Τα μέτρα που προαναγγέλλει η κυβέρνηση για τον περιορισμό των διαδηλώσεων είναι συνέχεια των διατάξεων ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα, της κατάργησης του ακαδημαϊκού ασύλου και των αλλαγών στους Ποινικούς Κώδικες, που αυστηροποιούν τη νομοθεσία σε βάρος όσων αγωνίζονται για την προστασία της λαϊκής κατοικίας.

Στόχος της είναι να βάλει επιπλέον εμπόδια στην προβολή και διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων και του λαού, σε μια περίοδο μάλιστα που κλιμακώνεται η αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα μέτωπα και βαθαίνει η ιμπεριαλιστική εμπλοκή της χώρας, εκθέτοντας το λαό σε μεγάλους κινδύνους, όπως δείχνουν και οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι αντιλαϊκή πολιτική και ένταση της καταστολής πάνε χέρι χέρι.

Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται να μπουν «στον πάγο» οι διαδηλώσεις, καθώς έχουν προηγηθεί άλλες εφτά προσπάθειες (!) από κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Λογάριαζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, αφού οι απειλές για απαγορεύσεις έπεσαν στο κενό.

Αλλά και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έβαλε χοντρά το χέρι της στην ένταση της καταστολής, προλειαίνοντας το έδαφος για την κατάργηση του ασύλου, με το πόρισμα Παρασκευόπουλου και παίρνοντας μέτρα περιστολής του απεργιακού δικαιώματος, ξανάβγαλε «αύρες» στους δρόμους με τον λεγόμενο «Αίαντα», ενώ σε πολλές περιπτώσεις, εργαζόμενοι, νεολαίοι, ακόμα και συνταξιούχοι διαδηλωτές αντιμετωπίστηκαν με αγριότητα από τα ΜΑΤ.

Κοινός τόπος στην «επιχειρηματολογία» της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι ότι «δεν μπορούν οι μειοψηφίες να ταλαιπωρούν τις πλειοψηφίες και να θίγουν το δημόσιο συμφέρον».

Δεν είναι παράξενο ότι τα μέτρα για τον περιορισμό των διαδηλώσεων είναι πρώτα από όλα απαίτηση του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών ενώσεων, των μεγαλεμπόρων του κέντρου, των μεγαλοξενοδόχων και των άλλων τουριστικών επιχειρήσεων. Αυτών τα συμφέροντα θίγουν όταν διαδηλώνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, ενάντια στην πολιτική που στηρίζει τα κέρδη τους, εντείνοντας τη δική τους εκμετάλλευση.

Το συμφέρον αυτής της ισχνής μειοψηφίας, σε βάρος της συντριπτικής λαϊκής πλειοψηφίας που θίγεται από την αντιλαϊκή της πολιτική, ονομάζει η κυβέρνηση «δημόσιο συμφέρον» και παίρνει μέτρα ενάντια στις διαδηλώσεις.

Προσπαθούν μάλιστα να χρυσώσουν το χάπι και να ενσωματώσουν αντιδράσεις, λέγοντας ότι τα μέτρα θα αφορούν τις μικρές μόνο συγκεντρώσεις και ότι οι μεγαλύτερες δεν θα υπόκεινται σε τόσο αυστηρούς περιορισμούς. Πραγματικός τους στόχος, όμως, είναι να βάλουν στο γύψο συνολικά τις διαδηλώσεις, ειδικά εκείνες που ξεχωρίζουν για τη μαζικότητα και τη μαχητικότητά τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε να απειλήσει δημόσια τις «μειοψηφίες που διαδηλώνουν, ταλαιπωρώντας την πλειοψηφία» σε δύο περιπτώσεις: Η πρώτη ήταν στη διάρκεια της πανεργατικής απεργίας στις 2 Οκτώβρη, όταν χιλιάδες εργάτες, με τα πανό και τα συνθήματα Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και συνδικάτων, διαδήλωναν στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις ενάντια στο «αναπτυξιακό» πολυνομοσχέδιο, όπου μεταξύ άλλων αντεργατικών μέτρων περιλαμβανόταν και η διάταξη για τους περιορισμούς στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση.

Τις ίδιες φοβέρες εξαπέλυσε και από το συνέδριο της ΝΔ στις 30 Νοέμβρη, τη μέρα που χιλιάδες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι διαδήλωναν ενάντια στην αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης, για σύγχρονα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Είναι φανερό επομένως πού στοχεύουν τα μέτρα για τις διαδηλώσεις.

Ο τελευταίος λόγος όμως ανήκει στους εργαζόμενους, που δεν παζαρεύουν το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι και τα συνδικάτα τους για τις μορφές του αγώνα. Και είναι στο χέρι τους, δυναμώνοντας τη συλλογική οργάνωση και πάλη ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του, να κάνουν κουρελόχαρτο τις απαγορεύσεις, να δώσουν αποφασιστική απάντηση στην ένταση της καταστολής.

Παρόμοιες ήταν οι τοποθετήσεις τους και για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, την άλλη όψη δηλαδή της βάρβαρης πολιτικής τους: Τα ψίχουλα της «έκτακτης ενίσχυσης» σε «ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες» διαφήμισε ο Σταϊκούρας, την «άμεση ενίσχυση των πλέων καθημαγμένων και εκείνων που βρίσκονταν στη ζώνη του κοινωνικού αποκλεισμού» πρόβαλε ο Αλ. Τσίπρας. Το «εν κατακλείδι» όμως του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικό, αφού κάλεσε την κυβέρνηση της ΝΔ «να μην αντιστρέψει αυτήν την πορεία», ενώ δεσμεύτηκε να μην κάνει «αντιπολίτευση» που θα υπονομεύσει την «πορεία της οικονομίας», γιατί όπως είπε «δεν πρόκειται να υπονομεύσουμε τις δικές μας προσπάθειες...». Το ...υπουργείο «αντιπολίτευσης» επί το έργον, λοιπόν, και μάλιστα μπροστά στους πιο αυστηρούς κριτές: Τους επιχειρηματίες και τα στελέχη του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου.

Για «διασφάλιση των προνοιακών παροχών» μίλησε τις προάλλες η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Δόμνα Μιχαηλίδου, σε ημερίδα για την Παγκόσμια Μέρα ΑμεΑ, αποσιωπώντας ότι ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2020 προβλέπει νέο τσεκούρι 173 εκατ. ευρώ στα αναπηρικά επιδόματα και 400 εκατ. συνολικά για την Πρόνοια. «H προστασία των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, η ένταξή τους στην κοινωνία και την εργασία και η προσβασιμότητα είναι όροι εδραίωσης της κοινωνικής τους ισοτιμίας», αντέτεινε σε δήλωσή της η Θεανώ Φωτίου, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, με αφορμή την ίδια Παγκόσμια Μέρα. Θα ήταν πράγματι πολύ βολικό για τον ΣΥΡΙΖΑ να ξεχάσουν οι ΑμεΑ και οι οικογένειές τους «τα έργα και τις ημέρες» του, πριν παραδώσει τη σκυτάλη στη ΝΔ. Εχουμε και λέμε: Προώθηση νέων περικοπών σε επιδόματα, αναπηρικές συντάξεις και θεραπείες παιδιών μέχρι 31 Δεκέμβρη 2019, με βάση την 4η «αξιολόγηση», που ολοκλήρωσε η ΝΔ. Ανάσυρση της αξιολόγησης από τα συρτάρια του ΠΑΣΟΚ, ως εργαλείου συρρίκνωσης των κρατικών δαπανών. Ψήφιση του 3ου μνημονίου, όπου προβλεπόταν μείωση των δαπανών στην Πρόνοια κατά 50% (900 εκατομμύρια ευρώ). Κλείσιμο δημόσιων θεραπευτικών ιδρυμάτων και στοίβαγμα εκατοντάδων ανθρώπων σε επισφαλείς συνθήκες, στο όνομα της ψευδεπίγραφης «αποασυλοποίησης». Διεύρυνση της «βιομηχανίας» περικοπής των ποσοστών αναπηρίας στα ΚΕΠΑ, σε ανθρώπους που δεν έχει αλλάξει η κατάσταση της υγείας τους. Αρνηση υπογραφής κλαδικής ΣΣΕ για τους χιλιάδες εργαζόμενους στο χώρο της Ειδικής Αγωγής. Ο ένας κόβει επομένως και ο άλλος ράβει, θυσιάζοντας τις ανάγκες των ΑμεΑ και συνολικά του λαού στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της «δημοσιονομικής σταθερότητας» που την υπηρετεί.

Τον εαυτό της ξεπέρασε για μια ακόμα φορά η ακροδεξιά εφημερίδα «Δημοκρατία». Με αφορμή την επέτειο του Δεκέμβρη του '44 και ζηλεύοντας τη χωροφυλακίστικη πτωματολογία της δεκαετίας του 1950, φτάνει να συγκρίνει το ΚΚΕ με τον Μωάμεθ τον Β' (!) και τη δράση του Κόμματος ενάντια στους ταγματασφαλίτες και τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές με τις σφαγές στην Κωνσταντινούπολη το 1453... Προφανώς η «Δημοκρατία» νοσταλγεί την απόβαση των Βρετανών στον Πειραιά και τον εξοπλισμό όλων των αποβρασμάτων και των συνεργατών των ναζί για να μακελέψουν το λαό της Αθήνας. «Ζούμε ακόμα στα Δεκεμβριανά, γιατί δεν έχουν διορθωθεί οι αδικίες... Οταν ξεπληρωθούν αυτές οι ιστορικές οφειλές, τότε θα ανατείλει μια καλύτερη ημέρα για την Ελλάδα», αποφαίνονται οι «εισαγγελείς» της «Δημοκρατίας», σηκώνοντας ξανά το καπάκι του αντικομμουνιστικού τους βόθρου. Οι ωμοί αυτοί υπερασπιστές της σημερινής βαρβαρότητας δεν κρύβουν ότι ακόμα τους στοιχειώνουν οι ταξικοί αγώνες εκείνης της περιόδου, ο κλονισμός της αστικής εξουσίας, ο πρωτοπόρος ρόλος του ΚΚΕ, όχι ως «ανάμνηση» του χτες, αλλά ως προοπτική για το σήμερα και το αύριο της ταξικής πάλης. Γι' αυτό βγάζουν φλύκταινες και στάζουν χολή...