Παπαγεωργίου Βασίλης

Πέρα απ' αυτό, όμως, οι προαναφερόμενοι έχουν πέρα για πέρα άδικο, όταν λένε ότι το σημερινό αδιέξοδο είναι αποτέλεσμα μαξιμαλιστικών απαιτήσεων, ψεύτικων ελπίδων και αυταπατών για δίκαιη λύση, κλπ., κλπ. Ισα ίσα, το αντίθετο έχει συμβεί. Στα τριάντα αυτά χρόνια, από το 1974, οι ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ακολούθησαν και συνέβαλαν σε μια πολιτική σταδιακής αποδιεθνοποίησης του Κυπριακού και, βήμα το βήμα, συνεχούς και μεγαλύτερης εναπόθεσης της αντιμετώπισης του προβλήματος στις «καλές προθέσεις» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και μετέπειτα της ΕΕ. Με δυο λόγια, καλούσαν το λύκο να... σώσει τα πρόβατα...

Αυτή η πολιτική, με αποκορύφωμα το «σχέδιο Ανάν», έστρωσε το δρόμο για τα σημερινά αδιέξοδα και όχι οι δήθεν μαξιμαλιστικές απαιτήσεις. Αλλωστε, η ελληνοκυπριακή ηγεσία έχει κάνει, τα τριάντα αυτά χρόνια, αρκετές υποχωρήσεις, ενώ, η τουρκοκυπριακή και η Αγκυρα, δεν έχουν κάνει ούτε βήμα πίσω.

Ολοφάνερη είναι η αμηχανία μερικών εγχώριων οπαδών του αμερικανόπνευστου «σχεδίου Ανάν», μπροστά στην προχτεσινή, τεκμηριωμένη και καθαρή τοποθέτηση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσου Παπαδόπουλου, για το «σχέδιο Ανάν». Και μη έχοντας τι να πουν, βρήκαν να κάνουν... κριτική, επειδή ο Κύπριος Πρόεδρος «δεν εκστόμισε τη λέξη Ελλάδα» στο διάγγελμά του...

Κατανοούμε τις εθνικιστικής απόχρωσης σκοπιμότητές τους, αλλά, θα τους συμβουλεύαμε να μην ξύνονται στην γκλίτσα του τσοπάνη. Ο ελληνικός λαός βρίσκονταν πάντα και συνεχίζει να βρίσκεται αταλάντευτα στο πλευρό του κυπριακού λαού και, ακόμη περισσότερο, των Ελληνοκυπρίων, αλλά είναι άλλο πράγμα η στάση της επίσημης Ελλάδας όλ' αυτά τα χρόνια - δηλαδή, των κυβερνήσεων. Μήπως, ήθελαν οι προαναφερόμενοι, να αναφέρει ο Τάσσος Παπαδόπουλος τις πολύμορφες πιέσεις που άσκησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις στην κυπριακή πολιτική ηγεσία, για να φτάσει η υπόθεση του Κυπριακού στη συμφωνία της Νέας Υόρκης και τα σημερινά τραγικά αδιέξοδα; 'Η, να αναφέρει τις υποσχέσεις, που τους έδιναν, σε συνδυασμό με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ;

Αρκετές είναι οι κριτικές που δέχονται οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και οι ηγεσίες των κυπριακών πολιτικών κομμάτων, τις μέρες αυτές, από μια σειρά εγχώριους αρθρογράφους και, κυρίως, από εφημερίδες που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ. Ο λόγος; Τους καταλογίζουν ελλιπή και μη κατάλληλη προετοιμασία της κοινής γνώμης στην Ελλάδα και την Κύπρο, ώστε να έχει καταστεί... ώριμη και έτοιμη να αποδεχτεί το «σχέδιο Ανάν» και να μην υπάρχει το σημερινό αρνητικό κλίμα.

Και τι λέτε, πως έπρεπε να έχουν ήδη κάνει οι προαναφερόμενες ηγεσίες, σύμφωνα πάντα με τις σχετικές κριτικές; Να έχουν εγκαταλείψει από χρόνια «τους μύθους» και τις «αυταπάτες», περί αποκατάστασης της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και του ενιαίου της Κυπριακής Δημοκρατίας, της απελευθέρωσης του κατεχόμενου μέρους και της απόσυρσης όλων των κατοχικών και των ξένων γενικότερα στρατευμάτων. Με άλλα λόγια, να έχουν εγκαταλείψει από χρόνια τα όσα όριζαν οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για το Κυπριακό και να έχουν αποδεχτεί τα τετελεσμένα της εισβολής και τη λογική μιας διχοτομικής «λύσης».

