Παράλληλα με όσα προαναφέρθηκαν, ασκείται κάθε δυνατή πίεση ώστε να ενσωματωθεί το ΚΚΕ στο σύστημα, να προδώσει την υπόθεση της ταξικής πάλης.

Αυτό το σκοπό υπηρετούν δημοσιεύματα που υποστηρίζουν ότι το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για την αντιμετώπιση των πρακτικών προβλημάτων της κρίσης, δεν έχει εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση, αλλά «διχαστικά» κηρύγματα. Παραθέτουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «Μύθος δεύτερος: υπάρχουν λύσεις εκτός από τα αντιλαϊκά μέτρα "που αποφασίζουν οι ιμπεριαλιστές" και προσυπογράφει η "κατοχική ελληνική κυβέρνηση". [...] την επί θύραις εσωτερική και παγκόσμια αντικαπιταλιστική αλλαγή των κουκουεδίστικων ονειρώξεων. Είναι προφανές ότι το πώς θα καταβληθούν στο τέλος του μήνα οι έστω και κουτσουρεμένες συντάξεις και οι μισθοί δεν απασχολεί»²⁹.

«...Υποθέτουμε ότι είναι οι ανάγκες και οι αναπόφευκτες τριβές της καθ' ημέραν πολιτικής ζωής, η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων που οδηγεί τα κόμματα, μερικές φορές, σε επικίνδυνες αμφισβητήσεις του Καταστατικού Χάρτου της Πολιτείας»³⁰.

«Η αμφιταλάντευση διήρκεσε λίγες ώρες. Από τις 5 Μαΐου και μετά ο Περισσός επέλεξε την αμφισβήτηση εντός της συνταγματικής τάξης. Αλλωστε, στην Ελλάδα του ΔΝΤ, το ΚΚΕ έχει ιστορική ευκαιρία να ανεβάσει τα ποσοστά του ακόμη και σε διψήφια νούμερα, παίζοντας εντός γηπέδου. Μένει να δούμε πώς θα λειτουργήσει η εξίσωση στο Ασφαλιστικό»³¹.

Η υπεράσπιση άμεσων στόχων και αιτημάτων ανακούφισης των εργατοϋπαλλήλων και των αυτοαπασχολούμενων, πόλης και υπαίθρου, είναι συνεπής και αποτελεσματική μόνο όταν συνδέεται με συνεπή γραμμή αντίθεσης και οργανωμένης σύγκρουσης με τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις, τις αντιιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Γι' αυτό το ΚΚΕ δε δίστασε να πάει κόντρα στο ρεύμα προκειμένου με συνέπεια να υπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε, τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, την οργάνωση της πάλης για το σοσιαλισμό.

Σε αυτή τη γραμμή το ΚΚΕ αξιοποίησε και αξιοποιεί κάθε πολιτική μάχη - και των βουλευτικών και άλλων εκλογών χωρίς να καλλιεργεί αυταπάτες ότι η αλλαγή του συσχετισμού υπέρ των λαϊκών δυνάμεων ταυτίζεται με αλλαγή του συσχετισμού στη Βουλή.

Η επίθεση ενάντια στα επαναστατικά χαρακτηριστικά του ΚΚ και η δαιμονοποίηση της επαναστατικής βίας (αξιοποιώντας τη σταλινολογία) είναι συστατικό στοιχείο του οπορτουνισμού, όπως και η εκ μέρους του υποστήριξη της απάτης περί «καθαρής» κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αξίζει να αναφερθεί η αντιφατική στάση του οπορτουνισμού μέσα και έξω από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την επίθεση στο εργατικό κίνημα για τα ζητήματα της νομιμότητας. Από τη μια διαφορετικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ αποκηρύσσουν τη χρήση βίας από όπου κι αν προέρχεται, δηλαδή ανεξάρτητα αν πρόκειται για την άδικη βία των καπιταλιστών και του κράτους ή για τη δίκαιη «βία» που υποχρεώνεται να ασκήσει η εργατική τάξη, στο πλαίσιο του μαζικού πολιτικού αγώνα, ως μέσο για την κοινωνική της απελευθέρωση. Από την άλλη με κολακευτικές τοποθετήσεις εκφράζεται στήριξη και χαρακτηρισμός ως «εξέγερση» (από το πλειοψηφικό τουλάχιστον ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ) της «τυφλής» βίας των διαφόρων ύποπτων στοιχείων και προβοκατόρων.

