Ο Π. Ηλιόπουλος συζητά με τους εργαζόμενους στο αμαξοστάσιο

Τα μέλη του Κόμματος που εργάζονται στο χώρο και συμμετείχαν στην περιοδεία διακίνησαν στους συναδέλφους τους την ανακοίνωση του ΚΚΕ, καλώντας τους να πάρουν την υπόθεση της οργάνωσης της απεργίας στα χέρια τους: Να την προετοιμάσουν ενημερώνοντας κι άλλους εργαζόμενους, να αποφασίσουν για τη συμμετοχή τους με μαζικές διαδικασίες, κόντρα στους σχεδιασμούς της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, και να την περιφρουρήσουν για να αποτελέσει σημαντικό σταθμό στην πάλη τους.

Αναφερόμενος στο Ασφαλιστικό, ο Π. Ηλιόπουλος τόνισε ότι όσα προβλέπει δεν αφήνουν κανέναν εργαζόμενο ανεπηρέαστο. Στόχος του νομοσχεδίου είναι να απαλλάξει το κράτος και την εργοδοσία από τον «μπελά» της Κοινωνικής Ασφάλισης, μιας από τις σημαντικότερες κατακτήσεις της εργατικής τάξης τον περασμένο αιώνα. Ταυτόχρονα, με το Φορολογικό ετοιμάζεται νέα αφαίμαξη της λαϊκής οικογένειας, την ίδια στιγμή που φοροαπαλλάσσουν με δεκάδες ρυθμίσεις το μεγάλο κεφάλαιο.

Απαντώντας στην ανησυχία των εργαζομένων για το αν και πώς μπορεί να μπει φρένο στην αντιλαϊκή επίθεση, το στέλεχος του Κόμματος τόνισε ότι είναι σημαντικό το ότι μέχρι τώρα οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες καθυστέρησαν την υλοποίηση των μέτρων. Δεν είναι αλήθεια, συμπλήρωσε, ότι το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό καθυστέρησαν λόγω διαφωνιών στις διαπραγματεύσεις, αφού αυτά τα μέτρα είχαν αποφασιστεί από τον περασμένο Αύγουστο, με το τρίτο μνημόνιο.

Συζητώντας με τους εργαζόμενους, τους κάλεσε να συνυπολογίσουν ότι η επίθεση της συγκυβέρνησης δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ακριβώς επειδή ετοιμάζεται και νέος γύρος είτε με τα Εργασιακά και την απελευθέρωση των απολύσεων, είτε με τα «προληπτικά» μέτρα, πρέπει ο λαός να δείξει ότι δεν αφήνει άλλα περιθώρια, αλλά περνάει στην αντεπίθεση. «Αν δεν υπάρξει μαζική, αποφασιστική αντίδραση, θα τους ανοίξει κι άλλο η όρεξη, γιατί όσα ετοιμάζονται θα τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και όχι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι άλλοι καπιταλιστές», ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Τόσες απεργίες έγιναν κι όμως πέρασαν τρία μνημόνια... Πώς να αντιδράσουμε;», ρώτησε ένας από τους τεχνικούς στο συνεργείο του αμαξοστασίου και το στέλεχος του Κόμματος απάντησε ότι είναι καιρός οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να οργανώσουν την ανάπτυξη του κινήματος. Να μην τους απασχολεί μόνο πώς θα αμυνθούν, αλλά να διεκδικήσουν την ανάκτηση των απωλειών τους, αφού «μόνο αν νιώσει το κεφάλαιο και η κυβέρνηση ότι απειλούνται θα κάνουν παραχωρήσεις...». Συμπλήρωσε επίσης ότι πρέπει να ξεπεραστούν τόσο η παγίδα του φόβου όσο και οι αυταπάτες ότι μπορεί ο καθένας μόνος του να τη γλιτώσει από τη συνολική αντιλαϊκή επίθεση. Ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η αναμέτρηση είναι σκληρή και η μάχη δεν πρόκειται να τελειώσει με τη 48ωρη απεργία. Ομως πρέπει να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα, για να πάρει θάρρος ο λαός. Χρειάζεται προσπάθεια καθημερινά για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στους χώρους δουλειάς και να ενισχυθεί η οργάνωση των εργαζομένων».

Σε παρατήρηση εργαζόμενου για το ότι πρέπει να μπουν κι άλλες δυνάμεις στη μάχη, όπως οι μικροί μαγαζάτορες και να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους τις μέρες της απεργίας, ο Π. Ηλιόπουλος απάντησε ότι τέτοια προσπάθεια έγινε στην τελευταία απεργία, στις 4 Φλεβάρη και μάλιστα με ενθαρρυντικά αποτελέσματα.

«Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους να παλέψουν με προοπτική να πάρουν οι ίδιοι την εξουσία, να κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής και να τα λειτουργούν με εργατικό έλεγχο», απάντησε το στέλεχος του Κόμματος σε άλλο εργαζόμενο που υποστήριξε τη λύση του «μποϊκοτάζ» των «ξένων» προϊόντων. Ο Π. Ηλιόπουλος ανέφερε ότι για τον εργαζόμενο δεν κάνει διαφορά το σε ποιον καπιταλιστή ανήκουν τα αγαθά που παράγει. Αλλωστε, όποιος καπιταλιστής κι αν κατέχει τα φάρμακα, τα τρόφιμα κ.λπ., το αποτέλεσμα είναι το ίδιο αντιλαϊκό, γιατί η παραγωγή σχεδιάζεται με βάση το κέρδος του και όχι τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες.

