• Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, θα κάνει την εισαγωγική ομιλία το Σάββατο 18 Νοέμβρη, στις 10 π.μ., στην ιδρυτική συνάντηση μιας νέας περιφερειακής οργάνωσης συνεργασίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης, με την επωνυμία Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Δράση (ΕΚΔ), που θα γίνει στην Αθήνα, στην έδρα της ΚΕ, μετά από πρόσκληση του ΚΚΕ (βλέπε και σελ. 13).
• Επίσης το Σάββατο 18 Νοέμβρη, στις 7 μ.μ., θα παραβρεθεί στη μουσική παράσταση «Εγώ ο Μίκης», αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, που οργανώνει ο Μουσικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Χορωδία Αταλάντης» και θα πραγματοποιηθεί στη Λαμία, στο Αμφιθέατρο του Πνευματικού - Διοικητικού Κέντρου της Μητρόπολης Φθιώτιδας (Μ. Αλεξάνδρου & Αγράφων).
• Τη Δευτέρα 20 Νοέμβρη, στις 12 το μεσημέρι, θα συναντηθεί με το Σωματείο Εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, στην έδρα της ΚΕ, στον Περισσό.
• Την Τετάρτη 22 Νοέμβρη, στις 6.30 μ.μ., θα μιλήσει στην εκδήλωση που διοργανώνουν η Κομματική Οργάνωση Αττικής και το Τμήμα ΕΒΕ της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα «Η νέα επίθεση της κυβέρνησης στους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες, εμπόρους, βιοτέχνες, επιστήμονες και οι θέσεις του ΚΚΕ», στην έδρα της ΚΕ, στον Περισσό.

Χαρακτηριστικά, πατώντας στη Συμφωνία για τις Βάσεις, όπως και στη σύμφωνη γνώμη των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, άλλων αστικών κομμάτων και μορφωμάτων, και επιβεβαιώνοντας προηγούμενα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», οι Αμερικανοί προχωρούν ταχέως την ανάπτυξη των υποδομών στο αεροπορικό σκέλος της Σούδας, με στόχο να μπορούν να μετασταθμεύσουν εκεί περισσότερα μεταγωγικά τους αεροσκάφη, ιπτάμενα τάνκερ, κατασκοπευτικά κ.ά., ανταποκρινόμενοι στην κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους διαύλους.

Σε αυτό το πλαίσιο ζητούν από κατασκευαστικές εταιρείες να τους ενημερώσουν έως τις 18/1/2024 αν μπορούν να φέρουν σε πέρας ένα νέο, φαραωνικό Ενιαίο Κέντρο Διαχείρισης Μεταφορών («Joint Mobility Center at NSA Souda Bay, Greece» - κωδικός υποδομής P -903).

Με βάση τα σχέδιά τους πρόκειται για ένα νέο, διώροφο κτίριο 8.970,26 τ.μ. που «θα ενοποιήσει τις βασικές λειτουργίες αεροπορικών επιχειρήσεων και αεροπορικών μεταφορών της εγκατάστασης, ώστε να υποστηρίξει την αύξηση της κυκλοφορίας», όπως αναφέρουν τα σχετικά έγγραφα, σε άλλο ένα δείγμα της ακόμα εντατικότερης χρήσης της βάσης από τις αμερικανικές Ενοπλες Δυνάμεις. Εξάλλου, σύμφωνα με αρμόδιους παράγοντες, η νέα εγκατάσταση θα «πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται τουλάχιστον 30.000 επιβάτες ετησίως», διευρύνοντας παραπέρα τις δυνατότητες της βάσης.

Από τα σχέδια των ΗΠΑ για την επέκταση της Σούδας

Για το κτίριο P-903 προϋπολογίζουν ένα κόστος μεταξύ 25 και 100 εκατομμυρίων δολαρίων, με περίοδο ολοκλήρωσης της κατασκευής 912 ημερολογιακές ημέρες, ενώ ο ανάδοχος θα πρέπει να ξεκινήσει τα έργα εντός 15 ημερολογιακών ημερών από την υπογραφή των συμβολαίων.

Σύμφωνα, εξάλλου, με τα σχετικά κείμενα των Αμερικανών, το Air Passenger Terminal της εγκατάστασης θα περιλαμβάνει τουλάχιστον τρία Gate επιβατών. Το συσχετιζόμενο Κέντρο Επιχειρήσεων (Air Operations) «θα περιλαμβάνει, αλλά δεν περιορίζεται σε διοικητικούς χώρους/γραφεία, αίθουσα συνεδριάσεων, αίθουσα εκπαίδευσης και τουαλέτες». Το Air Cargo Terminal θα χρησιμοποιηθεί «για την παροχή υποστήριξης τύπου αποθήκης στη διαχείριση φορτίων».

Επιπλέον, για την ανέγερση του νέου «Joint Mobility Center» θα απαιτηθεί η κατεδάφιση 2 κτιρίων (τα υπ' αριθμόν 5 και 6 στη βάση) κατά την έναρξη της κατασκευής, ενώ το κτίριο 22 θα κατεδαφιστεί μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του έργου. Προειδοποιούν επ' αυτού τους επίδοξους κατασκευαστές ότι θα πρέπει να φροντίσουν για την απομάκρυνση όχι μόνο μπάζων, αλλά και «επικίνδυνων υλικών» («Hazardous Material» - HAZMAT), διευκρινίζοντας ότι υπάρχουν υλικά ή εξαρτήματα που περιέχουν αμίαντο, υδράργυρο, μόλυβδο, κάδμιο, χρώμιο. Δεν περνά απαρατήρητο ότι προβλέπουν να στηθεί μια «προσωρινή εγκατάσταση για τα επικίνδυνα υλικά κατά τη διάρκεια της κατασκευής», ωστόσο στο Γενικό Σχέδιο Οριζοντιογραφίας της νέας υποδομής φαίνεται να παραμένει και μετά ένα «HAZMAT Canopy» ως «στεγασμένος χώρος επικίνδυνων υλικών». Πρόκειται για το κτίριο 11 δίπλα στο P-903, με βάση τα σχέδια που δημοσιοποιεί ο «Ριζοσπάστης».

Στο δαιδαλώδες σύμπλεγμα εγκαταστάσεων προβλέπεται χώρος (το κτίριο υπ' αριθμ. 11) και για αποθήκευση «επικίνδυνων υλικών»

Στο μεταξύ, καθώς ολόκληρη η χώρα έχει μετατραπεί σε πεδίο υλοποίησης αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, την Παρασκευή ολοκληρώθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης η άσκηση του Γ' Σώματος Στρατού (χαρακτηρισμένο ως Στρατηγείο Ταχείας Ανάπτυξης του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα - NATO Rapid Deployable Corps - Greece) «Γόρδιος Δεσμός - GORDIAN KNOT 2023». Αποτελεί την ετήσια εκπαιδευτική δραστηριότητα, μέσα από την οποία το Στρατηγείο, στο πλαίσιο «πιθανών επιχειρήσεων» του άρθρου 5 της λυκοσυμμαχίας (περί «συλλογικής αντίδρασης» σε επίθεση εναντίον «συμμαχικού εδάφους»), τεστάρει τις επιχειρησιακές του δυνατότητες σε ρόλο Σώματος Στρατού (War Fighting Corps - WFC).

Σύμφωνα, άλλωστε, και με το ΓΕΕΘΑ, «σκοπός της άσκησης, στην οποία συμμετείχαν 531 Αξιωματικοί του NRDC-GR και ετέρων συμμαχικών δομών του ΝΑΤΟ από 13 κράτη - μέλη της Συμμαχίας, ήταν να εκπαιδευτεί το Στρατηγείο NRDC-GR ως WFC στον σχεδιασμό και στη διεξαγωγή επιχειρήσεων τακτικού επιπέδου σε ένα πολυδιάστατο πεδίο μάχης», εξ ου και «το προσωπικό του NRDC-GR ασκήθηκε σε κρίσιμες Λειτουργίες Μάχης και διαδικασίες, εξασφαλίζοντας τη διαλειτουργικότητά του σε όλα τα επίπεδα, σύμφωνα με τις ισχύουσες διαδικασίες και τακτικές της Συμμαχίας».

Το νέο θηριώδες κτίριο

Ανοίγουν χώρο για μεταστάθμευση περισσότερων μεταγωγικών, ιπτάμενων τάνκερ, κατασκοπευτικών και άλλων αεροσκαφών

Από την αίτηση για την αυτοψία στη βάση

Με φόντο τις συνεχιζόμενες δολοφονικές επιχειρήσεις του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων με τη στήριξη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, επικίνδυνα «φιτίλια» ανάβουν σε όλη την περιοχή, απειλώντας με γενικότερη ανάφλεξη.

Σε πρώτο πλάνο βρίσκονται οι συνεχιζόμενες εχθροπραξίες στα σύνορα Ισραήλ - Λιβάνου ανάμεσα στον ισραηλινό στρατό και στη λιβανέζικη Χεζμπολάχ.

Την Πέμπτη, ισραηλινά αεροπλάνα και άρματα μάχης βομβάρδισαν μεθοριακές πόλεις του νότιου Λιβάνου (Χιγιάμ, Νακούρα, Λαμπουνίχ, Αϊτα Αλ Σαάμπ, Μαρτζιγιούν κ.λπ.), με εκπρόσωπο του ισραηλινού στρατού να κάνει λόγο για «επιχειρήσεις προληπτικού χαρακτήρα».

Η Χεζμπολάχ από τη μεριά της προχωρά σε εκτοξεύσεις αντιαρματικών πυραύλων σε ισραηλινούς στόχους στη συνοριακή περιοχή.

Παράλληλα, το Ισραήλ συνεχίζει ανενόχλητο τις αεροπορικές επιδρομές στη Συρία. Την Παρασκευή, πριν τα ξημερώματα, ισραηλινά βομβαρδιστικά χτύπησαν αποθήκη κοντά στη Δαμασκό, που φέρεται ότι είχε όπλα της Χεζμπολάχ, προκαλώντας - σύμφωνα με το λιβανέζικο δίκτυο «Naharnet» - τον θάνατο δύο «φιλοϊρανών» μαχητών. Σύμφωνα με την ίδια πηγή και πληροφορίες της αντικυβερνητικής ΜΚΟ «Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», που εδρεύει στο Λονδίνο, στις 8 Νοεμβρίου ισραηλινή αεροπορική επίθεση προκάλεσε τον θάνατο τριών «φιλοϊρανών» μαχητών σε περιοχές όπου βρίσκονταν δυνάμεις της Χεζμπολάχ, κοντά στη Δαμασκό.

