Γρηγοριάδης Κώστας

Το πρόβλημα, όμως, της Φλώρινας ή της Ορεστιάδας ή της Λήμνου έχει να κάνει με το «αθηνοκεντρικό κράτος»; 'Η με το γεγονός ότι αυτές όπως και όλες οι άλλες περιοχές της χώρας, οι κάτοικοί της όπως και όλοι οι υπόλοιποι της χώρας που ανήκουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα, μηδέ εξαιρουμένων όσων κατοικούν στην Αθήνα, στο «κέντρο», αντιμετωπίζουν την ίδια σκληρή επίθεση; Ποιο δικαίωμα απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι του κέντρου που το στερούνται οι εργαζόμενοι της περιφέρειας; Ποιος άνθρωπος του μόχθου ζει σήμερα με αξιοπρέπεια, με την έννοια της δυνατότητάς του να καλύπτει έστω στοιχειώδεις, για να μη μιλήσουμε για όλες τις σύγχρονες ανάγκες του; Κανείς, είναι η απάντηση. Ούτε στη Φλώρινα ούτε πουθενά αλλού στην επικράτεια της χώρας.

Αυτό το κράτος, το αστικό, η κυβέρνηση που δουλεύει για λογαριασμό των αστών και οποιαδήποτε άλλη τη διαδεχτεί που θα ασκήσει τη διαχείριση του συστήματος, δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα περισσότερο στην περιφέρεια απ' όσα γενναιόδωρα μοιράζουν και στο κέντρο: Φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση. Απ' όσα γενναιόδωρα παράγει το σύστημα που υπηρετούν. Γιατί όλα τα υπόλοιπα, που τα παράγει ο λαός με το μόχθο του σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας, τα βάζουν στο χέρι οι κεφαλαιοκράτες. Και σ' αυτό τους βοηθούν και οι διαχειριστές τους. Αυτή είναι η δουλειά τους. Βιογραφικό γι' αυτή τη δουλειά έχει υποβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τουλάχιστον προκλητικές οι δηλώσεις του Φ. Κουβέλη, χτες, μετά τη συνάντησή του με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Α. Μανιτάκη, και το γενικό στίγμα απ' τη συνάντηση όπως καταγράφεται σε δελτίο Τύπου της ΔΗΜΑΡ. Αντιγράφουμε απ' το δελτίο Τύπου: «Στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκαν οι αλλαγές που προωθεί το υπουργείο (...) η διαδικασία αξιολόγησης των ικανοτήτων και της επάρκειας του προσωπικού, το σχέδιο Κινητικότητας το οποίο θα οδηγήσει στην ορθολογική ανακατανομή του προσωπικού και οι ενέργειες που γίνονται για την πάταξη της γραφειοκρατίας». Και απ' τις δηλώσεις Κουβέλη: «Η προωθούμενη διοικητική μεταρρύθμιση θα προχωρήσει αποφασιστικά, είναι αναγκαίο για να εξασφαλιστεί ο εξορθολογισμός της Δημόσιας Διοίκησης (...) όπως την διεκδικούμε, ενταγμένη στην υπηρεσία του ελληνικού λαού, συνδεδεμένη αναμφισβήτητα με την αποτελεσματικότητα του κράτους. Οι αξιολογήσεις δομών και ικανοτήτων, όπως και οι προωθούμενες συγχωνεύσεις υπηρετούν τον εξορθολογισμό και την αποτελεσματικότητα της Δημόσιας Διοίκησης προς όφελος του ελληνικού λαού».

