• ΗΠΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ: Διεύρυνση της φτώχειας για το λαό και του πλούτου για το κεφάλαιο
• MASTER PLAN ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΠΟΛΙΓΝΙΤΟΠΟΙΗΣΗ»: Οδοστρωτήρας δικαιωμάτων και θέσεων εργασίας για το άνοιγμα πεδίου κερδοφορίας στα «πράσινα» μονοπώλια

Copyright 2020 The Associated

Από τις κινητοποιήσεις νοσηλευτριών εν μέσω πανδημίας - στα μέσα Απρίλη - που διεκδικούν καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής

Ολο αυτό το διάστημα, οι τεράστιες ουρές έξω από τράπεζες τροφίμων δεν έχουν σταματήσει. Ούτε οι ουρές για το υποτυπώδες επίδομα ανεργίας στους (σαφώς λιγότερους σε σχέση με την πραγματικότητα) δικαιούχους. Αυξήθηκαν οι «τεντουπόλεις» αστέγων σε πάρκινγκ και ανοιχτούς χώρους μεγαλουπόλεων με πρώτο το Λος Αντζελες, που θεωρείται η μητρόπολη της κατά τ' άλλα «αστραφτερής» βιομηχανίας του θεάματος (Χόλιγουντ).

Ωστόσο, η πανδημία δεν ήταν παρά ο νέος «καταλύτης» αποκάλυψης της βαρβαρότητας και της σαπίλας του συστήματος, που επιτάχυνε την καπιταλιστική κρίση. Αποκάλυψε μία προβληματική κατάσταση δεκαετιών, όπως:

-- Το εξαιρετικά αδύναμο σύστημα δημόσιας Υγείας που δεν μπορεί να προσφέρει βασική περίθαλψη στους ασθενείς με Covid-19, με τα θύματα να ξεπερνάνε τις 200.000 και τις μολύνσεις τα 6,8 εκατομμύρια.

-- Οι τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες.

-- Η συνεχής «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων.

-- Η έλλειψη ενός ουσιαστικού κοινωνικού διχτυού ασφάλειας για τα πιο ευάλωτα λαϊκά στρώματα.

Απέδειξε, επίσης, περίτρανα ένα νέο άνοιγμα της «ψαλίδας» σε βάρος των εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων, που έδειξε πόσο απαραίτητα είναι για τη λειτουργία της κοινωνίας και τους καπιταλιστές εκμεταλλευτές τους που απομυζούν τον πλούτο που αυτά παράγουν.

Εκθεση που δημοσιοποίησαν πριν από λίγες βδομάδες ειδικοί οικονομολόγοι του ερευνητικού ιδρύματος «Rand Corporation» για τις απώλειες του εισοδήματος των Αμερικανών εργαζομένων διαπιστώνει πως από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 έως το 2018 έγινε η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στη νεότερη Ιστορία των ΗΠΑ. Μελετώντας σειρά από στατιστικά στοιχεία των υπουργείων Εργασίας και Οικονομικών συμπέραναν πως η εργασία των λαϊκών στρωμάτων (δηλαδή πρωτίστως η κλεμμένη υπεραξία από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής) δημιούργησε επιπλέον πλούτο αξίας περίπου 48 τρισ. δολαρίων, που πήγαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς του 1% των πιο πλούσιων ανθρώπων στις ΗΠΑ. Αυτό το ποσό υπολογίζεται σήμερα πως πλησιάζει τα 50 τρισ. δολάρια.

Είναι προφανές πως δεν χρειαζόταν η πανδημία για να επιδεινωθεί η βαθιά εκμετάλλευση των λαϊκών στρωμάτων στις ΗΠΑ. Γινόταν και γίνεται δεκαετίες τώρα, ιδιαίτερα μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση και την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην ΕΣΣΔ, οπότε διεθνώς το κεφάλαιο προχώρησε σε νέα επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Αναφέρεται ότι σημειώθηκε η πιο οδυνηρή επιδείνωση των οικονομικών ενός μέσου νοικοκυριού στις ΗΠΑ (μεταξύ άλλων και εξαιτίας των καθηλωμένων μισθών, για πάνω από 30 χρόνια, για πολλές κατηγορίες εργαζομένων).

