Φοιτητές σε δωμάτιο μέτρησης ραδιενέργειας κάνουν υπολογισμούς μετρήσεων (ΕΣΣΔ, Οκτώβρης 1974)

Πράγματι, η αντιπαραβολή των επιτευγμάτων του σοσιαλισμού με τη βάρβαρη αντιλαϊκή-φιλομονοπωλιακή πολιτική τους, είναι αποκαλυπτική.

Στην ΕΣΣΔ, στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, έγινε δυνατό να τεθεί η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και συνολικά της οικονομίας υπό κεντρικό, πανεθνικό σχεδιασμό, κάτω από τον έλεγχο της εργατικής τάξης, μέσα από τα όργανα της εξουσίας της. Σε αυτά τα πλαίσια, οι ρυθμοί ανάπτυξης της ανώτατης εκπαίδευσης στην ΕΣΣΔ ήταν αλματώδεις, κάτι που συνεισέφερε αποφασιστικά στο να ξεπεραστεί ήδη από τις πρώτες δεκαετίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης η σημαντική επιστημονική και οικονομική καθυστέρηση της ΕΣΣΔ σε σχέση με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους: το 1913 ανώτατη εκπαίδευση είχαν 136 χιλιάδες¹, στη συντριπτική τους πλειοψηφία προερχόμενοι από την αστική τάξη και τους κουλάκους, ενώ το 1938 φοιτούσαν στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ΕΣΣΔ περισσότεροι φοιτητές απ' ό,τι σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία και Ιαπωνία μαζί². Το ακαδημαϊκό έτος 1925/26 πάνω από το 70% των πρωτοετών φοιτητών ήταν εργατικής και αγροτικής καταγωγής³.

Η ανώτατη εκπαίδευση στη Σοβιετική Ενωση ήταν ενιαία. Δεν υπήρχε κανενός είδους κατηγοριοποίηση μεταξύ των ιδρυμάτων και συνακόλουθα κανείς διαχωρισμός μεταξύ των αποφοίτων. Η φοίτηση στα σοβιετικά πανεπιστήμια διαρκούσε 5 έτη και ολοκληρωνόταν με την εκπόνηση διπλωματικής εργασίας. Οι βασικές πανεπιστημιακές σπουδές στην ΕΣΣΔ είχαν ως συστατικό στοιχείο τους την παροχή υψηλού επιπέδου ειδίκευσης. Τα προγράμματα σπουδών στόχευαν στο συνδυασμό ευρύτερης, γενικής, πολυτεχνικής παιδείας και σε βάθος γνώσης ενός επιμέρους επιστημονικού πεδίου. Για τον σοβιετικό επιστήμονα, ήταν δεδομένο ότι, για να μπορεί να θέτει αποτελεσματικά τις γνώσεις του στην υπηρεσία της κοινωνίας μέσα από τη δουλειά του, όφειλε να γνωρίζει σε βάθος την ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης και τους νόμους που τη διέπουν. Για το σκοπό αυτό, στα πλαίσια του προγράμματος σπουδών των σοβιετικών πανεπιστημίων, όλοι οι σπουδαστές, ανεξαρτήτως ειδίκευσης, μελετούσαν φιλοσοφία, πολιτική οικονομία και ιστορία. Ως εκ τούτου η ειδίκευση που παρείχε το σοσιαλιστικό πανεπιστήμιο στηριζόταν σε ένα σφαιρικό επίπεδο γνώσεων, έδινε ένα υψηλό μορφωτικό επίπεδο στον επιστήμονα, ανεξάρτητα της ειδίκευσης του πτυχίου που είχε. Καθ' όλη τη διάρκεια των σπουδών, θεωρία και πράξη αλληλοσυνδέονταν. Ετσι, πέρα από τις διαλέξεις και τα σεμινάρια, βασικό συστατικό των σπουδών ήταν η εργαστηριακή άσκηση, η πρακτική εξάσκηση πάνω στο αντικείμενο σπουδών, σε χώρους δουλειάς και υπηρεσίες, όπου οι τελειόφοιτοι αμείβονταν κανονικά.

Στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ΕΣΣΔ, οι φοιτητές απολάμβαναν υψηλού επιπέδου παροχές, ως αποτέλεσμα της μέριμνας του σοβιετικού κράτους. Η φοίτηση ήταν απολύτως δωρεάν. Ο φοιτητής δεν πλήρωνε τίποτε για τα μαθήματα, τα εργαστήρια, τα βιβλία, τα αναλώσιμα, εξέταστρα κλπ. Είχαν δωρεάν πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες, νοσοκομειακή περίθαλψη, αθλητικές (γυμναστήρια, γήπεδα κ.ά.) και πολιτιστικές δραστηριότητες (αίθουσες, μουσικά όργανα κ.ά.).

Μέσω του πανεπιστημίου, οι φοιτητές είχαν δωρεάν πρόσβαση σε τόπους διακοπών και αναψυχής, ενώ οργανώνονταν διάφορες τουριστικές διαδρομές.

Ολα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα διέθεταν εστίες και λέσχες, για να καλύπτουν τις ανάγκες των φοιτητών και σπουδαστών τους. Μέσα σε δέκα χρόνια (1966-1975) αυξήθηκαν κατά 5,7 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα, τα δωμάτια διαμονής των φοιτητών. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν και ο αριθμός των φοιτητών και των σπουδαστών αυξανόταν συνεχώς, τα πλάνα της σχεδιοποιημένης κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης μπορούσαν πάντα να καλύπτουν τις ανάγκες για τη στέγαση των φοιτητών. Η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών (ποσοστό πάνω από 70-80%) έπαιρναν από το σοβιετικό κράτος χρηματικό επίδομα, που ήταν υψηλότερο κατά 25% για τους αριστούχους και κατά 15% για τους φοιτητές που στάλθηκαν από τις επιχειρήσεις και τα κολχόζ⁴ κάτι που αποδεικνύει την έμπρακτη και σχεδιασμένη μέριμνα για τα παιδιά της εργατικής τάξης.

Ακόμα πιο εντυπωσιακά είναι τα όσα προβλέπονταν για τους εργαζόμενους σπουδαστές. Χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι στην ΕΣΣΔ ούτε ένας σπουδαστής δε χρειαζόταν να δουλεύει κατά τη διάρκεια των σπουδών του για να βγάλει τα προς το ζην ή να συμπληρώσει το εισόδημα της οικογένειάς του. Ηταν, όμως, χιλιάδες οι εργάτες οι οποίοι και ήθελαν και μπορούσαν να παρακολουθούν πανεπιστημιακές σπουδές. Προς τούτο, απολάμβαναν την πλήρη στήριξη του σοβιετικού κράτους. Ο χρόνος εργασίας τους ήταν μειωμένος, χωρίς μείωση αποδοχών. Πέραν της κανονικής άδειας, οι πρωτοετείς είχαν έναν επιπλέον μήνα άδεια, ενώ στα τελευταία έτη, η επιπλέον άδεια έφτανε τις 40 μέρες. Για να ολοκληρώσουν τη διπλωματική τους εργασία στο τέλος των σπουδών τους, έπαιρναν 4 μήνες άδεια. Φυσικά, σε όλες αυτές τις επιπλέον περιόδους άδειας, πληρώνονταν κανονικά. Ακόμα, τους τελευταίους δέκα μήνες πριν ξεκινήσουν τη διπλωματική τους, είχαν μια μέρα τη βδομάδα άδεια από τη δουλειά! Η αντιδιαστολή με την πραγματικότητα που βιώνουν οι εκατοντάδες χιλιάδες σπουδαστές στην Ελλάδα, που αναγκάζονται να δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα είναι συντριπτική...

Το ερώτημα «πώς βρίσκουν δουλειά οι απόφοιτοι των σοβιετικών πανεπιστημίων» δεν υφίσταται, γιατί πολύ απλά δε χρειαζόταν να ψάξουν για δουλειά.

Οταν λοιπόν ο σημερινός Πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, δηλώνει «δεν θα επιστρέψουμε ποτέ στην κρατική κατανομή, επειδή καμιά χώρα στον κόσμο δεν την έχει κι εμείς δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας τέτοια πολυτέλεια. Οταν υπήρχε σχεδιασμένη οικονομία ήταν δυνατή η κατανομή, όμως τώρα αυτό δεν είναι δυνατό», έχει απόλυτη επίγνωση της αντίθεσης ανάμεσα στην καπιταλιστική αναρχία που κινείται με βάση το κέρδος και των δυνατοτήτων της οικονομίας ενός σοσιαλιστικού κράτους που λειτουργεί στη βάση κεντρικού πανεθνικού σχεδιασμού και έτσι μπορεί να προβλέψει και να λάβει αντίστοιχη μέριμνα για την προετοιμασία και την κατανομή του εργατικού δυναμικού.