Ο Γ. Λαμπρούλης απευθυνόμενος στους εργαζόμενους της εστίασης στο νοσοκομείο

Ο βουλευτής του Κόμματος κάλεσε τους εργαζόμενους να σκύψουν στην αιτία της απαξίωσης της δημόσιας Υγείας, που δεν είναι άλλη από την πολιτική εμπορευματοποίησής της. Με βάση αυτήν την πραγματικότητα να καθορίσουν τη στάση τους στους αγώνες. Οπως είπε, τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε επιχειρήσεις με φθηνούς εργαζόμενους και οι ασθενείς σε πελάτες.

Σε πολλούς εργαζόμενους του νοσοκομείου χρωστούνται δεδουλευμένα μηνών, είτε από τους εργολάβους που είχαν αναλάβει υπηρεσίες του, είτε από τη διοίκηση, που τους προσλαμβάνει με ατομικές συμβάσεις. Αλλοι που εργάζονται με «μπλοκάκι», αν χρειαστούν άδεια είναι αναγκασμένοι να βρουν οι ίδιοι τον αντικαταστάτη τους για όσο καιρό θα λείπουν!

Ο βουλευτής του Κόμματος σημείωσε ότι η υποχρηματοδότηση αποτελεί επιλογή της κυβέρνησης για την εξυπηρέτηση του χρέους και την εξοικονόμηση κονδυλίων για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Κάλεσε τους εργαζόμενους να μπουν ακόμα πιο αποφασιστικά στον αγώνα ενάντια στο νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό, που φτωχοποιεί ακόμα περισσότερο το λαό. «Πρέπει να ασκηθεί τέτοια πίεση, που να αναγκάσει την κυβέρνηση να το πάρει πίσω», τόνισε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι αυτοί οι αγώνες πρέπει να είναι ένας ακόμα σταθμός μπροστά στα επόμενα μέτρα που ήδη ετοιμάζονται.

Απαντώντας σε χαρακτηριστική τοποθέτηση μιας εργαζόμενης, η οποία αναφερόμενη στην κατάντια του ασφαλιστικού συστήματος, είπε ότι «αφού δεν έχουμε σχεδόν καμιά παροχή, είναι προτιμότερο να μη γίνονται καθόλου "κρατήσεις" από το μισθό μας», ο Γ. Λαμπρούλης τόνισε ότι η λύση δεν βρίσκεται στο συμβιβασμό με αυτήν την κατάσταση, αλλά στην πάλη για να πληρώσουν το κράτος και η εργοδοσία.

Οπως είπε, οι μόνοι που μπορούν να βάλουν φρένο είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με την πάλη τους: «Με μαζικές κινητοποιήσεις και με διεκδίκηση για ανάκτηση των απωλειών των τελευταίων χρόνων». Πρόσθεσε επίσης ότι ο αγώνας για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να πολιτικοποιείται, υιοθετώντας το στόχο ανατροπής αυτής της πολιτικής, αμφισβητώντας το «μονόδρομο» της ανταγωνιστικότητας, της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ΕΕ.

Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ: Περιοδείες ενημέρωσης για τις εξελίξεις και συζήτηση για την οργάνωση της πάλης.

-- «Για τον αναρχισμό - Η πάλη με τον μπακουνισμό την περίοδο της Α' Διεθνούς»: Βιβλιοπαρουσίαση της έκδοσης της «Σύγχρονης Εποχής» πραγματοποίησαν οι ΚΟ Μπραχαμίου.

-- Η ηρωική απεργία στα μεταλλεία του Σκαλιστήρη το 1976: Ανταπόκριση από την εκδήλωση που πραγματοποίησαν οι ΚΟ Εύβοιας.

-- Για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης: Ανταποκρίσεις από εκδηλώσεις Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ σε Υμηττό, Ζωγράφου, Κοζάνη και Τρίκαλα.

Κάλεσμα στους εργαζόμενους να μην το βάλουν κάτω, αλλά να ενισχύσουν αποφασιστικά την πάλη τους απευθύνουν οι κομμουνιστές, εξορμώντας σε εργοστάσια, νοσοκομεία, συγκοινωνίες, γραφεία, εμπορικά καταστήματα και εργατογειτονιές.

Προετοιμάζοντας τη μεγάλη 48ωρη πανεργατική απεργία, για να αποτελέσει πραγματικό ορόσημο για τη συνέχεια του αγώνα, οι Οργανώσεις του Κόμματος διακινούν πλατιά την ανακοίνωση που κυκλοφόρησε την περασμένη Δευτέρα με τίτλο: «Με Λαϊκή Συμμαχία και δυνατό ΚΚΕ απαντάμε στα αντιλαϊκά μέτρα διαρκείας, διεκδικούμε τη ζωή και το μέλλον μας».

Οι ίδιες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την ανάγκη ενίσχυσης της πολιτικής συζήτησης με τους εργαζόμενους και το λαό. Για να αναδειχθεί ότι η αντιλαϊκή επίθεση δεν έχει ημερομηνία λήξης, να αποκαλυφθεί ότι τα παζάρια της συγκυβέρνησης με τους «εταίρους» της δεν αφορούν στην ουσία των αντιλαϊκών μέτρων.

Στη δίχως τέλος επίθεση, μόνη απάντηση από την εργατική τάξη πρέπει να είναι η οργάνωση και ο αγώνας για την ανατροπή, η ανασύνταξη του κινήματός της και η ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας. Η πλατιά συζήτηση που κάνουν οι κομμουνιστές δείχνει ότι υπάρχει η δυνατότητα άνθρωποι που προβληματίζονται, που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα ανάπτυξης της πάλης, που αναγνωρίζουν τη μαχητικότητα του ΚΚΕ, να στρατευτούν πιο αποφασιστικά με την πρόταση διεξόδου του Κόμματος. Γι' αυτό, στο επίκεντρο της συζήτησης, εκτός από την περιγραφή των νομοσχεδίων και των προβλημάτων, μπαίνει και η υπεροχή της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ που, στο βαθμό που υιοθετείται από το λαό, κάνει πιο δυνατή την πάλη του και της δίνει προοπτική.