Την Τετάρτη, στο μεταξύ, εκπρόσωπος των Χούθι της Υεμένης δήλωσε ότι εκτόξευσαν βαλλιστικούς πυραύλους εναντίον ισραηλινών στόχων, μεταξύ άλλων και στην πόλη Εϊλάτ, η δεύτερη επίθεση μέσα σε 24 ώρες με μη επανδρωμένα αεροσκάφη «στους ίδιους ισραηλινούς στόχους». Την ίδια μέρα ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε ότι χρησιμοποίησε το σύστημα αεράμυνας «Arrow» για να αναχαιτίσει πύραυλο κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα.

Νωρίτερα, ηγέτης των Χούθι της Υεμένης προειδοποίησε ότι η οργάνωσή του θα συνεχίσει τις επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ και ότι οι δυνάμεις της αναζητούν ισραηλινά πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα και στο στενό Μπαμπ Ελ Μαντέμπ.

Το ίδιο διάστημα συνεχίζονται οι επιθέσεις εναντίον αμερικανικών βάσεων σε Συρία και Ιράκ. Σύμφωνα με ανακοίνωση που εξέδωσε την Παρασκευή το Πεντάγωνο, από τις 17 Οκτώβρη τα αμερικανικά στρατεύματα στην περιοχή έχουν δεχτεί 58 επιθέσεις, στη διάρκεια των οποίων τραυματίστηκαν περίπου 60 Αμερικανοί στρατιώτες.

Copyright 2023 The Associated

Παράλληλα, κλιμακώθηκαν οι χερσαίες επιχειρήσεις στον αστικό ιστό της πόλης της Γάζας και στο λιμάνι της, με τον κατοχικό στρατό να ανακοινώνει νέα φάση στην επίθεσή του, ενώ οι πολύμορφες τραγικές συνέπειες του απάνθρωπου αποκλεισμού που έχει επιβάλει το Ισραήλ βγαίνουν όλο και πιο έντονα στο προσκήνιο, με τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν 1,6 εκατομμύρια εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι.

Ο διοικητής του Νοσοκομείου «Αλ Σίφα», Μουχάμαντ Αμπού Σαλμίγια, μιλώντας σε δημοσιογράφους την Παρασκευή, αναφέρθηκε στις δραματικές συνθήκες που επικρατούν στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της Γάζας μετά την εισβολή του ισραηλινού στρατού.

Οπως είπε, νεκροί είναι όλοι οι ασθενείς που νοσηλεύονταν σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) στο νοσοκομείο. Πολλοί από τους 650 ασθενείς και τραυματίες ουρλιάζουν εκλιπαρώντας για λίγο νερό. Για παυσίπονα και άλλα φάρμακα, ούτε κουβέντα... Τα νεογνά, που είναι στις θερμοκοιτίδες, τέσσερα και πέντε μαζί, δεν έχουν ούτε θέρμανση ούτε καν οξυγόνο. Κάποια είναι τυλιγμένα με αλουμινόχαρτο με την ελπίδα πως θα διατηρηθούν ζεστά. Οι ελλείψεις σε βρεφικό γάλα και νερό είναι μεγάλες.

Copyright 2023 The Associated

Ο εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Υγείας στη Γάζα, Ασραφ αλ Κίντρα, είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο την Παρασκευή ότι 24 ασθενείς πέθαναν «τις τελευταίες 48 ώρες» στο νοσοκομείο λόγω έλλειψης ρεύματος, φαρμάκων κ.λπ.

«Βίαιη επίθεση» εξαπολύθηκε στο μεταξύ και στο Νοσοκομείο «Αλ Αχλί», καταγγέλλει η Παλαιστινιακή Ερυθρά Ημισέληνος. Σε δήλωσή της αναφέρει ότι το νοσοκομείο βρέθηκε υπό πολιορκία από ισραηλινά τανκς και ότι οι ομάδες της δεν μπορούν να κινηθούν για να προσεγγίσουν και να περιθάλψουν τους τραυματίες.

Στο μεταξύ, σε βίντεο της Ερυθράς Ημισελήνου καταγράφονται συγκλονιστικές στιγμές, με χιλιάδες εκτοπισμένους και δεκάδες ασθενείς να εγκαταλείπουν το Νοσοκομείο «Αλ Κουντς» με τα πόδια, με καροτσάκια και φορεία, μέσα από τα χαλάσματα...

Το δε Ινδονησιακό Νοσοκομείο στη Λωρίδα της Γάζας υποχρεώθηκε την Πέμπτη να αναστείλει τη λειτουργία του, όπως δήλωσε ο διοικητής του στο «Al Jazeera», εξαιτίας των τεράστιων ελλείψεων, που καθιστούν αδύνατη την περίθαλψη ασθενών. Οι εικόνες που καταγράφονται στο νοσοκομείο, με εκατοντάδες τραυματίες από τις ισραηλινές επιθέσεις να κείτονται στο πάτωμα χωρίς να είναι δυνατό να τους προσφερθεί η αναγκαία περίθαλψη, παραπέμπουν περισσότερο σε «σφαγείο» παρά σε νοσηλευτικό ίδρυμα...

Παράλληλα, συνεχίζονται οι δολοφονικοί βομβαρδισμοί του ισραηλινού στρατού.

Αυτόπτες μάρτυρες είπαν σε δημοσιογράφους του «Al Jazeera» πως το βράδυ της 16ης Νοέμβρη, δεκάδες άμαχοι σκοτώθηκαν και πάνω από 100 τραυματίστηκαν από επίθεση του ισραηλινού στρατού στο σχολείο «Φάλαχ» της περιοχής Ζεϊτούν στην πόλη της Γάζας.

Στο σχολείο είχαν καταφύγει χιλιάδες εκτοπισμένοι άμαχοι που είχαν διωχθεί από τα σπίτια τους στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας.

Η είδηση βγήκε με μεγάλη καθυστέρηση από ιατρικές πηγές του Ινδονησιακού Νοσοκομείου στην πόλη της Γάζας λόγω του τηλεπικοινωνιακού μπλακάουτ που έχουν επιβάλει οι Ισραηλινοί.

Στο στόχαστρο βομβαρδισμών βρέθηκαν ξανά τις προηγούμενες μέρες προσφυγικοί καταυλισμοί (Νουσεϊράτ, Τζαμπαλίγια), αλλά και η πόλη Χαν Γιούνις στη νότια Λωρίδα της Γάζας, όπου έχουν αναζητήσει καταφύγιο δεκάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι από το βόρειο τμήμα.

Τουλάχιστον 12.000 Παλαιστίνιοι, μεταξύ αυτών 5.000 παιδιά, έχουν σκοτωθεί στους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Γάζα από τις 7 Οκτώβρη, ανακοίνωσε η κυβέρνηση της Λωρίδας της Γάζας την Παρασκευή. Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι επισημαίνουν ωστόσο ότι τα πραγματικά στοιχεία είναι πιθανότατα μεγαλύτερα, καθώς τα ισραηλινά χτυπήματα σε νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες, ο παροπλισμός ασθενοφόρων λόγω έλλειψης καυσίμων, το μπλακάουτ στις τηλεπικοινωνίες κ.ά. δεν επιτρέπουν την ακριβή καταμέτρηση των θυμάτων.

Σύμφωνα με στοιχεία του αραβικού δικτύου «Al Jazeera», από τις 7 Οκτώβρη ως τις 16 Νοέμβρη έχουν υποστεί καταστροφές από τους βομβαρδισμούς πάνω από 222.000 κατοικίες και έχουν ισοπεδωθεί πλήρως 54.000. Καταστράφηκαν 300 εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων. Σταμάτησαν να λειτουργούν 26 από τα 35 νοσοκομεία. Υπέστησαν ζημιές ή βομβαρδίστηκαν 87 ασθενοφόρα. Καταστράφηκαν από βομβαρδισμούς 167 τεμένη και εκκλησίες.

Εφιαλτική είναι η ζωή για το σύνολο των 2,3 εκατομμυρίων κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας, τα δύο τρίτα των οποίων είναι εκτοπισμένοι.

Η έλλειψη καυσίμων εξαιτίας του ισραηλινού αποκλεισμού αποδεικνύεται καταστροφική σχεδόν για κάθε πλευρά της ζωής.

Λόγω της έλλειψης δεν μπορεί να διανεμηθεί ακόμα και η λιγοστή ανθρωπιστική βοήθεια, δεν λειτουργούν τα εργοστάσια αφαλάτωσης και επεξεργασίας λυμάτων, δεν λειτουργούν (από την Πέμπτη) ούτε καν οι υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών που παρείχαν δύο εταιρείες στη Λωρίδα της Γάζας.

Οι προμήθειες τροφίμων και νερού είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες, καθώς στον θύλακα περνά καθημερινά μόλις το 10% των τροφίμων που χρειάζεται ο πληθυσμός της περιοχής, ενώ από την άλλη δεν υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς τους γιατί ακόμη και τα φορτηγά του ΟΗΕ έχουν ξεμείνει από καύσιμα.

Ο επικεφαλής της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Φόλκερ Τουρκ, προειδοποίησε ξανά και για το «αναπόφευκτο» ξέσπασμα μολυσματικών νόσων και πείνας, ενώ ζήτησε διεθνή έρευνα για πιθανά εγκλήματα πολέμου.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχει επίσης προειδοποιήσει για «ανησυχητικές τάσεις» στην εξάπλωση ασθενειών στη Γάζα, τονίζοντας ότι έχει καταγραφεί ένας ασυνήθιστα μεγάλος αριθμός διαρροϊκών ασθενειών. Οι βομβαρδισμοί και η χερσαία επιχείρηση έχουν διαταράξει το υγειονομικό σύστημα και την πρόσβαση σε καθαρό νερό και έχουν αναγκάσει τους ανθρώπους να στοιβάζονται σε καταφύγια και προσφυγικούς καταυλισμούς, τα οποία συχνά γίνονται στόχος βομβαρδισμών, όπως ο προσφυγικός καταυλισμός Τζαμπαλίγια, που χτυπήθηκε ξανά την Παρασκευή, με αποτέλεσμα τουλάχιστον 18 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.

