Σχετικά με την προώθηση από την κυβέρνηση των Τοπικών Συμβουλίων Νέων, το Γραφείο Τύπου της ΚΝΕ με ανακοίνωσή του σημειώνει:

«Η ΚΝΕ από την πρώτη στιγμή έχει καταγγείλει τη δημιουργία Τοπικών Συμβουλίων Νέων, που αποφάσισε η κυβέρνηση. Η νεολαία δεν έχει καμιά ανάγκη από τέτοιους μηχανισμούς, που ούτε έχουν καμιά σχέση με την αγωνιστική διεκδίκηση και την πραγματική συμμετοχή, ούτε μπορούν να είναι γνήσια έκφραση των νέων.

Δεν τους έπιασε ο πόνος για τη συμμετοχή των νέων και την έκφραση της γνώμης τους. Είναι ψέμα και υποκρισία ότι ενδιαφέρονται για τη συμμετοχή των νέων, γιατί είναι η κυβέρνηση που όταν οι μαθητές αγωνίζονται τους σέρνει στα δικαστήρια ή στήνει προβοκάτσιες σε βάρος του αγώνα τους, είναι οι ίδιοι που συκοφαντούν τους αγώνες των φοιτητών.

Δεν τους έπιασε ο πόνος για την πραγματική συμμετοχή: Οι απολύσεις, δηλαδή η καταπάτηση του δικαιώματος συμμετοχής στο σωματείο ή στην απεργία, όταν οι εργαζόμενοι - ανάμεσά τους και οι νέοι - οργανώνονται στα σωματεία ή όταν συμμετέχουν σε απεργίες, γίνονται με τη συνενοχή της κυβέρνησης. Τα προβλήματα των νέων, η κάθε κυβέρνηση καθώς και οι δήμαρχοι και νομάρχες τα γνωρίζουν γιατί είναι η πολιτική τους που τα γεννά.

Αυτό που πραγματικά επιδιώκει η κυβέρνηση είναι το στήσιμο μηχανισμών που στοχεύουν στη χειραγώγηση, στον αποπροσανατολισμό, στην ενσωμάτωση, στη συστράτευση των νέων στη στήριξη των αντιλαϊκών μέτρων.

Οι νέοι δεν έχουν κανένα λόγο να στηρίξουν αυτούς τους μηχανισμούς της ψευτοσυμμετοχής. Εχουν - αντίθετα - κάθε συμφέρον, άμεσο και μακροπρόθεσμο, να δυναμώσουν την οργανωμένη πάλη για τα δικαιώματά τους, να γνωρίσουν την πολιτική πρόταση διεξόδου που προτείνει το ΚΚΕ, την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ».

Οι νέοι που αγωνίζονταιγια τα δικαιώματά τους πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στους ελεγχόμενους μηχανισμούςπου στήνειη κυβέρνηση...

Αυτοί που μέχρι χτες - κατά την κυβέρνηση - δεν μπορούσαν να κρίνουν εάν είναι προς το συμφέρον τους η Δημόσια Δωρεάν Παιδεία και η σταθερή δουλειά, σήμερα γίνονται «κινητήρια δύναμη της ελληνικής κοινωνίας», όπως αναφέρεται στο δελτίο Τύπου του υπουργείου Παιδείας για την προκήρυξη εκλογών στις 22,23,29 και 30 Μάρτη.

Ας δούμε τι ακριβώς είναι αυτό το κάλεσμα της κυβέρνησης προς τους νέους και τις νέες. Ξεκινώντας, να υπενθυμίσουμε πως τα ΤΣΝ δεν είναι «καινούριο φρούτο». Το ΠΑΣΟΚ είχε ξεκινήσει το όλο «εγχείρημα» με την ονομασία Δημοτικά Συμβούλια Νεολαίας, τα οποία όμως δε βρήκαν καμία ανταπόκριση. Η κυβέρνηση της ΝΔ συνέχισε αυτό το «έργο» και το Φλεβάρη του 2006 θεσπίζει νόμο για να τα επαναφέρει σε «νέα έκδοση», αυτή των Τοπικών Συμβουλίων Νέων.

Σίγουρα, δεν κάνει εντύπωση γιατί επανέρχεται κάτι που οι ίδιοι οι νέοι έχουν απορρίψει. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά και ούτε θα είναι η τελευταία. Εφαρμόζεται αυτό που λέει η «Λευκή Βίβλος» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που θέλει τη συμμετοχή των νέων στα κοινά όπως αυτή την «οραματίζεται». Συμμετοχή, δηλαδή, που θα διέπεται από τις «ευγενείς» αξίες της ανάπτυξης της «επιχειρηματικότητας», της «ανταγωνιστικότητας» και γενικότερα τις «αρχές» της ελεύθερης αγοράς. Ο,τι είναι «εκτός των τειχών», απορρίπτεται.

Εάν η κυβέρνηση ήθελε - που δε θέλει - να ενισχύσει τη συμμετοχή των νέων στα κοινά, δεν υπάρχουν, ήδη, φορείς μέσω των οποίων μπορεί να το κάνει; Τα Μαθητικά Συμβούλια, τα Συντονιστικά των Μαθητών, οι Φοιτητικοί Σύλλογοι, Επιτροπές Νέων σε πολλά εργατικά σωματεία δεν είναι φορείς απ' τους οποίους η νεολαία μπορεί να εκφραστεί και να συμμετάσχει στα κοινά; Σε αυτούς οι νέοι, από 15 έως 28 χρονών που καλούνται να ψηφίσουν στα ΤΣΝ, δεν έχουν τη δυνατότητα να αγωνιστούν για τα προβλήματά τους;

Η απάντηση και στα τρία ερωτήματα είναι πως η άρχουσα τάξη δε θέλει τη συμμετοχή των νέων, αλλά στην πραγματικότητα τη χειραγώγησή τους. Η ίδια η λειτουργία, οι κανόνες και «αρμοδιότητες» των ΤΣΝ αποδεικνύουν πως είναι οχήματα εγκλωβισμού της νεολαίας. Μακριά από οποιαδήποτε συλλογική διεκδίκηση, πάλη για τα αυτονόητα δικαιώματά της και αγώνα και - κυρίως - μακριά απ' τις αιτίες που δημιουργούν τα πραγματικά της προβλήματα.

Για του λόγου το αληθές:

Στο νόμο αναφέρεται ότι «οι εκλογές διενεργούνται με άμεση και μυστική ψηφοφορία με ενιαία ψηφοδέλτια»στο πρώτο και το τρίτο έτος κάθε δημοτικής θητείας. Δεν έχουν δικαίωμα ομάδες ή παρατάξεις να εκφραστούν στα ΤΣΝ. Η βολική για το σύστημα αντίληψη που μιλάει για «ακομμάτιστη» δράση είναι και πάλι εδώ. Η συλλογική διεκδίκηση και διατύπωση θέσεων και προτάσεων απουσιάζει πλήρως και συνειδητά.

Ο πρόεδρος του ΤΣΝ συμμετέχει στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου στις «οποίες καλείται υποχρεωτικά και έχει δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του για θέματα σχετικά με τα ενδιαφέροντα των νέων της περιοχής του». Δε θα έχει δικαίωμα ψήφου, αλλά ρόλο ...συμβουλευτικό. Ο οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να βρίσκεται στο δημοτικό συμβούλιο και να εκφράζει τη γνώμη του.

Επίσης, «ο δήμαρχος ή ο πρόεδρος της κοινότητας ή εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπός τους συμμετέχει, χωρίς δικαίωμα ψήφου, στις συνεδριάσεις της Συνέλευσης, στις οποίες καλείται υποχρεωτικά προκειμένου να εκφράσει γνώμη για όλα τα θέματα που συζητούνται σε αυτή». Φτιάχνουν, δηλαδή, ένα «θεσμό» που θα ελέγχεται απ' τον εκάστοτε δήμαρχο και την εκάστοτε δημοτική αρχή.

Με όλα αυτά τα στοιχεία, τα ΤΣΝ είναι ...ελαστικά. Σε κάποιες περιπτώσεις θα είναι, απλά, διακοσμητικά, ενώ σε άλλες θα άγονται και θα φέρονται σύμφωνα με το τι εξυπηρετεί την κυρίαρχη πολιτική. Για παράδειγμα, μπορεί να βαφτίζονται και «γνώμη της νεολαίας», που συμφωνεί με τις αντιδραστικές αλλαγές στην Παιδεία ή στο Ασφαλιστικό.