Εως τις αρχές του καλοκαιριού είχαν χάσει τη δουλειά τους πάνω από 40.000.000 Αμερικανοί, αρκετοί εκ των οποίων εξακολουθούν έως σήμερα να είναι χωρίς δουλειά και (κάποιοι άλλοι...) χωρίς καν τα επιδόματα - ψίχουλα των υπηρεσιών Πρόνοιας. Δεν ήταν άλλωστε ο Αμερικανός εργαζόμενος και άνεργος που επωφελήθηκαν από το «πάρτι» δισεκατομμυρίων που έκανε το Κογκρέσο, αρχικά σε συνεννόηση και στη συνέχεια σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στο πλαίσιο προγραμμάτων βοήθειας λόγω πανδημίας. Ηταν οι τεράστιοι μονοπωλιακοί όμιλοι στους οποίους κατέληξαν οι κρατικές επιδοτήσεις, τα δάνεια με προνομιακούς όρους και κάθε άλλη κρατική βοήθεια.

Ορισμένα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Περισσότερα από τα τρία τέταρτα της ομάδας των Αμερικανών δισεκατομμυριούχων που ανακοίνωσαν ότι συμμετέχουν στην εκστρατεία Giving Pledge, δηλώνοντας πρόθυμοι τάχα «να δωρίσουν» το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων τους σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, ήταν αυτοί που είδαν τις περιουσίες τους να αυξάνονται σημαντικά την τελευταία δεκαετία, σύμφωνα με την έκθεση του Institute for Policy Studies. Στις αρχές Ιούνη το ίδιο ινστιτούτο διαπίστωσε πως από τις 18 Μάρτη οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ έγιναν πλουσιότεροι κατά... 656 δισ. δολάρια!

Μόνο ο ιδρυτής της «Amazon» (εταιρεία ηλεκτρονικού εμπορίου), Τζεφ Μπέζος, είδε την περιουσία του να αυξάνεται στα τέλη Μάη κατά 36,2 δισ. δολάρια σε σύγκριση με τις 18 Μάρτη.

Επίσης, η καθαρή αξία της περιουσίας του ιδρυτή του μέσου «κοινωνικής δικτύωσης» Facebook, Μαρκ Ζάκερμπεργκ, αυξήθηκε κατά 30,1 δισεκατομμύρια δολάρια από τις 18 Μάρτη.

Το ίδιο διάστημα, βέβαια, πάνω από 43 εκατομμύρια Αμερικανοί στήνονταν στην ουρά για να υποβάλουν αίτηση επιδόματος ανεργίας.

Ο Τσακ Κόλινς, ένας από τους συντάκτες της έκθεσης Gilded Giving, επισημαίνει πως στην πραγματικότητα διπλασίασαν την περιουσία τους αντί να «δωρίσουν τη μισή» όσοι βαθύπλουτοι συμμετέχουν στην εκστρατεία Giving Pledge που ξεκίνησε το 2010 ο δισεκατομμυριούχος καπιταλιστής Γουόρεν Μπάφετ σε συνεργασία με τον συνιδρυτή της «Μάικροσοφτ», Μπιλ Γκέιτς.

Στην παραπάνω έκθεση διαπιστώνεται ότι μόλις 11 από τους 62 Αμερικανούς δισεκατομμυριούχους έχουν λιγότερα χρήματα από όσα είχαν το 2010, είτε λόγω μεγάλων δωρεών είτε λόγω αλλαγών στην αγορά.