Η εκπρόσωπος Τύπου του ΠΟΥ, Μάργκαρετ Χάρις, επισήμανε ότι από τις 7 Οκτώβρη έχουν διαπιστωθεί 33.551 περιπτώσεις διάρροιας στη Γάζα. Τα μισά από αυτά τα περιστατικά παρατηρήθηκαν σε παιδιά κάτω των 5 ετών. «Η διάρροια μπορεί γρήγορα να οδηγήσει στον θάνατο ενός παιδιού που δεν τρώει αρκετά ή δεν πίνει αρκετό νερό», τόνισε. «Ενα νεογέννητο παιδί μπορεί να πεθάνει σε μια μέρα επειδή και η μητέρα δεν μπορεί να θηλάσει άνετα επειδή πεινά. Η κατάσταση είναι απολύτως κρίσιμη. (...) Η διακοπή της εισόδου νερού, καυσίμων και τροφίμων προκαλεί μεγάλες επιδημίες».

Ο δε επικεφαλής της Υπηρεσίας Αρωγής του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA), Φ. Λαζαρινί, εκτίμησε ότι καταβάλλεται σκόπιμη προσπάθεια να «στραγγαλιστεί» το ανθρωπιστικό έργο της στη Γάζα και προειδοποίησε ότι μπορεί να αναγκαστεί να διακόψει εντελώς τη λειτουργία της, λόγω έλλειψης καυσίμων.

Οπως εξήγησε, η UNRWA χρειάζεται καθημερινά 160.000 λίτρα καυσίμων για να φέρει σε πέρας βασικές ανθρωπιστικές επιχειρήσεις. «Είναι εξοργιστικό οι ανθρωπιστικές υπηρεσίες να έχουν καταντήσει να ζητιανεύουν λίγα καύσιμα», είπε χαρακτηριστικά, αναφερόμενος στο ένα και μοναδικό βυτιοφόρο με 24.000 τόνους καυσίμων που μπήκε την Τρίτη στη Ράφα για τον ανεφοδιασμό φορτηγών του ΟΗΕ.

Με βάση τα παραπάνω, είναι σαφές ότι η ανακοίνωση του ισραηλινού υπουργικού συμβουλίου την Παρασκευή πως θα επιτρέπεται η είσοδος δύο βυτιοφόρων καυσίμων τη μέρα στη Γάζα για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες του ΟΗΕ, δεν έχει καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες.

Στο Ισραήλ το ίδιο διάστημα οι συγγενείς και οι φίλοι των 238 ομήρων και αιχμαλώτων που κρατούνται στη Γάζα, πραγματοποίησαν πορεία περίπου 37 χλμ. από το Τελ Αβίβ μέχρι τη Δυτική Ιερουσαλήμ, όπου είναι το γραφείο και η κατοικία του πρωθυπουργού, Μπ. Νετανιάχου.

Οι συγγενείς των ομήρων ζητούν από τον Νετανιάχου να προχωρήσει σε συμφωνία ανταλλαγής κρατουμένων με την παλαιστινιακή πλευρά, κατηγορούν την κυβέρνηση για κωλυσιεργία, ενώ καταγγέλλουν την άρνηση των μελών του κυβερνητικού συμβουλίου πολέμου να συναντηθούν μαζί τους. Στο δελτίο Τύπου της οργάνωσης των συγγενών αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Δεχθείτε μας και εξηγήστε μας ποιους όρους θέτει το Ισραήλ για μια ανταλλαγή των ομήρων».

Στο μεταξύ, εντείνονται οι ενδοαστικές αντιθέσεις στο Ισραήλ - που εκφράζονταν και πριν από τις 7 Οκτώβρη - με επίκεντρο τη διαμόρφωση διάδοχου κυβερνητικού σχήματος.

Ο ηγέτης του αντιπολιτευόμενου κόμματος «Γες Ατίντ» και πρώην πρωθυπουργός, Γ. Λαπίντ, μιλώντας στο ισραηλινό «Κανάλι 12», ζήτησε την παραίτηση του Νετανιάχου. Τόνισε πως «δεν μπορούμε να διεξαγάγουμε μια εκτεταμένη στρατιωτική επιχείρηση με έναν πρωθυπουργό που δεν εμπιστευόμαστε». Φάνηκε ανοιχτός στο ενδεχόμενο να συνεργαστεί το κόμμα του με το Λικούντ, το δεξιό κόμμα του Νετανιάχου, εάν ο επικεφαλής μιας τέτοιας κυβέρνησης ήταν κάποιο άλλο στέλεχος του κόμματος.

Το Λικούντ απάντησε ότι είναι «λυπηρό και ντροπιαστικό» να παίζει ο Λαπίντ «πολιτικά παιχνίδια σε καιρό πολέμου» και να προσπαθεί να εκδιώξει τον πρωθυπουργό «που ηγείται της επιχείρησης».

Η δε αρχηγός των Εργατικών (πρώην υπουργός Μεταφορών επί κυβέρνησης Λαπίντ), Μεράβ Μιχαέλι, δήλωσε ικανοποιημένη από την πρόταση του Λαπίντ, κρίνοντας ότι ευθυγραμμίζεται με την έκκλησή της για αντικατάσταση του Νετανιάχου.

Copyright 2023 The Associated

Από τις κηδείες των θυμάτων από την ισραηλινή εισβολή στην Τουλκαρέμ

Στην Τζενίν πριν από τα χαράματα της Παρασκευής ο κατοχικός στρατός εισέβαλε με Ειδικές Δυνάμεις, drones, δεκάδες τεθωρακισμένα οχήματα και μπουλντόζες, προκαλώντας τον θάνατο τουλάχιστον 7 Παλαιστινίων και τον τραυματισμό τουλάχιστον άλλων 15.

Αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν στο παλαιστινιακό πρακτορείο ειδήσεων WAFA ότι οι 7 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν όταν ο ισραηλινός στρατός βομβάρδισε με drones τη συνοικία Χαουασίν ενός προσφυγικού καταυλισμού της πόλης.

Στη συνέχεια περικύκλωσε με άρματα μάχης το Νοσοκομείο Ibn Sina εμποδίζοντας την εισαγωγή των τραυματιών από την επίθεση που βρίσκονταν σε κρίσιμη κατάσταση. Ισραηλινές δυνάμεις εισέβαλαν, ανακρίνοντας μέρος του προσωπικού και απαιτώντας να απομακρυνθούν όλοι οι υγειονομικοί με τα χέρια ψηλά... Στην εντολή αυτή έδειξαν ανυπακοή οι περισσότεροι γιατροί και νοσηλευτές, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τους ασθενείς τους.

Ακολούθησαν επιδρομές σε άλλες συνοικίες της πόλης (Τζάμπαλ Αμπού Ντουχάιρ, Χάλιτ αλ Σόχα κ.ά.), ενώ μπουλντόζες του στρατού συνέχισαν να καταστρέφουν δρόμους, πλατείες, αυτοκίνητα, υποδομές ύδρευσης και ηλεκτρισμού.

Μόλις πριν από μία βδομάδα ο κατοχικός στρατός είχε εισβάλει ξανά στην Τζενίν, σκοτώνοντας 14 Παλαιστίνιους και τραυματίζοντας άλλους 20.

Την περασμένη Τρίτη, παρόμοια ευρεία εισβολή του κατοχικού στρατού πραγματοποιήθηκε στην πόλη Τουλκαρέμ. Η εισβολή ξεκίνησε τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες με τεθωρακισμένα, χερσαίες δυνάμεις και τη συνδρομή αεροπλάνου που πραγματοποίησε επιδρομές.

Σκοτώθηκαν από ισραηλινά πυρά τουλάχιστον 7 Παλαιστίνιοι (5 άμαχοι και 2 μαχητές), τραυματίστηκαν τουλάχιστον 12, ενώ δεκάδες υπέστησαν σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα λόγω εκτεταμένης χρήσης δακρυγόνων και άλλων χημικών. Τουλάχιστον 2 τραυματίες απήχθησαν από τον κατοχικό στρατό κατά τη μεταφορά τους με ασθενοφόρο.

Την Παρασκευή, στο μεταξύ, σημειώθηκε απόπειρα επίθεσης σε φυλάκιο ελέγχου του ισραηλινού στρατού κοντά στη Χεβρώνα, με αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον δύο Παλαιστινίων.

Οι Παλαιστίνιοι που έχουν σκοτωθεί από τις επιθέσεις ισραηλινού στρατού και Εβραίων εποίκων έχουν ξεπεράσει τους 200 από τις 7 Οκτώβρη.

Παράλληλα εξαπολύεται ένα άνευ προηγουμένου μπαράζ συλλήψεων, καθώς το ίδιο διάστημα έχουν οδηγηθεί στις φυλακές πάνω από 2.700 Παλαιστίνιοι στη Δυτική Οχθη.

Στο μεταξύ, οι θηριωδίες των Εβραίων εποίκων και τα πογκρόμ επιθέσεων, διώξεων, κλοπών και εμπρησμών σε βάρος Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη είναι τέτοια που αναγκάζουν ακόμα και τις ΗΠΑ να «αντιδρούν». Ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Αντ. Μπλίνκεν, κάλεσε την Παρασκευή το Ισραήλ να πάρει «επειγόντως» μέτρα για να σταματήσει τη βία «εξτρεμιστών εποίκων» στη Δυτική Οχθη, τονίζοντας την ανάγκη να γίνουν «θετικά βήματα για αποκλιμάκωση των εντάσεων».

Πλήρη κάλυψη στα εγκλήματα του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας δίνουν οι ΗΠΑ, με τον Πρόεδρο, Τζο Μπάιντεν, να δηλώνει την Πέμπτη σε δημοσιογράφους ότι ο πόλεμος αυτός θα τελειώσει όποτε και όταν το θελήσει το Ισραήλ.

«Θα τελειώσει όταν η "Χαμάς" δεν θα έχει πλέον την ικανότητα να δολοφονεί, να κακομεταχειρίζεται, να κάνει φριχτά πράγματα στους Ισραηλινούς», ανέφερε χαρακτηριστικά, αναπαράγοντας τα περί «πολέμου κατά της "Χαμάς"» και απορρίπτοντας σθεναρά τη γενική κατάπαυση πυρός, την ώρα που ο κατοχικός στρατός διαπράττει μια τεράστια σφαγή και βίαιο εκτοπισμό των Παλαιστινίων.

Αντίστοιχα, αναφερόμενος στην τρομοκρατική επιχείρηση στο Νοσοκομείο «Αλ Σίφα», ο Μπάιντεν αναπαρήγαγε ξανά την ισραηλινή προπαγάνδα και ισχυρίστηκε ότι από την όλη υπόθεση αποδείχθηκε τάχα «ένα πράγμα»: «Η "Χαμάς" έχει γραφεία, όπλα, υλικό κάτω από αυτό το νοσοκομείο και, υποπτεύομαι, κι άλλα»...