Για να έχουμε πλήρη εικόνα του ρόλου των ΤΣΝ, χρήσιμο είναι να θέσουμε δύο ακόμα παραμέτρους. Τι τους έπιασε ξαφνικά και θα δαπανούν 3,6 εκατ. ευρώ το χρόνο; Στην ειδική έκθεση για το σχέδιο νόμου εκτιμάται πως αυτό το ποσό θα δίνεται στους δήμους απ' τα υπουργεία Εσωτερικών και Παιδείας για την υπόθεση ΤΣΝ. Και ένα άλλο ερώτημα: Γιατί όλη αυτή η ιστορία γίνεται μέσω των δήμων και των κοινοτήτων;

Το αστικό κράτος δε «σκορπά» για το τίποτα χρήματα. Ιδιαίτερα όταν αυτά δίνονται για προγράμματα που έχουν σχέση με τους νέους. Οι δήμοι αναλαμβάνουν όλο και περισσότερες αρμοδιότητες και με αυτό τον τρόπο συμμετέχουν ενεργά στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στη χώρα. Ηδη, έχουμε την ανταποδοτικότητα στις υπηρεσίες, τις Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

Στο πλαίσιο της λεγόμενης αποκέντρωσης, που στοχεύει στην ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της Παιδείας και στην «είσοδο» ακόμα περισσότερο των επιχειρήσεων στα σχολεία, έχουμε τις διαφοροποιήσεις των σχολικών προγραμμάτων, την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Πρόνοιας. Δε θα είναι πολύ «χρήσιμο» για όλα αυτά τα μέτρα να υπάρχει και ένας φορέας των νέων που να τα χειροκροτεί;..

Οι νέοι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από αυτή την καλοστημένη επιχείρηση. Αντίθετα, επιβάλλεται να δραστηριοποιηθούν και να αγωνιστούν μέσα από τα Μαθητικά Συμβούλια, τα Συντονιστικά των Μαθητών, τους Φοιτητικούς Συλλόγους, τις Επιτροπές Νέων σε πολλά εργατικά σωματεία, στα συνδικάτα. Απ' αυτούς μπορεί ο αγώνας τους να έχει αποτέλεσμα, να αφορά τα πραγματικά τους προβλήματα και να στοχεύει στις αιτίες και τους ενόχους. Κι ας τρέχουν οι ένοχοι να προτείνουν «νέους θεσμούς» που θα εξυπηρετούν τα σχέδιά τους...

Eurokinissi

Βασικό «όπλο» της κυβέρνησης, όπως άλλωστε δηλώνει και ο αρμόδιος υπουργός Μεταφορών - Επικοινωνιών είναι η πλήρης εφαρμογή του νόμου για τις ΔΕΚΟ. Του νόμου, δηλαδή, που προβλέπει την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με την κατάρτιση νέων Κανονισμών Εργασίας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας κλπ. Οσον αφορά τα οικονομικά, στον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής βρίσκεται η δραστική περικοπή των κρατικών κονδυλίων προς το σύστημα των δημόσιων αστικών συγκοινωνιών. Συνεπώς, όσες άλλες δράσεις και αν εξαγγέλλει ότι θα αναλάβει η κυβέρνηση (ανανέωση στόλου, τηλεματική, «έξυπνο εισιτήριο» κλπ.) δε θα αποσκοπούν στη βελτίωση των δημόσιων αστικών συγκοινωνιών, αλλά στη μελλοντική λειτουργία ιδιωτικού μοντέλου συγκοινωνιών. Στην κατεύθυνση αυτή, η κυβέρνηση αποφάσισε τον υπερδιπλασιασμό (140%) των τιμών των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας από τον ερχόμενο Γενάρη. Από τον Μάη, θα καταργηθούν τα φτηνά εισιτήρια των 50 λεπτών για λεωφορεία - τρόλεϊ, των 70 λεπτών για τους ΗΣΑΠ και των 45 λεπτών για το τραμ και θα καθιερωθεί το ενιαίο εισιτήριο για όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, με κόστος 80 λεπτά από την Πρωτομαγιά και 1 ευρώ από την Πρωτοχρονιά του 2009!

