Τη βδομάδα που πέρασε, ένα ισραηλινό μεταγωγικό αεροσκάφος προσγειώθηκε σε αεροδρόμιο της Τουρκίας, για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια. Πρόκειται για αεροπλάνο των ισραηλινών αερογραμμών, «El Al», που μετέφερε ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό με τελικό προορισμό τη Νέα Υόρκη και έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, κουβαλώντας περίπου 24 τόνους εμπορευμάτων.

Δυτικά ΜΜΕ βρήκαν ευκαιρία να υπενθυμίσουν ότι τον Απρίλη η Τουρκία είχε στείλει στο Ισραήλ ιατρικό εξοπλισμό, στο πλαίσιο της «διπλωματίας του κορονοϊού», σε «μια απρόσμενη έκφραση αλληλεγγύης που άνοιξε το δρόμο για μια βελτίωση στις τεταμένες σχέσεις των κάποτε στρατηγικών συμμάχων...». Επίσης, Ισραηλινοί αξιωματούχοι σχολίασαν ότι η επανάληψη των πτήσεων μεταξύ Τελ Αβίβ και Κωνσταντινούπολης θα βοηθήσει να φτάσει το διμερές εμπόριο σε «επίπεδα ρεκόρ».

Είχαν προηγηθεί - το τελευταίο 15ήμερο - δημοσιεύματα για διμερείς επαφές, με θέμα ακόμα και τη διερεύνηση των διαθέσεων για καθορισμό ΑΟΖ ανάμεσα στις δύο χώρες. Θυμίζουμε ότι ο γνωστός Τούρκος υποναύαρχος Τζιχάτ Γιαϊτζί, «αρχιτέκτονας» της «Γαλάζιας Πατρίδας», προ μηνών είχε σημειώσει ότι «όπως υπογράψαμε συμφωνία καθορισμού θαλάσσιων περιοχών με τη Λιβύη, σύντομα πρέπει να υπογράψουμε και με το Ισραήλ».

Και μπορεί τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα να τα διέψευσε η ισραηλινή πλευρά, ωστόσο την περασμένη βδομάδα ανέλαβε ο διπλωματικός επιτετραμμένος του Ισραήλ στην Αγκυρα Ρόι Γκίλαντ να επιβεβαιώσει ότι εντείνονται οι προσπάθειες αποκατάστασης των διμερών σχέσεων, που είχαν επιδεινωθεί μετά την «κρίση του "Μαβί Μαρμαρά"» και εξαιτίας των διαφορετικών «προσεγγίσεων» σε σοβαρά μέτωπα, όπως το Παλαιστινιακό, το Ιράν κ.λπ.

Αρθρογραφώντας στην τουρκική ιστοσελίδα «Χαλιμίζ», ο Γκίλαντ σημείωσε ότι «οι παρούσες σχέσεις Τουρκίας και Ισραήλ πάσχουν από έλλειψη πολιτικού διαλόγου και από υπερβολική "Διπλωματία των Μεγαφώνων"» και επισήμανε: «Ωστόσο, αυτό δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Η Τουρκία και το Ισραήλ δεν χρειάζεται να συμφωνούν σε όλα. Υπήρχαν πάντα και θα υπάρχουν πάντα πολιτικές διαφορές. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα, προκειμένου να φέρουμε τις σχέσεις μας σε ένα κανονικό επίπεδο. Αυτό το επίπεδο μπορεί να αποφέρει οφέλη τόσο στην Τουρκία όσο και στο Ισραήλ, για να αντιμετωπίσουμε τις κοινές μας προκλήσεις με μεγαλύτερη επιτυχία...».

Το άρθρο του Γκίλαντ αναπαράχθηκε και συζητήθηκε ευρέως, με την ισραηλινή εφημερίδα «Τζερούσαλεμ Ποστ» να τοποθετεί με μεγάλη ειλικρίνεια τις εξελίξεις στη μεγάλη εικόνα των ευρύτερων ανταγωνισμών στην περιοχή:«Οι συνομιλίες Ισραήλ - Τουρκίας θα ικανοποιήσουν όσους στην Ουάσιγκτον θεωρούν ότι η εξέλιξη αυτή μπορεί να οδηγήσει στο να υιοθετήσει η Αγκυρα μια πιο σκληρή προσέγγιση απέναντι στην Τεχεράνη».

Οι αναφορές βέβαια στο Ιράν βάζουν αυτομάτως στο κάδρο και τη Ρωσία, αφού η προσέγγιση Τουρκίας - Ιράν έγινε κατά βάση στο πλαίσιο της τριμερούς με τη Μόσχα, για τα ζητήματα της Συρίας, με κορύφωση τη «διαδικασία της Αστάνα».

Η εξέλιξη αυτή αποτελεί «αγκάθι» στις σχέσεις ΗΠΑ - Τουρκίας, καθώς απειλεί τη ΝΑΤΟική συνοχή και τορπιλίζει την «προβολή ισχύος» του ΝΑΤΟ στην περιοχή έναντι των ανταγωνιστών του, κάνοντας τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς να επιδιώκουν διακαώς την επαναγκίστρωση της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο και την ανάσχεση της ρωσικής επιρροής στην περιοχή.

Σ' αυτόν το στόχο «επιστρατεύεται» τώρα και το Ισραήλ, στο πλαίσιο του παζαριού που επεκτείνεται σε όλη την περιοχή, με την ισραηλινή εφημερίδα να παρατηρεί ότι «ένας νέος Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών, οι μάχες που δίνει η Τουρκία στο Ιντλίμπ ενάντια στο συριακό καθεστώς, που έχει τη στήριξη του Ιράν, και μια σύγκληση στην ανάγκη για διάλογο στη Συρία, ακόμα και η Μεσόγειος, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα νέο κεφάλαιο για τις ισραηλινο-τουρκικές σχέσεις μετά από μια δεκαετία δυσκολιών».

Στο άρθρο του ο Γκίλαντ μιλούσε για έναν «μακρύ» κατάλογο «κοινών συμφερόντων μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ», στον οποίο περιελάμβανε «τη χρήση από την Τουρκία ισραηλινών λιμένων για εξαγωγή προϊόντων στην Ιορδανία, διμερές εμπόριο, τουρισμό», αλλά και την Ενέργεια.

Σημειωτέον, το Γενάρη, σε συνέντευξη που είχε δώσει τότε ο Γκίλαντ για τη νέα χρονιά σε τουρκικά ΜΜΕ, περιγράφοντας τα πεδία που προσφέρονται για την επαναπροσέγγιση των δύο χωρών, ανέφερε ότι «πάνω απ' όλα υπάρχει η τρομερή προοπτική για κοινά σχέδια στην Ενέργεια που μπορεί να ωφελήσουν και τις δύο χώρες».

Τόνιζε χαρακτηριστικά ότι «οι διμερείς σχέσεις πρέπει να εξομαλυνθούν», αφού «μπίζνες και πολιτικές σχέσεις δεν διαχωρίζονται», αλλά και ότι «η σταθερότητα στις διμερείς σχέσεις είναι το μονοπάτι που θα αναδείξει την αληθινή προοπτική που υπάρχει μεταξύ των δύο χωρών».

Επέμενε ότι «δεν είναι αργά για να ανανεωθεί αυτή η στρατηγική συμμαχία» και ότι «η Ενέργεια θα βρεθεί στο κέντρο αυτής της συνεργασίας, μαζί με άλλα περιφερειακά θέματα που αποτελούν πρόκληση και για τις δύο χώρες,όπως η έλλειψη σταθερότητας στη Συρία αλλά και η καταστροφική ανάμειξη του Ιράν στην περιοχή».

