Ανακοίνωση εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ
«Εφυγε» χτες από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών, ο σπουδαίος ηθοποιός Γιάννης Βόγλης. Νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ιπποκράτειο, καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας.
Γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1961. Στη μεγάλη του καριέρα συνεργάστηκε με πρωταγωνιστές όπως οι Κατράκης, Λαμπέτη και Αλεξανδράκης. Υπήρξε βασικό στέλεχος του ΚΘΒΕ.
Σημαντική υπήρξε, επίσης, η παρουσία του και στον κινηματογράφο, όπου πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες. Συμμετείχε, επίσης, και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές.
Συμμετείχε σε εκδηλώσεις ως αφηγητής, ενώ είχε ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία.
Τη δεκαετία του '80 ήταν μέλος του θιάσου "Ανατολή". Συνεργάστηκε ακόμα με το Θέατρο "Πράξη" της Μπέτυς Αρβανίτη. Διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στην ΕΘΑΛ της Λεμεσού, στο Θεάτρο Σκάλα της Λάρνακας και στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.
Ανακοίνωση εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατο του Γ. Βόγλη, που αναφέρει:
«Με βαθιά θλίψη πληροφορηθήκαμε το θάνατο του σπουδαίου ηθοποιού Γιάννη Βόγλη. Το πέρασμά του από το θέατρο άφησε ανεξίτηλα ίχνη, ερμηνεύοντας μια πλατιά γκάμα ρόλων του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου, στο πλάι επίσης σπουδαίων ηθοποιών.
Αξέχαστοι θα μείνουν και οι χαρακτήρες που ενσάρκωσε στον κινηματογράφο και την τηλεόραση και μας συντρόφεψαν για δεκαετίες. Θα τον θυμόμαστε πάντα, όχι μόνο ως ηθοποιό, αλλά και για τις στιγμές που στάθηκε στο πλάι του ΚΚΕ και το στήριξε, στους δύσκολους αγώνες που δόθηκαν.
Εκφράζουμε τα ειλικρινή συλλυπητήρια στην οικογένειά του».
Ντοκιμαντέρ του Λ. Βαρδαρού στην ΕΡΤ 2
Αφιερωμένο στον τόπο μαρτυρίου της Γυάρου είναι το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Τόποι Πολιτικής Εξορίας και Ιστορικής Μνήμης - Γυάρος», που θα προβληθεί σήμερα στις 18.30 από την ΕΡΤ 2, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Βαρδαρού. Η επιμέλεια κειμένων είναι του Αγη Μαραγκουδάκη, ενώ την αφήγηση κάνουν οι Βασίλης Κολοβός, Ρήγας Αξελός, Θανάσης Σκαρλίγκος. Η φωτογραφία είναι των Προκόπη Δάφνου - Ναντή Φράνσης.
Πέθανε ο ποιητής και μεταφραστής Ερρίκος Μπελιές
Ανακοίνωση εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ
Πέθανε την Τρίτη, ο Eρρίκος Μπελιές, μετά από πολύμηνη ασθένεια.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπουδαίος μεταφραστής, συνέδεσε το όνομά του με το θέατρο, καθώς η πλειονότητα των μεταφράσεων είχαν παραγγελθεί για θεατρικές παραστάσεις. Μετά τον Β. Ρώτα είναι αυτός που κατόρθωσε να μεταφράσει και τα τριάντα επτά θεατρικά έργα του Σαίξπηρ. Εχει μεταφράσει επίσης και πάρα πολλούς άλλους ξένους δημιουργούς. Είχε κυκλοφορήσει και ποιητικές συλλογές.
Ανακοίνωση εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατό του, που αναφέρει:
«Η λογοτεχνία και κυρίως το θέατρο έχασαν πρόωρα ένα σημαντικό άνθρωπό τους. Από χτες ο Ερρίκος Μπελιές ανήκει πια στην Ιστορία, αφήνοντας πίσω του έναν τεράστιο όγκο από μεταφράσεις θεατρικών έργων και πεζογραφημάτων, αλλά και δικές του ποιητικές συλλογές. Η σύγχρονη ματιά του στη μετάφραση των έργων του Σαίξπηρ, αλλά και πολλών άλλων κλασικών θεατρικών συγγραφέων αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για το θέατρο.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους του».