Προφανώς, μέχρι τη διεξαγωγή των δημοψηφισμάτων, στις 24 Απρίλη, θα διαβάσουμε και θα ακούσουμε και πολύ χειρότερα...

Οταν λέγαμε, στη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου, ότι η εκλογή του Γ. Παπανδρέου από τη βάση του ΠΑΣΟΚ, είναι ένα ψηφοθηρικό πυροτέχνημα και δεν εκφράζει την παραμικρή πρόθεση και διάθεση «συμμετοχικής δημοκρατίας», η ηγεσία της τότε κυβέρνησης και νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης διερρήγνυε τα ιμάτιά της κι έκανε βαθυστόχαστες αναλύσεις, για την αναγκαιότητα της συμμετοχής του πολίτη στα κοινά, για τη «μεγάλη τομή», που επιχείρησε ο Γ. Παπανδρέου, κλπ.

Σήμερα, δύο μόλις μήνες μετά, τα πράγματα είναι πλέον πολύ καθαρά. Η μηδαμινή σημασία, που δίνει ο Γ. Παπανδρέου και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στα όσα έλεγε προεκλογικά, περί «συμμετοχικής δημοκρατίας», έγινε ολοφάνερη, με αφορμή τη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το «σχέδιο Ανάν». Την απόφαση, για ένα τόσο σοβαρό και κρίσιμο ζήτημα, πήρε το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ κι ένας μικρός αριθμός επιλεγμένων στελεχών. Ούτε καν η Κεντρική Επιτροπή του Κινήματος. Ούτε καν η Kοινοβουλευτική Oμάδα. Και, βέβαια, ούτε λόγος για συμμετοχή των μελών και των φίλων, για διοργάνωση εσωκομματικών δημοψηφισμάτων, κλπ., κλπ., όπως υπoσχόταν προεκλογικά ο Γ. Παπανδρέου.

Οπως καταλαβαίνει ο καθένας, η «συμμετοχική δημοκρατία» του Γ. Παπανδρέου ισχύει μόνον στις περιπτώσεις, που η βάση συμφωνεί μαζί του. Οταν διαφωνεί, γράφει στα παλιά του παπούτσια και τη «συμμετοχική δημοκρατία» και τη βάση...

Επειδή, ορισμένοι αρθρογράφοι και αναλυτές επιμένουν, χαρακτηρίζοντας το «σχέδιο Ανάν» ως πρωτοβουλία του ΟΗΕ και, επομένως, πρέπει να γίνει αποδεκτό, ξανασημειώνουμε, ότι υπάρχουν μερικές λεπτές, αλλά πολύ ουσιαστικές διαφορές. Το διαβόητο «σχέδιο» ήταν το αποτέλεσμα μιας πρωτοβουλίας του ΓΓ του ΟΗΕ, Κ. Ανάν. Μέχρι σήμερα, το περιεχόμενο του σχεδίου δεν έχει εγκριθεί από κανένα όργανο του Οργανισμού, ούτε από το Συμβούλιο Ασφαλείας (ΣΑ). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός, πως την περασμένη βδομάδα και αμέσως μετά τη Λουκέρνη, ο Κ. Ανάν δεν πέτυχε την έγκριση του σχεδίου του στην αντίστοιχη συνεδρίαση του ΣΑ.

Και, πέρα απ' αυτά, ακόμη και ο πλέον ανίδεος, περί του Κυπριακού, εάν διαβάσει τις σχετικές με το πρόβλημα αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως και τις - υπό την αιγίδα του ΟΗΕ - συμφωνίες Κορυφής 1977 - '79, από τη μια και από την άλλη το «σχέδιο Ανάν», πολύ εύκολα θα καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις.

Οσοι, λοιπόν, θέλουν σώνει και καλά να ταυτίσουν το «σχέδιο Ανάν» με τον ΟΗΕ, ας αναφέρουν και τα παραπάνω, ώστε ο καθένας να βγάζει τα συμπεράσματά του, έχοντας όλα τα στοιχεία υπόψη του.

Αλληγορικό, λοιπόν, με καυστικότατο χιούμορ και πολύ ευφάνταστη πλοκή, είναι το μυθιστόρημα του Λευτέρη Κανέλλη «Ο Κουστό και οι τυφώνες» («Σύγχρονη Εποχή»). «Ηρωες» του βιβλίου είναι οι αρσενικές και θηλυκές «θεότητες» της θάλασσας, αλλά και λογής λογής πλάσματά της, που εκπέμπουν το SOS, για τη σωτηρία του περιβάλλοντος, γήινου και θαλάσσιου, του πλανήτη μας. Αντιήρωές του είναι κάποια σύγχρονα ανάλογα της Σκύλλας και της Χάρυβδης, σαν να λέμε οι μεγαλοκαρχαρίες του κεφαλαίου και ο Κουστό, εκείνος που με την κουστωδία του, το «Καλυψώ» και με κονδύλια από άγνωστες «πηγές» ερευνούσε τις θάλασσες, από αγάπη και πόθο να την προστατέψει από την καταστροφική ρύπανση, όπως ισχυριζόταν. Ο Κουστό - όχι ο πραγματικός, αλλά του μυθιστορήματος - σκαρφαλωμένος, μαζί με πιγκουίνους, σε ένα παγόβουνο και βοηθούμενος από τις Νηρηίδες, καταφέρνει να φτάσει στη Νέα Υόρκη και καταγγέλλει στον ΟΗΕ τους εμπόρους των ρύπων.

Με οβελία και κρασί

γιορτάστε αυτή τη μέρα,

ξεχάστε κάθε πίκρα σας,

στήστε τρανή βεγγιέρα,

γέλια μονάχα ας απλωθούν

σήμερα στον αέρα.

***

Τσουγκρίστε κόκκινα αυγά

και με καρδιά καμίνι

κάντε ευχές να λείψουνε

φτώχεια, πολέμοι, θρήνοι

κι αληθινή ανάσταση

του κόσμου μας να γίνει!

Η κατάθεση της ειδικής συμβούλου για ζητήματα Εθνικής Ασφαλείας, Κοντολίζα Ράις, ενόρκως και δημοσίως, ενώπιον της ανεξάρτητης επιτροπής του Κογκρέσου για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, απέσπασε τα φώτα της δημοσιότητας. Οι «αναλυτές» με αδημονία ανέμεναν τις απαντήσεις της στις κατηγορίες του πρώην «τσάρου» της αντιτρομοκρατίας, Ρίτσαρντ Κλαρκ, όσον αφορά στην πρόληψη των επιθέσεων αλλά και στη μονομανία των «γερακιών» κατά του Ιράκ.

Η κατάθεση δεν απέδωσε τα δέοντα σε όσους προσέβλεπαν σε αυτήν. Τι ακριβώς περίμεναν; Αποδείξεις; Αραγε, ξέχασαν ότι η Ράις ήταν η πρώτη που, μιλώντας στο Πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς μόλις επτά μήνες μετά την 11η Σεπτεμβρίου, περιέγραψε τα καταστροφικά γεγονότα ως «καταπληκτική ευκαιρία» και συνέκρινε την παρούσα συγκυρία που διαμορφώνεται με αυτή της «περιόδου 1945-'47 όταν η αμερικανική ηγεμονία επέκτεινε τον αριθμό των ελεύθερων κρατών, περιλαμβανομένων της Ιαπωνίας και της Γερμανίας και δημιούργησε μία νέα ισορροπία δυνάμεων»;

Οτι οι δηλώσεις και αποκαλύψεις του Κλαρκ, που μόνο «περιστερά» δεν είναι, ήταν αρκετές να ανατρέψουν συλλήβδην το πολιτικό σκηνικό σε βάρος της κυβέρνησης Μπους, οι οποίες σχεδόν «προγραμματίστηκαν» να γίνουν τη στιγμή όπου ο πόλεμος κατά του Ιράκ έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο σύγχρονο εφιάλτη για τους Αμερικανούς;

Μήπως δεν είναι τίποτα περισσότερο από επεισόδια του πολέμου που μαίνεται εντός των τειχών της «υπερδύναμης», πολέμου σε επίπεδο τακτικής και όχι στρατηγικής;