Εναν μήνα πριν (Δεκέμβρης 2019), τουρκικά ΜΜΕ είχαν μεταδώσει πληροφορίες («Σαμπάχ», 16/12/19) για συναντήσεις που είχαν αξιωματούχοι των δύο πλευρών από τότε, βολιδοσκοπώντας περιθώρια για διμερή συνεργασία με αντικείμενο «τη δημιουργία ενός αγωγού με την Τουρκία».

Το ισραηλινό δίκτυο «Kann» παρέθετε διευκρινίσεις του Τελ Αβίβ ότι είναι «ανοιχτό να διαπραγματευτεί την τουρκική πρόταση για τη δημιουργία αγωγού από τα ισραηλινά κοιτάσματα προς την Ευρώπη μέσω Τουρκίας "αν οι Τούρκοι είναι σοβαροί"», αλλά πρόσθεσε ότι αυτός ο αγωγός «δεν θα αντικαταστήσει τον αγωγό Ελλάδας - Κύπρου - Ιταλίας, θα λειτουργήσει συμπληρωματικά».

Η συζήτηση που συντηρούσαν τα αστικά επιτελεία (ΜΜΕ και «δεξαμενές σκέψης» όπως το ισραηλινό ινστιτούτο για την περιφερειακή εξωτερική πολιτική Mitvim) αναδείκνυε ότι «το Ισραήλ δεν πρέπει να αποκλείσει τη συμμετοχή της Τουρκίας σε περιφερειακούς μηχανισμούς και φόρουμ για το αέριο στη Μεσόγειο και μπορεί να ωφεληθεί από μια συνεργασία χωρίς αποκλεισμούς».

Μέσα εκεί εντοπίζονταν και εκτιμήσεις της αμερικανικής πλευράς (π.χ. του «Ατλαντικού Συμβουλίου») ότι «δεν μπορούν να λειτουργήσουν φόρουμ για συνεργασία στην περιοχή χωρίς τη συμμετοχή ενός "κρίσιμου παίκτη"», εκφράζοντας στη συνέχεια την ελπίδα «αυτό να διορθωθεί. Η Ουάσιγκτον πρέπει να πιέσει για να περιληφθεί και η Τουρκία».

Την πορεία μιας πιθανής τουρκο-ισραηλινής επαναπροσέγγισης θα επηρεάσουν βέβαια και οι εξελίξεις σε πολλά μέτωπα.

Στο άρθρο του ο Γκίλαντ υποστήριξε ότι «ο πόλεμος στο Ιντλίμπ έφερε στην επιφάνεια κάποια σημαντικά γεωπολιτικά δεδομένα. Ενα από αυτά είναι ότι η παρουσία του Ιράν στη Συρία λειτουργεί εναντίον των τουρκικών συμφερόντων». Πρόσθετε ότι ένα «κανονικό επίπεδο» διμερούς συνεργασίας «μπορεί να αποφέρει οφέλη τόσο στην Τουρκία όσο και στο Ισραήλ, για να αντιμετωπίσουμε τις κοινές μας προκλήσεις με μεγαλύτερη επιτυχία - όπως μπορεί κανείς να δει στη Συρία. Αλλά όχι μόνο στη Συρία...».

Ο Ισραηλινός διπλωμάτης αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και σε περιθώρια επιχειρηματικών συνεργασιών που άνοιξε η πανδημία Covid-19. «Η Τουρκία είναι γνωστή για την ισχυρή βιομηχανία της, η οποία παράγει τον περισσότερο Εξοπλισμό Ατομικής Προστασίας (ΡΡΕ) που απαιτείται σε αυτήν την περίοδο κρίσης. Το Ισραήλ, από την άλλη, είναι γνωστό για την ισχυρή βιομηχανία του υψηλής τεχνολογίας που μπορεί να προσφέρει ορισμένες σημαντικές λύσεις στην παρούσα κρίση», σημείωσε, περιγράφοντας τομείς όπου «Ισραήλ και Τουρκία μπορούν να συνεργαστούν».

Και κατέληγε το άρθρο: «Πριν από λίγες μέρες μια νέα κυβέρνηση σχηματίστηκε στην Ιερουσαλήμ. Πριν από δύο χρόνια η Τουρκία έστειλε πίσω στην Ιερουσαλήμ τον Ισραηλινό πρέσβη, εξαιτίας διαφωνιών που είχαμε στο Παλαιστινιακό. Αυτές οι διαφωνίες δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Ωστόσο τα κοινά συμφέροντα της Τουρκίας και του Ισραήλ - όπως περιγράφονται εδώ - θα εξυπηρετηθούν καλύτερα αν οι δυο χώρες διατηρούν κανονικές σχέσεις. Το μπαλάκι είναι στην πλευρά της Τουρκίας».

To άρθρο του Γκίλαντ έγινε δεκτό με ικανοποίηση από τον φιλοκυβερνητικό τουρκικό Τύπο, που σχολίασε ότι «το Ισραήλ θέλει συνεργασία: Το Ισραήλ ενεργοποιήθηκε μετά τις κινήσεις της Τουρκίας», υποστηρίζοντας ότι οι στρατιωτικές, επενδυτικές και άλλες επιλογές της Αγκυρας σε Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή «αλλάζουν τις ισορροπίες». Μην ξεχνάμε ότι την ανάγκη επαναπροσέγγισης των δύο χωρών ξεχωρίζουν στα προγράμματά τους και τα νέα κόμματα που φτιάχτηκαν (των Αλί Μπαμπατζάν και Αχμέντ Νταβούτογλου) μετά από διάσπαση του κυβερνώντος ισλαμοσυντηρητικού ΑΚΡ.

Τέλος, μιλώντας στην ορκωμοσία του (18 Μάη) ο νέος ΥΠΕΞ του Ισραήλ, Γκάμπι Ασκενάζι, μίλησε για τη «μεγάλη σημασία» που έχει «η ενίσχυση των στρατηγικών δεσμών» με χώρες με τις οποίες ήδη συνεργάζεται στενά το Ισραήλ στην περιφέρεια, όπως η Αίγυπτος και η Ιορδανία, προσθέτοντας όμως ότι θα εργαστεί παράλληλα για «την ανάπτυξη των σχέσεων και της συνεργασίας και με άλλες χώρες στην περιοχή, με στόχο να ισχυροποιηθεί η στρατηγική σχέση του κράτους του Ισραήλ».

Η αναμόρφωση του χάρτη της Μέσης Ανατολής, με το ισραηλινό σχέδιο για προσάρτηση παλαιστινιακών εδαφών, οι εξελίξεις στη Συρία, οι διεργασίες για τα Ενεργειακά στην Ανατ. Μεσόγειο, είναι κομμάτια ενός μεγάλου παζλ, όπου συγκρούονται ισχυρά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αναδιατάσσονται συμμαχίες, διαμορφώνονται άξονες και αντι-άξονες.

Είναι φανερό ότι οποιαδήποτε βελτίωση των σχέσεων Ισραήλ - Τουρκίας γίνεται κάτω από τις φτερούγες των ΗΠΑ και τροφοδοτεί αντίστοιχα τη μεγαλύτερη ομαλοποίηση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Ενδεικτικές είναι η στήριξη που προσφέρει το ΝΑΤΟ στην Τουρκία για την επέμβασή της στη Λιβύη και η αναγνώριση από πλευράς του ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική μπορεί να διαφοροποιείται σε ορισμένα σημεία από τη ΝΑΤΟική.

Ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η κατάληξη, οι εξελίξεις εκθέτουν τη σημερινή και όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, που παρουσίαζαν τις τριμερείς με το Ισραήλ υπό ΝΑΤΟική ομπρέλα ως ασπίδα τάχα στην προκλητικότητα και τις αμφισβητήσεις της Τουρκίας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, και ως όχημα για να περιοριστούν οι γεωπολιτικές φιλοδοξίες της.

