Εκανε λόγο για «δύο πειράματα που εξακολουθούν να εκτελούνται στο σώμα αυτής της χώρας» σαν να είναι η ίδια αμέτοχη στη σφαγή. Μέσα από την επίσημη κυβερνητική εφημερίδα («Αυγή») μίλησε για «χειρουργείο της λιτότητας» και για «παγίδα με τους παγιδευμένους πρόσφυγες». Προετοιμάζοντας το κλίμα για στήριξη της πολιτικής της, στο επόμενο βήμα αναφέρθηκε σε «αποφάσεις που να κλείνουν αυτές τις δύο παρενθέσεις».

Τόσο η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για το μοίρασμα των αγορών και η αντιλαϊκή διαχείριση του Προσφυγικού που αυτές προκαλούν όσο και η διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου έχουν κοινή αφετηρία: Την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων, τους σχεδιασμούς γεωπολιτικής αναβάθμισης στην περιοχή, τη στρατηγική για την ανάκαμψη των κερδών τους. Δεν αποτελούν, λοιπόν, παρενθέσεις αλλά καθορίζουν την αστική πολιτική. Αυτήν την πολιτική υπηρετεί ενιαία και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως έκαναν άλλωστε και οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις, γεγονός που δεν μπορούν να κρύψουν τα «συζυγικά καβγαδάκια» ανάμεσα στους δύο κυβερνητικούς εταίρους.

Η συνέχεια της απόλυτης εναρμόνισης με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές βρήκε ήδη πρακτική έκφραση στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, που επικυρώνουν τον εγκλωβισμό σε πρώτη φάση των 45.000 προσφύγων που είναι ήδη εδώ και θεωρούνται παραβάτες της Συνθήκης Σένγκεν, άρα δεν θα έχουν προτεραιότητα στην όποια διαδικασία μετεγκατάστασης, που αφορά 72.000 πρόσφυγες από αυτούς που θα φτάσουν στη χώρα από σήμερα και μετά.

Στο αίτημα των ίδιων των προσφύγων να τους δίνεται η δυνατότητα να πάνε εκεί που θέλουν, η απάντηση ήταν οι αποφάσεις που πάρθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής οι οποίες παγιώνουν τα κλειστά σύνορα, με όρους που δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο τη διαβίωση των προσφύγων και οδηγούν σε μαζικό εγκλωβισμό προσφύγων στην Ελλάδα. Το «Νταχάου» της Ειδομένης - σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του Κουρουμπλή - έχει τη σφραγίδα των αποφάσεων της ΕΕ και την υπογραφή, για άλλη μια φορά, και της ελληνικής κυβέρνησης. Η Ειδομένη και επίσημα πλέον αποτυπώνει την ουσία των αποφάσεων της ΕΕ, της βαρβαρότητας του καπιταλιστικού συστήματος, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

Οι αποφάσεις για τους πρόσφυγες, που προβάλλονται ήδη ως επιτυχία από την κυβέρνηση, αξιοποιούνται για να συσκοτιστούν οι εξελίξεις στο άλλο μέτωπο, που αφορούν τη διαπραγμάτευση και τα νέα αντιλαϊκά «πακέτα» που ετοιμάζονται. Προκαταλαμβάνοντας την όποια εξέλιξη η κυβερνητική προπαγάνδα στη βδομάδα που πέρασε μίλησε για «ανάγκη από όσο το δυνατόν σταθερότερο περιβάλλον, ώστε να ξέρει πλέον ο καθένας τους κανόνες μέσα από τους οποίους πρέπει να κινηθεί, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει τις δράσεις του. Θα είναι λάθος, κάποιοι να σταθούν μόνο σε νούμερα ή επιβαρύνσεις, πριν ξεδιπλωθούν οι προσπάθειες για την ανάπτυξη».

Ως πρώτο βήμα για την «άρση της αβεβαιότητας» του κεφαλαίου και την «προσέλκυση επενδύσεων» θεωρεί την ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» και, φυσικά, των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται σε αυτήν. Θεωρεί ως κομμάτι του «ανταγωνιστικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος», που πρέπει να δημιουργηθεί, τις νέες αντιλαϊκές ανατροπές στο Ασφαλιστικό, με στόχο τη σταδιακή πλήρη απαλλαγή του κεφαλαίου, αλλά και του κράτους του, από την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών στα Ταμεία, καθώς και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στην ιδιωτική Ασφάλιση.