Σε αυτό το έδαφος γινόταν και ο προγραμματισμός σε σχέση με το επιστημονικό εργατικό δυναμικό. Αν, για παράδειγμα, ο σχεδιασμός ήταν να διπλασιαστούν οι κλίνες σε νοσοκομεία και πολυιατρεία μέσα στα επόμενα 10 χρόνια, τότε μπορούσε να γίνει πρόβλεψη για το πόσοι γιατροί, νοσηλευτές κ.ά. θα χρειάζονταν, λαμβάνοντας υπόψη και συνταξιοδοτήσεις υπηρετούντως προσωπικού κ.λπ. Με αυτό το κριτήριο λοιπόν προσφέρονταν οι θέσεις στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και ο κάθε απόφοιτος ήξερε πριν ακόμα πάρει στα χέρια του το πτυχίο πού θα δούλευε!

Πιο συγκεκριμένα, ειδική επιτροπή κατένεμε τους απόφοιτους σε τόπους εργασίας, στα εργοστάσια, στις διάφορες επιχειρήσεις που είχαν ανάγκη από τους ειδικούς της συγκεκριμένης ειδικότητας. Οι απόφοιτοι υποχρεώνονταν να δουλέψουν στη θέση αυτή 3 χρόνια και ύστερα μπορούσαν να αλλάξουν τόπο εργασίας κατά βούλησή τους. Κατά τη διάρκεια των 3 χρόνων οι ειδικευόμενοι αποκτούσαν εργασιακή πείρα. Κανείς δεν μπορούσε να απολύσει τους νέους εργαζόμενους την περίοδο αυτή. Σε πολλές περιπτώσεις οι επιχειρήσεις τούς εξασφάλιζαν στέγη κι άλλες παροχές, που είχαν οι εργαζόμενοι στη συγκεκριμένη επιχείρηση (π.χ. θέση στο βρεφονηπιακό σταθμό της συγκεκριμένης επιχείρησης για τα παιδιά τους).

Σημειώνουμε ότι στην Ελλάδα, με βάση στοιχεία της Eurostat για το τέταρτο τρίμηνο του 2010, το 22,5% των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ήταν επισήμως άνεργο, χώρια οι όροι δουλειάς για το υπόλοιπο 77,5% και η απασχόληση σε αντικείμενο πέραν των σπουδών.

Μετά την αντεπανάσταση και την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας, στην καπιταλιστική Ρωσία η ανώτατη εκπαίδευση έχει υποταχθεί πλήρως στις ανάγκες της αγοράς. Δεν έχει μείνει τίποτε από το λαμπρό σοβιετικό παρελθόν, πέρα από μνήμες. Μνήμες που όμως παραμένουν ισχυρές, όπως αποδεικνύεται από το σύνθημα που κυριάρχησε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις στη Ρωσία τα τελευταία χρόνια, ενάντια στην εμπορευματοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης: «Ο Γκαγκάριν σπούδασε δωρεάν!». Οι Ρώσοι φοιτητές μέσα από αυτό το σύνθημα μπόρεσαν να εκφράσουν δύο πολύ ουσιαστικά ζητήματα: πως η παιδεία πρέπει να παρέχεται δωρεάν και, ταυτόχρονα, αυτή η δημόσια και δωρεάν παιδεία μπορεί να είναι υψηλού επιστημονικού επιπέδου. Κάτι που απέδειξε το σύστημα της λαϊκής παιδείας, που υπήρχε στη Σοβιετική Ενωση.

Σήμερα, και αυτό είναι το σύγχρονο και το προοδευτικό για το λαό, υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις, υπάρχει πλούτος και γνώση, για να τεθεί η επιστήμη στην υπηρεσία του λαού. Απαιτείται να κοπεί ο γόρδιος δεσμός της κοινωνίας της εκμετάλλευσης.