Οι υπόλοιποι 51 δισεκατομμυριούχοι είδαν σημαντική αύξηση στην αξία της περιουσίας τους, εν μέρει διότι κερδίζουν χρήματα με τόσο γρήγορους ρυθμούς που ξεπερνούν την ικανότητά τους να τα «δωρίζουν» (για λόγους φοροαπαλλαγής)!

Βέβαια, το φαινόμενο του άκρατου πλουτισμού των κροίσων - μεγαλοκεφαλαιοκρατών δεν περιορίζεται στις ΗΠΑ. Αφορά κάθε καπιταλιστική χώρα. Αυτό το διαπίστωσε και η τελευταία σχετική έκθεση του ΟΗΕ που κατέγραψε πως το 1% των ανθρώπων με τη μεγαλύτερη περιουσία ενδέχεται, έως το 2050, να έχει στην κατοχή του το 24% του παγκόσμιου πλούτου.

Η όξυνση των οικονομικών και ταξικών ανισοτήτων στις ΗΠΑ και το προβάδισμα κάποιων μερίδων του κεφαλαίου προκαλούν ανησυχία σε άλλες μερίδες της αστικής τάξης.

Δύο χρόνια μετά την καπιταλιστική κρίση του 2008, μερικές δεκάδες δισεκατομμυριούχοι με επικεφαλής τον πρώην μεγαλοεπενδυτή του κερδοσκοπικού χρηματοπιστωτικού ταμείου «Blackrock», Μόρις Περλ, έφτιαξαν τη λεγόμενη ομάδα των «πατριωτών εκατομμυριούχων» (patrioticmillionaires.org). Αυτοί ζήτησαν από την κυβέρνηση του τότε Προέδρου, Τζ. Ου. Μπους, καθώς και των διαδόχων του να αυξήσουν σημαντικά τη φορολογία στους πάμπλουτους Αμερικανούς προς όφελος π.χ. της δημόσιας Υγείας και Εκπαίδευσης, που βρίσκονται σε βαθιά παρακμή. Πρότειναν επίσης αύξηση των μισθών των Αμερικανών εργαζομένων «ώστε να καλύπτουν τις βασικές ανάγκες» (προφανώς για να περιοριστεί το φαινόμενο του φτωχού εργαζόμενου που έχει τόσο πενιχρό μισθό που αδυνατεί να εξασφαλίσει στοιχειώδη στέγη).

Οι «πατριώτες εκατομμυριούχοι», στους οποίους συμμετέχει και ο γνωστός σκηνοθέτης Στ. Σπίλμπεργκ, επανεμφανίστηκαν τον Ιούλη στέλνοντας σε αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ επιστολή με την υπογραφή «80 εκατομμυριούχοι για την ανθρωπότητα».

Οι... φιλάνθρωποι καπιταλιστές ζήτησαν από τις κυβερνήσεις δεκάδων χωρών να αναδιανείμουν μέρος του παραγόμενου πλούτου μέσω αύξησης της φορολογίας στους πλούσιους και στις μεγάλες εταιρείες, για να στηρίξουν δήθεν τη δημόσια Υγεία λόγω πανδημίας.

Μόνο που ικανοποίηση των λαϊκών και εργατικών αναγκών και καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι έννοιες απολύτως ασύμβατες. Και αυτό είναι κάτι που ένα τμήμα της εργατικής τάξης και της νεολαίας στις ΗΠΑ αρχίζει να συνειδητοποιεί. Γι' αυτό η οργή και η αγανάκτηση ενάντια στη ρατσιστική αστυνομική βία με αφορμή τις συνεχείς δολοφονίες Αφροαμερικανών αλλά και τις κοινωνικές ανισότητες, τη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής των λαϊκών στρωμάτων, ανεξαρτήτως φυλής, εκφράζονται με μαχητικές διαδηλώσεις στους δρόμους των ΗΠΑ. Βεβαίως αυτές εκδηλώνονται μαζί με την προσπάθεια χειραγώγησής τους από τη μια πλευρά των διαχειριστών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας (των Δημοκρατικών) έναντι των Ρεπουμπλικάνων και του Ντ. Τραμπ, με το μάτι στις προεδρικές εκλογές του Νοέμβρη.

