Από την Πρωτομαγιά του 2010 στην Αθήνα

Τα νέα μέτρα σχεδιάζονται τη στιγμή που στις πλάτες των εργαζομένων συσσωρεύονται κάθε μέρα οι συνέπειες από τις αντεργατικές πολιτικές των προηγούμενων χρόνων. Η εργατική τάξη πληρώνει την καπιταλιστική κρίση με την αύξηση της ανεργίας, που τον περασμένο Γενάρη έφτασε στο 15,1% του εργατικού δυναμικού, με την υποαπασχόληση και τις συμβάσεις ευελιξίας, οι οποίες το 2010 έφτασαν τις 447.920, εκ των οποίων οι 340.619 ήταν συμβάσεις μερικής απασχόλησης και οι 90.158 συμβάσεις εκ περιτροπής, πληρώνει με τη δραματική συρρίκνωση των μισθών της, καθώς πέρυσι οι μέσες ακαθάριστες πραγματικές αποδοχές μειώθηκαν κατά 9,3%!

Μάλιστα αυτό συνέβη, όταν το 2010 - σύμφωνα με την Εκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας - το κόστος εργασίας για το σύνολο της οικονομίας μειώθηκε κατά 6%, βελτιώνοντας ανάλογα την ανταγωνιστικότητά της. Και είναι αξιοσημείωτο, ότι το 2009 - πριν ακόμα βαθύνει η κρίση - τα επίσημα στοιχεία (Ερευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών) έδειχναν ότι το 19,7% του πληθυσμού της χώρας ή 840.000 νοικοκυριά που αριθμούσαν συνολικά 2.147.000 άτομα, βρίσκονταν κάτω από το χρηματικό όριο της σχετικής φτώχειας..!

Η εργατική τάξη πληρώνει ακριβά και θα συνεχίσει να πληρώνει την αντεργατική πολιτική. Ετσι, η ίδια η Εκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας εκτιμά ότι η ανεργία το 2011 θα ανέλθει στο 16,5%, ενώ οι μέσες ακαθάριστες πραγματικές αποδοχές των εργαζομένων θα μειωθούν επιπλέον 5% έως 5,8%, που σημαίνει ότι μέσα στη διετία 2010 - 2011 η μείωση των μέσων πραγματικών αποδοχών θα φτάσει το 15%! Σημειώνει, μάλιστα, ότι ο κίνδυνος φτώχειας τα τελευταία χρόνια μετατοπίζεται στην ομάδα των νεότερων ζευγαριών με παιδιά, αλλά και προς τους νέους εργαζόμενους και η Εκθεση προσθέτει ότι: «Σε αυτό φαίνεται να έχει συμβάλει η δυσκολία πρόσβασης των νέων στην απασχόληση και οι νέες μορφές ευελιξίας της αγοράς εργασίας (μερική απασχόληση, συμβάσεις έργου, εργασία "φασόν" κ.ά.), οι οποίες αν και διευκολύνουν την πρόσβαση στην εργασία δεν καταφέρνουν να αποτρέψουν καταστάσεις φτώχειας»! Ομολογούν ανοιχτά, δηλαδή, ότι οι νέες μορφές απασχόλησης που προωθούν, η εξάπλωση του καθεστώτος της ευελιξίας που επιδιώκουν όχι μόνο δεν είναι το «φάρμακο» για τους εργαζόμενους, αλλά αυτή ακριβώς η ευελιξία σπρώχνει εκατοντάδες χιλιάδες «απασχολήσιμους» στη φτώχεια.

Ολα τα παραπάνω «φωτογραφίζουν» όχι μόνο ένα δύσκολο παρόν για την εργατική λαϊκή οικογένεια, αλλά ένα ακόμα χειρότερο μέλλον. Η ύπουλη προπαγάνδα της κυβέρνησης, αλλά και όλων όσοι στηρίζουν την αντιλαϊκή επέλαση, πως σήμερα ο κόσμος ζορίζεται, αλλά όταν έρθει η ανάκαμψη τα πράγματα θα ομαλοποιηθούν και η ζωή των εργαζομένων θα καλυτερέψει... είναι άλλη μια απάτη. Η πραγματικότητα δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η καπιταλιστική κρίση δεν είναι «μπόρα που θα περάσει». Οι συνέπειές της θα χτυπήσουν ανεπανόρθωτα το βιοτικό επίπεδο της εργατικής οικογένειας. Θα σημαδέψουν τη ζωή της πολλά χρόνια μπροστά. Η ανάκαμψη, όταν επέλθει, θα γίνει πάλι σε όφελος της πλουτοκρατίας και στο έδαφος μιας πρωτόγνωρης πτώσης του βιοτικού επιπέδου πλατιών εργατικών στρωμάτων. Οι εργάτες δεν θα ξελασπώσουν. Αυτοί που θα βγούνε και πάλι στον αφρό, πιο δυνατά και γιγαντωμένα, πατώντας στις πλάτες της εργατιάς θα είναι τα μονοπώλια.

