούμε για λίγο σχετικά με την υλοποίηση της επαναστατικής στρατηγικής που αναφέρει και η θέση.

Καταρχήν, στα Κομμουνιστικά Κόμματα υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα, αν όμως σε αυτά δεν υπάρχει επαναστατική στρατηγική είναι άχρηστα, προκειμένου να εκπληρώσουν την αποστολή τους.

Καλό είναι να δούμε μια θέση του Λένιν που λέει ότι αν βρεθεί σε επαναστατική κατάσταση η χώρα, δεν μπορείς να κάνεις επανάσταση χωρίς στη χώρα να υπάρχει πανεθνική κρίση.

Πάντως, μέσα στην πορεία των πολέμων και της αποσταθεροποίησης της αστικής τάξης μπορεί να διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση και να αδυνατίσει κάποιος κρίκος της αλυσίδας του καπιταλισμού και να διευκολύνει την επανάσταση. Τώρα, για τα παραπάνω μπορεί να γίνουν και με αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, έχουμε παραδείγματα την Εθνική Αντίσταση και τον Φιντέλ Κάστρο, αρκεί να υπάρχει πανεθνική κρίση.

Κι εδώ τώρα ερχόμαστε στα λόγια του Λένιν σχετικά με την επαναστατική κατάσταση. Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες με αυτό το μεγάλο πρόβλημα της επανάστασης ότι μπορείς να νικήσεις πολύ εύκολα χωρίς προεπαναστατική προετοιμασία, χωρίς ικανό υποκειμενικό παράγοντα και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Κόμμα δεν πρέπει να χτυπήσει πάλι στο μαχαίρι γροθιά. Πάντως, εμείς δεν θα κρύβουμε ότι το Κόμμα μας ήταν, είναι και θα είναι επαναστατικό, κομμουνιστικής ιδεολογίας και ταξικής πάλης και θα ετοιμάσει την επανάσταση όποτε θα χρειαστεί. Και νομίζω ότι έχει αποχτήσει από τους αγώνες μεγάλη πείρα και από την Ιστορία και αποφεύγοντας τα λάθη της. Και εδώ καλό είναι να εξειδικεύσουμε, όσο βέβαια μπορούμε, τι ακριβώς πρέπει να κάνει το Κόμμα σε περίπτωση γενικευμένου πολέμου, ακόμα και μεμονωμένου, έχοντας και τις ενώσεις που είναι συγκροτημένα.

Πάντως, είναι πολλά πράγματα που μπορεί να βρεθείς σε αδιέξοδο, να μη γνωρίζεις τι να κάνεις. Εδώ θα αναφέρουμε ορισμένες σκέψεις, είναι μεγάλο το πρόβλημα. Βλέπω σαν πρώτο και κύριο να μη συμμαχήσει και να μη συνεργαστεί καθόλου με αστικές κυβερνήσεις που έχουν στόχο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δεύτερον χρειάζεται κάποιος ρυθμιστικός ρόλος για συνεργασία με κόμματα αντιιμπεριαλιστικά του εξωτερικού, ακόμα και του εσωτερικού, αν βέβαια υπάρχουν.

Πάντως, το Κόμμα βρίσκεται σε ανάκαμψη από το πισωγύρισμα των ανατροπών και τη λυσσασμένη επίθεση του οπορτουνισμού. Με τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο και θα ανταποκριθεί ακόμα περισσότερο στις σημερινές δύσκολες εξελίξεις, πρέπει να είμαστε πάντα αισιόδοξοι. Το μέλλον όσο δύσκολο και να είναι θα είναι σίγουρα δικό μας. Είτε το θέλουν είτε όχι, περνάμε από την προϊστορία στην ιστορία, που θα είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, η αταξική κοινωνία.

Και κάποια προοπτική για τον 21ο αιώνα που θα είναι σίγουρα επαναστατικός. Ο καπιταλισμός περνάει τη χειρότερη κρίση, δείχνει ξεκάθαρα ότι έφαγε το ψωμί του, τα φαινόμενα που παρατηρούνται, υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, ανισόμετρη ανάπτυξη, διάλυση των ενώσεων, βαρβαρότητα, πόλεμοι, φτώχεια, πείνα. Οι Θέσεις μαρτυρούν ότι 3,5 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο μόνο από πείνα και πρέπει να ξέρουμε ότι ο όγκος παραγωγής τροφίμων έχει δυνατότητα να θρέψει άλλο μισό πληθυσμό της Γης, φανταστείτε πού βρισκόμαστε.