Eurokinissi

Το σχέδιο εκπόνησε η «Συντονιστική Επιτροπή για τη Δίκαιη και Αναπτυξιακή μετάβαση» με τη συνδρομή της κοινοπραξίας των συμβουλευτικών πολυεθνικών «Boston Consulting Group» και «Grant Thornton». Τα κυβερνητικά στελέχη τόνισαν κατά την παρουσίασή του αλλά και σε κάθε βήμα όπου βρέθηκαν τις επόμενες μέρες, πως πρόκειται για ένα πλάνο «πλήρως εναρμονισμένο με τους στόχους και την πολιτική της ΕΕ», ενώ ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, χαρακτήρισε την απόφαση για την «απολιγνιτοποίηση» ως «περιβαλλοντικά και οικονομικά ορθή», απαντώντας σε σχετικό ερώτημα που του τέθηκε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου του Thessaloniki Helexpo Forum.

Τα ίδια τόνισε και ο ΥΠΕΝ, τις προηγούμενες μέρες, υπογραμμίζοντας την αναγκαιότητα της ταχείας «απολιγνιτοποίησης», και κάνοντας λόγο για «ασύμφορο λιγνίτη» καθώς, όπως ανέφερε, το μέσο μεταβλητό κόστος της λιγνιτικής Ενέργειας διαμορφώνεται στα 80 ευρώ/ΜWh, ενώ η Οριακή Τιμή Συστήματος στα 45 ευρώ/MWh. Ωστόσο, αυτό που απέφυγε να αναφέρει σχετικά με την αύξηση της τιμής της παραγόμενης από λιγνίτη Ενέργειας, είναι ότι η αυτή οφείλεται όχι σε κάποια ξαφνική εκτίναξη της τιμής του λιγνίτη, αλλά στην πολιτική και τα πρόστιμα της ΕΕ στη ΔΕΗ που σκοπεύουν στη παραγκώνισή του από το ενεργειακό μείγμα, ώστε να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους της Ενέργειας που δραστηριοποιούνται στις ΑΠΕ και το φυσικό αέριο.

Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης, που αποτελεί την «ταφόπλακα» των θέσεων εργασίας και των δικαιωμάτων χιλιάδων εργαζομένων και του λαού της Δυτικής Μακεδονίας και της Μεγαλόπολης προβλέπει απόσυρση της πλειοψηφίας των λιγνιτικών μονάδων μέχρι το 2023. Τα φουγάρα των μονάδων Καρδιά 3 - 4 και Μεγαλόπολη 3 θα σβήσουν μέσα στο 2021, ενώ η υπό κατασκευή υπερσύγχρονη μονάδα «Πτολεμαΐδα V» θα λειτουργήσει με λιγνίτη μέχρι και το 2028.

Το «πωλητήριο» που θέτει η κυβέρνηση στις λιγνιτικές περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας και της Μεγαλόπολης, ώστε να αποτελέσουν «φάρο προσέλκυσης επενδύσεων» για τα μονοπώλια της «πράσινης ανάπτυξης» και άλλων επιχειρηματικών ομίλων, διαθέτει μια «προίκα» άνω των 5 δισ. ευρώ που θα διατεθούν για την κρατική στήριξη του κεφαλαίου. Παράλληλα, συνοδεύεται από μια ατελείωτη λίστα διευκολύνσεων και παροχών, δημιουργώντας έτσι μια τεράστια «ειδική οικονομική ζώνη» φοροαπαλλαγών και άλλων προνομίων για την εξασφάλιση της κερδοφορίας των επιχειρηματιών.