Από την απεργία στα μεταλλεία το 1976

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης ζωντάνεψε μνήμες της σκληρής αυτής μάχης στους ανθρώπους του μόχθου που παραβρέθηκαν στο κλειστό γήπεδο του Μαντουδίου, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την ανάγκη σήμερα το εργατικό κίνημα να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί, να τεθεί επικεφαλής της μεγάλης Λαϊκής Συμμαχίας για να αποκρουστεί η επίθεση κεφαλαίου - κυβέρνησης - «εταίρων», με κατεύθυνση την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με σύντομο χρονικό της απεργίας. Ακολούθησε προβολή αποσπασμάτων από το ντοκιμαντέρ «Μαντούδι '76» που καταγράφει την απεργιακή μάχη. Ιδιαίτερη στιγμή της εκδήλωσης αποτέλεσε ο χαιρετισμός και η ζωντανή μαρτυρία του Κώστα Γεωργατζή, μέλους του ΚΚΕ και του ΔΣ του σωματείου των εργαζομένων το 1976. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με αφιέρωμα στο εργατικό τραγούδι από συγκρότημα της ΚΝΕ.

Στο χώρο της εκδήλωσης διακινήθηκε ειδική έκδοση της ΚΟ Εύβοιας του ΚΚΕ αφιερωμένη στη μεγάλη απεργία μέσα από τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» της περιόδου, συνοδευόμενη και από φωτογραφικό υλικό.

Το στέλεχος του Κόμματος περιέγραψε την κατάσταση που επικρατούσε στα μεταλλεία, στο «καθεστώς Σκαλιστήρη», πριν το ξέσπασμα της απεργίας:

«Το μετάλλευμα το βγάζουν κάτω από άθλιες συνθήκες δουλειάς, εργάτες και εργάτριες που δουλεύουν με πολύ χαμηλά μεροκάματα, με λίγο οξυγόνο, χωρίς τον απαραίτητο εξαερισμό, με ελλειπή μέτρα ασφάλειας και προστασίας, μέσα στη λάσπη, με ένα μεγάλο ποσοστό να πεθαίνει ή να μένει ανάπηρο στα 45 και 50 του χρόνια από καρκίνο, καρδιακές και πνευμονολογικές ασθένειες (...) Κάτω από αυτό το καθεστώς, το 1975 φτιάχνεται το νέο σωματείο και τον Μάρτη του 1976 γίνεται η ηρωική απεργία. Αιτήματα: Καλύτερα μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Η απεργία αυτή είναι ηρωική. Πόσο μάλλον που την προηγούμενη μέρα δεν πίστευε κανένας, ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, ότι έκρυβαν μέσα τους αυτόν τον ηρωισμό.

Είναι η δύναμη και ο ηρωισμός της εργατικής τάξης, που όταν βγει στο προσκήνιο, την τρέμουν η αστική τάξη και μαζί της όλοι οι μηχανισμοί του αστικού κράτους. Από τη μια μεριά, η δύναμη του βιομήχανου και του αστικού κράτους που έστειλε όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (...) Από την άλλη μεριά, αλύγιστοι εργάτες, νέα παιδιά χωρίς την εμπειρία της ταξικής πάλης, πολλές γυναίκες, με αλυσίδες, με πετροπόλεμο και οδοφράγματα (...) Εκφράζεται απέναντι σε αυτή τη δύναμη της καταστολής η αλληλεγγύη όλης της περιοχής (...) και η απάντηση είναι να επιβληθεί στρατιωτικός νόμος στους δρόμους του Μαντουδιού (...) Εχουμε συλλήψεις, δικαστήρια, φυλακίσεις που ολοκληρώνουν το περίγραμμα και την λύσσα της καταστολής. Ο αγώνας όμως αυτός κρατάει πολλές μέρες, ώσπου αποφασίζεται το σταμάτημα της απεργίας χωρίς να ικανοποιηθούν τα αιτήματα».

Από την εκδήλωση στο κλειστό του Μαντουδίου

«Το ΚΚΕ, παρότι τότε συγκροτούσε τις δυνάμεις του στις πόλεις και στα χωριά, βρέθηκε από την πρώτη μέρα της απεργίας με αντιπροσωπεία του στο πλευρό των απεργών, με τον τότε βουλευτή και Γραμματέα της ΚΝΕ, σ. Δημήτρη Γόντικα.

Η εφημερίδα μας, ο "Ριζοσπάστης", είχε συνέχεια απεσταλμένο στην περιοχή και κάλυπτε τα γεγονότα.

Εφερε το θέμα της απεργίας, του αυταρχισμού, των συλλήψεων και των δικών στη Βουλή με Ερώτησή του.

Η ΕΣΑΚ, η παράταξη, με κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη, ήταν καθημερινά κοντά στους απεργούς.

Ο πρώτος κομματικός πυρήνας που τον αποτελούσαν παλιοί σύντροφοι κομμουνιστές αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, όπως ο Στέργιος ο Μακαντάσης, ο Γιώργης ο Λιάσκος, ο Βαγγέλης ο Τσέκος, μαζί με νεώτερους κομμουνιστές της εποχής της ΕΔΑ, όπως ο Φώτης ο Δέδες, ο Παπαπάνος, ο Κωστής ο Γεωργατζής και της μεταπολίτευσης, όπως ο Νίκος και ο Τάσος Ζησίμου, ο Λοΐζος ο Λιάσκος, ο Αντρέας ο Τριανταφύλλου, ο μπαρμπα-Γιώργης ο Κουτσουφλάκης, ο Μήτσος ο Κουτσουφλάκης, ο Γιάννης ο Σοφούλης, είχε οργώσει τότε όλα τα χωριά οργανώνοντας την κινητοποίηση (...) όλου του λαού.

Αυτός ο κομματικός πυρήνας (...) δυνάμωσε το Κόμμα και την ΚΝΕ με πρωτοπόρους εργάτες και νεολαίους. Κάλεσαν τον κόσμο να τιμήσουν την Εργατική Πρωτομαγιά στο Μαντούδι, όχι με αρνιά και λουλούδια όπως είχε επιβάλλει μέχρι τότε ο Σκαλιστήρης και το εργοδοτικό του σωματείο, αλλά με το κεφάλι ψηλά, ανεμίζοντας τις κόκκινες σημαίες...».

Στο βήμα ο Θ. Παππάς

«Θα μας πούνε κάποιοι ότι πράγματι, η μεγάλη απεργία στο Μαντούδι το 1976 ήταν ηρωική (...) αλλά ποιο το αποτέλεσμα; Από μια επιχείρηση που δούλευαν 5.000 εργαζόμενοι, έμειναν σήμερα μόνο τα κουφάρια (...) Πολλά από τα εργοστάσια που κινητοποιήθηκαν τότε έκλεισαν, ακόμα και σήμερα θα μπορούσαν να αναφέρουν ανάλογα παραδείγματα, γιατί - όπως λένε οι εργάτες - δεν έλαβαν υπόψη τους τις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες. Δεν είναι έτσι όμως (...) Τα φουγάρα σ' αυτά τα εργοστάσια δεν έσβησαν επειδή ο ένας ή ο άλλος καπιταλιστής ήταν κακός διαχειριστής, αλλά επειδή ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε κλάδους και ο παγκόσμιος ανταγωνισμός έκανε αυτές τις επιχειρήσεις ασύμφορες για τους ιδιοκτήτες τους, τις εγκατέλειψαν, μετέφεραν τα κεφάλαιά τους αλλού, άφησαν τα χρέη στις τράπεζες, στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, στους εργαζόμενους.

Μας λένε κάποιοι άλλοι για αγώνες χαμένους (...) αυτοί που δεν πάλεψαν ποτέ. Αυτοί που θέλουν αγώνες χωρίς ταξικό προσανατολισμό, χωρίς ριζοσπαστική γραμμή συσπείρωσης και πάλης, χωρίς τον απαιτούμενο βαθμό οργάνωσης σε κάθε χώρο. Αυτοί που επιδιώκουν το συμβιβασμό και τη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος. Τίποτα ποτέ δε χαρίστηκε. Τα πάντα κατακτιούνται.

(...) Την θεωρία ότι δεν βγαίνει τίποτα με τους αγώνες, οι εργάτες δεν πρέπει να την υιοθετήσουν. Είναι μια ύπουλη θεωρία, που την προβάλλουν όλοι, κυβέρνηση, εργοδοσία, ΜΜΕ, εργοδοτικός συνδικαλισμός, οπορτουνισμός, ο καθένας φυσικά με τον τρόπο του. Είναι δηλητήριο για τους εργαζόμενους... Στρέφεται κύρια ενάντια στον ταξικό προσανατολισμό των αγώνων και στο περιεχόμενό τους.

Για το ΚΚΕ και για το ταξικό κίνημα, ένα πράγμα είναι πολύ καθαρό. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και όταν δεν έχει πάντα άμεσα χειροπιαστά αποτελέσματα. Γι' αυτό δεν δικαιολογείται καμία απογοήτευση. Απ' όλους τους αγώνες η εργατική τάξη διδάσκεται και γίνεται πιο δυνατή.

Η ίδια η εμπειρία του κινήματος και οι μεγάλοι σταθμοί του έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η οργάνωση αγώνων για την απόκρουση της εκάστοτε σχεδιασμένης κυβερνητικής πολιτικής απαιτεί αγώνες με σχέδιο, με καλή προετοιμασία των εργαζομένων, συμμαχία, κλιμάκωση, κατάλληλη διαφώτιση, συλλογική ευθύνη, προετοιμασία για εναλλαγή μορφών πάλης, πρόβλεψη και ετοιμότητα χειρισμών μπροστά σε κάθε είδους σχέδια της εργοδοσίας, του κράτους.

Απαιτείται πάνω απ' όλα η συμμετοχή και η σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων, των άμεσα ενδιαφερόμενων σε κάθε φάση του αγώνα. Οι κινητοποιήσεις πρέπει να πατάνε πρώτα και κύρια μέσα στα εργοστάσια, μέσα στους χώρους δουλειάς στους κλάδους. Οι κινητοποιήσεις τύπου πλατείας μόνο τις πήρε ο αέρας και τις εξαφάνισε, όπως και τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς του ΣΥΡΙΖΑ...».

«Για να έχουν αποτελέσματα και προοπτική οι αγώνες», τόνισε ο Θ. Παππάς, «πρέπει να συνδέονται άρρηκτα με την πολιτική κατεύθυνση, με την αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης.

(...) Παλεύουμε για να ισχυροποιηθεί ο αγώνας, έχοντας καθαρό ότι για να γίνει αυτό, χρειάζεται μια συνεχής συνδυασμένη, ιδεολογική, πολιτική, μαζική συνδικαλιστική δουλειά και σκληρή οργανωτική κομματική δουλειά με σχέδιο και στόχο καθαρό. Δουλειά που θα ανατρέπει μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα, συσχετισμούς, αντιλήψεις, θα ανεβάζει το επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης πρωτοπόρων δυνάμεων. Θα το ανεβάζει ως τον κύριο και καθοριστικό δρόμο για αλλαγές και ανατροπές, που θα φέρουν την εργατική τάξη στην εξουσία.