ΟΛΙΒΕΡ ΧΙΡΣΜΠΙΓΚΕΛ
Τα 13 λεπτά που δεν άλλαξαν την Ιστορία
Bernd Schuller
Τι θα είχε συμβεί εάν ο Χίτλερ, στις 8 Νοέμβρη 1939, δεν είχε βγει από την μπιραρία στο Μόναχο 13 λεπτά νωρίτερα; Δεν θα είχε ποτέ επιβιώσει από την ποσότητα και το ευφυές εκρηκτικό υλικό που ο Γκέοργκ Ελσερ, που ασχολούνταν μάλλον με τη μουσική του, τα ρολόγια, τους φίλους και τις ωραίες γυναίκες, παρά με την πολιτική, είχε κρύψει σε μια κολόνα λίγα μόνο μέτρα μακριά από το μέρος της ομιλίας. Ο Χίτλερ επιβίωσε της απόπειρας αυτής και τουλάχιστον άλλων 18 τεκμηριωμένων μεταξύ του 1933 και '45. Ο Γερμανός σκηνοθέτης Ολιβερ Χίρσμπιγκελ, γνωστός από την «Πτώση» (2004) όπου ο Μπρούνο Γκαντζ υποδύεται έναν αγχώδη Φίρερ στις τελευταίες του μέρες, επιστρέφει στη σκοτεινή ιστορία της Γερμανίας με ένα σκηνοθετημένο ντοκουμέντο - βάση της ταινίας και το εξαίρετο, εκπληκτικού εύρους πορτρέτο του Γκέοργκ Ελσερ, γεννημένου το 1903, που συναρμολογείται και από συνεντεύξεις και μαρτυρίες των συγγενών και της κοπέλας του και ρίχνει ματιές μπρος και πίσω στο χρόνο. Πρόκειται για ένα κλασικό κινηματογραφικό χειροτέχνημα, ίσως και συμβατικό, με κάποιες αξιοσημείωτες μελέτες πάνω στο στιλ. Οπως στην «Πτώση» έτσι κι εδώ, η ταινία ξεκινά από πραγματικά πρότυπα. Κυρίως τα ανακριτικά πρωτόκολλα της Γκεστάπο του 1964. Ο Ελσερ είχε μια ενστικτώδη απέχθεια προς τον Χίτλερ. Πίστευε ότι ήταν κακός και ότι θα γινόταν πολύ χειρότερος για τη Γερμανία και όλο τον κόσμο. Σε αυτή τη βάση μορφοποιείται το σχέδιο ενός ανθρώπου και μπαίνει σε εφαρμογή. Στην μπιραρία θα βρίσκονταν μαζί με τον Χίτλερ οι Γκέμπελς, Χίμλερ, Χες και άλλα ναζιστικά πρωτοπαλίκαρα. Θα μπορούσε να είχε γίνει μεγάλο μακελειό...
Μετά την αποτυχία, ο Γκέοργκ Ελσερ το σκάει για τα ελβετικά σύνορα. Τον σταματούν τυχαία και συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και οδηγείται στα κεντρικά της Γκεστάπο στο Βερολίνο, όπου περιμένουν να τον ανακρίνουν οι απάνθρωποι αρχηγοί της Αστυνομίας και της Γκεστάπο, που πιστεύουν ότι πίσω από τον Ελσερ κρύβεται μια διεθνής συνωμοσία...
Τώρα το τι έγινε και τι δεν έγινε, έχει ίσως μεταφερθεί σε κάποια βιβλία Ιστορίας.