Και λίγα για τους ξέφρενους εξοπλισμούς. Οι ΗΠΑ διαθέτουν για στρατιωτικές δαπάνες 600 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο - αυτό από τις Θέσεις - το εργατικό δυναμικό της υπερβαίνει το 50% σε πολεμική παραγωγή, η διάθεση των όπλων γίνεται και στων δύο, συμμάχων και αντιπάλων. Προ μηνών ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε ότι αμερικανικά σύγχρονα όπλα κατευθύνονται σε κάτι οργανώσεις στη Συρία και από εκεί στους τζιχαντιστές.

Θέσεις 77-78: Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Καταρχήν, ο ρόλος του Κόμματος στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι να ανταποκριθεί απόλυτα στα καθήκοντά του, να βρίσκεται πάντα στην πρωτοπορία και με επαναστατική στρατηγική για την ανασύνταξή του. Και εδώ θα τονίσουμε προκαταβολικά, χωρίς κανένα ίχνος υποτίμησης, θα αναφερθεί κάποια καλόπιστη κριτική. Δεν χωράει αμφιβολία ότι το Κόμμα πρωτοστατεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Από την Αθήνα ξεκίνησαν οι συνδιασκέψεις και συνεχίζονται και σε άλλες πόλεις, τώρα κάτω από το βάρος των ανατροπών συνεχίζει βασανιστικά για την ανασυγκρότησή του.

Σύντροφοι, στην ενότητα και συνεργασία των κομμάτων δεσπόζει πάντα η αυτοτέλεια, το Κόμμα την τηρεί πολύ αυστηρά. Η αυτοτέλεια είναι απαραίτητη για την ενότητα των κομμάτων, όχι όμως στο όνομά της να χάνεται τελείως η κριτική, μαζί και η ενημέρωση, αυτά τα δύο πάνε μαζί. Εδώ το Κόμμα τις έχει ξεχάσει τελείως, ιδιαίτερα στις χώρες που Κομμουνιστικά Κόμματα είναι στην εξουσία, Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα, που αυτές οι χώρες έχουν μεγάλη ευθύνη για τα χάλια του κομμουνιστικού κινήματος. Εδώ το Κόμμα σταθερά προσηλωμένο στον προλεταριακό διεθνισμό εκπληρώνει το επαναστατικό του καθήκον, παρά τις δυσκολίες του διεθνούς συσχετισμού.

Θα αρχίσω από την Κίνα, η οποία είναι, όπως γνωρίζουμε, το πολυπληθέστερο κράτος στον κόσμο, είναι οικονομικά πλησίον των ΗΠΑ. Πιθανόν σε κοντινό διάστημα να πάρει και την πρώτη θέση, κατά τους αναλυτές. Το ΑΕΠ της Αμερικής συνεχώς μειώνεται. Πάντως, δεν γνωρίζουμε πώς λειτουργεί κοινωνικώς αυτό το κράτος. Ο Τύπος ο δικός μας δεν μας ενημερώνει για κάποια θέματα, όπως: Το μεικτό σύστημα έχει λύσει το πρόβλημα 600 εκατομμυρίων λαού; Δεύτερον, υπάρχει τίτλος ιδιοκτησίας στον Κινέζο πολίτη εργαζόμενο; Το κράτος παραχωρεί δωρεάν σπίτι για 70 χρόνια και όταν λήξει επιστρέφεται πάλι στο κράτος; Τώρα, τι να υποθέσουμε είναι κάποια «σοσιαλιστικά» μέτρα; Θα το μάθουμε και λέω να μάθουμε λίγα από τον κινέζικο «σοσιαλ-καπιταλισμό». Πάντως, εδώ πρέπει να κατανοηθεί ότι ο σοσιαλισμός νικάει και εδραιώνεται καλύτερα από οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες και να θυμίσω και τούτο: Ενα ένα τα θυμάμαι διαχρονικά από την Ιστορία, ο Γκας Χολ, μαρξιστής πρόεδρος του ΚΚ Αμερικής, και ο Χότζα της Αλβανίας, μικρά κόμματα, είχαν ανοίξει μέτωπο κατά του ΚΚ Κίνας σχετικά με την απόκλισή του.

Και κάτι θεωρητικό από τον Σι Τζινπίνγκ. Ο μαρξισμός δεν είναι το τέλος της αλήθειας, ανοίγει ένα δρόμο για την αλήθεια.

Οσα ανέφερα για τα πιο πάνω δεν είναι καμιά ορμήνια, που θα έλεγε και ο Χαρίλαος, το Κόμμα έχει επιτελείο δυνατό και τα γνωρίζει όλα.