Καθοριστικός, σε αυτή την κατεύθυνση, είναι ο ρόλος ο δικός μας, ο ρόλος του ΚΚΕ, της οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Είναι απαραίτητη η αυτοτελής δουλειά και παρουσία του Κόμματος. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να δυναμώσει το κίνημα σήμερα, να γίνεται καθημερινά προσπάθεια για να υπάρχουν το Κόμμα και η ΚΝΕ με τα οργανωμένα μέλη τους παντού. Στους μεγάλους εργοστασιακούς χώρους, στους κλάδους, στους αυτοαπασχολούμενους, στη νεολαία.

(...) Η εκατοντάχρονη Ιστορία του ΚΚΕ, οι αγώνες και οι θυσίες, οι θέσεις μας, μπορούν να είναι το στήριγμα της εργατιάς, της αγροτιάς, της νεολαίας (...) Στον αγώνα για την κοινωνία της λαϊκής ευημερίας, για τη ζωή και το μέλλον που μας αξίζει».

Από την εκδήλωση στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Αγ.Δημητρίου

Την παρουσίαση έκανε ο Φάνης Παρρής, μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, που ξεκινώντας υπογράμμισε ότι η έκδοση προσφέρεται, εκτός των άλλων, και για γνωριμία του αναγνώστη με την ιστορική περίοδο στην οποία αναφέρεται η επιλογή των κειμένων, δηλαδή τα χρόνια ύπαρξης της Α' Διεθνούς, 1864 - 1872.

Ο ομιλητής, μεταξύ άλλων, παρουσιάζοντας την έκδοση, ανέφερε:

«Η έκδοση που παρουσιάζουμε αποτελεί μια συλλογή κειμένων που γράφτηκαν την περίοδο της Διεθνούς Ενωσης Εργατών, στην οποία υπήρξαν μέλη τόσο οι Μαρξ και Ενγκελς όσο και ο Μπακούνιν, με σημαντική μάλιστα επιρροή στις γραμμές της.

(...)

Επιγραμματικά να πούμε πως ο μαρξισμός αποτελεί επαναστατική θεωρία για την εργατική τάξη επειδή είναι επιστημονικός. Αποκαλύπτει τους νόμους κίνησης της Ιστορίας, την αιτία και το σκοπό της ταξικής πάλης. Η αποκάλυψη της πηγής της εκμετάλλευσης με τη θεωρία της υπεραξίας δείχνει πως ο καπιταλισμός δεν είναι ένα σύστημα που μπορεί να διορθωθεί προς όφελος της εργατικής τάξης, παρά μόνο να ανατραπεί.

Ας δούμε συγκεκριμένα τι εκπροσωπούσε ο μπακουνισμός, με την αντιμετώπιση του οποίου ασχολείται ο Μαρξ και ο Ενγκελς στα κείμενα της συλλογής (...):

Ο αντικρατισμός του Μπακούνιν περιλάμβανε και το εργατικό κράτος. Θεωρούσε πως η εργατική τάξη πρέπει να καταργήσει το αστικό κράτος, αλλά στη θέση του να μη βάλει το εργατικό, κάτι που την αφόπλιζε, αφού έπρεπε (και πρέπει) να οργανώσει τη δική της δύναμη, τη δική της ισχύ ακόμα και όταν έχει κατακτήσει την εξουσία, ώστε να συντρίψει την αντίσταση του κεφαλαίου και να περιφρουρήσει την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Είναι χαρακτηριστικό το κείμενο της συλλογής του Ενγκελς, με το οποίο ασκεί κριτική στην Κομμούνα γιατί δεν υπήρξε αρκετά "εξουσιαστική" απέναντι στους εχθρούς της. Το αντίθετο συμπέρασμα από αυτό που βγάζουν οι αναρχικοί. Οι θέσεις των Μαρξ και Ενγκελς επιβεβαιώθηκαν παραπέρα με το νικηφόρο παράδειγμα της Οχτωβριανής Επανάστασης. Με δεδομένα όλα αυτά δεν πρέπει να αποσπόμαστε από το γεγονός ότι το κράτος είναι γέννημα της ταξικής πάλης και ότι πρέπει να εκλείψει όχι μόνο το καπιταλιστικό αλλά προοπτικά και το εργατικό κράτος. Αποτελεί βασική θέση της μαρξιστικής θεωρίας αυτό που λέει ο Ενγκελς: ότι πρέπει να μπει "στο μουσείο των αρχαιοτήτων, δίπλα στο ροδάνι και στο μπρούντζινο τσεκούρι". Οχι τυχαία και ο Λένιν εφιστούσε την προσοχή πως οι εργάτες πρέπει να προστατεύουν το κράτος τους, αλλά και να προστατεύονται από αυτό, από τυχόν υπερβολή, αυθαιρεσία ή άλλα προβλήματα στην άσκηση της εργατικής εξουσίας.