Δεν ταιριάζει στους εργάτες, να τρέφουν αυταπάτες, να κυνηγάνε χίμαιρες. Για τους εργάτες, ο αγώνας και η οργάνωση της πάλης είναι μονόδρομος. Μόνο αυτήν την επιλογή έχουν. Να απαντήσουν σήμερα στην αντεργατική πρόκληση. Να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους με όποιο κόστος, προσωπικό ή συλλογικό. Γιατί, διαφορετικά το κόστος θα είναι ακόμα μεγαλύτερο και διαχρονικό. Δεν πρέπει να επιτρέψουν να παραδοθεί η νέα γενιά, τα παιδιά τους, ανυπεράσπιστα, χωρίς δικαιώματα, στις μυλόπετρες της καπιταλιστικής ανάκαμψης που ευαγγελίζεται το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Σε αυτήν την προσπάθεια οι εργαζόμενοι πιο αποφασιστικά πρέπει να αντιμετωπίσουν την καταιγιστική προπαγάνδα των διάφορων κέντρων της πλουτοκρατίας. Να απορρίψουν την κινδυνολογία για το «κακό» που έρχεται, αν δεν υπακούσουν στις επιταγές της. Γιατί το πραγματικό «κακό» το ζούνε ήδη οι εργαζόμενοι, ο πραγματικός κίνδυνος είναι η εφαρμογή αυτών των σχεδίων, που κάθε μέρα φέρνουν τόσες επώδυνες ανατροπές στη ζωή τους.

Να αντιπαλέψουν με θάρρος και αποφασιστικότητα όλους αυτούς τους καλοθελητές που επιχειρούν να καταστήσουν συνυπεύθυνους τους ίδιους τους εργαζόμενους για τη σημερινή κατάσταση. Και τέτοιοι δεν είναι λίγοι. Κυριαρχούν στα αστικά μέσα προπαγάνδας, αλλά κυρίως μέσα στις επιχειρήσεις. Χαρακτηριστική απ' αυτή την άποψη είναι η επιστολή, ενόψει του Πάσχα, που απέστειλε προς τους εργαζόμενους των ΕΛΠΕ, ο πρώην υπουργός Εργασίας του ΠΑΣΟΚ και σημερινός πρόεδρος του ομίλου Τ. Γιαννίτσης. Ιδού τι λέει ο εν λόγω κύριος προς τους εργάτες: «...Σας προτείνω - γράφει - να αναλογιστείτε τι ευθύνες επιβάλλουν σε όλους μας οι καιροί σε ό,τι αφορά την πορεία της εταιρίας, με την οποία πολλοί από εσάς είστε δεμένοι με σχέση ζωής. Πιστεύω, ότι έχετε την ίδια ευθύνη με την διοίκηση για να διασφαλίσετε ότι τους πολλούς κλυδωνισμούς που με βεβαιότητα έχουμε μπροστά μας, δεν θα έχουμε βάλει το χέρι μας να τους κάνουμε μεγαλύτερους ή καταλυτικούς»(!) Η αποθέωση του κυνισμού και της κινδυνολογίας σε όλο της το μεγαλείο. Μόνο που ο πρώην υπουργός ξεχνά κάτι. Τα 500 εκατομμύρια ευρώ κέρδη του ομίλου το 2010 δεν τα μοιράστηκαν οι εργάτες μεταξύ τους - οι οποίοι εκτός από το μισθό τους καμία άλλη σχέση δεν έχουν με την εταιρεία - ούτε οι καταναλωτές πλήρωσαν φθηνότερα καύσιμα. Ολα αυτά τα τεράστια κέρδη, από τον ιδρώτα των εργαζομένων και την τσέπη των καταναλωτών, κατέληξαν στην τσέπη του Λάτση, στα ταμεία του καπιταλιστικού κράτους και των άλλων μετόχων της εταιρείας.

Οι εργαζόμενοι, τα ταξικά συνδικάτα αμέσως μετά την Πρωτομαγιά προχωράνε στην πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 11 Μάη. Αναλαμβάνουν μεγάλο βάρος, μεγάλες ευθύνες. Και αυτές οι ευθύνες είναι οι μόνες που εθελοντικά παίρνουν στους ώμους τους και όχι την «ευθύνη» που θέλουν να τους φορτώσουν οι εκπρόσωποι των καπιταλιστών. Ευθύνες για την οργάνωση της πάλης, για την ενημέρωση, για καθημερινή παρέμβαση στους χώρους δουλειάς. Ευθύνη για την καλύτερη προετοιμασία της απεργίας, με τη δραστηριοποίηση μεγαλύτερου αριθμού εργαζομένων, για να γίνει αυτή η απεργιακή μάχη υπόθεση κάθε εργάτη και εργάτριας, κάθε συνδικάτου. Αυτές είναι οι πραγματικές ευθύνες που επιβάλλουν οι καιροί και πρωτίστως οι ανάγκες του ταξικού αγώνα.

Ενός αγώνα που δεν πρέπει να χάνει το στρατηγικό του στόχο για τον οποίο τόσο ξεκάθαρα μιλούσε προς τους Αγγλους εργάτες ο Φρίντριχ Ενγκελς, δέκα χρόνια μετά την Παρισινή Κομμούνα τον Μάη του 1881: «... Και έπειτα οι διακυμάνσεις της συγκυρίας, τουλάχιστον μια φορά στα δέκα χρόνια, καταστρέφουν προσωρινά αυτά που έχουν κατακτηθεί και η μάχη πρέπει να δοθεί από την αρχή. Είναι ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν υπάρχει διέξοδος. Η εργατική τάξη παραμένει αυτό που ήταν και αυτό που οι πρόγονοί μας χαρτιστές δεν φοβόντουσαν να την αποκαλέσουν, μια τάξη μισθωτών σκλάβων. Αυτό λοιπόν θα είναι το τελικό αποτέλεσμα όλης της δουλειάς, της αυτοθυσίας και των βασάνων; Θα παραμένει αυτό για πάντα ο υψηλότερος σκοπός των Βρετανών εργατών; 'Η μήπως η εργατική τάξη αυτής της χώρας θα προσπαθήσει τελικά να σπάσει αυτόν το φαύλο κύκλο και να βρει μια διέξοδο σ' ένα κίνημα για την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ;» Ζήτημα πάντα επίκαιρο, το οποίο με δραματικό τρόπο θέτει μπροστά στους εργάτες όλου του κόσμου και στους Ελληνες και η σημερινή καπιταλιστική κρίση.