Η «ειδική δέσμη κινήτρων» περιλαμβάνει κρατική κάλυψη του «επενδυτικού κενού επιχορηγήσεων», φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, απαλλαγές από τέλη και λοιπές επιβαρύνσεις με καθορισμό περιορισμένου έως και μηδενικού κόστους χορήγησης αδειών, επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών της εργοδοσίας και δάνεια με ευνοϊκούς όρους και κρατικές εγγυήσεις για τους επιχειρηματίες, όπως και επιδοτήσεις για προγράμματα κατάρτισης προσωπικού. Στα «Κίνητρα διατήρησης υφιστάμενης λειτουργίας» προστίθενται παροχές επιχορηγήσεων για αναμόρφωση/ εκσυγχρονισμό παραγωγικής λειτουργίας καθώς και επιδότηση δανειακών υποχρεώσεων και μισθολογικού κόστους.

Ακόμα, η κυβέρνηση προτείνει την αύξηση των ποσοστών επιχορήγησης των επενδύσεων, αυξάνοντας τα όρια που θέτουν οι νομικοί περιορισμοί στην ένταση των ενισχύσεων. «Στη Δυτική Μακεδονία», είχε αναφέρει ο ΥΠΕΝ στην παρουσίαση του πλάνου, «για τις μεγάλες επιχειρήσεις έχουμε 25% κρατική ενίσχυση, για τις μεσαίες 35%, για τις μικρές 45%. Η δική μας πρόταση είναι 60% για τις μεγάλες επιχειρήσεις, 70% για τις μεσαίες και 80% για τις μικρές, για τις περιφερειακές ενότητες Κοζάνης, Φλώρινας και το Δήμο Μεγαλόπολης».

Από την άλλη, οι διακηρύξεις που είχε κάνει η κυβέρνηση για την ελαχιστοποίηση των κοινωνικοοικονομικών επιπτώσεων που συνεπάγονται των σαρωτικών επιπτώσεων της «απολιγνιτοποίησης», είναι κυριολεκτικά ψίχουλα. Τα «κίνητρα για την υποστήριξη φυσικών προσώπων» περιλαμβάνουν απομείωση φόρου εισοδήματος για φυσικά και νομικά πρόσωπα, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, επιδότηση στεγαστικού δανείου και ενίσχυση των προβλεπόμενων επιδομάτων και προγραμμάτων κατάρτισης. Μειώσεις φόρων, δηλαδή που δεν αφορούν ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων που μισοδουλεύουν στις εργολαβίες της ΔΕΗ και των ορυχείων, μαζί με τη γνωστή συνταγή αναδιανομής της φτώχειας μέσω επιδομάτων πείνας και προγραμμάτων κατάρτισης, την ίδια ώρα που και το master plan αναγνωρίζει πως ανάμεσα στους 190 χιλιάδες κατοίκων που διαμένουν στις άμεσα επηρεαζόμενες περιφερειακές ενότητες της Κοζάνης και της Φλώρινας, «το 50% του εργατικού δυναμικού είναι άνω των 45 ετών, καθιστώντας την επανακατάρτιση πιο δύσκολη».

Οσον αφορά στο άλλο «τυρί» που βάζει στη φάκα της «απολιγνιτοποίησης» η κυβέρνηση για τον λαό της περιοχής, δηλαδή τις υποσχόμενες θέσεις εργασίας, τα πιο αισιόδοξα σενάρια του master plan κάνουν λόγο για περίπου 6.000 θέσεις εργασίας κατά τη φάση κατασκευής και 5.000 θέσεις εργασίας κατά τη λειτουργία των μελλοντικών επενδύσεων στη Δυτική Μακεδονία.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει το μαύρο - άσπρο, υποστηρίζοντας πως θα δημιουργήσει περισσότερες θέσεις εργασίας από όσες θα χαθούν, καθώς υπολογίζεται πως θα χαθούν περισσότερες από 4.000 άμεσες θέσεις εργασίας με το κλείσιμο των μονάδων και ορυχείων, ενώ το πλήγμα στις έμμεσες θέσεις εργασίας εκτιμάται πως μπορεί να φτάσει μέχρι και τις 20.000 στη Δυτική Μακεδονία. Με βάση μελέτες του ΤΕΕ «για κάθε μόνιμη θέση προσωπικού στην εξόρυξη λιγνίτη και στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, δημιουργούνται και διατηρούνται 3,28 θέσεις στην τοπική αγορά εργασίας». Σύμφωνα με τα ίδια τα στοιχεία του master plan, τον Ιούνη του 2020 οι επαγγελματίες προς απορρόφηση, υπολογίζονται σε περίπου 10.000.