Από την αντίληψη του Μπακούνιν για το κράτος, προέκυπτε και η απέχθεια απέναντι στην ανάγκη οργάνωσης κόμματος της εργατικής τάξης, απέχθεια στη σφιχτοδεμένη οργάνωση. Πρόβαλλε ως πρότυπο μια χαλαρή σύνδεση τοπικών οργανώσεων και όχι μια οργάνωση με ενιαία δομή και ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο. Από εδώ προέκυπτε η διαφωνία των μπακουνικών σχετικά με τη δικαιοδοσία του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς πάνω στις τοπικές οργανώσεις. Φυσικά, αυτό που δεν δεχόταν ο Μπακούνιν, επικαλούμενος την τοπική αυτονομία, προσπαθούσε να το επιβάλει ο ίδιος εν είδει προσωπικής δικτατορίας στις οργανώσεις που επηρέαζε για να τις χρησιμοποιήσει και να επιβάλει τη θέλησή του στην Α' Διεθνή. Σε αυτό το αντιφατικό δίπολο "αυτονομία στις διακηρύξεις και προσωπική επιβολή στην πράξη" παραδέρνουν διαχρονικά οι διάφορες οργανώσεις του αναρχικού, αναρχοαυτόνομου, ελευθεριακού χώρου, όχι μόνο τότε αλλά μέχρι και σήμερα. Στην περίοδο των Μαρξ και Ενγκελς, αποκαλύφθηκε το βιβλιαράκι που είχε ως συντάκτη τον Νετσάγιεφ, με τίτλο "Η κατήχηση του επαναστάτη". Ο Νετσάγιεφ τότε ήταν συνεργάτης του Μπακούνιν και οι οργανωτικές δομές που περιγράφονται στο κείμενο αποκαλύπτουν μια λειτουργία με μεγάλη μυστικοπάθεια και στεγανά, με πολλούς ομόκεντρους κύκλους που τελικά καταλήγουν να καθορίζεται όλη η λειτουργία από ένα στενό κύκλο έμπιστων μεταξύ τους ατόμων που δεν λογοδοτεί πουθενά και χάνεται κάθε συλλογικότητα και δημοκρατική λειτουργία. Το πρόβλημα είναι πως η έλλειψη συλλογικής λειτουργίας κάνει ευάλωτο έναν τέτοιο χώρο στη δράση κάθε είδους μηχανισμών, διότι τα στεγανά μένουν στεγανά για όλους όσοι συμμετέχουν περιφερειακά σε τέτοιες δομές, αντιθέτως όπως φαίνεται και από την ιστορική πείρα, κάνουν το χώρο διάτρητο σε κάθε είδους επιδιώξεις, ακόμα και αντίθετες από εκείνες που υπάρχουν στο μυαλό των πρωταγωνιστών του. Τα ιστορικά παραδείγματα που υπάρχουν στα κείμενα της συλλογής καθώς και σε σημειώσεις και βιογραφικά στοιχεία είναι ενδεικτικά. Ακόμα πιο ευάλωτη γίνεται η λειτουργία του χώρου, από το γεγονός ότι αποδέχονται την προβοκάτσια ως "μέσο πάλης", για να δημιουργηθούν γεγονότα ακόμα και αν είναι σε συνεργασία με τον αντίπαλο. Παραπέρα βήμα σε αυτό είναι το ότι εφόσον το οργανωμένο εργατικό κίνημα στοχοποιείται ως προβληματικό, απλώς και μόνο επειδή είναι οργανωμένο, δικαιολογείται και κάθε προβοκάτσια ενάντιά του. Φυσικά, δεν υιοθετεί τέτοιες τοποθετήσεις όλος ο αναρχικός χώρος, αλλά είναι ευεπίφορος σε αυτές, πολύ περισσότερο που είναι εμποτισμένος με έναν ιδιότυπο αντικομμουνισμό, αφού το ΚΚ, η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης θεωρείται για αυτούς "πρόβλημα προς αντιμετώπιση". (...)

Οι απόψεις του Μπακούνιν, σχετικά με την οικονομία επικέντρωναν στο αίτημα της κατάργησης του κληρονομικού δικαιώματος, σύνθημα το οποίο τάραζε τα άγια των αγίων της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και είχε δύο αποδέκτες: είτε ουτοπιστές - επαναστάτες της φράσης είτε τμήματα των αγροτών που προσέβλεπαν στην κατάργηση της μεγάλης φεουδαρχικής προέλευσης γαιοκτησίας και την αναδιανομή γης σε ακτήμονες κ.ά. Ως σύνθημα όμως μπορούσε μόνο να ενισχύσει μια ουτοπική αντίληψη, αφού στην πραγματικότητα η κατάργηση του κληρονομικού δικαιώματος προϋπέθετε την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, δηλαδή την επανάσταση. Συνολικά βάσιζε την άποψή του για την παραγωγική διαδικασία στην απέχθεια που έδειχνε για τη μεγάλης κλίμακας οργάνωση της παραγωγής. Ομως η μεγάλη παραγωγή, με σκοπό την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών είναι αυτή που μπορεί να αυξήσει την αποδοτικότητα του ανθρώπινου κόπου, ώστε να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες, φυσικά με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

(...)

Στα κείμενα της συλλογής φαίνεται η κοπιαστική πορεία συγκρότησης του κόμματος της εργατικής τάξης. Και μιας και αυτό το κόμμα είχε διεθνή χαρακτήρα, αποτυπώνονται και οι δυσκολίες συγκρότησης μιας διεθνούς οργάνωσης της εργατικής τάξης. Στην εποχή που γράφτηκαν τα κείμενα, υπήρχε ακόμα ο απόηχος των εθνικών κινημάτων στην Ευρώπη, οι ηγέτες των οποίων είχαν μεγάλο κύρος και αίγλη, επομένως ήταν επακόλουθο να επιδρούν και στο εργατικό κίνημα. Οπως θα δει κανείς, έντονη ήταν η προσπάθεια των πρακτόρων του Λουδοβίκου Βοναπάρτη τη δεκαετία του 1860, που ορισμένοι από αυτούς εμφανίστηκαν ως οπαδοί του Μπακούνιν και ως τέτοιοι κινήθηκαν στις γραμμές της Διεθνούς. Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ιταλία, όπου το κόμμα του αστικοδημοκράτη επαναστάτη Γαριβάλδη είχε καταλυτική επιρροή στις εργατικές ενώσεις και γινόταν συστηματική προσπάθεια των γαριβαλδινών να επιδράσουν στις καταστατικές αρχές της Διεθνούς. Συμπέρασμα: Κανένα κόμμα δεν κινείται σε πολιτικό κενό. Υπάρχει συνεχής προσπάθεια επηρεασμού του εργατικού, του μαζικού κινήματος από την ίδια την αστική τάξη τόσο στις θέσεις του όσο και στη δραστηριότητά του. Και σήμερα, ένα θέμα το οποίο μπορεί να αναδεικνύεται ακόμα και με τις πιο τίμιες προθέσεις, που μπορεί να συγκινεί τμήματα του λαού και της νεολαίας, είναι σαφές ότι δεν αφορά μόνο τους φανερά εμπλεκόμενους.