Το «κλίμα σταθερότητας και εμπιστοσύνης» του κεφαλαίου υπηρετούν και οι νέες αντιλαϊκές ανατροπές στα Εργασιακά, που περιλαμβάνονται στο επόμενο πακέτο υλοποίησης του μνημονίου, λύνοντας ακόμα περισσότερο τα χέρια των μονοπωλίων, παγιώνοντας και «νομιμοποιώντας» τη ζούγκλα που βιώνουν ήδη οι εργαζόμενοι στην πράξη, βάζοντας νέα εμπόδια στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση...

Τον τόνο για ό,τι έρχεται τον έχει δώσει και σ' αυτό το σημείο ο ΣΕΒ, που ζήτησε ήδη να υλοποιηθούν τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν συμφωνηθεί στο 3ο μνημόνιο, με την προσθήκη ότι «η ολοκλήρωση της 1ης αξιολόγησης είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή συνθήκη για να οδηγηθεί η ελληνική οικονομία στην ανάκαμψη». Σύμφωνα με τους βιομήχανους, «χρειάζονται χαμηλότεροι φορολογικοί συντελεστές, μείωση του μη μισθολογικού κόστους, φορολογικά κίνητρα για ιδιωτικές επενδύσεις, καθολική χρήση των ηλεκτρονικών συναλλαγών για πάταξη της φοροδιαφυγής κ.ο.κ.». Ο ΣΕΒ ζητά η φορολογική επιβάρυνση να κατευθυνθεί προς τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και στους συνταξιούχους, αναφέροντας πως «η μισθωτή εργασία στο Δημόσιο και τα εισοδήματα από σύνταξη ευνοούνται καθώς για τη συντριπτική πλειοψηφία των φορολογούμενων το εισόδημα αυτό παραμένει αφορολόγητο ή καταβάλλει ελάχιστο φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων».

Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο ΣΕΒ υπενθύμισε με έναν έμμεσο τρόπο με ποιο κριτήριο επιλέχθηκε και στηρίχθηκε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απ' το κεφάλαιο, δηλαδή την εξασφάλιση της λεγόμενης «κοινωνικής συνοχής», της εργατικής - λαϊκής συναίνεσης στη στρατηγική του κεφαλαίου. Εξέφρασε την ανησυχία του - απευθυνόμενος και στην κυβέρνηση και στο σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος - για τον κίνδυνο η μη επίτευξη αυτού του στόχου να οδηγεί σε «πολιτικό ριζοσπαστισμό».

Με δεδομένες τις παροχές στο κεφάλαιο η κυβέρνηση αντιπαραβάλλει ως «νέα ελπίδα» την πιθανότητα για ελάφρυνση του κρατικού χρέους. Ομως, ελάφρυνση του χρέους, που σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει μείωσή του, αλλά επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, σημαίνει νέα μέτρα, που σημαίνει νέα βάρη στους εργαζόμενους, μείωση του εισοδήματος, κ.ά. Σε κάθε περίπτωση, το ύψος της «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους θα κριθεί από τον όγκο των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων (μεταρρυθμίσεων), από την απογείωση της φοροληστείας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, από την κατακρεούργηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, των συντάξεων, των κρατικών κονδυλίων για πρόνοια - προστασία κ.ά., όπως άλλωστε διδάσκει και η εμπειρία από το «κούρεμα» του 2012, που βέβαια συνδυάστηκε με μπαράζ κάθε είδους μόνιμων παρεμβάσεων. Και βεβαίως η όποια ελάφρυνση στην αποπληρωμή του εξασφαλίζει χρήμα στο κράτος για επενδύσεις αλλά και χρηματοδότηση μεγαλοεπιχειρηματιών για να κάνουν επενδύσεις. Αλλωστε, όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τον «αναπτυξιακό νόμο» αυτό προβλέπουν, μαζί με τις μεγάλες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου.

Την ίδια ώρα, τα λαϊκά στρώματα θα στενάζουν κάτω από το βάρος και των νέων μέτρων, που με τη σειρά τους έρχονται να προστεθούν πάνω σε αυτά που ήδη ισχύουν. Η ρήτρα της απαρέγκλιτης εφαρμογής των μνημονίων, προκειμένου η «ελάφρυνση» να διατηρείται σε βάθος χρόνου, σημαίνει ότι ο λαός θα πληρώνει διπλά και τριπλά ένα χρέος που προκάλεσαν οι αστικές κυβερνήσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου, ενισχύοντας την καπιταλιστική ανάπτυξη. Για να υπάρξουν τα αιματοβαμμένα «πρωτογενή πλεονάσματα» στους κρατικούς προϋπολογισμούς για όλα τα επόμενα χρόνια στο 3,5% του ΑΕΠ, αναγκαστικά θα προβάλλονται ως σιδερένια ανάγκη τα μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα. Η ελάφρυνση του χρέους κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι άλλο από το τυράκι στη φάκα, το οποίο βεβαίως και δεν πρέπει να τσιμπήσουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Αντίθετα, από το σύνολο των εξελίξεων προκύπτουν συμπεράσματα, χρήσιμα για την οργάνωση της δουλειάς, μπροστά στη 48ωρη γενική απεργία που έχει προκηρύξει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, όταν η κυβέρνηση καταθέσει το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό στη Βουλή. Ηδη είναι καθαρό ότι το τελικό νομοσχέδιο θα είναι ακόμα χειρότερο από αυτό που παρουσίασε η κυβέρνηση στις αρχές Γενάρη, ο πυρήνας του οποίου παραμένει αναλλοίωτος έτσι κι αλλιώς. Τους τρεις σχεδόν μήνες που διαρκεί η διαπραγμάτευση, νέα μέτρα προστίθενται σ' αυτά που προβλέπονταν αρχικά. Η κυβέρνηση κορόιδευε αισχρά το λαό όταν έλεγε ότι διαπραγματεύεται με την τρόικα για να διασφαλίσει ένα «δίκαιο» Ασφαλιστικό. Αποδείχτηκε ότι καμιά διαπραγμάτευση δεν γίνεται για το συμφέρον του λαού και ότι τα μέτρα που αποφασίζονται τελικά, είναι πάντα μια χειρότερη εκδοχή εκείνων που ανακοινώνονται στην έναρξη της διαπραγμάτευσης.

Ο νόμος που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, πρέπει να συναντήσει μαζικά την αντίδραση και την καταδίκη του λαού. Κυρίως, όμως, χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί ο στρατηγικός χαρακτήρας που έχουν αυτά τα μέτρα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Μόνο έτσι θα διαμορφώνονται προϋποθέσεις για ένα ισχυρό ταξικό κίνημα, με σταθερότητα και αντοχή, που θα παλεύει για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες του λαού. Που δεν θα υποτάσσεται στον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, αλλά θα αγωνίζεται να τον ανατρέψει.

Κατά συνέπεια, αν χιλιάδες λαού συμμετείχαν στις προηγούμενες απεργίες και κατέβηκαν μαζικά στο δρόμο για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο σχέδιο της κυβέρνησης, τώρα, μετά τη χειροτέρευση ακόμα και αυτής της συντριπτικής για ασφαλισμένους και συνταξιούχους πρότασης, στη 48ωρη απεργία πρέπει κυριολεκτικά να νεκρώσουν τα πάντα, να βουλιάξουν οι δρόμοι από απεργούς διαδηλωτές.

Οταν πριν από δεκαεφτά χρόνια, έγραφα και φώναζα, παρέα με ελάχιστους εκτός ΚΚΕ, για το βρώμικο παιχνίδι των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που είχαν στηθεί για να εκτελούν τη βρωμοδουλειά κυβερνήσεων και κεφαλαιουχικών συμφερόντων, καθώς πληθωριστικά κατέκλυζαν το δημόσιο βίο, ήμουνα «φαιοκόκκινη» κ.λπ. κ.λπ.!

Οταν επί δεκαετίες κραύγαζα για τις εξωχώριες εταιρείες, τις διαβόητες «οφσόρ», που ως κεντρική πολιτική επιλογή της ευρωλυκοσυμμαχίας, έδειχναν για ποιους ισχύουν σύνορα και Σένγκεν και Δουβλίνα, δηλαδή τους λαούς - πρόσφυγες εν δυνάμει κι ανά πάσα, συμφέρουσα το κεφάλαιο, στιγμή, δεν είχαν έρθει καραμπινιέροι στα ελληνοαλβανικά σύνορα, δεν είχαν έρθει Αυστριακοί χωροφυλάκοι στα ελληνοβουλγαρικά, μήτε το ΝΑΤΟ στο γκρίζο Αιγαίο.

Οταν πρωτοέγραψα για το «ΕΪΤΖ ως όπλο» πίσω το 1983 ήμουνα ακραία που φαντασιωνόταν χειραγώγηση μαζών κι άλλα τέτοια «προοδευτικά» της εποχής, που ανάθεμα κι αν γνώριζαν περί τίνος πρόκειται, ενώ τα φιογκάκια δε διακοσμούσαν τις οθόνες μια μέρα κάθε χρόνο. Ασε που κανείς δεν φανταζόταν τότε, μήτε κι εγώ δηλαδή, πως στον 21ο αιώνα, οι οροθετικοί μαζί με καρκινοπαθείς κι άλλους «ακριβούς» ασθενείς, θα διαπραγματεύονταν τη ζωή τους με τρόικες και κουαρτέτα στα πλαίσια απασφαλισμένου Ασφαλιστικού...

Ενα γρήγορο περιδιάβασμα στα ντοκουμέντα που φυλάσσονται στο Αρχείο του ΚΚΕ, μας δίνει πλήθος στοιχείων για το θεσμό των Πολιτικών Επιτρόπων, αυτήν την ξεχωριστή κατηγορία μαχητών, που δεν μπορούσε να υπάρξει σ' άλλου τύπου στρατό, παρά μόνο σ' έναν πραγματικά λαϊκό-επαναστατικό στρατό.

Μέσα από δεκάδες άρθρα, ομιλίες, ανταποκρίσεις προκύπτουν σειρά στοιχείων που «χτίζουν» τη συνολική εικόνα του Πολιτικού Επιτρόπου.

Μέσα απ' αυτά μαθαίνουμε ότι ο θεσμός βασίστηκε στην πλούσια πείρα του Κόκκινου Στρατού. Από το 1919 ακόμα, οι σχετικές διαταγές ανέθεταν στον Επίτροπο την οργάνωση και καθοδήγηση της πολιτικής δουλειάς και καθόριζαν τη θέση του στη μάχη. Τον προσδιόριζαν ως «πολιτικό και ηθικό καθοδηγητή, υπέρμαχο των υλικών και πνευματικών συμφερόντων της μονάδας».

Ο «Πολιτικός Επίτροπος», όργανο για την ανάπτυξη της πολιτικής δουλειάς στα τμήματα του Αρχηγείου Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης

Οριζόταν ότι σ' αυτήν τη θέση έπρεπε να μπαίνουν αψεγάδιαστοι επαναστάτες, σταθεροί μαχητές για την υπόθεση του προλεταριάτου.

Είναι υπεύθυνοι για την ιδεολογική, πολιτική και ηθική προετοιμασία των μαχητών. Είναι οι άμεσοι φορείς της ενεργητικότητας, του ενθουσιασμού και της πίστης στη νίκη. Είναι οι φορείς του πνεύματος της πειθαρχίας, της αποφασιστικότητας, της σταθερότητας στην πραγματοποίηση του στρατηγικού σκοπού.

Στις 21 Φλεβάρη του 1948, το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ εκδίδει την υπ' αριθμόν 3 βασική Διαταγή «για τους Πολιτικούς Επίτροπους». Σ' αυτήν μεταξύ άλλων διαβάζουμε:

«Εχοντας υπόψη τις ανάγκες που δημιουργήθηκαν στις διοικήσεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ύστερα απ' την καινούργια ανάπτυξη και άνθησή του, καθορίζουμε τα παρακάτω:

Καθιερώνουμε τη θέση του "Πολιτικού Επιτρόπου" στις διοικήσεις των μονάδων σε όλη τη διοικητική ιεραρχία από το Γενικό Αρχηγείο μέχρι και τη Διμοιρία. Ο Πολιτικός Επίτροπος είναι αξιωματικός για τα κλιμάκια μέχρι και λόχου και υπαξιωματικός για τις διμοιρίες. Η τοποθέτηση των Πολιτικών Επιτρόπων γίνεται από το Γενικό Αρχηγείο για τα Αρχηγεία Περιοχών ή Μεραρχίας και για τις Ταξιαρχίες ή Αρχηγεία Περιφερειών. Από το Αρχηγείο Περιοχής ή Μεραρχίας για τα Τάγματα και Λόχους και από την Ταξιαρχία ή Αρχηγείο Περιφέρειας για τις Διμοιρίες. Ο τρόπος ονομασίας, οι προαγωγές και τα διακριτικά του βαθμού των αξιωματικών και υπαξιωματικών Πολιτικών Επιτρόπων είναι τα ίδια με των αξιωματικών και υπαξιωματικών των όπλων και υπηρεσιών του ΔΣΕ.

Η υπ' αριθμόν 3 βασική διαταγή του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, με την οποία καθορίζεται ο θεσμός του Πολιτικού Επιτρόπου

Με σειρά άρθρων και ομιλιών από το επίπεδο του Γενικού Αρχηγείου έως τη Διμοιρία αναλύθηκε στους Πολιτικούς Επιτρόπους ότι ο μαχητής πρέπει να ξέρει την αποστολή του, τον ρόλο που πρέπει να παίξει ο σχηματισμός του και πριν από τη μάχη και χωρίς να παραβιάζονται πειθαρχίες πρέπει να κατατοπίζεται για τους αντικειμενικούς σκοπούς της επιχείρησης που αφορούν το λόχο, τη διμοιρία. Ετσι γίνεται ζωντανός συντελεστής της μάχης, αναπτύσσει την πρωτοβουλία του και η πολεμική του επίδοση μεγαλώνει.

Ο Πολιτικός Επίτροπος πρέπει να μαθαίνει στους μαχητές τις αδύνατες πλευρές της πολεμικής τέχνης του αντιπάλου, να καλλιεργεί στους μαχητές την πίστη στο όπλο τους και την ανάγκη της εντατικής στρατιωτικής εκπαίδευσης, να κατατοπίζει πάνω στην τεχνική. Διαπαιδαγωγεί τους μαχητές στη σιδερένια πειθαρχία χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρχει ο λαϊκός επαναστατικός στρατός.

Κεντρικό εργαλείο ήταν Δημοκρατική Συνέλευση. Σ' αυτήν γινόταν συζήτηση για θέματα που αφορούσαν την καθημερινή ζωή και δράση, γινόταν κριτική και αυτοκριτική για όλα: Για τη ζωή, την εκπαίδευση, την πολεμική επίδοση, τη συμπεριφορά των μαχητών και στελεχών, την πειθαρχία και την περιφρούρηση.

Από τους πρώτους κιόλας μήνες μετά τον ορισμό των Πολιτικών Επιτρόπων αναπτύχθηκε στο σύνολο των μονάδων του ΔΣΕ η συζήτηση για την πορεία υλοποίησης αυτής της απόφασης. Από τις σχετικές εκθέσεις διαπιστώνεται ότι οι Πολιτικοί Επίτροποι «κάνουν μεγάλη πολιτικο-διαπαιδαγωγική δουλειά και με το προσωπικό παράδειγμα ανδρείας και παλικαριάς εμψυχώνουν τους μαχητές για ηρωικά κατορθώματα. Καλλιεργούν το μίσος προς τον εχθρό κατακτητή και την απεριόριστη αγάπη στο λαό (...) Είναι τα στελέχη που σηκώνουν το στρατό σε τέτοια ηθικοπολιτική κατάσταση ώστε να 'ναι σε θέση να πραγματοποιεί με ταχύτητα και στο ακέραιο τις στρατιωτικές διαταγές. Οι Πολιτικοί Επίτροποι συνδέουν όλη την ιδεολογική διαπαιδαγωγική δουλειά με τους σκοπούς και τα καθήκοντα του πολέμου, με τα άμεσα πολεμικά καθήκοντα των τμημάτων και των ομάδων.

Οι Πολιτικοί Επίτροποι είναι αντιμέτωποι με τις ανάγκες των μαχητών σε τροφή και ένδυση. Ενδιαφέρονται για τις υλικές ανάγκες, εξαντλούν όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν για την καλύτερη τροφοδοσία και το ντύσιμο των μαχητών. Τους μαθαίνουν να λύνουν τα σοβαρά αυτά ζητήματα της επιμελητείας και του εφοδιασμού με τη μάχη, τον πόλεμο. Παράλληλα με την ιδεολογική - πολιτική δουλειά τους οι Επίτροποι σηκώνουν τον μαχητή πιο ψηλά και τον κάνουν ικανό να αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη αντοχή και την πείνα όταν χρειάζεται.

Ο Δατσιάδης Χρήστος, Ανθυπολοχαγός της Σχολής του Γενικού Αρχηγείου, μόνος του έπρεπε να κάνει τη δουλειά του Διμοιρίτη και τη δουλειά του Πολιτικού Επιτρόπου. (...) Πείσμα το 'χε βάλει. Ν' αναδείξει τη Διμοιρία του σε καλό μάχιμο τμήμα!

Η Διμοιρία του έφτιαχνε χαρακώματα. Ο Δ. μαζί τους έσκαβε, μαζί τους κουβαλούσε πέτρες και ξύλα. Κι έβρισκε και τον καιρό να τρέχει απ' τον ένα μαχητή στον άλλον και πάντα κάτι είχε να του πει, για κάτι να τον φροντίσει. Πότε τα νέα, πότε μια συμβουλή, για την αντιμετώπιση της πείνας, με το κουράγιο (...) Ολους τους ήξερε με τα ονόματα, τα χωριά τους, τις οικογένειές τους, τους καημούς και τους πόθους τους. Οποιον έβλεπε να κατσουφιάζει λίγο, αμέσως βρισκόταν δίπλα του. Κανένας δεν είχε μυστικό απ' αυτόν (...) Ο ίδιος μελετούσε και ρώταγε και τον Π.Ε. του Λόχου και Τάγματος κι έκανε το βράδυ οργανωμένες συζητήσεις κι έδινε απαντήσεις κι έλυνε απορίες. Και στις ταχτικές Δημοκρατικές Συνελεύσεις ο Δ. μιλούσε κι έκανε κριτική σ' αυτούς που έπεφταν έξω, με τρόπο που πάντα έκανε τον φταίχτη να κάνει αυτοκριτική και τα παραπτώματα να λιγοστεύουν.

Στην εκπαίδευση τους έκανε ξεφτέρια. Κανένας δεν αρνιόταν καμιά δουλειά, αν και παραπονιούνταν πως τους κόβονταν τα πόδια. Γιατί ο Δ. ήξερε στον καθένα να φερθεί για να διορθώνει τα λάθη του και να εκτελεί τις διαταγές. Ο Δ. είχε κατακτήσει τις ψυχές των μαχητών του.

Στις 16/5/48 στους Παπάδες η Διμοιρία του από εφεδρεία περνά στην επίθεση. Με τους πρώτους ο Δ. Λυσσασμένα αμύνονται οι μπουραντάδες στο 660 (ύψωμα). Από ομάδα σε ομάδα, από μαχητή σε μαχητή μέσα απ' τις σφαίρες που σφύριζαν τρέχει ο Δ. κι εμψυχώνει τους μαχητές και δίνει κουράγιο στους ομαδάρχες. Κι όταν δίνεται το πρόσταγμα της εξόρμησης για το τελευταίο άλμα, πρώτος ο Δ. όρθιος βάζοντας με το Στάγιερ του χυμά μπροστά. Ολη η Διμοιρία σαν ένας άνθρωπος με ψυχή τον Δ. έκανε την έφοδο. Πανικόβλητος ο εχθρός το 'βαλε στα πόδια.

Κατά την έφοδο όμως ο γενναίος ανθυπολοχαγός έπεσε. Μα το ύψωμα 660 καταλήφθηκε. Ο Δατσιάδης και πέφτοντας νίκησε.

(Από το περιοδικό «Πολιτικός Επίτροπος»)