Μάλιστα, σύμφωνα και με τη λίστα των επενδυτικών προτάσεων για την Δυτική Μακεδονία και την Αρκαδία που έφερε στο φως της δημοσιότητας το ΑΠΕ - ΜΠΕ, οι όποιες θέσεις εργασίας αφορούν κυρίως τη φάση της κατασκευής στα διάφορα επενδυτικά πλάνα, δηλαδή θέσεις εργασίας ορισμένου χρονικού διαστήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πλάνο δημιουργίας φωτοβολταϊκού πάρκου στην Κοζάνη, επένδυσης ύψους 130 εκ. που προβλέπει 140 θέσεις εργασίας κατά τη φάση κατασκευής και 23 στη φάση λειτουργίας. Από το πλάνο δεν λείπουν και προτάσεις που ισχυρίζονται εξωπραγματικούς αριθμούς απασχόλησης, όπως αυτό της κατασκευής πλωτών ανεμογεννητριών, ύψους 50 εκ. που δήθεν θα δημιουργήσει 1.800 θέσεις εργασίας (!).

Κουβέντα, φυσικά, δεν γίνεται για σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Αντίθετα, προωθούνται τα προγράμματά επανακατάρτισης για τους εργαζόμενους, δουλειά με ημερομηνία λήξης από έργο σε έργο με ατομικές συμβάσεις, φαραωνικά ωράρια και μισθούς πείνας, σε μια περιφέρεια που η ανεργία ξεπερνά το 30% και το 60% για τους νέους.

Από τις προηγούμενες δεκαετίες, που βρισκόταν σε εξέλιξη το σχέδιο της απελευθέρωσης της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, διαχρονικά όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έταζαν με το τσουβάλι θέσεις εργασίας για να σπείρουν αυταπάτες στους εργαζόμενους και τον λαό της Δυτικής Μακεδονίας. Η πραγματικότητα όμως, έτσι όπως εξελίχθηκε, διέψευσε πανηγυρικά τις αστικές κυβερνήσεις. Είναι χαρακτηριστικό πως οι εργαζόμενοι τη δεκαετία του '90 στη ΔΕΗ ξεπερνούσαν τους 36.000 (περισσότεροι από 10.000 στο Λεκανοπέδιο Δυτικής Μακεδονίας), σε μεγάλο βαθμό θέσεις πλήρους και σταθερής εργασίας, ενώ σήμερα δεν ξεπερνούν τις 16.000 και τις 4.000 στο Λεκανοπέδιο.

Η απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας έφερε την εκτίναξη της ανεργίας, την εργολαβοποίηση και τα 8μηνα που ήρθαν να αντικαταστήσουν τις μόνιμες θέσεις εργασίας, που με τη σειρά τους οδήγησαν τον λαό της περιοχής στη μαζική φυγή από τον τόπο τους, όπως επισημαίνουν και τα στοιχεία του ίδιου του master plan, που αναφέρουν πως «περίπου το 4% του πληθυσμού της Δ. Μακεδονίας φεύγει από την περιοχή κάθε χρόνο, με την Κοζάνη να αγγίζει μέχρι το 7%».