Ο τρόπος οργάνωσης του κινήματος, του κόμματος της εργατικής τάξης, συνδέεται άμεσα με τους σκοπούς για τους οποίους παλεύει. Το ζήτημα είναι ότι η εργατική τάξη έχει να αντιμετωπίσει την οργανωμένη παρέμβαση της αστικής τάξης, που έχει στα χέρια της την οικονομία αλλά και το κράτος της. Η εργατική τάξη δεν μπορεί απέναντι σε αυτήν τη συγκεντρωμένη ισχύ να αντιπαραθέσει μια οργάνωση πλαδαρή που θα είναι διάτρητη από την παρέμβαση του αντιπάλου. Και στο σήμερα, η έχθρα προς την οργάνωση της εργατικής τάξης λειτουργεί παραλυτικά στις δυνατότητες της πάλης. Βέβαια, γνωρίζουμε τον αντίλογο των αναρχικών ότι μια σφιχτοδεμένη οργάνωση αποτελεί αντίγραφο κρατικής λειτουργίας, πράγμα που δεν είναι έτσι, αφού αυτό εξαρτάται από το περιεχόμενο της δράσης της, το σκοπό για τον οποίο παλεύει, αν είναι σε ρότα ταξικής πάλης ή ταξικής συνεργασίας κ.λπ.»

Από την ταράτσα του σημερινού σπιτιού της οδού Αγραίων 58 απλώθηκε πανό με το ιστορικό σύνθημα που κοσμούσε για χρόνια το «Κάστρο»

Η εκδήλωση έγινε στο δημαρχείο, ενώ στο σημείο της μάχης κατατέθηκαν στεφάνια από τις τοπικές Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, την ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και τον κομμουνιστή δήμαρχο Καισαριανής, Ηλία Σταμέλο.

Μετά το χαιρετισμό από το Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, ακολούθησε η παρουσίαση του χρονικού με αναφορά στα γεγονότα της εποχής. Το χρονικό κορυφώθηκε με τη διήγηση των γεγονότων της 28ης Απρίλη του 1944, όταν οι Γερμανοί κατακτητές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους περικύκλωσαν το σπίτι της οδού Αγραίων 58, έχοντας πληροφορία ότι πρόκειται για φρούριο των ανταρτών της πόλης και αποθήκη πυρομαχικών. Το ηρωικό «Κάστρο του Υμηττού» υπερασπίστηκαν για μία ολόκληρη μέρα ενάντια στην πολιορκία των 200 ναζί και συνεργατών τους τρεις ΕΠΟΝίτες: Ο δεκαοχτάχρονος διμοιρίτης Δημήτρης Αυγέρης και οι δεκαεπτάχρονοι Κώστας Φολτόπουλος και Θάνος Κιοκμενίδης.

Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση έκανε ο Κώστας Θυμιανός, Γραμματέας της ΤΕ Ανατολικών Συνοικιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ. Ορμώμενος από το ιστορικό σύνθημα που γράφτηκε την επόμενη μέρα στους τοίχους του «Κάστρου», «Διαβάτη που περνάς από το σπίτι των τριών ηρώων του Υμηττού, γονάτισε, σφίξε τη γροθιά σου και ορκίσου εκδίκηση», υπογράμμισε: «Το πρόσταγμα αυτό, που παρέλαβαν οι επόμενες γενιές αγωνιστών, στόμα με στόμα, γενιά τη γενιά, φτάνει σε εμάς, δίνοντάς μας το καθήκον να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε ό,τι βασανίζει και καταπιέζει το λαό, την εργατική τάξη και τη φτωχολογιά, να συνεχίζουμε να παλεύουμε για την οριστική απελευθέρωση από την καπιταλιστική σκλαβιά, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».

Αποψη της εκδήλωσης που έγινε στο σημείο που θάφτηκαν οι 7 ήρωες κομμουνιστές

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε ο Κώστας Αβραμόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ την κεντρική ομιλία στο σημείο που θάφτηκαν οι 7 κομμουνιστές έκανε ο Κώστας Χατζηδαμιανός, μέλος του Γραφείου Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του Κόμματος.

Στην απολογία του για τη δολοφονία των κομμουνιστών, ένας από τους δολοφόνους, ο Σπ. Καραμπίνης, ομολόγησε ότι γι' αυτήν τους τη «δουλειά» οι εκτελεστές κέρδισαν από 500.000 δραχμές. Μετά του προσέφεραν άλλες 600.000, για να επιστρέψει και να σκοτώσει όποιον αντάρτη μπορούσε... Τα ίχνη των επτά δολοφονημένων του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ είχαν χαθεί για 45 ολόκληρα χρόνια, από τον Απρίλη του 1943, και τελικά τα κόκαλά τους βρέθηκαν μετά από πολλές έρευνες το Σεπτέμβρη του 1988, όταν το ΚΚΕ τιμούσε τα 70 χρόνια από την ίδρυσή του. Στη συνέχεια, με ευθύνη της τότε ΝΕ Κοζάνης του Κόμματος, τα οστά τοποθετήθηκαν στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης στο Φαρδύκαμπο, όπου ως ελάχιστος φόρος τιμής τοποθετήθηκε αναμνηστική πλάκα με τα ονόματα των εκτελεσμένων.

Το στέλεχος του Κόμματος κατέληξε στην ομιλία του τονίζοντας ότι «στην πορεία για το μεγάλο γιορτασμό των 100 χρόνων του Κόμματός μας, το 2018, ορκιζόμαστε στη μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων ηρώων του λαού μας, ότι θα συνεχίσουμε στην ίδια ταξική γραμμή πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».