Στο ίδιο μήκος κύματος, δεν δίστασε να επαναφέρει τα fake news περί «αποκεφαλισμένων μωρών», που έχει αναγκαστεί να διαψεύσει ο ίδιος ο Λευκός Οίκος...

Στηρίζοντας εξάλλου έμπρακτα την ισραηλινή σφαγή στη Γάζα, η αμερικανική κυβέρνηση σπεύδει να εφοδιάσει το κράτος - δολοφόνο με ακόμα περισσότερα όπλα.

Σύμφωνα με το αμερικανικό δίκτυο «Bloomberg», στο Ισραήλ κατευθύνονται νέα φορτία όπλων, όπως πύραυλοι με λέιζερ, οβίδες των 155 χιλιοστών, πυρομαχικά bunker-buster (καταστροφείς καταφυγίων), νέα στρατιωτικά οχήματα, συσκευές νυχτερινής όρασης, τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη τύπου «Switchblade 600».

Αυτά, ενώ οι ΗΠΑ παρέχουν ετησίως στο Ισραήλ στρατιωτική «βοήθεια» αξίας 3,8 δισ. δολαρίων.

Σε ένα τέτοιο φόντο ξεδιπλώθηκε και αυτήν τη βδομάδα ένα διπλωματικό «γαϊτανάκι» από υψηλόβαθμους αξιωματούχους των ΗΠΑ και της ΕΕ, που ξεκίνησαν περιοδείες στην περιοχή κυρίως σε σχέση με τα σχέδια της «επόμενης μέρας» και τις συμμαχίες τους στην περιοχή, και δευτερευόντως σε σχέση με τα παζάρια απελευθέρωσης των 238 ομήρων και αιχμαλώτων που κρατούνται από τη Χαμάς.

Ο ειδικός απεσταλμένος του Λευκού Οίκου για τη Μέση Ανατολή, Μπρετ Μακ Γκουρκ, και η υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδια για τη Μέση Ανατολή, Μπάρμπαρα Λιφ, ξεκίνησαν στην αρχή της βδομάδας διαδοχικές επισκέψεις και επαφές σε Βρυξέλλες, Ισραήλ, Δυτική Οχθη, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Μπαχρέιν και Κατάρ.

Με τις ΗΠΑ να προωθούν το σχέδιο μιας «αναζωογονημένης Παλαιστινιακής Αρχής», όπως λένε, που θα αναλάβει σε μια πορεία και τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας (προφανώς στο «μοντέλο» της κατεχόμενης Δυτικής Οχθης), ανακοίνωση του Λευκού Οίκου ανέφερε ότι στη Δυτική Οχθη οι Μακ Γκουρκ και Λιφ συζήτησαν την «υποστήριξη» της κυβέρνησης Μπάιντεν στην Παλαιστινιακή Αρχή και τον «απαραίτητο ρόλο της ως εκπροσώπου του Παλαιστινιακού λαού», αλλά και την ανάγκη «για μεταρρυθμίσεις που θα προωθήσουν μακροπρόθεσμη σταθερότητα σε Δυτική Οχθη και Γάζα και τους στόχους των Παλαιστινίων για ζωή με ίσα μέτρα ελευθερίας, ασφάλειας και αξιοπρέπειας σε δικό τους κράτος».

Στις τέσσερις χώρες του Κόλπου οι δύο αξιωματούχοι θα συζητήσουν «τον περιορισμό της σύγκρουσης κατά της Χαμάς, την αποτροπή οιουδήποτε κρατικού ή μη κρατικού παράγοντα που επιδιώκει τη διεύρυνσή της, καθώς και την αμερικανική βοήθεια σε θέματα ασφάλειας στους εταίρους των ΗΠΑ στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου».

Ειδικά σε ό,τι αφορά τις επαφές στο Κατάρ, οι δύο αξιωματούχοι θα επιχειρούσαν να συζητήσουν τις «εντατικές προσπάθειες» για την απελευθέρωση των ομήρων της Χαμάς, ενώ στην Ιορδανία θα έχουν διαβουλεύσεις με ανώτερους αξιωματούχους σε σχέση με την «ιστορική υποστήριξη της κυβέρνησης Μπάιντεν στην Ιορδανία και για ένα βιώσιμο μονοπάτι προς ένα παλαιστινιακό κράτος».

Σε μπαράζ επαφών προχώρησαν εξάλλου ο επικεφαλής Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ, Ζ. Μπορέλ και η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν.

Ο Μπορέλ συνάντησε την Πέμπτη τον Ισραηλινό ΥΠΕΞ Ελι Κοέν, εκφράζοντας την «αλληλεγγύη» του στο Ισραήλ, εξισώνοντας θύτη και θύμα, αλλά και εκφράζοντας ορισμένες υποκριτικές «ανησυχίες» για τους Παλαιστίνιους της Γάζας, λέγοντας ότι «ο ένας τρόμος δεν δικαιολογεί έναν άλλο».

Ο Κοέν από την άλλη ισχυρίστηκε ότι «υπάρχει μόνο ένας υπεύθυνος για αυτή την ωμότητα, για τη σφαγή της 7ης Οκτώβρη, για τον κόσμο μετά από εκείνη την ημερομηνία και για τα δεινά του λαού της Γάζας. Είναι η Χαμάς που χορηγείται από το Ιράν».

Μετά τις επαφές στο Ισραήλ, ο Μπορέλ αναμενόταν να μεταβεί την Παρασκευή στη Ραμάλα της Δυτικής Οχθης για συνάντηση με αξιωματούχους της Παλαιστινιακής Αρχής. Στη συνέχεια πρόκειται να επισκεφτεί το Μπαχρέιν, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Ιορδανία.

Η πρόεδρος της Κομισιόν αναμένεται το Σάββατο σε Αίγυπτο και Ιορδανία. Μετά από συνάντηση με τον Αιγύπτιο Πρόεδρο στο Κάιρο, η Φον ντερ Λάιεν σκόπευε να μεταβεί στο Σινά, κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ και στη συνέχεια είχε προγραμματίσει να επισκεφθεί το Αμμάν της Ιορδανίας και να συναντηθεί με τον Ιορδανό βασιλιά, Αμπντάλα Β', μία βδομάδα μετά τη συνάντησή τους στις Βρυξέλλες, όπου είχαν συζητήσει την ανάγκη να αποτραπεί η εξάπλωση της σύγκρουσης.

Μετά από τέσσερις αποτυχημένες προσπάθειες σχεδίων απόφασης, πάνω από 11.600 νεκρούς Παλαιστίνιους και 1,5 εκατομμύριο εκτοπισμένους αμάχους, το Συμβούλιο Ασφαλείας το ΟΗΕ ενέκρινε την περασμένη Τετάρτη σχέδιο απόφασης που προώθησε η Μάλτα, δίχως να έχει κι αυτό την παραμικρή πιθανότητα να εφαρμοστεί.

Η απόφαση εγκρίθηκε με 12 ψήφους υπέρ, καμία κατά και 3 αποχές (ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία). Ζητά «παρατεταμένες ανθρωπιστικές παύσεις» στους βομβαρδισμούς και τις μάχες, για «επαρκή αριθμό» ημερών, ώστε να επιτραπεί η διέλευση και διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας - χωρίς να γίνεται λόγος για γενική κατάπαυση πυρός. Ζητά την απελευθέρωση όλων των ομήρων, την απομάκρυνση ασθενών και τραυματιών και καλεί όλες τις πλευρές «να απόσχουν από τη στέρηση βασικών υπηρεσιών στη Γάζα».

Ο πρέσβης της Ρωσίας στον ΟΗΕ ζήτησε να προστεθεί στο κείμενο διατύπωση για «άμεση, διαρκή και βιώσιμη ανθρωπιστική εκεχειρία που να οδηγήσει σε παύση των εχθροπραξιών», αλλά η πρότασή του απορρίφθηκε με 5 θετικές ψήφους, 9 αποχές και 1 ψήφο κατά (ΗΠΑ).

Ο δε πρεσβευτής του Ισραήλ απέρριψε το ψήφισμα σαν «αποσυνδεδεμένο από την πραγματικότητα».

«Μη φοβάστε!!! Θα σας καταπιώ ειρηνικά...»

Αντίστοιχα, η γη υπό την ιδιοκτησία του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου (ΕΕΤ) εννιαπλασιάστηκε, καθιστώντας το ΕΕΤ «το μεγαλύτερο ιδιοκτήτη γης στην Παλαιστίνη»².

«Ο μαζικός εποικισμός και η αγορά γης» αποτελούσαν, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τα δύο από τα τρία «βασικά μέσα» που επιστρατεύτηκαν από τον Σιωνιστικό Οργανισμό (ΣΟ) για την επίτευξη των στόχων του. «Το τρίτο ήταν η άρνηση εργασίας στους Παλαιστινίους εργαζομένους (...) Στην ταχεία προέλασή του προς την "εθνική του εστία" ο Σιωνιστικός Οργανισμός ακολούθησε μια αυστηρή πολιτική, που με σύγχρονους όρους θα μπορούσε να περιγραφεί ως φυλετικός διαχωρισμός. Μόνο Εβραίοι εργαζόμενοι μπορούσαν να εργαστούν σε εβραϊκά αγροκτήματα και κοινότητες». Αυστηροί όροι φυλετικού αποκλεισμού των Αράβων υπήρχαν επίσης στην αγοραπωλησία γης³.

Χαρακτηριστική υπήρξε ίσως η γελοιογραφία στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας των χριστιανών Αράβων «Falastin» (18.6.1936), που εμφάνιζε τον σιωνισμό ως έναν κροκόδειλο υπό την προστασία Βρετανού στρατιώτη να απευθύνεται στους Παλαιστινίους λέγοντας: «Μη φοβάστε!!! Θα σας καταπιώ ειρηνικά...».

Οικισμός Εβραίων εποίκων, Μπνέι Μπρακ 1931

Ο Ζεέβ Γιαμποτίνσκι (ηγετικό στέλεχος του ΣΟ και ιδρυτής του «αναθεωρητικού σιωνισμού»⁴, από την ιδεολογικοπολιτική μήτρα του οποίου προήλθε και το νυν κυβερνών κόμμα Λικούντ του Μπ. Νετανιάχου) έγραφε χαρακτηριστικά το 1923: «Δεν μπορεί να υπάρξει οικειοθελής συμφωνία ανάμεσα σε εμάς και τους Παλαιστίνιους Αραβες. Ούτε τώρα ούτε στο μέλλον (...) Οι ιθαγενείς πληθυσμοί (...) πάντοτε αντιστέκονταν στους εποικιστές». Παρέπεμψε δε στα ιστορικά παραδείγματα της Κεντρικής και Βόρειας Αμερικής για του λόγου το αληθές. Και πρόσθεσε: «Το να φαντάζεται κανείς, όπως κάνουν οι Αραβόφιλοι ανάμεσά μας, πως (οι Παλαιστίνιοι Αραβες) θα συναινέσουν οικειοθελώς στην υλοποίηση (των στόχων) του σιωνισμού, με αντάλλαγμα τις ηθικές και υλικές ευκολίες που φέρνει μαζί του ο Εβραίος έποικος, είναι παιδαριώδες και στο βάθος κάπως περιφρονητικό για τον αραβικό λαό (...) πως θα ήταν πρόθυμοι να παραδώσουν την πατρίδα τους έναντι ενός καλού σιδηροδρομικού συστήματος (...) Δεν υπάρχει βάση σε μια τέτοια άποψη. Μπορεί μεν κάποιοι Αραβες ανά περίπτωση να είναι δεκτικοί σε δωροδοκίες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο αραβικός λαός της Παλαιστίνης συνολικά θα ξεπουλούσε αυτόν τον ένθερμο πατριωτισμό που διαφυλάσσει με τόσο ζήλο (...) Κάθε ιθαγενής πληθυσμός στον κόσμο αντιστέκεται στους αποικιοκράτες όσο υπάρχει ακόμη και η παραμικρή ελπίδα να μη μετατραπεί σε αποικία (...)

Οδομαχίες στην Τζάφα, 1920

Αν κάποιος διαφωνεί θεωρώντας αυτήν την άποψη ανήθικη, του απαντώ: Δεν είναι αλήθεια (...) Πιστεύουμε ότι ο σιωνισμός είναι ηθικός και δίκαιος (...) Δεν υπάρχει άλλη ηθική»⁵.

«Ο σιωνισμός», θα επαναλάβει ο Γιαμποτίνσκι, «είναι μια εποικιστική επιχείρηση και επομένως βασίζεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην ένοπλη δύναμη. Είναι σημαντικό να χτίζεις, είναι σημαντικό να μιλάς εβραϊκά, αλλά, δυστυχώς, είναι ακόμα πιο σημαντικό να μπορείς να πυροβολείς»⁶.

Ωστόσο, την περίοδο του Μεσοπολέμου, η στρατηγική που επιδιώχθηκε - δημόσια τουλάχιστον - ήταν εκείνη της προοδευτικής / «ειρηνικής» επικράτησης του εβραϊκού στοιχείου στην Παλαιστίνη μέσω των εποικισμών, της αγοράς γης και της γενικότερης αυξανόμενης οικονομικής βαρύτητας της εβραϊκής κοινότητας (υπό την αιγίδα πάντοτε της βρετανικής κυριαρχίας και την προστασία των βρετανικών όπλων). Σε αυτήν τη στρατηγική συναινούσαν τόσο η αστική τάξη της εβραϊκής διασποράς που υιοθετούσε τους στόχους και εκφραζόταν μέσα από τον ΣΟ, όσο και η πλειοψηφία των αστικών πολιτικών κομμάτων που συγκροτήθηκαν στο πλαίσιο της εβραϊκής κοινότητας της Παλαιστίνης.

Οδομαχίες με τους Βρετανούς στην πόλη Τζάφα, 1936. Απαρχές της Αραβικής Εξέγερσης

Η μόνη πολιτική δύναμη που πάλευε για την ταξική - διεθνιστική ενότητα των εργαζομένων, για τον κοινό τους αγώνα για ανεξαρτησία αλλά και κοινωνική απελευθέρωση, ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης (ΚΚΠ). Το ΚΚΠ ιδρύθηκε τον Ιούλη του 1923 και έγινε μέλος της ΚΔ τον Μάρτη του 1924. Σε αυτό συσπειρώνονταν πρωτοπόροι εργάτες, αγρότες, διανοούμενοι, φοιτητές, κ.ά. ανεξαρτήτως καταγωγής (αν και, αρχικά τουλάχιστον, η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του ήταν Εβραίοι).

Το ΚΚΠ εναντιωνόταν στον σιωνισμό, «ως ρεύμα που ενσάρκωνε τις επιδιώξεις της εβραϊκής αστικής τάξης», που όρθωνε «τείχη εθνικού μίσους» ανάμεσα σε Εβραίους και Αραβες εργάτες και λειτουργούσε ως «το πιο προκεχωρημένο φυλάκιο του βρετανικού ιμπεριαλισμού στις αραβικές χώρες». Απεναντίας θεωρούσε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Αράβων «έναν από τους κυριότερους παράγοντες στην πάλη κατά του βρετανικού ιμπεριαλισμού» (αν και ασκούσε κριτική στην ηγεσία του κινήματος - βλ. στη συνέχεια)⁷.

Γυναίκες και άνδρες Άραβες μαχητές κατά την εξέγερση του 1936-1939

Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου οι Παλαιστίνιοι αντέδρασαν επανειλημμένα στα όσα σχεδιάζονταν και υλοποιούνταν γι' αυτούς χωρίς αυτούς: Το 1920 - 1921, το 1929, το 1933 και το 1936 - 1939.

Μέλη της Χαγκαναχ 1939

Στην Παλαιστίνη, οι αντιδράσεις της πρώτης περιόδου (τη δεκαετία του 1920) ήταν μικρότερης κλίμακας, περιοριζόμενες - ως προς το εύρος και το επίκεντρό τους - σε βίαιες συγκρούσεις με τους Εβραίους εποίκους. Τα σοβαρότερα επεισόδια σημειώθηκαν τον Αύγουστο του 1929, όταν ο ξεσηκωμός των Αράβων εναντίον των Εβραίων εποίκων γενικεύτηκε, καταλήγοντας σε αιματηρές συμπλοκές, με αποτέλεσμα 220 νεκρούς και 520 τραυματίες (Εβραίους και Αραβες). Οι συγκρούσεις έληξαν μόνο έπειτα από κινητοποίηση ισχυρών δυνάμεων του βρετανικού στρατού.

Οι Επιτροπές Σο και Χόουπ Σίμπσον, που συστάθηκαν από τους Βρετανούς για να εξετάσουν τα γεγονότα του 1929, κατέληξαν στο ότι τα βαθύτερα αίτια πίσω από τις επιθέσεις των Αράβων κατά των Εβραίων δεν είχαν να κάνουν με θρησκευτικές - φυλετικές διαφορές αλλά με την πολιτική των Βρετανών ιμπεριαλιστών στην περιοχή και τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ο εβραϊκός εποικισμός εντασσόταν σε αυτή. Συγκεκριμένα, τονιζόταν:

«Σε λιγότερα από 10 χρόνια είχαμε τρεις σοβαρές επιθέσεις Αράβων κατά Εβραίων. Για 80 χρόνια πριν από αυτές τις επιθέσεις δεν υπήρχε κανένα παρόμοιο καταγεγραμμένο γεγονός (...) Πριν από τον Πόλεμο Εβραίοι και Αραβες ζούσαν ο ένας δίπλα στον άλλο, αν όχι με αγάπη, τουλάχιστον με ανοχή, κάτι που σήμερα είναι σχεδόν άγνωστο στην Παλαιστίνη (...) Στους Αραβες υπάρχει διάχυτη αγανάκτηση για την αποτυχία της βρετανικής κυβέρνησης να τους παραχωρήσει κάποιο βαθμό αυτοδιάθεσης». Και «αυτή η αγανάκτηση», με τη σειρά της, «εκφράζεται απέναντι στους Εβραίους, των οποίων η παρουσία στην Παλαιστίνη θεωρείται από τους Αραβες εμπόδιο για την πραγμάτωση των ελπίδων τους (για ανεξαρτησία)». Επομένως, μπορεί «οι αραβικές επιθέσεις να κατευθύνονταν μόνο εναντίον των Εβραίων, αλλά η αγανάκτηση που ώθησε τους Αραβες να ξεπεράσουν τα όρια οφειλόταν επί της ουσίας στις πολιτικές τους απογοητεύσεις (...) από την Εντολή (σ.σ. τη βρετανική διοίκηση της Παλαιστίνης), και κυρίως από τη βρετανική κυβέρνηση»¹⁰.

Πέραν όμως των παραπάνω, οι Επιτροπές Σο και Χόουπ Σίμπσον συνέδεαν ευθέως τα βίαια επεισόδια με τις σιωνιστικές πολιτικές εποικισμού και αποκλεισμού των Αράβων από την εργασία. «Η αρχή του επίμονου και σκόπιμου αποκλεισμού των Αράβων εργατών στους σιωνιστικούς εποικισμούς», σημειωνόταν σχετικά, «όχι μόνο έρχεται σε αντίθεση με τους όρους (...) της Εντολής, αλλά αποτελεί επιπλέον και μια μόνιμη όσο και αυξανόμενη πηγή κινδύνου για τη χώρα». Ταυτόχρονα, δεν απέφυγαν να καυτηριάσουν τις επίσημες διαβεβαιώσεις των σιωνιστών (περί δήθεν «επιθυμίας για συνύπαρξη Εβραίων και Αράβων», για «ανάπτυξη της κοινής πατρίδας σε μια ευδοκιμούσα κοινότητα», κ.ο.κ.), υπογραμμίζοντας ότι η πραγματικότητα η οποία αποτυπωνόταν «στα νομικά κείμενα που δέσμευαν κάθε έποικο ενός σιωνιστικού εποικισμού» ήταν εντελώς «ασύμβατη» με τα όσα «διακηρύσσονταν δημόσια»¹¹.

Παρά τις όποιες διαπιστώσεις, ελάχιστα αποφασίστηκαν και ακόμα λιγότερα υλοποιήθηκαν προς μια ουσιαστική λύση του προβλήματος (που αντικειμενικά περνούσε μέσα από τον τερματισμό της βρετανικής κατοχής και την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης). Αντ' αυτού, οι Βρετανοί, διά του υφυπουργού Αποικιών, λόρδου Πάσφιλντ, περιορίστηκαν σε εκκλήσεις και συστάσεις (1930): Προς τους μεν Αραβες «να αναγνωρίσουν τα δεδομένα της κατάστασης» (με άλλα λόγια, τη βρετανική κατοχή) και τους δε Εβραίους «να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα για ορισμένες παραχωρήσεις από τη μεριά τους» σε σχέση με την πολιτική φυλετικών αποκλεισμών στις κοινότητές τους¹².

Ο Πάσφιλντ θα προτείνει επίσης τον περιορισμό του μεταναστευτικού ρεύματος των Εβραίων προς την Παλαιστίνη. Ωστόσο, η άνοδος των ναζί στη Γερμανία το 1933 και η όξυνση των διώξεων κατά των εβραϊκών πληθυσμών είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πολλών χιλιάδων προσφύγων. Αν και ο βασικός όγκος των προσφυγικών ροών κατευθύνθηκε κυρίως προς τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, οι αυστηροί μεταναστευτικοί περιορισμοί - και η απροθυμία - των περισσότερων καπιταλιστικών κρατών να τους δεχτούν, οδήγησαν πολλούς να καταφύγουν και στην Παλαιστίνη. Ετσι, μέσα σε 2 μόλις χρόνια (1934 - 1935) ο αριθμός των Εβραίων που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ξεπέρασε τον αντίστοιχο συνολικό αριθμό όλης της προηγούμενης δεκαετίας. Τη δεκαετία του 1930 οι νεοεισερχόμενοι Εβραίοι έποικοι ήταν υπερδιπλάσιοι σε σύγκριση με αυτούς του 1920 (232.000 έναντι 100.000), επιφέροντας ακόμα μεγαλύτερη αλλοίωση στην πληθυσμιακή σύνθεση της Παλαιστίνης (αφού οι Εβραίοι δεν αποτελούσαν πια το 1/10 αλλά το 1/3 του συνόλου του πληθυσμού της)¹³.

Οπως αναφέρει βρετανική έκθεση του 1937 (Εκθεση Επιτροπής Ρ. Πιλ), «η αντίδραση των Αράβων σε αυτήν την απότομη και εντυπωσιακή εξέλιξη ήταν απολύτως φυσική. Ο,τι αισθάνονταν οι ηγέτες των Αράβων το 1929 τώρα το αισθάνονταν με ακόμα μεγαλύτερη πικρία (...) Οσο μεγαλύτερες οι εισροές των Εβραίων, τόσο μεγαλύτερα τα εμπόδια για απόκτηση της εθνικής τους ανεξαρτησίας»¹⁴.

Γι' αυτό και, σύμφωνα με την ίδια έκθεση, η επόμενη εξέγερση (του 1933) δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Ηταν ωστόσο «δίχως προηγούμενο όσο ήταν και σημαντική». Γιατί, ενώ έως τότε «το 1920, το 1921 και το 1929 οι Αραβες επιτίθεντο στους Εβραίους (...) το 1933 επιτέθηκαν εναντίον της (βρετανικής) κυβέρνησης»¹⁵.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης, παρά τις δύσκολες συνθήκες της παρανομίας μέσα στις οποίες δρούσε, έδωσε καθ' όλη εκείνη την περίοδο μεγάλη μάχη για το περιεχόμενο και την κατεύθυνση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ώστε να μην περιοριστεί σε μια «θρησκευτική και φυλετική διαμάχη»¹⁶.

Εξηγούσε - χωρίς να υιοθετεί - τα βίαια ξεσπάσματα των Αράβων αγροτών κατά των Εβραίων εποίκων ως προϊόν των πιέσεων που δέχονταν από τις (πολύ συχνά βίαιες) εξώσεις από τη γη που καλλιεργούσαν, τη γενικότερη στέρηση των βιοποριστικών τους μέσων λόγω των φυλετικών αποκλεισμών από την εργασία, κ.ο.κ. Αλλά και ως αποτέλεσμα της κοινωνικής σύνθεσης της ηγεσίας του αραβικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, που έθετε το ζήτημα της γης με όρους εθνικούς - θρησκευτικούς (να παραμείνει σε αραβικά - μουσουλμανικά χέρια), δίχως να αγγίζει τα ζητήματα των αγροτικών χρεών, των άκληρων αγροτών και βεβαίως της ταξικής εκμετάλλευσης (γεγονός εύλογο, εφόσον πολλά από τα ηγετικά μέλη του κινήματος ήταν μεγαλογαιοκτήμονες)¹⁷.

Το ΚΚΠ προέκρινε τον συνδυασμό της εθνικοαπελευθερωτικής πάλης με την κοινωνική. Ετσι, την ίδια στιγμή που παρότρυνε τους «Εβραίους εργαζομένους να χειραφετηθούν από τον έλεγχο του σιωνιστικού οργανισμού», καλούσε «τις αραβικές μάζες να ξεφορτωθούν τους πλούσιους Αραβες γαιοκτήμονες και τους σεΐχηδες». Για το ΚΚΠ «ήταν απαραίτητο να συνδεθεί ο κοινωνικός αγώνας των εργατών εναντίον της αστικής τάξης, και των αγροτικών μαζών εναντίον των μεγαλογαιοκτημόνων, με τον ευρύτερο εθνικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα με στόχο την εθνική απελευθέρωση των αραβικών χωρών»¹⁸.

Ωστόσο, η παρέμβαση των κομμουνιστών στο περιεχόμενο και τις μορφές πάλης του αγώνα των αγροτικών αραβικών μαζών ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, ειδικά τα πρώτα χρόνια, όπου οι Αραβες μέλη του ΚΚΠ ήταν λιγοστοί (ενώ ήταν ακόμα λιγότεροι στην επαρχία).

Στα αστικά κέντρα, «όπου οι πληθυσμοί ήταν πολιτικά πιο ώριμοι» και ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας «διεξαγόταν κυρίως εναντίον των Βρετανών», οι όροι ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης του ΚΚΠ ήταν ευνοϊκότεροι. Στους εργάτες, τα παραδείγματα κοινής δράσης Αράβων και Εβραίων, τόσο απέναντι στις βρετανικές αρχές όσο και στους σιωνιστές, ήταν πιο συχνά. Οι δε προσπάθειες των κομμουνιστών για τη μαζική ένταξη των Αράβων εργατών στα συνδικάτα, αν και βασανιστικές στην αρχή, μακροπρόθεσμα «είχαν μεγάλη επιτυχία». Πράγματι, έως τις παραμονές της λήξης της βρετανικής κυριαρχίας «το αραβικό εργατικό κίνημα είχε λάβει σημαντικές διαστάσεις»¹⁹.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι στο ζήτημα της αραβικής ανεξαρτησίας, το ΚΚΠ προέκρινε τη συγκρότηση ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους (με ίσα δικαιώματα για την εβραϊκή μειονότητα), ως ένα «πρώτο βήμα προς την εθελοντική ένωση όλων των αραβικών χωρών "σε ομόσπονδη βάση"». Εκτιμούσε ότι «ο αυθαίρετος πολυκερματισμός του αραβικού κόσμου» εξυπηρετούσε τόσο τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών στην περιοχή όσο και τα «τοπικά συμφέροντα» τμημάτων της άρχουσας τάξης των Αράβων²⁰.

Τα όποια ημίμετρα και προσπάθειες ενσωμάτωσης της αραβικής αντίστασης στη βρετανική κατοχή (π.χ. με την εισαγωγή εκλεγμένων δημοτικών αρχών, τον σχηματισμό ενός νομοθετικού συμβουλίου - του οποίου όμως η μεγάλη πλειοψηφία των μελών ήταν διορισμένα - κ.ο.κ.) δεν είχαν αποτέλεσμα.

Ετσι, «το 1936», όπως αναφέρει ο ΟΗΕ, «η αντίσταση των Παλαιστινίων στην ξένη (βρετανική) κυριαρχία και τον ξένο (εβραϊκό) εποικισμό εκδηλώθηκε σε μια μεγάλη εξέγερση που διήρκεσε λίγο - πολύ έως την απαρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου». Σε αυτή συνέδραμε επίσης η γενικότερη άνοδος των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στην περιοχή την ίδια περίοδο. Πράγματι, «οι διεκδικήσεις των Παλαιστινίων για ανεξαρτησία άντλησαν ορμή από τις ταυτόχρονες εθνικιστικές εξάρσεις σε Αίγυπτο και Συρία, που είχαν αναγκάσει Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων»²¹.

Η εξέγερση των Παλαιστινίων ξεκίνησε τον Απρίλη του 1936, όταν η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή (που είχαν συγκροτήσει μια σειρά από κόμματα και οργανώσεις) προκήρυξε γενική απεργία με κύριο αίτημα τον σχηματισμό εθνικής κυβέρνησης. Στην πορεία, η απεργία συνοδεύτηκε από επιθέσεις σε Βρετανούς στρατιώτες, αστυνομικά τμήματα και εβραϊκούς εποικισμούς, δολιοφθορές σε σιδηροδρόμους, αγωγούς πετρελαίου, κ.ο.κ. Οι βρετανικές αρχές αναγκάστηκαν να μεταφέρουν στρατιωτικές ενισχύσεις από την Αίγυπτο, τη Μάλτα έως και την ίδια τη Βρετανία προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, ενώ προχώρησαν επίσης σε μαζικές συλλήψεις, εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλα έκτακτα μέτρα. Στην καταστολή της εξέγερσης μετείχαν όμως και οι Εβραίοι, τόσο μέσω των παραστρατιωτικών τους οργανώσεων Χαγκανά και Ιργκούν, όσο και μέσω της μαζικής τους ένταξης στις αστυνομικές δυνάμεις (κάπου 2.800) ως εκτάκτων.

Το ΚΚΠ στήριξε την εξέγερση και μετείχε ενεργά σε αυτή, γεγονός που αποτυπώθηκε και στο εύρος της επίθεσης εναντίον του. Μόνο στο εξάμηνο που διήρκεσε η απεργία εκτοπίστηκαν 46 μέλη του, ενώ 264 κομμουνιστές και «συμπαθούντες» φυλακίστηκαν²².

Τον Οκτώβρη του 1936, με τη διαμεσολάβηση και ορισμένων Αράβων ηγετών γειτονικών χωρών, οι Βρετανοί πέτυχαν τη λήξη της απεργίας. Οι συγκρούσεις όμως - όπως και η καταστολή - συνεχίστηκαν, ειδικά μετά τη γνωστοποίηση της βρετανικής πρότασης για διχοτόμηση της Παλαιστίνης τον Ιούλη του 1937 (βλ. στη συνέχεια). Εως τον Οκτώβρη του 1938 οι βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Παλαιστίνη έφτασαν τις 18 - 20.000. Οι κατοχικές αρχές εφάρμοσαν «συλλογικές τιμωρίες» κατά του άμαχου πληθυσμού, καταστρέφοντας χωριά, υποχρεώνοντας τους κατοίκους τους σε καταναγκαστική εργασία, κ.ά. Οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια υπήρξαν κοινή πρακτική της αστυνομίας και του στρατού, ενώ στις βάναυσες διαπομπεύσεις και κακοποιήσεις Αράβων (αιχμαλώτων ή απλά υπόπτων) μετείχαν πολύ συχνά και μέλη των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων.

Τα στοιχεία που παραθέτει ο M. Hughes από στρατιωτικές και αστυνομικές εκθέσεις της περιόδου, μαρτυρίες Βρετανών, καταγγελίες βασανισθέντων Αράβων, κ.ο.κ., είναι σοκαριστικά. Διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, για «βασανισμούς υπόπτων, για Αραβες να κομματιάζονται αναγκαζόμενοι να διαβούν δρόμους στους οποίους οι Βρετανοί είχαν τοποθετήσει νάρκες (...) για κρατούμενους να κλείνονται σε κλουβιά εκτεθειμένοι στον ήλιο και χωρίς τροφή, για ανθρώπους να μαστιγώνονται με βρεγμένα σχοινιά, να κλείνονται σε κουτιά, να τους σπάνε τα δόντια και να τους καίνε τα πόδια με πετρέλαιο (...) να δέρνονται μέχρι λιποθυμίας, να τρυπιούνται με βελόνες, να εξαπολύονται σκυλιά εναντίον τους (...) Βρετανικές και εβραϊκές δυνάμεις να κακομεταχειρίζονται τους Αραβες βάζοντάς τους να κουβαλούν βαριές πέτρες και να τους χτυπούν όταν τους πέφτουν. Φρουροί χρησιμοποίησαν ακόμα και τις ξιφολόγχες τους σε ανθρώπους που στερούνταν ύπνο, αναγκάζοντάς τους να φοράνε κουδούνια και να χορεύουν (...)»²³.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, την εν λόγω περίοδο, πάνω από 3.000 Αραβες Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν στη μάχη ή από παρακρατικούς, 110 εκτελέστηκαν δι' απαγχονισμού, 6 - 8.000 τραυματίστηκαν και κάπου 6.000 κλείστηκαν σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης²⁴.

Εως το 1939 η συντριπτική στρατιωτική υπεροχή των Βρετανών και η άγρια καταστολή είχαν επιφέρει τα επιθυμητά για τους ιμπεριαλιστές αποτελέσματα. Η εξέγερση καταστάλθηκε. Ηδη όμως κατά τη διάρκειά της είχε καταστεί οφθαλμοφανές ότι η κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην Παλαιστίνη δεν μπορούσε να συνεχιστεί δίχως διαρκές και αυξανόμενο κόστος (σε υλικούς και στρατιωτικούς πόρους) για το βρετανικό καπιταλιστικό κράτος. Κόστος που δεν μπορούσε να καλυφθεί, ειδικότερα σε μια περίοδο που πύκνωναν τα σύννεφα του πολέμου πάνω από την Ευρώπη. Αν όχι μια συμφέρουσα λύση, έπρεπε τουλάχιστο να βρεθεί μια όσο το δυνατόν λιγότερο ασύμφορη διέξοδος.

Η Επιτροπή που συστάθηκε το 1936 - 1937 για να εξετάσει την κατάσταση ήταν κατηγορηματική: «Το να προάγει κανείς τη μετανάστευση των Εβραίων με την ελπίδα πως αυτό εντέλει θα οδηγούσε σε μια εβραϊκή πλειοψηφία και την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους με τη συμφωνία ή έστω τη συναίνεση των Αράβων είναι ένα πράγμα. (Ωστόσο) είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό (κανείς) να περιεργάζεται, ακόμη και μακροπρόθεσμα, τη βίαιη μετατροπή της Παλαιστίνης σε ένα εβραϊκό κράτος ενάντια στη θέληση των Αράβων (...) (Κάτι τέτοιο) θα σήμαινε ότι η εθνική αυτοδιάθεση παρακρατούνταν (ως δικαίωμα) καθόσον οι Αραβες ήταν πλειοψηφία στην Παλαιστίνη και θα παραχωρούνταν μόνο όταν πλειοψηφούσαν οι Εβραίοι. Θα σήμαινε πως οι Αραβες θα στερούνταν τη δυνατότητα να σταθούν από μόνοι τους, πως απλά (...) ανταλλάχθηκαν από την τουρκική κυριαρχία στην εβραϊκή (...) Η ουσία (του ζητήματος) ήταν ξεκάθαρη στα μάτια των Αράβων. (...) Και η αντίδρασή τους υπήρξε πολύ λογική (...) Τα γενεσιουργά αίτια των "ταραχών" του 1920, του 1921, του 1929 και του 1933 ήταν τα ίδια (...) Το δε 1936 ήταν ακόμα πιο ξεκάθαρο. Εβραϊκές ζωές πάρθηκαν και εβραϊκές ιδιοκτησίες καταστράφηκαν. Αλλά ο ξεσηκωμός είχε στόχο, άμεσα και κυρίως, την κυβέρνηση (...) τη βρετανική κυριαρχία (...)

Δεν πρόκειται για μια διαφυλετική διαμάχη, προερχόμενη από κάποια παλιά ενστικτώδη αντιπάθεια των Αράβων έναντι των Εβραίων. Οι τριβές ανάμεσα σε Αραβες και Εβραίους στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες μέχρις ότου η σύγκρουση στην Παλαιστίνη τις ενέσπειρε. Τα ίδια δε πολιτικά προβλήματα - ταραχές, εξεγέρσεις, αιματοχυσία - προέκυψαν σε Ιράκ, Συρία και Αίγυπτο, όπου δεν υπήρχαν "εθνικές εστίες" (σ.σ. εποικισμοί). Προφανέστατα, λοιπόν, το πρόβλημα στην Παλαιστίνη είναι πολιτικό. Είναι, όπως παντού, το πρόβλημα του εξεγειρόμενου εθνικισμού. Η μόνη διαφορά έγκειται στο ότι στην Παλαιστίνη ο αραβικός εθνικισμός είναι άρρηκτα συνυφασμένος με τον ανταγωνισμό προς τους Εβραίους. Κατά πρώτον, η ίδρυση μιας εθνικής εστίας (για τους Εβραίους) περιλαμβανόταν εξαρχής στην ακύρωση του δικαιώματος (των Αράβων) στην εθνική αυτοδιάθεση. Κατά δεύτερον, σύντομα αποδείχθηκε πως δεν αποτελούσε απλά ένα εμπόδιο προς τη δημιουργία μιας εθνικής κυβέρνησης, αλλά εμφανώς το κύριο εμπόδιο. Κατά τρίτον, καθώς η εστία αυτή μεγάλωνε, ο φόβος μεγάλωνε μαζί της, πως όταν και εφόσον παραχωρούνταν η δυνατότητα μιας εθνικής κυβέρνησης, δεν θα ήταν αραβική, αλλά μια κυβέρνηση εβραϊκής πλειοψηφίας. Γι' αυτό είναι δύσκολο να είσαι Αραβας πατριώτης και να μη μισείς τους Εβραίους»²⁵.

«Οι ενστάσεις ηθικού χαρακτήρα, που προκύπτουν από τη διατήρηση ενός συστήματος κυβέρνησης (στην Παλαιστίνη) διά της μόνιμης καταστολής, είναι αυτονόητες (...) Και το χειρότερο είναι πως αυτή η πολιτική δεν οδηγεί πουθενά. Οσο εντατικά και συστηματικά και να διατηρηθεί, δεν θα λύσει το πρόβλημα. Η εγκαθίδρυση μίας ενιαίας αυτοδιοικούμενης Παλαιστίνης θα είναι τόσο μη πρακτική, όσο είναι τώρα (...) Προφανώς το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί δίνοντας στους Αραβες ή στους Εβραίους αυτό που θέλουν. Η απάντηση στο ερώτημα "ποιος από τους δύο θα διοικήσει την Παλαιστίνη", πρέπει με βεβαιότητα να είναι "κανείς τους". (...)» Επομένως; «Διχοτόμηση»!²⁶

Η προτεινόμενη «λύση» της διχοτόμησης (της δημιουργίας δηλαδή δύο κρατών) υιοθετήθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση τον Ιούλη του 1937. Το προκαταρκτικό σχέδιο προέβλεπε τη δημιουργία χωριστού εβραϊκού κράτους στα βόρεια της Παλαιστίνης, προεκτεινόμενο κατά το μεγαλύτερο μήκος της μεσογειακής της ακτής (μια έκταση που αντιστοιχούσε περίπου στο 1/3 του συνόλου της Παλαιστίνης).

Η βρετανική πρόταση απορρίφθηκε τόσο από την Αραβική Ανώτατη Επιτροπή, όσο και από το 12o Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο (Ζυρίχη, Αύγουστος 1937).

Και η βρετανική Επιτροπή Γούντχεντ, όμως, που συστάθηκε προκειμένου να εργαστεί πάνω στα «τεχνικά ζητήματα» του όλου σχεδίου, κατέληξε τον Αύγουστο του 1938 ότι η προτεινόμενη διχοτόμηση ήταν μη εφαρμόσιμη, εφόσον σχεδόν ο μισός πληθυσμός των εδαφών που θα συγκροτούσαν το μελλοντικό εβραϊκό κράτος ήταν Αραβες, σημειώνοντας τον «κίνδυνο μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών». «Οι πολιτικές, διοικητικές και οικονομικές δυσκολίες που ενέχει η πρόταση δημιουργίας ανεξάρτητου αραβικού και εβραϊκού κράτους εντός της Παλαιστίνης», κατέληγε, «είναι τόσο μεγάλες ώστε καθιστούν αυτή τη λύση στο πρόβλημα μη εφαρμόσιμη στην πράξη»²⁷.

Το Συνέδριο του Λονδίνου, που πραγματοποιήθηκε από τις 7 Φλεβάρη έως τις 17 Μάρτη του 1939, με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Βρετανίας, των Παλαιστινίων Αράβων, των Εβραίων, της Αιγύπτου, του Ιράκ, της Υπεριορδανίας, της Σαουδικής Αραβίας και της Υεμένης, επίσης κατέληξε σε αδιέξοδο.

Σύντομα, όμως, η βρετανική κυβέρνηση, ζυγίζοντας τη γεωστρατηγική σημασία της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής στην αυγή της νέας γενικευμένης ιμπεριαλιστικής πολεμικής σύγκρουσης (Β' Παγκόσμιος Πόλεμος), θα προχωρούσε σε αναπροσαρμογή της έως τότε ακολουθούμενης πολιτικής της, δημιουργώντας νέα δεδομένα και νέες εξελίξεις στο Παλαιστινιακό ζήτημα.

Παραπομπές:

1. Survey of Palestine, τόμ. 1, 1946, σελ. 141 και Supplement to Survey of Palestine, 1947, σελ. 10.

2. Walter Lehn, «The Jewish National Fund», στο Journal of Palestine Studies, τ.3, αρ.4, 1974

3. Στο United Nations, Origins and evolution of the Palestine Problem: 1917-1947 (Part I), στο https://www.un.org/unispal/history2/origins-and-evolution-of-the-palestine-problem/part-i-1917-1947/ (από δω και πέρα ΟΗΕ).

4. Ο «αναθεωρητικός σιωνισμός» υπήρξε μια πιο επιθετική - μαξιμαλιστική εκδοχή του σιωνισμού, που αντετίθεντο στην έως τότε κυρίαρχη προσέγγιση του ΣΟ περί βαθμιαίας πραγμάτωσης των στόχων του μέσω της οικονομικής κυρίως επικράτησης. Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου οι αναθεωρητές σιωνιστές αναδείχθηκαν δεύτερη πολιτική δύναμη στην Παλαιστίνη μετά τους σοσιαλδημοκράτες του Ντ. Μπεν Γκουριόν (https://www.jewishvirtuallibrary.org/revisionist-zionism).

5. Rassvyet, 4.11.1923 στο www.jewishvirtuallibrary.org/quot-the-iron-wall-quot

6. Ze'ev Jabotinsky, The Iron Law, Selected Writings, South Africa, σελ. 26

7. M. K. Budeiri, The Palestine Communist Party, PhD, LSE, 1977, σελ. 20, 43 και 80.

8. International Press Correspondence, τ.9, αρ. 54, 1929, σελ. 1163

9. M. K. Budeiri, ό.π., σελ. 33, 45 και 80.

10. ΟΗΕ, ό.π.

11. ΟΗΕ, ό.π.

12. ΟΗΕ, ό.π.

13. ΟΗΕ, ό.π. και https://encyclopedia.ushmm.org/content/en/article/german-jewish-refugees-1933-1939

14. ΟΗΕ, ό.π.

15. ΟΗΕ, ό.π.

16. M. K. Budeiri, ό.π., σελ. 48.

17. M. K. Budeiri, ό.π., σελ. 48.

18. M. K. Budeiri, ό.π., σελ. 46 και 89.

19. M. K. Budeiri, ό.π., σελ. 45.

20. M. K. Budeiri, ό.π., σελ. 88, 89 και 135.

21. ΟΗΕ, ό.π.

22. M. K. Budeiri, ό.π., σελ. 122.

23. Matthew Hughes, «The Banality of Brutality: British armed forces and the repression of the Arab Revolt in Palestine, 1936-39», στο English Historical Review, τ.124, αρ. 507, Απρίλης 2009, σελ. 313-354.

24. Matthew Hughes, ό.π. και Philip Mattar, «Amin Al-Husayni and Iraq's quest for independence», στο Arab Studies Quarterly, τ.6, αρ, 4, 1984, σελ. 269.

25. ΟΗΕ, ό.π.

26. ΟΗΕ, ό.π.

27. ΟΗΕ, ό.π.

«Η Θεσσαλονίκη θα μείνει λιμάνι των λαών, κόντρα στα σχέδια που θέλουν να τη μετατρέψουν σε ορμητήριο των ιμπεριαλιστών», σημειώνει η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας και καλεί τον λαό της περιοχής να δυναμώσει όλες τις ενέργειες αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό τις επόμενες μέρες.

Οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις στο Ισραήλ αντιμετωπίζουν κρατικές απαγορεύσεις και καταστολή

Για τη δράση του και τη θέση του αυτή, αντιμετωπίζει απαγορεύσεις και πολιτικές διώξεις, όπως οι ποινές απομάκρυνσης από τις συνεδριάσεις του ισραηλινού κοινοβουλίου και περικοπής της βουλευτικής αποζημίωσης που επιβλήθηκαν στον Οφέρ Κασίφ και την Αϊντα Τούμα - Σουλεϊμάν, μέλη του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος και βουλευτές του ΧΑΝΤΑΣ (Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα).

Για όλα τα παραπάνω και τις εξελίξεις ο «Ριζοσπάστης» συζητά με τον σύντροφο Οφέρ Κασίφ.

-- Εδώ και πάνω από έναν μήνα το ισραηλινό κράτος διαπράττει σφαγή κατά των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, ενώ κλιμακώνει τις επιθέσεις στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη. Ποια είναι η θέση του ΚΚ Ισραήλ για τις εξελίξεις αυτές και για το ζήτημα της κατοχής της Παλαιστίνης;

Ο Οφέρ Κασίφ με την Αϊντα Τούμα - Σουλεϊμάν σε διαδήλωση ενάντια στην κατοχή τον περασμένο Ιούνη

Εκφράζουμε την αντίθεσή μας στη Χαμάς και στα μέσα που χρησιμοποιεί και είμαστε πλήρως αντίθετοι και στα εγκλήματα που διαπράττει το Ισραήλ, απαιτώντας άμεση κατάπαυση του πυρός, απελευθέρωση όλων των ομήρων και ανταλλαγή όλων των φυλακισμένων.

Προειδοποιούμε εδώ και δεκαετίες ότι η συνεχιζόμενη κατοχή της Δυτικής Οχθης, της Λωρίδας της Γάζας και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ δεν είναι μόνο παράνομη, άδικη και παραβιάζει το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού για αυτοδιάθεση στην πατρίδα του, αλλά και ότι θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη αιματοχυσία.

Ο κίνδυνος αυτός έχει γίνει ακόμα πιο βέβαιος από τότε που οι τελευταίες κυβερνήσεις αγνόησαν πλήρως τους Παλαιστίνιους, συνάπτοντας διπλωματικές σχέσεις με ορισμένες αραβικές χώρες ερήμην τους, και δυστυχώς η επίθεση της Χαμάς μάς επιβεβαίωσε.

Ο μόνος δίκαιος και ρεαλιστικός τρόπος για να σταματήσει η αιματοχυσία και να μπορέσουν οι δύο λαοί της περιοχής να ζήσουν ειρηνικά, με ασφάλεια και ευημερία, είναι να τερματιστεί η βάναυση κατοχή και να επιτραπεί στον παλαιστινιακό λαό να οικοδομήσει το ανεξάρτητο κράτος του στο σύνολο των εδαφών που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!

-- Παρά τις διώξεις, βλέπουμε επίσης να οργανώνονται διαμαρτυρίες στο Ισραήλ, ακόμα και έξω από το σπίτι του Μπ. Νετανιάχου. Υπάρχει λαϊκή αντίδραση στη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα και την κατοχή;

-- Δυστυχώς, αλλά όχι παραδόξως, κάτω από το προπέτασμα καπνού του πολέμου το Ισραήλ έχει μετατραπεί από εθνοκρατία - ένα καθεστώς στο οποίο οι Αραβο-Παλαιστίνιοι πολίτες στο Ισραήλ απολαμβάνουν κάποια ατομικά δικαιώματα παράλληλα με τη θεσμοθετημένη εβραϊκή υπεροχή - σε μια πλήρη φασιστική δικτατορία.

Οι πολίτες - ιδίως, αλλά όχι αποκλειστικά, οι Αραβες - που εκφράζουν τη συμπόνια τους για τον λαό της Γάζας ή απαιτούν κατάπαυση του πυρός, συχνά διώκονται. Απολύονται από τους χώρους εργασίας τους, αποβάλλονται από τα κολέγια και τα πανεπιστήμιά τους, συλλαμβάνονται, ανακρίνονται και κατηγορούνται ακόμα και ψευδώς για υποστήριξη της τρομοκρατίας. Η κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της ομάδας του Γκαντς, και η πλειοψηφία του λαού στο Ισραήλ υποστηρίζουν τις επιθέσεις στη Γάζα, κάποιοι από αυτούς υποστηρίζουν την κατοχή γενικά, κάποιοι άλλοι όχι. Είναι σαφές όμως ότι η συντριπτική πλειοψηφία είναι εναντίον του Νετανιάχου και θεωρεί τον ίδιο και την κυβέρνησή του υπεύθυνους για την επίθεση της Χαμάς και τις βαριές της συνέπειες.

-- Τι σημασία έχουν για εσάς οι διεθνείς εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό, οι οποίες αποκτούν δυναμική με πολλούς τρόπους σε όλο τον κόσμο;

-- Η διεθνής αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό είναι ζωτικής σημασίας, ιδιαίτερα μπροστά στην τυφλή υποστήριξη της κυβέρνησης Μπάιντεν προς την κυβέρνηση Νετανιάχου.

Ωστόσο, αυτή η αλληλεγγύη θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη δύο ζητήματα: Πρώτον, η αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό δεν πρέπει να μολύνεται από τον αντισημιτισμό. Το φυλετικό μίσος για τους Εβραίους είναι εξίσου κακό και άδικο με οποιαδήποτε άλλη μορφή ρατσισμού και πρέπει να απορριφθεί κατηγορηματικά.

Και δεύτερον, η αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό δεν συνεπάγεται εχθρότητα προς τον ισραηλινό λαό. Αντιθέτως, και οι δύο λαοί χρειάζονται την αλληλεγγύη μας στην καταπολέμηση του φανατισμού, της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και της βίας.

Copyright 2023 The Associated

Σαν Φρανσίσκο

Ξεχωριστά ήταν τα στιγμιότυπα από τον αποκλεισμό της γέφυρας Bay Area, που ενώνει Οκλαντ με Σαν Φρανσίσκο, στις ανατολικές ΗΠΑ, λίγα χιλιόμετρα από τον χώρο όπου διεξαγόταν η Σύνοδος των χωρών για την Οικονομική Συνεργασία στον Ειρηνικό (APEC), στον οποίο προχώρησαν την Πέμπτη διαδηλωτές, με ένα πανό που έγραφε «Σταματήστε τη γενοκτονία»! Η απήχηση της κινητοποίησης ήταν μεγάλη, λόγω του σημείου που επέλεξαν οι διαδηλωτές. Οι αρχές απάντησαν με καταστολή.

Αλλά και στον γειτονικό Καναδά, έγινε αποκλεισμός της κύριας γέφυρας στο Μόντρεαλ, Ζακ - Καρτιέ, με τους διαδηλωτές να καταγγέλλουν τη συμμετοχή της καναδικής κυβέρνησης στον πόλεμο στο πλευρό του Ισραήλ. Στη Φινλανδία, διαδηλωτές πραγματοποίησαν καθιστική διαμαρτυρία στον κεντρικό σταθμό του μετρό στο Ελσίνκι, καταγγέλλοντας τη σφαγή στη Γάζα.

Μόντρεαλ

Ελσίνκι