Η ευφάνταστη πένα του αρχαιολόγου - συγγραφέα Χρήστου Μπουλώτη, συναντήθηκε με το «επαναστατικό» πινέλο του ζωγράφου - εικονογράφου Βασίλη Παπατσαρούχα και... προέκυψαν «Οι 12 Κοκκινοσκουφίτσες και ο Κουρδιστός Λύκος».

Ετσι, η Κοκκινοσκουφίτσα του γνωστού παραμυθιού μεγάλωσε, παντρεύτηκε το γιο του κυνηγού που την είχε σώσει από τον κακό λύκο, γέννησε δώδεκα κόρες και τις ονόμασε και τις δώδεκα Κοκκινοσκουφίτσα. Οι κόρες λαχταρούν να ζήσουν κι αυτές μια περιπέτεια στο δάσος με κακό λύκο, όπως η διάσημη μαμά τους. Ομως το δάσος είχε κοπεί από χρόνια, και οι λύκοι έφυγαν μακριά. Τι να κάνουν τα κορίτσια; Αποφασίζουν να ζωγραφίσουν ένα παράξενο δάσος. Κι ο λύκος; Παραγγέλνουν στην Κίνα έναν λύκο κουρδιστό που είναι σαν αληθινός...

Με αφορμή το «ανατρεπτικό» βιβλίο, ο Βασίλης Παπατσαρούχας και οι εκδόσεις «ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ» προσκαλούν τα παιδιά 7-9 ετών, στο Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης για να ανακαλύψουν, συμμετέχοντας σε ένα κύκλο τριών εικαστικών εργαστηρίων, πώς ένα κλασικό παραμύθι μετατράπηκε σε μια απρόβλεπτη περιπέτεια.

Στα εργαστήρια τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τη διαδικασία δημιουργίας ενός βιβλίου. Να παρακολουθήσουν το διάλογο μεταξύ εικόνας και κειμένου, να γίνουν συγγραφείς, εικονογράφοι, και τέλος να «στήσουν» το δικό τους τετρασέλιδο.

Οι «Συναντήσεις Τέχνης» θα πραγματοποιηθούν στο χώρο του Μουσείου (Κόδρου 9, προέκταση οδού Βουλής, Πλάκα) τις Κυριακές 11/11, 25/11 και 9/12, και ώρες 12:30-14:30. Δηλώσεις συμμετοχής από 6/11 στα τηλ.: 210.3312.621, 210.3312.750 (κόστος συμμετοχής και για τα τρία εργαστήρια, 45 ευρώ).

Μπαίνοντας ο τελευταίος μήνας του φθινοπώρου, κι ενώ είχαμε σκοπό να στραφούμε σε ανάλογες εικόνες, κάπως πιο βροχερές, πιο συννεφιασμένες, τα σχέδιά μας, ανατράπηκαν ευχάριστα... Ο φίλος της στήλης και συγγραφέας Βασίλης Λιόγκαρης, ταξίδεψε στη ζεστή - κυριολεκτικά και μεταφορικά - Τυνησία και μας μεταφέρει εικόνες που συναρπάζουν. Ετσι, οι... ψυχρότερες περιοχές, μπορούν να περιμένουν, μέχρι τη μεθεπόμενη Κυριακή. Και δικαίως...

«Ε..., λοιπόν, είναι παρά πολύ ενδιαφέρον να επισκεφτεί κανείς την Τυνήσια. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Μόνο που βαθιά μέσα στη νύχτα - (έτσι έχουνε κανονίσει τα δρομολόγια) - σε παίρνει το αεροπλάνο, ώστε με το λιόβγαλμα να έχεις πατήσει το πόδι σου στην Τυνησία, στην πόλη Μόναστηρ και να σε υποδεχτεί ένα φρεσκότατο δροσερό αεράκι κάνοντάς σε να ξεχάσεις τον αθηναϊκό καύσωνα (29 βαθμοί εκείνη την ώρα).

