Είναι πράγματι πρωτόγνωρες οι εικόνες που έρχονται από τις ΗΠΑ: Οι μαζικές κινητοποιήσεις συνιστούν ένα δικαιολογημένο ξέσπασμα οργής, από έναν λαό που όλο και περισσότερο βιώνει σε πρωτόγνωρο βαθμό τη σαπίλα του βάρβαρου καπιταλισμού, και μάλιστα στη «μητρόπολή» του. Ο πεσμένος στο έδαφος Αφροαμερικανός Τζ. Φλόιντ, με τον λευκό αστυνομικό να τον πατά στο λαιμό μέχρι να ξεψυχήσει, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Οι χιλιάδες Αμερικανοί που είναι στους δρόμους, δεχόμενοι την άγρια καταστολή, είναι οι ίδιοι που βιώνουν την τεράστια ανεργία, με την καταγραφή να ξεπερνάει τα 40 εκατομμύρια τους τελευταίους μήνες. Είναι οι ίδιοι που ζουν την έξαρση της φτώχειας, με εκτιμήσεις ακαδημαϊκών ερευνών να κάνουν λόγο ακόμα και για «αύξηση της πείνας», για «54 εκατομμύρια Αμερικανούς που μετά την πανδημία δεν θα έχουν ούτε τα βασικά». Είναι οι ίδιοι που μέσα σε δύο μήνες έχουν θρηνήσει πάνω από 100.000 δικούς τους ανθρώπους, θύματα της ακραίας ταξικότητας του καπιταλιστικού συστήματος Υγείας, που αφήνει κόσμο να πεθαίνει αβοήθητος από την πανδημία του κορονοϊού.

Το «αμερικανικό όνειρο» λοιπόν σε όλο του το μεγαλείο: Ομαδικοί τάφοι για τα θύματα της πανδημίας, άγρια καταστολή όσων αγωνίζονται «να αναπνεύσουν», εν ψυχρώ δολοφονίες από κρατικές και παρακρατικές ομάδες, ρατσιστική βία, πείνα και ανεργία. Κι αν όλα αυτά συσσωρεύονται στον ένα «πόλο» της αμερικανικής κοινωνίας, στον άλλο «πόλο» συσσωρεύεται ο αμύθητος πλούτος που απολαμβάνουν οι δισεκατομμυριούχοι της αστικής τάξης. Η τεράστια ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, οι επανδρωμένες αποστολές στο Διάστημα, όπως η προχτεσινή από μεγιστάνες του πλούτου έναντι δισεκατομμυρίων δολαρίων, πάνε μαζί με την καταπίεση, τη φτώχεια και τη δυστυχία για εκατομμύρια Αμερικανούς ανεξαρτήτως χρώματος.

Τι φταίει αλήθεια για όλη αυτήν την κατάσταση; Μήπως ο «ασταθής» χαρακτήρας του Ντ. Τραμπ ή το γεγονός ότι είναι «απρόβλεπτος» και «ακραίος»; Τέτοιες αναλύσεις δίνουν και παίρνουν τις τελευταίες μέρες και το μόνο που καταφέρνουν είναι να θολώνουν τη «μεγάλη εικόνα» των σφοδρών αντιθέσεων που εκφράζονται στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ως μία ακόμα ένδειξη της σαπίλας αυτού του συστήματος. Αλήθεια, πόσο διαφορετική είναι σήμερα η στατιστική των τριών θανάτων ανά μέρα από πυρά αστυνομικών στις ΗΠΑ σε σχέση με την περίοδο της διακυβέρνησης Ομπάμα; Ο «διαβολικά καλός» Τραμπ παρέλαβε τη σκυτάλη από τον Αφροαμερικανό προκάτοχό του, που και την περίοδο της δικής του διακυβέρνησης μία από τις κύριες αιτίες θανάτου Αφροαμερικανών ήταν η αστυνομική βία.

Στην αμερικανική κοινωνία έχουν δυναμώσει τάσεις αντιδραστικοποίησης του πολιτικού συστήματος. Η εκλογή Τραμπ άλλωστε αποτέλεσε έκφραση αυτής της αντιδραστικοποίησης και δεν είναι άσχετη από την απειλή που νιώθει η αμερικανική αστική τάξη από άλλους «παίκτες», και πιο συγκεκριμένα από την Κίνα και τη Ρωσία, που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Επιβεβαιώνεται ότι σε τέτοιες περιόδους, όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τα πρώτα θύματα είναι οι λαοί: Και στα πεδία των μαχών, όπως συμβαίνει στην περιοχή μας, με τις αμερικανοΝΑΤΟικές επεμβάσεις, αλλά και στο εσωτερικό των κρατών, αφού όρος για να περάσει το σύστημα την κρίση του είναι η ένταση της εκμετάλλευσης, η καταστολή και ο κρατικός αυταρχισμός.

Επομένως, όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ δεν είναι απλά μια «εξαίρεση» από την κανονικότητα. Αντίθετα επιβεβαιώνουν ότι στον σύγχρονο καπιταλισμό γίνονται πια «κανονικότητα» οι (κάθε φορά) πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Οι εικόνες από τις ΗΠΑ, από τις κινητοποιήσεις στη «Μέκκα» του καπιταλισμού, δείχνουν ότι οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη, ότι τελικά αυτό το σύστημα δεν είναι τόσο άτρωτο όπως το παρουσιάζουν. Οτι υπάρχει ελπίδα, κι αυτή βρίσκεται στην ανυποχώρητη ταξική πάλη. Οσο περισσότερο σαπίζει αυτό το σύστημα, τόσο περισσότερο πόνο, αδικία και δυστυχία προκαλεί στις λαϊκές μάζες, τόσο πιο πολλές είναι οι πληγές που ανοίγει. Ο μόνος δρόμος για να «αναπνεύσουν» οι λαοί είναι η ανατροπή του.