Το χαρακτικό του Τάσσου για τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές στην Καισαριανή

Κι ύστερα το Σκοπευτήριο στην Καισαριανή. Στο θυσιαστήριο της Λευτεριάς γράφτηκε μια από τις πιο λαμπρές και πιο ηρωικές σελίδες στην Ιστορία του Εργατικού και Κομμουνιστικού Κινήματος. Διακόσιοι πρωτοπόροι αγωνιστές, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ έπεσαν ως τον τελευταίο με το κεφάλι ψηλά. Το αίμα τους μια κόκκινη, αιμάτινη γραμμή υπενθυμίζει: «...Μόνο θυμηθείτε το αν η ελευθερία δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας».

Δε θα αναχωρήσουν την Κυριακή τα πλοία από το λιμάνι του Πειραιά λόγω της συμμετοχής στην απεργία των ναυτεργατών. Ακόμα, την Κυριακή 1η Μάη, δε θα γίνει κανένα δρομολόγιο επιβατικών και εμπορικών αμαξοστοιχιών του δικτύου του ΟΣΕ, λόγω της συμμετοχής στην πρωτομαγιάτικη απεργία των εργαζομένων στα τρένα και τον προαστιακό την Πρωτομαγιά. Το Σάββατο 30 Απρίλη, τα δρομολόγια των αμαξοστοιχιών θα είναι μειωμένα.

Με τη συμμετοχή 40 ομάδων ολοκληρώθηκε το Εργατικό Τουρνουά Ποδοσφαίρου του ΠΑΜΕ. Στο μεγάλο τελικό που επρόκειτο να ξεκινήσει την Παρασκευή αργά το βράδυ είχαν προκριθεί οι ομάδες του Νόστου και του Ματσούκη. Επρόκειτο να προηγηθεί ο μικρός τελικός ανάμεσα στις ομάδες του Συνδικάτου Επισιτισμού-Τουρισμού και της ΠΡΟΣΥΦΑΠΕ.

Η απονομή των επάθλων και των αναμνηστικών θα πραγματοποιηθεί την 1η Μάη στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 10 π.μ. στην πλατεία Συντάγματος.

Με το λαχνό στο χέρι οι ταξικές δυνάμεις δίνουν τη μάχη και για την επιτυχία της οικονομικής εξόρμησης του ΠΑΜΕ στις πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις και στις 75 πόλεις της χώρας. Την 1η Μάη οι ταξικές δυνάμεις θα συναντηθούν στο δρόμο με χιλιάδες εργάτες, γυναίκες νεολαίους, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους. Θα συζητήσουν για τη σπουδαιότητα και αναγκαιότητα της οικονομικής ενίσχυσης του ΠΑΜΕ ώστε να συνεχίσει σταθερά και από καλύτερες θέσεις την προσπάθεια της οργάνωσης των εργαζομένων και της ανάπτυξης των αγώνων τους. Ο επόμενος αγωνιστικός σταθμός είναι κοντά με τη νέα απεργία στις 11 του Μάη.

• Τριήμερες εκδηλώσεις για το γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς διοργανώνει η Αχτιδική Επιτροπή Κοκκινιάς - Κορυδαλλού - Ρέντη του ΚΚΕ. Οι εκδηλώσεις ξεκινούν σήμερα Σάββατο 30 Απρίλη στο «Village» (Θηβών και Π. Ράλλη), στις 7 μ.μ. με εκδήλωση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Πειραιά της ΚΝΕ για την εργατική νεολαία. Την Κυριακή 1η Μάη καλεί σε μαζική συμμετοχή στην περιφρούρηση της απεργίας στο λιμάνι του Πειραιά, στις 5.30 π.μ. στην πλατεία Καραϊσκάκη και στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 11 π.μ. στην πλατεία Κοραή στον Πειραιά.

Τη Δευτέρα 2 Μάη διοργανώνει εκδήλωση - παρουσίαση του βιβλίου του Αναστάση Γκίκα «Ρήξη και ενσωμάτωση». Η εκδήλωση θα γίνει στο Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού «Πλειάδες»(Γρ. Λαμπράκη και Καρυταίνης), στις 7 μ.μ.

• Στο πλαίσιο του αγωνιστικού γιορτασμού της 1ης Μάη, εκδήλωση στο μνημείο Λαϊκών Αγωνιστών στις 11 π.μ. διοργανώνει σήμερα Σάββατο η Κομματική Οργάνωση Μανταμάδου του ΚΚΕ.

Με αιτήματα για ασφαλείς, σύγχρονες ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, με φτηνά εισιτήρια, χειμώνα - καλοκαίρι, 365 μέρες το χρόνο, με πληρώματα που θα έχουν πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα και συνδικαλιστική εκπροσώπηση, συμμετέχουν στην Πρωτομαγιάτικη απεργία οι ναυτεργάτες, δυναμώνοντας την πάλη για ναυτιλία σε όφελος του λαού. Την απεργία αποφάσισαν τα ναυτεργατικά σωματεία ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ για τα πλοία στο λιμάνι του Πειραιά και η Πανελλήνια Ενωση Πληρωμάτων Ρυμουλκών Ναυαγοσωστικών (ΠΕΠΡΝ), ανταποκρινόμενα στο ύψος των απαιτήσεων και κόντρα στις συνδικαλιστικές δυνάμεις της υποταγής, του συμβιβασμού και του κοινωνικού εταιρισμού στην ΠΝΟ, που αποδεικνύοντας το ρόλο τους ως φερέφωνα των εφοπλιστών κήρυξαν για την 1η Μάη μια 4ωρη στάση εργασίας.