Χαρακτηριστική ήταν η κάλπικη αντιπαράθεση που στήθηκε μεταξύ της κυβέρνησης ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ τις μέρες που ακολούθησαν την παρουσίαση του master plan, με την οποία τα δύο αστικά κόμματα επιχείρησαν να αποκρύψουν τη στρατηγική τους σύγκλιση στην υλοποίηση της αντιλαϊκής ενεργειακής πολιτικής της ΕΕ.

Ο Σωκράτης Φάμελλος, βουλευτής και τομεάρχης Ενέργειας - Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας την Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη σε πάνελ για την Ενέργεια του Thessaloniki Helexpo Forum, τόνισε πως ο στόχος της ενεργειακής μετάβασης δεν πρέπει να αμφισβητηθεί, λέγοντας παράλληλα πως «η Ενέργεια για τον Ελληνα επιχειρηματία παραμένει ακριβή». Η κριτική του στο σχέδιο της «απολιγνιτοποίησης» ήταν πως «η μετάβαση στη μεταλιγνιτική εποχή γίνεται απότομα και άδικα», καλώντας σε μια «πιο λογική και πιο σχεδιασμένη απολιγνιτοποίηση».

Χαρακτηριστική για τον τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να συμβάλει στην προώθηση της «απολιγνιτοποίησης», καλλιεργώντας αυταπάτες στον λαό, ήταν και η τοποθέτηση του επικεφαλής της επιτροπής προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργου Σταθάκη, σε άλλο πάνελ του ίδιου φόρουμ. Ο ίδιος τόνισε πως ο σχεδιασμός της «πράσινης μετάβασης», για να είναι «ρεαλιστική, εφικτή και κοινωνικά δίκαιη», πρέπει να είναι «συμμετοχική», όπως είπε, και να μην περιλαμβάνει μόνο μεγάλες επενδύσεις στις ΑΠΕ, αλλά και ένα «τοπικό, αποκεντρωμένο, συμμετοχικό σύστημα στο οποίο θα συμμετέχουν νοικοκυριά, αγρότες, τοπικά σχήματα και κοινότητες».

Οι ενεργειακές κοινότητες, που νομοθετήθηκαν από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την ψήφο της ΝΔ και των άλλων αστικών κομμάτων, προωθούνται συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Το νομικό τους πλαίσιο αποσκοπεί στη διευκόλυνση επενδύσεων στον τομέα των ΑΠΕ, για επιχειρηματίες του Τουρισμού, επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται ή επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στον αγροτοδιατροφικό τομέα και φυσικά την Τοπική Διοίκηση και των δύο βαθμίδων. Αποτελούν ακόμα ένα «όχημα» κερδοφορίας του κεφαλαίου και εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων για την προώθηση της «απελευθέρωσης» της αγοράς Ενέργειας γενικά, με ειδικό στόχο την ενίσχυση του μεριδίου των ΑΠΕ στο συνολικό ενεργειακό μείγμα.

Με προκάλυμμα την «αλληλέγγυα οικονομία» και την δήθεν αντιμετώπιση της ενεργειακής φτώχειας, κυβέρνηση, αντιπολίτευση και τα στελέχη τους στην Τοπική Διοίκηση, επιχειρούν να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις και να καλλιεργήσουν την αυταπάτη πως μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης». Την ίδια ώρα, είναι ζωντανές οι επιπτώσεις από την επιβολή των λεγόμενων «πράσινων» τελών και των σχετικών κρατικών φόρων που μπήκαν στα νοικοκυριά και έχουν αυξηθεί πάνω από 140% και οδήγησαν στην εκτόξευση των τιμολογίων ηλεκτρισμού, στις ανεμογεννήτριες, που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στα βουνά, και στις φωτοβολταϊκές επενδύσεις, που οδήγησαν στη χρεοκοπία χιλιάδων μικροεπενδυτών, με κερδισμένους τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.