Πρόκειται για πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Γιατί αναμφισβήτητο είναι το γεγονός πως η διοικητική μεταρρύθμιση που προωθεί η συγκυβέρνηση στοχεύει στη διαμόρφωση ενός κρατικού μηχανισμού ακόμα πιο φιλικού προς το μεγάλο κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτό χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι χάνουν τη δουλειά τους και εξωθούνται στις στρατιές των ανέργων, ενώ όποιος άνθρωπος του μόχθου έχει την οποιαδήποτε συναναστροφή με το Δημόσιο έχει και ιδία γνώση της πραγματικότητας που μακράν απέχει απ' όσα ισχυρίζεται ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ. Κατανοητή η ανάγκη τους να βλογάνε τα γένια τους, αλλά από εκεί ως την πλήρη παραποίηση των πραγματικών δεδομένων που διαμορφώνει και στο Δημόσιο η πολιτική τους υπάρχει χάσμα απροσμέτρητο.

«Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι». Σε αυτήν τη γραμμή η Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών, αυτοί που απολαμβάνουν μια σειρά φοροαπαλλαγές (π.χ. αυτή στο πετρέλαιο, ενώ τα λαϊκά νοικοκυριά ξεπαγιάζουν), που τσακίζουν τα πληρώματα Ελλήνων ναυτεργατών, που στέλνουν δεκάδες λαϊκούς ανθρώπους στην ανεργία, αποφάσισαν να συνδράμουν τη δημοτική αρχή Αθήνας στην «ενίσχυση οικογενειών με ανήλικα παιδιά που πλήττονται από την οικονομική κρίση». Οτι «σε πρώτη φάση 500, και άμεσα, επιπλέον οικογένειες δημότες της Αθήνας, παραλαμβάνουν (...) κάθε μήνα δέμα βάρους 35 κιλών, που περιλαμβάνει βασικά είδη τροφίμων και πρώτης ανάγκης». Ακόμα ότι «η ενέργεια αυτή εντάσσεται στο πρόγραμμα κοινωνικής προσφοράς της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών που έχει σαφή προσανατολισμό να ενισχύσει την οικογένεια, τα παιδιά και τους νέους και επικεντρώνεται σε περιοχές που έχουν πληγεί από τη δυσμενή συγκυρία (...) έχει ήδη προγραμματίσει ένα πλαίσιο ενεργειών κοινωνικής προσφοράς σε όλη τη χώρα συνεχίζοντας τη μακρά παράδοση ευεργεσίας της ναυτιλιακής κοινότητας στον τόπο μας»...

Κατέχοντας τα βασικά μέσα παραγωγής στα χέρια τους, πλουτίζοντας από το μόχθο των εργατών, πετούν αραιά και πού ένα ξεροκόμματο. Δεν ξεπλένονται με ελεημοσύνες σε ανθρώπους που τους έχουν ωθήσει στην εξαθλίωση, ούτε η κατάσταση σώνεται με δυο πακέτα μακαρόνια, όσο τα πλατιά λαϊκά στρώματα δεν παίρνουν στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν.

Γρηγοριάδης Κώστας

Λέει λοιπόν ο Κλ. Σβαμπ: «Ο όρος καπιταλισμός δεν είναι πλέον κατάλληλος. Θα πρέπει να αντικατασταθεί από τον όρο επιχειρηματικότητα - μια επιχειρηματικότητα ορθολογική. Η εποχή του θριάμβου του καπιταλισμού έχει περάσει ανεπιστρεπτί».

Να, λοιπόν, που οι πρυτάνεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ομολογούν ότι έχουν μεγάλα ζόρια. Ζόρια που εκφράζονται με τεράστιες συγκρούσεις επιχειρηματικών συμφερόντων, με δεδομένη την καπιταλιστική κρίση. Την ίδια στιγμή κλιμακώνεται η αντιλαϊκή επίθεση στους λαούς των καπιταλιστικών κρατών και, ταυτόχρονα, επιχειρούν να πλασάρουν όρους που θα αντικαταστήσουν τον καπιταλισμό.

Ο,τι κι αν κάνουν, ο καπιταλισμός είναι καπιταλισμός και φέρνει οικονομικές κρίσεις, εξαθλίωση, ανεργία, δυστυχία, πολέμους. Οποιον όρο κι αν λανσάρουν, η ουσία δεν αλλάζει.

Και αυτό που χρειάζεται να αντικατασταθεί και να πεταχτεί στα σκουπίδια είναι ακριβώς αυτό το σύστημα, το καπιταλιστικό, που έχει σαπίσει και αναδίνει την μπόχα του. Για να χτίσει ο λαός τη δική του εξουσία και να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το όλο θέμα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την αντιμετώπιση της ανεργίας. Το αντίθετο μάλιστα. Η ΕΕ, έχοντας ως δεδομένο ότι θα υπάρχει συνεχής αύξηση του αριθμού των ανέργων, εκπονεί, μαζί με τις κυβερνήσεις των χωρών - μελών, διάφορα προγράμματα κατάρτισης και επανακατάρτισης, που υποτίθεται ότι απευθύνονται προς εργαζόμενους και ανέργους. Στην ουσία με τα χρήματα των σχετικών προγραμμάτων εξασφαλίζεται για τους μεγαλοεπιχειρηματίες ιδιαίτερα φτηνό εργατικό δυναμικό, αφού θα εισπράττουν επιδοτήσεις για να απασχολούν νέους ανέργους, σπουδαστές Επαγγελματικών Σχολών και ΙΕΚ που θα εργάζονται ως μαθητευόμενοι για μια μπουκιά ψωμί, ή θα προσλαμβάνουν αποφοίτους Τεχνικής Εκπαίδευσης, φοιτητές ΑΕΙ και ΤΕΙ, οι οποίοι θα προσφέρουν κανονική εργασία, αλλά θα αμείβονται ως πρακτικά ασκούμενοι.

Βέβαια, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Ετσι, αν κάποιος κάνει την αριθμητική πράξη και διαιρέσει τα κονδύλια που θα δοθούν για τα προγράμματα, δηλαδή τα 600 εκατομμύρια ευρώ, με τον αριθμό των 350.000 ατόμων που υποτίθεται ότι θα ωφεληθούν από αυτά, εύκολα θα διαπιστώσει ότι, στην καλύτερη περίπτωση, μιλάμε για ένα όφελος των 1.714 ευρώ κι ...έξω από την πόρτα.

Το βέβαιο είναι ότι ακόμα και αν κάποιος μπορέσει να αποσπάσει αυτό το ποσό, δε θα λύσει κανένα απολύτως πρόβλημα. Μόνο τα χαράτσια να σκεφτείς, έχουν καταβροχθίσει πολλαπλάσια ποσά. Ας αφήσουν, λοιπόν, τα παραμύθια. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη από τέτοιου είδους προγράμματα διαχείρισης της φτώχειας και της ανέχειας. Εχουν ανάγκη από εργασία, δουλειά μόνιμη με σταθερό και αξιοπρεπές μεροκάματο, ώστε να μπορούν να τα βγάζουν πέρα. Ολα τα άλλα, όταν μάλιστα τα προτείνουν εκείνοι που ευθύνονται για τη σύγχρονη φτώχεια, αποτελούν πρόκληση και κοροϊδία.

«Είναι εύλογη η επιθυμία του κ. Τσίπρα να οικοδομήσει ένα διεθνές προφίλ και να γίνει αποδεκτός στις σημαντικές χώρες ως η "εναλλακτική λύση" για την Ελλάδα. Ομως, για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να τιθασεύσει τις ακραίες συνιστώσες και να μετακινηθεί προς πιο μετριοπαθείς θέσεις. Ως ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλει να προβεί σε μια περισσότερο ρεαλιστική ανάγνωση της κατάστασης και να προτείνει εφικτές λύσεις. Ετσι θα αυξήσει την αξιοπιστία και αποδοχή του». Περιττές μάλλον οι υποδείξεις του αρθρογράφου της «Καθημερινής» προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει του ταξιδιού του σε Ουάσιγκτον και Ν. Υόρκη στο τρίτο δεκαήμερο του μήνα. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν έτοιμος από καιρό γι' αυτό το ταξίδι και έχει προ πολλού καταθέσει τα διαπιστευτήρια του για να γίνει αποδεκτός. Αλλωστε, δεν τον κάλεσε τυχαία το γνωστό ινστιτούτο Brookings, ένας από τους σημαντικότερους μηχανισμούς διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης» και ανάδειξης ηγετών, εννοείται συμβατών με τις «αξίες» της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης. Προηγουμένως βέβαια είχε πάρει το πράσινο φως και τα κατάλληλα μηνύματα από τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν έκρυβε το θαυμασμό του για την πολιτική Ομπάμα σε συνδυασμό με τον αντιμερκελισμό του. Αβάσιμες είναι επίσης οι ανησυχίες του αρθρογράφου όσον αφορά «τις προειδοποιήσεις που έχει επανειλημμένα εκτοξεύσει (σ.σ. ο Α. Τσίπρας) κατά επίδοξων επενδυτών, ότι εάν έρθει στην εξουσία όλα θα επανεξεταστούν». Προφανώς δεν θυμάται ότι τέτοιες «προειδοποιήσεις» είχαν υπάρξει απ' όλους, δίχως εξαίρεση, επίδοξους διαχειριστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ πριν αναλάβουν το τιμόνι της εξουσίας, ακριβώς γιατί ήθελαν να έχουν λυμένα τα χέρια τους στη «μοιρασιά της πίτας»...

Οι τρεις άξονες για την ανάκαμψη (ρευστότητα, ιδιωτικοποιήσεις, διαρθρωτικές αλλαγές) που εξαγγέλθηκαν για ακόμα μια φορά με τυμπανοκρουσίες από την κυβέρνηση, μπορεί να προκαλούν δικαιολογημένα χαμόγελα και αισιοδοξία στα ντόπια και ξένα μονοπώλια, δεν πρόκειται όμως να βελτιώσουν στο ελάχιστο την κατάσταση του λαού. Αντίθετα, θα μεγαλώσουν τη φτώχεια και τη δυστυχία, ενώ κάθε άλλο παρά θα μειώσουν την ανεργία, όπως προκλητικά και θρασύτατα εμπαίζουν το λαό οι κυβερνώντες. Η επιπλέον ρευστότητα που υπόσχεται η κυβέρνηση μέσω των κονδυλίων του ΕΣΠΑ, του επενδυτικού νόμου, του ΕΤΕΑΝ και της υλοποίησης συμφωνιών μέσω εγγυήσεων της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων υπολογίζεται στα 7 δισ. ευρώ. Τα δισ. αυτά κι άλλα τόσα και παραπάνω από την εξόφληση των χρεών του κράτους προς τους επιχειρηματικούς ομίλους - «προμηθευτές» του, θα πάνε κατευθείαν στους μονοπωλιακούς ομίλους. Επενδύσεις όταν γίνουν θα είναι «αποδοτικές» για το κεφάλαιο, θα είναι «στοχευμένες» ακριβώς σε τομείς της οικονομίας που διασφαλίζουν γρήγορη και υψηλή κερδοφορία. Δύναμη για το κεφάλαιο και συμφορά για το λαό είναι ο άλλος άξονας της ανάκαμψης, δηλαδή οι ιδιωτικοποιήσεις και το πλιάτσικο του φυσικού και ορυκτού πλούτου, που όπως έχει δείξει η ιστορική πείρα, φέρνουν περισσότερη ανεργία, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και μισθούς πείνας και πιο ακριβές υπηρεσίες. Οσο για τις «διαρθρωτικές αλλαγές» που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα, αυτές έχουν ήδη υλοποιηθεί μέσα από την καταβαράθρωση των μισθών, την κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η εναλλακτική λύση όμως δε βρίσκεται σε ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, το οποίο μάλιστα θα είναι και προϊόν «σκληρής διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ, όπως ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που δε βλέπει την ώρα να πάρει τα ηνία της εξουσίας. Η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος βρίσκεται στην αποδέσμευση από την ΕΕ και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων από μια λαϊκή εξουσία.