Η νέα απεργιακή μάχη των ναυτεργατών γίνεται σε συνθήκες πολιτικής επιστράτευσης και συνολικά ανελέητης επίθεσης του μαύρου μετώπου εφοπλιστών - κυβέρνησης, με τη στήριξη των άλλων κομμάτων της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου, ενάντια στο σύνολο των ναυτεργατικών εργασιακών δικαιωμάτων, με τεράστιες συνέπειες συνολικά στους εργαζόμενους της χώρας.

Οι εξελίξεις είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Οι εφοπλιστές, όσο αυξάνεται η κερδοφορία τους τόσο γίνονται και επιθετικότεροι φτάνοντας πλέον σήμερα να απειλούν ευθέως τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες με αποδιάρθρωση. Με σημαία τους τον κανονισμό 3577/92 της ΕΕ για την άρση του καμποτάζ, τον οποίο επέβαλε με νόμο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην κρουαζιέρα, αξιώνουν να αρθεί κάθε περιορισμός στο να δρομολογούν τα πλοία όποτε και για όπου τους συμφέρει, με πληρώματα φτηνά, χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση, σε καθεστώς μαύρης ανασφάλιστης εργασίας, απειλώντας τα νησιά με τον εφιάλτη της απομόνωσης και τινάζοντας στον αέρα, ταυτόχρονα με το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων των ναυτεργατών και ό,τι έχει να κάνει με την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα.

Για το τι ετοιμάζουν οι εφοπλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι έχουν δώσει ήδη δείγματα γραφής με τις απανωτές αυξήσεις στα εισιτήρια, με τον αποκλεισμό δεκάδων νησιών το χειμώνα, με το κουρέλιασμα των ΣΣΕ των ναυτεργατών, με τις επιδοτήσεις, που μόνο για τη φετινή δρομολογιακή περίοδο έφτασαν τα 126 εκατομμύρια ευρώ ζεστό χρήμα. Ενώ τελευταίο «κατόρθωμα» της κυβέρνησης είναι η εξαγγελία της για την κατάργηση των κρατήσεων υπέρ τρίτων οι οποίες περιλαμβάνονται στην τιμή των εισιτηρίων, που σημαίνει και άλλο ζεστό χρήμα στις εφοπλιστικές τσέπες, αφού το αν η κατάργησή τους θα φέρει και μείωση στην τιμή των πανάκριβων εισιτηρίων αυτό επαφίεται στην καλή διάθεση των εφοπλιστών και σε «συμφωνίες κυρίων»! Ενώ με το μέτρο αυτό δέχεται ένα ακόμα ισχυρό πλήγμα το ΝΑΤ και συνολικά τα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα των ναυτεργατών, αφού στις κρατήσεις υπέρ τρίτων συμπεριλαμβάνονται και αυτές για το Κεφάλαιο Ασφάλισης Επιβατών και Οχημάτων, ταμείο του ΝΑΤ.

Ο αγώνας των ναυτεργατών είναι αγώνας όλων των εργαζομένων. Είναι αγώνας που δεν αντιστέκεται μόνο στα αντεργατικά μέτρα. Οι ναυτεργάτες μαζί με τις ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, προβάλλουν συγκεκριμένη λύση. Με ολοκληρωμένη πρόταση για το σύνολο της ναυτιλίας, αποδεικνύουν πως οι εργαζόμενοι μπορούν να έχουν και ασφαλή και φθηνή και σύγχρονη θαλάσσια συγκοινωνία, με προϋπόθεση όμως ότι θα πετάξουν στη θάλασσα αυτούς που λυμαίνονται τον ιδρώτα των εργατών τόσο της στεριάς όσο και της θάλασσας.

Η οργή που συσσωρεύεται στους εργαζόμενους πρέπει να μετατραπεί σε οργανωμένη αντίσταση ενάντια στα μονοπώλια

Αντιπροσωπεία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ), τιμώντας τους αγώνες και τις θυσίες της εργατικής τάξης της χώρας μας για τα δικαιώματα των εργαζομένων και την 1η Μάη, μέρα σύμβολο του διαχρονικού αγώνα της παγκόσμιας εργατικής τάξης, θα καταθέσει στεφάνια στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής στις 9.00 το πρωί και στο Πολυτεχνείο στις 8.15 το πρωί, την Κυριακή 1η Μάη.

Η αφίσα της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) για τη φετινή Πρωτομαγιά

Την ίδια στιγμή, συνεχίζεται και εντείνεται η πλούσια δραστηριότητα που αναπτύσσουν οι ταξικές δυνάμεις, μέσα σε χώρους δουλειάς, αλλά και παρεμβαίνοντας πολύμορφα σε μια σειρά κλάδους. Συγκεκριμένα:

Σήμερα Σάββατο, 30 Απρίλη: Στην Κω, στις 7.30 μ.μ., στο Πολύκεντρο Θαλασσινού, το Εργατικό Κέντρου Βορείου Συγκροτήματος Δωδεκανήσου, εκδήλωση με μουσικό αφιέρωμα στο εργατικό τραγούδι και ιστορική αναδρομή της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Στις 11 το πρωί από την είσοδο της Ευκαρπίας θα ξεκινήσει αυτοκινητοπομπή με μεγαφωνική που θα διασχίσει τις βορειοδυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, μεταφέροντας το κάλεσμα ξεσηκωμού στον εργαζόμενο λαό της περιοχής.