1. Goskomstat (1987) Η Λαϊκή οικονομία της ΕΣΣΔ (Μόσχα, Finansi I Statistika).

2. Dolutskii, Ι. (1994) Η Ιστορία της πατρίδας κατά τον 20^οαιώνα (Μόσχα, Mnemozina).

3. Ziromskaja, B. (1988) Η σοβιετική πόλη την περίοδο 1921-1925 (Μόσχα, Hauka).

4. Zinoviev, S. (1964) Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, Pedagogitseskaja entsiklopedia.

Eurokinissi

Οι μαθητές ζουν καθημερινά στη ζωή τους τις δυσκολίες των οικογενειών τους. Βλέπουν τους γονείς τους να τα βγάζουν πολύ δύσκολα πέρα και να αδυνατούν να τους καλύψουν ακόμα και στοιχειώδεις ανάγκες. Ακούνε συνεχώς συζητήσεις για εκβιασμούς που δεν έχουν τέλος. Αν οι γονείς τους δε δεχτούν μειώσεις μισθών θα απολυθούν. Αν δεν πληρώσουν τα νέα χαράτσια και τους φόρους θα κοπεί το ρεύμα.

Οι μαθητές ξεκίνησαν από τα ήδη χρεοκοπημένα σπίτια τους να πάνε σε ένα σχολείο ουσιαστικά κλειστό από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί ένα σχολείο που δεν έχει βιβλία, καθηγητές και αίθουσες; Αυτό είναι το «νέο σχολείο», της ημιμάθειας, της κατηγοριοποίησης και των ταξικών φραγμών, που το ταμείο του είναι άδειο και οι διευθυντές ζητούν λεφτά από τους μαθητές ακόμα και για χλωρίνη και χαρτί υγείας ή παίρνει ρεύμα από την εκκλησία της γειτονιάς. Δύο δισεκατομμύρια λιγότερα προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2011 για την Παιδεία, ενώ λεφτά προς τις σχολικές επιτροπές δεν υπάρχουν. Την ίδια στιγμή, βέβαια, τα κονδύλια για τη δία βίου μάθηση, δηλαδή για φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, είναι ενισχυμένα κατά 4,5 εκατ. ευρώ αποκαλύπτοντας πού πάνε τα λεφτά.

Η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η απουσία χώρων και υποδομών άθλησης και πολιτισμού είναι ασφυκτική. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση χαρίζει στο κεφάλαιο χώρους άθλησης, ολυμπιακά ακίνητα και γήπεδα. Για τους μαθητές, αφήνουν ελεύθερη και νόμιμη τη ναρκω-κουλτούρα. Αξιοποιούν τη μαστούρα, γιατί καταλαβαίνουν και οι ίδιοι πως όταν η πραγματικότητα ενός νέου έχει τέτοια αθλιότητα, η οργή του δεν είναι εύκολο να χαλιναγωγηθεί και να μην ξεσπάσει σε οργανωμένο αγώνα ρήξης και ανατροπής.

Αυτό, λοιπόν, που βγάζει τους μαθητές στο δρόμο έχει όνομα και αιτία: είναι μία κοινωνία που λειτουργεί με μοναδικό κριτήριο το κέρδος, είναι οι κυβερνήσεις που παίρνουν όλα τα μέτρα για να διασωθεί η πλουτοκρατία και να γίνει ακόμα πιο φτωχός ο λαός.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που νομιμοποιεί τη μαστούρα, ταυτόχρονα έχει στήσει ένα μηχανισμό καταστολής και ποινικοποίησης των αγώνων των μαθητών, στέλνοντας εισαγγελείς και αστυνομικούς έξω από τα σχολεία να ζητούν τα ονόματα «των υπευθύνων» της κατάληψης. Διεξάγουν έρευνες για ποινική δίωξη σε γονείς που «παραμελούν» τα ανήλικα παιδιά τους. Γνωστοί μηχανισμοί μπαίνουν μπροστά. Πρώτα απ' όλα οι διευθυντές με τον ανανεωμένο, ακριβώς για τέτοιους σκοπούς, ρόλο τους. Στη συνέντευξη της υπουργού (29/9, ραδιόφωνο του «Flash») δέχτηκαν συγχαρητήρια όσοι διευθυντές και καθηγητές μπαίνουν μπροστά και ανοίγουν τα σχολεία. Για το υπουργείο, δηλαδή, σωστός καθηγητής - παιδαγωγός είναι ο καθηγητής του 2ου Λυκείου Γαλατσίου (Γκράβα) που κοπάνησε στον τοίχο μαθήτρια με σπασμένο χέρι και της έσπασε το γύψο. Σωστός διευθυντής είναι αυτός του 3ου Γυμνασίου Αχαρνών, υποψήφιος συνδικαλιστής της παράταξης του ΠΑΣΟΚ στους καθηγητές, που μάτωσε μαθητή του σχολείου. Από κοντά και γνωστοί από παλιά, σε κάθε μαθητική κινητοποίηση, «ανεξάρτητοι αγανακτισμένοι» γονείς που με λοστούς σπάνε τις αλυσίδες στις πόρτες των σχολείων χτυπώντας μαθητές.

Στο πόστο τους και διάφοροι καλοθελητές καθηγητές βρήκαν ευκαιρία και επιδόθηκαν στο αγαπημένο τους μάθημα υποταγής συνειδήσεων. «Η κατάσταση της χώρας μας είναι δύσκολη... Οι κινητοποιήσεις θα χειροτερέψουν τα πράγματα...», «Είστε μικροί, καλό είναι να έχετε όνειρα αλλά δεν ξέρετε ακόμα ότι αυτά δε γίνονται πράξη...», «πάλι καλά που το Υπουργείο μπόρεσε και έδωσε τα dvd μέσα σε αυτήν την κρίση» και άλλα πολλά που ακούστηκαν μέσα στις τάξεις.

Από το κάλεσμα υποταγής στους μαθητές δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα κανάλια των εφοπλιστών, ο ΣΚΑΪ του Αλαφούζου και τα υπόλοιπα ΜΜΕ που πρωτοστατούν στη συκοφάντηση των αγώνων των μαθητών. Ο ρόλος τους ξεκάθαρος! Εστρωσαν το έδαφος στην κυβέρνηση και στο υπουργείο για την παρέμβαση των εισαγγελέων με την προσπάθεια να ταυτίσουν τις κινητοποιήσεις με μεμονωμένα περιστατικά καταστροφών σε σχολεία τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με το μαθητικό κίνημα.

Δε δεχόμαστε κανείς μαθητής να τιμωρηθεί επειδή συμμετείχε σε αγώνες. Αυτοί που «παραμελούν» τους μαθητές είναι αυτοί που τους θέλουν να πειθαρχούν στην αδικία, να υποτάσσονται σε μία ζωή χωρίς δικαιώματα. Οι μαθητές έχουν ανάγκη από καθηγητές που θα είναι παραδείγματα αγωνιστικής - διεκδικητικής στάσης, που θα τους βοηθούν με την πείρα τους στην οργάνωση και την περιφρούρηση των αγώνων τους.

Με αγωνιστικές παρεμβάσεις δεν αφήνουμε κανένα μαθητή να αισθάνεται μόνος απέναντι στην κρατική καταστολή. Ολοι για έναν και ένας για όλους! Οσο για το νομοσχέδιο που ετοιμάζουν για τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών τους απαντάμε: Αν θέλουν η Διαμαντοπούλου και ο Παπανδρέου, να δώσουν ναρκωτικά στα παιδιά τους. Εμείς θέλουμε τη νεολαία να σκέφτεται και να προβληματίζεται. Συλλογικά να οργανώνει την πάλη της και να αντιδρά. Οσο για τις απειλές σχετικά με την αναπλήρωση των μαθημάτων η απάντηση μπορεί απλά να δοθεί με τους στίχους του κομμουνιστή ποιητή Μπ. Μπρεχτ: «Αυτοί που μας έκλεψαν το βιβλίο απ' το χέρι, μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι».

Η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, η τρομοκρατία της κυβέρνησης και του υπουργείου μέσα στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές μπορεί να πάρει την απάντησή της μέσα από το οργανωμένο - περφρουρημένο - πολιτικοποιημένο κίνημα. Που θα βγάζει στο προσκήνιο τις πραγματικές ανάγκες του λαού, της νεολαίας και των μαθητών.

Απέναντι στη συντονισμένη και οργανωμένη επίθεση που δέχεται η λαϊκή οικογένεια, χρειάζεται οργανωμένη απάντηση. Ο συντονισμός μαθητών, σχολείων ανά γειτονιά, δήμο, πόλη, ακόμη και πανελλαδικός είναι πρώτη ανάγκη στην οργάνωση της πάλης. Ολοι οι μαθητές, σαν μια γροθιά να αγωνιστούν μέσα από τα Συντονιστικά Αγώνα Σχολείων για δωρεάν μόρφωση, ζωή με δικαιώματα. Σαν μια γροθιά για να μην περάσουν οι προσπάθειες τρομοκράτησης και καταστολής των αγώνων των μαθητών.

Ποιος διαφωνεί με τα αιτήματα των Συντονιστικών Αγώνα Σχολείων; Ποιος αρνείται την ανάγκη να οργανωθεί η πάλη των μαθητών για μόρφωση - δουλειά - ζωή; Να διεκδικήσουν ένα σχολείο που θα μορφώνει ολόπλευρα. Να καλυφθούν τώρα από το κράτος όλες οι απαραίτητες ανάγκες για να λειτουργήσουν τα σχολεία, ούτε 1 ευρώ από την τσέπη των γονιών. Βιβλία και καθηγητές τώρα στα σχολεία. Δωρεάν μετακινήσεις για όλους τους μαθητές. Να μην επιβαρυνθεί άλλο το ήδη ρημαγμένο λαϊκό εισόδημα. Μαζί με τους γονείς οργανώνουμε την πάλη για να μην πληρωθούν τα χαράτσια.

Ολες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και οι συνοδοιπόροι τους λένε υποκριτικά «έξω τα Κόμματα από τα σχολεία». Είναι τα παπαγαλάκια της Διαμαντοπούλου που πρώτη έριξε αυτό σύνθημα, εννοώντας έξω ο οργανωμένος αγώνας για την παρεμπόδιση και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για να μείνει μέσα η κυβερνητική πολιτική, των ελλείψεων, των κενών και της αμορφωσιάς. Είναι ψεύτες γιατί και οι ίδιοι κρύβουν την κομματική τους ταυτότητα. Είναι οι ίδιοι που λένε ότι «το Συντονιστικό είναι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ». Το πρόβλημά τους είναι ότι το Συντονιστικό βάζει το ζήτημα να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία και όχι ο λαός. Παίζουν με τον καλύτερο τρόπο το παιχνίδι της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας. Ο μεγαλύτερος πόθος του υπουργείου είναι να εξαφανιστούν οι ΚΝίτες μαθητές και οι συμμαθητές τους που αγωνίζονται για τη ζωή που έχουμε ανάγκη. Το κεφάλαιο και τα κόμματά του είναι μέσα στα σχολεία με τους νόμους, με τους διευθυντές που είναι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης, με το περιεχόμενο των βιβλίων, με την αστυνομία. Αυτά τα κόμματα πρέπει να διώξουν οι μαθητές από τα σχολεία τους. Οι ανάγκες των μαθητών είναι οι μόνοι υποκινητές των αγώνων τους.

Το μέλλον που ετοιμάζουν για τους μαθητές είναι εκρηκτικό. Σήμερα βλέπουν μέσα στο σπίτι τους τουλάχιστον τον έναν από τους δύο γονείς τους να είναι άνεργος ή κακοπληρωμένος εργαζόμενος. Η πραγματικότητα για την ανεργία στους νέους ξεπερνά το 40%. Καταλαβαίνουν λοιπόν πολύ καλά πως το μέλλον που τους ετοιμάζουν είναι γεμάτο ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Η ζωή που μας αξίζει δε βρίσκεται στις μυλόπετρες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της ανεργίας, της φτώχειας, της εκμετάλλευσης, της αμορφωσιάς αλλά στην πάλη για ανάπτυξη προς όφελος του λαού, για τη Λαϊκή Εξουσία, το Σοσιαλισμό.

Οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες μέσα και έξω από τα σχολεία δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας στην οργάνωση της πάλης, στον προσανατολισμό της, στο ζωντάνεμα των μαζικών διαδικασιών του μαθητικού κινήματος, την πολυμορφία του. Σπάμε την τρομοκρατία, μπαίνουμε μπροστά με τη δύναμη και την υπεροχή που δίνει η πρωτοπόρα θεωρία μας, η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, η τεράστια πείρα από την οργάνωση των αγώνων του λαού μας.