Από την εκδήλωση στα Τρίκαλα

Η εκδήλωση περιλάμβανε ομιλία από τον Χρήστο Κούτσικο, μέλος της ΤΕ Τρικάλων του ΚΚΕ, καλλιτεχνικό δρώμενο με αντάρτικα τραγούδια και αποκάλυψη τιμητικής πλακέτας στο χώρο, όπου ήταν ο τόπος συνάντησης όσων μετείχαν στην επιχείρηση. Το ΚΚΕ, ως ελάχιστο φόρο τιμής στους αγωνιστές που έπεσαν στο μπλόκο του Κόκκινου Πύργου, θα πάρει πρωτοβουλία για να δοθούν τα ονόματά τους στην πλατεία και σε δρόμους του Κόκκινου Πύργου, καταθέτοντας σχετική πρόταση στο Δήμο Τρικκαίων. Ο Χρ. Κούτσικος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στο μαζικό ηρωισμό που καλλιέργησε το ΚΚΕ στο λαό, λέγοντας ότι η πλούσια Ιστορία της δεκαετίας του 1940 διδάσκει πως όταν ο λαός είναι αποφασισμένος μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω βγαίνοντας στην αντεπίθεση.

Η αναφορά στα γεγονότα του Απρίλη 1944 επικεντρώθηκε στην επιχείρηση του εφεδρικού ΕΛΑΣ ενάντια στους δοσίλογους και τους συνεργάτες των Γερμανών που τρομοκρατούσαν το λαό για να τον αποκόψουν από το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Την προσπάθεια του ΕΛΑΣ, που δεν απέδωσε αποτελέσματα, λόγω πληροφόρησης που είχαν οι Γερμανοί, ακολούθησε μεγάλη νυχτερινή επιχείρηση με στρατιώτες SS, χωροφύλακες και ντόπιους συνεργάτες τους, που κύκλωσαν την ευρύτερη περιοχή με κατεύθυνση το μαντρί στον Κόκκινο Πύργο.

Στις μάχες των επόμενων ημερών έπεσαν οι Θανάσης Τσουμένης, Γραμματέας της ΠΕ Τρικάλων του ΚΚΕ, Νίκος Λέγκας, Γραμματέας του ΕΑΜ Πόλης Τρικάλων, Βαγγέλης Στάμος, επικεφαλής του ΕΛΑΣ Κόκκινου Πύργου, Βασίλης Ευθυμίου, εφεδροΕΛΑΣίτης, Διονύσης Δρακονταειδής, στέλεχος του ΕΑΜ Πόλης, καθώς και οι κάτοικοι της περιοχής Γιώργος Κυριακόπουλος και Τάσος Κωνσταντινίδης. Κατά την ίδια επιχείρηση των ναζί πιάστηκαν σε διάφορα σημεία της περιοχής οι πέντε αλύγιστοι ΕΠΟΝίτες, που οδηγήθηκαν στην αγχόνη την ίδια μέρα, 18 Απρίλη, γράφοντας νέες ηρωικές σελίδες στην Ιστορία των λαϊκών αγώνων.

Η εκδήλωση στον τόπο της θυσίας των πέντε ηρώων (συμβολή των οδών Παπαδιαμαντοπούλου, Μικράς Ασίας και Ξενίας) άνοιξε με την παρουσίαση του χρονικού των γεγονότων, διανθισμένο με επιλεγμένα αποσπάσματα από τις «Γειτονιές του Κόσμου» του Γ. Ρίτσου. Στη συνέχεια ακολούθησε χαιρετισμός από τον Λάζαρο Κυρίτση, πρόεδρο του Παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

Ο απαγχονισμός των πέντε ηρώων κομμουνιστών στα δέντρα της μικρής πλατείας έγινε κατόπιν διαταγής του αρχηγού των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Αστυνομίας ως αντίποινα, καθώς στο ίδιο σημείο λίγες μέρες νωρίτερα άνδρας του ΕΛΑΣ εκτέλεσε το λοχαγό των Ταγμάτων Ασφαλείας, Κωνσταντίνο Μανωλάκο. Συγκεκριμένα, κάποιοι ΕΛΑΣίτες στη γειτονιά της Παπαδιαμαντοπούλου έκαναν έρανο για οικονομική ενίσχυση του ΕΛΑΣ. Ο λοχαγός Μανωλάκος πλησίασε έναν ΕΛΑΣίτη με το πιστόλι στο χέρι, τον ρώτησε τι κάνουν και του ζήτησε την ταυτότητά του. Ο ΕΛΑΣίτης αντί για ταυτότητα έβγαλε από την τσέπη του σακακιού του πιστόλι και τον πυροβόλησε. Οι Πέντε Κρεμασμένοι ήρωες ήταν οι Αχ. Πλατυμέσης, 34 χρόνων, Επ. Βαμβούλης, 26 χρόνων, Ευ. Στεργίου, 48 χρόνων, Βλ. Αποστολέρης, 21 χρόνων και Β. Μπακόπουλος, 41 χρόνων.

Εκ μέρους των Κομματικών Οργανώσεων Ζωγράφου μίλησε στην εκδήλωση η Μαίρη Παναγοπούλου, μέλος του Γραφείου της ΤΕ Ανατολικών Συνοικιών της ΚΟ Αττικής, που αναφέρθηκε στην ηρωική 100χρονη πορεία του ΚΚΕ, λέγοντας: «Οι 5 εκτελεσμένοι κομμουνιστές είναι κομμάτι της ηρωικής Ιστορίας του ΚΚΕ, που είναι γεμάτη με αμέτρητα φωτεινά παραδείγματα αγωνιστών, επώνυμων και ανώνυμων μελών και στελεχών του Κόμματος, που έμειναν μέχρι τέλους αταλάντευτοι υπερασπιστές των αξιών και των ιδανικών της πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τιμώντας τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ».