«Ελευθερία» ο ατομισμός, η κοινωνική απομόνωση, ο «αυτοπροσδιορισμός» και η «αυτοδιάθεση» του ατόμου, αλλά «καταναγκασμός» η συμμετοχή στο σωματείο, στην απεργία, στην κοινωνική πάλη. «Ελευθερία» να ψάχνει ο νέος τη φυγή στα ναρκωτικά, την τοξικοεξάρτηση και σε τόσα άλλα, «ελευθερία» να κάνει «ό,τι θέλει» (το αφεντικό του και οι επιχειρηματικοί όμιλοι) με το σώμα και το μυαλό του, αλλά «εγκληματική» και αντικείμενο καταστολής η πάλη του για ζωή, σπουδές, δουλειά με δικαιώματα. «Ελευθερία» να πιστεύει «ό,τι θέλει», αλλά «εγκληματικό» να παλεύει να αλλάξει την πραγματικότητα, να συγκρούεται με τις αιτίες των προβλημάτων του για να ανατρέψει την ταξική εκμετάλλευση και να ζήσει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Αυτό είναι όμως το πραγματικά σύγχρονο περιεχόμενο της ελευθερίας για τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους. Γι' αυτό η λέξη αυτή είναι πολύ μεγάλη για να τη λερώσουν, ταυτίζοντάς την με τις σάπιες ιδέες στην υπηρεσία της εκμετάλλευσης και του πολέμου.

Το ...τραγουδάκι με την μικρή Ελένη που δεν την παίζουν οι φιλενάδες της θυμίζει η ανακοίνωση της ΓΣΕΕ για το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, όπου διαμαρτύρεται ότι το υπουργείο την αγνόησε στη σύνταξη του νόμου! Η «κριτική» που ασκούν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ είναι ότι το νομοσχέδιο εξυπηρετεί κάποια «πολύ συγκεκριμένα εργοδοτικά συμφέροντα», σαν να μην είναι στο σύνολό του άλλη μια παραγγελιά της εργοδοσίας, του ΣΕΒ και συνολικά των επιχειρηματικών ομίλων. Εκεί που ξεπερνάει όμως τον εαυτό της η ηγεσία της ΓΣΕΕ, είναι το εξής: Αντί να ζητήσει την κατάργηση όλων των αρρωστημένων διατάξεων για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, όπως απαιτούν τα συνδικάτα, τι βρίσκει να πει; Οτι θα έπρεπε να αποτελεί «βασικό πυλώνα των ΣΣΕ» (!) όπως «συμβαίνει πανευρωπαϊκά». Απαιτεί δηλαδή να γίνονται τα ίδια τα συνδικάτα συνένοχα στο ξεζούμισμα των εργαζομένων, όπως κάνουν ήδη οι εργατοπατέρες, εκεί που ελέγχουν σωματεία (π.χ. στα ξενοδοχεία της Ρόδου, όπου υπέγραψαν τη ΣΣΕ για 16 ώρες δουλειάς την ημέρα!). Λογικό είναι, λοιπόν, την ώρα που οι εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα ξεσηκώνονται για την απόσυρση του εκτρώματος και απαιτούν να μην τολμήσει η κυβέρνηση να το φέρει στη Βουλή, οι θλιβεροί εργατοπατέρες να κλαψουρίζουν, ζητώντας «κοινωνική διαπραγμάτευση» όταν ολοκληρωθεί η διαβούλευση. Πιστοί στον ρόλο τους, ρίχνουν ξανά το δηλητήριο της υποταγής στις αξιώσεις της εργοδοσίας, της υπονόμευσης των διεκδικήσεων των εργαζομένων, της στήριξης τελικά των επιχειρηματικών ομίλων και της κυβέρνησης.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για το θράσος του Ισραήλ να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων από τους Τούρκους, την ώρα που στη Γάζα ο στρατός του διαπράττει γενοκτονία σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού! Βγάζει μάτι ότι η αναγνώριση αυτή έγινε σε αντιπερισπασμό για τα εγκλήματα στη Γάζα, δείχνοντας ότι οι ιμπεριαλιστές είναι αδίσταχτοι όταν σφάζουν, αλλά και όταν προσπαθούν να συγκαλύψουν τη σφαγή. Είναι επίσης φανερό ότι η αναγνώριση των δύο γενοκτονιών εντάσσεται στην αντιπαράθεση Ισραήλ - Τουρκίας που κλιμακώνεται, καθώς η τουρκική αστική τάξη αξιοποιεί το Παλαιστινιακό για να κατοχυρώσει τον ρόλο της ως «προστάτη» του μουσουλμανικού κόσμου σε όλη τη Μέση Ανατολή. Τόση αξία έχουν οι αναγνωρίσεις των γενοκτονιών από τους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι, κατά τα συμφέροντά τους, εναλλάσσονται στον ρόλο του χασάπη, με μόνιμα θύματα τους λαούς. Και για να μας φύγει η απορία: Αυτό είχε στον νου της η κυβέρνηση της ΝΔ, όταν έλεγε ότι όποιος δεν είναι με το κράτος - τρομοκράτη, είναι με την Τουρκία, καταγγέλλοντας για αντισημιτισμό το εργατικό - λαϊκό κίνημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό;