Γρηγοριάδης Κώστας

Οπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της «Deutsche Welle», ελάχιστοι από αυτούς τους εργαζόμενους καταφέρνουν να επανέλθουν στην αγορά εργασίας και παρ' όλα αυτά δε θεωρούνται άνεργοι, αλλά καταγράφονται στις στατιστικές ως απασχολούμενοι. Πέρα από αυτούς, στις στατιστικές ως απασχολούμενοι καταγράφονται και όσοι μετέχουν σε σεμινάρια μετεκπαίδευσης ή επιμόρφωσης και όσοι ψάχνουν για δουλειά χωρίς τη διαμεσολάβηση των γραφείων εύρεσης εργασίας. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, σε μερικές μέρες που θα δημοσιοποιηθούν τα νέα στοιχεία για την απασχόληση και την ανεργία από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εργασίας, «ο αριθμός των καταγεγραμμένων ανέργων δε θα υπερβαίνει κατά πολύ τα 3 εκατ.». Θα απέχει, όμως, πολύ από την πραγματικότητα.

Αν πρόκειται να ορθώσουν τείχη και φράχτες στους μετανάστες οι ηγέτες της ΕΕ δε διστάζουν να καταργήσουν ακόμα και τη Συνθήκη Σέγκεν, που - υποτίθεται - διασφαλίζει την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ. Το αίτημα αναθεώρησης της Συνθήκης Σέγκεν υπέβαλαν προς τα Οργανα της ΕΕ οι Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, εξαιτίας της μαζικής εισροής μεταναστών από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής. «Πιστεύουμε στην ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών, αλλά πιστεύουμε επίσης και στο κράτος δικαίου και σε ορισμένους κανόνες», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γάλλος Πρόεδρος μετά τη Συνάντηση Κορυφής που είχε με τον Ιταλό πρωθυπουργό. Πριν λίγες μέρες, η γαλλική κυβέρνηση είχε καταργήσει στην πράξη τη Συνθήκη Σέγκεν, κλείνοντας τα σύνορά της στα τρένα που μετέφεραν μετανάστες από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής, στους οποίους είχαν χορηγηθεί προσωρινές άδειες έξι μηνών από την Ιταλία. Καμία σημασία δεν έχει για τους ηγέτες της ΕΕ ότι οι μετανάστες προέρχονται από χώρες που βομβαρδίζονται από τα δικά τους αεροπλάνα ή λεηλατείται η ζωή τους από τα δικά τους μονοπώλια. Υποκρίνονται ότι βομβαρδίζουν τη Λιβύη για την προστασία των αμάχων και όταν οι άμαχοι φτάνουν κυνηγημένοι και εξαθλιωμένοι στα σύνορα της ΕΕ, βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν άλλο πόλεμο. Οι «ευαίσθητες» κυβερνήσεις της ΕΕ είτε τους πετούν στη θάλασσα, είτε τους στέλνουν πίσω στου χάρου τα δόντια, είτε τους κρατούν σε κατάσταση παρανομίας για να τους υπερεκμεταλλεύονται και να ρίχνουν τους μισθούς των εργαζομένων... Ο λαός πρέπει να στραφεί πιο αποφασιστικά κατά της πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεών της, γιατί είναι συνένοχες στη δημιουργία του μεταναστευτικού προβλήματος και στην απάνθρωπη και απαράδεκτη μεταχείριση των θυμάτων του.

Τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ), που έτσι και αλλιώς δίνουν μια πολύ λειψή εικόνα για τις αντεργατικές ανατροπές που έχουν γίνει στις εργασιακές σχέσεις πριν ακόμα εφαρμοστούν οι αντιδραστικές αλλαγές που προβλέπει το μνημόνιο, επιβεβαιώνουν απλά την εκτίμηση ότι οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου αντιμετωπίζουν την κρίση ως ευκαιρία για να «τελειώνουν» με τα εργασιακά δικαιώματα. Επιβεβαιώνεται επίσης ότι στόχος των βάρβαρων μέτρων και των διαρθρωτικών αλλαγών δεν είναι βέβαια η αντιμετώπιση του ελλείμματος και του χρέους, αλλά η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ώστε να διασφαλιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Ηδη, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΠΕ, οι ευέλικτες μορφές εργασίας, όπως η εκ περιτροπής εργασία και οι ατομικές συμβάσεις, αυξήθηκαν με αλματώδη ρυθμό τον προηγούμενο χρόνο, οδηγώντας σε σημαντική μείωση των μισθών, τουλάχιστον κατά 20%. Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι που προσλαμβάνονται με συμβάσεις πλήρους απασχόλησης αποτελούν θλιβερή μειοψηφία... Και ακόμα είμαστε στην αρχή του ακήρυχτου ταξικού πολέμου της πλουτοκρατίας κατά των λαών. Αρκεί να σημειωθεί ότι τώρα μπαίνει σε εφαρμογή το Σύμφωνο για το Ευρώ ή Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που προβλέπει σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, ώστε να συγκρίνονται με τους «κυριότερους εμπορικούς εταίρους» (διάβαζε ΗΠΑ, Κίνα, κ.ο.κ.), κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και κυριαρχία των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, «εξομοίωση» των μισθών του δημόσιου τομέα με αυτούς του ιδιωτικού, κ.ά. Οι εργαζόμενοι πρέπει να το πάρουν απόφαση. Δεν υπάρχει φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση, στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Είναι ώρα να πάρουν την τύχη στα χέρια τους.

30 νεκροί, 53 βαριά και 472 ελαφρά τραυματίες στην άσφαλτο, ήταν ο φετινός απολογισμός της πασχαλινής εξόδου, ως τη Δευτέρα του Πάσχα.

Σύμφωνα με την Τροχαία, από τα 27 θανατηφόρα δυστυχήματα μόνο τρία έγιναν στους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους (δύο στην εθνική οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης και ένα στην Εγνατία Οδό), πέντε σημειώθηκαν σε κατοικημένες περιοχές, κυρίως νυχτερινές ώρες, και τα 19, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία, στο υπόλοιπο εθνικό και επαρχιακό οδικό δίκτυο.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έσπευσαν να παραχωρήσουν τη διαχείριση των μεγάλων οδικών αξόνων στο μεγάλο κεφάλαιο, ενισχύοντας την κερδοφορία του και βάζοντας το λαό να πληρώσει διπλά και τρίδιπλα και για την κατασκευή τους και για τη χρήση, αδιαφορώντας για το υπόλοιπο οδικό δίκτυο, που στη συντριπτική του πλειοψηφία αποτελεί παγίδα θανάτου για οδηγούς και επιβάτες. Το οποίο, μάλιστα, προβλέπεται να παραμείνει για αρκετά ακόμη χρόνια κακοσυντήρητο και να μοιάζει περισσότερο με λαιμητόμο παρά με σύγχρονο και ασφαλές οδικό δίκτυο.

Γι' αυτό ο λαός πρέπει να παλέψει ακόμη πιο δυνατά όχι μόνο για κατάργηση όλων των διοδίων, αλλά για να γίνουν τα δημόσια έργα λαϊκή περιουσία. Που θα κατασκευάζονται από Ενιαίο Κρατικό Φορέα Κατασκευών, που θα υλοποιεί όλα τα αναγκαία δημόσια έργα υποδομής. Γιατί είναι δικαίωμά του να κυκλοφορεί ελεύθερα και με ασφάλεια στο δημόσιο οδικό δίκτυο.

Πρόθεσή μας ήταν το συνέδριο αυτό να διευρύνει και να ξεπεράσει τις προηγούμενες προσεγγίσεις μας στο έργο του Γ. Ρίτσου: Να αναδείξει χω­ρίς επιλεκτικότητα όλες τις διαστάσεις του στη διαλεκτική τους σχέση, να ανταποκριθεί στην ευρύτητα, στη βαθύτητα, στην καθολικότητα τελικά της κοσμοθεωρίας και κοσμοαντίληψης του Γ. Ρίτσου και της ποιητικής τους έκφρασης. Επειδή όμως ακόμη και η πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση δεν μπορεί να αντικαταστήσει το λόγο του ίδιου του ποιητή, τελική επιδίωξή μας είναι να παρακινήσουμε και να διεγείρουμε τις διαθέσεις για να διαβα­στεί πλατιά από το λαό η ποίηση του Ρίτσου, κι ακόμη περισσότερο να κα­τακτηθεί. Προπαντός να κατακτηθεί από την εργατική τάξη, αφού πρώτα σ' αυτήν ο Ρίτσος απευθύνεται και πρώτη εκπροσωπεί, γιατί αυτή είναι ο κύ­ριος φορέας των ιδανικών της επανάστασης και της κοινωνικής απελευθέ­ρωσης που η ποίησή του υπηρετεί».Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Καιρό τώρα, ο Μπασίρ έπαιζε το ρόλο του «φιλειρηνικού» ηγέτη που τάχα είναι πρόθυμος να αγκαλιάσει τη δρομολογημένη ανεξαρτησία του νότου τον ερχόμενο Ιούλη. Ευελπιστούσε, ωστόσο, στην αναστολή της δίωξής του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, όπου κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου στην αχανή δυτική περιφέρεια της χώρας του Νταρφούρ, και στην πολιτική του «υστεροφημία» που μόνο καλή δε θα μπορούσε να είναι, αφού ο ίδιος είναι ένας από τους πρωτεργάτες του στυγνού δικτατορικού καθεστώς που κυβερνά το Σουδάν εδώ και δεκαετίες.

Ο ίδιος μιλά, εκφράζοντας συνάμα και τα συμφέροντα της τάξης νεόκοπων πλουτοκρατών, που δημιουργήθηκαν από τις εξαγωγές πετρελαίου της τελευταίας 15ετίας. Η νέα τάξη ισλαμιστών πλουτοκρατών δεν καλοβλέπει την επικείμενη ανεξαρτησία του Νότιου Σουδάν, δίχως την εξασφάλιση των σημαντικότατων κοιτασμάτων μαύρου χρυσού της περιοχής Αμπγέι, αφού σε μία τέτοια περίπτωση θα έχαναν ένα σημαντικό μερίδιο από κέρδη, αλλά και από την εξουσία.

Βέβαια, όλα αυτά οξύνονται επικίνδυνα με δεδομένο τον έντονο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για τον τεράστιο ορυκτό πλούτο του Σουδάν. Ο μόνος που μπορεί να ματαιώσει τα σχέδια ντόπιων και ξένων δυνάμεων δεν μπορεί να είναι παρά ο σουδανικός λαός...