Για την άμεση εφαρμογή των κυβερνητικών σχεδίων, έχουν ήδη δοθεί εντολές προς τις διοικήσεις ΟΑΣΑ, ΕΘΕΛ (λεωφορεία), ΗΛΠΑΠ (τρόλεϊ) και ΗΣΑΠ (ηλεκτρικός σιδηρόδρομος) να υποβάλουν έως το τέλος του μήνα τα «επιχειρησιακά προγράμματα» των συγκοινωνιακών φορέων. Βέβαια, «επιχειρησιακά σχέδια» για την «εξυγίανση» των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας, έχουν εφαρμοστεί πάμπολλα τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, αντί «εξυγίανσης», με μεθοδικό τρόπο, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, άσκησαν πολιτική συστηματικής υπονόμευσης του συστήματος των δημόσιων αστικών συγκοινωνιών. Αφησαν σκόπιμα τους συγκοινωνιακούς φορείς να «βουλιάζουν» ακόμα περισσότερο στα ελλείμματα, που σήμερα οι κυβερνώντες τα εμφανίζουν σε περίπου 3 δισ. ευρώ.

Τα ελλείμματα των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας «γεννήθηκαν» και διογκώθηκαν από την ίδια τη συγκοινωνιακή πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, οι οποίες ουδέποτε ανέλαβαν ακόμα και υποχρεώσεις που οι ίδιες ψήφισαν για την οικονομική ενίσχυση του συστήματος αστικών συγκοινωνιών. Ουδέποτε κατέβαλαν τους αναγκαίους πόρους για τη λειτουργία των αστικών συγκοινωνιών, αν και ο νόμος 2669/98 ορίζει ρητά ότι η διαφορά που προκύπτει από την τιμή του εισιτηρίου και το πραγματικό κόστος λειτουργίας, καλύπτεται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αντ' αυτού κάθε χρόνο περικόπτεται όλο και περισσότερο η - έτσι κι αλλιώς πενιχρή - επιδότηση προς τους συγκοινωνιακούς φορείς. Για δε την κάλυψη των ελλειμμάτων, τους εξωθούν σε ασύμφορους δανεισμούς από το τραπεζικό σύστημα, με την ...εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου!

Αυτός ο «φαύλος κύκλος» του δανεισμού των συγκοινωνιακών φορέων διαιωνίζεται. Με δάνεια εξοφλούνται τοκοχρεολύσια δανείων του παρελθόντος και καλύπτονται οι τρέχουσες ταμειακές ανάγκες των συγκοινωνιακών επιχειρήσεων, αφού η κρατική επιδότηση είναι πενιχρή. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 60% και πλέον του σωρευτικού χρέους των αστικών συγκοινωνιών είναι πλασματικό και προέρχεται από πρόστιμα, προσαυξήσεις, «πανωτόκια» κλπ. Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ χρόνο με το χρόνο η κρατική επιδότηση και προς τις δημόσιες συγκοινωνίες «ψαλιδίζεται», οι εκάστοτε κυβερνήσεις, συνεπείς και γαλαντόμες, ενισχύουν τους ιδιώτες των ΚΤΕΛ και του ΟΑΣΘ.

Η ανάγκη χρηματοδότησης των αστικών συγκοινωνιών δεν αποτελεί καινοτομία ούτε προνόμιο των δημόσιων συγκοινωνιών στην Ελλάδα. Αντίθετα, σ' όλο τον κόσμο, ακόμα και στις ΗΠΑ, οι αστικές συγκοινωνίες επιδοτούνται. Και αυτό υπαγορεύεται από την ανάγκη των επιχειρήσεων για ανέξοδη γι' αυτές μετακίνηση των εργαζομένων από και προς την κατοικία στον τόπο εργασίας. Σε καμιά περίπτωση και πουθενά, η τιμή του εισιτηρίου δεν καλύπτει το κόστος λειτουργίας των συγκοινωνιακών φορέων. Η επιδότηση των αστικών συγκοινωνιών στην Ευρώπη κυμαίνεται στο 55%, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις που φτάνει μέχρι και 75%. Οι αστικές συγκοινωνίες επιδοτούνται και στις ΗΠΑ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Ν. Υόρκη και τη Βοστόνη, όπου η επιδότηση ανέρχεται στο 50%. Αντίθετα, στην Ελλάδα, η κρατική επιδότηση είναι κάτω του 30%.

Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για «εξυγίανση» και «εκσυγχρονισμό» των αστικών συγκοινωνιών δεν πείθουν τους εργαζόμενους, οι οποίοι θεωρούν ότι όλοι οι σχεδιασμοί της αποσκοπούν στη μελλοντική ιδιωτικοποίηση του συστήματος αστικών συγκοινωνιών, με δεδομένη, μάλιστα, την πλήρη απελευθέρωση και των επιβατικών μεταφορών από το 2010.