Η Τυνησία πιάνει τη βόρειο άκρη της Αφρικής, ανάμεσα στην Αλγερία και τη Λιβύη, βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα και είναι λίγο μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Το νότιό της μέρος καλύπτεται από τη μεγάλη και γνωστή έρημο της Σαχάρας. Η Τυνησία έχει ανατολίτικο τρόπο ζωής, ανατολίτικη νοοτροπία, ανατολίτικη κουλτούρα, νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες στην Αραπιά, αλλά της αρέσει να μιμιτίζει, να δυτικοβλέπει για να φαίνεται πιο σύγχρονη και πιο μοντέρνα.

Η πρωτεύουσά της, η Τύνιδα εκτός από κάποιο κεντρικό σημείο της παλιάς πόλης, είναι μια μικρογραφία δυτικής πόλης, όχι στην πρώτη της νιότη. Διατηρεί όμως το ανατολίτικό της χρώμα στα στενά (Σουκ) της παλιάς πόλης της Μεντίνα όπως την ονομάζουν, με τις αψιδωτές στοές και την πασίγνωστη σκεπαστή, στενοσόκακη αγορά, με όλη την ποικιλία, τη μαγεία και τη γοητεία του ανατολίτικου παζαριού. Εάν δεν παζαρέψεις, ούτε αυτοί σου πουλάνε, ούτε εσύ αγοράζεις. Τζοβαΐρια και μπιχλιμπίδια, ασημικά, μπρούντζινα, χάλκινα, χρυσά, δέρμα κεραμεικά χειροτεχνήματα και παντού μα παντού το σήμα κατατεθέν της οι ποικιλόμορφες σ' όλες τις πόζες και τα μεγέθη καμήλες. Να έχεις χρόνο, να έχεις χρήμα και να σεργιανάς με τις ώρες. Είναι κάτι το συναρπαστικό και να είσαι σίγουρος πως θα βγεις κερδισμένος. Θα αποκτήσεις μια θαυμάσια εμπειρία.

Και μια μικρή λεπτομέρεια: Οι Τυνήσιοι είναι πολύ ευγενικοί με τους ξένους, πρόθυμα σε χαιρετούν, σε καθοδηγούν και σε υποχρεώνουν με τη συμπεριφορά τους. Κι έτσι καταλάβουνε πως είσαι Γκρέκο, σού φωνάζουνε.... καλημέρα, καλησπέρα.... Παπαρήγα κι όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, η συντρόφισσα Αλέκα είναι πολύ δημοφιλής εκεί. Την ξέρουνε όλοι.

Οπου δούνε όμορφα κορίτσια χαριτολογώντας τα παζαρεύουν (προξενεύουν) προσφέροντας 100 ή 200 καμήλες και μια Φεράρι.

Η Τύνιδα σφύζει από ζωή και σε ώρες αιχμής η ατμόσφαιρα και λόγω της ζέστης γίνεται αποπνικτική. Το κυκλοφοριακό είναι κι εδώ ένα σοβαρό πρόβλημα. Την άλλη μέρα το πρωί αναχωρήσαμε για τους αρχαιολογικούς χώρους, την Καρχηδόνα, τα Ρωμαϊκά Λουτρά των Αντωνίνων και το γραφικό χωριό πάνω σ' ένα λόφο το Σίντι Μπου Σαΐντ, τόπος έμπνευσης και ανάπαυσης για πολλούς καλλιτέχνες. Συνεχίζουμε για το μουσείο Μπαρντό με 3.000 ρωμαϊκά ψηφιδωτά.

Οι πρώτες μέρες διαμονής μας είναι σ' ένα κοσμοπολίτικο θέρετρο πάνω σε μια μεσογειακή ακτή, τη Χαμαμέτ. Μια θαυμάσια καλοοικοδομημένη ξενοδοχειούπολη που χαίρεσαι να τη σεργιανάς και να τη χαζεύεις, ιδιαίτερα τα βράδια που πέφτει η θερμοκρασία κι ο περίπατος γίνεται πιο ευχάριστα.

Το ξενοδοχείο που μένουμε είναι απολαυστικό, όπως επίσης η περιποίηση και το πληθωριστικό φαγητό. Ωραίες πισίνες κι ευχάριστος κλιματισμός.

Ο βραδινός περίπατος στη Μεδίνα της Χαμαμέτ είχε ευχάριστες εκπλήξεις. Βρεθήκαμε τυχαία σ' έναν υπαίθριο οντά. Σπαρμένες μαξιλάρες, κιλίμια ανατολίτικα, χράμια, χαλιά, σοφραδάκια στρωμένα με φαντά τραπεζομάντιλα, μικρά φαναράκια που σκορπούσαν ένα διακριτικό φωτισμό και ειδών - ειδών ναργιλέδες. Ανατολίτικη μουσική, ανατολίτικο ραχάτι και μια μαγική απολαυστική αφρικάνικη βραδιά κάτω από έναν αστροφόρο ουρανό.

Σε κοντινή απόσταση από τη Χαμαμέτ (κάπου 30 χιλιομ.) - βρίσκεται η Σούσα μια άλλη τουριστική πόλη, εξίσου όμορφη κι ανοιχτή, με όμορφα εξοχικά σπιτάκια και προπαντός τεράστια και υπερπολυτελή ξενοδοχεία».

Την επόμενη Κυριακή, η συνέχεια του μαγευτικού ταξιδιού, στο νότο της χώρας...

Αν το χρονογράφημα σε καιρό ειρήνης συνιστά επίπονη εργασία, στην Κατοχή αποτελούσε λίαν επικίνδυνη απασχόληση. Μια λέξη κοινωνικής κριτικής παραπάνω μπορούσε να οδηγήσει τον χρονογράφο στο κολαστήριο του Χαϊδαρίου, ενώ μια έκφραση επαινετική να του αποδώσει πρόθεση συνεργασίας. Ισορροπώντας σαν ακροβάτης στη σκοτεινιά των ημερών, ο Κώστας Βάρναλης κατόρθωσε με τις στήλες του στην εφημερίδα «Πρωία» να έρθει σ' επαφή με τα προβλήματα, να συμπαρασταθεί στον κόσμο που δεινοπαθούσε, να αποφορτίσει την ατμόσφαιρα τις πιο δραματικές ώρες και να αναδείξει στα τραγικά γεγονότα το ενυπάρχον κωμικό στοιχείο.

Ο αριστοτέχνης του φευγαλέου Παύλος Νιρβάνας θεωρούσε το χρονογράφημα «ιστορία του λεπτού και του δευτερολέπτου». Επισήμαινε ότι «συμβάντα, επεισόδια, σκηναί της ζωής, ασήμαντα κάποτε γεγονότα, τα οποία θα περνούσαν απαρατήρητα, παραλαμβάνονται από τον χρονογράφον, ιστορούνται, διυλίζονται, καλούνται ν' αποδώσουν τη βαθυτέραν των ουσίαν και, κάποτε, τη βαθυτέραν των έννοια». Από τη σήραγγα αυτής της σύνθετης πνευματικής διεργασίας πέρασαν και τα στιγμιότυπα της Κατοχής για να αποτυπωθούν για πάντα στα χρονογραφήματα του Βάρναλη. Η έκδοσή τους αναπληρώνει ένα φιλολογικό χάσμα, κυρίως όμως επιτρέπει να ακουστεί και πάλι ο λόγος του σημαντικού αυτού επαναστάτη - διανοουμένου. Ενας λόγος προσωπικός, άδολος, στοχαστικός, που λησμονήθηκε μέσα στον ορυμαγδό των μεταπολεμικών αναταραχών.

