Οι δύο από τους τέσσερις νεκρούς λοιπόν ήταν μετανάστες από το Πακιστάν. Πολτοποιήθηκαν από το τρένο, στην προσπάθειά τους να βγάλουν το ΙΧ που ήταν εγκλωβισμένο στις γραμμές του τρένου. Προσπαθούσαν να σώσουν δύο συνανθρώπους τους, Ελληνες, και δεν υπολόγισαν τον κίνδυνο. Από τους 15 ανθρώπους που προσπαθούσαν να απεγκλωβίσουν για ώρα το ηλικιωμένο ζευγάρι μέσα στο αυτοκίνητο, οι δύο Πακιστανοί έμειναν εκεί για να βοηθήσουν, βλέποντας το θάνατο να έρχεται κατά πάνω τους...

Μερικές φορές η μοίρα παίζει άσχημα παιχνίδια. Και έρχεται να επιβεβαιώσει με τραγικό τρόπο, το πόσο ψεύτικη, δηλητηριώδης και επικίνδυνη είναι η ρατσιστική και αντιδραστική προπαγάνδα των αστικών κομμάτων που στοχεύει να κάνει τους Ελληνες να στραφούν ενάντια στους μετανάστες.

«Μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση η διαπραγμάτευση είναι η πιο συνηθισμένη καθημερινή πρακτική διαδικασία. Προφανώς διαπραγματευόμαστε για τα πάντα. Βέβαια υπάρχουν συγκεκριμένες υποχρεώσεις που απορρέουν από τις δανειακές μας συμβάσεις και συγκεκριμένοι στόχοι, οι οποίοι δεν τίθενται σε αμφιβολία, αλλά το πώς θα φτάσουμε στους στόχους είναι θέμα πολιτικής και αυτή η πολιτική και το μείγμα της οικονομικής πολιτικής που θα ασκήσουμε φυσικά και είναι ζήτημα καθημερινής διαπραγμάτευσης». Πρόκειται για τη νέα παραλλαγή του ιδεολογήματος περί επαναδιαπραγμάτευσης που λανσάρει, διά στόματος Α. Σπηλιωτόπουλου, η ηγεσία της ΝΔ μετά την παταγώδη κατάρρευση του μύθου για «επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου» που πούλαγε μέχρι να συμμετάσχει στην κυβέρνηση του μαύρου μετώπου και προσυπογράψει το νέο μνημόνιο. Οπως είναι αναμενόμενο, τα στελέχη της ΝΔ αρνούνται να ομολογήσουν πως τα περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου είναι σκέτη απάτη και φούμαρα, αφού αυτό διατυπώνεται ρητά στη δανειακή σύμβαση, ότι δηλαδή καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να επαναδιαπραγματευτεί, και προσπαθούν να διασωθούν με σαθρά επιχειρήματα όπως το παραπάνω, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται περισσότερο καταγέλαστοι. Οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι άλλο η «καθημερινή διαδικασία» των διαπραγματεύσεων που γίνονται πράγματι διαχρονικά στους κόλπους της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, που όμως αφορούσε αποκλειστικά το μερίδιο που θα αποσπούσε η εγχώρια πλουτοκρατία από τη «λεία», και άλλο βέβαια «η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου» και «το νέο μείγμα πολιτικής», που υποσχόταν ο πρόεδρος της ΝΔ. Βέβαια, ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι θα επαναδιαπραγματευτεί για να σώσει τους μισθούς και τις συντάξεις (σ.σ. άλλωστε όλοι είδαν τι κατάφερε όταν το επιχείρησε πριν δύο μήνες), αλλά μόνο για να δοθούν περισσότερα προνόμια, φοροαπαλλαγές και επιπλέον πακέτα ρευστότητας στην εγχώρια πλουτοκρατία. Αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία, θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον, αλλά αυτό σε τίποτα δεν πρόκειται να ανακουφίσει το λαό ή να ανακόψει την ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου. Το ακριβώς αντίθετο.

Υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΝ στις ευρωεκλογές του 2004, και μάλιστα στην τελευταία - τιμητική θέση του ψηφοδελτίου, ήταν ο καθηγητής του ΑΠΘ Αντώνης Μανιτάκης, ένας από τους νομομαθείς που (με προτροπή του εκλεγμένου με στήριξη ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ - Οικολόγων δημάρχου Αθήνας) συνέταξαν τη διαβόητη πρόταση νόμου της δημοτικής αρχής για απαγόρευση κινητοποιήσεων στο κέντρο της Αθήνας, περιορισμό, διάλυσή τους. Μια πρόταση βγαλμένη, θαρρείς, κατευθείαν από τα συρτάρια εμποροβιομήχανων και μεγαλοξενοδόχων ώστε να συνεχίσουν να θησαυρίζουν ανενόχλητοι σε ένα κέντρο αποστειρωμένο από εργατικό κίνημα και λαϊκούς αγώνες. Σήμερα άρθρα του που δημοσιεύονται στον αστικό Τύπο (π.χ. «Βήμα») με αποφάνσεις τύπου «Ας αποφασίσουμε, επιτέλους, τι προτιμάμε: Μια ρακένδυτη ουσιαστικά αλλά πλήρη τυπικά κυριαρχία ή μια ανθηρή οικονομικά αλλά περιορισμένη τυπικά κυριαρχία", αναδημοσιεύονται, π.χ., στον ιστότοπο της ΔΗΜΑΡ Θεσσαλονίκης. Δεν είναι πρώτη φορά που στελέχη της τέτοιας «αριστεράς» προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην αστική τάξη ενάντια στους εργάτες και το λαό. Ωστόσο, έχει την ιδιαίτερη σημασία του το γεγονός ότι ενώ οι λαϊκοί αγώνες φουντώνουν, σπεύδουν να θωρακίσουν «νομικά» την καταστολή τους άνθρωποι που παρουσιάζονται ως «προοδευτικοί»...

Το κύμα των μεταναστών άρχισε να δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα στους ντόπιους για τους νεοφερμένους και στη συνέχεια να δημιουργεί ρατσιστικές συμπεριφορές. Ετσι Οι μετανάστες γράφτηκαν με αφορμή αυτά τα φαινόμενα.

Ο Γιάννης Βεργόπουλος, Ελληνας μετανάστης από την Πάτρα, μαζί με άλλους Ελληνες εγκαθιστάται στο Στόουν Σίτι προκειμένου να ξεχειμωνιάσει και να επιστρέψει την άνοιξη στην κύρια εργασία του που είναι η εγκατάσταση σιδηροδρομικών γραμμών. Στην πόλη αυτή όμως οι μετανάστες αντιμετωπίζουν την ξενοφοβία και το ρατσισμό αρκετών ντόπιων με επικεφαλής τον Κεν Χάντερ.

Το μυθιστόρημα του Τ. Αυγερινού μας δείχνει τη σύγκρουση ντόπιων και μεταναστών, όπως αυτή εξειδικεύεται ανάμεσα στον Βεργόπουλο και τον Χάντερ. Η τραγική κατάληξή της αναδεικνύει έντονα τα αδιέξοδα στα οποία ωθεί η καπιταλιστική κοινωνία τους εργαζόμενους, είτε αυτοί είναι ντόπιοι είτε μετανάστες. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Γρηγοριάδης Κώστας

Η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ιταλίας (CGIL) - που για χρόνια συμμετέχει στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο» προβάλλοντας παράλληλα απόψεις περί «καλύτερης διαχείρισης» του καπιταλιστικού συστήματος - αρχικά είχε αντιδράσει στις αλλαγές στην εργατική νομοθεσία ανακοινώνοντας την... πιθανότητα να προκηρύξει γενική απεργία και άλλες κινητοποιήσεις. Πρόκειται για διακηρύξεις που θέλουν να εκτονώσουν τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων, που ολοένα βλέπουν πως χειροτερεύει το βιοτικό τους επίπεδο, καθώς φορτώνονται νέα βάρη ώστε το κεφάλαιο να βγει όσο το δυνατόν αλώβητο από την καπιταλιστική κρίση.