Ποτέ καμία κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε για την ανάπτυξη ενός συστήματος μαζικών μεταφορών, που θα προσέφεραν άνετες και φθηνές μετακινήσεις στους εργαζόμενους. Αλλωστε, η πολιτική τους ήταν πάντα προσανατολισμένη προς την προώθηση της χρήσης του ΙΧ αυτοκινήτου για να θησαυρίζουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες και οι εταιρείες πετρελαιοειδών, ενώ ταυτόχρονα τεράστια είναι τα ποσά που εισρέουν στα δημόσια ταμεία από τέλη κυκλοφορίας και τη φορολόγηση όλου του κυκλώματος αγορά - ανταλλακτικά - καύσιμα κλπ. Είναι ενδεικτικό ότι πάνω από το 50% των καθημερινών μετακινήσεων στο Λεκανοπέδιο γίνεται με ΙΧ. Με την ίδια φιλοσοφία σχεδιάστηκε και εκτελείται και το έργο του μετρό, ενώ το τραμ «καρκινοβατεί», τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της λειτουργίας του.

Αν πραγματικά στόχος της κυβέρνησης ήταν η εξυγίανση και ο εκσυγχρονισμός των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας, όπως υποκριτικά διατυμπανίζει, ως πρώτο βήμα θα έπρεπε να προωθήσει τη «σύσταση ενιαίου φορέα Αστικών Συγκοινωνιών», όπως είχε δεσμευτεί δημόσια τον Ιούνη του 2005 ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής. Αντ' αυτού, η συγκοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, ουσιαστικά εξαντλείται στην υπέρογκη αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων, με σκοπό να ξεπεράσουν και το ένα ευρώ, καθώς έχουν υπολογίσει ότι με εισιτήριο γύρω στο 1,20 ευρώ, θα πάψουν οι συγκοινωνιακοί φορείς να έχουν ελλείμματα.

Για το ΚΚΕ, οι αστικές συγκοινωνίες πρέπει να είναι λαϊκό κοινωνικό αγαθό και όχι υποβαθμισμένο εμπόρευμα. Η πρόταση του Κόμματος για τις αστικές συγκοινωνίες εντάσσεται στο πλαίσιο του άλλου δρόμου ανάπτυξης, της οργάνωσης της οικονομίας, με κριτήριο την ολόπλευρη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, της Λαϊκής Εξουσίας και της Λαϊκής Οικονομίας.

Βασικοί άξονες - πλαίσιο αυτής της πολιτικής για τις αστικές συγκοινωνίες είναι:

• Ο Ενιαίος Δημόσιος Φορέας Αστικών Συγκοινωνιών, με ευθύνη σχεδιασμού, κατασκευής, λειτουργίας, συντήρησης, ελέγχου και χρηματοδότησης από το κράτος για όλα τα αστικά κέντρα, στα πλαίσια του ενιαίου φορέα αστικών και υπεραστικών μεταφορών, χερσαίων, αεροπορικών και ακτοπλοϊκών. Ενταξη σ' αυτόν όλων των μέσων μαζικής μεταφοράς.
• Οι συγκοινωνίες, ως τμήμα των μεταφορών, είναι στην αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Τα ταξί οργανωμένα σε συνεταιριστική βάση μπορούν να λειτουργούν συμπληρωματικά στα πλαίσια των αστικών συγκοινωνιών.
• Κατοχύρωση του εργατικού ελέγχου, των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.
• Φθηνές, ασφαλείς, γρήγορες και αξιόπιστες συγκοινωνίες. Ειδική αντιμετώπιση, όπως δωρεάν χρήση, για ορισμένες κατηγορίες, (εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μαθητές, ΑμΕΑ, κλπ.).
• Προτεραιότητα στις λαϊκές περιοχές και στην ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων.
• Προτεραιότητα στη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς και περιορισμός της χρήσης του ΙΧ.
• Προστασία του περιβάλλοντος από τη ρύπανση και την ηχορύπανση.

Αυτές οι προτάσεις μπορούν να αποτελέσουν πλαίσιο ευρύτερων εργατικών και λαϊκών συσπειρώσεων, γιατί απαντούν στις σημερινές τους ανάγκες.