Αποδεικνύεται ότι καμία ασφάλεια δεν προσφέρει για το λαό και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας η εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς. Αντίθετα, τον εκθέτουν σε μεγάλους και διαρκείς κινδύνους, ανεξάρτητα από το πού θα «κάτσει» κάθε φορά η μπίλια των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων και των πρόσκαιρων συμβιβασμών.

Τους τεράστιους κινδύνους από την πολιτική της εμπλοκής στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, πολιτική που υπηρετούν σύσσωμοι κυβέρνηση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, τη χρεοκοπία των μύθων που από κοινού διακινούν, ότι η πολιτική αυτή μπορεί τάχα να διασφαλίσει την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, επιβεβαιώνουν με «ηχηρό τρόπο» οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών.

Αναμφίβολα, στοιχείο που ξεχώρισε είναι η όξυνση της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, που αποθρασυμένη από τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τα ιμπεριαλιστικά παζάρια απλώνει τις διεκδικήσεις της σε όλο το «πεδίο», από τον Εβρο έως το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, όπως δείχνουν:

-- Η ευθεία αμφισβήτηση για μια ακόμη φορά της Συνθήκης της Λοζάνης και του Πρωτοκόλλου του 1926, με βάση το οποίο καθορίστηκαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Εβρο, με αφορμή την προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης για τοποθέτηση του «αντιμεταναστευτικού» φράχτη, σε σημείο στην περιοχή των Φερρών εντός της ελληνικής επικράτειας και ανατολικά του ποταμού. Το τουρκικό ΥΠΕΞ αξιοποίησε το «πάτημα» για να ισχυριστεί πως «η κοίτη του ποταμού που οριοθετεί το τουρκο-ελληνικό χερσαίο σύνορο το 1926 έχει αλλάξει σημαντικά λόγω φυσικών και τεχνητών παραγόντων και επομένως δεν υπάρχουν κοινά συμπεφωνημένες γεωγραφικές συντεταγμένες στη συγκεκριμένη περιοχή του συνόρου που να είναι συμβατές με τη συμφωνία (Πρωτόκολλο) του 1926», προσθέτοντας πως «δεν θα ανεχτούμε, σε καμία περίπτωση, κανένα τετελεσμένο στα σύνορά μας».

-- Οι δηλώσεις Ακάρ, που χαρακτηρίζουν τις εκατοντάδες υπερπτήσεις και παραβιάσεις «πτήσεις ρουτίνας», αλλά και «σοβαρές προκλήσεις» τις «παρενοχλήσεις τουρκικών σκαφών από Ελληνες στο Αιγαίο», αποτυπώνοντας το βήμα βήμα «γκριζάρισμα» συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων που επιδιώκει η Τουρκία, υπό τις «φτερούγες» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Την ίδια ώρα, το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό έδινε στοιχεία που αποτυπώνουν πως πέρα από τα «ρεκόρ» υπερπτήσεων μόνο μέσα στη χρονιά έχουν γίνει πάνω από 1.000 σχετικές παραβάσεις και στη θάλασσα.

-- Οι νέες απειλές από τη μεριά του Τούρκου ΥΠΕΞ για ένταση των προσφυγικών ροών το επόμενο διάστημα, προς τα νησιά και τον Εβρο, στο πλαίσιο των άθλιων παζαριών με την ΕΕ για μια νέα συμφωνία για τον εγκλωβισμό των ξεριζωμένων (η σχετική πρόταση της ΕΕ αναμένεται να ανακοινωθεί μέσα στον Ιούνη), με τον Τσαβούσογλου να σημειώνει χαρακτηριστικά πως «η Συμφωνία (σ.σ. του 2016) πρέπει να αναθεωρηθεί. Διαφορετικά δεν είναι σωστό να υποβαθμίσουμε το θέμα απλά δίνοντας μόνο χρήματα για να μείνουν οι μετανάστες στην Τουρκία», παραπέμποντας στα ευρύτερα «ανταλλάγματα» που έχουν πέσει στο τραπέζι.

-- Η συνέχιση των τουρκικών γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ, για την κατοχύρωση των θέσεων της Τουρκίας στην ενεργειακή μοιρασιά στην περιοχή, με τον Τσαβούσογλου να δηλώνει ξανά πως στην περιοχή «τώρα έχουν αποχωρήσει όλοι μέχρι το τέλος της χρονιάς. Ποιος είναι εκεί; Μόνο η Τουρκία είναι εκεί...», προσθέτοντας πως «η ελληνοκυπριακή πλευρά πρέπει να συμβιβαστεί με την Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου κάνοντας συμφωνία. Και το μήνυμα στις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου είναι ότι η Τουρκία είναι εδώ. Πρέπει να συνεργαστείτε με την Τουρκία».

-- Η συμφωνία της κρατικής εταιρείας πετρελαίου της Τουρκίας με την κυβέρνηση Σάρατζ στη Λιβύη, με βάση την ανυπόστατη τουρκολιβυκή συμφωνία για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών, με τον υπουργό Ενέργειας της Τουρκίας να επανέρχεται μέσα στη βδομάδα στις σχεδιαζόμενες γεωτρήσεις που έχει εξαγγείλει η Τουρκία, λέγοντας πως η τουρκική ΤΡΑΟ έχει υποβάλει αίτηση για την έναρξη σεισμικών ερευνών στην περιοχή μέσα στον Ιούλη.

Στο μεταξύ, την Παρασκευή, σε μια «συμβολική» κίνηση, η τουρκική κυβέρνηση πραγματοποίησε εκδήλωση στην Αγία Σοφία για την επέτειο της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, κατά την οποία, σύμφωνα με τον Τούρκο Πρόεδρο, στο πλαίσιο της προσευχής της Παρασκευής των μουσουλμάνων, επρόκειτο να αναγνωστούν αποσπάσματα από το Κοράνι.

Οι εξελίξεις δεν αφήνουν περιθώρια «παρανοήσεων» για το γεγονός πως τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια βάζουν «μπουρλότο» στην περιοχή, δρομολογούν επικίνδυνες εξελίξεις και «διευθετήσεις» που ακουμπούν άμεσα και τα Ελληνοτουρκικά, με το βλέμμα στραμμένο στη διατήρηση της ΝΑΤΟικής συνοχής και στην ανακοπή της επιρροής Ρωσίας και Κίνας και στην περιοχή.

Μιλάνε κι εδώ από μόνα τους:

-- Η στήριξη του ΝΑΤΟ στην τουρκική επέμβαση στη Λιβύη και στην κυβέρνηση Σάρατζ, με τις γνωστές δηλώσεις Στόλτενμπεργκ, στήριξη που συνδέεται με την προσπάθεια να ανακοπεί η επιρροή της Ρωσίας.

-- Οι δηλώσεις Πάιατ μέσα στη βδομάδα, πως Ελλάδα και Τουρκία πρέπει «να διαχειριστούν» τα μεταξύ τους θέματα «ως σύμμαχοι του ΝΑΤΟ», «με τον διάλογο μεταξύ Αθήνας και Αγκυρας, με την έναρξη των διαδικασιών για την οικοδόμηση των Μέτρων Εμπιστοσύνης», χαρακτηρίζοντας «απαράδεκτο σύμμαχοι του ΝΑΤΟ να εμπλέκονται σε δραστηριότητες που μπορούν να προκαλέσουν στρατιωτική συμπλοκή - τυχαία ή εσκεμμένη - μεταξύ δυο σημαντικών συμμάχων του ΝΑΤΟ σε μια γεωπολιτικά ιδιαίτερα σπουδαία περιοχή», καθώς «αν θα υπήρχε οποιαδήποτε κλιμάκωση, οι μόνοι που θα επωφελούντο από αυτή, θα ήταν οι αντίπαλοί μας. Ο νικητής θα είναι ο Βλ. Πούτιν. Είναι αυτοί που αντιτίθενται την ευρωατλαντική κοινότητα με τις αξίες και τις αρχές που αυτή και οι θεσμοί της αντιπροσωπεύουν».