Ετσι, ενώ «το κίνημα της σπασμένης βιτρίνας» αναγορεύεται ως κοινωνική εξέγερση, την ίδια στιγμή όταν πρόκειται για σύγκρουση με τη βία του κεφαλαίου στην παραγωγή, υπάρχει αναδίπλωση.

Είναι χαρακτηριστικές οι τοποθετήσεις του προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα. Ετσι, τη στιγμή που οι ναυτεργάτες έδιναν παλικαρίσια την απεργιακή τους μάχη ενάντια στο μαύρο μέτωπο εφοπλιστών, κυβέρνησης και κομμάτων του κεφαλαίου ΜΜΕ, που συνασπίστηκαν για να σπάσουν την απεργία στο κρουαζιερόπλοιο-γκέτο ΖΕΝΙΘ, ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στο δελτίο ειδήσεων του «Mega» στις 16 Απρίλη, χαρακτήρισε «εξαλλοσύνες» τις κινητοποιήσεις και την περιφρούρηση της απεργίας³². Τον ίδιο ακριβώς χαρακτηρισμό, «εξαλλοσύνες», χρησιμοποίησε και ο πρόεδρος του ΣΕΒ στην ομιλία του στη Γενική Συνέλευση των βιομηχάνων λίγες μέρες αργότερα.

Ενα τμήμα του οπορτουνισμού υποστηρίζει ότι: «Απάντηση στη σημερινή εποχή δεν προκύπτει αν οι αριστεροί και τα κόμματά τους εγκλωβίζονται στη σταλινική, αλλά και στη λενινιστική παράδοση. Στο πλαίσιο αυτής της παράδοσης διατυπώνονται μπερδεμένα επιχειρήματα με ελάχιστο κοινό παρονομαστή την απόρριψη της βίας των τρομοκρατών σήμερα, αλλά την αποδοχή της "όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και ο λαός" [...] έτσι γίνεται σχετική και συζητήσιμη η απόρριψη της βίας [...] οφείλουμε να επιλέξουμε ως κόκκινη γραμμή την υπεράσπιση της δημοκρατίας, των ελευθεριών και όχι τα ιδιαίτερα "ταξικά συμφέροντα", η προστασία των οποίων είναι συνήθως μέλημα των εχόντων και κατεχόντων»³³. Ο ίδιος αρθρογράφος, την ώρα που εξελισσόταν ο καθολικός πόλεμος της τάξης των καπιταλιστών εναντίον της τάξης των εργατών με την ψήφιση του Μνημονίου κυβέρνησης, ΕΕ ΔΝΤ, έγραφε: «Πρώτη προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μαχητική, συνεπή, συστηματική, ενωτική πολιτική και ηθική απομόνωση της βίας πάσης μορφής και των ομάδων που την ασκούν [...] Η στρατηγική της κλιμάκωσης της κοινωνικής και πολιτικής έντασης δεν είναι ο δρόμος της δημοκρατικής διεξόδου»³⁴.

Ενα άλλο τμήμα του εγκαλεί το ΚΚΕ επειδή αποκαλύπτει το προβοκατόρικο σχέδιο έξω από τη Βουλή στις 5 Μάη, γιατί ταυτίζει δήθεν τη λαϊκή αγανάκτηση με την προβοκάτσια.