Ο Νικίτα Μιχάλκοφ υπήρξε ανέκαθεν ένας περιβόητος αντιμπολσεβίκος, ένας μέγας νοσταλγός της Ρωσίας των τσάρων, κάτι που φροντίζει πάντα να υπενθυμίζει στο κοινό. «Η Εξοδος» μοιάζει άριστη ευκαιρία να «βγάλει το άχτι του». Ο Στάλιν καρικατούρα, καρικατούρα ένα επίλεκτο σώμα του Κόκκινου Στρατού, ανευθυνότητα ο υπεύθυνος για τη μεταφορά των Αρχείων του κράτους, σύγχυση ο υπεύθυνος για τη γέφυρα που πρόκειται να ανατιναχτεί... Αυτό που εκνευρίζει περισσότερο, είναι τα θρησκευτικά στοιχεία, παντελώς άχρηστα δραματουργικά, που ξεφυτρώνουν παντού. Είναι αλήθεια, πάντως, ότι πέρασε πολύς καιρός που ο Μιχάλκοφ υπέγραφε ταινίες τέχνης και κινηματογραφικά δοκίμια. 22 χρόνια πριν, κυκλοφόρησε η ταινία - ποταμός του σκηνοθέτη «Ψεύτης ήλιος» (1994), που σάρωσε τη διεθνή ακτινοβολία και το Μέγα Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στις Κάννες. Ανοιχτά αντικομμουνιστική η ταινία. Με σπάνια, όμως, καθηλωτική κινηματογραφική γοητεία και τρυφερή ομορφιά. Στην ταινία του 1994, ο Στρατηγός Κοτόφ συλλαμβάνεται από τον πράκτορα της KGB, Αρσέντιεφ, ενώ περνά τις καλοκαιρινές του διακοπές με τη γυναίκα και την κόρη του. Η συνέχεια ευνόητη. Καταδικάζεται και καταλήγει σε κάποιο γκούλαγκ... όπου τον βρίσκουμε 5 χρόνια μετά να δολοφονεί, σ' έναν ηλιόλουστο εφιάλτη του, τον Στάλιν, με όπλο την τούρτα γενεθλίων του ηγέτη. Κατ' αυτόν τον τρόπο ανοίγει το «Ψεύτης ήλιος 2: Εξοδος» (2009), συνέχεια της πρώτης ταινίας και πρώτο μέρος του δίπτυχου που ολοκληρώνεται με το «Ψεύτης ήλιος 3: Το Οχυρό» (2010). Η «Εξοδος» μοιάζει με καταστροφικό ναυάγιο, με κινηματογραφικό Τιτανικό. Ο ίδιος ο Μιχάλκοφ ομολόγησε ότι η ρωσική κριτική ήταν «νεκρή» και ότι η ταινία προβλήθηκε στις Κάννες την τελευταία μέρα, όταν οι περισσότεροι κριτικοί είχαν ήδη φύγει και εύκολα μαντεύει κανείς τι σημαίνει αυτό για την τύχη ενός φιλμ. Η ταινία παντού χαρακτηρίζεται «σούπα» και παντού μποϊκοτάρεται, δεν βγαίνει στις αίθουσες, παρά κατευθείαν σε DVD...
Η «Εξοδος» δεν είναι παρά το μισό μιας ταινίας που από την τσεχωφική, γλυκιά και ταυτόχρονα θλιμμένη ατμόσφαιρα της πρώτης, μεταμορφώνεται σε μαξιμαλιστική, περιπετειώδης τοιχογραφία πάνω στα βάσανα και τα δεινά του Μεγάλου Πολέμου, αλλά και μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε έναν πατέρα και μια κόρη που κανείς από τους δυο τους δεν ξέρει αν ο άλλος ζει. Η ταινία τεραστίων, χολιγουντιανών διαστάσεων, φόρος τιμής σε ένα κινηματογραφικό είδος που έχει περιπέσει σε αδράνεια. Σκηνές θαυμαστές, εισβολή του μπαρόκ και του γκροτέσκ στο δράμα, το ιριδίζον φως της απεραντοσύνης του καλοκαιριού εναλλάσσεται με το θαμπό των ατέρμονων χειμώνων στα πεδία των μαχών που ο Κοτόφ πολεμά λυσσαλέα τους Γερμανούς. Δυόμισι ώρες γεμάτες με πανταχού παρόντα Μιχάλκοφ. Στο σενάριο, πίσω από την κάμερα, μπροστά από την κάμερα... Το 1943, ο αξιωματούχος της KGB που συνέλαβε και καταδίκασε τον Κοτόφ, παίρνει διαταγή από τον ίδιο τον Στάλιν να ψάξει και να βρει τα ίχνη του Κοτόφ. «Τα λάθη πρέπει να διορθώνονται». Ο Μιχάλκοφ πήρε τους κεντρικούς ρόλους του πρώτου φιλμ και τους έριξε σε μια ίντριγκα που έμπλεξε στην Ιστορία, στον αγώνα του σοβιετικού λαού εναντίον των ναζί κατακτητών. Η ταινία ξεδιπλώνεται πάνω σε δυο αφηγηματικούς άξονες. Στο «συλλογικό» του 1941 με εστίαση στις μάχες και στον «προσωπικό» του 1943, στην έρευνα για τα ίχνη του Κοτόφ. Στην ταινία παίζει και η κόρη του Μιχάλκοφ, Νάντια. Μόνο που δεν έμαθε να παίζει, παρά να κλαψουρίζει και να στριφογυρνά τα μάτια...
Feeds
