Γρηγοριάδης Κώστας

Το γεγονός επιβεβαιώνουν και τα τελευταία, επίσημα στοιχεία της Γιούροστατ, της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Κομισιόν. Σύμφωνα, μ' αυτά, λοιπόν, το κόστος ζωής στην Ελλάδα βρίσκεται πλέον στο 90% του μέσου όρου της ΕΕ, ενώ οι μισθοί και τα μεροκάματα βρίσκονται στο 57%.

Προχθές, πάντως, ο Κ. Σημίτης, μιλώντας στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, υποσχέθηκε πολλά και διάφορα πράγματα και ανάμεσά τους «την επιτάχυνση της πορείας πραγματικής σύγκλισης», «την αύξηση των πραγματικών μισθών», μέχρι και «τη μείωση του κόστους ζωής». Πώς θα τα κάνει όλ' αυτά; Με την ίδια και χειρότερη αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση και μέχρι σήμερα. Πράγματι, επί ΠΑΣΟΚ, οι έννοιες της υποκρισίας, του θράσους κλπ, κλπ, βρήκαν νέο νόημα...

Αντιγράφουμε από το προχθεσινό «Βήμα» και το σχετικό ρεπορτάζ από την πρόσφατη συνεδρίαση της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ: «Δημοφιλέστατος ανάμεσα στους συντρόφους του αποδείχτηκε ο κ. Ν. Χριστοδουλάκης, όχι για κανέναν ιδιαίτερο λόγο, αλλά επειδή η πλειονότητα των "κεντρικοεπιτρόπων" είναι κρατικοδίαιτη και όλοι ήθελαν, παραμονές ανασχηματισμού, να τους διεκπεραιώσει και κάποιο... ρουσφετάκι. Ο κ. Χριστοδουλάκης πάντως δεν έλεγε και πολλά "όχι"».

Τα σχόλια δικά σας...

Μάλλον, βιάζονται όσοι εκτιμούν, ότι οι τελευταίες αλλαγές προσώπων στο ΠΑΣΟΚ και, ιδιαίτερα, η αποπομπή των Κ. Λαλιώτη, επισφραγίζουν μια πορεία «μετάλλαξης» του ΠΑΣΟΚ σ' ένα κεντρώο πλέον κόμμα, που αποχωρίζεται οριστικά και τελεσίδικα τα παραδοσιακά του συνθήματα και τακτικές.

Δε διαφωνούμε, βέβαια, ότι οι αλλαγές των προσώπων σηματοδοτούν μια επιτάχυνση των αντιλαϊκών πολιτικών της κυβέρνησης και της παραπέρα προσαρμογής του ΠΑΣΟΚ στα δεδομένα της ιμπεριαλιστικής «νέας τάξης πραγμάτων» και των «αντιτρομοκρατικών πολέμων». Η πορεία αυτή, όμως, ήταν έτσι κι αλλιώς δεδομένη, βρισκόταν σε εξέλιξη και μάλλον δίκαια παραπονέθηκε ο Κ. Λαλιώτης σημειώνοντας, πως ούτε αυτός, ούτε οποιοσδήποτε άλλος της «ιστορικής ηγεσίας», είχαν αντιρρήσεις και έφερναν εμπόδια σε μια τέτοια «ανανέωση». Αλλωστε, το ΠΑΣΟΚ έχει από αρκετά χρόνια τώρα μετατραπεί σ' ένα κόμμα, που εφαρμόζει συντηρητική και αντιλαϊκή πολιτική, διαχειρίζεται με αξιοσημείωτη συνέπεια και επιτυχία τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, ενώ οι όποιες, πολύ παλιότερες, αντιΝΑΤΟικές και άλλες, παρόμοιες αναφορές του, έχουν πάει στον κάλαθο των αχρήστων από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου ακόμη.

Δε θεωρούμε, επίσης, ότι οι όποιες υπαρκτές διάφορες, μεταξύ Σημίτη και Λαλιώτη, στις μεθόδους και μορφές εγκλωβισμού και χειραγώγησης των εργαζομένων, αποτέλεσαν την καθοριστική αιτία των τελευταίων εξελίξεων.

Οι τελευταίες αλλαγές και εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, μάλλον, έχουν να κάνουν με τον ακόμη περισσότερο έλεγχο του κυβερνώντος κόμματος από τον Κ. Σημίτη και την υπ' αυτόν ηγετική ομάδα. Γεγονός, βέβαια, που παίρνει υπόψη του και αντανακλά σχέσεις με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τις μεταξύ τους αντιθέσεις, γενικότερους σχεδιασμούς και επιδιώξεις μπροστά στις επόμενες εκλογές, πιθανά μετεκλογικά σενάρια, ακόμη και σχέδια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα, χωρίς επικίνδυνους κλυδωνισμούς και απρόοπτα, ο εγκλωβισμός των εργαζομένων και του λαού, το «χώνεμα» της ογκούμενης συνεχώς λαϊκής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης.

Ολ' αυτά, όμως, θα ξεκαθαρίσουν στο μέλλον. Αυτά, που είναι σίγουρα για το επόμενο διάστημα και ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο τους εργαζόμενους είναι τα εξής: Πρώτον, η συνέχιση και παραπέρα ένταση της ίδιας μέχρι σήμερα αντιλαϊκής πολιτικής. Δεύτερον, η επαναφορά των γνωστών ψεύτικων και κινδυνολογικών διλημμάτων, περί Δεξιάς και αντιΔεξιάς, συντήρησης και προόδου, φωτός και σκότους, κλπ, κλπ. μαζί με τις ανέξοδες υποσχέσεις, τους εκβιασμούς, τη ρουσφετολογία και την πολύμορφη χειραγώγηση των συνειδήσεων. Μια τακτική, που θα βαίνει εντεινόμενη, καθώς θα εντείνεται και η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και θα ελαχιστοποιούνται, ακόμη και οι όποιες, δευτερεύουσες διαφορές της με την πολιτική της ΝΔ.

Οταν ο πρώην πρωθυπουργικός σύμβουλος, Γιώργος Πανταγιάς, είχε ανακοινώσει την υποψηφιότητά του για βουλευτής, παραγνωρίζοντας τα αρμόδια κομματικά όργανα του ΠΑΣΟΚ και τον πρόεδρο, είχε θεωρηθεί σοβαρό ατόπημα και είχε κατακριθεί έντονα. Φαίνεται τώρα τα ήθη άλλαξαν. Ετσι, ο απερχόμενος πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης, Νίκος Τσούλιας, αποχωρώντας από τη συνδικαλιστική ομοσπονδία του κλάδου, δήλωσε τις προάλλες ότι «θα περιδιαβαίνει την Ηλειακή γη ως υποψήφιος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ».

Δεν αμφισβητούμε, βέβαια, το δικαίωμα του κ. Τσούλια, να κατέλθει υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Κάθε άλλο... Στο κάτω κάτω της γραφής, τόσα χρόνια τώρα ο άνθρωπος υπηρετεί με συνέπεια την κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική, τόσο γενικά, όσο και ιδιαίτερα στον τομέα της Παιδείας. Εχει δώσει επομένως μπόλικα δείγματα γραφής στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και δε νομίζουμε, πως η τελευταία θα έχει την παραμικρή αντίρρηση στην υποψηφιότητά του. Για τους εκπαιδευτικούς, όμως και το λαό της Ηλείας έχουμε σοβαρότατες επιφυλάξεις...

Διαβάζοντας, η υποφαινομένη, χωρίς ξεφυλλίσματα περιέργειας, το πρώτο συγκλονιστικό, παραστατικό και με την πηγαία πατρογονική λαλιά της Λακωνίας, αφήγημα, την «Πικροδάφνη», με ηρωίδα μια πάμφτωχη, χήρα αγρότισσα, μάνα τριών μικρών παιδιών και παπαδιαμάντεια «φόνισσα» του πρωτότοκου «λοβού» παιδιού της, άθελά της ανακαλούσε εικόνες που συγκράτησε -σε ανύποπτο χρόνο- από την αγωνίστρια, γιατρό, σύζυγο, μητέρα Μ. Χαλβατζή. Από μια σεμνή και πλήρη γυναίκα, μια «μάνα» της ζωής. Η μορφή της, η προσωπική ζωή, η επιστημονική, πολιτική και κοινωνική δράση της, εξηγούν το πώς, από ποια ανάγκη και για ποιο σκοπό ανάβλυσε η συγγραφική της δύναμη.

Συστήνουμε στον αναγνώστη της στήλης να διαβάσει με τη σελιδοποιητική σειρά τους τα αφηγήματα. Να συνταραχτεί με τη βασανισμένη, τραγική μέχρι τέλους ζωή, με τη δίκαια αυτοδικία και με το λυτρωτικό θάνατο μιας άλλης άμοιρης αγρότισσας μάνας, της Φραγκούλαινας, στο «Αμπελάκι». Να συγκινηθεί και να εξυψωθεί με τα ηρωικά, «προμηθεϊκά» μεγέθη κομμουνιστών αγωνιστών σαν τη Λέγκω, τον άντρα της, τον σκοτωμένο αντάρτη πρωτότοκό γιο της και τον εκτελεσμένο από τα εμφυλιακά δικαστήρια μικρογιό της, στο αφήγημα «Εκτέλεση». Το τελευταίο αφήγημα, «Και εποίησα Ανθρωπο», ολότελα διαφορετικής γραφής από τα προηγούμενα, αυτοβιογραφικό και εξομολογητικό, κράμα επιστημοσύνης, κοινωνικών οραμάτων, στοχασμού, γυναικείας αισθαντικότητας, είναι εξαιρετικό ιδεολογικο-κοινωνικό «μάθημα». Ενας -υπεράνω των ορίων της λογοτεχνίας- «ύμνος» στη μητρότητα, στη ζωή, στον Ανθρωπο.

Χρόνος εκδήλωσης αυτού του καινοφανούς «πραξικοπήματος»; Πιθανά μέσα στο μήνα Ιούλη, καθώς η αποκαλούμενη αντιπολίτευση δεν επιθυμεί να καταφύγει στο δημοψήφισμα για τον πρόεδρο, που η ίδια είχε ζητήσει... αφού θεωρείται εξαιρετικά απίθανο, οποιοσδήποτε να κατορθώσει να συγκεντρώσει ποσοστό μεγαλύτερο του 62% που είχε συγκεντρώσει ο Τσάβες κατά τις προεδρικές εκλογές του 2000, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, για να απομακρυνθεί από την εξουσία.

Βέβαια, επί της ουσίας δεν πρόκειται για μία «καινοφανή» προσπάθεια ανατροπής εκ των έσω. Καταρχήν η πρόκληση κοινωνικής αναταραχής και εσωτερικής υπονόμευσης διά μέσου «της απεργίας όλων των εργαζομένων», που κλόνισε επί διμήνου τη Βενεζουέλα το Δεκέμβρη, ήταν μία γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή των ΗΠΑ. Ποιος άραγε δε θυμάται την περίπτωση του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, είτε τις επί 44 χρόνια προσπάθειες, ανεπιτυχείς φυσικά, ενάντια στο Νησί της Επανάστασης;

Δεν πρόκειται να σταματήσουν... Εξάλλου, το μίσος προς όσα ο Ούγο Τσάβες και το Επαναστατικό Συμβούλιο προωθούν -όπως η καταπολέμηση της φτώχειας και της ανισότητας, η αναδιανομή της γης, η καμπάνια κατά του αναλφαβητισμού που άρχισε τον προηγούμενο μήνα- παραμένει άσβεστο.