Αποστροφή που προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση της ρωσικής πρεσβείας, η οποία μίλησε για «ανοησίες» και για «ανάρμοστο ύφος» που «προφανώς, ο πρέσβης απέκτησε κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Ουκρανία», προσθέτοντας πως «είναι ευρέως γνωστή η χρόνια ανικανότητα των ΗΠΑ να λύσουν τις ενδοΝΑΤΟικές διαφορές, τις οποίες η Μόσχα δεν έχει πρόθεση να εργαλειοποιεί. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η Ρωσία ήταν και παραμένει ο παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή».

-- Τα «μηνύματα» που στέλνει ο «στρατηγικός σύμμαχος» Ισραήλ (που η συμμαχία μαζί του κάτω από την ομπρέλα των ΗΠΑ διαφημίστηκε διαχρονικά ως τάχα απάντηση στην τουρκική επιθετικότητα) στην ελληνική κυβέρνηση, να πρωταγωνιστήσει σε «συνεργασίες χωρίς αποκλεισμούς», με αιχμή την Ενέργεια, που θα περιλαμβάνουν και την Τουρκία, κι ενώ έτοιμα είναι τα «οχήματα» των «διευθετήσεων» στην περιοχή υπό την ομπρέλα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ όπως το «East Med Gas Forum» και οι σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ «αναθερμαίνονται» με γρήγορους ρυθμούς (βλέπε και σχετικό θέμα δίπλα).

Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, η δήλωση του πρωθυπουργού (αλλά και των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας στον ίδιο τόνο) πως στον Εβρο «δεν εκτιμώ ότι συνέβη τίποτα που να είναι αξιοσημείωτο, που να χρίζει τέτοιας συζήτησης» αποτελεί «μνημείο» επικίνδυνου εφησυχασμού, προσπάθειας να υποβαθμιστεί η ουσία των τουρκικών παρεμβάσεων και να κρυφτεί ο «ελέφαντας στο δωμάτιο», τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια που δρομολογούν επικίνδυνες εξελίξεις για το λαό, αλλά και υπονομεύουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Οι τοποθετήσεις αυτές επιβεβαιώνουν και πάλι πως η κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, κάθε άλλο παρά είναι άμοιρη ευθυνών για την επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται.

Αντίθετα, τώρα αναδεικνύεται σε όλο του το «μεγαλείο» τι σημαίνει:

-- Να συμμετέχει μέχρι τα μπούνια στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό στην περιοχή, αναλαμβάνοντας ρόλο «προμαχώνα» της «σταθερότητας» και «συνοχής» του ΝΑΤΟ στην περιοχή, με στόχο ανάμεσα στα άλλα να κρατηθεί η Τουρκία στο λεγόμενο «δυτικό στρατόπεδο».

Χαρακτηριστική είναι η στάση της κυβέρνησης στις εξελίξεις στη Λιβύη, εκεί όπου παζαρεύει μια θέση στο τραπέζι της «επόμενης μέρας» και της μοιρασιάς, συμμετέχοντας στην ιμπεριαλιστική αποστολή της ΕΕ, κάνοντας τον «δίαυλο» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, ενισχύοντας δηλαδή τα ευρωατλαντικά σχέδια, τα ίδια αυτά σχέδια που αναβαθμίζουν το ρόλο της Τουρκίας στη χώρα ως ανάχωμα στη ρωσική επιρροή, δίνοντας «αέρα στα πανιά» των διεκδικήσεών της.

Αντίστοιχα αποκαλυπτική είναι και η στάση της για τη Συρία, όπου η κυβέρνηση υπογράφει όλο αυτό το διάστημα τα ΝΑΤΟικά σχέδια που βάζουν πλάτη στην τουρκική επέμβαση που αμφισβητεί «επί του πεδίου» τα σύνορα στην περιοχή, αρκεί η Τουρκία να τηρεί τις συμφωνίες εγκλωβισμού των προσφύγων.

-- Να «πρωταγωνιστεί» με γνώμονα τα συμφέροντα της αστικής τάξης και για την «αναβάθμισή» της, στα σχήματα των αμερικανοΝΑΤΟικών «διευθετήσεων» στην περιοχή για τη μοιρασιά της Ενέργειας, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων, τις αγορές και τις «σφαίρες επιρροής», που βάζουν το λαό στην «μπούκα των ανταγωνισμών» και τα κυριαρχικά δικαιώματα στο «τραπέζι» των παζαριών.

-- Να εντάσσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις μέσα στα παζάρια της ΕΕ με τον «στρατηγικό εταίρο» Τουρκία, που ολοφάνερα περιπλέκουν ακόμη περισσότερο τις σχέσεις αυτές, δρομολογούν επικίνδυνες εξελίξεις, με χαρακτηριστική την περίπτωση του Προσφυγικού: Εκεί όπου η κυβέρνηση «φωνάζει» για την «εργαλειοποίηση» των ξεριζωμένων από την πλευρά της Τουρκίας και την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός μέσα στη βδομάδα επαναλαμβάνει πως χρειάζεται μια νέα ευρωτουρκική συμφωνία εγκλωβισμού - και άρα και «εργαλειοποίησης» των προσφύγων και μεταναστών - απλά όχι με αυτούς τους όρους και «υπό καθεστώς εκβιασμών». Ενώ πολύ επικίνδυνους δρόμους ανοίγει η - με κυβερνητική σφραγίδα - «επιδιαιτησία» της Frontex στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Ολα αυτά την ώρα που πυκνώνουν «παρεμβάσεις» όπως της Ντ. Μπακογιάννη μέσα στη βδομάδα, πως «χρειαζόμαστε μια συνολική συμφωνία με την Τουρκία... Μια συμφωνία που θα αφορά θέματα οικονομίας, ασφάλειας, συνόρων» και πως «οι ευρωτουρκικές σχέσεις πρέπει να καθοριστούν με αυτή την καθολική συμφωνία», η οποία δεν πρέπει να καθυστερήσει.

Η σύμπλευση όλων των αστικών κομμάτων στους «στρατηγικούς» αυτούς στόχους της αστικής τάξης δεν κρύβεται από την άσφαιρη αντιπαράθεση που έστησαν ξανά τις προηγούμενες μέρες με αφορμή τα γεγονότα στον Εβρο. Αντίθετα και οι «διαξιφισμοί» αυτοί έχουν στόχο, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο τομεάρχης Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Κατρούγκαλος, στη συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής μέσα στη βδομάδα, το πώς «θα βοηθήσει να διαμορφώσουμε ένα εθνικό μέτωπο απέναντι στην κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα, και γενικά θα προωθήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα εθνικά μας συμφέροντα», όσα επιτάσσουν δηλαδή τα «εθνικά» συμφέροντα του κεφαλαίου, τα οποία κι εκείνοι υπηρέτησαν με το παραπάνω από κυβερνητικές θέσεις.

Ενώ άλλοθι σε κάθε λογής επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς δίνουν και οι εθνικιστικές κραυγές των προηγούμενων ημερών, που τροφοδοτήθηκαν από τη στάση της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων.

Οι εξελίξεις αποδεικνύουν τη χρεοκοπία της πολιτικής της εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, που ακολουθεί η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεχίζοντας την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Διέξοδο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων από το επικίνδυνο αυτό «κουβάρι» μπορεί να δώσει μόνο η ένταση της πάλης για απεμπλοκή της Ελλάδας από τα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή και την αποχώρηση από όλες τις ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.