«Υπερασπιζόμενος την Πατρίδα, να απορρίπτεις τις Κασσάνδρες. Να εξουδετερώνεις τους κινδύνους. Και να ανοίγεις το δρόμο για την αναγέννηση της χώρας. Το δρόμο της Ελπίδας»! (Αντ.Σαμαράς, «Καθημερινή» 13/4/2014). Ο πρωθυπουργός βαφτίζει την πολιτική του για έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, δηλαδή τη βάρβαρη αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική για την ενίσχυση της κερδοφορίας του, «υπεράσπιση της πατρίδας», αναγέννηση και ελπίδα. Είναι η «υπεράσπιση της πατρίδας του κεφαλαίου», δηλαδή των κερδών του, κόντρα στην «πατρίδα του λαού», η αναγέννηση και η ελπίδα του κεφαλαίου που τα «πουλά» ως ελπίδα του λαού. Για να τον υποτάξει ολοκληρωτικά στην πολιτική του κεφαλαίου...

Χωρίς μεταρρυθμίσεις η Ασία θα γίνει περισσότερο «ευάλωτη», τόνιζε την περασμένη Παρασκευή ο διευθυντής Ασίας - Ειρηνικού του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. «Παρά τη συνεχιζόμενη ανάπτυξη δεν είναι καιρός για αυταρέσκεια», πρόσθεσε, και εξήγησε: «Η προσπάθεια συνεχούς μεταρρύθμισης είναι πολύ σημαντική (...) και για να διασφαλίσει τη βραχυπρόθεσμη οικονομική σταθερότητα». Οι παραινέσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και των στελεχών των μονοπωλίων για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων απηχούν την ανησυχία τους για τη διάρκεια και την αντοχή της (όποιας) καπιταλιστικής ανάπτυξης. Αλλωστε, από τον περασμένο Σεπτέμβρη το ΔΝΤ έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες και ειδικά στην Ασία, επισημαίνοντας ως πρόβλημα τη φυγή κεφαλαίων και την υποτίμηση των νομισμάτων τους. Σημάδια τα οποία προοιωνίζονται συνθήκες που μπορεί να ωθήσουν σε οικονομική κρίση. Αυτό φοβάται το ΔΝΤ και την επίδρασή της στην παγκόσμια ανάπτυξη, γι' αυτό επιμένει στις μεταρρυθμίσεις. Που σημαίνουν αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα.

Ειδικά για την Ασία, με κράτη με μεγάλες αγορές, πλούσια σε πρώτες ύλες, όπως Ινδία, Ινδονησία, αλλά και Αφγανιστάν, Πακιστάν κ.τ.λ. και με φτηνό εργατικό δυναμικό, υπάρχουν προϋποθέσεις ανάπτυξης, αλλά χρειάζονται υποδομές και κεφάλαια. Μόνο που για να γίνουν καπιταλιστικές επενδύσεις χρειάζεται οικονομική σταθερότητα που τώρα δε φαίνεται να υπάρχει. Οι μεταρρυθμίσεις που προτείνει το ΔΝΤ σημαίνουν «απελευθέρωση» στρατηγικών τομέων της οικονομίας κατάρτιση των εκατομμυρίων ανειδίκευτων Ασιατών εργατών, αλλά να συνεχίσουν να είναι πάμφθηνοι, ευελιξία στην εργασία, κατασκευές από τα κράτη υποδομών για την ανάπτυξη των μεταφορών και του εμπορίου, οι οποίες να δοθούν στα μονοπώλια που θα επενδύσουν, αντιμετώπιση της «βίας» και της «διαφθοράς», κ.λπ. Τέτοιες είναι οι μεταρρυθμίσεις για τις οποίες «κόπτονται». Μεταρρυθμίσεις ταυτισμένες με τις στερήσεις και τη δυστυχία για τους λαούς.