Ακόμα:

• Στη Λάρισα, συνεχίζεται η Βδομάδα Εργατικής Πρωτομαγιάς που οργανώνει το Εργατικό Κέντρο Λάρισας (ΕΚΛ). Σήμερα Σάββατο, στις 10.30 π.μ., θα γίνει αγώνας εργατικού δρόμου, με αφετηρία το Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Λάρισας και τερματισμό την κεντρική πλατεία. Σε όλες τις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις - που θα ολοκληρωθούν την Τρίτη 3 Μάη - θα έχει έκθεση βιβλίου.

Ανάλογες πρωτοβουλίες παίρνουν τις τελευταίες μέρες και άλλοι μαζικοί φορείς.

Σήμερα Σάββατο, φορείς και εργαζόμενοι του Κεντρικού Τομέα Αθήνας καλούν σε εκδήλωση στο Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας Κολωνού.

Στις 9 π.μ. έχουν οριστεί οι προσυγκεντρώσεις της Αθήνας που θα γίνουν κατά κλάδους και στα εξής σημεία:

• Τρόφιμα: Γ' Σεπτεμβρίου (ΕΚΑ).
• Μέταλλο: Γ' Σεπτεμβρίου (ΕΚΑ).
• Φάρμακο: πλατεία Βάθης.
• Λιθογράφοι, Χαρτί, Πρακτορεία: Αριστοτέλους.
• Κλωστοϋφαντουργοί: Στα γραφεία της ΟΕΚΙΔΕ (Χαλκοκονδύλη).
• Οικοδόμοι: Πλατεία Κάνιγγος.
• Τηλεπικοινωνίες: Αθηνάς.
• Μεταφορές: Ομόνοια.
• ΜΜΕ: Ομόνοια.
• ΟΤΑ - Δημόσιο: Στύλοι Ολυμπίου Διός
• Υγεία (δημόσιος και ιδιωτικός τομέας): Σταθμός «Ευαγγελισμού».
• Επισιτισμός - Τουρισμός - Ξενοδοχεία: Στα γραφεία του Συνδικάτου (Γλάδστωνος, στοά Φέξη, Ομόνοια).
• Εμπόριο - Υπηρεσίες: Ομόνοια (ΧΟΝΤΟΣ).
• Χρηματοπιστωτικό: Εθνική Τράπεζα Ομόνοιας.
• Συνταξιούχοι: πλατεία Κολοκοτρώνη.
• Εκπαιδευτικοί, Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών: Χαυτεία.
• Καλλιτέχνες, Μουσικοί, Ηθοποιοί: Ομόνοια.
• Ενέργεια: Αριστοτέλους.
• ΣΕΑΑΝ: πεζόδρομος Κοραή (απέναντι από πλ. Κλαυθμώνος).
• Μαζικοί φορείς Δυτικών Συνοικιών: Ομόνοια.
• Μαζικοί φορείς Κεντρικού Τομέα (1ο, 3ο, 4ο, 5ο, 6ο Διαμέρισμα): Πλατεία Κάνιγγος.
• Μαζικοί φορείς Κεντρικού Τομέα (2ο Διαμέρισμα, Δάφνη, Υμηττός, Ηλιούπολη): Στύλοι Ολυμπίου Διός.
• Μαζικοί φορείς Κεντρικού Τομέα (7ο Διαμέρισμα, Βύρωνας, Ζωγράφου, Καισαριανή): «Ευαγγελισμός».
• Μαζικοί φορείς Βόρειου Τομέα (Χαλάνδρι, Χολαργός, Αγ. Παρασκευή, Ψυχικό, Βριλήσσια): «Ευαγγελισμός».
• Μαζικοί φορείς Βόρειου Τομέα (Ν. Ιωνία, Μεταμόρφωση, Φιλαδέλφεια, Μαρούσι, Ηράκλειο, Πεύκη, Μελίσσια, Αγ. Στέφανος): Ομόνοια.
• Μαζικοί φορείς Νότιου Τομέα: Στύλοι Ολυμπίου Διός.

Αθήνα: 10 π.μ., Σύνταγμα

Πειραιάς: 11 π.μ., πλατεία Κοραή

Θεσσαλονίκη: 10 π.μ., άγαλμα Βενιζέλου

Ελευσίνα: 10 π.μ., πλατεία Ηρώων

Σαλαμίνα: 11 π.μ., πλατεία Εθνικής Αντίστασης

Λαύριο: 10 π.μ., άγαλμα Μεταλλωρύχων

Μέγαρα: 10 π.μ., πλατεία Ηρώων

Σταυρός Θεσσαλονίκης: 10 π.μ., πλατεία

Κιλκίς: 10.30 π.μ., πλατεία Ειρήνης

Βέροια: 10 π.μ., πλατεία Ωρολογίου

Νάουσα: 9.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Κατερίνη: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Πολύγυρος: 10.30 π.μ., Δημαρχείο

Σέρρες: 10 π.μ., πλατεία Ελευθερίας

Γιαννιτσά: 11 π.μ., πλατεία ΕΠΟΝ

Εδεσσα: 11 π.μ., μικροί καταρράκτες

Κοζάνη: 10.30 π.μ., πεζόδρομος

Πτολεμαΐδα: 10 π.μ., παλιό πάρκο

Φλώρινα: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Γρεβενά: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Καστοριά: 10 π.μ., Νομαρχία

Αλεξανδρούπολη: 10 π.μ., μπροστά στο Δημαρχείο

Ορεστιάδα: 10 π.μ., στο Ηρώο

Κομοτηνή: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Ξάνθη: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Δράμα: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Καβάλα: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Θάσος, 10.30 π.μ., στα Λιμενάρια