Τα χρονογραφήματα του Κώστα Βάρναλη που δημοσιεύονταν στα πρωτοσέλιδα της «Πρωίας» είχαν τον γενικό υπέρτιτλο «Τέχνη και Ζωή». Στο βιβλίο «Κώστας Βάρναλης - Φέιγ Βολάν της Κατοχής» (εκδόσεις «Καστανώτη») αναδημοσιεύονται περισσότερα από 80 κείμενα, επιλεγμένα και ταξινομημένα σε θεματικές ενότητες από τον ερευνητή λογοτεχνίας Γιώργο Ζεβελάκη. Στα κείμενα αυτά «παρακολουθείται» ο ποιητής και χρονογράφος στις καθημερινές διαδρομές και ασχολίες του: στο σπίτι - γραφείο, στους δρόμους, στους δημόσιους χώρους, αλλά και σε ταβέρνες, καφενεία κλπ. Από το φρέαρ των δραματικών γεγονότων ο Βάρναλης καταφέρνει και εξορύσσει το ιλαρό και κατά κόρον το εύθυμο, οργανώνοντας, μεταξύ άλλων, μια ανεπανάληπτη παρέλαση: βαρελόφρονες, λωποδύτες, ψευτοζητιάνοι, τρακαδόροι και άλλοι πολλοί «Αγιάννηδες» ή «άγιοι» της επίγειας φρίκης, πρωταγωνιστές του αγώνα για την επιβίωση, ανασυνθέτουν με την παρουσία τους ένα σκηνικό έξεργο και εντυπωσιακό, μπροστά στο οποίο ο θεατής στέκεται εκστατικός.

Το βιβλίο συμπληρώνεται από εκτενές εργοβιογραφικό του Κώστα Βάρναλη, που συνέταξαν από κοινού ο Αλέξανδρος Αργυρίου και ο Δημήτρης Ποσάντζης, ώστε να αποκτά ο αναγνώστης μιαν εικόνα της πορείας και της προσφοράς του ποιητή και στοχαστή στα ελληνικά γράμματα.

Οι πράξεις αυτοθυσίας, ο δυνατός έρωτας, η φιλία, οι καθαρές ανθρώπινες σχέσεις, η αγάπη, η πίστη στο αύριο, η πεποίθηση ότι τίποτα δε μένει αμετάβλητο, αποτελούν τα βασικά στοιχεία του μύθου και της πραγματικότητας, της αλήθειας και της Ιστορίας από τον Αύγουστο του 1949 μέχρι τη νύχτα της 21ης Απριλίου του 1967. Μέσα σ' αυτό το χρονικό πλαίσιο, οι ήρωες του βιβλίου ξετυλίγουν το μίτο των γεγονότων της μετεμφυλιακής Ελλάδας, για να διασώσουν το όραμά τους και να ανταμώσουν με αξιοπρέπεια το μέλλον τους: ένα μέλλον δύσκολο, αβέβαιο, αλλά τρυφερό και δυνατό, όπως τρυφεροί και δυνατοί υπήρξαν πάντοτε και οι ίδιοι. Το «Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ» του Βασίλη Κολοβού (εκδ. «Καστανιώτη») δεν είναι μια εφησυχαστική μυθιστορία. Είναι ένα βιβλίο που αφυπνίζει, καθώς εκτυλίσσεται γύρω από ιστορικά και φανταστικά πρόσωπα, γύρω από νικητές και ηττημένους, κυρίως όμως γύρω από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της Ιστορίας, που αρνήθηκαν να υποταχθούν γιατί πίστεψαν στη ζωή.

Τη Δευτέρα 12 Νοέμβρη στο Θέατρο «Τζένη Καρέζη» στις 7.30 μ.μ. θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου που οργανώνουν η ΠΟΘΑ και οι εκδόσεις Καστανιώτη. Θα προλογίσει ο πρόεδρος της ΠΟΘΑ Λεωνίδας Βαρδαρός. Για το βιβλίο θα μιλήσει η δημοσιογράφος του «Ρ» Αριστούλα Ελληνούδη. Αποσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσουν οι ηθοποιοί Κώστας Καζάκος, Ελένη Γερασιμίδου, Γιάννης Καλατζόπουλος, Ανδριανή Τουντοπούλου, Χάρης Αρώνης. Ο Στέφανος Ψαραδάκος θα αποδώσει τρία τραγούδια με την κιθάρα του.