Ο οργανωμένος οπορτουνισμός είτε εκφράζοντας την πίστη του στην αστική νομιμότητα είτε αναγορεύοντας σε ανατρεπτική την «τυφλή» ή και την προβοκατόρικη δράση, το αποτέλεσμα είναι να βάζει εμπόδια στην οργανωμένη και σχεδιασμένη πάλη της εργατικής τάξης για την εξουσία.

Η όλη αντι-ΚΚΕ επιχειρηματολογία επιβεβαιώνει ότι στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας μπορεί να γίνεται «ανεκτή» η διακήρυξη του σοσιαλιστικού - κομμουνιστικού στόχου αρκεί αυτή να μη συνδέεται με δράση οργάνωσης και κινητοποίησης λαϊκών δυνάμεων σε αυτή την κατεύθυνση. Τότε, όπως άλλωστε έχει δείξει και η ιστορία, η δαιμονοποίηση της επαναστατικής πάλης αποτελεί την απαραίτητη ιδεολογική προετοιμασία με στόχο το χτύπημα του εργατικού λαϊκού κινήματος. Τίθενται τα εξής ερωτήματα: Εχουν δικαίωμα η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να αγωνιστούν για ν' αλλάξει ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός που θα φέρει και την ανατροπή του εκμεταλλευτικού νομικού και πολιτικού εποικοδομήματος; Εχουν δικαίωμα στην ταξική πάλη μέχρι την ανώτερη έκβασή της, την ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και κυριαρχίας;

Η απάντηση προέρχεται από την ίδια την ιστορική κίνηση και όχι από εγκεφαλική πολιτική επιλογή. Ο καπιταλισμός είναι αυτός που δημιουργεί το νεκροθάφτη του: Η μετατροπή της κατακερματισμένης παραγωγής σε μεγάλη βιομηχανική παραγωγή πρέπει να αντιστοιχηθεί με κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο γέννησε το σχεδιασμό μέσα στα όριά του, αλλά και την ανάγκη του κεντρικού σχεδιασμού. Οπως στο παρελθόν γεννήθηκε η ανάγκη να σπάσει κάθε φεουδαρχικός φραγμός, νόμος και εξουσία, έτσι και τώρα γεννήθηκε η ιστορική ανάγκη να σπάσει ο καπιταλιστικός φραγμός στην περαιτέρω και απρόσκοπτη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, να καταργηθούν οι αντιδραστικοί νομικοί - πολιτικοί κατασταλτικοί φραγμοί του. Αυτή η κίνηση δε σταματά με νόμους και Συντάγματα, αλλά γίνεται πράξη από τη λαϊκή ορμή. Αυτή η λαϊκή θέληση και ορμή δε θα αλλάξει μόνο το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση ή το συσχετισμό των κομμάτων στο κοινοβούλιο, αλλά θα φέρει στην ημερήσια διάταξη την αλλαγή της εξουσίας πέρα από νόμους και Συντάγματα.

(Αρθρο των Λίνας Κροκίδη και Κύριλλου Παπασταύρου / ΚΟΜΕΠ Νο 4, 2010. Η Λίνα Κροκίδη είναι υπεύθυνη του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Δημοκρατικές Ελευθερίες, τη Δικαιοσύνη και τα Δικαιώματα των Μεταναστών. Ο Κύριλλος Παπασταύρου είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής).

Σημειώσεις:

29. Ριχ. Σωμερίτης, εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 9 Μάη 2010.

30. Στ. Ψυχάρη, εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 9 Μάη 2010.

31. Δ. Μητρόπουλος, εφημερίδα «Τα Νέα», 26 Μάη 2010.

32. Β. Σ., «Καρφί στο μάτι τους οι ταξικοί αγώνες», εφημερίδα «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», 2 Μάη 2010.

33. Κ. Καρής, εφημερίδα «Αυγή, της Κυριακής», 1 Νοέμβρη 2009.

34. Κ. Καρής, εφημερίδα «Αυγή, της Κυριακής», 9 Μάη 2010.