Ενα μεγάλο άγχος έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και το εξηγούσε το στέλεχός του Ανδ. Ξανθός: «Μια νέα αυτοδύναμη κυβέρνηση Μητσοτάκη (...) θα υπονομεύσει ακόμα περισσότερο (...) την κοινωνική συνοχή. Μόνο που έτσι δεν διασφαλίζεται πολιτική σταθερότητα, αλλά αντίθετα εντείνεται η κρίση δημόσιας εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα». Με δεδομένη την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης και την όξυνση όλων των λαϊκών προβλημάτων, το άγχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι μήπως υπονομευτούν η ...«σταθερότητα» και η «εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα» που φορτώνει τον λαό με νέα βάρη. Ενδεικτικά άλλωστε είναι και όσα λέει, ότι «χωρίς εναλλακτικό πόλο εξουσίας, όσες μάχες και να δοθούν "από τα κάτω" (...) τα περιθώρια ουσιαστικής κοινωνικής προστασίας και στήριξης των δημόσιων αγαθών (...) είναι περιορισμένα, αν δεν υπάρχουν ισχυρή πολιτική βούληση και σχέδιο "από τα πάνω"». Κάπου τα έχει ξανακούσει ο λαός αυτά: Την προηγούμενη τετραετία, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ με το ένα χέρι ψήφιζε τα μισά άρθρα του νόμου Χατζηδάκη και με το άλλο κουνούσε το δάχτυλο στους εργαζόμενους, λέγοντας ότι με τις απεργίες δεν βγαίνει τίποτα και ότι πρέπει να κάτσουν στη γωνία, περιμένοντας τις εκλογές για να ψηφίσουν για αλλαγή διαχειριστή στο αντιλαϊκό τιμόνι. Το ακριβώς αντίθετο χρειάζεται ο λαός: Να δυναμώσουν η οργάνωση και ο αγώνας από τα κάτω, με σχέδιο που θα πηγαίνει κόντρα στην αντιλαϊκή «σταθερότητα» και «κανονικότητα» της ΕΕ και του κεφαλαίου. Τέτοιο σχέδιο έχει μόνο το ΚΚΕ. Γι' αυτό αποτελεί εγγύηση για 100% εργατική - λαϊκή, στρατηγική αντιπολίτευση, ανοίγοντας δρόμο προοπτικής.

Στα τέλη του 2021, παραδόθηκαν στο προεδρείο της Βουλής τα πορίσματα από τη διακομματική Επιτροπή της Βουλής για την «ανάπτυξη της Θράκης». Παρότι διαφορετικά, τα πορίσματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι γραμμένα «απ' το ίδιο χέρι». Εξ ου και ο Αλ. Τσίπρας, στην προεκλογική αντιπαράθεση με τη ΝΔ για τη μειονότητα, παρέπεμψε χτες στις «αποφάσεις που από κοινού λάβαμε» ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ: «Παχιά λόγια» για ευημερία και σταθερότητα, πίσω από τα οποία με ευκολία διέκρινε κανείς την κοινή στρατηγική, τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τα σχέδια της αστικής τάξης για μετατροπή της Θράκης σε στρατιωτικό, ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο, για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και των ΝΑΤΟ - ΕΕ. Δύο χρόνια μετά, πολλά από αυτά τα σχέδια έχουν υλοποιηθεί και άλλα «τρέχουν» με την «ηχηρή» συναίνεση όλων των αστικών κομμάτων. Ποιο είναι το αποτέλεσμα για τον λαό της περιοχής; Παραμένει «πρωταθλητής» στην ενεργειακή φτώχεια, εμπλέκεται ολοένα και περισσότερο σε επικίνδυνους σχεδιασμούς, ενώ η περιοχή εξελίσσεται σε πεδίο σύγκρουσης ισχυρών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, που με ευθύνη των ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ παίζουν παιχνίδια στην πλάτη και της μουσουλμανικής μειονότητας. Μοναδική «παραφωνία» σ' αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο που χαράσσουν όλοι για τη Θράκη, ήταν και είναι το ΚΚΕ, που στο δικό του πόρισμα σημείωνε τότε: «Οσα επίθετα και αν βάλουν προπαγανδιστικά τα αστικά κόμματα μπροστά από τη λέξη ανάπτυξη, π.χ. "δίκαιη", "βιώσιμη", κ.λπ., όσο αυτή θα έχει το βασικό χαρακτηριστικό ότι είναι καπιταλιστική, δεν θα μπορέσει να είναι ποτέ υπέρ των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων». Οι εξελίξεις προσφέρονται για να βγάλει ο λαός της περιοχής το δικό του «πόρισμα», ενισχύοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ στις 25 Ιούνη.

Ενα νέο ακροδεξιό μόρφωμα «φιγουράρει» τις τελευταίες μέρες, έχοντας λάβει μάλιστα και το «χρίσμα» από τον καταδικασμένο ναζιστή Κασιδιάρη. Πρόκειται για τους «Σπαρτιάτες» (ευφάνταστο...), με τους οποίους δεν θα είχε νόημα να ασχοληθεί κανείς, αν δεν υπήρχε μια λεπτομέρεια άκρως διδακτική. «Αρχηγός» του μορφώματος αυτού είναι ο Βασίλης Στίγκας, εκλεκτός του Κασιδιάρη. «Και λοιπόν;», θα αναρωτηθεί κανείς. Ο Β. Στίγκας δεν είναι παντελώς άγνωστος, καθώς το 2019 ήταν υποψήφιος βουλευτής και ευρωβουλευτής με το κόμμα του «λαγού» Β. Λεβέντη και της Ενωσης Κεντρώων. Το πώς από υποψήφιος σε ένα γραφικό κόμμα έφτασε να έχει τη στήριξη ενός καταδικασμένου έγκλειστου ναζιστή γεννά ερωτήματα. Είναι ωστόσο ενδεικτικό τού τι ρόλους αναλαμβάνουν τα λεγόμενα «μικρά κόμματα» και ποιον τελικά ενισχύει η ψήφος σε αυτά, στο πλαίσιο ενός δήθεν «αντισυστημισμού», που αποδεικνύεται καραμπινάτος συστημισμός και αξιοποιείται σε βάρος του λαού. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που πολιτευτές τέτοιων απο-κομμάτων παίρνουν μεταγραφές, ιδρύουν νέα κόμματα - αναχώματα, για να εγκλωβίζεται η λαϊκή δυσαρέσκεια από την αντιλαϊκή πολιτική σε κανάλια παντελώς ακίνδυνα για το σύστημα, επιζήμια όμως για τον λαό.