Γιάννενα: 10 π.μ., Δημαρχείο

Αρτα: 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Πρέβεζα: 10 π.μ., Φόρος

Ηγουμενίτσα: 10 π.μ., πεζόδρομος

Αγρίνιο: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Μεσολόγγι: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Ναύπακτος: 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Λευκάδα: 10 π.μ., Αγιος Μηνάς

Κέρκυρα: 10 π.μ., πλατεία Σαρόκο

Λάρισα: 10.00 π.μ., κεντρική πλατεία

Βόλος: 9.30 π.μ., πλατεία Πανεπιστημίου

Τρίκαλα: 10.00 π.μ., κεντρική πλατεία

Καρδίτσα: 10.00 π.μ., Παυσίλυπο

Τύρναβος: 10.00 π.μ., κεντρική πλατεία

Φάρσαλα: 10.00 π.μ., πλατεία Δημαρχείου

Ελασσόνα: 10.00 π.μ., πλατεία Ταχυδρομείου

Αλμυρός: 10.00 π.μ., κεντρική πλατεία

Σκόπελος: 10.00 π.μ., παραλία

Πάτρα: 10 π.μ., πλατεία Γεωργίου

Πύργος: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Καλαμάτα: 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Τρίπολη: 10.30 π.μ., πλατεία Πέτρινου

Ναύπλιο: 10.30 π.μ., πλατεία Φιλελλήνων

Κόρινθος: 10.30 π.μ., Περιβολάκια

Σπάρτη: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Κεφαλονιά: 10.30 π.μ., Εργατικό Κέντρο (ΕΚΚΙ)

Ζάκυνθος: 10.30 π.μ., παλιό Εργατικό Κέντρο

Χαλκίδα: 11 π.μ., παραλία («Στρογγυλό»)

Αλιβέρι: 10 π.μ., πλατεία Πολυτεχνείου

Ιστιαία: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Λαμία: 10 π.μ., πλατεία Πάρκου

Αμφισσα: 10 π.μ., πλατεία Λαού

Λιβαδειά: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Θήβα: 10.30 π.μ., Πεζόδρομος

Ηράκλειο: 10 π.μ., πλατεία Ελευθερίας

Χανιά: 10 π.μ., Νέα Καταστήματα

Ρέθυμνο: 10 π.μ., Δημαρχείο

Λασίθι: 11 π.μ., Μαρίνα Αγ. Νικολάου

Χίος: 10 π.μ., πλατεία Βουνακίου

Κως: 10.30 π.μ., πλατεία Ελευθερίας

Κάλυμνος: 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Ρόδος: 10 π.μ., πλατεία Κύπρου

Σάμος: 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Λήμνος: 10 π.μ., Λιμάνι Μύρινας

Μυτιλήνη: 11 π.μ., πλατεία Σαπφούς

Ικαρία: 12 μ. Αγιος Κήρυκος

Νάξος: 11 π.μ., πλατεία Παλιού Δημαρχείου

Αν έχεις λείψεις για ό,τι πρέπει

θα είσαι για πάντα μέσα σε όλα εκείνα

που για αυτά έχεις λείψει.

Θα είσαι για πάντα μέσα σε όλο τον κόσμο».

Είτε με την ποίησή του, είτε με την ενεργό πολιτική δράση του, πάντα έλεγε ανοιχτά και θαρραλέα την άποψή του. Με τον καθαρό καταγγελτικό του λόγο απευθυνόταν στη συνείδηση των ελεύθερων και επαναστατημένων ανθρώπων. Υπήρξε σε όλη του τη ζωή μια σθεναρή και ανυποχώρητη φωνή, υπερασπιστής των καταπιεσμένων και των θυμάτων της αλαζονείας. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του, εξυμνεί την επανάσταση, την επαναστατική συμπεριφορά, το μεγαλείο των κοινωνικών αγώνων: «Οχι γονατιστός / ολόρθος ανυψώνω την ακμαία / προσευχή μου/... αγιασθήτω τ' όνομα του Ανθρώπου /... αγιασθήτω η Ενάρετη Ειρήνη επί Γης και εν Υψί / στοις...».

Στόχος του Ρίτσου είναι μια ζωή με δικαιοσύνη για όλους: «Δεν ήξερα πως βρίσκονταν / πάνω σ' αυτή τη γης / κι άλλοι αδελφοί στη στέρηση / φίλοι στην αδικία». Απλώνει τα χέρια του ο Ρίτσος να ενωθεί με τους άλλους, τους ανώνυμους βασανισμένους: «Τον κόσμο αγκάλιασα και να / τον κόσμο εντός μου βάζω...».

Με το έργο του, ο Γιάννης Ρίτσος προσέδωσε ποιητικότητα στην καθημερινότητά μας και ανέδειξε σε «ήρωα» το λόγο που εμπνέει και εμπνέεται από τους ήρωες. Ο βάρδος των λαϊκών αγώνων, ο «απαρηγόρητος παρηγορητής του κόσμου», στα ποιήματά του κατέγραψε σαν χρονικό, τις ηρωικές στιγμές, που με τη μουσική σπουδαίων συνθετών μετουσιώθηκαν σε εγερτήρια άσματα, σε ύμνους ηρώων και ελεγεία. Κατάφερε να συνδέσει το έργο του με τις κορυφαίες και «αιμάτινες» στιγμές της ελληνικής ιστορίας.

Ο ποιητής της Ρωμιοσύνης παρατηρούσε, σε θέση μάχης πάντα και ποτέ σε θέση ανάπαυσης, μήπως και χάσει το απειροελάχιστο χρώμα και νόημα από τα πράγματα. Εκανε ατέρμονους αγώνες δρόμου, για να αιχμαλωτίσει τη στιγμή. Λαχταρούσε μη και δεν την αθανατίσει. Μέσω της ποίησης, προσλάμβανε τα πάντα, μέσω αυτής ήθελε και να τα μοιράζεται με το λαό.

Πρωτομαγιά του 1909 γεννήθηκε. Ημέρα, σύμβολο των μακρόχρονων αγώνων και των απροσμέτρητων θυσιών των ταπεινών και καταφρονεμένων, των προλεταρίων όλης της Γης. Ο Γιάννης Ρίτσος χαιρόταν που γεννήθηκε την ημέρα της παγκόσμιας εργατιάς και αξιώθηκε να πορευτεί μαζί της. Να υμνήσει τους αγώνες. Να θρηνήσει τους θυσιασμένους ήρωές της.

Ηταν 9 Μάη του 1936, όταν έγινε η αιματηρή καταστολή της διαδήλωσης των απεργών καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, θρηνώντας τον πρώτο της νεκρό. Ηταν ο κομμουνιστής Τάσος Τούσης. Οι σύντροφοί του ξηλώνουν μια πόρτα και τοποθετούν πάνω της τη σορό του νεκρού. Η μάνα του Τάσου Τούση, που ήταν στη διαδήλωση, βλέπει το νεκρό γιο της, τρέχει, γονατίζει και οδύρεται πάνω από τη σορό του. Κάποιος περνά και φωτογραφίζει τη συνταρακτική εικόνα. Στις 10 του Μάη η φωτογραφία αυτή δημοσιεύεται στον «Ριζοσπάστη». Ο Ρίτσος σε τρεις μέρες γράφει τα πρώτα 14 άσματα του «Επιταφίου». 12 Μάη ο «Ρ» δημοσιεύει τρία, με τίτλο «Μοιρολόι». Εκδίδεται ο «Επιτάφιος» (10.000 αντίτυπα). Αυτό το μοιρολόι της μάνας μπροστά στο σώμα του σκοτωμένου γιου της μετατρέπεται σε κοινωνική διαμαρτυρία και εξέγερση. Στον ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο μετακενώνεται η δημοτική και λόγια παράδοση, φορτίζοντας το σύγχρονο δράμα. Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου κατάσχει τα εναπομείναντα 250 αντίτυπα και τα καίει στο Ολυμπιείο.

(...)

Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,

πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,

Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω

και δε σαλεύεις, δε γροικάς τά που πικρά σου λέω;

(...)

Μέρα Μαγιού μού μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,

άνοιξη, γιε, π' αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω

άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης (...)

(...)

Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι.

Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε.

Το 1958 ο Μίκης Θεοδωράκης, στο Παρίσι, παίρνει στα χέρια του την επανέκδοση του «Επιταφίου» με την αφιέρωση του ποιητή: «Το βιβλίο τούτο κάηκε από τον Μεταξά στα 1938 κάτω από τους στύλους του Ολυμπίου Διός».

«Ευθύς μόλις τον διάβασα» - θυμάται ο Μ. Θεοδωράκης - «άρχισα να γράφω τα τραγούδια, αυθόρμητα, δίχως καμιά ανάγκη, καμιά πρόθεση θα έλεγα. Και η μουσική βγήκε αυτή που βγήκε: λαϊκή. Γιατί, άραγε; Κατ' αρχήν νομίζω από την ανάγκη να παρακολουθήσω την ίδια διαδικασία με τον Ρίτσο, καθώς παίρνει τους αρμούς, τα δυνατά στοιχεία από τα μοιρολόγια και τη δημοτική μας ποίηση και - όντας πάντοτε Ρίτσος - θέλει να είναι συνάμα ο οποιοσδήποτε λαϊκός ποιητής, η οποιαδήποτε χαροκαμένη μάνα, η λαϊκή μούσα»!

Και έτσι απλώθηκαν στην οικουμένη ήχοι και κραυγές όπως: «Πού πέταξε τ' αγόρι μου», «Χείλι μου μοσκομύριστο», «Μέρα μαγιού», «Βασίλεψες, αστέρι μου», κ.ά. με πρώτη τους παρουσίαση στην Ελλάδα στις 5 Οκτώβρη του 1960, στην Ελευσίνα, με ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Κέντρο της χειμαρρώδους ποίησης του Γιάννη Ρίτσου είναι ο απλός άνθρωπος, τα καθημερινά βιώματα και τα συναισθήματά του, οι υπαρξιακοί προβληματισμοί του, ο έρωτας της ελευθερίας, το πάθος της δικαιοσύνης. Η κοινωνική συνείδησή του και η στράτευσή του στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο σύμφωνα με την πολιτική του φιλοσοφία, το σοσιαλιστικό του όραμα, διαπνέει και την «Ρωμιοσύνη». Γραμμένη στο διάστημα 1945-47, μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο της ελληνικής Ιστορίας, αποτελεί έναν ύμνο στο πνεύμα αντίστασης του ελληνικού λαού, που, κατά τον ποιητή, συνιστά τη διαχρονική ουσία του ελληνικού τόπου και των ανθρώπων του.

«Τούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως. O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο. Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου. H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα. Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό. Ολοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Ολοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους. Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια, μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα».

Στη «Ρωμιοσύνη» αναδύεται το αντιστασιακό πνεύμα όχι μόνο από την ψυχή των ανθρώπων αυτού του μαρτυρικού τόπου που αγρυπνούν με το όπλο στο χέρι, αλλά και από τη φύση που δεν συμβιβάζεται με τους ξένους κατακτητές.

Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι,

το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους,

το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους-

Εχουν στα χείλια τους απάνω το θυμό

Κ' έχουνε τον καημό βαθιά - βαθιά στα μάτια τους

σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Η «Ρωμιοσύνη» αποτελεί έναν ύμνο στο αγωνιστικό φρόνημα των ανθρώπων που προασπίζονται αυτόν τον τόπο, ασυμβίβαστοι, ανυπότακτοι άνθρωποι, που είναι βέβαιοι πως... «Οταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένεια τους όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους, όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα».

Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά

Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα

Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.

Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη

Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,

"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα"

Αυτό θέλουμε κι εμείς.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.

Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο./(...) («Καπνισμένο Τσουκάλι»)

Ηταν το 1975 όταν ο Χρήστος Λεοντής παρουσιάζει μια από τις σπουδαιότερες μελοποιήσεις που είδαν ποτέ το φως στο ελληνικό τραγούδι, το «Καπνισμένο Τσουκάλι» σε ποίηση Γ. Ρίτσου («Columbia»). Μάλιστα, ο ποιητής παίρνει ενεργά μέρος στο δίσκο, απαγγέλλοντας με συγκλονιστικό τρόπο αποσπάσματα από το ποίημα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των τραγουδιών. Ο Γ. Ρίτσος έγραψε το «Καπνισμένο Τσουκάλι» το 1948, στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Πολιτικών Κρατουμένων, στο Κοντοπούλι Λήμνου. Οι σκέψεις, τα λόγια του, τα μηνύματά του είναι συγκλονιστικά και πάντα επίκαιρα. Αναμφισβήτητα, ο Γιάννης Ρίτσος, ένα από τα στολίδια του ελληνισμού και της παγκόσμιας ποίησης, ένα σημείο αναφοράς για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, για όσους διαπνέονται από ανθρωπισμό και αξίες... Το εξαιρετικό αυτό έργο, που στηρίζεται σε όργανα όλων των ειδών, από παραδοσιακά μέχρι κλασικά, σφραγίστηκε από την ερμηνεία του κορυφαίου Νίκου Ξυλούρη. Στο δίσκο επίσης τραγουδούν η Τάνια Τσανακλίδου και ο Βασίλης Μπαρνής. «Αυτά τα κόκκινα σημάδια», «Και να αδερφέ μου», «Τούτες τις μέρες» είναι κάποια από τα τραγούδια που μέχρι σήμερα σκορπούν ρίγη συγκίνησης.

«Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να 'ναι κι από αίμα. Ολο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα, μπορεί να 'ναι κι απ' το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο»...

Η αξιωματική αυτή ρήση του Γιάννη Ρίτσου ήταν και η συνειδητή επιλογή του για το ρόλο της ποίησής του. Με ένα τεράστιο μέρος του έργου του απομνημόνευσε και μνημειοποίησε το συλλογικό βίωμα των οραμάτων, των αγώνων και των παθών του λαού μας στον 20ό αιώνα. Και, μάλιστα, μετέχοντας ο ίδιος «οργανικά» στο συλλογικό βίωμα και εντάσσοντας σ' αυτό και το ατομικό, το προσωπικό του βίωμα, επιλέγοντας όχι να ξεχωρίσει, αλλά να σμίξει με τον κόσμο. Αυτό ήταν και θα παραμένει το μεγαλύτερο από όλα τα μεγαλεία του ανθρώπου και ποιητή Γιάννη Ρίτσου.

Το πλήθος των μεγάλων διεθνών βραβείων και τιμητικών τίτλων από ξένες Ακαδημίες, Πανεπιστήμια και διεθνείς οργανισμούς, των κρατικών παρασήμων και των ξένων εκδόσεων με έργα του, «προσυπογράφουν» την καταξίωσή του μαζί με την αγάπη του ελληνικού λαού. Μια αγάπη που τίμησε τον ποιητή όσο και ο ίδιος ο ποιητής τίμησε τον πόνο και τον πόθο, τον αγώνα και το όνειρο του λαού, με το έργο του.

Γιατί ό,τι έπραξε με το έργο του ο Γιάννης Ρίτσος ήταν αυτό που αντιλαμβανόταν ως χρέος του πνευματικού εργάτη, γιατί την αξία της ποίησης την ένιωθε στην αξία της πράξης σαν γνήσιος κομμουνιστής. Το έργο του πολύπλευρο και πολυσήμαντο, είναι αυτό που τον κάνει αθάνατο και πάντα παρών στη ζωή μας, στους αγώνες για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη. Γιατί «το τρένο που τρέχει/ στις ράγες των στίχων μου/ το τρένο που προχωράει στο μέλλον/ φορτωμένο σιτάρι και τριαντάφυλλα/ είναι η Ειρήνη».

Πιστός στην κομμουνιστική ιδεολογία, από τη δεκαετία του '30, ασυμβίβαστος ως την τελευταία στιγμή, αρνούνταν ό,τι καταστρέφει και υποβαθμίζει τη ζωή και υπηρετούσε ό,τι την έκανε να αξίζει. Και σήμερα, όπως και σε όλες τις δύσκολες στιγμές, θα τον ακούμε πάντα να μας λέει:

«σύντροφοι, σύντροφοι.../ μαζί σηκώσαμε στους ώμους μας/ τις γκρεμισμένες πολιτείες/ σηκώσαμε τις τσακισμένες/ πόρτες/ σηκώσαμε τη φωτιά (...)

ΚΚΕ/ τρία κόκκινα γράμματα.../ δικό μας αίμα/ τρία κόκκινα γράμματα/ σεμνή υπογραφή του λαού μας/ στις λεωφόρους του μέλλοντος (...) ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ».